Ze hoorde tientallen vogels fluiten en haar hemelsblauwe ogen werden naar het raam toe getrokken. Naar het groen en het leven achter dat glas. Glinsterend in de zon. Geuren van zoetige bloemen, gezoem van bezige bijen, het ritselen van de wind door de jonge groene lente bomen. Binnen was het warm. Ze herkende de ruimte, waar ze zich in bevond, niet. Maar het voelde vertrouwd. Haar meubelen stonden in de kamer. Haar foto’s hingen aan de muur. Haar muziek stond zachtjes op de langplaatspeler te draaien. En ze rook de herkenbare geur van haar favoriete thee, vermengd met nog een hele hoop andere geuren. Het was verwarrend en rustgevend tegelijkertijd. Een herkenbare drang, om op onderzoek uit te gaan, liet haar zich afzetten van de zachte bank kussens. Ze zag beweging in haar ooghoeken. Een bruine schim, en herkende het als haar hond Gyp. Ze voelde hoe haar blote voeten wegzonken in het dikke tapijt. De zachte stofvezels kriebelde tussen haar tenen en ze glimlachte. Een schuivend geluid, gevolgd door een luide krak van iets wat duidelijk was gevallen, liet haar verstoord opkijken. Een foto lijstje lag op in stukken op de grond. Voorzichtig schoof ze de houten latjes en de stukken glas opzij om er een foto tussen uit te trekken. Een foto van haarzelf. Samen met een man. Het was Richard. Maar in plaats van de warme glimlach die ze dan altijd kreeg door het fijne gevoel in haar maag. Voelde ze dit keer een koude triestheid en kippenvel. Ze liet de foto vallen toen ze voetstappen achter zich hoorde. Ze draaide zich om en daar stond een man. Ze kon zijn gezicht niet zien. Maar toen hij zijn armen naar haar uitstak om haar te omhelzen had het warme gevoel wat ze altijd voor Richard voelde plaatst gemaakt voor iets nieuws. Iets wat ze niet kon beschrijven. Iets voor deze man…

Dat was de meest rare droom die ze in maanden had gedroomd. Het moment dat ze haar ogen had geopend wist Roxanne meteen dat het een droom was. Ze staarde naar het plafond boven haar en luisterde naar de geluiden van een slapende Richard naast haar. De vage beelden van de droom kwamen nog een keer voorbij. Maar alles leek nu in een dikke mist gehuld te zijn, want ze kon alles niet meer exact terug halen. Wie was die man geweest? En waarom was het niet Richard? Moest ze iets gaan zoeken achter deze droom? Had het een betekenis? Ze schudde het van zich af – het was tenslotte maar een droom – en draaide zich op haar zij richting de slapende man. Zijn haar zat warrig en hij moest z’n baard nodig bijscheren. Haar vinger gleed liefkozend langs zijn voorhoofd om een donkerblonde lok opzij te schuiven en een kus op te drukken.

Het was zaterdag ochtend. En dat betekende vrijheid! Tijd om iets voor jezelf te doen! De jonge vrouw rolde uit bed en keek naar de klok. Half 9. Mooie tijd om op te staan. Na een licht ontbijt kleedde ze zich om in haar dans kleding. En ongeveer een uur later draaide ze rond op haar bloten voeten in de gymzaal. Hij was verlaten geweest. Ze had haar warming up oefeningen gedaan aan de barre langs de muur, achter in de grote gymzaal. Ze had elke spier opgerekt. Ze had een piano stuk op gezet op de grammofoonplaatspeler, die op een tafel in de hoek stond. Eentje die lang door zou spelen. En ze was begonnen met improviserende dansbewegingen op de muziek. Ze liet zich meevoeren in de klanken en de emoties. Ze uitte zich met haar lichaam en raakte compleet in de vergetelheid van fysieke expressie.

