Too few hellos and too many goodbyes (Eleanor)

Hij streek afwezig een losgeraakte pluk groen haar uit zijn gezicht en schoof het achter zijn oor. Een zachte zucht ontsnapte uit zijn mond. Dat er in zo weinig tijd zoveel dingen konden veranderen. Zijn bureau lag vol met documenten. Te veel waren er weg gegaan. Te weinig waren er terug gekomen. Veel van zijn collega's hadden tijdens zijn afwezigheid de benen genomen.
Jareth schoof de papieren van hem af. Hij wilde het niet lezen nu. Het ergst teleurgesteld was hij nog wel in Sairi. Toen hij haar zei dat hij een tijdje weg moest had hij gehoopt dat ze het wel zou begrijpen. En vooral Norwood de brief zou geven die hij voor de man had achter gelaten. Geen van deze dingen had ze gedaan. Ze had haar eigen plan getrokken. Het enige wat nog een beetje de schade beperkt had, was dat ze tenminste een paar zaken afgehandeld had. Voordat ze besloot dat dit toch niet helemaal haar ding was. Hij werd er nog kwaad om als hij eraan dacht. Hij had Norwood heel veel uit te leggen. Maar dat zou moeten wachten. Er was teveel dat afgehandeld moest worden en het liefst allemaal nu direct en meteen.
Jammer genoeg had Ronodan niet kunnen verdwijnen, dacht Jareth bitter terwijl hij de deur van Erdore achter zich dicht trok. Dat had het enige lichtpuntje geweest in deze duisternis.

In een snel tempo liep hij de trappen op, en ging alle kamers boven, en later ook onder Erdore langs. In elk geval, de kamers waar zijn ex-collega's vertrokken waren. Het enige wat hij deed was de kamers door luchten, planten water geven, post sorteren. Het leek net alsof ze enkel op vakantie waren. Maar zo zouden de nieuwe collega's in elk geval een schone, frisse kamer aantreffen.
Hij had net weer de ramen van Cahaya weer gesloten en greep het stapeltje post. Hij scande het even kort door. De belangrijkste dingen haalde hij eruit. De dingen die echt niet konden wachten.
Een brief met dikke letters en uitroeptekens trok zijn aandacht. Na het even globaal lezen van de brief ging zijn blik naar de klok. Een nieuwe adviseur. Ze had geen slechter moment kunnen kiezen om haar aantrede te maken. Ze zou nu wel zo ongeveer op het schoolterrein moeten zijn. Als hij snel was kon hij haar nog opvangen. Eodan zou er in elk geval niet staan.

Het platform en de omgeving daaromheen was druk bezocht. Shuttle's vlogen af en aan. Het was moeilijk iets te onderscheiden in de mensenmassa. Al zoekend liep Jareth rond. In de brief die aan Eodan was geadresseerd, was de nieuwe adviseur wel vagelijk omschreven, maar Jareth wist nog steeds niet precies naar wie hij nu zocht. Sommige leerlingen op het platform herkende hem. Ze stapte eerbiedig opzij. Meestal waren dit leerlingen van Gernaanse afkomst. Het hielp jammer genoeg niet echt. het was nog steeds te druk om overzichtelijk iets te zien.

Haar oranje ogen straalden onzekerheid uit, maar haar poten bewogen zich vastberaden onder haar lichaam en brachten haar steeds verder naar de plek waar ze moest zijn. Het voelde onwennig om hier te lopen. Vrijwel haar hele leven liep ze over zachte bosgronden en graslanden, maar nu moesten haar poten tijdens het neerkomen de koude en harde stenen onder zich voelen. Het getik van haar nagels op de ondergrond, het zachtjes rammelen van de kralen en de schedels die in haar vacht geknoopt zaten en het geruststellende fluisteren van de wind werden allemaal overstemd door het geluid van de rondlopende en pratende mensen. Voor een normaal persoon zouden deze geluiden normaal klinken en totaal vervagen in de achtergrond, maar voor Eleanor was het onaangenaam hard en druk. Haar grote oren bewogen zich bedenkelijk heen en weer, als schotels die elk geluid wilden oppikken. Ze hield de omgeving goed in de gaten en haar ogen volgden elk mens die dicht bij haar in de buurt kwam.

De meeste mensen zagen haar door haar grote schofthoogte en vrij massieve uiterlijk -te danken aan haar volle, lange vacht- zelfs in de mensenmassa wel op tijd genoeg aankomen om haar te ontwijken. Een enkeling die door de menigte heen snelwandelde keek echter een paar momenten te veel strak in een afsprakenboekje, waardoor hij met een stevige klap tegen Eleanor aan botste. Hij schrok op en stopte het boekje meteen weg, de grote hondachtige aankijkend. Eleanor was al snel van de schrik bekomen en toverde een kleine glimlach op haar snuit. Met een vriendelijke ''Mijn excuses.'' bood ze haar verontschuldigingen aan, al had ze ook boos kunnen worden en hem al grommend weg kunnen jagen, omdat zijn onoplettendheid de botsing veroorzaakt had. Natuurlijk wist ze dat, maar ze deed het voor een reden. Ze gaf de vriendelijke man een knikje toe met haar kop en met een casueel loopje draaide ze zich om en vervolgde ze haar weg. Met een klein grinnikje tijdens het lopen verliet ze de man die een stomverbaasde blik op zijn gezicht had. Had een pratende hond hem nou net haar excuses aangeboden? Ze richtte haar kop zo hoog mogelijk om iets te kunnen zien, maar de mensen liepen verschrikkelijk in de weg.

Ze was hier voor een belangrijk iets. Een doel wat haar leven voorgoed zou veranderen. Iets wat haar leven en misschien dat van anderen betekenis kon geven. Al jaren had ze nu een onbevangen leven, maar hoe langer het voortduurde, hoe minder geluk en voldoening ze er uit kon putten. Ze werd ouder dan alle andere dieren, en overleefde hen allemaal. Hoe dat kwam, dat was haar nog onbekend, maar ooit zou ze er achter komen. In ieder geval kan het helpen van anderen kan je niet gelukkig blijven maken, als je weet dat je ze na een paar jaar allemaal zelf weer moet zien sterven. Ze had al teveel graven moeten graven. Het putte haar uit en maakte haar ongelukkig. Ook al had ze anderen misschien wel gelukkig gemaakt. Het kon haar doel in het leven niet blijven, ze moest iets belangrijkers kunnen doen met haar leven. Alleen moest ze nu de persoon vinden die er over ging.. en hoe vond je zo'n iemand tussen al die mensen? Ze stopte uiteindelijk met lopen en slaakte een kleine zucht. Misschien, misschien als ze even zou stoppen, en om zich heen zou kijken, kon ze iemand spotten die háár zocht. Zag ze zo'n iemand? Iemand die naar haar zwaaide, of wenkte naar hem toe te komen.Het moest voor het persoon makkelijker te zijn om haar te vinden tussen de mensen, ze was tenslotte de enige van haar soort die hier rond liep.

