Dit was elders al vermeld, maar Dezember had een late aankomst gehad op de school, waardoor hij de eerste 'dag' eigenlijk niets had kunnen doen, buiten zijn koffer open zetten aan het uiteinde van zijn bed. Meer had hij niet gedaan, want hierna was hij simpelweg op zijn lakens gaan liggen en was hij zo blijven liggen, de hele nacht lang. Hij had in zijn kleren geslapen, en pas de volgende ochtend had hij een nieuwe outfit aan getrokken gehad, voor hij naar de stallen ging. Maar nu was het weer een nieuwe dag, weer een mooie dag, en vandaag zou hij miss Oriël gaan zoeken om haar te spreken. Hij had nog niet de kans gehad om haar te ontmoeten, en hij was toch wel benieuwd naar wat voor een persoon ze was. Tijdens het ontbijt, middageten en avondeten hoorde je een hele hoop over alle leerkrachten door de leerlingen, maar Dezember was een serieus, nadenkend persoon en had besloten dat hij geen oordeel wou vormen over deze vrouw voor hij haar ontmoet had. Leerlingen vonden hun leerkrachten toch altijd maar apart, raar, stom, streng of arrogant, terwijl ze zelf net hetzelfde waren. De jonge heer had die ochtend zijn haar gekamd, zoals hij haast iedere dag deed, om de knopen er uit te halen. Met zijn vingers koos hij één apart lokje uit, breed genoeg om een heel smal vlechtje mee te maken. Dat deed hij ook, en hij keek tevreden in de spiegel naar zijn spiegelbeeld. Het vlechtje had een mooie overgang. Op ongeveer 1/5de van het vlechtje werd het lichtroze, want zijn haarpunten waren nog steeds roze geverfd. Ze waren redelijk recent nog bijgewerkt. Maar echt zo'n mooi, rustig, kalmerend zachtroze. Geen agressief neonroze. Hij haatte agressieve kleuren. Hij hield meer van rust, kleuren die in de natuur zouden passen, al was roze ook al een moeilijkere kleur om te vinden. Of, bij nader inzien, toch niet zo. Bloemen. Bloemen waren wel eens zachtroze. Hij haalde een hand door zijn lange haren. Het haar viel weer mooi, tegen zijn rug, over zijn schouders en sleutelbeenderen heen. Hij liet zijn hand weer naast zijn lichaam vallen. Zijn handen waren mooi. Lange vingers, mager, maar niet heel mager. Wel pezig. En ook zijn armen waren zo ongeveer. Je kon de aderen er op zien lopen als hij zich inspande. Plots kreeg hij weer enorm de behoefte om een boog op te pakken en ergens te gaan boogschieten, maar dat was niet voor toen, misschien later op de dag. Nu ging hij Oriël zoeken.

De tegels van de gangen voelden koud onder zijn voeten. Hij had zich geïnformeerd en had te horen gekregen waar het waarzeggerij lokaal was. Dezember hoopte dat de vrouw geen les had, of dat ze niet te druk bezig was met andere dingen. Hij liep verder, de tegels voelden ondertussen al minder koud, want zijn lichaam was gewoon geworden aan hoe koud de ondergrond was. De jongeman passeerde aan enkele leerlingen, en knikte ze toe. Ze moesten naar hun les, waren dat ook van plan. Met zijn meter tweeënnegentig pareerde hij verder, tot hij rechts in moest slaan om de gang van zijn doel te bewandelen. Zijn voeten maakten amper tot geen geluid op de ondergrond, zijn broek maakte een licht schurend geluid terwijl hij zich voortbewoog, zijn witte, zachte shirt was zo licht dat het ook geen geluid produceerde. Niet dat shirts anders geluid produceerde, maar als zijn arm langs zijn lichaam streek, was er geen geluid hoorbaar. De jongeman kwam tot stilstand voor de deur van een lokaal. Hij hief zijn hand, en klopte met zijn knokkels tweemaal op de deur. Niet eenmaal, niet driemaal, twee maal volstond. Dat vond hij het beleefdste. Eén maal was ongeïnteresseerd, driemaal was opdringerig en ongeduldig. Hij had geduld, hij was beleefd, hij keek uit naar de ontmoeting met deze lerares. Hij vroeg zich af wat precies ze al van hem zou weten. De studenten beweerde dat ze je verleden en toekomst konden lezen door enkel naar je te kijken, maar hij wist niet of hij dit kon geloven. Zou ze überhaupt al wat weten over hem? Hij zou het wel amusant vinden, mocht ze dingen weten over Embarr, over Bucky, of over zijn leven in het algemeen. Over Melina. Die naam was ook al zo lang geleden, ze kwam niet meer vaak bij hun thuis nu Dezember oud genoeg was. Melian was niet meer nodig als kinderoppas. Toch bleef hij haar graag horen. En om de zoveel tijd, ieder jaar, voor zijn verjaardag, zou ze hem Goudlokje nog een keer voorlezen. Hij kon zelf wel lezen, maar hij hield van haar stemgeluid. De man kwam terug bij zijn hele aanwezigheid, hij liet zijn hand weer zakken en keek naar de deurklink van de deur waar hij nog steeds voor stond.

OOC: Oriël

D  E  Z  E  M  B  E  R
ARNDT