Opeens hield de muziek abrupt op, met het akelige geluid van de naald krassend over de plaat. Het was alsof ze uit een droom getrokken werd en ze lande in een rare onnatuurlijk lijkende hups op de grond. Een finish die totaal niet paste. Want het was ook niet haar beslissing om te finishen. Ze had door kunnen dansen zonder de muziek. Maar dit was niet het einde van de lp. Verstoord keek ze om naar de spelbreker die de naald van haar plaat had gerukt. “Heb ik iets van je aan?” vroeg ze in een licht gekrengde manier.

Hij bleef hijgend met zijn handen op zijn knieën staan. Het ruisen van de waterval vulde zijn gedachten. De lucht was helderblauw met soms een enkele vage veeg van een witte wolk. Het zweet stond op zijn voorhoofd, hij hijgde als een enthousiaste hond en hij hoestte als een blueszanger. Maar er stond een glimlach op Aloiysius' gezicht. Het was zijn zoveelste poging om te stoppen met roken en hij was weer begonnen met hardlopen. Zijn longen vonden de verandering niet zo fijn en elke keer als hij ging rennen lieten ze het hem weten. Toch glimlachte hij, want niets was mooier dan bovenaan de waterval de zon op te zien komen.

Na zijn hardlooptraining was hij door gegaan naar de grote zaal en daarna direct naar de bibliotheek. Eigenlijk was hij daar elke dag wel te vinden. Het leven ging er langzaam en na zo lang een monotoon leven te hebben geleid achter ijzeren spijlen was hij eraan gewend geraakt en prefereerde de bibliotheek boven het snelle leven dat zich buiten de school plaats vond. Hij kende ook niet veel mensen en amper collega's. Ergens was het jammer, maar na Kath had hij niet echt meer de behoefte gehad anderen te leren kennen. Hij liep zijn stage hier tot hij klaar was en les kon geven.
Hij was inmiddels zo bekend bij de bibliothecaresse dat hij de boeken eigenlijk zo mee kon nemen. Ze wist dat hij ze toch met drie dagen wel weer terug kwam brengen. Dus met de stapel boeken in zijn hand liep Aloiysius in de richting van het literatuur lokaal om daar te kunnen lezen en studeren. Maar het geluid van muziek liet hem stil staan. Het klonk ver weg. Maar op een zaterdagochtend waren weinig leerlingen aanwezig zodat de galm van de muziek zacht hoorbaar was. Hij verdeelde het gewicht van de boeken beter over zijn armen en ging op zoek naar de bron van het geluid.

De muziek bleek afkomstig te zijn van een grammofoon die op de tafel niet ver bij de deur van de gymzaal stond. Een jonge vrouw stond in het midden van de zaal. Ze maakte de meest vreemde bewegingen maar zo elegant dat het haar in een soort mysterie hulde. Ze leek helemaal op te gaan in haar passie. Het was bijzonder om te zien. Onwillekeurig gingen zijn gedachten naar Antoinette. Ze zou examen doen dit jaar. Ze was aangenomen op de kunstacademie. Dat had ze tenminste in haar laatste brief gezegd. Hij miste haar best wel. Aloiysius had altijd een goede band met zijn jongere zus gehad. Zij was een van de weinige geweest die hem regelmatig was komen opzoeken de afgelopen zeven jaar. Maar sinds hij niet meer op Cassia woonde zagen ze elkaar niet zo vaak. Een trieste glimlach verscheen rond zijn lippen terwijl kippenvel over zijn armen kroop bij het kijken naar de vrouw. De gedachte wie ze was kwam niet eens in hem op. Hij was naar haar hypnotiserende bewegingen aan het kijken.
Hij had niet eens door dat het bovenste boek in zijn armen zijn plek in de stapel niet wilde behouden en viel. Het ding stootte tegen de tafelpoot aan. Aloiysius zag de grammofoon wankelen en zonder erbij na te denken greep hij het ding waarbij hij de naald van de plaat trok. De boeken lagen verspreid op de grond en de stilte was oorverdovend. Hij durfde eigenlijk niet op te kijken maar toen hij de stem van de vrouw hoorde slaakte hij een zachte zucht en liet hij langzaam de grammofoon los. 'Sorry ik wilde niet storen. Ik was gewoon...je danst echt goed,' stamelde hij zachtjes met een schaapachtige grijns. Wauw, fantastisch. Nee je bent helemaal niet een grote creep hoor. 'Ik ga wel weer,' mompelde hij erachteraan en ging door zijn knieën om snel de boeken bijeen te rapen en ervandoor te gaan voordat hij nog meer stomme dingen zei.