Dit ging zo niet. Er waren simpelweg gewoon teveel mensen om te zien wie wie was. Terwijl een adviseur wel snel zou opvallen zou je denken. Jareth liet een vermoeide zucht ontsnappen. Er moest een betere manier zijn. Had hij Ragna nu maar meegenomen, zij had de nieuwe adviseur zo voor hem kunnen opsporen. Maar Ragna was niet in Erdore toen hij weg ging. Ze was eerder die dag al vertrokken om te gaan jagen buiten. Ze weigerde voedsel van Jareth aan te nemen. Hij begreep het wel. Het was toch deel van je vossentrots om je eigen voedsel bij elkaar te krijgen. Daar was je een roofdier voor. Maar het zou zeker handig zijn geweest nu. En terwijl Jareth daar stond na te denken over de meest efficiënte manier om zijn zoektocht succesvol te maken, voelde hij iets tegen zijn been. Hij keek naar beneden en glimlachte toen hij Ragna zag. De man de vos hadden een zeer speciale band met elkaar. Ze deelden meer dan alleen de vriendschappelijke liefde die ze voor elkaar hadden. Net als Jareth was ook Ragna gestopt met verouderen. Een bijwerking van de magische band die tussen hen bestond. Het zorgde ervoor dat Jareth precies wist wat Ragna tegen hem zei zonder dat ze geluid hoefde te maken, want de vos kon niet spreken. Niet de menselijke taal in elk geval. En hoewel Jareth veel verschillende dierentalen sprak had hij Ragna voor het stopzetten van zijn leeftijd nooit begrepen. 'Alsof je me hoorde denken,' grinnikte Jareth tegen de vos. Als Ragna met haar ogen had kunnen rollen had ze het gedaan. 'Ik ben op zoek naar een adviseur. Jij kunt makkelijker tussen de mensen door. Kan je me helpen?' vroeg hij vervolgens aan de vos. Ragna knikte en stond op om tussen de benen van de mensen te verdwijnen. Haar neus moest haar helpen. Maar Jareth had alleen gezegd ''adviseur''. Dat betekende dat hij ook niet wist hoe hij of zij eruit zag. Dat maakte het lastig. Maar ineens pikte Ragna een vreemde geur op die niet thuishoorde op het platform. Ze rook een wolf. Haar oren gingen een stukje naar achteren, maar ze volgde de geur. En al gauw spotte ze de wolf tussen de menigte. Ragna versnelde haar pas en liep naar de wolf toe. Het beest zag er apart uit. Niet zoals de wolven die ze van Gren kende. Het dier was versierd met veren en schedels, en groter dan ze gewend was. Zou dit de adviseur zijn. Toen een onvoorzichtige tweebener tegen haar aanliep en ze zich in de menselijke taal verontschuldigde wist Ragna het zeker. Dit was de adviseur waar Jareth naar zocht. Ze overbrugde de laatste meters afstand en hield de wolf staande. 'Pardon, kan het zijn dat u de nieuwe adviseur bent die aan zou komen?' vroeg ze kalm en beleefd. 'Ik ben Ragna, vertrouweling van Heer Jareth van Gren. Hij is op zoek naar u. Als u mij misschien zou willen volgen, dan breng ik u naar hem toe,' vervolgde de vos. Ze sprak misschien niet de menselijke taal, maar tegen een andere hondachtige kon ze zich nog wel verstaanbaar maken. Ragna draaide zich weer om en liep in kalme pas terug naar Jareth. De man was niet van zijn plek gegaan en glimlachte toen Ragna terug kwam, in gezelschap van een wolf. Hij zakte door zijn knieën en aaide haar zacht en teder over haar hoofd. 'Dank je wel,' glimlachte hij naar haar. Daarna richtte hij zich op de wolf. 'Spreekt u de menselijke taal?' vroeg hij vervolgens in een oude wolfstaal, hetzij met accent. Als de wolf dat niet deed, zou hij op deze manier moeten blijven communiceren

(Hopelijk vind je het niet erg dat ik ervan uit ben gegaan dat Eleanor achter Ragna aangaat?)

Ze verwachtte óf niets, óf een mens die haar zou wenken dat ze een bepaalde kant op moest komen lopen. Beide dingen bleven echter uit, en terwijl Eleanor om zich heen keek merkte ze dat in de drukte steeds meer mensen haar geïrriteerd aan keken omdat ze door haar uit moesten wijken. Normaal had ze zich geëxcuseerd en was ze snel met laaghangende kop weg gedraafd zijn om anderen niet tot last te zijn, maar niet vandaag. Haar instinct schreeuwde dat ze uit deze mensenmassa weg moest staan, maar ze moest vandaag volhardend zijn en haar natuurlijke signalen negeren, ze was tenslotte niet meer in het woud, maar in de open onbeschermde wereld van de mensen, waar uit alle hoeken en kanten geluiden en prikkels kwamen. Ze zou er nog lang op moeten oefenen om de verschillende geluiden in de achtergrond te kunnen dempen in haar hoofd, zodat ze zich kon concentreren op de belangrijke dingen. Het was zo anders dan in de natuur, waar je juist het tegenovergestelde deed: Je oren spitsen en je ogen open houden, om elk geluidje op te kunnen vangen.

