Happy reading ║ Adrian

Haar witte haren plakte een beetje tegen haar huid aan. Ze kwam net onder de douche vandaan en ondanks haar poging haar haren droog te krijgen bleven deze vochtig genoeg om tegen haar kaken aan te plakken. Ze irriteerde zich er meestal aan als dat gebeurde, maar op dit moment was ze te vrolijk om zich er wat van aan te trekken. Ze had geen idee waar die vrolijkheid vandaan kwam, ze was er gewoon mee opgestaan. Zelfs Terra leek een beetje verbaast te zijn over de vrolijkheid waarmee haar bazin door de kamer heen liep. Het leek bijna op een ziekte. Ze neuriede, zong zachtjes, draaide half dansend rondjes en had een enorme glimlach op haar gezicht staan.
Om deze vreugde te ontsnappen was Terra weggedoken onder de dekens en maakte ze zo min mogelijk geluid in de hoop dat haar bazin haar niet zou vinden. Tári wist waar de Tasmaanse duivel zich had verstopt, maar voor nu zou ze net doen of ze geen idee had. Ze kleedde zich aan; trok een lichtgrijze broek aan, een zwart hemdje en een zwart vest van spijkerstof. Ze trok haar vingerloze handschoenen aan en deed haar zware trainingsschoenen aan. Haar haren liet ze gewoon zo hangen. Ze zouden uiteindelijk vanzelf droog worden en het zag er niet zo erg uit. Ze wist alleen wel dat haar haar half zou ontploffen zodra het droog begon te worden, maar daar wilde ze nog wel mee leven. Met iets zwaardere stappen dan iets daarvoor liep ze naar haar nachtkastje en maakte ze de riem met de tien messen vast rond haar middel.
Ze keek even naar haar bed en klakte met haar tong. Terra stak alleen haar snuit onder de lakens vandaan en piepte een keer zacht. Tári lachte zacht en liep de kamer uit, maar liet haar deur op een kiertje staan zodat de Tasmaanse duivel alsnog achter haar aan zou kunnen komen. Ze maakte zich er niet zo druk om dat andere haar kamer binnen konden komen of naar binnen konden kijken. Ze schaamde zich niet voor haar kamer en als ze straks is miste.. nou ja, daar moest ze nog iets op bedenken.

Zoals ze verwacht had hoorde ze zachte tikken op de grond toen ze door de gangen liep richting de bibliotheek. Ze grijnsde even kort en schudde even haar hoofd. Terra kon zo voorspelbaar zijn. Het dier had meer denktijd nodig gehad dan ze verwacht had, maar ze had gelijk gehad over het feit dat het dier achter haar aan was gekomen. Ze ging iets langzamer lopen en draaide haar hoofd iets zodat ze het zwarte diertje kon zien en deze de kans kreeg om haar in te halen. Terra bleef naast haar lopen en koos ervoor niet naar de schouder van haar bazin te kruipen. Iets wat op zich logisch was, aangezien haar haren nog steeds nat waren.
Eenmaal bij de bibliotheek opende ze de deur en – ja dat deed ze echt – begroette ze de bibliothecaresse. Deze keek haar even heel verbaast aan, maar liet het verder rusten. Met een glimlach liep Tári naar een van de boekenkasten en begon erin te zoeken. Ze pakte een wat ouder boek en sloeg deze open om te kijken wat erin stond.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Op een rustige manier wreef Adrian over zijn eigen voorhoofd terwijl hij de sms op zijn mobiel las. Hij knipperde een aantal keren met zijn ogen voor hij zijn mobiel wegstak na een simpel antwoord te geven dat het in orde was. De blondharige jongen was nooit een held geweest met lange antwoorden geven, hoe korter, hoe beter in zijn ogen. Maar daar hadden anderen zo hun andere visie over. Hij wist goed genoeg hoe schijtvervelend mensen het vonden als Adrian maar een simpele ‘oke’ als antwoord gaf en hoe hij de dag erna ervoor op zijn donder kreeg omdat het overkwam alsof hij grof was of geen interesse toonde in zijn medemens. Ze hadden gelijk over het laatste, simpelweg omdat hij gewoon niets meer voelde. Zijn emoties leken net te zijn opgeslokt door een soort van niet zo levende lintworm die zich voedde op zijn gevoelens en ze gevangen hield. De blondharige jongen wreef door zijn ogen en rekte zich geeuwend uit om dan het boek waaruit hij aan het leren was, dichtsloeg. Hij had nog amper leesvoer, dus het werd maar weer eens tijd een bezoekje te brengen aan de bibliotheek die altijd wel iets leek te hebben wat zijn aandacht toch voor die luttele seconden kon vasthouden. Hij las om de tijd te doden, voor niet meer of niet minder. Het was een routine geworden in de dagelijkse sleur van het leven. Elke dag las hij wel een half boek, afhangend van het hoeveelheid aan pagina’s het boek bevatte. Langzaam stond hij op van zijn bureaustoel en besloot hij voor een keer eens een hemd aan te doen. Een lichtblauw hemd met daaronder zijn gekleedde broek. Hij gespte de riem van zijn broek vast en liet de bovenste twee knoopjes van zijn hemd open om het dan in zijn broek te steken zoals elke man dit hoorde te doen als je je zo wilde kleden. Zijn herenschoenen gingen ook aan en werden opgeblonken. Waarom hij per sé zo wilde rondlopen? Geen idee, hij wist het ook niet waarom. Het was gewoon het eerste wat hij uit zijn kledingkast had gevist.

Hij was vertrokken naar de bibliotheek, droeg geen expressie op zijn gelaat terwijl hij de gang insloeg van waar de bib zich bevond om dan de deuren te openen naar een plek waar hij zich redelijk op zichzelf kon zijn. Zijn blauwe oog viel kort op de bibliothecaresse die hem bedankend toeknikte voor de laatste keer dat hij hier had geholpen met de op hol geslagen inktpotten en boeken. Ze leek een stuk aardiger te zijn sinds dat probleem dat ze had gehad met die boeken. Zijn blik gleed even over een bekend witharig persoon en hij bleef even staan. De eerdere gevoelens die hij nog had gevoeld voor haar bij de dag shoppen en cake maken, waren helemaal verdwenen, opgelost in het niets, in die magische lintworm in zijn lichaam. Adrian knipperde kort met zijn ogen om dan langs haar heen te lopen, een andere gang in. De behoefte om een conversatie met haar te starten was er niet. Zijn ogen gleden over de boekenruggen om er dan elegant eentje uit te halen en de achterflap te lezen. Eenmaal het zijn aandacht had getrokken zette hij zichzelf neer aan een van de bankjes, nam hij zijn bril, zette hij deze op om te gaan lezen, nog steeds met een expressieloze uitdrukking alsof al het leven uit hem was gezogen.

Ze streek kort even over het boek dat ze zojuist uit het schap gepakt had. Haar ogen gleden over de letters en een lichte frons stond op haar gezicht toen ze heel langzaamaan mee werd gesleept in het boek. Ze schudde kort haar hoofd en klapte hem dicht zodat ze hem niet hier, staand en al, zou gaan lezen. Ze hield het boek vast en keek weer naar de schap. Haar rode ogen gleden over elke kaft heen, maar ze zocht niet naar de titels, ze zocht naar een boek dat haar riep. Misschien was het een vreemde manier om boeken te zoeken, maar ze ging niet uit van titels, ze ging uit van de kaft. “Beoordeel een boek niet op zijn kaft” was eigenlijk datgeen wat ze altijd deed. Ze vond het vrij overbodig om de titel te lezen. Het was immers het boek dat haar moest roepen. Het boek moest de lezer kiezen, de lezer niet het boek. In dat laatste geval zou het eindigen in een saai boek en een lezer die het binnen de kortste keren weglegde. Nee, nee, als het boek de lezer riep dan wist je zeker dat het boek een geweldig boek zou zijn.
Ze strekte haar arm uit naar een boek en raakte deze met haar vingertoppen aan om deze te pakken, toen ze in haar ooghoek iemand voorbij zag lopen. Ze was niet snel genoeg om te kunnen zien wie het was, maar de blonde haren had ze wel op kunnen vangen. Ze liet haar ogen kort naar Terra glijden terwijl ze heel langzaam het boek uit de schap viste. Haar ogen bleven op Terra hangen en haar wenkbrauwen waren vragend opgetrokken. Terra gaf geen kik, maar drukte haar snuit kort tegen de kuit van haar bazin aan. Tári rolde kort met haar ogen en zuchtte zacht. Dus haar vermoedde was juist. Ze sloeg het tweede boek open en las er een aantal regels uit. Pas toen ze de tweede bladzijde opsloeg klapte ze deze dicht en draaide ze zich een kwartslag om het gangpad uit te lopen. In haar ooghoek zag ze de blonde jongen aan een tafel zitten en heel even keek ze naar de schappen achter zich. Er waren twee manieren waarop ze dit kon doen. De over dramatische manier of de manier die ze ook verkoos.
Met de twee boeken in haar handen liep ze naar de tafel waar Adrian aan zat en ging ze tegenover hem zitten. Ze gunde hem geen blik waardig en legde het eerste boek naast zich, terwijl ze het tweede boek open sloeg en begon te lezen. Heel zachtjes tikte ze met haar nagels op de tafel, terwijl haar hoofd op haar andere hand ruste. Voor zover zij wist was ze hier volledig alleen en was de enige persoon die hier was de bibliothecaresse die een eindje verderop zat. Die zou geen last van haar hebben.
Terra snapte het plan van haar bazin en sprong op de tafel. De Tasmaanse duivel ging niet – zoals gewoonlijk als er andere mensen waren – dicht bij haar bazin zitten, maar ging zo zitten dat ze bijna op het boek van Adrian zat. Heel even moest Tári op haar wang bijten om te voorkomen dat ze zou grijnzen, mar vrij snel had ze haar concentratie op haar boek terug. Ze nam heel even een pauze van het eentonige getik op de tafel om de bladzijde op de slaan, om daarna weer door te gaan, dit keer ietsjes luider dan net.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Hij had het boek haast meteen uit het rek genomen toen de titel hem had aangesproken. Daarnet was hij nog langs Tári gelopen en had hij geen tijd genomen om een gesprek met haar aan te knopen puur omdat hij er niets om voelde om te praten nu. Afwezig krabte hij over zijn neus terwijl hij de achterflap las, het boek haast tegen zijn neus moest drukken omdat hij het gewoon niet kon lezen. Toen het boek dan toch de nodige ‘aandacht’ van hem trok, was hij gaan zitten. Hij beoordeelde boeken op titel en op achterflap, de fancy kaften deden hem niets. Met zijn herenschoenen tikte hij zachtjes tegen de houten bevloering, het geluid was amper hoorbaar terwijl hij zijn oog gericht hield op de eerste pagina van het boek terwijl hij zijn bril op zijn neus duwde. Hij dacht nog even terug aan hoe de bibliothecaresse hem dankbaar had aangekeken, eindelijk hadden de twee individuën geen ruzie of glarefestival gehouden naar elkaar. Ook al deed Adrian niet meer aan het fake gedoe. Het vergde te veel van zijn energie om echt nog de emoties op zijn gezicht te plakken dus wat was er dan beter om gewoon het zo te laten en als emotieloze zak door het leven te gaan? Het was niet alsof hij nog echt ‘leefde’. Zijn blik bleef gefocust op zijn boek terwijl hij de bladeren verslond alsof het niets was, elke letter, elk woord, elke zin opslaand in zijn geheugen. Het verhaal ging over een man die in een catalogus een koningkrijk had gekocht en daar heen ging om de orde te herstellen. Als hij nu emotie had gehad, had hij sowieso al gelachen bij de eerste paar bladzijden van het boek.