Ze had het onbewust wel gemerkt, dat er naar haar gekeken werd. En het had haar niet gestoord. Dat had het nooit gedaan. Maar wie haar ook stond te bestuderen, had het fatsoen niet op kunnen brengen om te wachten tot ze klaar was. Haar nekharen schoten overeind bij het horen van de krassende naald. En voor ze er erg in had, had ze haar irritatie al verwoord. Ze had fronsend omgekeken naar de jonge man die de grammofoonspeler vasthield. Meteen kreeg ze spijt van haar reactie. Het was overduidelijk per ongeluk gegaan. Ze glimlachte om zijn complimentje, niet direct wetend wat ze erop moest zeggen. “Wacht. Sorry, zo bedoelde ik het niet,” ze liep vlug op hem af om hem te helpen zijn boeken op te rapen. “Bedankt voor het compliment,” glimlachte ze naar hem toen ze tegenover hem door haar knie zakte en hielp om een paar boeken op te rapen. “Je liet me alleen schrikken, je hoeft niet weg te gaan.” Ze zocht oogcontact toen ze weer overeind kwam en streek met een glimlach haar lange zwarte lokken achter haar ene oor. Ze had hem nog niet eerder gezien, maar hij was te oud voor een leerling. Waarschijnlijk een collega die ze nog niet had ontmoet. Ze wierp een korte blik op de stapel boeken en vervolgens weer op de jonge man. Ze legde al snel een link en de radartjes in haar hoofd lieten een naam omhoog schemeren. Of in ieder geval een functie. “Ben jij niet de stagiaire literatuur?” gokte ze nieuwsgierig. “Of ben je gewoon een grote fan van-“ ze pakte een boek van zijn stapel om de titel en schrijver te achterhalen “Geraine Willson?” ze glimlachte uitnodigend naar hem, hopelijk om een gesprek te beginnen. “Hey ik ken hem!” riep ze, misschien iets te enthousiast, uit in de seconde die daarop volgde, terwijl ze het boek nu beter bestudeerde. Die random realisaties. “Ik gebruik zijn theorie ook,” ze opende nieuwsgierig het boek, en bladerde er wat doorheen. “Goeie keuze hoor,” glimlachte ze goedkeurend naar hem op toen ze het boek weer terug gaf. Opeens schudde ze verontschuldigend met haar hoofd “Ik vergeet me helemaal voor te stellen. Roxanne Heart” en de waarschijnlijk inmiddels vertrouwde glimlach verscheen weer toen ze vriendelijk haar hand uit stak.

