Een zucht gleed over Alyssa’s lippen terwijl ze naar zichzelf keek. Ze had haar haren gewassen en onder de föhn gehouden, maar het was niet dat ze er echt trots op was of zo. Onder haar ogen hadden zich grote wallen verzameld. Ze probeerde het te maskeren door haar ogen wat op te maken, maar ze durfde er ook niet al te veel nadruk op te leggen. Bang dat ze de verkeerde aandacht zou trekken. Bijna had ze zich ervan weerhouden om een jurk en een legging aan te doen. Je wist immers maar nooit waar die jongens tegenwoordig allemaal op vielen. Ze had al veel viezeriken in haar leven meegemaakt. Ze had echter geen idee of een jurk en een legging opwindend waren. Ze zou er maar gewoon platte schoenen onderaan doen. Ze had haar ogen lichtjes opgemaakt door enkel mascara en wat oogpotlood op te doen zodat haar wimpers beter uit kwamen. Het was niet direct iets dat ze af kon leren. Normaal gezien zou ze ook oogschaduw en eyeliner op doen, maar dan werd ze misschien te aantrekkelijk en had ze weer kans dat ze een jongen achter haar gat had lopen. En dan niet het soort jongen dat ze wilde hebben, maar ongevraagde aandacht. Ze moest denken aan Andrew. Wat in haar had hem in godsnaam zo opgewonden om zo’n dingen te willen doen? Het was maar goed dat hij levenslang in de gevangenis zat, hoewel ze geen idee had hoe dat mogelijk was. In het begin had ze dat toch niet geweten. Jack had haar gisteren gebeld om te melden dat Andrew betrokken was bij drie andere zaken van meisjes. Die had hij… ze schudde haar hoofd. Wat als Kailee er niet was geweest? Dan had ze ook bij één van die meisjes gehoord. Ze had nooit gedacht dat hij levenslang zou krijgen omwille wat hij met haar had gedaan, maar schijnbaar was hij aan meerdere dingen schuldig en had hij daarom een hogere straf gekregen. Ze durfde het niet tegen Kailee te vertellen, bang zijnde dat hij dan weer boos zou worden. Jack was er ook woedend op. Ze wilde het liefste naar Jack gaan en hem een stevige knuffel geven, maar ze mocht de academie pas weer verlaten als het vakantie was. Het meisje zuchtte en wandelde naar buiten. Ze was een jas vergeten en zag het niet zitten om die te gaan halen. Dan maar kou lijden. Ze moest maar hopen dat het vestje dat ze had aangetrokken over haar blote armen haar genoeg bescherming zou geven tegen de kou. Niet echt op haar omgeving lettend liep ze dus over het grasveld en verloor haar evenwicht toen iemand tegen haar knalde. Haar jurk schoof omhoog en Alyssa voelde haar wangen rood worden terwijl ze snel haar jurk goed trok en overeind kwam. ‘J-Ja,’ stotterde ze. En toen keek ze de persoon aan. Ze kreunde inwendig. Niet weer een jongen met rood haar. ‘Het gaat prima,’ vervolgde ze op een zachte, heldere toon. Ze wreef haar kleren schoon en probeerde langs hem heen te kijken, haar wangen nog steeds rood aangelopen omdat ze geen idee had wat ze met de situatie aan moest. ‘Ik ga maar weer,’ zei ze haastig tegen hem en ze wilde aanstalten maken om langs hem te lopen.  

