Een nieuwe plek, nieuwe geheimen en nieuwe kansen. Dit was de zoveelste dag dat Kindred er op uit trok om het terrein van zijn geheimen te ontdoen. Er was niets voor hen in het kasteel te zoeken. De muren waren te strak, de omgeving was te netjes en te geordend, het was te koud en te formeel. Er was voor hen niets te vinden nu er geen Legendarische Magician in het spel was om te adviseren en hulp te bieden bij het houden van de balans van de magie. Het was doelloos om hier nog te zijn. En meerdere malen hadden de twee al gesproken over het verlaten van de campus en zich weer terug te trekken in het bos, totdat de tijd er was dat zij weer werden opgeroepen en hen werd verteld dat een nieuwe Legendarische Magician was gekozen en dat zij nodig waren. Maar dan was de heenreis voor niets geweest, dan was het opgeven van hun territorium in het bos compleet onnodig geweest. Andere beesten huisde nu waar zij zouden moeten jagen en waar zij de dieren een vaarwel moesten geven en hen de dood brachten. Hoewel er zat eekhoorns en andere kleine diertjes hier rondliepen, vooral in het duistere bos, was het niet hier hun taak om de dood tot hen te brengen. Zij hadden hun eigen god en Kindred had besloten zich niet te vermengen met de regels die hier heersten. Zij moesten op een andere manier hun rust in de jacht zien te vinden. Die rust was op dit moment nog niet gevonden en Asper begon ongeduldig en kwaad te worden. Meerdere malen leek hij wel uit zijn vel te springen en was hij haast bereid om zich van Assrah los te scheuren om toch op jacht te gaan naar de zielen die klaar waren het dodenrijk te betreden. Maar keer op keer leek hij zich weer te beseffen dat dit niet kon zonder dat Assrah bij zijn zijde stond. Maar dat zorgde er niet voor dat ook Assrah de drang voelde. Er moest iets gebeuren of zelfs zij zou de moeite ondervinden om zich terug te houden. Maar voor nu lukte het haar nog om Asper in touw te houden en nog steeds werk te verrichten. Maar vandaag was anders. Vandaag leek een dag van ontdekking.
Assrah had zich gesetteld op een boog die nog overeind stond bij de ruïnes. Asper was beneden in het gras aan het rondsnuffelen, terwijl zij op de boog bezig was haar boog te reinigen en beter aan te spannen. Af en toe leek de wolf naar iets te happen en iets op te eten, maar Assrah wist zelf ook dat Asper dit slechts deed om zich te vermaken. Zich te drenken in illusies en zich voor te stellen hoe hij zijn kaken om een wild beest sloot en hem zo de dood in joeg. Assrah begreep zijn spel, maar kon zich er niet in vinden. De twee waren zo verschillend van elkaar, en toch weer niet. Al een tijd hadden ze niet gesproken en zich terug gehouden. Assrah genietend van de zon op de boog, Asper op de grond, adrenaline creërend met zijn jaagspel. Deze middag zou nog eens rustig kunnen verlopen. Maar Assrah werd geprikkeld en zo ook Asper. Hij stopte met zijn hap-spel en richtte zich tot het lam, wat op haar beurt Asper weer aanstaarde. Er was iemand in de buurt. Zo stil mogelijk verplaatste Asper zich weer terug naar Assrah, die was opgestaan, haar boog in haar hand. Haar vuurblauwe ogen staarden over het terrein, zoekend naar de ziel die zich in hun midden had verplaatst. De greep om haar boog was losjes, het was een mens en hij was jong. Asper had hem eerder gevonden dan haar en een lichte grom en zijn snuit in de richting van de jongen liet Assrah tot hem keren. Zonder een woord te zeggen sprong het witte wezen over naar een andere boog, die dichterbij de jongen stond. Asper volgde en keek hoe de ziel zich op een pilaar had geklommen en nu van een appel genoot. 'Kijk, het is avontuurlijk.' Gromde Asper richting Assrah, hard genoeg voor de jongen om het te horen. Ze voelden beiden de onrust die heersten in de jongen, maar voor de rest zeiden ze niets. Slechts observeerden ze, Assrah nog steeds met haar boog in haar hand, staande op een half afgebrokkelde oude boog en Asper, cirkelend om haar heen, de jongen in de gaten houdend.