Status: sent

3 April

Lieve
Beste Oliver,

Ik mis jou ook Het kost zoveel Godverdomme. Ik heb geen idee hoe ik moet beginnen. Er is zoveel te zeggen. Of nee, ik weet niet of er veel te zeggen is. Er is gewoon veel dat ik kwijt moet, maar wat ik kwijt moet weet je al, want je was erbij. En ik zou wel kunnen vertellen wat ik voelde, of wat ik voel, maar ik weet niet of het je iets zou interesseren. Volgens mij heb ik altijd gedacht dat het je niet echt interesseerde, wat ik voelde, zoals het je nooit echt interesseert wat andere mensen voelen. Ik denk dat ik net niet egoïstisch genoeg ben om te durven denken dat ik een uitzondering ben of was, op dat gebied in ieder geval. Daarnaast ben ik precies zo. En maakt het ook allemaal niet meer uit. Ik denk dat ik toch ga schrijven hoe ik me voel of voelde, dus als je daar geen behoefte aan he
Ik zit hier maar naar dit domme papier te staren en ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen omdat er zoveel in mijn hoofd zit, zoveel dat er voorheen niet zat. Ik denk dat ik nooit goed ben geweest in het onder woorden brengen van wat er in mijn hoofd zit, op een serieuze manier. En het was ook nooit nodig, want er was nooit iets aan de hand.
Ook ik heb nachtmerries, zie dingen, voel dingen, hoor dingen. Het angstaanjagende zijn de details. De kleine dingen, waarvan ik niet wist dat ik ze had gezien, niet toen, maar die zo vergroot naar voren komen in mijn dromen, alsof mijn lichaam me uitlacht. 's Nachts zie ik zoveel, zoveel dingen waarvan ik weet dat ze zijn gebeurd, maar die overdag niets meer lijken dan dat: een simpele droom. Ik walg van alles wat ik zie, wanneer ik slaap, maar ook als ik wakker ben. Ik walg van alles. Van het hele gebeuren. Van mezelf. En van jou. Of dat probeer ik mezelf voor te houden. Ik zou willen dat het zo was. Het zou zo fijn zijn als ik het kon. Ik bedoel, ik denk dat het terecht zou zijn, dat het op zijn minst normaal zou zijn. Ik zou het moeten kunnen, toch? Van je walgen? Je verafschuwen? Het lukt me niet. Nooit. Soms dan denk ik dat het zo is. Soms dan denk ik aan je en dan voel ik mijn handen jeuken, voel ik het branden vanbinnen. Eerst denk ik dan dat het woede is, dat het me eindelijk is gelukt, maar ik blijk me altijd te vergissen. Want telkens worden deze gevoelens gevolgd door iets anders - en ik denk dat het verdriet is - en daarna is het jeukende weg, is het brandende weg, en denk ik alleen nog maar aan wat ik mis. Wat er wel goed was. En als ik mezelf er dan van probeer te overtuigen dat ik je niet mis, dat het niet goed was, dat uit elkaar gaan het enige goede was dat we ooit hebben gedaan, voel ik me alleen maar kutter omdat ik weet dat ik lieg. Tegen mijzelf dus. Echt, Oliver, ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Ik begrijp niks meer en mezelf allerminst. En alles in mij wenst dat ik zou zeggen dat ik je niet mis, maar ik doe het wel en ik vind het maar kut. Want jij bent daar en ik ben hier en ik weet niet meer wat we moeten doen.
Het spijt mij ook, echt. Eigenlijk weet ik niet eens wat ik fout heb gedaan, wat wij fout hebben gedaan, maar het spijt me oprecht. Het maakt ook niet uit wat ik fout heb gedaan. Waar het om gaat is dat het fout ging, dat het ongelofelijk fout ging en dat wij zo fucking dom waren om de gevolgen niet te overzien. Het spijt me van je rug. En van je vader. Het ligt buiten mijn macht, maar het spijt me toch. Misschien spijt het me wel dat ik je ooit heb ontmoet, want zonder die ontmoeting zouden we nu allebei niet zo in de shit zitten. Aan de andere kant Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen, echt, maar ik denk dat ik al genoeg heb gedaan. Het is te laat om nog iets te doen. Jezus, Oliver, godverdomme. Mijn hoofd is een grote chaos, zoals je denk ik wel kan lezen aan deze klerebrief. Ik moet hier gaan settlen, maar ik wil niet. Ik wil gewoon daar zijn, bij jou en het leuk hebben, doen alsof er niets is gebeurd, maar dat kan niet. Ik kan niet daar zijn en het is onmogelijk om te doen alsof er niets is gebeurd. Hoe konden we ooit zo dom zijn? Zoveel riskeren? We hebben zo fucking veel verloren, gewoon weggegeven, ons laten afnemen.
Ik haat het om je te moeten schrijven. Het geschreven woord is zo onomkeerbaar, snapje? Ik blijf maar brabbelen en ik kan deze woorden niet terugnemen, niet zoals ik dat zou kunnen als we gewoon bij elkaar waren nu. Ik hoop dat ik iets van de woorden die ik tegen je zei, of naar je schreeuwde, toen we elkaar voor het laatst zagen, kan terugnemen. Ze zijn niet geschreven en ik ga ze niet herschrijven om ze niet officieel te maken, maar ik denk dat je wel weet waar ik het over heb. Het spijt me, oke? Het spijt me echt. Dat ik zo gemeen kan zijn en dat ik zo boos was en dat ik niet wilde of kon luisteren. Ik vind niet dat je het me kwalijk kan nemen, maar ik vind wel dat ik sorry moet zeggen. Voor zoveel, zoveel dat ik nu niet eens ga opnoemen. Gewoon sorry. Ook voor deze brief, denk ik, want ik blijf maar lullen en ik weet niet wat ik moet. Het is vast verwarrend om te lezen, dus sorry.
Ik zou willen zeggen dat je niet bang moet zijn, dat er geen reden is om bang te zijn, maar ik kan het niet. Ik wil niet liegen, of ik wil niet hypocriet zijn. Ik ben ook bang. Maar weet je wat ik denk? Ik denk dat iedereen bang is. Eigenlijk. Iedereen is bang voor iets. Er zijn gewoon mensen die het beter kunnen verbergen of die zelf nog niet weten waar ze bang voor zijn. En dan heb je mensen zoals wij, die weten waar ze bang voor zijn. Het enige wat wij nodig hebben is tijd, genoeg tijd om te leren onze angsten net zo goed te verbergen als iedereen om ons heen. En nog beter, zodat we weer hogerop kunnen klimmen, zodat we weer op iedereen neer kunnen kijken. Dat mis ik ook. Hoe jij, hoe wij, op mensen neerkeken. Het was altijd duidelijk dat wij samen heersten en ik dacht - ik was zo dom - dat we onoverwinnelijk waren. Was dat onze fout? Ik denk het wel.

Net zoals ik niet wist hoe ik moest beginnen, weet ik ook niet hoe ik moet eindigen. Ik wist eigenlijk de hele brief niet wat ik moest schrijven en ik hoop dat ik mijn gedachten de volgende keer beter op orde heb. Ik mis jou ook, Oliver. Ik heb je nodig

We kunnen dit wel. We moeten wel.

Sareth