Alyssa had werkelijk waar geen idee waarom ze zich zo opgelaten voelde. Waarschijnlijk omdat de jongen rood haar had en dat rood haar veel te veel haar gedachten bracht naar Legend. Hij had niet zo’n rood haar, maar het kwam er wel bij in de buurt. Zijn rode haar dat om zijn hoofd lag en soms in zijn gezicht hing. Ze schudde haar hoofd. Het had geen zin om weer aan hem te denken. Toch moest ze steeds denken aan de mooie momenten en aan de zoen met hem. Dat onderdeel vertelde ze maar beter niet aan Kailee, want dan zou hij helemaal gek worden. Het was niet dat haar beste vriend op haar was of zo, maar op de één of andere manier leek hij Legend al vanaf het begin niet te appreciëren. Hoe zou hij reageren als hij dit zag? Alyssa sloeg haar armen beschermend om zich heen, maar zijn huid maakte geen contact met de hare toen zijn jas over haar schouders werd gelegd. Een vage onbekende geur drong zich in haar neusgaten en ze moest bekennen dat het niet direct onaangenaam rook. Haar ogen – die zo blauw waren als ijskristallen – hielden hem strak in de gaten, maar niks leek er op dat hij zijn jas over haar schouders had gelegd met een andere intentie dan de bedoeling om haar warm te houden. Het was een actie die Legend ook nog wel gedaan had. God, ze wilde dat Legend dit kon zien en dat hij jaloers zou zijn. Dat hij haar dan toch weer terug bij zich nam. Ze wist echter dat het hem dat niet ging worden omdat Legend letterlijk had gezegd dat hij het apart vond om een relatie met iemand te hebben die aangerand was en dat hij dacht dat het niet mogelijk ging zijn. Als Legend het al zou opgeven om die reden, wat zou haar dan hoop moeten geven dat ze ooit iemand kon vinden die er wél mee kon leven? Ze gaf een snel knikje op de jongen zijn vraag en haar mondhoeken drukten zich een paar seconden omhoog toen hij zich voorstelde. Tim was korter dan Legend. Timothy telde bijna het aantal hoeveelheid letters als Legend en dat wilde ze niet. Nee, Tim was goed genoeg. ‘Alyssa is de naam,’ sprak ze zachtjes tegen hem, maar ze weigerde om hem de mogelijkheid te geven tot het verzinnen van bijnamen voor haar. Legend had één vaste bijnaam voor haar en dat was al erg genoeg. Gek dat je in een paar maanden opeens zo had kon afknappen van iemand. ‘Maar zo interessant ben ik niet, hoor,’ zei ze vlug tegen hem. ‘Er zijn vast veel interessantere mensen om mee te gaan wandelen. Bovendien heb ik geen idee waarover te praten.’ Dat laatste mompelde ze er snel achter en ze keek naar de punten van haar schoenen.

Alyssa had geen idee wat ze wilde. Aan de ene kant wilde ze wel sociale contacten maken, maar aan de andere kant wilde ze dat ook weer niet. Wilde ze met rust gelaten worden. Ze had geen idee hoe ze op hem moest reageren, want hij liet haar op de één of andere manier aan Legend denken. Was het slecht van haar als ze van hem af wilde zijn? Hij verdiende het eigenlijk helemaal niet, want hij had haar zijn jas zonder te mopperen gegeven. Hoewel daar waarschijnlijk ook wel weer gewoon iets anders aan verbonden zat. Hij zou wel een lichtmagiër zijn of een Raziaan, want ze zag hem niet eens rillen. Plus zijn jas was lekker verwarmd en een jas was niet zomaar verwarmd. Soms wilde ze zelf dat ze een Raziaan was, maar ze beheerste enkel aardmagie en vuurmagie. Alyssa draaide haar blik van Tim weg toen hij zijn opmerking maakte en een rilling ging door haar heen. Zijn opmerking was misschien warm bedoeld, maar ze dacht dat ze een onderliggende dreiging hoorde. Ze wist ook dat ze waanbeelden had op dit moment, dus hij zou het waarschijnlijk echt wel vriendelijk bedoelen, maar pikte ze dat gewoon niet op of zo. Haar ijsblauwe ogen keerden zich weer naar hem terug en een korte rilling ging opnieuw door haar heen toen hij zijn vraag stelde. Waarom in godsnaam die vraag? Had hij niet een andere vraag kunnen stellen om te beginnen? Zoals zeggen hoe oud ze was? ‘Eh…’ Ze twijfelde kort. Ze had geen zin om te zeggen dat ze pas weer hier was omdat ze weg was gegaan om iemand achterna te gaan die het eigenlijk al niet meer zag zitten. Dat klonk namelijk ook weer zo hopeloos. ‘Ja, best wel,’ was haar uiteindelijke onduidelijke antwoord. Om eerlijk te zijn had ze geen idee hoe lang het was geleden dat ze op de academie was gekomen. Waarschijnlijk een paar maanden, maar er was zo veel gebeurd dat het wel een aantal jaar leek te zijn. Een jaar was het echter niet, want dan was ze nu wel een jaar ouder geworden. Met een schok besefte ze zich dat haar verjaardag binnenkort ergens moest zijn. Ze beet op haar onderlip en keek Tim aan. ‘En jij?’ stelde ze gauw een wederzijdse vraag. Sinds wanneer was ze zo schrikachtig geworden? Ze leek in niets meer op de Alyssa die ze vroeger was voor dit allemaal gebeurde. Ze was teruggetrokken en verlegen. Vroeger zei ze altijd waar het op sloeg, maar nu dus niet meer. Doordat ze zo afwezig was keek ze wéér niet goed waar ze liep en het gevolg was dan ook dat ze bijna struikelde. Domme Alyssa.

