Hanna loopt richting het meer en knielt neer. Ze gaat met haar hand door het gras, het voelt aan als typisch gras. Gras zoals ze gewend is bij haar thuis planneet, Gren. Ze ademt in en probeert zich voor te stellen hoe het bij haar thuis rook. Het rook anders maar het verschil was moeilijk te benoemen. Sinds ze op SSE zit probeert ze steeds in alles haar thuis te zoeken. Tot nu toe te vergeefs.
Het leven hier is voor nu nog even eenzaam. Ze heeft al een aantal dagen (haast) niet gepraat. Soms als ze iets zegt klinkt haar eigen stem onwennig. Vreemd hoe snel je van dingen vervreemd. Ze kan zelfs haar kamer niet meer goed herinneren.

De stilte hier is geweldig. Iets wat ze regelmatig nodig heeft. En de natuur! Zo prachtig. Natuurlijk niet zo geweldig als op Gren maar dat had ze al wel verwacht. Haar verwachtingen waren sowieso niet zo hoog gespannen voor dit avontuur. Eigenlijk is dat wel goed geweest want dit had ze zich natuurlijk nooit kunnen voorstellen.

Er wordt gezegd dat je op deze plek watermagie oefeningen kan doen. Hanna heeft nog geen idee wat ze er mee kan, aangezien ze opgegroeid is op Gren en geen water mensen kent in haar omgeving die haar dingen vertellen. Volgens haar moeder zou alles veranderen als ze eenmaal hier gesetteld zou zijn. Ze zou leren met haar krachten om te gaan en zelfs met water werken zou haar dan bekend worden. Vreemd hoe die dingen gaan, dat was de gedachte die maar door Hanna haar hoofd bleef spoken.

Toen keek ze nog eens goed om zich heen. Door al haar gedachten heen zag ze een waas verschijnen. De waas was een persoon… Eerder was hij nog niet op gevallen. Hanna schrikt en wil omdraaien. In een seconde tijd flitsen er veel gedachten door haar hoofd. Kan ik dit maken? Heeft de persoon mij ook al gezien? Het eerste contact moet ooit komen. Ik kan niet iedereen blijven ontlopen. Ik doe gewoon alsof ik de persoon nog niet gezien heb. Hanna haar keuze staat vast, dit keer loopt ze niet weg!

Ze gaat nog wat dichter bij het water zitten en gaat met haar hand door het meer. Ze ziet de golven en ze probeert obsessief niet meer naar de persoon te kijken. Waar hij nu is, geen idee. Niet kijken! Ze focust zich op de golven in het water die ze zojuist zelf heeft veroorzaakt. Door de golven heen ziet ze haar eigen spiegelbeeld. Als ze zichzelf niet zou kennen zou ze haar emotie niet kunnen lezen. Haar gezicht staat strak. Niet blij, niet boos, misschien, misschien wel bang….

Zachtjes neuriënd, lichtjes heupwiegend door tevredenheid en met zweverige pasjes liep Luci langs de bomen af. Er was een klein paadje wat aangaf dat hier vaker mensen hadden gelopen. Het was een van de vele paadjes die leiden naar het meer. Een mooi groot meer gelegen in de bossen. Erg geliefd als het mooi weer was maar toch was het er vaak aangenaam rustig.
'S Nachts dwaalde Luci liever niet door de bossen heen maar overdag vond ze het heerlijk om hier een luchtje te scheppen. Vaak was ze samen met Hunter aangezien hij echt verzot was op de natuur. Alleen deze keer was hij niet bij haar omdat hij nog zat huiswerk had om te maken en ze ondertussen al helemaal bij was. Ze wilde hem helpen maar hij had er op gestaan dat ze iets leuks moest gaan doen, dus had ze maar besloten om naar buiten te gaan.
Nu ze buiten was had ze zich bedacht dat dat een goede keuze was geweest. Het was een typische lente dag. Niet te warm, niet te koud, en met een klein briesje die de roze bloesem vanaf de bomen mee voerde. Ze vond dat de natuur het mooist was in de lente. Alles kreeg kleur en de natuur ontwaakte zich uit zijn lange winter slaap.

Ook al was het weer nog zo mooi en de bloesem zo betoverend, vandaag was echter niet de dag waarop de jonge dame ging staren naar de natuur. Ze was op weg naar het meer, zoals eerder genoemd, gelegen in de bossen. Hier wilde ze haar water magie gaan oefenen aangezien de theorie van de afgelopen lessen goed in haar hoofd zat. Misschien zou ze gaan proberen een water kanon te maken of zou ze verder gaan met op water lopen. Het tweede kon ze al redelijk maar het vergde wel concentratie. Zo had ze al eens mee gemaakt dat ze haar concentratie verloor en kopje onder ging. Gelukkig was het een warme dag geweest dus had het niet veel uit gemaakt.
Na nog enkele meters gelopen te hebben kwam het bos uit op een immense open vlakte. De lucht was zichtbaar en er waren geen takken meer die het licht tegen hielden dus vielen de Zonne stralen recht op Luci haar gezicht. Door de plotse warmte op haar gezicht glimlachte ze en sloot kort haar ogen. Wat was ze toch een lief hebber van zonlicht.

Ze opende haar blauwe ogen weer en tuurde het meer rond. Het was compleet open dus ze kon geheel om zich heen kijken. Ergens had ze zin om naar het water te rennen, er op te springen en met water besturing rond te sjezen. Het was echter het aanzicht van een persoon een eindje verder op wat haar er van weerhield.
Nieuwsgierig gleden haar blauwe ogen naar de persoon toe en ze zag dat het een meisje was met blauw achtig wit haar. Een unieke kleur die je niet vaak zag, bedacht Luci zich en keerde zich naar het meisje toe.
Terwijl ze er naar toe liep zag ze dat het meisje haar aan keek en dichter bij het water ging zitten. Dit was echter niet het enige wat aan haar opviel aan het meisje, dit dankzij Luci haar aura lezers kant. Haar sfeer veranderde drastisch toen ze Luci eenmaal had gezien.
Door deze verandering bleef zijzelf even stil staan en aarzelde ze om het meisje aan te spreken. Misschien wilde het meisje wel helemaal niet aangesproken worden. Wie weet had ze een goede reden om hier alleen te zijn. Ze wilde zeker niet het meisje van streek maken of laten schrikken. Het was echter niet zo dat de sfeer overduidelijk schreeuwde dat ze alleen gelaten wilde worden. Misschien was het meer nervositeit of verlegenheid wat opspeelden.
In de korte seconde dat het meisje haar had aangekeken had Luci het gezicht duidelijk genoeg kunnen zien om te kunnen zeggen of ze het meisje kende of niet. Het was niet zo dat ze iedereen op SSA kende maar de persoon voor zich had ze nog nooit gezien.
Haar gedachten schoten weer terug naar de verandering van de sfeer en ze bedacht zich dat het een hoop zou verklaren als het meisje nieuw was. Wellicht was ze een beetje bang om nieuwe mensen te ontmoeten. Luci zelf was niet bang geweest maar kon zich, mede door haar hooggevoeligheid, goed inleven in wat het meisje doormaakte.
Echt plezant voor het meisje was het niet maar ooit zou er een eerste keer moeten zijn dat ze iemand aan sprak. Bij deze gedachten wilde Luci in haar handen slaan, maar deed dit niet zodat ze het meisje niet liet schrikken, en had besloten dat zij het meisje zou helpen met contact leggen! Althans, ze zou haar helpen door vriendelijk tegen haar te gaan praten. Iets waar deze veel te sociale licht magiër zeker goed in was.

Ze zetten haar vriendelijke glimlach op en liep naar het meisje toe. Bij haar aangekomen zwaaide ze en ging naast dr staan.
‘Hey,’ begon ze met haar twinkel achtige hoge stem. ‘Mooie dag vandaag he?’ vroeg ze en draaide zich naar het meer toe terwijl ze omhoog naar de lucht keek. Het was een hel blauwe lucht met enkele wolkjes. Toen ze naar de hemel tuurde zag ze een vogel over vliegen. Even nam ze de tijd om deze te bekijken en het meisje een rust pauze te geven.
Vervolgens keek ze weer naar het meisje en knielde naast haar neer op het zand. Rustig hield ze haar hand boven het water en maakte een draai beweging met haar pols waardoor het water langzaam begon te tollen. ‘Ben je hier ook om water magie te beoefenen?’ vroeg ze om vervolgens te stoppen met het water sturen en in haar tas te graaien.
Hier haalde ze een chocolade reep tevoorschijn en brak een stukje af. Met de chocoreep in dr ene hand en het stukje in de andere keek ze het meisje aan. ‘Want some?’ vroeg ze vriendelijk en stak het stukje uit naar het meisje. ‘Ze zeggen dat je slimmer word van chocolade,’ zei ze met een knipoog en nam zelf een hapje van de chocolade reep.
Los van het feit dat vriendelijkheid en spontaniteit in haar karakter zat, had ze het ook van haar familie mee gekregen. Ze was opgegroeid in een warm gezellig gezin die nooit moeilijk deden als er vrienden over de vloer kwamen en hen hielpen wanneer het kon. Hierdoor had ze dus geleerd wat warmhartigheid en behulpzaamheid was, waardoor ze het ook direct leerde toe te passen. Het was dan ook dat op momenten zoals dit ze die twee goed kon combineren. Waardoor ze nu het enigszins verlegen meisje een kans gaf een eerste stap te zetten naar wennen op haar, wellicht nieuwe, tweede thuis.

