Het tafereel van Sareth die zich heupwiegend een weg door de gangen van Starshine bewoog was niemand onbekend. Het getik van die absurde hakken op de oude stenen, het zelfbewuste en zelfverzekerde loopje waar ze ongetwijfeld op had geoefend, al ver terug in haar jeugd, toen ze voor het eerst gehakte schoenen aan haar voeten had getrokken. Nieuwer en een stuk onbekender voor de gemiddelde medeleerling, was dat de blik in haar ogen een stuk minder enthousiast stond dan gewoonlijk. Waar haar gezicht normaal gekenmerkt werd door een arrogante levenslust die zich vooral richtte op onbewuste of onbedoelde zelfdestructie, droeg ze nu een lichte frons op haar bleke gelaat. Haar levenslust was omgezet in een- wat? mindere levenslust? levensonlust? en voor het eerst sinds tijden was ze zich volledig bewust van haar zelfdestructie. Het zou zelfs niet erg onterecht zijn om te stellen dat deze zelfdestructie de directe aanleiding was voor de dodelijke en vermoeide blik in haar ogen. Je zou denken dat iemand die zojuist vier weken niets anders had gedaan dan buiten bewustzijn zijn en genieten van de binnenkant van haar oogleden, wel uitgerust zou zijn, maar niets was minder waar. Vanaf ontwaken had een vermoeidheid zich van haar de meester gemaakt en het maakte niet uit wat ze deed, hoe lang ze sliep of hoeveel drugs ze door haar neus naar binnen werkte, de vermoeidheid bleef. En met de vermoeidheid bleef ook haar slechte humeur en een vreemd gevoel dat ze niet direct kon plaatsen, maar dat aan haar telkens weer naar beneden wilde trekken, haar ervan probeerde te overtuigen dat het beter was om in bed te blijven liggen of om op de meest belachelijke momenten in tranen uit te barsten. Natuurlijk had Sareth nog genoeg van haar waardigheid om niet toe te geven aan deze absurde opwellingen, maar het feit dat ze er waren, was al genoeg om haar zo mogelijk nog chagrijniger te maken. Eigenlijk was het best zielig. Ieder ander mens zou God danken dat hij weer was ontwaakt uit een slaap die eeuwig had kunnen duren, Sareth daarentegen leek hard op weg om weer terug te keren in die slaap, die achteraf helemaal niet zo verkeerd bleek te zijn. Stilte, rust, geen kans om voorgaande levenskeuzes te overdenken - iets wat ze tegenwoordig te veel leek te doen, maar wat haar in de verste verte niet aanspoorde om het maken van diezelfde fouten tegen te gaan. Ze was een wrak, altijd al geweest, maar nu heftiger dan normaal, omdat ze voor het eerst zelf inzag dat ze een wrak was.
Wat deden wrakken de hele dag? Niks dus. Voorheen had ze al niet bijzonder veel lessen bijgewoond, maar sinds ontwaken verscheen ze in geen enkele les meer. Gezien ze inmiddels toch al een maand afwezig was, leek het niet dat leraren haar nog zouden missen. Alsof zij wisten wanneer ze uit dat zachte, stiekem aantrekkelijke ziekenhuisbed was gekropen. In feite was er niet zo bijzonder veel veranderd. Ze vulde haar lichaam nog altijd regelmatig met stoffen die er niet thuishoorden, miste hierdoor praktisch al haar lessen, gebruikte nog meer, waardoor ze haar slaapritme zo mogelijk nog heftiger naar de knoppen hielp, miste zo nog meer lessen en zo voort. Een willekeurige buitenstaander zou waarschijnlijk niet eens zien dat het schokkend genoeg nog slechter ging met het witharige meisje dan voordat ze zichzelf in een coma had gewerkt en dat was maar goed ook, want Sareth had absoluut geen behoefte aan medelijden of mensen die zich zorgen maakten. Als iedereen haar gewoon met rust kon laten terwijl zij zichzelf naar haar dieptepunt werkte, zou ze daar vriendelijk voor bedanken. Helaas deed niet iedereen dat. Er was in ieder geval één persoon die het op zich had genomen om ervoor te zorgen dat ze zichzelf niet een tweede keer over het randje zou werken en die persoon dacht dat dit voorkomen kon worden door elke week haar kamer te doorzoeken op drank, drugs en alle andere feestelijkheden. Oprecht iedereen die Sareth ook maar een beetje kende, moest weten dat dit nooit genoeg zou zijn om haar van de drugs te weerhouden, maar Sareth was allang blij dat het hierbij bleef. Het enige wat ze had hoeven doen, was haar stash verplaatsen naar een plek die niemand zomaar zou vinden en waar haar controleur in ieder geval geen reden had om te komen. En wat was een betere plek dan de kerkers?
