'VA-VEN-DY-OR!' klonk Savadors stem woedend, met de klemtoon op iedere lettergreep. Hij was nog amper op de etage zelf of hij barstte al uit. Er klonk een hoop gestommel achter de deur voor die uiteindelijk met een harde klap openvloog. Zwaar hijgend van woede bleef Savador in de deuropening staan, de verbaasde blikken van de woudmagiërs die in het centrale gedeelte aanwezig waren straal negerend. Alwir was hier niet, dan moest hij vast op de slaapzaal zijn. Hij had gehoopt hem voorlopig te kunnen vermijden, aangezien hij bang was hem ter plekke van het leven te beroven als hij hem weer tegen zou komen. Wat hij de laatste keer geflikt had was al ontolereerbaar. Maar zijn fotodoosje stelen was onvergefelijk. Dat joch kon de enige zijn geweest die het had gedaan. Hij was toen niet voor niets voor hem gevlucht na het ongevraagd doorsnuffelen van zijn kantoor. Met gehaaste passen beende Savador de trap op die naar de slaapzalen leidde. Zonder aan te kondigen dat hij zijn entree zou maken, stormde hij de jongensslaapzaal binnen. Hij kon zijn woede nauwelijks meer bedaren. Dit was echt te ver gegaan.

Het was dat Savador als een bulderende storm was binnengekomen. Anders was Alwir nooit op tijd weggeweest. Tijd om te ontsnappen had hij niet dus was hij onder een bed geschoven. Net op tijd want even later hoorde hij de deuren van de slaapzaal open knallen. Alwir durfde amper te ademen. Vanonder het bed kon hij nog net de schoenen van Savador zien. Hij bad tot alle goden die hij van naam kende, of hij er nu in geloofde of niet, dat Savador weg zou gaan als hij hem niet kon vinden. Nog niet eens vijf minuten geleden had Alwir nog rustig op zijn bed gezeten. Nu zat hij, amper ademend onder een van de bedden. Hij had wel uitgekeken zijn eigen bed te kiezen. Hij wist dondersgoed waarom Savador hier was. En hij had dat fotodoosje al veel eerder terug moeten brengen. Maar Savador was nooit lang genoeg weggeweest zodat Alwir weer zijn kantoor kon binnenglippen en het terug leggen in de lade waar hij het vandaag gehaald had.

Savador liet zijn gouden ogen waar nu een furieuze blik in lag door de zaal glijden. Hij stond pal in de deuropening en versperde ieders weg die de zaal wilde verlaten. De deur had hij voor de zekerheid ook achter zich dichtgesmeten. Zijn trillende vuist ontvlamde automatisch door de woede die door zijn aderen stroomde. Hij sloot krampachtig een hand om de pols van die hand om de vlammen te doen laten doven. Dat ging moeizaam in de razernij waarin hij nu verkeerde. Hij gunde andere leerlingen die op de zaal aanwezig konden zijn geen blik waardig. Zijn aandacht ging nu enkel en alleen maar uit naar Alwir. Wat zou hij zijn woede met tevredenheid kunnen stillen wanneer hij zijn handen eindelijk om zijn hals kon sluiten. 'Ik weet dat je hier zit, Vavendyor,' siste Savador op een akelig kalme toon terwijl hij verder de zaal in kwam gelopen. Hij rukte de deken van een bed griezelig vlakbij de plaats waar Alwir zich verstopt had en smeet de kussens woedend op de vloer wanneer hij tot de ontdekking kwam dat het bed leeg was. Het volgende moment liet hij zich langzaam op zijn knieën zakken om als een hond door de kamer te kruipen. 'Kom eruit en laat je zien waar je ook zit.' Het had op een spottende toon geklonken alsof hij gewoon verstoppertje aan het spelen was en hij de taak als zoeker had. Hij blikte onder kastjes, onder tafels en onder stoelen, maar geen Alwir. Het leek er haast op alsof hij echt niet aanwezig in de zaal was. Dan had hij zich nu wel compleet voor schut gezet. 'NU!' Savador botvierde een klein deel van zijn frustratie door een flinke mep tegen de kastdeur te geven. Hij draaide zich in zijn kruipende positie om. Zijn ogen fonkelden vervaarlijk toen hij het, naar zijn gevoel, misselijkmakende gezicht van de persoon onder een bed zag die hij nét moest hebben. 'Dus daar zit je,' concludeerde hij zacht zonder zijn blik van Alwir los te scheuren. Savador vloog overeind waarna hij in een paar enkele passen bij het bed stond waar hij zich onder verstopt had. Hij sleurde Alwir ruw aan zijn haar onder het bed vandaan. 'Wat dacht jij nou?' vroeg hij op een zacht lachende toon. 'Dacht je dat je zomaar spullen van je leraar en schoolhoofd kon stelen? Want die Master Savador, dat is toch maar een oude zak. Daar kan ik het wel bij flikken. DACHT JE DAT WERKELIJK?!' Hij gaf een ferme ruk aan Alwirs lokken die hij nog steeds in een geklauwde hand vasthad voor hij hem gewelddadig op een bed neersmeet. 'WAAR IS HET!' Zijn bulderende stem klonk als de rollende donder tijdens een zware onweersbui. Savador bleef zwaar hijgend op Alwir aankijken, met een moordlustige blik in zijn ogen. Hij moest zelf wel weten waarover hij het had. Hij was immers de dief van zijn gestolen doos.

''Gaat alles wel goed hier?'' weerklonk een vrij rustige stem bij de deur van de jongens slaapzaal van Gren. Finnegan had de deur geluidloos geopend toen hij op de gangen getier had gehoord. Behalve dat ook de naam Vavendyor geschreeuwd. Het eerste wat door Finnegans hoofd was geschoten was dat Re Aston kennelijk in moeilijkheden zat. Zijn felle gele ogen keken van de Master Savador naar Alwir. Ook als hij niet zijn eigen naam had geschreeuwd had Finnegan hem wel herkend. Hij liet die man al een tijdje in de gaten houden. En dat was maar goed ook. Met zo'n temperament zou het een ramp zijn als hij de nieuwe Heer der Duisternis zou worden. ''Het spijt me dat ik me hierin meng, maar heeft u bewijs dat hij iets van u gestolen heeft?'' vroeg Finnegan nog altijd even rustig. Hij sloeg zijn lange armen over elkaar terwijl hij tegen de deurpost leunde. Hij stootte haast zijn hoofd door zijn achterlijk lange, slungelige lijf. ''Daarbij zal die knul ook niet echt begrijpen waar u het over heeft als u hem niet verteld wat u kwijt bent. Iemand zo benaderen is trouwens ook niet echt de ideale manier'' ging hij verder. Het leek hem voorlopig maar het beste als Master Savador niet wist dat hij Alwir kende. Ondertussen keken zijn ogen niet Savador rechtstreeks aan, maar boorde zich in de ogen van Alwir. En terwijl hij sprak tegen Savador, spraken zijn gedachten tegen Alwir. Re Aston! Waar gaat dit over? Wat heb je je nu weer op de hals gehaald. Ongelofelijk, ik had gezegd observeren niet stelen! stuurde hij in gedachte door aan Alwir.

Savador was al half over Alwir heen gekropen en had een knie in zijn maag gezet waar hij met zijn volle gewicht op steunde. Hij zou hem niet laten gaan voor hij zijn doos terughad en hij dat joch voldoende had gestraft. In zijn ogen lag een woeste blik terwijl hij op Alwir neerkeek. Hij draaide zijn hoofd met een ruk richting de deur toen een rustige stem door de vertrekken weerklonk. Zwijgend nam hij de lange jongen in de deuropening in zich op. Hij kon zo al zien dat hij Shadraans was, dat was niet moeilijk te zien. Zijn blik bleef even hangen bij de felgele ogen van de jongen, maar gleden daarna weer woedend terug naar Alwir. Hij had geen tijd voor onderbrekingen. Hij moest zijn doos nú, voordat dat joch er weer als een haas vandoor zou gaan! De frons tussen zijn wenkbrauwen werd dieper bij het horen van de onnozele vragen van de jongen. Savador wierp hem zijdelings een geërgerde blik toe. 'Heb jij enige reden om je hiermee te bemoeien? Het zijn jouw zaken niet!' wierp hij nors tegen. 'Bewijs heb ik zeker, maar dat ga ik jou niet aan je neus hangen.' Hij dacht even aan de inmiddels al zo goed als genezen beet in zijn kuit. Eén of ander vies martermormel had dat hem aangebracht toen het dier zijn eigenaar Alwir halsoverkop moest volgen tijdens hun ontsnapping. Het was dan al wel genezen, er waren nog kleine littekentjes te zien. Hij schudde met zijn lippen samengeknepen dreigend aan Alwirs kraag om verder te gaan met zijn bestraffing. Dat joch bij de deur vormde een groot oponthoud daarin. Savador draaide zijn hoofd weer met een ruk zijn richting in en staarde hem minachtend aan. 'Wie denk je dat je bent om mij de les te laten lezen, dwaas? Maak jezelf nuttig en besteed je tijd braaf aan je huiswerk in plaats van dat je je neus in zaken steekt die je niks aan gaan! Mij zo benaderen is ook niet bepaald de ideale manier.' Hij draaide zijn hoofd weer richting Alwir. 'En dit joch weet precies waar ik het over heb, is het niet Vavendyor?' Hij sprak zijn naam op een spottende manier uit. 'Jij was degene die mijn kantoor binnenglipte terwijl ik sliep, jij hebt je neus ongevraagd in boeken gestoken die niet voor jouw ogen bestemd zijn, jij was het die mijn kantoor in je vlucht om mij te ontkomen overhoop haalde en het was jouw marter die het waagde mij te bijten. ZEG OP! Waar-is-het!' Savador gaf nog een ruk aan Alwirs kraag. Hij begreep sowieso niet wat dat joch met zijn foto's moest. Het was in ieder geval iets dat hij nooit of te nimmer zomaar aan zijn leerlingen wilde laten zien.