Zijn rust werd verstoord door iemand die over hem ging zitten. Hij had niet opgekeken en las gewoon verder, het duurde maar even voor hij gewoon niet meer kon lezen. Er was een tasmaanse duivel op zijn boek gaan zitten en Adrian rechtte zijn rug, het getik dat hem al eerder was opgevallen, was nu ook harder te horen. Zijn blauwe oog gleed naar de Terra en hij aaide haar voor hij haar zachtjes van zijn boek af duwde om er een bladwijzer tussen te steken zodat hij wist waar hij was gebleven voor straks. Misschien werd het toch maar tijd om wat te zeggen alleen wist hij niet goed wat en hoe. Gewoon het simpel houden, dat was de boodschap. De blondharige jongen schraapte zijn keel en hij sprak op de emotieloze lege toon die hij normaal altijd al had moeten hebben een simpele: “Hallo.” Zijn blauwe oog gleed over elk detail van haar gezicht terwijl ze nog las.

Ze was niet heel erg dol op mensen die haar negeerde. Zeker niet als ze iets voelde voor deze mensen en ze al haar stinkende best deed om te doen wat zij van haar verlangden. Dat was niet eens overdreven. Ze had echt al haar wilskracht nodig om de afstand te houden die meneer daaro van haar verlangde en toch besloot hij – let wel, hij was degene die vrienden wilde blijven – haar te negeren. Ze was alleen niet in de stemming om meteen een stampij te gaan maken over het feit dat hij geen hallo had gezegd. Voor zover zij wist had het ook gekund dat hij haar gewoon niet gezien had. Juist ja, in een lege bibliotheek. Hm.. je wist het nooit. Ze wilde hem een kans geven, maar ze zou hem wel laten weten dat ze er was en dat zij hem wél gezien had. Dan was het aan hem of hij toe wilde geven dat hij haar genegeerd had of niet.
Ze ging tegenover hem zitten en opende één van de twee boeken om te gaan lezen, terwijl ze met haar nagels op de tafel tikte. Terra besloot haar bazin te helpen en ging bovenop het boek van Adrian zitten, zodat de jongen niks anders meer kon dan wel reageren en opkijken. Het verbaasde haar niet eens dat hij dit pas deed toen Terra op het boek ging zitten. Die jongen kon ontkennen als de beste.
Ze bleef naar haar boek kijken terwijl Adrian zijn rug rechtte en haar aankeek. “Hallo.” Ze bleef lezen, maar knikte kort. ‘Dus ik hoef je niet naar de ziekenzaal te sturen om je tong na te laten kijken.’ Ze sloeg een bladzijde om en las de zin af die ze aan het lezen was, voordat ze opkeek van haar boek en hem met een halve glimlach aankeek. ‘Ook hallo.’ Ze keek hem onderzoekend aan en kwam tot de conclusie dat hij daadwerkelijk nooit iets gezegd had als Terra geen plaats had genomen op zijn boek. Ze zuchtte zacht en keek toen even naar haar boek, voordat ze haar hoofd schudde. ‘Kan ik je vragen hoe het met je gaat of kan ik beter mijn neus weer in mijn boek steken?’ Er was niks vijandigs aan haar toon en ook haar gezicht bleef kalm en vriendelijk, maar ze wist dat hij aan haar woordkeuze kon horen dat ze zich genegeerd voelde. Hij had dat nog kunnen weten als ze alleen maar een hallo had gezegd, puur vanwege de manier waarop ze hier was gaan zitten en hem onderbroken had in zijn leeswerk.
Ze speelde een beetje met de bladzijden van het boek en keek kort naar het paginanummer zodat ze die wist als de bladzijden door haar gespeel dicht zouden vallen. Ze was niet boos op Adrian en ze wilde ook niet dat hij dit dacht. Het enige wat ze wilde was een kleine hint van wat ze had gedaan of juist niet gedaan had waardoor hij door liep. Misschien lag het niet aan haar en had hij gewoon een slechte dag, dat kon ze niet weten, maar voor nu zou ze alles in het midden laten. Voor hetzelfde geldt had hij – zoals ze al had gezegd – haar wel helemaal niet gezien.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

De blondharige jongen had geen nood gevoeld om tegen haar te praten en was dus daardoor gewoon langs haar heen gelopen. Een poging om haar te mijden kon je het misschien wel eens kunnen noemen maar dat was niet het geval. Het idee over een gespreksonderwerp bleef gewoon uit en dat was de reden geweest waarom hij niet zachtjes op haar schouder had getikt en haar had begroet al had hij dat best wel kunnen doen want hij wist als de beste hoe Tári het haatte om genegeerd te worden. De bibliotheek was leeg, op hen en de bibliothecaresse na. Het was hier rustig en dat was ook te merken aan hoe er op hun boeken na, niets te horen viel qua bladzijden die werden omgedraaid en af en toe een kleine fluistering naar de buren, ook die bleef uit. Adrian was maar pas gaan opkijken van zodra Terra hem ervan weerhield om verder te lezen. Hij aaide de kleine Tasmaanse Duivel om haar dan voorzichtig van zijn boek af te duwen en een bladwijzer tussen het boek te steken zodat hij zich nog kon herinneren later waar hij was gebleven. Pas daarna rechtte de blondharige jongen zijn rug en keek hij op. Nog altijd niet wetende waarover hij nu in godsnaam kon spreken, bleef hij even met zijn blauwe oog over haar hangen, haar kleine uiterlijke trekjes in zich opnemend om dan een droge emotieloze hallo uit te spreken. Ze knikte, maar bleef lezen en hij, ging gewoon verder met naar de kleine details in haar gezicht te kijken alsof het de normaalste zaak van de wereld was.‘Dus ik hoef je niet naar de ziekenzaal te sturen om je tong na te laten kijken.’

Normaal had hij gelachen, maar geen gelach verliet zijn lippen. Zijn blik bleef gewoon op haar rusten niet eens op een enge manier, tenzij je uitdrukkingsloos als eng ervoer. Ze glimlachte half en begroette hem terug. Zijn blik ging kort naar Terra en hij besloot haar weer zachtjes te gaan aaien alsof het niet zou opvallen dat hij gewoon zijn masker compleet aan diggelen had stukgeslagen. ‘Kan ik je vragen hoe het met je gaat of kan ik beter mijn neus weer in mijn boek steken?’ Zijn blik werd weer naar Tári getrokken en hij haalde zijn schouders op om dan te besluiten dat hier werkelijk wel een leugen voor nodig was omdat hij anders gewoon de vraag niet kon beantwoorden. Het klonk vreemd omdat hij gewoonweg niet wist hoe het met hem ging. Ja, hij ademde en ‘leefde’ nog, maar dat was het dan ook maar weer. “Het gaat goed met me, hoe gaat het met jou op deze rustige dag?” Nog steeds was er geen greintje emotie te bespeuren in de stem van Adrian of nog maar een kleine glimlach, want die kon je ook gewoon niet vinden op zijn gezicht. Verder wist hij niet wat hij verder nog moest zeggen maar Tári wist vast wel een gespreksonderwerp aan te knopen dat had ze altijd al goed gekunnen.

