Halloween, altijd wel leuk. Pompoenen leeghalen, vormpjes erin snijden en er een lichtje in plaatsen. Wat er dan ook wel altijd voor een griezelig gezicht zorgde. Sommige mensen maakte er dan ook gerust er een sport van.
Ze hadden verschillende ‘contests’. De leukste Halloween versiering, degene met het engste kostuum maar ook het leukste kostuum. Degene die het meest scoorde moest zich later die avond dan verzamelen op een plaats waar je dan de prijs kreeg. Iedereen genoot ervan in alle teugen, op een persoon na. Een blond harige vrouw die toch wat onwennig stond in haar eigen kostuum. Door haar vrienden had ze zich mee laten slepen en was ze nerveus geworden. Ze was verkleed als een politie agent met toch wel een flinke spijt achteraf. Terwijl haar vrienden ‘legal’ dronken werden was zij de slimste van het stel en maakte zich een weg naar de uitgang.

Eenmaal buiten zocht ze de weg terug, maar met toch een enkel glaasje op en met een mist op de loer, was het nog een uitdaging voor haarzelf. Ze kende de stad nog niet eens goed en door de mist kon zij de torens nog niet eens zien. Ze liep in de rondtes tot ze bij een zandpaadje kwam. Er lagen nog enkele kiezels naar de deur toe als een soort verloren pad. Toen ze verder omhoog keek leek het op een huis en bij haarzelf dacht ze na. Het zou toch handiger zijn als je wat meer wist? Zo liep ze, toch met rillerige benen, naar de veranda toe. Met handen rond haar ogen ging ze door het raampje turen, maar alles zag er donker uit. Door naar de deur kraakte de planken toch onder ahar gewicht waardoor ze flink kippenvel kreeg. Met een rillerig handje hief ze de deurknop op en liet het terug naar beneden gaan. Het geluid van steen op steen was toch een geheel stuk indrukwekkender dan houd op steen.

De deur ging loom open en piepte in zijn scharnieren. Het leek haast alsof deze nog nooit geolied waren. Ze bleef even staan, wat moest ze doen? Maar ook wat was handig, ergens had nieuwsgierigheid van haar gewonnen en liep ze een stapje naar binnen toe. “hallo?” Riep ze. “Is daar iemand?” klonk ze verder, met een paar passen verder naar voren sloeg de deur achter haar dicht. De wind waaide door het huis, het idee dat het gebouw zelf ademde, de enkele kaarsen die brandde gingen uit en een vrouwelijke gil had geklonken. Het enige wat nog te vinden was, was een politie verkleed hoedje.

_{Nachtpatrouille door de gangen; weer eens iets anders dan zijn gebruikelijke route door het woud als hij op leerlingenjacht was. Maar het hoorde erbij en heel soms betrapte hij zichzelf erop dat hij het lang niet zo erg vond als dat hij liet merken. Niet per se om roekeloze eerstejaartjes die uit hun bed waren geglipt van de kille gangen te snaaien. Eerder omdat hij nog altijd een volbloed Shadraan was. En de nacht, dat was zoals het algemeen bekende feit luidde het domein van iedere zelfrespecterende Shadraan. Speciaal en exclusief voor deze avond had hij zijn patrouillezone verbreed tot Oak's Field - een trekpleister voor het ach zo spectaculaire scarefest van het jaar, uitgeholde pompoenen en idioten in cheesy kostuums in overvloed. Behalve dat was het ook een perfecte opportuniteit om jongere leerlingen, laveloos van de drank en rood en zweterig van het illegale feesten (en die rond deze tijd bovenal in hun bed hoorden te liggen) bij hun kladden te grijpen en terug te sturen naar de school. Zijn intuïtie had hem naar het krot gebracht, in de wetenschap dat het oude verlaten herenhuis een geknipte plaats was om in het thema van het feest te blijven. Natuurlijk dat hij niet iedere hoek van het huis uit ging kammen. Niet in zijn eentje, althans. Daar had hij zijn trouwe slangen voor. Ieder van zijn slangen nam een richting voor diens rekening, terwijl hij zelf ondertussen de andere kant verkende. Het was geen wonder dat het gerucht ging dat hij ogen in zijn rug had, en oren op de meest ondoordachte plaatsen. Alles kwam hij meestal wel te weten, van de meest sappigste roddels tot de meest ernstige privé-zaken, maar enkel omdat zich overal in en om het kasteel één van zijn slangen verborgen hield die figureerden als zijn ogen en oren. Als hij zich zelf al niet in zijn dierengedaante als grote cobra schuilhield en iedereen die zijn starende goudgele slangenogen opmerkte angst aanjoeg.
Hij beende met een vlam in de kom van zijn hand - alsof hij het begoten had met olie - vlot door de donkere gangen, de lange zwarte mantel die hij droeg daarbij zacht achter zich aan ruisend. Voor hem gleed zijn trouwste slang Saethion uit, die zich met zijn meterslange lijf kronkelend een weg baande naar de andere zijde van het huis. Zijn inktzwarte tong flitste in- en uit zijn bek om de omgeving door middel van reuk in zich op te nemen. Plotseling verstijfde het dier en bleef het doodstil op zijn plek liggen. Nog geen twee tellen later schoot hij er weer pijlsnel vandoor, zich haast nog sneller glijdend voortbewegend dan wanneer hij zich op een prooi stortte. Savador haastte zich er snellopend achteraan, zijn vlammende hand iets hoger opgeheven om er met zijn priemende ogen langs naar het donkere einde van de hal te blikken. Hij had het zelf ook gehoord. Bonzende ritmische geluiden, als weifelende voeten over een holle vloer. En het kwam uit de richting vandaan waar zich de oude aanvangsthal bevond. Hij sloeg een volgende hoek om, maar bleef even staan om langs de likkende vlammen in het duister te turen. Als hij het niet dacht.
Een enkele vingerknip liet de paar schaarse flakkerende kaarsen doven en hulde de hal in totale duisternis. Als de schaduw van een slang glipte hij op zijn doel af aan het eind van de gang, die nietsvermoedend in de schimmen bleef staan terwijl hij dichterbij kwam. Zijn arm greep door de schaduwen, er klonk een kreet en een ogenblik later heerste alleen de stilte. Toen er weer een bron van licht opdoemde in de duisternis, kwam deze af van de hand waarin hij dichtbij het gezicht van zijn prooi een vlam hield om deze te beschijnen, zonder er rekening mee te houden dat het plotselinge licht nogal fel kon zijn. Een blond meisje werd tot zijn verassing in het licht onthuld. Haar hoofd had hij tegen zijn schouder geforceerd toen hij haar van achteren had beetgepakt, en haar ranke kin rustte tussen twee van zijn vingers. Niettemin kon hij zijn vermoedens bevestigen toen het gezicht van het meisje in de gloed van het vuur onthuld werd en waren de handelingen waarmee hij haar uit zijn greep losliet enigszins milder van aard.
'Wel wel..,' sprak hij zacht terwijl hij de blondine beter bescheen en even van top tot teen bekeek. Niet bepaald lang, hij gokte ergens in het middenjaars en bovenal een leerling. Hij had haar eerder gezien. 'Wat een.. onverwachte verassing.' Want really, dit had hij nu echt niet van zijn leerlingen verwacht.
'Vertel me eens, u kunt me zeker niet blij maken met een geldige reden voor uw.. nachtwandelingetje?' Zijn houding leek een plotselinge wending te nemen zoals zijn stem opeens weer bars werd en de woorden er snel en streng over zijn smalle lippen uit kwamen terwijl zijn hand met de vlam weer terugschoot naar het gezicht van het meisje. In de gloed van het vuur boorde hij zijn scherpe goudgele ogen rigoureus in die van de griet, in afwachting van een mogelijke verklaring die hij in negen van de tien gevallen toch als loos zou bestempelen.}

- Very very sorry voor mijn late antwoord :U