Bijna was ze gestruikeld. Bijna. Bijna had ze het voor elkaar gekregen dat Tim lichaamscontact moest maken om te voorkomen dat ze zou vallen. En als hij haar zou aanraken, zou ze niet weten hoe ze zou reageren. Tot nu toe waren de aanrakingen van haar vader, haar broer Jack en Kailee de enigen die zijn kon verdragen. Kailee durfde ze zelfs op zijn wang te kussen, maar dat was omdat hun band net ietsje anders lag dan bij andere beste vrienden. Hun vriendschap ging ontzettend diep. Ze hadden echt al veel meegemaakt. Kailee was de reden dat Andrew in de gevangenis zat. Als Kailee er namelijk niet was geweest, had Andrew kunnen doen wat hij wilde met haar en had hij haar waarschijnlijk in zijn huis als gevangene gehouden of haar direct vermoord. Zij was immers wel de reden dat hij zijn oog had verloren, dus wraak zou hij zeker nemen als hij vrij zou komen. Maar hij kwam niet vrij, want hij had levenslang gekregen. Toch had ze nog altijd nachtmerries over hem. Ze moest denken aan Legend die haar eerst nog altijd had gesust. Ze miste zijn warme omhelzing en zijn lieve, troostende woorden nog voor hij uitvond wat haar overkomen was. Nog voordat hij wist dat haar lichaam vergiftigd was. Vergiftigd door de aanrakingen van haar eigen broer. Alleen Kailee durfde haar nog aan te raken. Alleen Jack en haar vader durfden er mee te leven. Jack was meer beschermend over haar geworden en ze hadden de beste band ooit gekregen. Als ze bij haar vader logeerde, sliep ze altijd op zijn kamer op een matras zodat hij haar kon troosten als ze wakker schoot. Het zou haar raar hebben geleken als ze bij hem in bed ging liggen zoals ze bij Kailee had gedaan, maar het was al troostend genoeg dat hij op een meter afstand van haar lag. Ze keek naar Tim toen deze haar aandacht weer opeiste. Snel schudde ze haar hoofd. ‘Nee,’ ontkende ze geschrokken. ‘Ik bedoel ja, het gaat wel met me.’ Haar kaken werden rood en ze vervloekte zichzelf. Dit moest vast erg onduidelijk voor hem zijn, maar kon zij er wat aan doen dat hij zich opeens met haar zaken bemoeide? ‘Dat is lief van je, maar het is gewoon iets doms. Iets met school.’ Ze was nooit erg goed geweest in liegen en nu was dat ook weer duidelijk. Haar kaken werden rood en ze durfde geen oogcontact met hem te maken. ‘Het is gewoon iets dat ooit wel overgaat. Hopelijk.’ Ze bestudeerde haar nagels alsof die het belangrijkste waren en wilde dat ze nooit naar buiten was gekomen. Was Kailee maar hier. Hij wist wel hoe hij dit soort zaken kon oplossen. Meestal door bruut te gaan doen tegen anderen, maar dat liet ze maar even achterwege. Ze keek Tim nu wél aan. ‘Kunnen we het over iets anders hebben?’ vroeg haar zachte, heldere stem aan hem en haar ijsblauwe ogen keken hem nu haast smekend aan.

Alyssa had geen idee of liegen tegen iedereen wel een goede methode was om ermee om te gaan, maar wat moest ze anders? Aan elke jongen die iets aan haar vroeg vertellen wat haar overkomen was? Ze zouden vies van haar zijn, net zoals Legend. En ze wist niet eens of haar ex echt vies van haar was, maar ze wist wel dat ze het op de één of andere manier had verpest zonder dat ze daar echt iets tegen kon beginnen. Want in principe was het allemaal Andrew’s schuld. Hij was immers diegene die met zijn poten aan haar had gezeten, maar had zij hem daartoe verleid? Het was niet dat ze het ooit allemaal erg had ingezien. Ze had het als normaal ervaren. Alleen toen ze naar Starshine ging had ze het vreselijk gevonden dat hij zo’n aanrakingen deed en dat hij zo aanhankelijk was, maar zelfs dat leek voor haar geen reden te zijn geweest om Jack te waarschuwen en daar mocht ze nu de gevolgen van zien. Dus wie weet was het wel haar schuld en had Legend het volledige recht om haar te dumpen en zich te richten op een ander meisje. Maar wat als het haar schuld niet was? En zo kon ze wel eeuwig met zichzelf blijven discussiëren, maar dat had niet veel zin. Bovendien was ze met iemand in gesprek en die leek te denken dat het allemaal in orde was. Bijna was ze boos geworden om zijn relaxte houding, want dit was zeker niet iets dat zomaar over zou gaan. Maar ja, dat kon Tim ook niet weten omdat ze hem niet de volledige waarheid had verteld, dus wat verwachtte ze allemaal van hem? Ze had kort haar schouders opgehaald op zijn volgende opmerking, maar was toch blij toen het gesprek naar een ander onderwerp werd geleid. Ze dacht na. ‘Ik heb wel recent geleden een schrift met lijntjes gekocht om te schrijven en een tekenblok, maar ik ben er nog niet aan begonnen. Te veel huiswerk,’ verzon ze gauw, want de werkelijkheid was dat telkens als ze zich er overheen wilde buigen, ze lastiggevallen werd door Andrew’s gezicht. De nachtmerries waren ook weer teruggekomen sinds ze zich weer op de academie bevond, maar nu werden ze volledig in andere banen geleid. Bijvoorbeeld Legend die haar probeerde te dumpen en zei dat ze niet goed genoeg voor hem was. Ze zuchtte. Zouden die nachtmerries ooit ophouden? ‘De waarheid is ook dat ik helemaal niet goed kan tekenen. Of vroeger toch niet. Ik denk dat dat een talent is dat aangeboren moet worden.’ Voor de eerste keer sinds tijden lachte ze. Kuiltjes kwamen in haar wangen. Zodra ze zich echter besefte dat ze aan het lachen was, stopte het en keek ze verlegen naar beneden. ‘En jij? Doe jij iets in die trant?’ Hopelijk ging hij nu niet zeggen dat hij piano speelde, want dan rende ze gillend weg.

Alyssa was de hele tijd bezig met het feit of hij niks probeerde en keek ook vanuit haar ooghoeken naar hem, maar ze merkte toch wel dat ze hem beetje bij beetje al wat begon te vertrouwen. Het was lang niet vertrouwen op de manier zoals ze deed voordat alle ellende haar was overkomen, maar het was in elk geval een begin. Ze wist dat het nog wel even zou duren voordat ze hem volledig zou vertrouwen. En zelfs dan zou ze nog een beetje teruggetrokken zijn en terughoudend. Ze wist immers niet of hij een slechte kant had. Andrew leek een paar jaar geleden ook op de perfecte broer, maar dat veranderde allemaal toen hun ouders gingen scheiden en hun moeder opeens weg was. Ze schudde haar hoofd en probeerde zich te concentreren op de omgeving. Ze merkte dat Tim weer aan het praten was en draaide haar hoofd zodat ze zijn woorden op kon vangen. Ze durfde te wedden dat ze het eerste gedeelte wat hij zei niet gehoord had, maar in elk geval wist ze nu wel te onthouden dat hij doedelzak speelde. En dat hij daar helemaal enthousiast van werd zo te zien. Een voorzichtige glimlach kwam rond haar lippen terwijl ze naar de enthousiaste roodharige keek en haalde zich een doedelzak voor de geest. Een rilling ging over haar rug toen ze zich bedacht dat de mannen die de doedelzakken bespeelden geen onderbroek droegen onder hun kilt. Of zo ging het gerucht toch al rond. Ze schudde haar hoofd bij het ranzige idee en keek daarna naar Tim, twijfelend of ze wel iets over haar verborgen talent moest zeggen. Het was in elk geval iets wat ze redelijk goed kon en waarvan ze zelf ook wel erkende dat ze het goed kon. ‘Ik kan zingen,’ floepte er dus uit. Weer kwam er een voorzichtige glimlach om haar lippen terwijl ze Tim peilend aankeek. Hoe zou hij reageren? Als hij maar niet ging vragen om hier te zingen. Daar was ze immers veel te verlegen voor. Maar helaas, met alleen een goede zangstem kwam je niet ver. Legend had haar een beetje geleerd hoe ze een piano moest bespelen en hoe ze haar favoriete liedje moest nabootsen, maar Alyssa dacht er niet aan om zich voorlopig in de buurt van een piano te begeven. Dus die optie viel al weg. ‘Maar misschien kun je eens een keertje iets voor me spelen?’ Ze haalde haar schouders onwennig op, want ze had geen idee hoe ze zou reageren als ze Tim zijn instrument zag bespelen. Waarschijnlijk ging het haar laten denken aan Legend en ze wist niet of ze daar wel klaar voor was. Ze keek Tim ietwat onwennig aan, draaide haar hoofd weer weg en sloeg haar armen ongemakkelijk over elkaar heen.

Het was wel duidelijk dat Tim’s favoriete onderwerp de doedelzak was. Alyssa had er wel eens foto’s van gezien op internet, maar ze had het instrument nooit in levende lijve mee mogen maken. Dat zou dan de eerste keer zijn en om eerlijk te zijn keek ze daar wel naar uit. Het was in elk geval iets anders dan een piano en dat was al iets goeds voor haar. Ze wilde alles meemaken dat haar zo min mogelijk aan Legend deed denken en een doedelzak zou haar alles behalve aan Legend lieten denken. Ze wist echter niet of ze ging zingen. Ze had nog nooit gezongen voor Legend, want hij wist niet eens dat ze dat kon. En ergens was ze wel blij dat ze het voor zich had gehouden. Kailee wist misschien wel dat ze kon zingen, maar was het waarschijnlijk al vergeten omdat het meisje zich niet echt genoodzaakt had gevoeld om te zingen in zijn buurt na alle ellende dat haar was overkomen. Maar soms zou ze echt wel eens graag alleen op een kamer gaan zitten en dan zich weer laten leiden door de muziek. Het was echter allemaal veel te emotioneel en te moeilijk voor haar geweest en het enige dat ze echt na kon zingen waren liefdesliedjes. En liet dat nu net iets zijn dat ze niet wilde zingen. Ze kende echter wel één liedje dat niks met liefde te maken had, maar dan had ze een piano nodig en dat deed haar weer denken aan Legend. Geen optie dus. De blauwe ogen van de zwartharige dame schoten naar Tim toe toen deze weer begon met spreken. ‘Misschien ergens in de toekomst,’ sprak ze twijfelachtig. Ze had nog geen idee of ze echt wel voor hem wilde zingen, maar ze nam aan dat ze het na een tijdje natuurlijk altijd wel kon proberen. ‘En dat lijkt me ook wel een leuk idee,’ bevestigde ze. ‘Maar dan wel ergens in een ruimte waar we niet al te veel gestoord kunnen worden.’ Ze beet op haar onderlip. Dat kwam verkeerd over. ‘Ik bedoel zodat niet te veel mensen mee luisteren naar de muziek. Daar word ik ongemakkelijk van,’ voegde ze er snel aan toe, maar ze voelde haar wangen rood worden en keek beduusd naar de grond. Wat was ze toch weer goed met haar opmerkingen vandaag, zeg. Na een poosje naar de grond te hebben gestaard keek ze hem weer ongemakkelijk aan. ‘Ik zei toch dat ik geen goede gesprekspartner ben?’ lachte ze ontevreden. ‘Ik heb geen idee waar we het over moeten hebben en het enige wat ik kan doen is dom naar de grond staren.’ Tranen verzamelden zich plotseling in haar ogen en snel keek ze weer naar de grond zodat hij het niet zou zien terwijl er een huivering door haar ging.

Alyssa had geen idee hoe ze zich moest voelen. Ze wist dat ze zich vroeger best wel op haar gemak had gevoeld bij zo’n personen en dat Kailee er dan vervolgens weer een opmerking over zou hebben gemaakt, maar nu leek dat ver te zoeken te zijn. Ze voelde zich in de verste verte nog niet op haar gemak bij deze jongen. Ze merkte dat hij echt zijn best deed om haar op haar gemak te laten voelen, maar dat ze het zelf niet leek op te pikken of zo. Het was heel anders toen dat gedoe met Andrew nog niet gebeurd was. Toen leek alles nog makkelijk te zijn. Het communiceren met jongens was heel anders geworden sinds Andrew haar had proberen… Alyssa schudde haar hoofd ongemerkt. Ze moest er zo min mogelijk aan denken, maar de reactie van Legend bleef in haar hoofd rondspoken. Ze had echt gedacht dat hij de ware voor haar was en dat hij het wel zou begrijpen, maar hij was bang geworden en had niet meer van haar gehouden. Of misschien had hij nog wel van haar gehouden, maar wilde hij dat gevoel niet meer aan zichzelf toegeven juist doordat er dingen waren gebeurd. In elk geval mocht ze er van Kailee en van zichzelf niet te veel meer aan denken, maar dat was nog al lastig als je er elke dag weer mee geconfronteerd werd. De opmerking dat de jongeman niet opzoek was naar liefde liet haar enigszins wat kalmeren, maar aan de andere kant vond ze het vreemd dat hij het niet dubbelzinnig had opgevat. Dat deden die jongens tegenwoordig toch allemaal? De zwartharige draaide haar hoofd toen een zakdoekje werd voorgehouden en na een poosje nadenken nam ze het toch maar aan. Hier gaan rondlopen met betraande wangen had ook geen zin. Het zou echter niet eens zover gekomen zijn als hij niet zo’n aardig gebaar had gedaan. En ja hoor, ze voelde de tranen al over haar wangen stromen. Ze onderdrukte een snik, draaide zich van hem weg en begon gauw met het zakdoekje over haar wangen te vegen. Ze probeerde haar hoofd te schudden op zijn vraag, maar het kwam eerder over alsof ze aan het knikken was. Ze vervloekte zichzelf nu zo hard omdat ze zo zwak was, maar ze kon er niks aan doen. ‘Er is gewoon veel gebeurd, laat mij maar,’ zei ze tegen hem terwijl ze diverse snikken probeerde te onderdrukken. Het zou makkelijker zijn geweest als Kailee hier in de buurt was, maar dat was helaas niet zo. De zwartharige draaide haar hoofd naar de jongen. ‘Sorry, ik zie er vast vreselijk uit zo,’ zei ze twijfelend. ‘Ik kan beter gewoon terug naar binnen gaan en mijn gezicht een paar jaar niet meer laten zien of zo. Ik denk niet dat iemand het wat uitmaakt als ik gewoon binnen blijf zitten.’ Ze haalde mismoedig haar schouders op, kneep de zakdoek in één hand samen en staarde daarna naar de grond. Waarom moest alles zo verschrikkelijk lastig zijn en kon ze gewoon geen leuk gesprek hebben met deze jongen?