De vrolijkheid waar ze mee opgestaan was, was wellicht de reden dat ze zo subtiel en rustig bleef. Dit was een van die dagen waarop er vrijwel niks was wat haar humeur echt kon verpesten. Goed, het kon minder vrolijk worden, maar echt verpesten? Oké, oké, ze moest toegeven dat wat Adrian betreft het sneller kon gaan dan bij de gemiddelde andere mensen. Waarom? Omdat ze om hem gaf en hij makkelijker die gevoelige snaren kon raken. Wat hij zei kwam tien keer harder aan dan wat andere zeiden, zelfs als dit precies hetzelfde was. Adrian had die – als je het zo wilde noemen – macht.
Mede door haar humeur besloot ze om het hem niet al te lastig te maken en ging ze tegenover hem zitten. Ze wilde hem wel laten weten dat ze er was, dus het getik was onvermijdelijk en Terra’s idee om op zijn boek te gaan zitten net zo. Sommige dingen waren gewoon niet te ontlopen als je iemand aandacht wilde zonder die persoon af te kraken om iets wat hij niet had gedaan. Ze voelde er ook niet veel voor om hem af te kraken op het niet begroeten.
Het idee bleek te werken, want Adrian aaide Terra en duwde haar zachtjes van zijn boek af, waarna hij er iets tussen legde en haar aankeek. De begroeting die ze had gewild klonk uit zijn mond. Haar reactie duurde even, want ze besloot nog even door te lezen. Op haar opmerking dat ze hem toch niet naar de ziekenzaal hoefde te sturen kreeg ze weinig reactie. Sterker nog, geen reactie. Zijn reactie bleef compleet uit. Het verbaasde haar een beetje dat er geen kik gegeven werd aan de andere kant van de tafel. Ze begroette hem nadat ze de bladzijde omgeslagen had en op had gekeken met een halve glimlach. Ze speelde een beetje met haar boek voordat ze aan hem vroeg of het zin had hem te vragen hoe het met hem ging of dat ze net zo goed weer verder kon lezen. Het was een vraag verborgen in een vraag. Ze had net zo goed kunnen vragen of hij wilde dat ze hem met rust liet. Of ze had hem net zo goed kunnen vragen of hij haar nu liever gewoon niet zag. Dat waren drie vragen met dezelfde uitkomst.
“Het gaat goed met me, hoe gaat het met jou op deze rustige dag?” Ze keek hem even zwijgend aan. Een rilling trok over haar rug bij de emotieloze toon, de emotieloze blik. Als hij nog iets emotielozer zou gaan kijken zou hij net zo goed dood kunnen zijn. Het bezorgde haar de kriebels. Ze kneep haar ogen even tot spleetjes. ‘Met mij gaat het prima.. maar met jou gaat het volgens mij minder goed dan je beweert.’ Ze fronste en keek hem met een bijna vragende blik aan. De neiging om hem een knuffel te geven overviel haar even, maar ze liet haar handen op haar boek rusten en riep opnieuw diezelfde wilskracht op om nog steeds te doen wat hij van haar gevraagd had: afstand.
Ze beet even op haar lip en schudde toen haar hoofd. ‘Is het mij tegen wie je liegt of ook jezelf?’ Nog steeds was haar stem rustig en vriendelijk. Ondanks dat ze er niet blij van zou worden, zou ze er makkelijker mee kunnen leven dat hij tegen haar loog dan dat hij tegen zichzelf loog.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Zichzelf overtuigen was niet nodig geweest. Hij wist van zichzelf goed genoeg dat als Terra niet op zijn boek was komen zitten, dat hij gewoonweg niet had opgekeken. Hij kon zichzelf niets wijsmaken want dat had geen zin. De jongen kende zichzelf iets te goed hiervoor en als hij niets voelde om een conversatie te starten, deed hij dat ook gewoon niet. Hetzelfde gold met brieven. Hij was misschien een tikkeltje té asociaal en daar moest hij misschien maar eens aan gaan werken. Toen hij Terra van zijn boek had geduwd en deze met bijhorende bladwijzer had dichtgedaan, had hij opgekeken en haar begroet met die emotieloze stem alsof alles wat hij lief had, van hem was ontnomen en hij geen enkele kracht had om nog maar een emotie naar boven te drukken. Normaal had hij wel gelachen om wat Taars had gezegd over hem naar de ziekenzaal te sturen om zijn tong te laten checken, maar zijn reactie bleef gewoonweg uit. Het was gewoon dat hij niet meer de kracht had om het masker permanent op te houden en nu was een van die momenten dat hij gewoon te uitgeput was om te doen alsof hij wel degelijk wat voelde.

Toen hij weer met die doodse neutrale levenloze zonder enige emotie sprak, hing er even een stilte tussen hen beiden. Hij bleef gewoon emotieloos naar haar kijken alsof hij net de normaalste dingen had besproken terwijl de tegenpartij half in horror was van wat er aan de hand was. Adrian had haar de vraag teruggekaatst, of het goed met haar ging op deze rustige dag. ‘Met mij gaat het prima.. maar met jou gaat het volgens mij minder goed dan je beweert.’ Ze fronste en keek hem met een bijna vragende blik aan. Adrian reageerde niet op de vragende blik en er was ook geen verandering te zien op zijn gelaat dat maar op emotieloos bleef staan. Ze beet even op haar lip en schudde toen haar hoofd. ‘Is het mij tegen wie je liegt of ook jezelf?’ Het viel op hoe goed ze hem kende en Adrian keek haar gewoon aan, nog steeds geen enkele verandering op zijn uiterlijk. “Ik heb geen idee hoe ik me voel,” waren de enige woorden die nog uit zijn mond kwamen terwijl hij zijn blauwe oog op haar gericht hield en hij zijn onderarmen op de tafel legde. Dat was de waarheid, hij had geen idee hoe hij zich voelde.

Ze kon niet beschrijven hoe graag ze hem gelukkig wilde zien. Als dat moest terwijl zij in haar eentje op haar kamer aan het dagdromen was, was dat maar zo. Ze was bereid alles uit haar handen te laten vallen voor deze blondharige jongen en ze twijfelde er niet aan dat hij dat wist. Hij wist precies hoeveel moeite ze had om te doen wat hij van haar verlangde, hoeveel wilskracht het haar kostte om hem niet te omhelzen als ze hem zag, hem geen kus op zijn wang te geven. Dit had ze niet altijd kunnen onderdrukken sinds het moment dat ze geen relatie meer hadden, maar ze had haar best gedaan en zou die ook blijven doen. Ze zou absoluut niet stoppen met doen wat hem het gelukkigste maakte. Ze wist nog dat hij gezegd had dat geen relatie hebben háár gelukkiger zou maken, maar hij wist dat dat niet het geval was. Voor haar was dat genoeg om hem zijn zin te geven. Hij kende de feiten en toch verkoos hij geen relatie te hebben. Dan moest hij of een stomkop zijn of hij koos voor zijn eigen geluk. Tári wilde niet geloven dat hij een stomkop was en dus koos ze voor de gedachte dat hij voor zijn eigen geluk had gekozen. Dat maakte het dragelijk. Niet makkelijk en ze zou niet ontkennen dat het haar kapot maakte, maar dragelijk. Ze gunde hem dat geluk.
Ze keek hem onderzoekend aan, zocht naar emotie in zijn gezicht, emotie die ze niet kon vinden. Ze vroeg zich af of ze wel de juiste conclusie had getrokken. Had hij het echt voor zichzelf gedaan? Of was ze onjuist geweest en was hij inderdaad een stomkop die niet wilde luisteren? Als dat het geval was maakte die beslissing hen beide ongelukkig. Hij leek alleen geen spijt te hebben van die beslissing. Heel even schoot het door haar hoofd dat ze zich opnieuw voor de gek had laten nemen, maar ze weigerde dat te geloven.
‘Met mij gaat het prima.. maar met jou gaat het volgens mij minder goed dan je beweert.’ Er was opnieuw wilskracht nodig toen de drang om hem te omhelzen haar overviel. Dat soort vreemde trekjes had ze elke keer als ze bij hem was, maar nu was het niet het moment om die wilskracht te laten varen. Waarschijnlijk zou hij dan dichtslaan òf – nog erger – hij zou haar een reactie geven die ze niet wilde. ‘Is het mij tegen wie je liegt of ook jezelf?’ Ze wilde de klap dat hij tegen haar loog nog wel opvangen, maar ze wilde niet dat hij tegen zichzelf loog. Dat geluk dat ze wilde dat hij had zou daardoor compleet weggeslagen worden. Dat wilde ze voorkomen.
“Ik heb geen idee hoe ik me voel,” Ze keek hem met een frons aan en knipperde kort. Heel even gleden haar ogen naar zijn armen die hij op de tafel legde, voordat ze langzaam haar boek sloot. ‘Wacht..’ Ze fronste nog dieper en schudde even onbegrijpelijk haar hoofd voor ze hem weer aankeek. ‘Je hebt geen idee hoe je je voelt?’ Ze schoof haar boek aan de kant. ‘Als in je hebt gewoon een bui die je niet kan plaatsen of..’ Ze keek hem met een bedenkelijke blik aan, niet wetend wat ze er op zeggen moest.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Ze kende hem beter dan elk ander persoon hier op SSA. Zelfs Gwendydd had deze kant van hem nooit gezien. Hij deed zich altijd maar voor als de vrolijke goedlachse broer die geen greintje kwaad in zich had zitten, maar was dat wel geheel correct? Zelf wist hij niet wat hij was. Hij kende zichzelf, begrijp hem niet verkeerd, maar hij wist gewoon niet bij welke kant hij hoorde. Misschien hoorde hij gewoon wel niet bij een kant en was hij zijn eigen kant. Misschien klonk het vaag, maar het was volgens hem gewoon zo. Het was vreemd dat hij dat kleine sprankje liefde niet meer voelde jegens haar. Maar hij wist waar het was gebleven en hij wist dat het er nog was, alleen zat het nu achter slot en grendel, de magie van zijn vader was op zijn sterkste punt geraakt. Hij herinnerde zich de woorden van zijn vader nog goed genoeg. Als hij maar een poging waagde om de seal weg te halen met een unlockingspreuk, dan zou hij sterven, letterlijk sterven. Dat waren zijn vader zijn woorden geweest en hij wist nog goed hoe hij er bang voor was geweest en het die emotie ook quasi meteen had uitgeschakelt. Hij had moeten weten dat het uiteindelijk ook met zijn gevoelens voor Taars ging gebeuren. Toen ze sprak over het feit dat het goed met haar ging, keek hij haar gewoon aan en zeker toen ze zei dat ze wist dat het niet goed met hem ging. Ze kende hem beter dan elk persoon hier.

Adrian was ondertussen Terra aan het aaien terwijl Taars vroeg of hij loog tegen zichzelf of tegen haar. Hij wist goed genoeg hoe hij zich voelde en dat zei hij ook gewoon. Het had geen zin het te verzwijgen, Taars kende hem. De blondharige jongen zei gewoon dat hij geen idee had hoe hij zich voelde. ‘Wacht..’ Ze fronste nog dieper en schudde even onbegrijpelijk haar hoofd voor ze hem weer aankeek. ‘Je hebt geen idee hoe je je voelt?’ Ze schoof haar boek aan de kant. ‘Als in je hebt gewoon een bui die je niet kan plaatsen of..’ Adrian had zijn blik even gericht op het boek dat ze aan de kant schoof en dan ging dat blauwe oog weer haar kant op. “Ik voel niks meer, helemaal niks, geen vreugde, geen geluk, geen angst, geen woede, geen verdriet, niets meer.” De blondharige jongen krabte aan zijn neus, meer was hij niet van plan te zeggen. “Geen idee wat er aan de hand is,” voegde hij er nog aan toe voor Taars zich er vragen bij ging stellen, want hij wist dat hij gewoon eerlijk ging zijn en hij was niet bereid alles te vertellen.

Het was een bijzonder gesprek. Het voelde eigenlijk ook niet echt als een gesprek. Ze wist niet waarom, maar het was meer een zweverige stroom aan gedachten in plaats van een daadwerkelijk gesprek. Misschien kwam dat omdat er teveel door haar hoofd ging, misschien kwam dat omdat ze niet wist waar ze het precies over hebben moest. Het voelde alsof alles waar ze over zou beginnen schade aan de rust zou brengen, alsof alles wat ze zou zeggen door hem als irritant beschouwd zou worden. Misschien zocht ze wel veel te hard naar een antwoord op de vraag waarom hij haar niet begroet had. Zelf vond ze dat ze er ook veel te lang in bleef hangen, maar ze wist niet wat ze dan moest doen. Het was gewoon iets wat automatisch gebeurde.
Ze vroeg hem of hij tegen haar loog of tegen zichzelf, maar hij deed geen moeite om iets te ontkennen of wat dan ook. Hij gaf direct antwoord en dat was ook meteen een behoorlijk recht voor zijn raap antwoord. Het verbaasde haar hoe makkelijk dat antwoord eruit kwam. Maar wat haar nog veel meer verbaasde was het antwoord dát ze kreeg. Hij wist het niet? Hoe kon je nou niet weten hoe je je voelde? Dat was bijna hetzelfde als zeggen dat je niet wist of je wel of geen dorst had. Of zeggen dat je wel of niet naar het toilet toe moest. Het was bijna vanzelfsprekend dat je wist hoe je je voelde. Oké, om eerlijk te blijven moest ze wel toegeven dat er wel van die buien bestonden waarbij je niet precies wist hoe je je voelde. Misschien was dat het?
‘Wacht..’ Ze fronste nog dieper en schudde even onbegrijpelijk haar hoofd voor ze hem weer aankeek. ‘Je hebt geen idee hoe je je voelt?’ Ze schoof haar boek aan de kant. ‘Als in je hebt gewoon een bui die je niet kan plaatsen of..’ Adrians oog volgde haar beweging even voordat hij haar weer aankeek. “Ik voel niks meer, helemaal niks, geen vreugde, geen geluk, geen angst, geen woede, geen verdriet, niets meer.” Ze knipperde met haar ogen en wilde net haar mond los doen om hem te vragen hoe dat mogelijk was, maar deze bevroor halverwege en met open mond luisterde naar de woorden waarmee hij haar onderbrak. “Geen idee wat er aan de hand is,” Met diezelfde blik keek ze hem aan. Open mond, verbaasde blik en een kleine frons. Ze kreeg alleen een zacht gekraak uit haar mond. Zei hij haar nou dat hij geen idee had wat er aan de hand was? Hij voelde niks en hij haalde bij wijs van spreken zijn schouders maar op?!
Ze klapte haar mond dicht en je kon haar tanden tegen elkaar horen slaan. Ze sloeg haar ogen neer en bevochtigde haar lippen met haar tong, voordat ze haar bovenlip haar mond in trok en er zacht op beet. Ze sloot haar hoofd even en kantelde deze iets, alsof ze naar haar eigen gedachtes aan het luisteren was. ‘Dus.. je voelt niks, helemaal geen emotie..’ Ze opende haar ogen en keek hem schuin aan, waardoor haar gezicht nog bedenkelijker aandeed dan deze al was. ‘Maar je laat het maar rusten?’ Ze schudde wilde haar hoofd. ‘Je beseft je dat het niet normaal is dat je ineens niks meer voelt hè?’ Wacht.. ging ze er zo makkelijk in mee? Het geloof dat ze had in de jongen verbaasde haar een beetje.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Waarom hij haar niet begroet had, was simpel. De nood om met haar te praten was uit gebleven, dus Adrian was haar gewoon voorbij gelopen. Het boek kiezen had ook niet lang gekost en hij was haast meteen ermee gaan zitten, lezend. Het duurde ook zelfs even voor hem om op haar te reageren met een simpele hallo. De vraag of het goed met hem ging werd ook maar halfs zijn gat beantwoordt en ook dat had ze meteen door gehad dat er was mis was. Ze kende hem te goed, ze kende het masker te goed en ze zag ook meteen de verandering in hoe hij reageerde op alles. Ze had het gewoon te snel door gehad. Dus hij had erna gewoon gezegd waarop het stond, dat hij niet wist hoe hij zich voelde. Hij wist het gewoon niet wat hij voelde, want er was eigenlijk gewoon werkelijk niets dat hij voelde. Het was alsof hij dood was, maar zijn lichaam nog gewoon rondwandelde en zijn hersenen nog werkten maar alleen zijn hart niet meer naar behoren functioneerde. Taars leek het niet te willen geloven, of ze begreep het gewoon niet. Adrian wist goed genoeg wat er aan de hand was, maar hij kon het moeilijk zeggen, het was een geheim tussen hem en zijn vader. Dus hij zei gewoon dat hij het niet wist hoe het kwam.

Het witharige meisje knipperde met haar ogen, alsof alles nog goed moest doordringen en Adrian zat daar maar wat, zijn handen hadden besloten dat het een goed idee was om te gaan frunniken met zijn hemd omdat het hier verschrikkelijk warm was maar zijn blik bleef op Taars gericht. Ze had haar ogen gesloten en beet op haar bovenlip en Adrian richtte kort zijn oog op het boek dat hij ging lenen uit de bib tot Taars weer begon te spreken: ‘Dus.. je voelt niks, helemaal geen emotie..’ Hij knikte instemmend. Want dat was waarop het stond, letterlijk. ‘Maar je laat het maar rusten?’ Ze schudde wilde haar hoofd. ‘Je beseft je dat het niet normaal is dat je ineens niks meer voelt hè?’ Adrian haalde zijn schouders op. “Ik voel er niets bij dus, geen idee? Ik weet dat het niet normaal is maar ik voel er gewoon niets bij dus.” Hij wreef met zijn vingers over zijn sikje en besloot dan met zijn elleboog op tafel te leunen, zijn hand zijn hoofd ondersteunend terwijl hij haar aankeek.

Ze kon het wel proberen, iemand anders uit te leggen hoe haar denkwijze werkte, hoe haar gevoelens werkte, maar ze wist nu al hoe dat uit zou pakken, wat er terecht zou komen van die uitleg. Het zou een gefaalde poging zijn die werkelijk nergens op sloeg. Mooi geprobeerd; zou zijn wat andere zeiden. Nee, nee, ze ging het niet proberen. Ze kon alleen maar zeggen dat ze voor alles een reden had, ook voor het verdringen van haar eigen gevoelens om hem geluk te maken. Misschien was het een leugen, zowel voor haarzelf als voor de blonde jongen die emotieloos voor haar zat, maar in beide gevallen hield ze teveel van hem om het zomaar op te geven.
Het antwoord dat ze kreeg op haar vraag of het een bui was waar hij in verkeerde of iets compleet anders, bracht haar van de kaart. Ze wist oprecht niet hoe ze erop reageren moest. Ze wist niet meer waar ze kijken moest, wat ze met haar handen moest, hoe ze ademen moest of hoe ze haar tong moest gebruiken. Dit resulteerde in een doodstille houding. Ze was verbaast over wat hij zei, over hoe hij het zei. Het kon toch niet dat hij zo emotieloos was onder het feit dat hij geen emotie meer had? Misschien was het voor hem alleen maar goed dat hij niks voelde, wist zij veel hoe hij zich de laatste weken had gevoeld. Ze wist alleen dat zijn reactie haar een beetje beangstigde.
Ze was nog bezig voor zichzelf een manier te vinden om dit te verklaren, terwijl ze hem voor verduidelijking vroeg. ‘Dus.. je voelt niks, helemaal geen emotie..’ Ze opende haar ogen en keek hem schuin aan, wat haar gezichtsuitdrukking enkel versterkte. Adrian knikte en ze kon de rilling over haar rug voelen trekken. ‘Maar je laat het maar rusten?’ Ze schudde wilde haar hoofd. ‘Je beseft je dat het niet normaal is dat je ineens niks meer voelt hè?’ Wat haar wellicht nog veel banger maakte was het feit dat ze er maar gewoon in mee ging alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat mensen hun emoties verliezen. Ja joh, dat is iets wat je zo even doet. Tuurlijk.
“Ik voel er niets bij dus, geen idee? Ik weet dat het niet normaal is maar ik voel er gewoon niets bij dus.” Ze kon het stokken van haar adem niet voorkomen en ze schudde langzaam met haar hoofd. ‘Adrian..’ Ze keek even smekend naar Terra, die naar het tweetal keek met een hele normale blik en helemaal niet door leek te hebben wat er aan de hand was. Je kon bijna de tong van het dier over haar neus zien gaan, zo droog zat het dier erbij. Tári’s ogen gleden terug naar Adrian en bekeek zijn gezicht. Had ze dit eerder moeten zien? Kon ze het zichzelf kwalijk nemen dat ze dit pas zag toen hij tegen haar loog? Had hij vaker gelogen maar was ze te druk bezig geweest met zichzelf? Ze zette meteen al die vragen van zich af en stak haar hand uit om deze op zijn onderarm te leggen. De manier waarop hij zat maakte dat niet bepaald makkelijker, maar toch deed ze het. ‘Vertel je me nu werkelijk dat je het oké vindt dat je niks meer voelt? Vertel je me nu dat je het maar gewoon zo laat?’ Ze keek hem ongelovig aan. ‘Je wilt niet weten hoe het komt?’ Ze kon zich niet voorstellen dat iemand, of deze persoon nou wel of niet iets kon voelen, niet zou willen weten waarom ze van de een op de andere dag niks konden voelen. Maar nogmaals, ze had geen idee of ze zichzelf kwalijk moest nemen dat ze dit niet gezien had. Misschien speelde het al wel langer en had ze de leugen niet gezien.. of ze had nooit de juiste vraag gesteld.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Niets voelen, iets wat hij al van zijn achtste deed. Af en toe had hij wel eens van die kleine sprankjes emotie die even bijbleven, maar hij had moeten wete dat ze niet permanent waren. Ze werden gewoon opgeslokt door het zegel op zijn borstkas. Hoop had hij niet, wist hij eigenlijk wel wat het was? Het was zo lang geleden dat hij nog eens degelijk een serieus iets had gevoeld dat hij er geen antwoord op kon geven. Zijn vader had hem vaagjes wel uitgelegd hoe hij zich had moeten gedragen op school en hem een karakter gegeven waar hij zich aan kon houden, maar zelfs dat kon hij niet meer. Het had hem zo zwaar uitgeput dat vandaag dat masker aan diggelen was geslagen voor altijd. Adrian had een poging gewaagd het haar uit te leggen wat er aan de hand was, maar het moest vaag voor haar klinken vast omdat het gewoonweg nooit voorviel dat er iemand zoiets voorhad. Dus Adrian kon haar reactie begrijpen. Hij besloot alleen de details achterwegen te laten ook al had hij geen keuze gehad op zijn achtste verjaardag. Taars bracht hem uit zijn gedachtenspiraal toen ze herhaalde wat hij eerder had gezegd. Ze vroeg zich af waarom hij het liet rusten maar hij kon er geen antwoord op geven. Ook op het besef dat het verkeerd was, daarop kon hij ook geen antwoord geven.

Hij zei het ook gewoon dat hij het niet wist maar dat leek te niet te begrijpen. Haar adem stokte en Adrian keek haar gewoon aan. Elk ander normaal mens had haar vragend aangekeken, maar Adrian zat er gewoon als een of andere zombie, alleen ademde hij nog, verrassend genoeg. Het witharige meisje schudde haar hoofd en de blonde jongen keek gewoon naar haar, naar haar bewegingen en naar hoe ze reageerde op alles. ‘Adrian..’ Ze keek even smekend naar Terra en Adrian keek kort naar de tasmaanse duivel die er maar gewoontjes bijzat. Ze had geen idee van wat er aan de hand was. De blondharige jongen richtte zijn blik weer op Taars nadat hij met zijn hoofd op zijn hand was gaan leunen, haar aankijkend. ‘Vertel je me nu werkelijk dat je het oké vindt dat je niks meer voelt? Vertel je me nu dat je het maar gewoon zo laat?’ Ze keek hem ongelovig aan. ‘Je wilt niet weten hoe het komt?’
“Ik denk dat je goed genoeg beseft, hoe graag ik je vraag wil beantwoorden, ik het niet kan omdat ik niets voel. Ik kan niet antwoorden op vragen waarbij enige emotie vereist is om er een mening over te kunnen geven, dat kan ik gewoon niet,” sprak hij met die doodse levenloze en emotieloze toon terwijl zijn expressie nog altijd dezelfde was, geen greintje emotie was er te bespeuren, ook niet in zijn ogen.

Wat kon ze anders? Ze kon hem alleen maar dezelfde vraag opnieuw en opnieuw en opnieuw vragen in de hoop dat ze ergens een keer een goed antwoord zou krijgen. Hij voelde niks.. maar hij wilde er niks aan doen? In hoeveel talen moest ze dat vragen voordat iemand – het hoefde niet eens de blonde jongen zelf te zijn – haar een antwoord geven zou. Moest ze het daadwerkelijk zelf beantwoorden? Natuurlijk was het dan een nee, natuurlijk wilde hij er dan iets aan doen. Maar ze kon de jongen nog zo goed kennen, ze wist niet wat er zich in zijn hoofd omspeelde, ze kon geen antwoord op zijn vraag geven. Niet zonder de kans te nemen deze compleet fout te hebben. Misschien wilde hij wel emotieloos zijn, misschien was dat zijn oplossing. Moest ze er dan niet gewoon vrede mee hebben? Jawel, maar was dat zo makkelijk? Natuurlijk was dat niet makkelijk. Hoeveel vragen ging ze zichzelf nog stellen voordat ze ermee zou stoppen ze zelf te beantwoorden? Teveel waarschijnlijk.
‘Vertel je me nu werkelijk dat je het oké vindt dat je niks meer voelt? Vertel je me nu dat je het maar gewoon zo laat?’ Vroeg ze nadat ze haar handen op zijn onderarm had gelegd. Ze keek hem ongelovig aan. ‘Je wilt niet weten hoe het komt?’ Ze kon er gewoon niet bij dat hij het niet wilde weten. “Ik denk dat je goed genoeg beseft, hoe graag ik je vraag wil beantwoorden, ik het niet kan omdat ik niets voel. Ik kan niet antwoorden op vragen waarbij enige emotie vereist is om er een mening over te kunnen geven, dat kan ik gewoon niet,” Bijna hopeloos zocht ze naar een vorm van emotie op zijn gezicht en in zijn houding. Ze wist dat haar ogen dit ook uitstraalde, ze wist dat de poging het te zien op haar gezicht af te lezen was. Het wás hopeloos. Ze zou geen emotie op zijn gezicht zien. Ze wist niet wat haar meer frustreerde, het feit dat hij er zo makkelijk mee omging of het feit dat ze niet wist hoe ze hem duidelijk kon maken dat dit niet goed was. Beide misschien. Beide zorgde ervoor dat er zich een koude rilling vastklemde in haar rug en een blok in haar maag ontstond. Ze wilde hem niet zo emotieloos zijn, het verpestte haar hele logica van zijn geluk. Als hij niet gelukkig was, waarom zou ze dan nog proberen die wilskracht op te brengen?
Ze trok haar handen terug en wreef even over haar gezicht. Haar brein maakte overuren in een poging om iets te bedenken wat hem duidelijk zou maken wat hij deed. Ze schudde haar hoofd en liet haar handen een beetje moedeloos op de tafel vallen. Haar brein reageerde niet meer, het was werkelijk doodstil. Ze keek Adrian aan en schudde nogmaals haar hoofd. ‘Vertel me.. waarom is het dat je die afstand wilde? Die afstand tussen ons, die “we kunnen beter vrienden zijn” preek die je me gegeven hebt?’ Ze keek hem kalm aan, maar ergens diep vanbinnen wist ze dat ze zojuist die wilskracht compleet had laten varen. Ze wilde niet meer vechten tegen haar gevoelens, niet zolang ze er niks tegenover kon zetten. Ze beet op haar lip en wende haar blik af. Heel even vroeg ze zich af of ze in staat zou zijn die wilskracht ooit nog omhoog te trekken als het nodig was, maar ook deze vraag sloeg ze weer de grond in.
Ze stond op en ging op de stoel naast de blonde jongen zitten. Ze keek hem met een wat ongeruste blik aan en streelde zijn haren kort. ‘Oh Adrian..’ Mompelde ze zachtjes voordat ze hem een kus op zijn slaap gaf. Ze trok haar hoofd weer terug en keek hem vragend aan. ‘Iets willen weten.. is niet echt een emotie..’ Ze beet op haar lip en liet haar vingertoppen kort over zijn handpalm glijden, terwijl haar ogen ook op zijn hand gericht waren. Ze slikte even en fronste kort voordat ze hem aankeek. Heel even gleed haar blik naar zijn lippen en ze moest haar ogen sluiten om hem de vraag te stellen die ze hem wilde stellen. ‘Iets willen weten, iets al weten en iets niet willen vertellen zijn ook verschillende dingen.’ Ze opende haar ogen en keek hem aan, zijn lippen vermijdend. ‘Maar dat weet je al, of niet?’

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Ze leek het niet te snappen en misschien was het wel normaal want het was niet alledaags dat er iemand voor je zat die niets meer voelde. Maar hij kende niets anders, dus hij kon op haar vragen geen antwoord geven, hij kon het gewoon niet. Ook al wilde ze zo graag een antwoord op haar vragen, hij kon ze haar niet voorzien. Tári kwam met nog meer vragen of hij het oké vond dat hij niets meer voelde. Maar ook daar kon hij geen antwoord geven omdat hij het niet wist. Het waren allemaal van die emotionele vragen waar hij geen antwoord kon op geven zonder te liegen. Dus ze moest maar vrede nemen met het feit dat hij de vragen beantwoordde met een: “geen idee.” Het was alleszins beter dan liegen. Hij legde het haar uit, maar was dat werkelijk genoeg om haar honger te stillen? Dat wist hij niet en zou hij vast ook nooit kunnen weten, hij kon immers niet in haar hoofd kijken om te zien wat haar tandwieltjes hem te zeggen hadden. Achter haar gedachten vragen was ook een iets wat hij kon doen maar dat was misschien ongepast, geen idee. Ze leek te proberen, te zoeken achter een greintje onvindbare emotie, ze leek er hopeloos naar opzoek te zijn. Maar emotie was niet iets wat je op zijn gelaat zou vinden nu.

Adrian was gewoon een leeg omhulsel dat rondliep. Zijn emoties achter slot en grendel terwijl de blondharige jongen zelf gewoon nog rondliep, met dan dat masker dat hij ondertussen al gewoon had laten zijn voor wat het was. Het was vermoeiend voor een masker op te houden. ‘Vertel me.. waarom is het dat je die afstand wilde? Die afstand tussen ons, die “we kunnen beter vrienden zijn” preek die je me gegeven hebt?’ Misschien was het toch beter gewoon eerlijk te antwoorden, maar hij kon haar niet vertellen wat hij deed. Het was classified info en zijn vader zou persoonlijk zijn hoofd er af hakken als hij er maar één woord over repte. “Omdat ik niet goed voor je ben Tári, dat had ik je geloof ik al eens eerder gezegd dat ik alles behalve goed voor je ben,” sprak hij terwijl hij zijn blik op haar gericht hield, met nog steeds zijn hoofd leunend tegen zijn hand. Toen Taars naast hem was komen zitten, volgde hij met zijn blauwe oog elke beweging die ze maakte, keek hij op toen ze haar lippen op zijn slaap drukte, maar een reactie er op bleef uit. ‘Oh Adrian..’ had ze gemompeld en het enige wat Adrian er op deed, was zijn hoofd naar haar toe draaien. ‘Iets willen weten.. is niet echt een emotie..’ Ze beet op haar lip en liet haar vingertoppen kort over zijn handpalm glijden, terwijl haar ogen ook op zijn hand gericht waren. Ze slikte even en fronste kort voordat ze hem aankeek. Adrian keek gewoon toe naar elke handeling en stond het haar ook gewoon toe dat ze zijn hand vastnam. Het enige wat je echt misschien nog kon zien was dat hij lichtelijk sneller knipperde met zijn ogen. ‘Iets willen weten, iets al weten en iets niet willen vertellen zijn ook verschillende dingen.’ Adrian bevochtigde zijn droge lippen en hij draaide zich helemaal naar haar. ‘Maar dat weet je al, of niet?’
“Dat weet ik, dat weet ik.” Hij zei er verder niet veel over. “Ik ben niet goed voor je, knoop dat in je oren en mijn emoties zijn al een tijdje weg. Wat je zag van me, was een masker. Ik had wel nog dat kleine sprankje liefde voor je, maar ook dat is weg nu.” Hij richtte zijn blik op zijn boek. “Het is opgeslokt zeg maar.”

Natuurlijk snapte ze ergens diep van binnen wel dat het niet kon wat ze van hem vroeg, dat hij haar geen eerlijk antwoord kon geven. Dat nam alleen niet weg dat ze een poging wilde doen hem duidelijk te maken dat het niet goed was dat hij er niks aan wilde doen. Het voelde alsof hij haar niet hoorde, of het niet tot hem door drong wat ze zei. Ze voelde zich met de seconde machtelozer en ze had geen idee wat het nut nog was van die zogenaamde wilskracht die ze had gehad de laatste weken.
‘Vertel me.. waarom is het dat je die afstand wilde? Die afstand tussen ons, die “we kunnen beter vrienden zijn” preek die je me gegeven hebt?’ Ze kon en wilde niet meer de wilskracht opbrengen om net te doen of ze vrede had met dat hele vriendschap gebeuren. “Omdat ik niet goed voor je ben Tári, dat had ik je geloof ik al eens eerder gezegd dat ik alles behalve goed voor je ben,” Ze schudde kort haar hoofd. Hij had het haar al eens gezegd en hij wist heel goed dat ze er vrij fel tegenin was gegaan. Hij wist dat ze die mening niet met hem deelde en ook nooit met hem zou delen.
Ze stond op en ging op de stoel naast hem zitten. Als ze hem nou eens kon vertellen hoe belangrijk hij voor haar was.. als hij de woorden nou eens zou begrijpen. Ze wist nu al dat zelfs als hij iets kon voelen hij het misschien niet eens zou begrijpen, hoe moest ze het hem dan vertellen zonder dat hij iets kon voelen?
‘Oh Adrian..’ Mompelde ze zachtjes voordat ze hem een kus op zijn slaap gaf. De reactie erop bleef uit, maar dat verbaasde haar niet eens. Ze had het eerder vreemd gevonden als ze wel een reactie had gekregen. ‘Iets willen weten.. is niet echt een emotie..’ Ze beet op haar lip en liet haar vingertoppen kort over zijn handpalm glijden, terwijl haar ogen ook op zijn hand gericht waren. Ze slikte even en fronste kort voordat ze hem aankeek. Zijn lippen waren daarbij een obstakel waar ze omheen moest kijken. De enige manier om dit te doen was haar ogen te sluiten. ‘Iets willen weten, iets al weten en iets niet willen vertellen zijn ook verschillende dingen.’ Ze moest moeite doen om meteen in zijn ogen te kijken toen haar rode ogen zich opende, maar wonderbaarlijk genoeg lukte het haar. ‘Maar dat weet je al, of niet?’ Het was haar manier van hem lichtelijk beschuldigen van het niet direct melden. Hij wist het, maar hij hield zijn mond. Of ze beeldde zich natuurlijk weer het een en ander in.
“Dat weet ik, dat weet ik.” Zei hij kort. “Ik ben niet goed voor je, knoop dat in je oren en mijn emoties zijn al een tijdje weg. Wat je zag van me, was een masker. Ik had wel nog dat kleine sprankje liefde voor je, maar ook dat is weg nu.” Hij richtte zijn blik op zijn boek, maar Tári bleef hem bijna als versteend aankijken. Ze hoorde zijn laatste woorden niet eens. Ze hoorde niet dat hij het had over emoties en al dat, ze hoorde het punt dat hij wilde maken niet. Ze hoorde alleen dat hij zei dat hij een sprankje liefde voor haar had gehad. Ze had zich weken lang afgevraagd of ze zichzelf weer eens had voorgelogen, of ze weer vol in de val was getrapt. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze in zo een stomme grap zou trappen. Ze wilde het niet geloven, dat Adrian zo iemand was, maar ze had het niet geweten. Ze wist helemaal niks meer de laatste weken. Om heel eerlijk te zijn was ze zelfs vergeten wat links en rechts was, wat onder en boven was. Het was al een wonder dat ze nog haar eigen kamer wist te vinden. Adrian had zojuist in één zin alles waar ze bang voor was van de aardbodem geveegd. Ze knipperde even met haar ogen en volgde zijn blik naar het boek. ‘Meen je dat echt? Dat er ooit een sprankje liefde is geweest?’ Ze moest zeker weten dat het niet een leugen was en hij gewoon weg nooit iets voor haar gevoeld had. Ze keek hem aan en glimlachte zwakjes. Ze beet op haar lip. ‘Er moet toch nog wel iets zijn wat je voelt?’

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Adrian wist goed genoeg hoe ze dacht dat hij ongelijk had, dat hij zogezegd wel goed voor haar was. Maar zelf wist hij maar al te goed dat hij weldegelijk niet goed voor haar was. Hij was gevaarlijk maar hij kon het haar gewoon niet zeggen, de reden waarom dat hij niet goed voor haar was. Dat zou hij niet kunnen want het was classified info. Zijn blauwe oog was de hele tijd op Taars gericht toen ze naast hem was komen zitten en na zijn naam uitgesproken te hebben had ze haar lippen tegen zijn slaap gedrukt. Elk normaal persoon had er op gereageerd, alleen Adrian deed niets, bewoog niet bij de zachte zoen die net tegen zijn slaap gedrukt was. Ze legde uit hoe iets willen weten geen emotie was, maar alles werd een aanleiding naar een emotie. Iets willen weten was interesse tonen, interesse tonen was een emotie. Maar hij besloot haar gewoon gelijk te geven, zeggen dat hij het ‘wist’. Hij vertelde ook dat er een sprankje liefde was geweest, maar dat nu weg was, opgeslokt. Het was raar haar dit allemaal zo te vertellen. Het leek alsof hij stukken opener was dan vroeger. Hij wist goed genoeg dat hij het witharige meisje zo veel niet verteld had en dat ze eigenlijk werkelijk niets van hem wist, maar wat deed het hem? Niets. Maar dat had allemaal te maken met dat zegel op zijn borstkas.

‘Meen je dat echt? Dat er ooit een sprankje liefde is geweest?’ Ze vroeg het en hij knikte. “Het is er geweest en ik weet het, ik heb het gevoeld. Het was een warm gevoel in me dat mijn hart overuren liet draaien en mijzelf liet blozen als een kampioen. Dat zijn de symptomen van verliefd zijn en zeker als je dan haast constant de tegenpartij wilt zoenen en omhelzen. De dag dat we die inkopen deden en die cake bakten, was de dag dat dat sprankje liefde werd opgeslokt, ja ik heb gelogen toen we elkaar weer zagen na die aanvaring in het oude krot, ik heb gelogen en dat was om je te beschermen,” sprak hij op die levenloze toon van hem terwijl hij zijn blik weer richtte op Taars omdat hij daarnet nog intens aan het kijken was naar het boek dat hij ging lenen uit de bibliotheek. ‘Er moet toch nog wel iets zijn wat je voelt?’ Hij knipperde met zijn ogen en dacht na om dan langzaam zijn hoofd te schudden. “Ik adem en ik denk, dat is alles wat ik nog doe. Ik ben zoals ze wel eens zeggen: ‘dood.’ Als in, de liefde ontbreekt. Ik ben gewoon een leeg omhulsel dat hier ronddwaalt, verder is er niets meer aan mij.” Hij zette zijn bril af en legde deze op de tafel om zich dan weer te richten op Tári.

Als je haar muziekstukken zou weten te bemachtigen en je zou een beetje weten hoe haar stukken in elkaar zaten, wist je heel snel hoe ze zich de laatste weken had gevoeld. Vanaf het moment dat Adrian haar gezegd had dat hij niks voor haar voelde en ze beter vrienden konden zijn had ze geen raad geweten met zichzelf. Ze had niet geweten of ze wel of niet naar de lessen moest gaan, ze wist niet meer wat ze aan moest trekken, want voor haar gevoel was het hele nut van aankleden verdwenen. Haar hele leven had hij in een klap veranderd. Ze had op hem gewacht, negen maanden lang, ze had zichzelf keer op keer moeten zeggen dat hij nog leefde en dat er geen enkele reden was om zich zorgen te maken. Maar als hij helemaal in orde was.. waarom had hij dan niks van zich laten horen? Hij had die vraag nu al wel beantwoord, maar het veranderde niks aan het feit dat ze zich niet goed voelde. Vanaf de dag dat hij verdween had ze iemand gezocht bij wie ze uit kon huilen, met wie ze kon lachen. Iemand die er voor haar was en tegen wie ze kon praten. Ze had iemand nodig gehad, maar hij was er niet geweest. Toen hij eindelijk terug kwam bracht hij het nieuws met zich mee dat hij dit gewoon voort zou zetten. Hij wilde de relatie verbreken, maar nog wel vrienden zijn. Hoe moeilijk het ook was geweest, ze had ingestemd. Ze had zo graag gehad dat hij in had gezien dat het niks oploste. Vriendschap kon ook werken.. toch? Met vrienden kon je ook praten, huilen, lachen. Het was echter anders gelopen dan ze had gewild. Ze nam afstand, misschien wel meer dan de bedoeling was geweest. Ze wist niet wat ze wel en wat ze niet kon doen. Ze was hopeloos geweest. Wanhopig bijna. Ze had dagen gehad waarop ze geen idee had hoe ze niet al van uitdroging gestorven was.
Hij had het misschien niet door, maar door haar te zeggen dat er een sprankje liefde was geweest, werd het rustiger in haar hoofd. Hij schoof een hele hoop twijfels aan de kant en in één keer kreeg ze meer vertrouwen in hem. ‘Meen je dat echt? Dat er ooit een sprankje liefde is geweest?’ Ze moest het hem voor de zekerheid navragen, ze moest weten of hij de waarheid echt sprak. “Het is er geweest en ik weet het, ik heb het gevoeld. Het was een warm gevoel in me dat mijn hart overuren liet draaien en mijzelf liet blozen als een kampioen. Dat zijn de symptomen van verliefd zijn en zeker als je dan haast constant de tegenpartij wilt zoenen en omhelzen. De dag dat we die inkopen deden en die cake bakten, was de dag dat dat sprankje liefde werd opgeslokt, ja ik heb gelogen toen we elkaar weer zagen na die aanvaring in het oude krot, ik heb gelogen en dat was om je te beschermen,” Ze glimlachte zwakjes, maar pijnlijk. Een gevoel dat beschreven kon worden als zowel geruststellend als een enorme steek door haar hart. Ze wist niet wat erger was; iemand die nooit van haar gehouden had en als resultaat kwaad zijn op zichzelf of iemand die wél van haar had gehouden, maar het niet meer kon. Ze voelde zich tegelijkertijd schuldig dat ze niks gemerkt had toen ze hem de laatste keer gezien had. Was ze dan echt zo blind geweest?
‘Er moet toch nog wel iets zijn wat je voelt?’ Vroeg ze, terwijl ze haar best deed om hem in zijn ogen aan te blijven kijken. “Ik adem en ik denk, dat is alles wat ik nog doe. Ik ben zoals ze wel eens zeggen: ‘dood.’ Als in, de liefde ontbreekt. Ik ben gewoon een leeg omhulsel dat hier ronddwaalt, verder is er niets meer aan mij.” Adrian deed zijn bril af en ze volgde zijn beweging. Ze slikte en beet op haar lip. Ze keek hem aan en ze liet heel langzaam haar voorhoofd tegen de zijne vallen. Ze legde haar hand op zijn kaak en kuste hem zachtjes. Heel rustig liet ze haar hand naar zijn hart glijden. ‘Er kan nooit niets meer aan je zijn.. er wordt van je gehouden, dus je bent niet niks.’ Ze keek hem met een zwakke glimlach aan. Haar hand bewoog iets en ze kon de minimale hoogteverschillen voelen die onder zijn hemd zaten. Heel even vroeg ze zich af wat het was, maar de gedachte aan de kus die ze hem net gegeven had leidde haar af. Een schok ging door haar heen ten ze besefte dat ze voor het eerst sinds hun afspraak niet had geprobeerd zich in te houden en hem écht gekust had.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, het was allemaal een hele vrolijke en awkwarde bedoening geweest. Alleen had Adrian toen al dat masker op gehad. Het enige wat hij voelde was dat sprankje liefde dat hem aan haar koppelde, waardoor hij bij haar wilde zijn. Het klonk raar maar hij voelde geen vreugde of verdriet meer op dat punt, alleen dat ene kleine zwakke vlammetje dat ervoor zorgde dat hij bij haar bleef en het was voor hem ook duidelijk geweest dat hij van haar hield. Of hij dat nu nog deed, dat zou alleen maar uitgewezen kunnen worden als het nu mogelijk was om het te ontgrendelen. Maar zijn vader had gezegd dat het zijn dood zou worden, dat hij de hele uitbarsting aan opgekropte emoties niet zou aankunnen. Misschien zou hij Taars er beter over vertellen, maar hij wist niet of het een goed idee was. Misschien was het gewoon beter als hij bleef doorgaan met het: ‘ik weet het niet’- verhaal. Adrian had het sprankje liefde gevoeld die dagen die ze samen hadden doorgebracht. Het was er geweest maar de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, was het verdwenen. Misschien kwam het door het feit dat ze elkaar van dat hele proces niet hadden aangeraakt op de manieren hoe het hoorde of het kwam door het zegel dat hij droeg. Hij legde het haar uit, dat het er was geweest maar het nu verdwenen was, opgeslokt leek het wel. Ze vroeg uiteindelijk of er nog iets was dat hij voelde maar helaas kon hij hier alleen maar negatief op antwoorden. Zijn blauwe oog was ondertussen even gegleden naar zijn boek en hij keek weer naar haar. Haar voorhoofd viel tegen dat van hem en de enige reactie die daarop volgde was dat hij gewoon met zijn ogen knipperden. Ze legde haar hand op zijn kaak en ze zoende hem. Hij wilde haar aan de ene kant geen pijn doen, dus hij zoende haar terug. Zijn handen vonden hun weg naar haar zilverwitte haren om zijn vingers er in te verstrengelen. Een kleine schok ging door hem heen en hij voelde een kleine sprank warmte door zich heen gaan. Haar hand gleed naar zijn hartstreek alsof ze leek te weten waar zijn zegel zat, maar misschien verbeelde hij het zich gewoon. ‘Er kan nooit niets meer aan je zijn.. er wordt van je gehouden, dus je bent niet niks.’ Ze keek hem met een zwakke glimlach aan en hij voelde hoe ze over de kleine hoogteverschillen ging. Ze voelde het. Het sprankje liefde dat er weer was, deed hem opkijken naar haar en haar weer dichter trekken voor het contact tussen hun lippen. Het deed zijn ogen sluiten en zijn handen gleden gewoon naar haar schouders toen hij zich weer terugtrok. “Death is nothing more than the absence of love.. Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks,” sprak hij zachtjes terwijl zijn oog naar haar arm gleed, waaraan de hand zat die nu over zijn hartstreek wreef.

Ze wilde niet ontkennen dat ze verlangde naar zijn aanrakingen. Dat had ze al maanden. Ze wist niet eens waar ze alle wilskracht vandaan had gehaald de laatste tijd. Ze had geen idee hoe het mogelijk was dat ze het zo lang vol gehouden had. Adrian had haar zojuist een reden gegeven om ermee te stoppen. Om te stoppen met de pogingen om niet meer van hem te houden. Ze hield van hem en nu hij haar had verteld dat hij ergens, heel diep vanbinnen, in een verleden of niet, hetzelfde voelde zag ze geen reden om hem niet te laten zien hoe ze zich voelde. Waarschijnlijk had hij het al door gehad, maar ze had oprecht haar best gedaan het niet te laten merken. Ze had het er pas uit laten komen als ze er zeker van was geweest dat haar slaapkamerdeur gesloten was en niemand haar gesnik kon horen. Ze had geprobeerd haar gevoelens van zich af te schrijven, zowel in muziek als in haar dagboek, maar niks had geholpen. Ze wist gewoonweg niet meer hoe ze het eruit kon laten. Ze had de laatste weken over het algemeen woede gevoeld en ze wilde ook niet ontkennen dat ze moe was. Ze was moe geworden van al het ontkennen.
“Ik adem en ik denk, dat is alles wat ik nog doe. Ik ben zoals ze wel eens zeggen: ‘dood.’ Als in, de liefde ontbreekt. Ik ben gewoon een leeg omhulsel dat hier ronddwaalt, verder is er niets meer aan mij.” Adrian deed zijn bril af en ze volgde zijn beweging. Ze slikte en beet op haar lip. Ze keek hem aan en ze liet heel langzaam haar voorhoofd tegen de zijne vallen. Ze legde haar hand op zijn kaak en kuste hem zachtjes. Ze kon voelen hoe hij zijn handen naar haar haren liet gaan. Ze wist niet of hij het uit automatisme deed of niet, maar het bezorgde haar hoe dan ook het zelfvertrouwen dat ze nodig had om niet weg te rennen zodra ze besefte wat ze aan het doen was. Heel rustig liet ze haar hand naar zijn hart glijden. ‘Er kan nooit niets meer aan je zijn.. er wordt van je gehouden, dus je bent niet niks.’ Hij trok haar dichterbij en kuste haar opnieuw. Ze liet haar hand op zijn borst rusten en kuste hem terug. Ze wist niet wat ze moest denken van zijn kus. Deed hij het voor haar of was het oprecht? Hoe kon het oprecht zijn als hij niks kon voelen?
“Death is nothing more than the absence of love.. Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks,” Ze moest haar blik afwenden om kort te slikken en ze schudde toen haar hoofd. Ze keek hem aan en ze kon de brok in haar keel voelen. ‘Amhrán m’anama..’ Ze streelde zijn wang en glimlachte zwakjes. ‘Tha gaol agam ort.’ Ze schudde haar hoofd en keek naar zijn borst, waar ze iets daarvoor het hoogteverschil gevoeld had. Ze beet op haar lip en gaf zichzelf een korte seconde om de brok uit haar keel te krijgen. ‘Kan ik.. is er..’ Ze keek hem een beetje moeilijk aan en zuchtte zacht. ‘Is er iets wat ik kan zeggen dat je zou laten geloven dat ik je wil helpen om van dat idee te komen?’ Ze hoorde zelf al hoe stom de zin klonk en ze sloot haar ogen even. ‘Ik wil je helpen.. maar..’ Ze lachte emotieloos en zuchtte zacht. ‘maar ik heb geen idee of dat überhaupt kan..’ Ze keek hem bezorgd aan en zonder na te denken sloeg ze haar armen om hem heen en kuste ze hem zacht op de zijkant van zijn hoofd, om daarna over zijn rug te strelen. Ze wist echt niet wat ze moest doen.

Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks

Ze zoenden elkaar, misschien was het automatisme, misschien ook niet. Maar waar hij wel zeker van was was het feit dat die kleine ‘spark’ er weer was, wat ervoor zorgde dat hij hier bleef, zijn handen door haar zilverwitte haren liet gaan. Hij kon niet met volledige eerlijkheid zeggen of hij het nu voor haar deed of voor zichzelf, maar hij deed het gewoon, haar zoenen. Misschien deed hij het gewoon omdat hij het kon, maar ook dat wist hij niet en kon hij geen antwoord op geven. “Death is nothing more than the absence of love.. Once you can't feel love, you die.. even if your body still walks,” Ze moest haar blik afwenden om kort te slikken en ze schudde toen haar hoofd. Hij had gelijk, hij was niets meer dan een zombie zonder emotie en gevoelens nu, alleen die spark die hij voelde nu was het enige dat nog definiëerde dat hij nog enigszins menselijk was. Haar hand streelde zijn wang maar hij bewoog geen enkele spier, zijn blauwe oog keek haar aan terwijl ze sprak: ‘Amhrán m’anama..’ Wat zei ze? Hij verstond het niet. Het was geen taal die hij kende maar hij hield zijn mond, ‘Tha gaol agam ort.’ Ook bij deze onverstaanbare woorden hield hij zijn mond, bleef hij haar gewoon aankijken. ‘Kan ik.. is er..’ Ze keek hem een beetje moeilijk aan en zuchtte zacht. Adrian wreef door zijn eigen haren en had zijn handen weer uit haar haren gehaald terwijl hij zijn haren er stukken warriger op maakte. ‘Is er iets wat ik kan zeggen dat je zou laten geloven dat ik je wil helpen om van dat idee te komen?’ Adrian haalde gewoon zijn schouders op, had geen enkel benul of ze iets er aan kon doen om hem van het idee af te helpen. ‘Ik wil je helpen.. maar..’ Ze lachte emotieloos en zuchtte zacht. ‘maar ik heb geen idee of dat überhaupt kan..’ Hij werd omhelst en haar lippen voelde hij op de zijkant van zijn hoofd om dan gestreeld te worden over zijn rug. “Geen idee Tári, geen idee,” sprak hij op zijn gewoonlijke emotiedode toon terwijl hij zijn blik op haar gericht hield. Zijn armen hingen slap langs zijn lichaam terwijl hij daar gewoon zat als een of andere levensechte pop, uiteindelijk gewoon voor zich uitstarend.

Ze kon wel heel filosofisch gaan lopen doen over hoeveel ze wel niet van hem hield, ze zou gedachten kunnen schrijven, liedjes kunnen zingen, muziekstukken kunnen maken, maar het zou niet helpen. Hij wist hoe ze zich voelde en woorden deden hem toch niks. Daden wel dan? Nee, die ook niet, dat had ze nu al ondervonden.
Ze kon zich herinneren dat haar moeder haar ooit gezegd had dat er nooit iemand zou zijn die van haar zou houden zoals ze dat wilde. Ze had het elke keer opnieuw gezegd, het was bijna niet mogelijk om het niet te herinneren. Heel soms kon ze het nog zien als ze haar ogen sloot. Dan kon ze de zwarte woonkamer zien, met de bruine houttinten door de kamer verspreid. Ze had de geur van de houten vloer altijd geweldig gevonden, al beweerde iedereen dat ze die geur inbeeldde en de geur niet bestond. Ze herinnerde zich de houten stoelen met de zwarte bekleding, de zwart leren bank, de zwarte lamp in de hoek. Ze had de combinatie van kleuren altijd mooi gevonden. Het was donker vanwege al het zwart, maar de lichte houttinten brachten alles in balans. In deze herinneringen was de omgeving slechts een bijkomstigheid. Wat op de voorgrond stond bij deze herinnering was haar moeder. De vrouw keek haar met een brede grijns aan en genoot van de pijnlijke blik op het gezicht van haar dochter. Tári kon zich niet eens herinneren hoe vaak ze het gehoord had, vanaf welke leeftijd ze het gehoord had. Misschien zei dat al genoeg over hoe lang ze het gehoord had. Ze kon zich herinneren hoe ze elke keer naar haar kamer was gerend om daar zachtjes te huilen, maar hoe langer haar moeder het zei, hoe minder respons ze kreeg. Tári was eraan gewend geraakt, maar nog belangrijker, ze was het gaan geloven. Ze was gaan geloven dat ze nooit zo iemand zou vinden. Ze had het zelf al eens eerder bewezen. Zelfs als ze dacht zo iemand gevonden te hebben kon ze het niet laten om zichzelf voor de leeuwen te gooien en die persoon keihard te laten vallen. Nu was het alleen anders. Adrian was iemand waar ze echt met heel haar hart van hield. Ze wist nu dat dat niet in zijn geval gold en ze zou dus tegen zichzelf kunnen zeggen dat ze hopeloos had gewacht op iemand die niks voor haar voelde. Dat wilde ze niet.. ze wilde niet dat haar moeder gelijk had. Ze kon het niet geloven. Ze kon niet geloven dat al die tijd voor niets was geweest. Zelfs als hij nooit meer iets voor haar zou voelen zou ze trouw blijven tot ze dat honderd procent zeker wist. Elke vorm van twijfel was voor haar reden om haar eigen problemen opzij te zetten.
‘Amhrán m’anama..’ Ze streelde zijn wang en glimlachte zwakjes. ‘Tha gaol agam ort.’ De stilte die er aan zijn kant bleef maakte haar meer dan duidelijk dat hij haar niet verstond – of geen zin had haar tegen te spreken. Ze had even moeite om haar volgende woorden uit te spreken. ‘Kan ik.. is er..’ Ze keek hem een beetje moeilijk aan en zuchtte zacht. ‘Is er iets wat ik kan zeggen dat je zou laten geloven dat ik je wil helpen om van dat idee te komen?’ Ze hoorde zelf al hoe stom de zin klonk en ze sloot haar ogen even. ‘Ik wil je helpen.. maar..’ Ze lachte emotieloos en zuchtte zacht. ‘maar ik heb geen idee of dat überhaupt kan..’ Ze wist niet wat het was dat het overnam, maar zonder ook maar een seconde na te denken trok ze hem in een omhelzing, drukte ze een kus tegen de zijkant van zijn hoofd en aaide hem over zijn rug. “Geen idee Tári, geen idee,” Ze kneep haar ogen dicht bij zijn emotieloze stem en klemde haar kaken op elkaar. Ze kon een steek door haar lichaam voelen trekken en beet kort op haar lip. Ze haalde diep adem en kon zijn typische geur ruiken, een geur die ze vreemd genoeg altijd leek te herinneren. Zelfs toen hij weg geweest was had ze haar ogen kunnen sluiten en had ze het in de lucht kunnen ruiken.
Ze liet hem los en keek hem even zwijgend aan, voordat haar ogen naar zijn borst gleden. Een kleine frons verscheen op haar gezicht en ze knikte kort. Wilde ze dit gewoon laten gebeuren? Sinds wanneer gaf ze zo makkelijk op? Misschien had ze weken geleden al opgegeven door zijn idee om vrienden te worden en te blijven te accepteren. Nu was het alleen anders, nu had alles een andere betekenis gekregen.
Ze zuchtte zachtjes en keek hem weer aan. Zijn blonde haren vielen haar ineens een stuk meer op, de structuur van de haren, de manier waarop ze langs zijn gezicht vielen. Het was alsof ze hem nu pas echt goed in zich opnam. Schuldgevoel? Misschien. Ze had immers niet door gehad dat er meer aan de hand was, niet de vorige keer althans. Ze nam het zichzelf kwalijk, ze wilde dat ze het wél gezien had, dat ze dat had gekund. Haar bloedrode ogen gleden naar zijn blauwe oog en ze beet op haar lip. Ze tilde haar hand op en schoof zijn haren iets aan de kant zodat ze zijn andere oog ook kon zien, maar vrijwel meteen liet ze het haar weer los. Ze glimlachte even en keek hem verontschuldigend aan. Ze wist zelf niet eens wat ze aan het doen was.
‘Sorry.. ik ehm..’ Ze fronste even en sloeg haar ogen ten hemel. Ging ze haar moeder echt gelijk geven? Ze schudde onbewust haar hoofd en keek even boos de andere kant op, alsof ze de gedachte van haar moeder weg wilde gooien. Een korte lach ontsnapte uit haar mond en ze kon hem heel zachtjes door horen galmen door de ruimte. Natuurlijk ging ze haar moeder niet gelijk geven. Ze glimlachte even naar hem. ‘Ik denk dat het beter is als ik ga.’ Ze knikte kort. ‘Ik moet hier gewoon even over nadenken, oké?’ Ze keek kort naar de boeken die ze uit de schappen had gehaald, maar ze ging niet de moeite nemen ze te lenen of ze terug te zetten. Ze stond op en drukte een kus op Adrians voorhoofd. ‘Als je maar niet denkt dat je zo makkelijk van me af zult komen.’ Ze grijnsde kort en draaide zich om, om de bibliotheek uit te lopen.

PROFILE MAGICIAN

» Reading, it calms the mind [Jess]
» Reading [Thayeline]
» Reading is a way of learning something about others (Aloyisius)
» HAPPY HAPPY BIRTHDAY!!!
» Reading a Story, or making one up...(Aloiysius)

Happy reading ║ Adrian

Happy reading ║ Adrian

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen