De dag begon al vroeg. Te vroeg, naar zijn mening.  Het moest zo rond een uur of drie, half vier zijn, bedacht Elian zich. Zojuist was hij ontwaakt. Boem. Klaar wakker. Geen greintje slaap dat meer toesloeg. En daar lag je dan, als enigste ontwaakte ziel in de meest stille wereld dat hij zich bedenken kon. Het drong tot hem door dat hij deze tijd eens goed kon benutten. Want ja, de nacht diende om te slapen en hoewel hij wist dat hij heus niet de enigste zou zijn die nu wakker lag, ging hij er vanuit dat geen van die wezens hetzelfde idee hadden als hij. In alle stilte duwde hij de dekens van zich af, waarna de jongen zich in de meest makkelijke, donker gekleurde kleding hees. De outfit van vandaag bestond uit een gitzwarte trainingsbroek, een donker blauwe hoodie en zwarte gympen. Kleding die al een enige tijd ongeroerd in de la hadden gelegen. Elian was niet zo wild van sporten. Niet op commando tenminste. Hij was nou eenmaal een jongen dat geen discipline beheerste. Het ook niet wilde beheersen. In zijn ogen was het hersendodend. Karakter zou verdwijnen in de mensheid. Blindelings doen wat een ander zei... Poah, ze moesten wel gek wezen.  

Na een laatste inspectie, gooide Elian een verweerde, maar goed gevulde rugtas over diens ene schouder heen. Momenteel had hij slechts één ding in zijn gedachten; een bezoekje brengen aan het landhuis. Er gingen verhalen rond dat het er spookte. Verhalen dat hij over het algemeen weigerde te geloven. Maar nu hij zich toch verveelde en de nacht alles toch spannender maakte, waarom zou hij er dan niet even rond gaan kijken?  Baad het niet, dan schaad het niet. Tenslotte had hij voor eens het rijk voor zich "alleen". Geen geschreeuw, geen mens dat hem voor de voeten liep. Slechts hij. Met die geruststellende gedachte sneakte Elian het school gebouw uit, richting het beruchte spookhuis.  

Hoe vol de straten eens waren van Oak's Field, zo leeg waren ze nu. Gordijnen hingen voor de ramen. Hier en daar verlichtten de lantaarns de eenzame straten. Elian genoot van de nacht. Alsof hij de wereld voor zichzelf alleen had. Geen kip die hem tegen zou houden bij het uitvoeren van zijn idiote plannetjes. Hij omarmde deze kant van het leven. Wellicht moest hij dat maar eens vaker doen; zijn nachtrust verstoren om de boel in zijn  uppie te gaan verkennen. Dan maar vaker een dutje inlassen overdag. Dat kon geen kwaad, toch? Langzaamaan trokken de mondhoeken van Elian omhoog, naarmate hij besefte het landhuis te naderen. Zijn gifgroen gekleurde ogen stond strak gericht op het vervallen gebouw. Elke raam werd gescand door zijn giftige blik. Wacht even. Verwachte hij nou daadwerkelijk een soort van geest te zien? Enkele gezichtsspieren vertrokken zich, ervoor zorgend dat hij moeilijk keek, al was er niemand die het zien kon. Was hij dan stiekem toch een stuk softer dan hij gewild had? Eenmalig schudde de jongen zijn hoofd, daarbij de gedachte aan de kant schuivend. Soft bestond niet in zijn wereld. Zich voortbewegend met een geruisloze tred, stapte Elian op de deur af. Uit automatisme  stak hij zijn hand uit, klaar om de deur open te duwen. Zoals te verwachten was deze zorgvuldig afgesloten. 'Of course,' bromde hij zichzelf toe. 'Hoe dom.' Er doorheen beuken was een onbegonnen actie. Het zou teveel lawaai maken en wellicht ongewilde bezoekers aantrekken. Dus hij besloot achterom te lopen. Een kapotte ruit had daar zijn aandacht getrokken. Precies in de onderste, linker hoek ontbrak een stuk. Overduidelijk dat een aantal hem voor waren geweest. Met enige precisie, om niet gesneden te worden, stak Elian zijn arm door de opening. Geconcentreerd prulden zijn vingers het schuifje van het raam los, die hij vervolgens zo voorzichtig mogelijk omhoog schoof. 'Perfect.' Net op het moment dat Elian zich door het raam naar binnen wou werken, bevroor hij door het enorme gekraak dat de kozijnen van de ramen ineens produceerden. Als er iemand in de buurt was, dan was hij nu gesnapt.

[Open for everyone]