Damian keek vervreemd op toen hij het flyertje had gelezen dat er een of ander feestje gehouden werd op de Razianenetage. Een rode pruik of rood haar, de enige dresscode waar hij zich aan moest houden. Hij fronste nadenkend en besloot maar aan een random meid te vragen of ze rode haarkleuring had voor één dag. Hij had geluk en ze ging het ineens ook gewoon bij hem opdoen. Lekker handig meegenomen. Damian ging de kamer van het meisje binnen dat meteen haar dipdye ging halen zoals zij het noemde. Hij bleef gewoon charmant naar haar glimlachen want anders ging ze het vast voor geen ene meter doen, dus even lief blijven ging nog wel lukken. Ze complimenteerde zijn blonde haren en garandeerde dat ze na de wasbeurt er nog even goed gingen uitzien. They’d better be, dat was zijn enigste gedachten op dit moment en hij had geen flauw benul van hoe zijn haar er zou uitzien als rood. Het zou vast niet eens op wat trekken. Het hele proces duurde toch verdomd lang, het leek alsof ze geen millimeter van zijn haar wilde missen. Damian onderdrukte een geeuw terwijl het meisje hem een spiegel voorhield. “Ik ga blij zijn als het er morgen weer uitgewassen is, bedankt meis,” hij schreef zijn nummer op een papiertje en gaf het aan haar voor hij opstond en haar kamer verliet, klaar voor dat feestje. Echt opgelet op het meisje haar reactie had hij niet. Hij was te druk bezig geweest met half te brommen over hoe verschrikkelijk hij er nu uitzag.

Hij nam niks mee van drank, duwde de kamerdeur open waar het feestje zich zou moeten bevinden, er zou wel genoeg zijn van drank om van te drinken ofzo. En zo niet, dan had hij maar pech.
Iedereen leek hier zichzelf voor te stellen me of hij/zij een redhair was of niet. Toen hij Oliviers naam hoorde, vertrok zijn gezicht al half uit disgust. Oh wat wilde hij het liefst nu al gewoon naar buiten lopen en zijn haren uitwassen, maar dat ging hij niet doen. Hij zette gewoon een vriendelijk maar fake glimlachje op en wandelde verder naar binnen. “Damian Hoshina is ook aanwezig ehm. Ja.” Hij keek even rond, de blik van Olivier vermijdend als de pest en hij ging ergens zitten, zijn benen over elkaar terwijl hij rond keek, niet echt wetende wat hij eigenlijk moest doen op dit exacte moment.

Vernederd, pisnijdig en snuivend stampte ze de gang door. Dit was belachelijk, zij was belachelijk, deze hele weddenschap was belachelijk! Gnuivend had haar oudste broer haar de rode pruik overhandigd en met grote tegenzin had ze het ding opgezet. Waarom hadden ze in godsnaam niet om geld gewed.
Ze stoof de hoek om en zag de deur openstaan waar het moest zijn. Ze bleef even staan om in te ademen en kalm te worden, maar het hardnekkige gevoel van vernedering bleef. Het was ook gewoon raar om na die maanden weer lang haar te hebben. Ze voelde even aan de krullerige lokken die over haar schouders hingen en schudde de rest uit haar gezicht. Goed, het moest maar gebeuren dan, into battle.

Raaf, mijn achternaam gaat niemand wat aan en als iemand iets tegen rokers heeft knijpt 'ie zijn neus maar dicht.' Meteen bij binnenkomst stak ze van wal. Ze plofte neer in een hoek van de kamer, tussen de zooi, stak een sigaret op en keek rond wie er al waren. Hayden kende ze eerlijk gezegd niet. Haar broer dus wel, maar ze had haar nog nooit serieus aangesproken, niemand trouwens die ze ooit tegenkwam.
Haar blik ging over de aanwezigen: een jongen met een tamelijk groot litteken op zijn gezicht zat ook in een hoek, een echte roodharige, een andere jongen wiens gezicht haar vaag aan iemand deed denken en...God, ze had het kunnen weten, Timothy de vuurtoren. Nou hij had haar al eens in een vernederende positie betrapt, een wonder was nodig om ervoor te zorgen dat het niet weer gebeurde. Ze stond op en liep wat rond, om maar niet op te vallen, met haar sigaret tussen haar tanden geklemd. Ze bekeek de jongen die ze niet kende wat beter: iets aan hem deed haar aan iemand anders denken. Waarom ze dit nou aan Zack koppelde, wist ze niet, maar hij kwam haar bekend voor, ook al wist ze zeker dat ze hem nog nooit eerder had gezien. Goed, ze was er nu toch, wat voor kwaad kon het.
Ze liep op hem af en tikte hem aan. Hij was een paar centimeter kleiner dan haar, schattig eigenlijk. 'Ken ik jou ergens van?'

Hij leek net bezig met een van de aanwezige meisjes te versieren. Uhu, als ze hem al kende dan was het iemand die ze uit haar leven had geschrapt. 'Goedenavond. umh Dat weet ik niet, maar bij deze, ken je mij nu via dit feestje' Hij grinnikte en ze moest zich inhouden om hem met een opgetrokken wenkbrauw aan te kijken. 'Uhm, ik ben nog maar net een paar dagen op school dus het kan natuurlijk dat je me in de gangen hebt zien lopen of uh in de grote zaal of op de afdeling van de Aardmagie en Erdsen?' Oké hij was dus een Erd, net als zij, misschien daarvan. 'Mijn vader, Angeal, had een weeshuis op Nova. Misschien ken je mij daar van?'
Ping. Het magische woord was gezegd.Of liever gezegd: de naam. Bij 'Angeal' was er een lichtje gaan branden en wederom was het gelinkt aan de enige connectie die zij überhaupt had binnen deze school. 'Via daar ken ik Zack. Ken je hem? Hij is een hele goede vriend van mij, al zie ik hem eigenlijk meer als een broer' zei Olivier. 'Wie weet ken je mij via....via?' Ze blies bedenkelijk de rook uit en knikte toen langzaam. 'Anders zou ik het niet weten.' 'Zack is mijn beste en eerlijk gezegd ook enige vriend.' stak ze meteen van wal. 'Ik heb je vader één keer ontmoet, twee of drie jaar geleden.' Langzaam drukte ze haar sigaret uit tegen de onderzool van haar schoen en smeet hem weg in een prullenbakje in de hoek. 'Dus dat zal het wel zijn, Olivier toch?.'