De tas die altijd gevuld was en tegen haar rug drukte, was nu leeg en licht. Haar bleke vingers openden de zware deur die naar de kerkers leidden en ze glipte door de kleine opening die ontstond. Toen ze halverwege de trap was, hoorde ze de deur weer achter haar dicht vallen. Ze had gehoopt op een stilte die haar zou omringen, een stilte die zo dicht mogelijk zou komen bij de stilte waar ze die vier maanden van had mogen genieten, maar zelfs met het sluiten van de deur was er een geluid dat maar niet afzwakte. De frons op haar voorhoofd groeide toen het tot haar doordrong dat het geluid zelfs luider werd met iedere stap die ze zette om de trap af te dalen. Met een zucht trok ze een pakje sigaretten uit haar jaszak. Ze stak haar peuk aan, slaakte nogmaals een zucht en vervolgde haar weg naar beneden, de trappen af.
Eenmaal beneden was haar gefrustreerde frons inmiddels veranderd in een iets wat verwarde frons. Het geluid dat ze hoorde, was muziek - of toch in ieder geval poging tot - en Sareth had sterk het idee dat ze de bijbehorende stem ergens van kende. Ze wist alleen niet meer waarvan, wat haar mateloos irriteerde. Gezien Sareth niets beters te doen had en ze bovendien op weg was naar haar stash, volgde ze het geluid, benieuwd naar welke bekende ze zou aantreffen. Inmiddels had de muziek plaatsgemaakt voor een vloek en vervolgens voor stilte. Drie zwak flikkerende lichtjes werden zichtbaar, Sareth kneep haar ogen samen. Het licht was zo zwak, dat ze van deze afstand met geen mogelijkheid kon zien wie het was. Ze nam een trek van de peuk die inmiddels alweer bijna opgebrand was, haalde een hand door haar warrige haren en legde de laatste meters af, terwijl ze op sarcastische toon sprak. "Wie gaan we opofferen? Of is dit zo'n eh - hoe noem je dat? Seance?"

Sareth had zichzelf nooit als een erg helder licht gerekend en niemand had haar ooit verteld dat dit onterecht was - waarom zouden ze ook? Sareth had er persoonlijk op toegezien dat een zeer groot aandeel van haar hersencellen het loodje hadden gelegd - en dus stond ze redelijk verbaasd van het feit dat zij schijnbaar een woord had gebruikt dat de ander niet kende. Had ze een dergelijke situatie ooit eerder meegemaakt? Ze dacht het niet. Dus, wat betekende dat? Dat ze stiekem toch niet zo heel dom was? Misschien zelfs wel slim? Of dat de persoon die ze tegenover zich had gewoon niet zo'n grote woordenschat had, in ieder geval wanneer het aankwam op bovennatuurlijke zaken, zoals spreken met doden. Nu ze er zo over nadacht, vroeg ze zichzelf af waarom zij het woord eigenlijk wel kende. Ze was in de verste verte niet geïnteresseerd in de doden, want zij waren dood, lagen rustig te chillen in het hiernamaals en waren precies nutteloos voor Sareth, die teleurstellend genoeg nog níét dood was. In feite geloofde ze niet eens in al dat zweverige gezeik. Dood was dood en meer niet. Dus waar had ze dit woord in godsnaam vandaan?
Veel maakte het ook niet uit, want het korte moment van vreugde omdat zich zoiets zeldzaams had voorgedaan als Sareth die een woord sprak dat een ander niet kende, verloor veel van zijn charme, gezien dit betekende dat de persoon die ze tegenover zich had, haar grap nu dus niet begreep en dat was op zijn zachtst gezegd jammer, want het was nooit haar bedoeling geweest om slim te klinken, ze had gewoon een stomme - en bij nader inzien slechte - grap willen maken. Ze deed wat haar het beste leek, en dat was haar mond houden en in plaats daarvan een trek van haar sigaret nemen. Ze hoefde ook niet te praten, niet over de mislukte grap, in ieder geval, want de jongen, die ze nog altijd niet had kunnen plaatsen, vertelde haar dat hij zichzelf kon opofferen. Of haar. De opmerking toverde zowaar een glimlach op haar gezicht, vooraleer ze een afkeurend klakkend geluidje maakte met haar tong. "Is het niet zo dat je alleen maagden kan opofferen? Want dan moet ik je helaas teleurstellen." De jongen kwam overeind en in de tijd die het hem kostte om van zijn zwak verlichte plekje voor haar te komen staan, tikte Sareth de as van haar sigaret af en nam ze nog een trek. Een lichte frons verscheen weer op haar voorhoofd toen hij haar haar voorzichtig beet pakte en met opgetrokken wenkbrauw liet ze langzaam de rook weer uit haar mond ontsnappen. Ze wilde net op licht verontwaardigde toon vragen wat haar haar in zijn handen deed, toen hij opnieuw sprak en ze eindelijk in de gaten had wie het was die ze hier voor zich had. "Oh, Kai!" viel het kwartje. Waarschuwend, maar half lachend zei ze, "Als je het maar laat," terwijl ze gespeeld dwingend haar haar uit zijn handen trok. "Dat was een offer waar we het niet meer over hebben. Misschien kan ik die prachtige blauwe lokken van jou opofferen. Al zullen die het natuurlijk nooit kunnen winnen van dit maagdelijk wit." Liefkozend aaide ze haar haar, om vervolgens opnieuw te lachen. Ze knikte. "Twee maanden? Of nee, wacht, dan nu dus zo'n drie. Dus, wat heb je in die tijd gedaan?" vroeg ze met een ondeugende grijns, die hij waarschijnlijk niet kon zien gezien het zo verdomd donker was. Of misschien ook wel, gezien hij hier al even was en zijn ogen dus waarschijnlijk al gewend waren aan het donker. Ze bracht haar inmiddels bijna opgebrande sigaret weer naar haar lippen, inhaleerde diep en liet de peuk vervolgens tussen haar en de blauwharige jongen invallen, om hem met de hak van haar stiletto uit te stappen. Wat een coördinatie.

Misschien was het omdat Sareth zo lang op stand-by had gestaan, dat ze even was vergeten dat ze dergelijke reacties kon verwachten. Zo lang dat ze compleet was vergeten dat dit precies de reacties waren die ze uitlokte. Maar waarschijnlijk was het gewoon het feit dat ze Kai hier tegenover zich had, die ze kende, maar niet zo goed als sommige anderen en zeker niet zo goed als de meesten en dat ze een dergelijke reactie van hem niet had verwacht. Het mocht een wonder zijn dat ze Kailee alleen kende van naam en dat ze meer wist over hem dan over zijn lichaam, hoe weinig de informatie die ze had dan mocht zijn. Sareth zat simpel in elkaar en ging er over het algemeen vanuit dat als ze bij de eerste ontmoeting geen actie kreeg, het later ook niet zou gebeuren. En hoewel dit haar natuurlijk niet tegenhield om het te proberen, had ze zich bij Kailee afzijdig gehouden om de simpele reden dat hij een relatie had. Nu kon opnieuw niet gezegd worden dat een dergelijke reden Sareth ooit eerder had tegengehouden om zich op iemand te werpen, maar dat was bijzaak. Heel af en toe, wanneer ze het het minst verwachtte, was er een klein ethisch verantwoord stemmetje dat in haar oor begon te fluisteren over wat ze wel en niet moest doen en naar alle waarschijnlijkheid had dat stemmetje in Kai zijn voordeel - of nadeel, het is maar hoe je het bekijkt - gewerkt, al die maanden terug. Punt was dus dat zijn opmerking voor Sareth onverwachts kwam, wat op zijn minst een beetje vreemd was, waardoor ze haar gevatte tegenreactie achterwege liet om in plaats daarvan op een zeer Sarethachtige manier te lachen. Ze zou er later nog wel op in gaan, als de conversatie hier kans toe bood. Sareth kennende zou dat zeker het geval zijn.
Toen hij haar vertelde dat zijn haar het echt wel zou winnen van haar maagdelijke lokken, liet ze een gespeeld schamper lachje horen. "Oh you just keep dreaming, honey," sprak ze arrogant, maar met de uitdaging in haar stem die ze zich eigen had gemaakt. Ze liet haar eigen haar los en op haar beurt aaide ze zachtjes met een hand over zijn haar, om haar wijsvinger vervolgens achter één plukje te haken en deze eruit te scheppen alsof het een fascinerend en kostbaar stuk was wat beter bekeken moest worden. "Nee, als ik jou was zou ik niet voor wit gaan, liefje. En geel zou je absoluut niet staan." Sareth haar peuk landde op de grond en werd met een precisie waar ze trots op mocht zijn weer gedoofd. Met het doven van het lichtje onder haar hak, was er een deel in haar hoofd dat direct uitkeek naar de volgende sigaret. Ze zuchtte lichtjes. Na een maand niet roken zou je toch denken dat de verslaving wel minder zou zijn, maar bij ontwaken had ze zich direct vergrepen naar het dichtstbijzijnde pakje peuken. Die van een van de zusters. Dat ze zich ook direct weer in al haar andere oude gewoontes had gestort, negeerde ze. Dat was anders, daaraan was ze naar eigen zeggen in ieder geval niet meer verslaafd. Het zou belachelijk zijn als ze haar nicotineverslaving nog ging ontkennen, maar in het geval van drugsgebruik was het altijd beter om maar gewoon te ontkennen. Terwijl hij haar vertelde over zijn denderende drie maanden, greep Sareth naar haar pakje om er met haar lippen een volgende peuk uit te trekken en terwijl ze haar peuk aanstak, hield ze hem het pakje voor om hem ook een sigaret aan te bieden. "Je tot single gepromoveerd?" herhaalde ze zijn laatste woorden met iets van goedkeuring in haar stem. "Oh, dat hoor ik graag. Van relaties kan niks goeds komen," zei ze alsof het een wijsheid was. Ze nam een trek van de nieuw aangestoken peuk en keek toe hoe Kai die van hem uittrapte. "Maar dan klinken onze drie maanden toch niet zo verschillend. Buiten dat ik me niet tot single hoefde te promoveren, was onze planning nagenoeg hetzelfde." Ze lachte haar iets wat verleidelijke Sareth lach en schudde tegelijkertijd haar hoofd. "Ik heb zelfs een complete maand overgeslagen, nu jij weer," lachte ze, met haar sigaret gebarend. "Maar goed," sprak ze direct, zonder hem veel tijd te geven om te antwoorden. Ze tikte hem met haar wijsvinger zacht tegen zijn borstkas vooraleer ze een stap van hem vandaan zette en zich weer naar de duisternis keerde. "Ik kwam hier iets halen en ik gok dat het onze reünie nog veel feestelijker kan maken." Haar drugs ja, want die moesten hier dus ergens liggen.