Norwood zijn ogen sloten zich met een een ergelijke trek. Tussen zijn vingers had hij een foto van het zaadje. Hij legde het steeds in het boek, naast een van de illustraties. Zijn ogen sloten zich weer, toen hij de pagina sloot. Zwijgzaam legde hij hem er weer naast. ‘Weer niet,’ mompelde Norwood met een ergernis in zijn stem. Hij keek over het boek naar het bakstenen potje dat er stond met zand er op. Hij was al een halve week verder en nog steeds geen beweging. Het boek was bordeauxrood en had een gouden afwerking, die met de tijd zwarter is geworden. Met sierlijke krulletters aan de zijkant van het boek stond: Zaden met speciale condities bij groeien. Norwood las rustig verder en eindigde en wilde hem dichtslaan. Het laatste boek van deze series en geen match. Hij keek een naar het laatst regel die er stond. ‘Met de juiste kennis en vaardigheden kan een zaadje naar eigen inzicht worden gemaakt op persoonlijke doelstellingen te behalen,’ herhaalde hij nadenkend. Norwood zijn blik werd even ergerlijk en hij sloeg parmantig het boek dicht. Zijn ogen sloten zich en hij liet zich achterover in de stoel vallen. ‘Fijn, Jareth. Je kan me toch niet zeggen dat er niets qua informatie stond in ieder boek,’ sprak zijn stem even mompelend alsof zijn leermeester hem kon horen als hij dit zei. Hij zuchtte even en wilde op gaan staan. Iets hield hem tegen. Innovatie, creatief of vindingrijk? Dat leidt vaak door een probleem oplossen met wat je hebt. Had Jareth het zien aankomen dat hij de bibliotheek in ging duiken. Zwijgzaam las hij het laatste zinnetje opnieuw. ‘Persoonlijke doelstellingen?’ sprak hij met een stille klank in zijn stem en tuurde even naar de klok. Hij besefte dat zijn les over een half uur begon. Het was zomer, de planten waren volledig in bloei. Norwood zijn glimlach was kalm. Hij had een actieve les voorbereid. De leerlingen die kwamen hadden een halve dag woudmagie. De enkeling die zeurde zou het uiteindelijk leuk vinden. Zwijgzaam liep Norwood naar de kassen die verassend vol stonden. Het raam stond open en een wind blies er rustig doorheen, spelend met de bloemen. Het was kleurrijk in de kas. Met kalme passen was Norwood met een stapel vijzels en legde er op iedere tafel een. Op de hoek van iedere tafel stond een gietijzeren kom met daaronder een magische vlam. Norwood had de kraan die hij amper gebruikte getest en vrij gelaten. Op de hoek van iedere tafel, wat bestond uit twee tafels met twee stoelen, lag een stapeltje met papieren. Hij ging deze les met duo’s uitvoeren en hij was nu al benieuwd hoe de les ging lopen. Norwood schreef op het bord hoe de indeling was. Hij had een tiental tafels voorbereid. Hij schreef ze op met een pijl hoe alles gevuld werd. De eerste nam plaats aan de eerste stoel. En zo ging het geleidelijk naar achteren toe. Hierdoor zou een willekeurige verspreiding plaatsvinden en wist Norwood zeker dat hij geen gezeur had met leerlingen die apart gingen zitten. Kalm liep hij naar de deur en zette deze open. Het warme weer was hier ook voelbaar, en de deur maakte gelijk een koelte die binnenkwam. Kalm liep Norwood naar het bureau. Nu wachten op de leerlingen.

Liam had niet de grootste zin in om naar deze les te gaan. Zoals bij de meeste lessen had hij een flink aantal uur gespijbeld en ook deze les was geen uitzondering. Hij had nog wel wat proberen te doen aan opdrachten uit het tekstboek, maar dat was geen succes geworden. Een lange kreun verliet zijn mond bij de gedachte alleen al aan de les, zo weinig zin had hij er in. Toch zichzelf vooruit slepend liep hij naar de kassen toe. Hij was niet vaak in het lokaal geweest en was er voornamelijk alleen maar langs gelopen.
Met alle tegenzin die hij had keek hij naar de open deur toe terwijl hij er heen liep. Voor de deur wachten hij even en nam een diepe zucht. Hij stond nog uit het zicht voor de leraar, maar toen hij nog een stap nam kon hij zo het lokaal in kijken. "Morning..." zei hij wat mompelend, niet eens wetend of het middag of ochtend was. En om eerlijk te zijn kon het hem op het moment weinig schelen. Hij keek de leraar recht aan toen hij naar binnen kwam. "Liam Egao, Je heb waarschijnlijk wel van me gehoord." verzuchten hij voordat hij zijn ogen op het bord lied rusten. Hij las en bekeek wat er op stond voordat hij zich omdraaide. Tot zijn verbazing was hij de eerste en keek nog een keer terug naar de deur. Met een verbaasde blik keek hij terug naar de lege tafels en plofte er neer bij de tafel vooraan zoals het op het bord stond. Hij zat liever achteraan, maar dat kwam omdat hij niemand achter hem wilde hebben zitten, maar met deze opstelling kon hij het ook wel doen.
Met een zachte plof zetten hij zijn watermeloen geprinte tas neer op de grond en ging wat onderuitgezakt op de stoel zitten.

~x~ Beetje laat en klein, sorry >~<  ~x~

Het was als een wervelstorm, al die zenuwen in Lea’s maag. Zenuwen om één ding. Of beter gezegd; één iemand. Master Norwood. Ondanks alles vond ze het nog erg moeilijk om zich te kunnen concentreren in zijn buurt. Laat staan in zijn lessen. En dat was precies waar ze nu naar op weg was. Gekleed in het gebruikelijke schooluniform, waar ze een grote donker grijze slobber vest overheen had aangetrokken. Ookal was het midden in de zomer. Lea leek het namelijk altijd koud te hebben. Een van de zakken van het vest leek nogal zwaar beladen te zijn met iets wat in fact de zilver grijze rat van Lea was, Roefus, en meteen ook reden nummer twee waarom Lea dat warme vest aan getrokken had. De kleine doerak had de hele nacht lopen donderjagen in zijn kooi en lag nu diep te slapen in zijn warme holletje in het vest. Daar zou ze waarschijnlijk geen last van krijgen tijdens de les. Wat haar heel goed uit kwam. Ze wilde zich focussen op de leerstof en met Norwood voor de klas zou dat al moeite genoeg kosten.

Het rook heerlijk in de kassen. Bijna alles stond in bloei. Even bleef Lea staan om alles in een korte blik te bewonderen. Ze slaakte een tevreden zucht. Met een omgeving als deze zou ze vast wel iets kunnen kalmeren en, veel belangrijker, zich kunnen concentreren. Toen ze genoeg was gekalmeerd wende ze zich richting de deur naar het lokaal. Of wat als lokaal moest doorgaan. Haar levendige groene ogen keken naar binnen en zag twee personen staan. De ene persoon was compleet onbekend voor haar. Het maakte ook niet veel uit aangezien al haar aandacht toch wel naar de andere persoon toe getrokken werd. Haar ogen, groot van de spanning, staarde een seconde twijfelachtig naar de leraar. Ze kneep haar kleine handje iets strakker om het hengsel van haar tas en stapte toen het lokaal binnen. Het ene vlechtje dat ze tussen haar zacht bruine haar had gevlochten streek ze nerveus achter haar oor, starend naar de punten van haar schoenen bij elke stap tussen de tafels door. Bij de leraar aangekomen duurde het een seconde voor ze op keek en hem aan durfde te kijken. Een verlegen glimlach verscheen op haar mooie gezichtje. Ze schraapte zacht haar keel om de aandacht te trekken, als ze die nog niet had. “Lea Ithiliën is aanwezig… meneer,” sprak ze zacht. Toen wende ze weer vlug haar blik af en ging aan een tafel zitten. Ze legde haar tas voor zich op het moment dat ze naar het bord keek. “Oh..” zei ze zacht en een klein beetje teleurgesteld over wat er op het bord stond. Ze moesten met partners aan het werk. Iets waar Lea toch echt niet zo dol op was, aangezien ze vaak juist werd gebruikt door mensen. Ze gleed weer vlug, maar met een lichte tegenzin, van de stoel af en liep naar de tafel van de onbekende jongen toe. Verlegen en zonder op te kijken nam ze plaatst naast hem. “Hoi,” zei ze zacht, maar verstaanbaar. Nog voor de jongen verder iets zou kunnen zeggen of vragen dook ze naar haar tas om haar aantekeningmap, inkt en schrijfveer te pakken. Ze haalde ook nog een kleine encyclopedie over kruiden te voorschijn die ze netjes naast haar mapje legde. Ze stak een hand in haar zak en streelde, uit het zicht van alle pottekijkers, over de zachte vacht van de kleine rat. Iets dat altijd een kalmerende werking op haar had. Verlegen als ze was wierp ze even een schuine blik op de jongen, die nu dus haar partner was voor deze les. Ze vroeg zich af of het weer precies zo zou gaan als bij elke andere partner opdracht, wat eindigde in dat zij al het werk mocht doen en de andere met de eer ging lopen strijken. Waarom noemde je zoiets partners? Lea had een heel ander idee bij het woord partner. Haar gedachte brachten haar al snel naar iemand die ze veel liever als partner zou willen hebben en ze begon afwezig aan haar te draaien. Compleet met de dromerige blik en de verliefde glimlach.