Hanna concentreert zich nog steeds op de golven die ze gemaakt heeft in het water. Ze ziet in haar ooghoek de persoon dichterbij komen. Ze ziet dat het een vrouwelijk figuur is. Toch durft ze niet helemaal naar haar te kijken. Haar energie is goed voelbaar. Het is wel een betrouwbare en warme vibe die de uitstraalt. Wanneer ze lang Hanna gaat zitten laat ze haar blik langzaam langs het meisje glijden. Haar gevoel was juist, een vriendelijk uitstraling. Al snel schieten haar ogen weer richting het water. Niet omdat ze bang, verlegen of gereserveerd is maar omdat het meisje langs haar met haar vingen rondjes draait in het water.
Hanna kan niet stoppen met kijken. Het lijkt wel of dat het water danst om haar hand heen. De verkoeling die zich mengt met de lucht om zich heen. Niet bang om zijn ruimte in te nemen. Het water lijken verschillende componenten, sliertjes die om elkaar heen draaien en die op hun beurt weer om het meisje haar hand heen draait. Hoe langer Hanna kijkt hoe kleiner maar meer de sliertjes lijken te worden. Steeds wordt het tolletje met de seconde gedetailleerder. In het water worden licht kristallen verzameld en langzaam veranderen ze van kleur, de zon die speelt met de waterkristallen. Prachtig. Maar dan valt Hanna iets op. Iets wat ze nog niet eerder had gezien…. het meisje hield haar hand niet in het water maar daar boven…. Geen contact met het water… Hanna knijpt met haar ogen om te kijken of ze het zich misschien verbeeld maar haar perceptie veranderd niet. Het klopt, haar hand is boven het water en toch tolt het water!

Hanna kijkt haar verbaast aan. Vragend zoekt ze naar woorden maar kan ze overduidelijk niet vinden. Terwijl Hanna zich weer focust op het water wat langzaam verder tolt merkt ze op dat het meisje haar hand weer weg gehaald heeft. Ze ziet hoe het water langzaam weer tot rust komt en de twinkelende kristallen verdwijnen. Misschien zakken ze wel naar de bodem… misschien waren het wel helemaal geen kristallen… Hanna knippert met haar ogen en zoekt naar iets wat “echt” is. Soms verliest ze de realiteit en moet ze even opzoek naar dingen die echt zijn. Dit was altijd al een probleem van haar, ze is nooit helemaal in het nu en soms zelfs helemaal in een andere dementie! Terwijl Hanna nog steeds zoekt naar haar reallity check hoort ze verweg een stem die zegt: ‘Want some?’ Hanna focust zich op het geluid wat langzaam dichterbij lijkt te komen. Het lijkt alsof ze door een tunnel terug naar de realiteit zoeft. Haar pupillen worden groter en dan hoort ze de stem nog eens luid en duidelijk : ‘Ze zeggen dat je slimmer word van chocolade,’. Dan kijkt Hanna naar het meisje en ze ziet dat ze haar chocolade aan bied. Hanna kijkt haar recht in de ogen. Ze ziet een twinkeling die ze zelden ziet. Vriendelijkheid! Het meisje knipoogt en op dat moment pakt Hanna het stukje chocolade aan. “lekker” zegt Hanna met een schore stem. “zie je, nu klinkt mijn stem weer vreemd!”. Ze probeert deze gedachte zo snel mogelijk van zich af te zetten. Dit zijn nou dingen waar ze zichzelf over een jaar nog voor, voor haar kop kan slaan.

Dan besluit Hanna initiatief te nemen, “Hanna” en ze steekt haar hand voor zich uit maar beseft zich dan dat er nog chocola op zit. Ze word ontzettend ongemakkelijk en trekt haar hand terug en veegt het af aan het gras. “sorry gras” spreekt haar gedachte. Op dat moment schiet haar iets door het hoofd iets wat ze even vergeten was. “ik was mijn realiteit aan het zoeken, dat is waar ook”. Het licht die op haar gezicht schijnt is realiteit, net als het gras waar ze net haar chocolade handen aan afgeveegd had. Zo ook de chocolade zelf was realiteit en zoooo’n lekkere realiteit. Eigenlijk nu ze er over na denkt is het meisje tegen over haar realiteit, zij maakt haar realiteit. Dit gesprek is echt en ze is het niet van plan om deze realiteit te verpesten!

“mijn naam is Hanna en ik ben nieuw hier…. Sorry maar soms raak ik mijn realiteit kwijt…”
Hanna kijkt ongemakkelijk om zich heen. Ze kijkt naar de bomen die rustig gedijen op de wind. De dieren die lijken mee te kijken met de situatie. Alsof ze Hanna iets willen vertellen, vriendelijk net als dat meisje tegenover haar. De stemmen van de dieren waaien mee met de wind en fluisteren langzaam in haar oor: “je kan het! Vertel haar wat je hier doet!”. “ik ben hier om mijn gedachten even op een rijtje te zetten, weg te dromen en te denken aan mijn thuis….” Antwoord ze gehoorzaam op de stemmen maar haar antwoord was luid en duidelijk in tegenstelling tot die van de stemmen.

Dan flitst het beeld van het tolletje in het water door Hanna haar hoofd. “hoe deed je dat, dat met je hand? Kan je mij dat ook leren?” Hanna kijkt het meisje tegenover haar aan. Het licht omringt haar.
Iets wat nog geen kwartier geleden een waas was, is nu een helder persoon recht tegenover haar.

Ze had het meisje vriendelijk aangekeken en haar chocolade aangeboden. Na enkele seconden nam het meisje de chocolade aan. Yes! Schoot het door Luci heen en een brede glimlach sierde haar lippen. De stem van het meisje had iet wat schor geklonken maar daar gaf Luci geen aandacht aan. Waarschijnlijk was het niet heel belangrijk.
Met de chocolade in haar mond, de heerlijke smaak van cacao en suiker, tuurde ze over het water om af en toe naar het meisje te kijken. De persoon naast haar had een prachtige unieke haar kleur wat goed paste bij haar helder blauwe ogen. De tint van haar ogen was net iets lichter dan die van haar zelf, iets wat Luci erg mooi vond en stiekem niet erg zou vinden als ze dat zelf had. Los van de vaak aanwezige twinkeling in Luci’s ogen was er niet echt iets speciaals aan haar ogen. Ze hadden een vrij gebruikelijke kleur en kwa vorm waren ze ook niet uniek. Zelf had ze er niet super veel moeite mee maar ze vond het toch wel erg mooi als mensen een unieke kleur ogen hadden, zoals het meisje naast haar bijvoorbeeld.
Ze bekeek het meisje wat aandachtiger, maar niet te lang zodat het niet ongemakkelijk werd. Ze was duidelijk groter dan haar, in lengte en in hoe ze gebouwd was. Met haar eigen petit lichaam was het niet moeilijk om sterker gebouwd te zijn. Nu was dat dan ook het geval, het meisje was breder gebouwd en had mooie vormen, voor zo ver ze dat kon beoordelen terwijl ze zaten.
Het was grappig hoe sterk het meisje er uit zag maar hoe contrasterend haar persoonlijkheid was. Althans, op het moment gedroeg ze zich niet als een super robuust persoon. Maar meer als een dromerig, zacht en enigszins verdwaald hertje. Wat ergens wel schattig was, vond Luci, ook al was ze zelf nou ook niet de meest standvaste persoonlijkheid.

‘Hanna,’ klonk het opeens na een korte stilte. Vragend en lichtjes, blij, verrast gleden haar ogen naar rechts om vervolgens naar beneden te glijden naar de hand van het meisje. Ze wilde de hand vast pakken en uitbundig schudden, maar voordat ze de kans daarvoor kreeg had het meisje haar hand al terug getrokken en veegde deze snel aan het gras af. Door haar enigszins onhandige actie en ongemakkelijke houding en sfeer kon Luci het niet laten om te grinniken. Vervolgens praten het meisje verder en vertelde haar dat Hanna haar naam was en dat ze haar realiteit soms kwijt raakten. Bij deze woorden kon Luci niet anders doen dan glimlachen en met gesloten ogen haar hoofd te schudden om aan te geven dat het niet erg was.
‘Is geen probleem joh, iedereen heeft daar wel last van. Alleen sommige vaker dan anderen, ’sprak ze ter verduidelijking, wuifde in de lucht en pakte vervolgens toch nog de hand van het meisje vast om deze te schudden.
‘Aangenaam Hanna, ik ben Lucienne, maar noem me maar gerust Luci, zo noemt iedereen me.’ Ze lachte, liet de hand van het meisje los en ging vervolgens met haar eigen hand door haar haren. ‘Mooie naam trouwens, Hanna. Je moet hier wel nieuw zijn aangezien ik z’n naam echt wel onthoud,’ concludeerde ze nadenkend.
Het was erg duidelijk dat het meisje zich ongemakkelijk voelde. Ze straalde het uit en in haar houding was het ook terug te zien. Toch had Luci in zichzelf besloten om het meisje gezelschap te houden. Ze leek vriendelijk, alleen een beetje socially awkward, maar daar was op zich niks mis mee.
Ze sprak weer, vertellende dat ze hier was om haar gedachten op een rijtje te zetten en te denken aan haar thuis. Hah! Ze wist het, dit meisje wás nieuw. Ergens voelde Luci een beetje medelijden voor Hanna. Zelf was ze ook ooit nieuw geweest en ook al was ze niet bang om contact te leggen had ze het wel maar amper gedaan. Mede omdat school al genoeg energie kosten en daar bij eigenlijk geen ruimte was voor nieuwe mensen. Nadat ze Hunter had ontmoet was dat wel veranderd en had een aantal vrienden gemaakt. Hier was ze enorm gelukkig mee geweest en wilde dus graag dat dit meisje zich ook zo blij zou voelen als zij had gedaan toen der tijd.
‘Aahja,’ antwoordde Luci en knikte begrijpend. ‘Heimwee en gedachtes naar thuis komen nog vaak als je net nieuw hier bent. Ik had soms nachten dat ik wakker lag denkend aan hoe het thuis zou zijn.’ Ze schudden haar hoofd bij deze woorden. ‘Het gaat wel over tho, voor je et weet heb je het hier veel te veel naar je zin om nog aan thuis te denken,’ sprak ze met een knip oog en stak bemoedigend haar duim op.

Al kort na haar zegje vroeg het meisje naar de water sturing wat ze zo juist had gedaan. Een beetje verrast liet Luci een, ‘heh,’ geluidje klinken en plaatste haar hand achter haar hoofd om vervolgens te lachen. Gedachtes schoten door haar hoofd en even was ze onzeker of ze ja moest zeggen. Deze onzekerheid werd echter al snel overspoeld door het enthausiasme en vrolijkheid wat gelegen zat in Luci haar karakter.
‘Ja tuurlijk!’ bracht ze uit en knikte instemmend. ‘Het is niet heel moeilijk, wait,’ Ze draaide zich weg van Hanna en zocht in haar rugzak naar haar watermagie boeken. Ze had een paar boeken met wat lastigere spreuken, zoals op water lopen en water wezens creëren, maar ook had ze een klein boekje met simpele aanwijzingen over hoe je water kon besturen. Ze had het boekje enkele jaren terug gevonden in een boeken winkel in Oaks Field en het was toen der tijd heel erg van pas gekomen. Nu ze de basis technieken, waar onder water sturing, goed onder de knie had, had ze het boekje nog maar zelden nodig. Wel had ze het altijd bij zich voor het geval ze iets kleins en simpels wilde opzoeken. Ze had echter nooit gedacht dat ze iemand ooit kon helpen met dat boekje. Ze wist dat het boekje voor beginnelingen was en de meeste mensen van haar leeftijd waren wel verder dan dat. Maar aangezien Hanna, ook al oogde ze even oud als haar, vroeg over water sturen moest ze wel onbekend zijn met water magie. Luci vond het dan zeker een goed plan om haar het boekje uit te lenen.

Nadat ze het boekje gevonden had en uit haar tas had gehaald draaide ze zich weer terug naar het meisje. Even sloeg ze het boekje open en zocht het hoofdstuk op over water sturen. Het was een klein boekje met een blauwe lederen kaft. Ongeveer zo groot als een lees boek maar lang niet zo massief als een les boek. Precies fijn om mee te nemen of snel wat in op te zoeken dus.
‘Water sturen is op zich niet heel lastig,’ begon ze te vertellen terwijl ze door het boekje bladerden. ‘Het heeft vooral veel met je gevoel te maken en de connectie met het water. Ja dat klinkt raar maar ik zal- HAH gevonden!’ bracht ze uit en gaf het boekje aan het meisje.
Ze ging met haar vinger naar het plaatje, een menselijk omtrek met allemaal lijnen er in, als Luci niet beter wist zou ze denken dat ze naar het zenuwstelsel keek van de mens. ‘Deze lijnen, het lijken zenuwen ja, zijn energie lijnen. Wij mensen hebben ze, maar ook dieren en zo ook planten en de omgeving.’ Begon ze uit te leggen. ‘Sommige mensen kunnen deze lijnen heel duidelijk zien en andere zoals ik, ook wel genoemd aura lezers, kunnen ze vaak duidelijk zien of ook wel lezen. Het komt erg in de buurt van iemands mood of sfeer lezen.’ Even keek ze nadenkend of wat ze vertelde klopte.
‘In ieder geval, iedere magiër kan iets met die energie die ons omringt, daar hoef je niet perse een lichtmagiër of aura lezer voor te zijn. Watermagiërs, zoals jij en ik, hebben vooral veel aanleg om de energie van water te kunnen manipuleren. Zoals luchtmagiër vooral iets hebben met de lucht, enzovoorts. Het komt er dus op neer dat je het water moet voelen, en dan écht voelen, dus niet alleen de koelte om je heen.’ Sprak ze en stond op waarna er een brede grijns om haar lippen verscheen.

‘Ik had je al verteld dat ik Luci heten he?’ vroeg ze en keek het meisje aan. ‘Misschien moet je ook weten dat ik nogal...’ ze tuiten haar lippen en keek naar de lucht. Een heldere lucht met een heerlijk zonnetje er bij. ‘...nogal uniek ben,’ lachte ze. ‘Althans, dat zeggen mn vrienden.’ Vulde ze zichzelf aan en zetten een paar passen naar achter.
‘Ja, terug naar ons onderwerp, je moet het water voelen. In je opnemen. De energie aanraken en herkennen.’ Sprak ze verder en gooide haar tas op de grond waarna ze haar schoenen, sokken en blouseje er bij neer gooide. ‘En volgens mij is er maar een manier om dat goed voor mekaar te krijgen.’
Na deze woorden zetten ze zich schrap en rende naar het water toe. Je zou verwachten dat ze bij het water zou stoppen aangezien het geen hartje zomer was. Het was echter Luci waar we het hier over hadden. Deze jongedame stopte niet en rende door, het water in, om uiteindelijk een duik te maken en met veel gespetter kopje onder te gaan.
Enkele seconden later kwam ze boven water en begon hard te lachen. ‘Wooooooh dat was geweldig!’ riep ze en begon te zwaaien naar Hanna. ‘Kom er ook in! Ik meen het, als je eenmaal een duik hebt genomen weet je zeker dat je in contact staat met het water van dit meer!’ Het enthousiasme en de vrolijkheid was duidelijk door te horen in haar stem. En als men niet beter wist zouden ze denken dat het water lekker warm was.

Hanna keek even naar het meer, Luci, het meisje naast haar was echt super aardig. Ze wist van zichzelf dat ze nogal ongemakkelijk in omgang kan zijn maar Luci wist daar precies goed op in te spelen. Niet op zo’n manier dat het afgekeurd voelt, niet op een manier dat het gebagatelliseerd word, niet op een manier waardoor je je er nog slechter door gaat voelen. Ze bracht juist hoop. Ze vertelde dat ze daar zelf ook een beetje last van had gehad, van heimwee. Ook zei ze dat het wel weer beter word als je eenmaal je plek je hebt gevonden. Hanna geloofde dat graag.
Terwijl ze naar het water keer realiseerde ze zich dat na dit eerste super positieve contact ze rooskleuriger dacht. Raar hoe dat soort dingen werken. Alleen al het water waar ze naar keek leek nog meer te twinkelen als dat hij al deed. De spiegelbeelden die je door de golfjes van het water heen zag, leken helderder. De bomen leken groter en sterken en hun bladeren groener. Niet alleen alles wat ze zag werd letterlijk groener door de woorden van Luci maar ook heel haar gedachtes fleurde op.

Toen reageerde ze op de vraag van Hanna over wat ze met het water deed. Je zag duidelijk heel kort even twijfel maar dat verdween al snel samen met een zucht. ‘Water sturen is op zich niet heel lastig,’ vertelde ze.
Vlak daar voor was ze druk in de weer geweest met haar tas. Wat ze deed begreep Hanna niet helemaal maar ze kon het goed laten rusten. De sfeer was ontspannen en dat deed haar goed. Na even kort gerommeld te hebben haalde ze een boekje uit haar tas. Hanna keek aandachtig. Het boekje was prachtig! Zijn kaft was van leer en had een blauwe kleur. Je kon duidelijk zien dat het echt leer was. Niet dat dat Hanna veel uit maakte, ze hecht zich nooit echt aan spullen maar met leer had ze toch wel iets speciaals. Het ruikt lekker en het ziet er mooi uit. Als je goed kijkt zie je er allerlei kleine groefjes doorheen lopen. Ze zijn niet selectief en hebben de vorm die ze graag willen hebben. Ze letten niet op wat mooi is maar op wat fijn voelt voor hun. Het klinkt nu net alsof Hanna het boekje met de lerenkaft ziet als een levend object maar voor iemand die als hoofd magie wood/natuur heeft is alles levend. Alles wat ooit levend is geweest heeft een verhaal en dat verhaal kan Hanna aanvoelen. Dat is wat ze heeft geleerd op haar thuisplanneet Gren.

Ondertussen heeft Luci het boek aan Hanna gegeven. Ze laat een plaatje zien met een menselijk lichaam waar allemaal rare lijnen door heen lopen. ‘Deze lijnen, het lijken zenuwen ja, zijn energie lijnen. Wij mensen hebben ze, maar ook dieren en zo ook planten en de omgeving.’ Legt ze uit aan Hanna. Hanna kijkt gefascineerd. Zo’n boekje is echt super gaaf, ze heeft zelf nooit echt een lesboek gehad. Alles wat ze kan, voornamelijk met de natuur, heeft ze zichzelf aangeleerd.
Verder legde het meisje naast haar uit dat als je watermagiër bent, je er aanleg voor hebt om contact te leggen met het water. Even later stond ze op. ‘Ik had je al verteld dat ik Luci heten he?’ Hanna kijkt haar aan, recht in de ogen. Ze vraagt zich af waar ze met dit verhaal naar toe wilt gaan maar lang tijd om na te denken heeft Hanna niet. ‘Misschien moet je ook weten dat ik nogal...’ even viel er een stilte. Hanna kijkt gefascineerd naar Luci die overigens nog steeds staat. Het lijkt alsof Luci even haar momentje neemt om de juiste woorden te vinden maar tegelijkertijd oogt ze heel erg in controle. ‘...nogal uniek ben,’ vervolgde ze.
Ze legde uit dat volgens haar er 1 manier is om echt verbonden te worden met het water. Tijdens haar uitleg trekt ze haar schoenen, sokken en bloesje uit. Hanna ziet haar turen naar het water. Zou ze het echt doen? Het leek Hanna voor een ogenblik niet waarschijnlijk maar al snel kwam ze er achter dat Luci het wel degelijk zou doen. Nog geen minuut later zat ze in het water en riep ze: ‘Kom er ook in! Ik meen het, als je eenmaal een duik hebt genomen weet je zeker dat je in contact staat met het water van dit meer!’

Hanna kon haar ogen niet geloven! Het was op dat moment echt niet zo heel warm en dat ze dan toch zomaar in het meer springt… even fronste Hanna haar gezicht. Er werd van haar verwacht dat ze ook in het water zou komen. Weliswaar voor een goede reden, om te leren water sturen. Hanna zuchtte diep bij deze gedachte. Haar moeder zou hier niet heel blij mee zijn. Na alles wat er in het verleden is gebeurt heeft Hanna haar moeder het nooit meer gehad over haar vader, de wereld daar en al helemaal niet over water sturen! Haar moeder heeft toen der tijd wel gezegd dat ze het hier zou kunnen leren maar dat was niet omdat ze er achter stond, het was voor Hanna. Haar moeder heeft altijd alles gedaan voor haar. Hanna twijfelt of ze wel in het water zal gaan… het gevoel dat ze haar moeder verloochend zet op. Haar buik krampt zich helemaal samen maar tegelijker tijd steekt het zo dat het voelt alsof hij uit elkaar spat. Ze weet dat dit gevoel niet reëel is en dat het geen zin heeft om hier nu naar te luisteren. Ze is inmiddels 17 en zal uiteindelijk haar eigen beslissingen moeten maken. Wat gebeurt is, is gebeurt en dit is voor haar de ideale kans om te laten zien dat sommige dingen ook anders kunnen.

Hanna kijkt naar Luci die helemaal enthousiast en verwachtingsvol staat te kijken. Dan roept Hanna : “ik kom er aan! Ik moet nog heel even iets doen!”. Ze graait even in haar eigen tas. Haar tas is in buidel vorm maar wel met schouderband. Hij heeft een beetje Indische kleuren en een ruwe stof wat precies bij elkaar past. Er zitten verschillende ritsjes en zakjes in die allemaal op hun beurt gevuld zitten met spulletjes waaronder, haar tarotkaarten, bedeltjes, totems, medicijnen, eten voor haar en dieren en natuurlijk ook het geen wat ze zocht.
Na even rommelen had ze het gevonden. Het waren een soort sokken maar dan voor je armen, ze zitten strak en deze bedekken heel haar onderarmen. Hanna heeft ze ook in andere kleuren en verschillende lengtes, ze draagt ze vaak. Ook heeft ze speciaal lint wat ze soms om haar armen wikkelt. Hanna hoopt stiekem dat Luci er niet naar zal vragen. Het is een lang verhaal en Hanna heeft het nog niet eerder met iemand gedeeld. Hanna is sowieso niet een persoon die snel dingen deelt. Al wil ze dat wel graag leren.

Nu staat ze op en loopt langzaam in het meer, ze heeft natuurlijk wel haar slippers uitgetrokken. De grond daalt langzaam. Ze voelt tussen haar tenen door wier zitten en hier en daar prikt er een steentje in haar voet. Voor de rest bestaat de grond voornamelijk uit zand, zand dat zacht en haast vloeibaar is geworden door het water. Hoe verder Hanna het water in loopt hoe opgeluchter ze word. Ze doet het toch maar mooi!

Nu staat ze langs Luci en laat haar armen op het water dobberen. Ze probeert het water aan te voelen zoals Luci zojuist nog tegen haar had gezegd. Ze kijkt haar verwachtingsvol aan met een hele subtiele lach op haar gezicht. Luci voelt dat het water om haar heen beweegt. Het water voelt het ene moment zwaarder aan dan het andere moment en soms lijkt het zelfs alsof het water gelatine wordt. Stevig maar toch zacht, ondersteunend maar toch vrij.
Ze realiseert zich dat dit dan het begin moet zijn van haar water magie!

Toen Hanna eenmaal langs Luci stond maakte Luci een opmerking over haar handschoenen/windsels. ‘Leuke handschoenen,’ zei ze. Hanna haar hoofd werd rood, ze hoopte uit de grond van haar hart dat ze er niet verder op in zou gaan. Het was dan ook wel overduidelijk geweest toen Hanna ze aan trok. Normaal gesproken valt het niet op omdat ze dat gewoon altijd doet, standaard. Dan zien de meeste mensen dat niet eens. Nu had Hanna haar handschoenen pas later aan gedaan en zelfs het een soort van gemeld. Hanna voelde zich ongemakkelijk, was ze dan toch te vrijpostig geweest? Dit gebeurt Hanna vaker. Als ze een keer sociaal wilt doen dat ze dan het idee krijgt alsof ze het er mee heeft verpest. Als Hanna nu alleen was geweest was ze in huilen uitgebarsten en zich zelf wel meerdere keren voor haar kop geslagen maar dat kon nu niet. Bovendien liet Luci haar ook geen kans want al snel kwamen er een aantal waterdruppels Hanna haar kant op gevlogen. Even was Hanna weg geweest met haar gedachten maar nu was ze er weer helemaal bij. ‘Sorry kon het niet laten,’ zei Luci tegen haar. Ze keek Luci aan en zag dat ze ontzettend haar best deed de pret te onder drukken en haar serieuze gezicht op te zetten. Dat maakte Hanna aan het lachen. Ze zag hoe Luci haar best deed en dat het haar overduidelijk niet succesvol lukte. Grappig dat ze dat doet maar van Hanna had het niet perse gehoeven. Het schijnbare zorgeloze van Luci liet ze Hanna zich op haar gemak voelen. Hanna kreeg nog wat complimenten over dat ze echt in het water was gegaan. Ze moest er van blozen, om heel eerlijk te zijn had ze dat zelf ook niet eens gedacht. Het is ook eigenlijk niks voor haar om zoiets zo maar te doen. Wat veel vaker gebeurt is dat ze zo gestockeerd is, ze weg rent en dan achteraf doet huilen omdat ze zich wéér zo onsociaal heeft gedragen. Dit keer had Hanna dat niet gedaan en waar het ook aan had gelegen, ze mocht er best een schouderklopje voor krijgen.

Toen begon Luci met uitleggen, de les zou nu echt gaan beginnen. ‘De eerste paar keren dat ik leerde water sturen was ik elke keer het water in gegaan. Niet veel mensen doen dit maar ik merkte dat ik het hierdoor sneller onder de knie kreeg.’ Zei Luci en ze vervolgde met ‘Sluit je ogen,’. Dat deed Hanna. Vol spanning wachtte ze af tot Luci haar instructies zou vervolgen. Ze vertelde hoe je in het water alle kon gaan voelen, trillingen en nog veel meer. Uit verbaasdheid opende Hanna haar ogen maar besefte het direct en sloot ze weer. Ze probeerde te voelen. Iets wat lastig was want het zeewier leidde haar ontzettend af. Het had zich namelijk vast gemaakt aan Hanna haar voeten, alsof ze haar wouden steunen. Super lief natuurlijk maar dat was nu even niet de bedoeling. Hanna besloot in haar hoofd er iets van te zeggen tegen het wier. Wanneer je in je hoofd communiceerde met planten en dieren koste het meer energie wanneer je de boodschap duidelijk aan wou laten komen. Als je zeker wou weten of ze je gehoord hadden kon je beter hardop praten maar dat vond Hanna voor nu even te voorbarig. Gewoon een kleine opmerking zou het wel lukken en daarnaast zou het minder opvallend zijn voor Luci.
Toen werden Hanna haar handen uit het niets naar beneden gezogen door het water en hoorde de volgende zin “Handen onder water dus”. Hanna schrok, zowel van haar handen als van de stem, ze had toch zeker niet de helft van de instructie gemist door haar gedagdroom? Hanna keek heel even richting Luci om een wat zekerheid te krijgen maar Luci stond helemaal in haar verhaal te vertellen hoe je het beste het water kon voelen. Hanna probeerde zich te concentreren en merkte dat het water van warmte veranderde. Van koud naar warm en van warm weer naar koud. Alsof het water een loopje met haar nam. Ze bewoog haar handen langzaam door het water wat als lichte slierten door haar vingers heen gleden. Toen ze het wat langer deed merkte ze dat het water haar deed volgen, maar dan echt volgen. Alsof ze al eerder wisten dan Hanna waar het heen zou gaan. Om het te controleren stopte Hanna even met bewegen maar het water bewoog door maar even leek het alsof ze de verwarring van het water voelde. Hanna vond het leuk om in het water te zijn ondanks ze er slechte herinneringen aan had. Toen Luci had uitgelegd wat de opdracht was liet ze het zelf even zien. Hanna haalde diep adem en trok haar wenkbrauwen op. Het lukte Luci zo makkelijk alsof het haar natuur was. Wat natuurlijk ook zo was. Ze deed het met een gemak alsof ze gewoon een boterham aan het smeren was. Maar al snel ontglipte Hanna haar verbazing haar. Eigenlijk is het heel normaal dat je het op deze leeftijd al kan als dit je magie is. Kinderen leren het net zo snel als dat ze leren lopen, tenminste als je een redelijk normale jeugd hebt. En natuurlijk ook wanneer je een omgeving hebt die bekent is met deze magie. Dat had Hanna niet gehad waardoor ze nu op niveau kleuter zat. Hanna voelde enigszins furie ontstaan. Ze wou het ook echt kunnen! Met natuur praten en manipuleren was haar specialiteit omdat ze nooit iets anders gedaan had maar dit zou ze ook kunnen als ze er echt voor ging. Hanna voelde haar lichaam hard worden, stevig maar onbewust. Alsof haar lichaam liet zien dat ze er klaar voor was, klaar voor het gevecht. Ze sloot haar ogen, zoals Luci had opgedragen. Toen ze langzaam weer met haar handen onder water deed bewegen besefte ze dat dit natuurlijk wel met gevoel gedaan moest worden. Mede daarom besloot ze even dat ze back to earth moest komen. Ze ademde in en probeerde weer eerst terug te gaan naar de eerste stap, voel de vibes! Toen voelde Hanna dat het zeewier haar voeten en onderbenen nog verder had bekleed. Dat was niet de bedoeling want ze kon dit alleen, ze moest zich focussen op het water om dit te kunnen.

“sorry maar zou je los willen laten” zei Hanna met een ferme stem tegen het zeewier. Ze voelde dat dit effect had, het wier gleed langzaam van haar benen af naar beneden. Ze kon zich nu eindelijk weer concentreren op het water. Ze bewoog met haar handen en zoals voorheen begon het water haar te volgen. Hanna begreep dat deze vervolging moest veranderen in beheersing. Ze probeerde met meer kracht haar armen heen en weer te laten gaan, niet sneller of harder maar gewoon met meer kracht. Toen voelde ze dat het zwaarder werd voor haar om te doen. Het leek alsof het water zich om haar hand had opgehoopt. Zou dit dat zijn waar het om gaat, vroeg ze zichzelf af. Ze besloot een gok te wagen en haar handen boven het water te doen. Ze opende haar ogen niet maar het voelde nog steeds alsof het water zich om haar handen heen hadden gehoopt. Ze voelde een lichte koude golf door haar heen gaan. Toen deed ze haar handen weer onderwater en hoorde dat de dieren haar boodschappen stuurde. Ze klonken heel licht, waarschijnlijk omdat ze zich ook concentreert op het water. Hanna besloot het gefluister te laten voor wat het is en richtte zich weer op het water waarna ze haar handen nogmaals boven het water deed. Bij deze 2de keer voelde het water al lichter, als het überhaupt haar handen volgt. Terwijl ze zit te voelen of het water wel haar handen zijn gevolgd, klinkt een hele duidelijke stem “het is je gelukt!”. Hanna wist dat het niet van Luci af kwam, haar stem klonk anders, daarnaast voelde Hanna duidelijk dat het via de wind was mee gegeven. Het was dus van een dier. Bij Hanna verscheen een lach op haar gezicht. Ondanks dat haar ogen dicht waren schitterde heel haar gezicht van blijdschap en trots. Terwijl ze dit trotse gevoel had bleef ze ook het water rondom haar handen voelen die –leek het wel- uit liepen naar het meer toe. Hanna voelde hoe het water haast een steuntje was voor haar armen. Daarna deed Hanna haar handen onder het water om ze vervolgens voor de laatste keer weer om hoog te doen. Ze voelde zich krachtig en was er haast zeker van dat het zou lukken. Ze deed haar handen omhoog en ze voelde de spanning stijgen. De wetenschap dat ze nu haar ogen open mocht doen om te controleren gaf haar extra drive. Vlak voor ze haar ogen opende voelde ze nog even hoe krachtig haar handen voelde en hoe de kou maar warmte tegelijk haar lichaam bedwongen.

Toen deed ze haar ogen open… haar pupillen werden groter en haar mond viel nog net niet open. Haar handen waren omhuld met water. Vanuit het water kwamen 2 “bergjes” water omhoog. Hanna keek nog eens naar haar handen en draaide ze naar haar gezicht toe, het was prachtig! Het leek ook alsof haar handen een lichte blauwe gloed uitstraalde. Ze herkende de gloed van een hele tijd geleden. Ze had toen een ziek vogeltje gevonden. Hij lag voor dood op de stoep. Hanna had hem direct gezien en knielde bij hem neer. Hij kon niet meer praten tegen Hanna, zo zwak was hij. Hanna werd zo verdrietig van het aanzicht van het vogeltje. Wat er precies aan de hand was kon Hanna niet zeggen, wel dat het einde voor hem nabij was. De gedachte raakte Hanna toen zo dat ze begon te huilen terwijl ze inmiddels op haar knieën bij het vogeltje zat. Haar tranen vielen op de grond en Hanna besloot het vogeltje fijn neer te leggen. Ze twijfelde uiteraard maar haar liefde voor dieren won het van haar angsten. Terwijl ze het verdriet maar ook de liefde door haar heen voelde stromen stak ze haar handen uit om het vogeltje op te pakken om hem vervolgens ergens op een grasbedje om ringt door bloemen neer te leggen. Maar voor ze de vogel op pakte zag ze dat haar handen omringt waren met een blauwe gloed. Hanna snapte het niet naar besteedde er niet te veel aandacht aan, het vogeltje was nu even het belangrijkste. Eenmaal het vogeltje op gepakt zag ze het verdriet in de ogen van het vogeltje maar vlak daarna leek het alsof de blauwe gloed om haar handen in het vogeltje gingen.
De gloed was weg maar het vogeltje spring levend.

Hanna keek nogmaals gefascineerd naar haar handen terwijl ze nog steeds in het meer stond. Ze keek Luci aan met grote ogen. “is dit normaal?” vroeg ze vol verbazing. Toen der tijd snapte ze niet wat heel dat voorval betekend had. Wanneer ze het vertelde aan haar moeder was het antwoord dat het vast haar fantasie zou zijn geweest en dat ze vast het vogeltje verkeerd ingeschat had. “zelfs een natuur magiër gebeurt dat wel eens” had ze gezegd. Hanna is toen huilend naar haar kamer gegaan. Er werd haar gezegd dat ze zichzelf niet kon vertrouwen en dat is voor altijd bij haar gebleven. Zelfs nu jaren later twijfelt ze nog steeds aan zichzelf. Ook haar zelfvertrouwen betreft de natuur had een klap gekregen.
De tranen lopen over Hanna haar wangen, het doet haar pijn om hier aan terug te denken. Ze durfde niet richting Luci te kijken omdat ze het niet nog overduidelijker wou maken dat ze geëmotioneerd was. Hanna probeert zichzelf rustig te krijgen want het ging allemaal net zo goed. Ze zuchtte diep en probeerde te luisteren naar de stilte in plaats van het geluid. En wat ze na een tijdje hoorde waren het fluiten van de vogeltjes en het ritselen van de bladeren van de bomen. De natuur die zijn eigen ritme speelde zoals altijd. Nogmaals ademde Hanna diep uit en keek toen met heldere ogen naar Luci. “sorry”….

OOC: OMG! MEER DAN 2000 WOORDEN!

Terwijl Hanna naar Luci keek en haar verontschuldigingen aan bood voor alles wat gebeurt was en ze overduidelijk niet begreep zag ze iets in Luci haar ogen. Het leek op medeleven, compassie. Hanna denkt na maar kan het juiste woord niet vinden hoe ze de blik in Luci haar ogen kan omschrijven. Even denkt ze diep na. Na een fractie van een seconde, waarin Hanna gedacht had voor 10 minuten, wist ze het! Het was mededogen wat ze zag. Hanna had ooit een boek gelezen over boeddhisme, ze houd heel erg van lezen en wijzer worden. In dat boek stond uitgelegd wat het verschil is tussen medeleven en mededogen. Als je medeleven hebt wordt er een machtsverschil in benadrukt. Je leeft mee met een persoon maar je zit er zelf niet in. In feite vind je het zielig voor die persoon. Bij mededogen druk je dat machtsverschil niet uit. Je bent gelijk aan elkaar, allebei sterfelijke wezens met allemaal het zelfde doel. De verlichting vinden en dat is precies waar het in het boeddhisme om gaat. Hanna had het boek vol passie gelezen. Ondanks dat ze absoluut niet achter alle gedachtegangen stond vond ze het idee van gelijkheid perfect. Het voelde voor haar als de liefde van haar voor dieren en natuur. Ondanks dat wij geloven dat ze niet denken, niet onthouden en niet snappen, zijn ze toch levend en gelijk aan ons.
Na de korte stilte die Hanna ervaren had antwoorde Luci na een stevige knuffel. Het had haar ongemakkelijk gemaakt maar tegelijkertijd geaccepteerd laten voelen. Het was okay, dat was letterlijk wat Luci tegen haar had gezegd. Kort daarna bedankte ze Hanna voor het delen van haar emoties en het activeren van haar tweede element. Hanna had na al deze complimenten gestraald. Met een brede glimlach op haar mond keek ze om zich heen, wat een rare situatie was dit geweest zeg. In het water springen, het water voelen en daarna ook nog eens water sturen. Hanna reageerde op Luci haar aanbod om verder te gaan praten binnen met een stille knik, nog steeds compleet onder de indruk. Vlak daarna liep Hanna uit het water. Ze had een geweldig idee. Nu ze geproefd had van het water sturen wou ze er alles van weten, het regelmatig beoefenen en boven al, er beter in worden! Ze liep richting haar buidel tas die ze eerder gewoon had laten liggen. Eigenlijk naïef van haar, mensen hadden het zo kunnen stelen aangezien ze niet zo heel snel uit het water zou kunnen komen. En nog beter nagedacht heeft ze zelfs een hele tijd met haar ogen dicht gestaan. Iedereen had haar tas kunnen stelen. Niet dat er hele kostbare dingen in zaten, alleen spullen die emotionele waarde hadden zoals haar bedels en tarot. Eerst had ze altijd gedacht dat op SSA alleen maar eerlijke mensen zouden zitten maar niets is minder waar. Dat weet ze nu maar toen ze Kai ontmoette wist ze dat helemaal niet. Daar heeft ze van geleerd maar haar naïviteit zal ze nooit helemaal kwijt raken. Dat weigert Hanna gewoon.
Uit haar tas haalt ze een flesje, soort kruik waar eerder haar drinken in had gezeten, ze loopt er mee naar het meer. Dit alles doet ze in serene stilte, zoals gewoonlijk. Als je Hanna niet zou kennen zou je denken dat er geen zen’er persoon op de wereld is, dit is helaas absoluut niet het geval. Iedere minuut, iedere seconde denkt Hanna, aan één stuk door. Wanneer ze bij het meertje is knielt ze neer en laat haar flesje vol lopen met het water uit het meer. Met dit water wil ze gaan oefenen, nu ze een band heeft durft ze dat aan. Daarnaast heeft ze natuurlijk niet altijd de kans om op deze manier te binden en het vervolgens met zich mee te dragen. Dit brengt Hanna op een nog beter idee, misschien gaat ze wel water sparen waarmee ze water gestuurd heeft. Dat zou echt awsome zijn!
Ze loopt terug met een glimlach naar haar tas en loopt dan aan, ze kijkt nog even terug naar het meer met een nostalgisch gevoel verspreid over heel haar lichaam.

Terug op de school nam Hanna een korte douche, ze kon niet stoppen met nadenken. Alles wat water bevatte kon ze mee sturen als ze goed er in zou worden. Nou is Hanna niet zo’n streber. Ze voelde ook een tamelijke angst dat dingen verkeerd zouden gaan. Stel dat Hanna een woede aanval zou krijgen. Dat kreeg ze niet vaak maar als het gebeurde dan was het goed mis. Ze zou niet de controle willen verliezen en haar magie mogelijk verkeerd gebruiken. Wat als ze anderen pijn doet. Theoretisch gezien kon ze met natuurmagie ook mensen pijn doen, mensen wurgen met takken, giftige planten laten groeien en dieren laten aanvallen. Dit alles had Hanna nog nooit gedaan. Ze zou het verschrikkelijk vinden als zo iets zou gebeuren. Ze voelt zich verdrietig. Haar gedachten zijn warrig en dwingend. Alsof een stem haar hoofd overneemt.

Na het douchen besloot Hanna dat ze het water wat ze in een fles had gedaan, in een van haar mooiste schalen. Het is een klankschaal. Die zijn gemaakt door monniken in Nepal. Het word van tin gemaakt en de monniken maken dat dan warm en tikken hem dan in zijn vorm. Dit duurt soms dagen en vergt heel veel geduld. Als de schaal afgekoeld is spelen ze er op en kijken ze of de klank goed is. Vaak is dat dan niet zo en moeten ze hem weer opwarmen en weer in vorm tikken. Dit totdat de klank precies goed is.
Het geluid speelt in op het water in ons lichaam. Als je met een speciale stok over de rand wrijft ontstaat er een prachtig geluid wat lijkt alsof het vanbinnen uit klinkt. Als je de schaal dan dicht bij je houd dan voel je soms letterlijk het water in je golven.
Hanna giet het water in de schaal en zet het op haar vensterbank. Haar vensterbank staat vol met haar liefde volle planten. Hanna weet zeker dat zij het water goed in de groep opnemen. Zo denkt ze over haar planten. Het zijn voor haar het zelfde als mensen, ze praten ook tegen haar en zij tegen hun. “letten jullie goed op het water, het is een van jullie” zegt ze terwijl ze haar bonsaiboom een beetje aan de kant schuift. Dan keert ze haar hoofd richting Tommie “niet het water op drinken, het heeft een betekenis. Ik leg het je nog wel eens uit maar nu moet ik gaan”. Ze bukt en kust hem op zijn voorhoofd. “ik hou van je” fluistert ze naar hem. Dan staat ze op en loopt richting de deur. Ze kijkt nogmaals haar kamer rond die bezaait is met planten en sluit dan met een zeker gevoel haar deur.

Ze loopt richting de grote hal en kijkt rond of ze Luci ziet. Na even rond gekeken te hebben besluit ze dat ze zelf maar gaat zitten. 100% zeker is ze niet dat Luci er nog niet is maar het voelt zo ongemakkelijk om daar te staan en rond te kijken. Mensen zien dat en kijken raar terug. Dat wil Hanna absoluut niet! Haar hart bonkt in haar keel. Ze is zo bang dat ze Luci helemaal verkeerd begrepen heeft. Misschien bedoelde ze wel een andere keer, misschien zei ze niet de grote hal maar ergens anders, misschien zat ze er al maar is ze weg gegaan omdat het lang duurde. Zo lang had ze toch niet over het douchen gedaan? Ging Hanna bij zichzelf na. Ze keek zenuwachtig om zich heen.

Had ze nou maar fatsoenlijk antwoord gegeven op Luci toen ze in het meer stonden. Maar dat had ze niet gedaan. Ze had geknikt en was met haar dromerige kop direct vertrokken. Hanna bijt op haar lip. Iets wat ze wel vaker doet als ze ontzettend haar emoties in moet houden.

Hanna merkte dat haar zenuwen de overhand namen. De gedachtes racete door haar heen. Dit was waar ze zo vaak tegen aan liep! Hanna merkte dat haar ademhaling versnelde, haar pupillen wisten niet meer hoe ze moesten focussen en door heel dit gejaagde gevoel realiseerde ze zich ineens dat ze een beetje te hard beet op haal lip. Haar pupillen werden groot en langzaam bewoog Hanna haar hand richting haar lip, al naar beneden kijkend. Ze voelde voorzichtig. Ja Hanna was gevoelig maar toch nam ze zichzelf serieus. Even bewoog ze haar hand zo dat ze kon checken of haar lip misschien bloede. Dat was niet het geval. Hanna keek om zich heen om te kijken of mensen dit tafereel gevolgd hadden maar nee. Gelukkig! Dacht Hanna. En op dat moment begonnen de gedachten weer op te zetten. “ik doe echt stom” “ik bof maar dat niemand het heeft gezien” “ik stel me zoals gewoonlijk weer eens aan” “waarom kan ik nou nooit gewoon doen” en dit was nog maar een kleine greep uit de stroom van onvriendelijke gedachten gericht aan haarzelf.
Toen besloot Hanna zich te gaan focussen op iets anders, gewoon expres om haarzelf af te lijden. Ze keek om zich heen en zag de zaal waar in ze zat…  misschien toch voor die hyper focus een reality check doen?? “oké, 3 dingen die je kan zien” fluisterde ze zacht in zichzelf. Hanna keek aandachtig om zich heen en zocht naar iets bijzonders, het zou waanzin zijn als ze zomaar wat op zou noemen. Nee Hanna was op zoek naar dingen die het waard zijn om gewaardeerd te worden en dus het waard zijn te noemen. Dingen die je niet meteen ziet, dingen waar bij je de verborgen schoonheid moet ontdekken… dan valt haar blik op iets prachtigs, de kroonluchters van de zaal waarin kaarsen staan. Ze had ze eerder gezien maar hun schoonheid was nooit opgevallen. De manier waarop in het ijzerwerk iedere magiesoort gesmeed staat. Het is prachtig en de dunne ijzeren franjes die maken dat de kaars er in blijft staan en de kleine natuur en mineraal stenen die dit geheel tot iets sprankelends maken. Zo’n kroonluchter moet vast veel werk zijn geweest om het te maken. Hoe langer Hanna keek naar de kroonluchter hoe meer verborgen boodschappen ze er in verstopt zag zitten. Al die symbolen, het liet Hanna even terug denken aan een van haar grote dromen. Ze zou dol graag ooit een onderzoek willen doen naar symbolen, wat ze betekenen en al dat soort dingen. Het is gewoon weg een van de vele bijzondere onderwerpen waar Hanna zich voor interesseert. Misschien zou ze hier wat vaker boeken moeten lezen… als ergens de plek is om je te verdiepen in bijzondere onderwerpen dan is het hier op SSA wel. Even voelde Hanna een vlaag van verdriet door haar heen gaan. Net als de druppel kaarsvet die van de warme kaars in de kroonluchter naar beneden drupt voelt ze een onzichtbare traan barstens vol emoties over haar wang lopen. Hanna weet waarom ze zich nu zo voelt en dat is over het al gemeen sporadisch. Normaal gesproken is Hanna een bron van emoties maar geen idee waar ze vandaan komen maar dit keer is de reden kristal helder. Ze heeft het gevoel dat ze geen controle heeft, dat alles haar te veel is, dat ze dingen niet bij kan houden terwijl dat over het algemeen helemaal niet het geval is. Ze heeft het idee dat ze zichzelf geen tijd heeft gegund om te seatelen op SSA, alles is hier zo geweldig en Hanna wil zo normaal mogelijk zijn maar misschien zijn dingen toch te veel geweest. Iedere keer als ze aan een les denkt krijgt ze kriebels, van die hele nare. Alsof ze het examen van haar leven af moet leggen, alsof ze achterna gezeten word door een weerwolf midden in de donkere bossen. Hanna houd van leren maar misschien is ze toch iets minder een groepsmens. Tijd alleen is voor haar essentieel om goed te kunnen functioneren…

En vanuit het niets hoort Hanna recht voor haar een hele harde klap. BAM! Hanna schiet een meter omhoog en realiseert zich dat de klap kwam door een stapel boeken die op tafel landen. Achter de stapel boeken verschijnt dan de vrolijke smile van Luci. Hanna merkt dat ze verbolgen was maar dat schud ze snel van zich af, pfff het is Luci, wat een opluchting.
Nog voor Hanna hoi kon zeggen klonk het uit Luci haar mond ‘Ik ben zo terug.’ Hanna volgde met haar ogen Luci kort maar het voelde ongepast en dus besloot ze te gefixeerd naar haar armwindsels te kijken. Na een korte tijd was Luci al weer terug. ‘Yes, niks laten vallen.’ Klonk het vanuit de andere kant van de tafel. Hanna zag Luci met een dienblad en 2 koppen met warm water staan. Wanneer het dienblad eenmaal op tafel stond zag Hanna dat Luci allerlei thee soorten mee genomen had. “wat lief” dacht Hanna. Ze keek Luci even aan maar een zachte blik hopend dat het op zou vallen. Luci pakte een zakje frambozen thee en begon te genieten. Nu was het Hanna haar beurt om zorgvuldig de soorten thee te inspecteren. Wanneer Hanna weer een blik richtte naar Luci bedacht ze zich dat ze eigenlijk alweer vergeten was hoe ongeremd Luci eigenlijk was. Door deze gedachte verscheen er een subtiele glimlach op het gezicht van Hanna. Toen koos ze een theesmaak, brandnetel. Dat is goed bij vermoeidheid en bij allergieën. Niet dat Hanna op dat moment een allergie had maar vermoeidheid was wel aan de orde. Hanna deed de kruiden in haar thee en op dat moment sprak Luci ‘Weetje, Je emoties in houden is niet erg gezond... Je kan ze beter uitten of ergens neer pennen.’ Hanna trok haar wenkbrauwen op. Luci had gelijk wist ze maar op een of andere manier is Hanna niet zo makkelijk met praten alhoewel schrijven makkelijker ging. Hanna had een boekje waarin ze dingen op schreef, van duistere gedachten tot de meest inspirerende. Hanna graaide even in haar tas en had toen het notitie blokje in haar hand. Ze legde haar hand onopvallend op tafel wachtend op het juiste moment om te spreken, om te vertellen dat haar advies lief was en dat ze inderdaad een boekje had waarin ze dingen op schreef. In de stilte die Hanna ervaarde en duidelijk niet opgevuld kreeg keek ze naar de stapel boeken, het waren er 3. “the lightness of water magic” “water healing explained” en “blue physical vibrations” zo heette de boeken die Luci mee had genomen. Luci legde uit dat ze een beetje laat was doordat ze nog wat boeken ging halen. Hanna knikte en sprak met een schorre stem “is niet erg”. Na deze situatie opende Luci een boek en schoof hem richting Hanna, ‘Het is een erg mooi iets dat je healing magie hebt geactiveerd met direct je eerste keer watersturing. Dat betekend vaak dat je een vredelievend persoon bent en dus een aanleg hebt voor genezen van andere.’  Hanna en Luci haar blik kruiste en na een glimlach van weerszijde vervolgde Luci, ‘En volgens mij zit je magie er niet erg naast he? Dat je een vredelievend persoon bent?’.

Hanna voelde overduidelijk dat ze rood werd… ze keek Luci aan met een heldere blik in haar ogen. Hanna haar ziel was puur, soms donker maar wel puur. Ze slikte en besloot sociaal te zijn, ze besloot te praten. “ik hou van dieren, van natuur, van energieën … ehh eigenlijk hou ik wel van alles … behalve soms … soms hou ik niet echt van mensen” Hanna kneep een beetje met haar ogen. Ze schrok van dat ze dat werkelijk zei. Tenminste, het is niet aardig om te zeggen en eigenlijk was Hanna met dit antwoord veel te open. En dan ook nog eens out of the blue. Snel probeerde Hanna de onhandige opmerking te lijmen. “sorry, sorry dat ik nooit zo veel praat. En dat als ik dan praat ik de verkeerde dingen zeg….. ik vind jou aardig… maar ik denk dat mensen me soms te veel worden” Hanna keek even verdwaasd om zich heen en probeerde te controleren of er mensen waren die dit voor haar intieme gesprek aan het volgen waren. Ze hoorde het lawaai van de zaal en hoe mensen tegen elkaar praatten. Hoe ze lachten en hoe alle gespreksonderwerpen voorbij gevlogen kwamen. Alle gespreksonderwerpen behalve over Hanna en Luci, en die gewaarwording gaf Hanna rust. “ik weet het niet” zei Hanna hard op. En deze opmerking zei ze eerder tegen haar zelf en tegen alle gedachten die ze heeft en die ze had. De gedachten van zojuist vlak voor dat Luci kwam. Hanna werd ongelooflijk bang en keek schichtig om haar heen. Ze tikte met haar vingers op de tafel en zocht naar adem om enige uitleg te geven.
Toen keek ze Luci aan en begon te vertellen “op mijn thuisplaneet Gren, daar sprak ik eigenlijk nooit met mensen. Eigenlijk sprak ik eerder met dieren dan met mensen. Dieren zijn gewoon fijn en natuur eigenlijk ook wel alhoewel zij meer zwijgzaam zijn en als ze wat zeggen dan is het heel erg wijs. Ik heb het ze nooit letterlijk gevraagd maar volgens mij is je energie eerst een dier en dan pas een plant. Dat denk ik tenminste. Want dieren zijn liefdevol en sommige ook slim maar wijsheid zie je meer bij planten enzo. Waar wij als mensen dan blijven weet ik niet.” Nadenkend nam Hanna een slokje thee, “maar goed, ik ben het dus niet gewend om me onder de mensen te bevinden, daarnaast vertrouw ik ze eigenlijk ook niet….” Hanna beet even op haar lip en zette haar nagels ik haar boven arm om haar spanning kwijt te raken. Spanning die ze heeft omdat ze zo open is. “het is hetzelfde als dat je naar een compleet andere planeet gaat, mensen spreken een andere taal, hebben andere gebruiken en zijn ook nog eens niet altijd eerlijk… in het begin heb je het niet door, je probeert je eigen taal te spreken maar al snel merk je dat mensen je totaal niet snappen. Met als gevolg dat je dus hun taal probeert te spreken. Omdat hun taal niet je moedertaal is zeg je dingen nog wel eens verkeerd, of in verkeerde context. De mensen daar lachen er om want dat is hun gebruik, in plaats van je te helpen. En dan antwoorden ze en zeggen ze niet eens eerlijk wat ze bedoelen….. hoe moet ik hun dan begrijpen als ik hun taal maar half ken, hun gebruiken niet snap en als ze dan ook nog eens niet eerlijk gaan zijn…” Hanna verheft haar stem licht. Ze merkt dat ze boos wordt. Haar metafoor komt te dicht bij hoe zij het leven ervaart. Hoopvol kijkt ze richting Luci en ze durft haast niet te verwachten dat Luci haar zou begrijpen

OOC: yeah hanna is back and she finally starts to talk  :-rj-:

Met haar helder blauwe ogen keek ze naar het meisje voor haar. Ze had haar net pas ontmoet maar vond haar nu al een interessant persoon. Ze was terughoudend en misschien zelfs verlegen. Een gesloten persoon maar met een pure ziel, zo had Luci al gezien. Zo had haar water magiër zich dan ook geuit. In healings magie. Een pure eerlijke uiting van het verlangen om mensen te helpen. Enkele seconden terug had de blondine beweert dat het meisje inderdaad een vredelievend persoon was. Eigenlijk wist ze het wel zeker maar toch had ze het in een vragende manier gebracht. Hopende dat ze nu niet iets heel geks had gezegd.
Bij die woorden zag ze hoe Hanna een blos op dr wangen kreeg. Wat aangaf dat Hanna het waarschijnlijk opvatten als een complimentje. Wat ook wel mocht want niet veel mensen waren zo bijzonder om een ‘pure’ ziel te hebben. Luci kon het dan ook niet laten om haar mond hoeken lichtjes omhoog te krullen bij deze reactie. Ze zag hoe het meisje haar mond opende en hoorde de zachte stem tussen al het geroezemoes door. Rustig roerde ze in haar frambozen thee en probeerde haar volledige aandacht bij Hanna te houden. Wat soms nogal moeilijk was, vooral in z’n drukke ruimte als deze. Terwijl ze luisterde knikte ze alleen af en toe om aan te geven dat ze aan het luisteren was. Ze hield haar gezichtsuitdrukking vriendelijk. Mede omdat ze het meisje niet wilde afschrikken maar ook omdat ze niet echt schrok van de woorden. Er was geen aanleiding tot een andere gezichts- uitdrukking. Hanna daar in tegen droeg er velen. Eentje van schrik, toen van verontschuldiging en toen van lichte angst. Angst voor de mensen om haar heen.
In de seconden dat Hanna de omgeving bekeek sloot Luci kort haar ogen. Ze liet haar concentratie gaan naar de rest van de zaal. Ze probeerde zo veel mogelijk energieën te voelen. Energieën die haar konden vertellen waar de rest mee bezig was. En net zoals Hanna, afvragende of de mensen niet over hun spraken. Toen ze echter de stem van het meisje weer hoorde opende ze haar ogen en bedacht zich dat er waarschijnlijk niemand was die hun aandacht schonk. Hierom vestigde Luci haar aandacht weer op Hanna en zag hoe ze als een bang hertje om zich heen keek. Ergens wilde ze haar hand pakken en zeggen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Maar nog voor ze deze handeling had kunnen uitvoeren, haar hand al een klein stukje verschoven naar de haren, kruiste hun ogen elkaar. In de licht blauwe ogen, die reflecteerde in de donkerdere blauwe ogen van Luci, zag ze iets van vastberadenheid. Een soort kracht verkregen vanuit haar ziel. Hierom staakte de licht magiër haar actie en spitste haar oren nieuwsgierig en geboeid voor de woorden die zouden komen.

Ze hoorde woorden over mensen, over dieren en over planten. Ze luisterde naar het verhaal hoe Hanna omging met haar omgeving en wat ze daar uit op maakten. Toen het meisje een slokje van haar thee nam herinnerde Luci zich, verzonken in het doolhof van woorden, dat zij ook thee had. Snel pakte ze het glaasje op en nipte er aan terwijl haar ogen weer naar haar gezelschap gleden.
Bij de volgende woorden kwam er een piano liedje in Luci op. Als automatisme begon ze met haar vingers te tikken alsof ze het instrument aan het bespelen was. Het was niet iets waar ze veel bij na dacht, vaak gebeurde het gewoon. Vooral als het een liedje was wat ze al vaak had gespeeld. Dan zat het zo geheten in haar ‘mechanisme’.
De tonen, samen met de woorden van Hanna, vlogen door haar hoofd. Het raakten een soort snaar bij haar die ze herkende en eentje die vroeger gevoelig had gelegen. Bij deze realisatie keek ze even naar haar thee om daarna weer op te kijken en het meisje bemoedigend toe te glimlachen. Het was inderdaad heel eng en verwarrend om met mensen om te gaan. Zelf had ze al snel door gehad dat ze mensen kon lezen. Maar toch was de omgang niet altijd even gemakkelijk geweest. Want mensen spraken niet altijd vanuit hun gevoel. Vaak deden ze dit zelfs niet en zeiden ze dingen waar ze niet helemaal bij na hadden gedacht. Woorden die dan als oneerlijk en onoprecht beschouwd konden worden. Zelf deed ze het ook af en toe natuurlijk, ieder mens had zijn oppervlakkigheid. Maar het was de kunst om te leren om gaan met je mede mens. En uiteindelijk een paar personen te vinden waar de oppervlakkigheid, maar ook de diepgang, aangenaam bij voelde. Dan had je zo geheten vrienden gevonden. Althans, dat was wat Luci geloofden. En misschien was het tijd dat ze deze overtuiging tegen een nog ‘onbekend’ iemand uit sprak. Iets wat ze tot nu toe nog niet heel vaal had gedaan.

Hanna was gestopt met praten. Haar ogen waren naar Luci gericht, er lag zelfs een hoopvolle twinkeling in. Eentje die smeekte om begrip. Bij het zien hiervan keek Luci haar vertederd aan en glimlachte.
‘Nou,’ begon ze en tuitten haar lippen. Ze voelde zich net een oudere zus die haar kleine zusje vertelde over haar ervaringen met de wereld. ‘Weetje, mensen zijn net als muziek noten en liedjes. In het begin lijken ze heel vreemd en druk je vaak op de verkeerde toets. En echt, dat klinkt voor geen meter. Maar naar mate je meer oefent. Zie je uiteindelijk gelijkenissen; zoals dat je soms van je pink naar je duim moet springen,’ Ze stak haar hand omhoog en maakte een beweging alsof ze op het klavier van haar pink naar haar duim sprong. ‘of dat je een donkere toets in moet drukken in plaats van een lichte. Het gaat allemaal over gewenning en inzicht.’ Kort nam ze een pauze, nipte aan haar thee en keek Hanna weer aan. ‘Net als met piano spelen, ga je bepaalde mensen ook herkennen. Zoals hun sfeer, de manier van praten, hoe ze kijken, de dingen die ze doen. Dan kan je zeggen: Ik weet wat voor persoon je bent. En dan weet je hoe je er op moet reageren. Soms zal het tóch niet goed zijn, dus druk je de verkeerde toon in en klonk het hartstikke vals. Maar desondanks moet je dan niet opgeven. Anders zal je nooit dat prachtige liedje kunnen spelen, en dat zou zonde zijn, niet waar?’ Ze knikte en keek of Hanna haar begreep. Hierna nam ze nog een slok van haar thee, haalde adem en ging weer verder met haar verhaal.
‘Daarbij kan jij er toch niks aan doen dat je ze soms niet snapt. Je bent nog aan het leren, dus dat is helemaal prima. Maar zo ook kunnen hun er niks aan doen dat ze jou niet snappen, niet zien hoe erg je je best doet. Waarom?’ Ze keek de zaal rond, lachte, alsof ze lachte om een herinnering, en keek toen het meisje weer aan. ‘Omdat het mensen zijn. Die zien dat soort dingen niet. Die zijn op z’n manier oppervlakkig dat ze voor sommige dingen blind zijn. Het is beter om dat te accepteren in plaats van te vechten tegen iets wat je niet kan veranderen...’ Een blik waar het gewicht van ervaring in lag verscheen in Luci haar ogen. Ze wist maar al te goed waar ze over sprak. ‘Dat zou je alleen maar verdrietig maken. Echt, nogmaals, niet dat jij fout zit. Maar mensen zijn nou eenmaal gewoon zo, dus kan je er beter het beste van proberen te maken.’ Weer volgde er een pauze om Hanna de tijd te geven om die woorden tot zich door te laten dringen. Toen Luci nog een slok had genomen en vond dat de pauze lang genoeg had geduurd hervatten ze zichzelf.
‘En uiteindelijk, dat beloof ik je,’ Ze stak haar pink op als teken dat ze het zweerde en glimlachte vrolijk. ‘Ontmoet je mensen bij wie je je goed voelt. Bij wie je niet meer hoeft na te denken over hoe je moet reageren, omdat je reageert zoals je echte zelf. Op de manier waar je je helemaal goed en comfortabel bij voelt. En het kan zelfs zijn dat je in het begin nog niet zo reageert bij die persoon maar dat dat pas later komt.’ Een korte lach klonk bij de gedachten aan hoe schrik achtig ze altijd had gereageerd wanneer Hunter haar, in het begin van hun vriendschap, randomly aanraakten. ‘Echt waar, met mijn beste vriend duurden dat ook een tijdje eer ik pas echt mezelf kon zijn. Dat ik al mijn ongemakkelijkheden liet varen, zeg maar. Maar in the end zijn we beste vrienden geworden. En kan ik altijd op hem rekenen maar ook uren met hem lachen.’ Een glimlach sierde om haar lippen en even gingen haar gedachtes naar Hunter. Het universum dankbaar dat ze hem ooit had ontmoet.
‘Dusja, het kost tijd, veel tijd. Maar, aan het einde van de rit, was het het allemaal waard. Want liefde, in wat voor vorm dan ook, is zoiets puurs en moois. Dat zelfs de duisterste ziel het kan voelen. De taal van liefdevolle energie spreekt iedereen... Alleen is het de uitdaging, het doel, om juist die mensen te vinden waarbij de symfonie het mooist klinkt.’

Stilte, een glimlach en ogen die nog meer vertelde dan de woorden die ze zojuist had gesproken volgde. Beelden van de mensen op het college schoten door haar hoofd. Hunter, Lea en nog veel meer anderen hadden een plekje in haar hart verworven. Er zaten verhalen aan die ze voor geen goud zou willen inruilen. Het waren ervaringen geweest die ze tot op de dag van vandaag diep in haar ziel koesterden. Dingen die ze al heel haar leven had willen mee maken. Maar dat nooit had gekund omdat ze ziek was. En nu, na de jaren op deze school, was ze al zo veel rijker dan dat ze ooit was geweest. En stiekem, heel stiekem, bedankte ze het universum er bijna elke dag voor. Voor het geschenk van vrijheid, vriendschap en een fijn, aangenaam leven.
Een zucht klonk en even pinkte de blondine een traantje weg. Bij het zien van Hanna’s gezichtsuitdrukking moest ze lachen. ‘Sorry, herinneringen.’ Verontschuldigde ze zichzelf al lachend en haalde diep adem.
Hierna nam ze een klein slokje van haar thee en graaide daarna in haar rug zak. ‘Wil je misschien een chocolaatje? Bij thee hoort nou eenmaal wel iets lekkers, toch?’ Ze legde de twee lekkernijtjes op tafel. Beide waren ze gehuld in een gouden omhulseltje en glansde door het licht. Zonder echt te wachten op een reactie pakte Luci, de sweettooth, een pakje en opende deze. Een schattige bruin chocolaatje in de vorm van een cartoon achtige hippo kwam tevoorschijn. De hippo had een leuke glimlach en was zeker erg schattig om te zien. ‘Kawaii ne?’ Sprak ze in haar thuistaal en liet Hanna het chocolaatje zien. ‘Bijna te cute om op te eten... Maarja, het is ook zo zielig om z’n doel in het leven van hem af te nemen he?’ Na die woorden doopte ze het snoepje in het laatste beetje thee en legde hem in haar mond. Verrukt maakte ze een geluidje toen ze er op kauwden. Wat hield ze toch van zoete dingen.