Hij kon zonder problemen voor de klas een verhaal vertellen of een les geven. Hij kon prima opkomen voor zichzelf en zich zelfs verweren als het moest. Kom op zeg, hij had zeven jaar gevangenis overleefd. Maar op het moment dat hij een op een met een ander sprak voelde hij zich de grootste klunzige nerd in heel Kovomaka. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Natuurlijk was ze boos. Hij had haar gewoon als een of andere viezerik staan bekijken terwijl zij gewoon haar passie aan het uiten was. En nu kon hij haar niet eens meer aankijken. Wat was er mis met hem? Hij probeerde zo snel mogelijk weer te verdwijnen zodat zij haar leven verder kon leiden.
Maar ze liep op hem af en bood haar verontschuldiging aan waarna ze door haar knieën zakte om hem te helpen. Zijn ogen vonden de hare toen ze naar hem opkeek en een flauwe glimlach kwam als vanzelf op zijn gezicht. Net als zij stond hij ook weer op. Zijn blik ging ook naar de boeken toen ze hem vroeg of hij een stagiaire was op de school. Het was zo'n automatische beweging. Zo'n beweging die mensen maken wanneer ze worden gecomplimenteerd op hun schoenen terwijl ze zelf heel goed weten welke schoenen ze die ochtend hadden aangetrokken, maar toch naar beneden kijken. Echt tijd om te antwoorden kreeg hij niet want de aandacht van de jonge vrouw ging naar de schrijver van een van de boeken die hij uit de bibliotheek had meegenomen. Het enige wat hij op haar enthousiasme kon reageren was een beetje schaapachtig glimlachen. Idioot. Zeg dan wat.
Hij nam het boek weer aan en het lukt hem eindelijk om woorden uit zijn keel te persen. 'Aangenaam. Aloiysius Claude. Ik ben inderdaad de stagiair Literatuur,' sprak hij terwijl hij haar hand schudde. 'Willson is een van mijn favoriete schrijvers. Zijn kijk op de ontwikkeling van magie en en zijn ideeën over de toepassing zijn fascinerend. Al moet ik bekennen dat ik ook al zijn werk op gebied van magische wezens ken,' vervolgde hij. Toen het onderwerp overstapte op boeken en schrijvers leek Aloiysius ineens een stuk losser te worden. Hij nam al snel de vriendelijke energie van Roxanne over die ze met haar oplichtende glimlach zo uitstraalde.

Roxanne grijnste tevreden want ze had gelijk. Hij was de stagiaire literatuur. En toen hij zich voorstelde herinnerde ze zich ook weer waarom ze niet op zijn naam kon komen. De eerste keer in de lerarenkamer had ze uit nieuwsgierigheid de lijst met collega's had doorgenomen. Ze had toen niet eens zijn naam uit kunnen spreken, laat staan kunnen onthouden. "Aloiysius Cloude." herhaalde ze hem zijn naam met een bedenkelijke grijns. Aloiysius leek wat losser te komen toen het over een duidelijk geliefd onderwerp ging voor de jongeman. Ze had een gevoel van herkenning bij hem, ookal had ze hem nog nooit ontmoet. "Oh ja ik ben dol op zijn boeken. Ik heb zijn hele verzameling over magische wezens in mijn boekenkast staan. Als je wilt mag je ze wel eens lenen." Haar hemels blauwe ogen vielen weer op de stapels boeken en ze kregen iets zachts en haast melancholisch in zich. "Als kind zat ik uren verstopt bij de buren op zolder, me helemaal te verdiepen in zijn eerste werk over fabeldieren." Dat was een mooie herinnering. Ze miste die tijd. Alles was zoveel simpeler. Ze slaakte een zucht en daarbij liet ze haar iet wat sentimentele sfeer weer los. Ze glimlachte op naar de man voor haar "Hij was mijn inspiratie om fabeldieren zoölogie te gaan studeren. But my one and only passion in life is dance" Haar hemelblauwe ogen twinkelende. "You caught me in a rare moment of passion." Roxanne draaide zich naar de grammofoon waar ze de plaat verving met een andere uit haar zijtas. Met beleid plaatste ze de naald terug en de ruimte vulde zich weer met muziek. Ze draaide het volume iets zachter, gezien hij daarnet vrij hard stond, maar gaf het nu een meer achtergrond muziek volume. "And now you're gonna share that passion with me," lachte ze uitnodigend, terwijl ze de stapels boeken uit zijn handen op de grond legde. Ze pakte voorzichtig zijn hand vast en trok hem mee de geïmproviseerde dansvloer op. "Kun je dansen?" vroeg ze en plaatste zonder gêne zijn hand rond haar middel. Zijn andere pakte ze vast met haar rechter hand. Ze ruste haar linker hand bij zijn schouder en keek weer naar hem op. "Just follow me," glimlachte ze naar hem toen ze hem rustig aan de dans in mee voerde.

Een brede grijns was op zijn gezicht verschenen toen Roxanne hem vertelde dat ook zij een fan van Wilson was. De grijns waar zijn vader vroeger altijd heel erg om moest lachen. Het was de blik die Aloiysius als kind al trok als hij weer een nieuw slachtoffer had gevonden om uren lang over boeken en hun inhoud te praten. Urenlang kon hij met zijn vader discusiëren, Antoinette alle Cassiaanse sterrenbeelden aanwijzen of met zijn enige jeugdvriend Guillaume een wedstrijd haiku's bedenken. In Roxanne had hij een nieuwe bondgenoot gevonden. Een nieuwe zweem van verlegenheid en terughoudendheid trok weer over hem heen toen ze hem zei dat hij boeken van haar mocht lenen. Dat was een zeer genereus aanbod aangezien de bibliotheek van de school lang niet alles van Wilson had. 'Dat aanbod zou ik graag een keer aannemen,' sprak hij met een lichte glimlach en dankbaarheid in zijn stem. Hij knikte op haar woorden. Hij kende dat gevoel maar al te goed. 'Mijn vader had op zolder alle boeken die hij in zijn hele leven verzameld had. Ik kon daar dagen blijven,' bekende hij zacht. Hoe vaak had zijn vader hem wel niet naar beneden gedragen in hun kleine huisje van die mini- zolder om hem in te stoppen omdat Aloiysius weer tussen de boeken in slaap gevallen was. Soms hadden ze er met z'n drieën gezeten. Hij, zijn vader en Antoinette. Dan las zijn vader sprookjes voor in zo'n rauwe, hese stem die alleen vaders kunnen hebben. Soms bedachten ze zelf een verhaal. Dan maakte Antoinette er tekeningen bij die zijn vader dan inbond. Die "zelfgemaakte" boeken stonden nog steeds in de kast in dat kleine zolderkamertje. Hij werd teruggetrokken door de fluwelen stem van Roxanne. Hij volgde haar bewegingen toen ze een andere plaat pakte en op de grammofoon legde. Voor iemand die zoveel boeken gelezen had was hij nu toch een beetje traag van begrip. Het begon hem pas te dagen toen ze de boeken van hem overnam en opzij legde. Hij probeerde iets te zeggen, maar de woorden blijven hangen. Ze trok hem mee, verder de vloer op. Hij wilde protesteren, zeggen dat zijn schoenen de vloer van de zaal zouden beschadigen. Dat het al jaren geleden was en dat hij eigenlijk weer aan het studeren moest want de boeken moesten weer terug naar de bibliotheek. Maar geen enkel van die excuses kwamen over zijn lippen. In plaats daarvan voelde hij haar hand op zijn schouder. Zijn eigen hand lag licht tegen haar rug. Hun andere handen hadden elkaar vast in een danspositie. 'Ik weet niet of ik wel de beste keuze ben voor een danspartner,' sprak hij zachtjes. Maar elke tegenstribbeling werd door haar zachte stem van tafel geveegd. Roxanne kwam in beweging, haar lichaam leidde de zijne mee. Op de achtergrond hoorde hij zacht de muziek spelen. Na een paar tellen zette hij tegendruk tegen haar hand. Niet hard, maar net genoeg om comfortabel te blijven. Zijn voeten namen het denkwerk over en stapten, draaide en zweefden op de maat die de muziek hem voorspeelde. Zijn voeten hadden het allang door, maar nu herinnerde zijn brein ook de lessen van zijn vader. Hoe ze de meubels van de eigenlijk te kleine woonkamer tegen de muren hadden geschoven omdat Antoinette iedereen wilde laten zien dat ze een wals kon op haar schoolbal. Maar ze had er zoveel plezier aan beleefd dat ze haar broer regelmatig had meegesleept naar de stadsfeesten. Hij was geen professioneel danser, maar het was duidelijk dat hij ervaring had. Het duurde niet lang of de muziek had zijn onvoorbiddelijke greep op hem en hij was al net zo ver van de academie als Roxanne was geweest toen hij haar de eerste keer had zien dansen.