Een vlaag van geur drong door in haar neus. Het viel ontzettend op tussen alle mensen, want deze geur was niet van iets menselijks afkomstig. Het was dierlijk, en nog van een dier dat dicht bij haar zou staan in de taxonomische boom. Een hondachtige, net als zij. Haar pupillen verwijdden zich en haar oren draaiden als schotels, tot ze op een bepaald punt focusten, daar waar het geluid van de stem van de vos vandaan kwam. Beleefd en kalm, zoals Eleanor normaal ook zijn en praten, vroeg deze vos haar of zij de nieuwe adviseur zou zijn. Ze stelde zich voor als Ragna, vertrouweling van Jareth. Een opgeluchte glimlach ontstond op de kop van de wolf. Ze vroeg aan Eleanor of ze haar wilde volgen, en als antwoord knikte ze kort en met een rustige pas liep ze de staart van de vos achter na. '''Bedankt...'' sprak ze, net aan verstaanbaar voor de vos, terwijl ze zich met kleine stappen voort bewoog. Met haar enorm lange poten zou ze met normale stappen en een iets sneller tempo de vos zo voorbij hollen.

De vos kwam uiteindelijk aan bij een vriendelijk uitziende man met een bril en een gepast uiterlijk bij zijn element. Kleding met grondige kleuren, groen gekleurd haar en groene ogen. Eleanor had zich nooit voor kunnen stellen dat groen gekleurde lokken er normaal en natuurlijk uit zouden kunnen zien, maar ze had ongelijk gehad. Hij streelde haar over haar kop en bedankte haar voor het halen van Eleanor. De twee hadden duidelijk een speciale band, een zoals ze er nog nooit gezien had, een tussen mens en dier. De man begon te spreken tegen haar, maar niet in mensentaal zoals ze verwacht had. Hij sprak in een taal die normaal alleen wolven gebruikten om te communiceren. Enkele tellen bleef ze stil, alleen maar door de verbazing dat deze man een vele duizenden jaren oude dierentaal onder de knie had. Wellicht met een sterk menselijk accent er doorheen, maar nog steeds zeer goed verstaanbaar. Omdat ze niet wist of hij veel meer van de taal sprak, laat staan meer van de taal verstond, besloot ze in menselijke taal terug te reageren. ''Ja, dat spreek ik.'' ze zakte door een van haar voorste poten en maakte een buiging uit respect voor de man, maar ook voor de vos. ''Het is me een eer om u te ontmoeten. En een opluchting...'' ze verwees natuurlijk weer naar het feit dat ze enorm blij was dat ze hem gevonden had in deze voor haar onbekende wereld. Nou ja, zonder de hulp van de vos zou ze waarschijnlijk op dit moment nog steeds zoekend om haar heen staan kijken tussen de mensen. ''Nogmaals bedankt... Ragna.'' sprak ze dankbaar uit.

Het had niet lang geduurd voordat Ragna de geur van de wolf tussen die van de mensen had opgepikt. Ze stak er zogezegd met kop en schouders bovenuit. Ze sprak de wolf aan maar er was eigenlijk geen twijfel meer dat dit de wolf was die ze moest hebben. Dus het kleine vosje had zich na dit gesprek omgedraaid om de wolf te begeleiden naar Jareth. Al snel had ze zijn welbekende geur weer opgepikt. Hij stond al op haar te wachten met de vriendelijke glimlach die ze van hem gewend was. Hij zakte door zijn knieën om haar te bedanken en haar zacht over haar kop te strelen. Ze nam deze aai met genoegen in ontvangst en nam toen haar eigen plekje aan Jareth's zijde weer in terwijl hij het verder regelde. Jareth's glimlach veranderde in een kleine grijns toen de wolf voor hem terug sprak in het vertrouwde Kovomakaans. 'Gelukkig. Mijn Canis is een beetje roestig,' verklaarde hij zichzelf. Hij maakte zelf een buiging terug naar de wolf. 'De eer is geheel wederzijds Lady Eleanor. Ik ben Jareth, Beschermheer van Gren. Helaas moet ik u melden dat wij Heer Dion nog moeten verwachten. Maar hij zou spoedig moeten komen. Daarom kom ik u verwelkomen. Als u wilt, kan ik een rondleiding geven,' stelde hij voor. Ragna, die naast Jareth zat keek even verrast maar verlegen op naar de adviseur van het Licht. Ze bedankte haar persoonlijk. Eigenlijk was de vos er al vanuit gegaan dat Jareth verder het woord zou voeren. 'Geen dank Lady Eleanor,' sprak ze daarom zachtjes in een voor Jareth niet te begrijpen taal. Ragna sprak immers zelf geen Kovomakaans en het oude dialect was voor Jareth amper te verstaan. Maar dat gaf niet. De twee hadden namelijk een heel eigen manier van communiceren met elkaar gevonden waarbij ze elkaar beter begrepen dan met woorden.

De legendarische magiër stelde zich voor als Jareth, de beschermheer van Gren. De naam van deze planeet kwam Eleanor vaag bekend voor, maar ze wist er niet veel van. Ze had geprobeerd zoveel mogelijk over de verschillende planeten te leren voordat ze zich naar een van deze zou lanceren om te beginnen als adviseur, maar ze had altijd als dier geleefd, in de wildernis. Informatie die ze vergaarde moest vooral van andere wezens komen, en die reisden meestal ook niet tussen de planeten. En boeken, daar kon ze niet eens aan beginnen. Ze had gewild dat ze de verschillende mensentalen kon leren, maar zodra ze een pagina zou open slaan, zouden haar hoofd en ogen tollen van alle zwart op wit gedrukte onbekende zinnen en letters die door elkaar heen dansten. Ooit zou ze het leren, haar verlengde levensverwachting zou haar de tijd moeten geven die ze nodig had.

Het moment dat Jareth haar aansprak met lady Eleanor, brachten haar mondhoeken snel omhoog. Haar grote harige staart begon langzaam heen en weer te kwispelen, en al vond ze het er zelf altijd stom uit zien, ze had door haar vreugde geen controle over dat ding. Ze was zo blij dat het eerste persoon die ze hier tegen kwam zo geweldig respectvol en aardig tegen haar was. Het zorgde ervoor dat ze iets losser in haar spieren ging zitten en ze enthousiast en benieuwd was naar alle andere mensen -en niet te vergeten, dieren- die ze tegen zou komen in de volgende periode waarin ze zou functioneren als adviseur. Zou haar eigen legendarische magiër even zachtaardig en vriendelijk zijn als deze man voor haar? Dit persoon leek een speciale en hechte band te hebben met zijn vos. Iets wat er voor haar bijzonder maar geweldig uitzag. Ze hoopte zo dat het voor haar ook zou zou zijn. Maar ze onderdrukte haar eigen gevoelens van verwachting en hoop, anders zou ze misschien teleurgesteld worden.

Jareth sprak weer, en vertelde de hondachtige dat haar legendarische magiër, Dion genaamd, nog niet was gearriveerd en dat hij haar daarom een rondleiding kon geven. Eleanor glimlachte breed naar hem, keek Ragna en hem even aan, en knikte dankbaar. ''Dat zou ik heel erg waarderen van u en Ragna, bedankt'' ze liet een kort zuchtje horen van tevredenheid, en wierp hiermee ook meteen het grootste deel van het zenuwachtige gevoel van zich af. Ze voelde zich welkom en op haar gemak bij deze twee, en hoopte stiekem dat er veel te zien was, zodat de rondleiding lang zou duren.''Waar gaan we als eerste heen?'' vroeg ze nieuwsgierig.

Jareth was blij dat hij Ragna bij zich had. Dankzij har had hij Eleanor kunnen vinden. Als hij eerlijk was, wist hij niet wat hij had moeten verwachten. Hij was ergens verbaasd geweest om een grote wolfachtige te zien. Maar ze straalde lichtmagie uit. Jareth boog zijn hoofd in een respectvolle begroeting naar de adviseur van licht en stelde zichzelf netjes voor. Hij stelde haar ook meteen de reden voor zijn komst in plaats van die van Dion. Hierom stelde hij ook meteen voor om te beginnen met een rondleiding over het terrein. Gelukkig was ook Eleanor enthousiast over dit idee. 'Ik zat eraan te denken om met dit mooie weer bij het buitenterrein te beginnen. Deze kant op graag,' glimlachte Jareth en verliet op rustig tempo het platform, op de voet gevolgd door Ragna.

'U zult wel merken dat het terrein om de school heel veranderlijk kan zijn. Op het open veld dat u nu ziet zijn de bomen weg gehaald om een grasveld aan te leggen waar praktijk lessen gegeven kunnen worden. 's Zomers zullen hier veel leerlingen te vinden zijn,' begon Jareth zijn verhaal toen ze op het grasveld aangekomen waren. Hij was misschien niet actief bij de bouw van de school aanwezig geweest, maar hij werd in die tijd van elk onzinnig klein detail op de hoogte gehouden door een met trots vervulde Ferost. Hij was zelfs een paar keer langs geweest. Jareth wierp een blik op het kasteel. De Toren stak streng en statig boven de rest uit. 'Het is van de buitenkant misschien niet te zien, maar het kasteel is van zeer bijzonder gesteente gebouwd. Als het kasteel ooit vol is zal het zich uitbouwen totdat er weer genoeg ruimte is,' vertelde Jareth met een zweem van een glimlach op zijn gezicht. ' Maar ik denk dat het bos u wel zal interesseren. Het zal niet zo groot zijn als u misschien gewend bent, maar het heeft een goede energie,' glimlachte hij naar Eleanor. Zelf wandelde hij elke ochtend een stukje door het bos. Een oude gewoonte van hem die hem eeuwen geleden op Gren al eigen was. Jareth gebaarde naar Eleanor om voor te gaan. Een paar meter verderop begon de rij bomen. Uitnodigend als een uitgestoken hand. Voor de bosrand las het meer. Stil en rimpelloos als een spiegel die de eindeloze lucht boven haar toonde. Het zag er zo rustig en onverstoorbaar uit allemaal.

De legendarische magiër opperde eerst het buitenterrein te verkennen. Dat klonk goed. Ze zou de grootste tijd ook gewoon buiten de muren van de school doorbrengen, maar het was natuurlijk wel van belang om alles te kennen, en soms was het van nodig dat ze naar binnen ging. Om bijvoorbeeld haar eigen legendarische magiër te bezoeken. Ze zou er dus aan moeten wennen, 'binnen'. Aan het lopen op een harde en koude stenen vloer in plaats van de vertrouwde zachte bosgrond. De benauwende muren in plaats van de oneindig lijkende horizon en een plafond boven haar hoofd in plaats van de blauwe hemel. Ja, ze was en bleef een buitenbeest en zou dan ook zo veel mogelijk in de frisse lucht blijven wanneer het niet nodig was om binnen te zijn. Hopelijk had haar magiër daar begrip voor. Maar daar maakte ze zich nu niet zo druk om. In een rustige pas liep ze achter Jareth en Ragna aan. Ze was zo benieuwd, het was alsof haar poten jeukten waardoor ze de neiging had om haar pas te versnellen en de twee voorbij te rennen om de nieuwe omgeving sneller te kunnen zien.

Maar voor ze het wist waren ze er al. Jareth begon meteen te vertellen bij het zicht die ze voor zich hadden. Als een gids die een toerist de omgeving liet zien in een tropisch oord hier ver, ver vandaan. Hij wees op een open veld, waar blijkbaar recentelijk nog een aantal bomen voor neergehaald waren. Het was goed dat er buiten praktijklessen gegeven werden. Toch was het jammer dat het ten koste was gegaan van de natuur. Misschien was ze een vreselijke hippie, maar in het gebied waar ze geleefd had rauwde ze om elke gevallen boom, door ziekte, ouderdom of door mensen die ze om kapten om het hout te gebruiken voor hun bouwwerken of wellicht slechts voor het haardvuur in de koudere perioden. Elke boom minder maakte het landschap kaler en bood het gebied minder schuilplekken voor de andere fauna die in het bos rond hobbelde. De bomen waren absoluut de hoofdbron van al het leven in bosgebieden.

Haar blik schoof nu naar het enorme gebouw, het kasteel waarin de school zich bevond. Jareth vertelde iets opmerkelijks, namelijk dat de school zichzelf kon uitbreiden wanneer er niet genoeg ruimte meer was. Met grote ogen vol ongeloof hoorde het dier dit aan. Huh? Hoe kon dat bestaan? Was het echt waar of maakte hij een grapje? Nee, het had niet als een grap geklonken. Wauw. Eleanor had in haar hele leven nog weinig meegemaakt van magische dingen. Haar eigen magie had ze natuurlijk altijd al in zich, en ook haar zusje had speciale krachten, maar ze had bijvoorbeeld nog nooit een mensachtig wezen zien werken met de krachten van de elementen. En magische objecten of gebouwen, dat was haar helemaal nieuw. Haar staart begon lichtjes heen en weer te bewegen. Wat zou er veel nieuws zijn hier om te ontdekken. Ze viel zo in een totaal andere wereld dan het hare; een geïsoleerd leven ergens in een woud, in het gebied zelf absoluut niet alleen maar wel afgesloten van de buitenwereld.

Maar het werd nog mooier voor haar. Zodra Jareth het woord ''bos'' in de mond nam begon ze echt te kwispelen. Hij zei dat het wellicht niet zo groot was als ze gewend was, maar dat maakte haar niets uit. Ze was al blij zat dat er iets was dat haar aan haar eigen thuis kon herinneren, een plek waar ze heen kon wanneer alles haar even teveel werd. Een plek waar ze kon gaan zitten, en waar ze met haar ogen gesloten kon luisteren naar het zachte wiegen van de takken in de wind. Eleanor ging voorop en een warm en blij gevoel vulde haar borst wanneer de eerste bomen op enkele meters afstand van hen waren. Het meer wat aan het bos grensde was prachtig helder, het licht van de zon reflecteerde op het water en liet het lijken of het water glom. ''Het is perfect.'' zei ze zachtjes terwijl haar ogen gefixeerd waren op het azuurblauwe wateroppervlakte. Ze glimlachte van oor tot oor.

Ze stapte iets verder en bleef staan wanneer alle vier haar poten op het zachte gras stonden. Ze snoof de frisse lucht in en wende zich daarna weer naar Jareth en zijn vos. ''Het gaat me denk ik wel lukken om hier aan te wennen...'' sprak ze grijnzend naar hen. ''Ik kan je niet genoeg bedanken dat je me rond wilt leiden terwijl je waarschijnlijk veel belangrijkere dingen te doen hebt.'' zei ze daarna dankbaar. Ze nam een drafje van enkele stappen tot ze weer bij hen stond. En nu was het waarschijnlijk tijd om de binnenkant van het indrukwekkende kasteel te verkennen. Ze was waarschijnlijk nog nooit zo enthousiast geweest om ergens naar binnen te stappen. Ze liet Jareth echter wel voor gaan, en dus wachtte ze tot hij het voortouw nam.

Als hij heel eerlijk mocht zijn, dan was Jareth best trots op de school. Hij had er nooit actief aan meegebouwd. Maar toch voelde hij zich onderdeel van het geheel. Alsof hij hier thuishoorde. Hij zou het thuis dat hij op Gren kende voor geen goud hiermee willen ruilen. Maar het leven hier was over het algemeen niet verkeerd. Zodra ze op het grasveld waren aangekomen begon Jareth dan ook enthousiast met vertellen. Hij zag de blik in Eleanors ogen toen hij over de bomen begon. 'Het is beter dat ze gekapt zijn. De grond hier heeft vreemde bacteriën waar de bomen niet altijd even goed tegen kunnen. Het bos heeft vaak problemen met zieke bomen. Zo ook de bomen die ooit op het grasveld hebben gestaan. Het was helaas niet anders. Ze hadden anders de andere bomen ook besmet,' vertelde hij in de hoop dat ze zich er iets beter door zou voelen. Natuurlijk was het nooit goed als de natuur moest wijken voor de menselijke hand. Maar soms was er weinig andere keus.

Jareth vertelde verder, nu over het kasteel van Erds gesteente. Hij had er niet heel veel verstand van. Erdse magie was niet zijn vakgebied. Maar wat hij wist, voornamelijk uit de brieven van Ferost, vertelde hij aan Eleanor. Toch wilde hij niet te lang bij het kasteel blijven hangen. Natuurlijk, het was een mooi stukje architectuur. Maar waarschijnlijk half niet zo interessant voor Eleanor als voor hem. Daarom opperde Jareth het idee om de rondleiding verder voort te zetten in het bos dat aan het grasveld grensde. Ze liepen langs het meer en hij glimlachte even toen hij Eleanors blije uitdrukking zag. 'Dit is het grootste meer hier. Er zijn niet veel dieren die er durven te komen omdat het zo dicht bij de academie is. Maar verspreid door het bos liggen er genoeg kleinere waterplassen waar ze terecht kunnen,' vertelde hij. Om nog maar te zwijgen over de waterval. Maar dat zou hij haar zelf laten ontdekken.

Hij hield stil toen zij dat deed, en Ragna zette zich elegant neer aan zijn zij. 'De rest van het schoolterrein is de ruwe natuur die hier aangetroffen was toen ze hier voor het eerst kwamen bouwen. Ergens kan u nog brokstukken van een oud gebouw vinden waar les werd gegeven voordat de academie gebouwd werd, maar de natuur heeft het inmiddels terug geëist. Ten oosten van hier zijn er nog de stallen te vinden, eveneens als de schoolkassen. Ook veel Novaanse flora groeit daar. Bent u daar voorbij, dan is er nog een arena. Daarachter is het niet langer schoolterrein en begint het dorpje genaamd Oak's Field. Mocht u er ooit verzeild raken, dan kan ik u adviseren om langs de tuinen te gaan,' sprak Jareth kalm. Hij keek nogmaals naar het water. 'Als u eraan toe bent, dan kan ik u ook de binnenkant van het kasteel laten zien. Ik ben vereerd om u deze rondleiding te mogen geven. Ik krijg niet vaak de kans om met de niet menselijke Novaanse bewoners te spreken. Ik kom helaas niet zo vaak op Nova,' glimlachte hij naar haar.

PROFILE MAGICIAN

» I'm sorry.. ║ Eleanor
» *Eleanor
» Ever had the urge to try being someone you're not? || Eleanor
» Meeting the beast || Eleanor & Dion
» For only music can show us the way home || Eleanor

Too few hellos and too many goodbyes (Eleanor)

Too few hellos and too many goodbyes (Eleanor)

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen