De planten die hier groeiden, begonnen net boven de aarde te komen. Het was een mooie gelegenheid om haar woudmagie te oefenen. Sinds haar broertje geboren was, had ze ontdekt dat ze ook die soort magie bezat. Haar vader was naar haar idee iets te enthousiast over het idee dan zij, en soms wilde ze maar dat hij niet zo over haar opschepte. Ze had helemaal geen zin in al die aandacht, vooral niet het bijkomende verhaal van toen ze op een dag in de spiegel had gekeken en ze opmerkte dat haar haarwortels een groene kleur begonnen te vertonen. Langzaam waren haar haren uitgegroeid tot de mosgroene kleur die zij en haar vader nu deelde. Als ze het niet geknipt had, had ze nog een zweem van kastanjebruin er in gehad, maar Jackie hield niet van lange haren.
Voorzichtig kroop ze door het gras heen en hield stil voor een klein plantje, dat volgens haar idee een zonnelelie moest worden. Dit leek haar een mooie plant om op te oefenen, want ze konden wel twee meter hoog worden. Haar hand maakte voorzichtig een soort cirkelbeweging om de aarde heen waar de scheut door de grond priemde. Kleine vonkjes groen schoten uit haar vingertoppen en binnen enkele seconden merkte ze dat er een knop aan zat. Dat ging al goed. Ze was zo in die bezigheid verdiept, dat de onbekende die achter haar aan kwam lopen, haar niet opviel, en kennelijk viel zij ook niet op. Ze voelde plotseling iets wat leek op een voet, die de zijkant van haar lichaam raakte, om er iets zwaars achter te laten komen, dat kennelijk over haar heen viel. Een oud instinct werd weer bij haar wakker. Ze slaakte een gil, probeerde weg te schieten, ondanks het feit dat de voet nog steeds tegen haar aan gehaakt zat, en schoot er vandoor, achter de dichtstbijzijnde boom, haakte haar schoen in de onderste tak en klom als een eekhoorntje tussen de bloesems.

Omdat er alleen nog maar roze bloesems aan de takken zaten, was ze nog steeds te zien, zeker door haar groene haar, maar het was een oud instinct. Ze gluurde naar beneden, naar de jongen die over haar heen was gestruikeld. Hij was rechtop gaan zitten en keek omhoog. "Sorry, ik keek niet uit. Gaat het? Heb je ergens pijn? Het spijt me zo.. Gomen'nasai, Gāru-chan" De taal die hij sprak, kende ze niet, maar hij keek haar bezorgd aan. Jackie was blauwe plekken en schrammen wel gewend, het enige wat een beetje beurs voelde, was de zijkant van haar romp omdat hij daar met zijn voet had ingehaakt. Ze kalmeerde en liet zich langzaam naar beneden zakken. Ze kwam met een plof op het gras terecht maar bleef achter de boom staan, hem aankijkend vanachter de stam. 'Ik...ik heb geen pijn...jij wel? Ik zat daar misschien een beetje onhandig...sorry!'
Het eerste wat haar opviel, was zijn blauwe haar, het stond grappig, zeker naast het groene van haarzelf. Ten tweede was hij lang, maar dan ook erg lang. Dat zag ze nu pas nu ze op de grond stond. Toch kwam hij haar minder angstaanjagend voor dan de meeste anderen van die lengte, vooral omdat zijn gezicht er onschuldig leek.