Norwood zat op een klein krukje een boek te lezen terwijl hij zijn bril naast hem had liggen. Zijn ogen schoten vluchtig over de regels en hij nam het vliegensvlug in hem op. Met zwijgzame kalme bewegingen haalde hij een pagina om en las ongestoord verder. Af en toe kwam er een geluid dat leek op een hoest van een hond en op die momenten keek de kalme docent opzij naar de half slapende wolf die naast hem lag. Norwood zweeg even en klapte zijn boek dicht en stond op. Langzaam zakte hij door zijn knieën en legde zijn hand op de flank van het dier om er rustig overheen te strijken. Hij keek toen op naar de klok. Hij had nog geen lessen deze dag en daarom had hij een afspraak staan met een van zijn mentorleerlingen. Jodaline zou langs komen vandaag, ze had namelijk wat te bespreken met haar mentor, hij zelf dus. Hij keek op de klok, het zou nog wel even duren voor ze kwam en zwijgzaam begon Norwood met het opruimen van zijn bureau terwijl hij begon hij aan een stapel met papier. Na een uurtje had hij hem op orde en zette een tweetal stoelen er naast. Rustig liep hij naar de kas en zette een kalmerende thee en zette de theepot op de tafel met twee theeglazen en rustig keek hij op toen de deur vanzelf open ging. Hij herkende Jodaline van een foto van haar profiel. ‘Jodaline?’ sprak hij toen voor de zekerheid terwijl hij dichterbij kwam en zijn hand uitstak. ‘Norwood Vavyendor, je mentor…’ sprak hij vriendelijk tegen haar om zich voor te stellen, gezien ze elkaar nog niet echt hadden ontmoet. Zwijgzaam glimlachte hij en liep na haar hand geschud te hebben het kas gedeelte weer in. ‘Lust je thee?’ sprak hij vragend. ‘Of heb je liever een kopje koffie?’ sprak hij er achteraan en liep toen de kamer weer in om vervolgens haar vriendelijk aan te kijken. ‘Je had gevraagd om een gesprek, had ik begrepen..’ sprak hij kalm en legde rustig een notitieblok en pen neer aan zijn kant terwijl hij haar vriendelijk verzocht te gaan zitten om daarna rustig in te schenken wat ze wilde en voor zichzelf wat thee, terwijl hij tegenover plaats nam. ‘Vertel het eens, waar zou je het over willen hebben?’ sprak hij kalm en vriendelijk.

Norwood had rustig een tweetal theeglazen ingeschonken en ging met een kalme en toegankelijke houding tegenover zijn mentorleerlinge zitten. Hij glimlachte haar vriendelijk toe en keek haar met een warme blik aan zodat hij op zijn minst haar vertrouwen kon krijgen. Norwood had nooit verkeerde bedoelingen met deze openhartige gesprekken, hij wilde ze juist helpen door ze de kans te geven hun hart te storten. Norwood schreef op het notitieblok de naam van Jodaline en de datum. Rustig keek hij op naar haar toen hij had gevragen waar ze het over wilde hebben. Ze begon gelijk over het onderwerp, iets wat Norwood vrij dapper vond, hij gaf haar namelijk de keus. Hij glimlachte en legde zijn pen neer. ‘Je ziet dus iets wat lijkt op een herinnering…’ begon hij. ‘En je hebt er angst voor..’ herhaalde hij even en knikte even. ‘Mag ik vragen, Jodaline, waarvoor ben je precies bang?’ sprak Norwood met een kalme stem terwijl hij rustig noteerde wat ze had gezegd in een paar korte zinnen en keek toen rustig weer op naar haar om wat rechter te gaan zitten en haar toen door zijn bril aan te kijken. Hij had opgemerkt dat ze door zijn lokaal had gekeken alsof ze iets checkte maar daar kwam hij later op terug. Norwood gaf Jodaline de kans om uit te praten om vervolgens het te noteren en naar de ovlgende vraag te gaan. ‘En mag ik dan vragen wat je ziet?’ sprak hij met een toegankelijke en warme stem terwijl hij rustig een slok van zijn thee dronk. Ondertussen kwam er een korte nies en licht gepiep uit de kas. Norwood keek even opzij en glimlachte. ‘Geen zorgen, het is een oude wolf die oud begint te worden. Hij doet geen vlieg kwaad..’ sprak Norwood glimlachend en keek toen weer naar Jodaline om haar vriendelijk aan te kijken terwijl hij op antwoord wachtte.

Norwood gebruikte zijn kalme en toegankelijke zijdes om meer informatie los te peuteren uit Jodaline en dat werkte enigszins. Hij wist voor elkaar te krijgen dat ze vertelde waar ze bang voor was. ‘Om anderen pijn te doen..’ herhaalde hij. ’vergelijkbaar met mijn angst iemand niet te kunnen beschermen dus’ sprak hij in gedachten verder maar hield dit koppig voor zichzelf. Hij noteerde het even en keek haar toen aan om te vragen wat ze zag. Het kwam er vrij onduidelijk uit en Norwood keek even nadenkend naar Jodaline. ‘Dus als ik het goed begrijp zit je als een geest toe te kijken naar een man die dood gaat dat je ziet en je bent degene die dat doet? Daarna zie je er een vrouw bij die jou toespreekt en jij lacht als een baby?’ sprak hij even met een niet begrijpende vraag alsof het een vrij vaag beeld aan hem gaf hoe het hele beeld er uit zag maar hij liet zich niet snel uit het veld slaan. ‘Kun je me vertellen wie de persoon was die ‘jij’ in het beeld zou hebben gedood.’ Sprak hij met een kalme en vriendelijke stem terwijl hij even met zijn pen probeerde te schrijven. Deze leek op te zijn en zwijgzaam ging hij naar de onderste la van zijn bureau om vervolgens een nieuwe pen te pakken en even compleet onder de tafel te verdwijnen. Hij leek wat te mompelen en kwam langzaam weer terug omhoog met een andere pen terwijl hij rustig verder schreef. ‘Zou je het erg vinden om het nog een keer te zien, met mij er bij?’ sprak hij toen met een vragende stem om zeker te weten dat Jodaline het geen bezwaar vond om het nogmaals te beleven.

‘Om anderen pijn te doen..’ herhaalde Norwood. Ze knikte en keek neer, niet in staat om uberhaubt omhoog te gaan kijken.   ‘Dus als ik het goed begrijp zit je als een geest toe te kijken naar een man die dood gaat dat je ziet en je bent degene die dat doet? Daarna zie je er een vrouw bij die jou toespreekt en jij lacht als een baby?’ sprak hij even met een niet begrijpende vraag. "Ja, zo iets.." zei ze, een beetje trillerig toen ze er alleen al aan dacht. ‘Kun je me vertellen wie de persoon was die ‘jij’ in het beeld zou hebben gedood.’ Sprak hij met een kalme en vriendelijke stem. Ze beet op haar onderlip, ze had plechtig beloofd nooit meer over die famillie te praten, en de naam zeggen zou haar al aan het huilen krijgen. Maar ze hield de moed erin. "Whistle..Dat wás mijn beste vriend." Het was een schor antwoord, alsof de zin zelf niet uitgesproken wou worden. Norwood kwam net weer omhoog en had een nieuwe pen terwijl hij rustig verder schreef.  ‘Zou je het erg vinden om het nog een keer te zien, met mij er bij?’ sprak hij toen met een vragende stem. Gelijk keek ze haast geschokt op, om daarna haar blik naar links op de grond te wenden. "Ik kan dat niet.." Dit was zeker een van de eerste keren dat ze ergens niet mee in stemde, of zelfs naar de grond bleef kijken. Normaal zou ze gelijk Ja of Nee zeggen, maar nu klapte ze helemaal dicht. Niks vertellen...Niks vertellen.. De stem in haar hoofd maakte gelijk duidelijk dat ze niks mocht vertellen over wat er was gebeurd, maar als of ze het totaal negeerde, plaatste ze haar blik naar het bureau en knikte dat ze het wel wou proberen. Waar ben je in godsnaam mee bezig kind?! De gillen die de stem slaakte deden pijn in haar hoofd, maar ook aan haar linkeroog, dat niet te zien was voor anderen.

Norwood had haar gevraagd wie het was. Haar beste vriend, en dat was het punt waar de raderen begonnen te draaien. Een beste vriend? Die deed je niet zomaar vermoorden, toch? Nee hier was meer aan de hand en dat was bewust waarom hij de directe aanpak koos. Norwood had niet zomaar zijn pen laten vallen. Hij had tijdens dat een spin losgelaten, gebonden met magie. Het was licht als een veertje dus men zou niet eens voelen als het over je heen liep. Norwood had het spin een lus om haar enkel laten leggen terwijl hij even deed alsof hij de overtollige informatie verwerkte door het netjes op te schrijven. ‘Whistle…’ herhaalde hij zachtjes de naam terwijl hij het opschreef. Hij voelde de spin hem bijten wat aangaf dat de link compleet was. Norwood keek van onder zijn bril naar Jodaline. Hij stuurde zijn magie zachtjes door het filterdunne weefsel van de spin zodat een connectie met die van haar werd gemaakt. Norwood glimlachte vriendelijk om te vragen of ze het zou willen laten zien. Op dat moment gebeurde wat Norwood ergens op gehoopt had, maar het haar niet gegund had. Hij keek haar serieus aan en stond ineens op. Hij liep naar haar toe toen ze wegkeek en Norwood ging achter haar staan. Hij had niets meer gezegd maar had voldoende gehoord. Hij legde zijn handen op haar schouder en hielp haar overeind. Hij omarmde haar even kort maar krachtig en het lokaal begon hard te draaien. Het krom om hun heen en klapte uiteen in een prachtig bloemenveld bezaaid met de kleuren van de regenboog. De wind was een zacht briesje en het was muisstil, op de vogels die floten na. Norwood glimlachte. ‘Met enige geluk weet het er niet doorheen te prikken…’ sprak hij toen met een vriendelijke toon in zijn stem. ‘Ik heb je samen met mij naar een soort paradijs getransporteerd. Hier kan enkel de lichaam met een enkele geest in treden. Bepaalde zaken blijven hier buiten…’ sprak hij toen. ‘Ik hoorde hem, Jodaline. Kun je mij eens uitleggen wat die stem precies wilde verbergen…?” sprak hij toen vriendelijk.

Geschrokken had ze opgekeken toen ze in het bloemenveld waren verschenen. Elke vorm van houvast was verdwenen, tenminste, Zisharu was geen houvast, ze kon hem niet eens aanraken. Maar houvast was de school, daar kon ze wegrennen, daar wist ze waar ze heen ging. ‘Ik heb je samen met mij naar een soort paradijs getransporteerd. Hier kan enkel de lichaam met een enkele geest in treden. Bepaalde zaken blijven hier buiten…’ De vriendelijke stem van de master liet haar gedesoriënteerd opkijken. ‘Ik hoorde hem, Jodaline. Kun je mij eens uitleggen wat die stem precies wilde verbergen…?” sprak hij toen vriendelijk.
Ja, oke ze wou hem liever negeren, proberen hier weg te komen. Maar ze wist dat ze geen enkele kans had dan. Ze was maar een simpele leerlinge, ondanks Mondain. Maar aangezien Master Norwood noch vampier noch demoon in zich had, had ze daar niks mee te doen. Haar ogen vernauwde zich kort, waarna ze in een taal sprak, die noch mens, noch demoon zou kennen. Maar enkel hij zou weten wat ze zei. " laurië lantar lassi súrinen, yéni únótimë ve rámar aldaron! " Haar woorden had ze uitgesproken, vol kracht. De woorden straalde kracht uit, maar zijzelf echter niet. Ze straalde gebrokenheid uit, oude kracht die lang geleden verloren was gegaan.
Echter voelde ze zich schuldig, en ze had dit gesprek zelf aangevraagd. Al wist ze natuurlijk niet dat het zo zou gaan lopen. " Ik mag niet vertellen was er is gebeurd, of wat er gaat gebeuren." Bracht ze zachtjes uit, haar hoofd naar de grond. Haar donkere kleding stak fel af tegen de kleuren op dit veld. Alleen de blauwe bloemen die op haar jasje en rokje zaten niet. Ze schrok, zichtbaar of niet, dat wist ze zelf niet eens. Maar ze had zojuist wel dingen gezegd die ze niet mag zeggen.

[ Vertaling van zin: Niemand zegt wat ik moet doen, niemand zegt wat ik niet moet doen!
Sorry, Flutje]

Norwood had haar getransporteerd naar het bloemenveld. Het was een soort verzegelende spreuk dat effect had van buiten af. Het was een spreuk die op Gren vrij bekend was en zwijgzaam keek Norwood voor zich uit toen Jodaline opkeek zweeg hij even. Norwood ging naast haar zitten en keek voor zich uit. Ze leek even gedesoriënteerd rond, en dat was niet gek. Transporteren door magie kon altijd met je evenwichtsorgaan spelen. Norwood keek haar aan toen ze de woorden sprak. Zijn ogen verwijdde zich even. Waar kwam deze tekst hem bekend voor. Het was een dode taal, ongetwijfeld. Zijn hoofd maakte razendsnel verbanden en hij had de oplossing vrijwel direct voor hem liggen. ‘Ik vertel je ook niet wat je wel of niet moet doen…’ sprak hij zacht. ‘Ik probeer je enkel te helpen, Jodaline….’ Sprak hij met een warme stem. Hij keek weer naar voren toen de wind met zijn haren speelde en zwijgzaam wreef hij een verdwaalde lok naar achteren. ‘Ik laat het aan jou over om te bepalen wat je wel en niet verteld…’ sprak hij toen zacht en keek haar aan. ‘Zolang je maar op tijd om hulp komt vragen…’ sprak hij terwijl hij zijn hand op haar schouder legde en even bemoedigend toelachte. Hij ging rustig in het gras liggen. ‘Misschien helpt het als je even hier bent en tot rust kan komen…’ sprak hij kalm en zweeg even. ‘Wanneer je terug wilt moet je het maar roepen…’ sprak hij kalm en Norwood glimlachte terwijl hij rustig naar de lucht keek. ‘Heb je ooit wel eens nagedacht hoe het zou zijn om een wolk te zijn? Geen zorgen, geen gedachten. Gewoon mee zweven met de wind?’ sprak hij vragend en keek haar vriendelijk aan.

Na de woorden, welke een taal der doden was te hebben uitgesproken was ze geschrokken. Ja, natuurlijk was ze dat. Ze had niet alleen een taal gesproken die al jaren weggevaagd was door de communicatie tussen magiër en onderwereld-wezen, en nu had ze zelfs tegenover een Docent zo gesproken. Haar blauwe oog, welke aan de rechterkant zat had op Norwood gelet toen die naast haar ging zitten. ‘Ik vertel je ook niet wat je wel of niet moet doen…’ sprak hij zacht. ‘Ik probeer je enkel te helpen, Jodaline….’ Sprak hij met een warme stem. Ze begon strak naar voren te kijken, haar lippen waren een rechte lijn. Al had de vrolijkheid van het veld wel veel invloed op hoe ze zich voelde. Iets vrijer dan wat ze normaal voelde. Ja, oke maar normaal zat ze ook vast aan een soort wezen. Noch demoon, noch schaduw. ‘Ik laat het aan jou over om te bepalen wat je wel en niet verteld…’ sprak hij toen zacht en keek haar aan. ‘Zolang je maar op tijd om hulp komt vragen…’ sprak hij terwijl hij zijn hand op haar schouder legde en even bemoedigend toelachte. Ze zag hoe Norwood rustig in het gras ging liggen. ‘Misschien helpt het als je even hier bent en tot rust kan komen…’ sprak hij kalm en zweeg even. ‘Wanneer je terug wilt moet je het maar roepen…’ sprak hij kalm en Norwood glimlachte terwijl hij rustig naar de lucht keek. ‘Heb je ooit wel eens nagedacht hoe het zou zijn om een wolk te zijn? Geen zorgen, geen gedachten. Gewoon mee zweven met de wind?’ sprak hij vragend en keek haar vriendelijk aan. Ze schudde langzaam haar hoofd. " Nee, want een wolk is gebonden aan de lucht en gedwongen te zweven ook al zou deze dat niet willen." Sprak ze wijs, te wijs voor een meisje van haar leeftijd. " Je zit meestal gebonden aan iets tegen je wil, er zijn dingen die je tegen je wil moet doen. Bloemen moeten groeien, ook al zouden ze dat niet willen. Mensen moeten eten, anders sterven ze. En de zon moet schijnen om planeten te behouden tot hoe ze zijn. Maar wie weet wil die dat helemaal niet. Misschien is die wel liever ergens,-" Ze pauzeerde even, een soort kleine glimlach speelde om haar lippen. " - Misschien wilt die wel gewoon vrij zijn en kunnen gaan waar die wilt." Oke, iedereen met een gezond verstand zou weten dat ze het gewoon op het einde over zichzelf had. Wel in een andere benaming maar het ging wel degelijk over haar. De witte lok die al de hele tijd over haar linkeroog had gezeten werd door de wind aan de kant geblazen waardoor, laten we zeggen, het ooglapje zichtbaar werd. Voor menig mens zou dit een vraag zijn, enkel voor haar niet meer. Ze wist hoe het kwam, wat het was en wat het kon.

Norwood zijn houding was kalm in het mooie bloemenveld en hij keek er met een blik omheen zodat hij ieder detail zag. Het was een fragment dat tussen meerdere dimensies zweefde en hij droeg het onbewust in zich mee. In feite stonden ze in hetzelfde lokaal bevroren in een diepe slaap alsof ze niet konden bewegen. Hun geest stond hier in een veilige omgeving. Dat betekende niet dat hun lichamen veilig waren, maar zoveel kon er niet gebeuren in zijn lokaal. Daarbij was Norwood bewust van zijn omgeving en hoorde hij nog steeds wat er in het lokaal gebeurde. Zwijgzaam ging hij op het gras naast Jodaline zitten en legde zich achterover en keek naar de wolken waar hij zijn vraag stelde. Jodaline leek het echter niet met hem eens en Norwood kwam langzaam overeind terwijl hij naar de lucht keek. ‘De zon, noch de wolken hebben echt verplichtingen. Ze kunnen niet denken en voelen zich niet verplicht. Het zijn gewoon wetten die tot stand komen. Een wolk wordt tot stand gebracht doordaad levenloze elementen elkaar tegenkomen. Denk aan het afkoelen van water.’ Sprak Norwood na haar woorden. ‘Daarbij heeft de zon geen wil, noch een wolk. Wij magiërs zijn met ons complexiteit en emotievolle brein in staat dingen soms erger te zien dan ze zijn en in staat om dingen te willen.’ Sprak hij kalm en keek haar even aan. ‘Er is iets wat je niet wilt..’ sprak hij kalm. ‘Dat pik ik op uit je woorden. Wil je het delen?’ sprak hij kalm en keek haar aan. Toen de wind opstak en haar ooglapje ook in het zicht van Norwood kwam keek hij haar aan met een vragende blik. ‘Het heeft met dat ooglapje te maken, of niet?’ sprak hij toen kalm en keek haar vriendelijk aan. ‘Jodaline, ik wil je graag helpen, maar je zult zelf open willen staan voor deze hulp. Hoe meer je achter houdt, des te minder goed ik je kan helpen.’ Sprak hij kalm en keek haar kalm aan zonder verder een woord te zeggen en te wachten op een mogelijke uitleg.
[ erg laat >.< sorry ]

Op de een of andere manier kalmeerde het haar wel, hier zijn op deze weide. Het enige wat haar nog in de weg zat was dat ze een hol gevoel had vanbinnen. Het voelde raar, alsof een deel van haarzelf hier was, maar het andere deel nog steeds aan het ding vastzat. Haar oog sloot zich even toen Norwood antwoord gaf op wat ze net tegen hem had gezegd. Een zachte zucht ontsnapte over haar lippen en deze vormde zich weer tot een streep. ‘Er is iets wat je niet wilt..’ sprak hij kalm. ‘Dat pik ik op uit je woorden. Wil je het delen?’ sprak hij kalm en keek haar aan. Ze voelde een vragende blik naar zich branden van zijn kant toen de wind de lange witte pluk voor haar linker oog, de oog met het ooglapje wegwaaide. Ze streek de pluk er terug over, eigenlijk hopende dat het niet opgevallen was. ‘Het heeft met dat ooglapje te maken, of niet?’ sprak hij toen kalm en keek haar vriendelijk aan. En gesnapt.. Haar gezicht draaide naar hem toe, ijskoud was het zichtbare oog, ijskoud, onmenselijk zou je haast kunnen zeggen. “Dat gaat niemand wat aan.” Ze siste het, boos, verdrietigheid was er in te bespeuren en een gemengde stem van kracht en gebrokenheid. ‘Jodaline, ik wil je graag helpen, maar je zult zelf open willen staan voor deze hulp. Hoe meer je achter houdt, des te minder goed ik je kan helpen.’ Sprak Norwood toen kalm. Ze sloot haar hoofd tussen haar armen, hoofdpijn was op komen zetten en met een verwaterde stem kon ze nog wat uitbrengen. “Altijd als iemand me helpt, gebeurt er iets met diegene. I don’t want anyone to die for me, not anymore.” Nog altijd, na al die tijd van mensen die haar hadden geprobeerd te helpen, en geweten te hebben dat ze zouden sterven. Mensen die ze zelf vermoord had, mensen die het niet verdiende te sterven op een rechtvaardige manier. Zowel als de vloek, zowel als Mondain. Ze kneep haar ogen dicht, haar handen vouwde zich om haar hoofd, alsof haar schedel open zou breken en ze het probeerde tegen te houden. Ze wist wat het was, ze wist dat ze zou schreeuwen van pijn, maar negeerde het. “Stop het…Stop het..” Een zachte fluistering was het meer, een fluistering van pijn. De speld gleed uit haar haren en viel met een doffe klap neer in het gras, om zich daarna tot een zwaard te vormen. En niet een normaal zwaard, maar het zwaard van een Mondain. Ze zou nog veel uit te leggen hebben nu.
[Doesn't Matter Dear. ]

Norwood had haar niet enkel voor de rust hier naar toe gebracht. Het was een mentale wereld gecreëerd door de persoon die de spreuk gebruikte. Het had gevaarlijke en nadelige gevolgen als het niet verstandig gebruikt werd. Norwood zijn ogen gingen opzij naar Jodaline toen ze sprak over het feit dat het niemand wat aan ging met ijzerharde blik. Hij zuchtte even en wilde haar op andere gedachten brengen. Hij kon haar niet helpen bij geesten die hij niet kon zien. En als ze er niet over wilde praten, zal hij het ook nooit kunnen. Zijn ogen gleden naar haar toe op het moment dat ze naar haar hoofd greep. Norwood zijn ogen verwijdde zich. Hij gooide zijn armen naar voren en sprong behendig op zijn benen. Hij liep naar haar toe en legde zijn handen op haar schouder. ‘Jodaline!...’ sprak hij wat heftiger. Ze sprak woorden over dat wie ze ook hielp dood ging. Norwood zag de omgeving, alsof het een digitaal scherm was dat op het punt stond uit te vallen, flikkeren. Hij verwijdde zijn ogen en sloot zijn ogen terwijl hij zijn hand op Jodaline’s hoofd legde waar hij hem bij aanvang op had gelegd. Hij zag nog net de hoogste toppen van de berg uiteen klappen in glazige splinters en hief de spreuk op. Ze zaten weer in het lokaal. Het leek alsof ze controle had genomen over zijn spreuk en hij keek even verbaasd naar haar. Zijn blik gleed toen naar de grond waar het zwaard zich had gevormd en zakte door zijn knieën. Hij had geleerd door zijn archeologie dat een zwaard zomaar oppakken nare gevolgen kon hebben. Helemaal als je het niet kende dus hij liet het bewust liggen. ‘Jodaline, als je het mij niet wilt vertellen, hoeft het niet. Maar er is een reden waarom je een gesprek met me wilde. En ik wil graag weten wat die reden is.’ Sprak hij toen. ‘Is het echt alleen om die visioenen die je hebt?’ sprak hij toen om er zeker van te zijn.

Het had geprobeerd de controle over haar te nemen, in te dringen op de spreuk, en het was hem nog gelukt ook. En dat vondt ze maar niks, net nu ze zich weer even zichzelf voelde, moest dat ding alles verpesten. En nu, nu zaten ze weer in het lokaal. Hij had weer bezit over haar genomen, maar was in het lokaal, de wind was gaan waaien en sommige ramen klapte zogenaamd door de wind open. Ze keek van het ding, naar het zwaard. Eigenlijk zou ze het moeten vermoorden, maar als ze dat deed vermoorde ze zichzelf ook. Het was raar, maar waar. Haar oog volgde Norwood toen die naar haar zwaard, die op de grond lag toeging. Why won't you kill him? He knows to much. Geïrriteerd keek ze naar een hoek in het lokaal, helemaal achterin. ''Cause I'm not like you." Ze keek terug toen ze hoorde hoe Master Norwood begon te spreken tegen haar.  ‘Jodaline, als je het mij niet wilt vertellen, hoeft het niet. Maar er is een reden waarom je een gesprek met me wilde. En ik wil graag weten wat die reden is.’ Sprak hij tegen haar. ‘Is het echt alleen om die visioenen die je hebt?’ Ze beet op haar onderlip, ze kon het vertellen, maar ze zou "straf"  krijgen als ze dat deed. "Nou.. nee eigenlijk niet alleen dat." Zei ze licht twijfelend tegen hem. Don't you dare! Ze negeerde de stem en keek naar het zwaard, toen ze het opppakte , kwamen er een soort vlammen omheen, paars. Deze zouden alleen bij de eigenaar komen anders zou een ongewenst iemand gedood worden door het zwaard zelf. Wat was ze blij dat hij het niet opgepakt had. " Het gaat om meer als alleen de visioenen, ook hetgeen wat u hoorde. Al weet ik niet wat het is, het zit me niet. Het doet me te veel, het praat tegen me, ik zie het, ik voel het, het kan me pijn doen..." Ze keek naar de grond, wachtend op de schok die zou moeten komen. Maar er gebeurde niks, dus keek ze weer op, maar niet recht naar Norwood, dat kon ze niet. YOU....! De stem snerpte door het lokaal. "n-no.."

Norwood trok zijn hand in een ruk terug voor ze vast zouden komen te zitten in de lege dimensie die tussen twee werelden zweefde. Het lokaal vormde zich snel en de wind leek te waaien en sloeg de ramen open. De bladeren op zijn bureau begonnen langzaam te verplaatsen. Norwood zijn ogen schoten naar het zwaard dat er zojuist niet had gelegen. Hij zakte door zijn knieën en bestudeerde het. Zijn hand ging naar het handvat maar hij trok hem ruim van te voren terug. Zijn archeologische achtergrond vertelde hem genoeg dat dit zwaard meer dan alleen maar een zwaard was. De duistere magie straalde er van af en hij kon zweren dat het naar zijn levensenergie hapte. Hij kwam overeind toen hij zijn woorden sprak. Norwood zijn ogen waren op zijn hoede en hij keek met een serieuze blik naar Jodaline toen ze sprak. Ineens kwam er een snerpende stem door het lokaal. Norwood richte zijn hand op het zwaard dat direct werd vastgebonden door de lianen die uit de houten vloer groeide. Norwood liep naar Jodaline en keek haar recht in haar ogen. Zijn handen kwamen op haar schouder. ‘Focus! Focus op mij!...’ sprak zijn stem wat streng. ‘Kijk me aan.’ Sprak hij kalm. ‘Magie kan soms een eigen wil hebben en als je het niet de baas bent, of wanneer je er bang voor bent kan het de overhand nemen..’ sprak hij met een kalme stem. ‘Focus jezelf, Jodaline. Probeer de wil van de stem de baas te blijven en geloof in jezelf..’ sprak hij kalm terwijl hij haar moreel een stukje omhoog wilde werken. Vaak was de angst voor het ding juist het probleem als je er mee vocht. Wanneer je het recht durfde aan te kijken wist het vaak dat het zelf al meer moeite moest doen en dat kon het probleem al heel wat makkelijker maken voor de persoon zelf. Norwood had zijn handen op haar schouders en keek haar recht aan. ‘Wees het de baas..’ sprak hij kalm en probeerde met zijn doordringende blik te achterhalen wat de bron was van de stem.