Naam: Mefla
Roepnaam: Mef, Qui-qui
Leeftijd: onbekend
Afkomst: Mount Ragnarok, Razen
Magie: Fire and earth
Grootte: Verschillend, meestal 1,80
Gewicht: Verschillend
Bouw: Slank, elegant
Vachtkleur/Kleur schubben/etc.: Haar lichaam bestaat uit alleen maar vlammen
Kleur ogen: Felgeel zonder pupil
Likes: Heath, A good conversation, power,
Dislikes: Water, cold,
Angst: Dat de wereld een grote oceean wordt
Geaardheid: aseksueel
Extra: Heeft een zwak voor pittig eten. Gebruikt vaak oude demonische woorden in haar zinnen. Heeft Nocte O’ Lentarin gekend.

Karakter:
Grof: Doordat ze veel dingen heeft gezien en meegemaakt, is ze al heel gehard, waardoor ze zelf vaak mensen ziet als zwakkelingen. Dit doet ze puur voor hen, zodat de mensen naar zichzelf gaan kijken.
Onvoorspelbaar: Door de jaren heen zijn d'r gedachten altijd al een soort..wissel geweest. Dit komt omdat d'r emoties anders werken dan bij mensen. Hierdoor blijft ze soms onvoorspelbaar in wat hij kan doen, of zelfs wat in wat ze kan zeggen. Het is en blijft iets wat geen vaste vorm heeft.
Wijs: Door de jaren heen heeft Mefla ook heel wat dingen meegemaakt, ook heeft ze veel kennis over zowel vuur als aarde magie, gezien ze al duizenden jaren niets anders heeft gedaan.
Humeurig: Blij zal je Mefla eigenlijk nooit zien. Hooguit een licht gegrinnik als ze iets grappig vind. Ook, omdat ze blijheid een rare, vreemde emotie vind.
Trouw: Als bondgenoot heb je veel aan Mefla. Ze zou er altijd zijn voor je, en zou je nooit in de steek laten. Dit ziet ze als een zekere gunst ten opzichte van de mensheid. Als een zekere vergelding van het feit dat hij ook veel mensen had vermoord.
Wreed: Toch kan het zo zijn dat, als ze boos wordt, ze ook echt goed boos wordt, en alles om hem heen kan vernietigen. Ze is altijd zo direct mogelijk, gezien ze ervan houd om reacties van mensen te zien. Je kan het zien als een zekere vorm van leedvermaak.

Geschiedenis:
“Mijn geschiedenis? Die gaat terug voordat jullie geboren worden. Dendu Aksia..Zelfs voordat deze wereld er was. Geloof ik. Ik weet het zelf ook niet helemaal zeker meer. Maar goed. Laten we beginnen met het deel dat ik in jullie wereld was gekomen. Het begon eigenlijk heel saai. Een van jullie soort..een magician toch? Die had mij dus in jullie wereld opgeroepen. Toen was ik nog jong en onwetend. Petura Karsy..Als een schaap gehoorzaamde ik deze magician en verwoestte ik in opdracht een dorp. Wat jullie soort gelijk al een goed beeld over mij gaf toentertijd. Afijn, hierna zag ik de destructie die ik had gemaakt. Iets wat ik niet wou. Omdat deze magician nog jong en dwaas was, kon ik al snel onder zijn macht vandaan komen. Uiteraard had ik de magician gelijk afgemaakt. Zie het als een vergelding voor al die levens die hij mij had laten nemen. Ik was nu vrij om te gaan en te staan waar ik wou. Echter had mijn massamoord van die tijd al snel zijn ronde gedaan rondom Razen, want binnen de kortste keren zat het hele korps van Razen op mijn dak. Enkel kijkend naar mijn acties, niet verder kijken dan hun neus lang is..*zucht* Fenktar orga.. In ieder geval, ik besloot tot die tijd mijn toevluchtsoord te zoeken in 1 van de vulkanen die Razen had. Met genoeg keuze had ik uiteraard al snel een toevluchtsoord gevonden. In dat toevluchtsoord heb ik wat? 200..misschien 300 jaar wel gezeten. Zonder echt naar buiten te gaan. Toen ik eens had besloten weer naar buiten te gaan, zag ik dat jullie magicians inmiddels een stad om mijn vulkaan hadden gebouwd. Nog steeds blijft het mij verbazen hoe snel dat wel niet is gegaan. In vermomming van een wolkje as, was ik naar deze stad toegegaan. Puur uit fascinatie van jullie magicians. Ik zag dat jullie wereld veel veranderd was. Uiteraard ging ik niet mijn vorm laten zien. Men ging mij waarschijnlijk toch weer zien als een monster. Ik besloot daarom onder jullie te leven door middel van te dienen als haardvuur, om zo via de as, naar een volgend huis te gaan. Tot dat..op een dag..een meisje opeens tegen het voor haar levenloze haardvuur ging praten. Hoe ze het zo leuk vond, mooi en het lekker warm was. Ze vertelde mij van alles. Haar naam…Fentura.. wat ze deed, al haar gedachten stortte ze bij mij uit. Ik voelde een zekere band tussen mij en haar ontstaan. Ze zou soms geweten hebben dat er een luisterend oor in het vuur was..? Uiteindelijk besloot ik op een dag toen haar ouders niet thuis waren, een deel van mijn ware vorm in de open haard te laten zien. Eerst was ze uiteraard bang. Maar de bangheid ging al snel over in..fascinatie. Ik vertelde haar wat ik was, en hoe ik hier terecht was gekomen. Toen vroeg ze om mijn naam. Een naam? De enige naam die ik kende was “monster”. Toen bedacht ze zelf een naam voor mij. Mefla. Een woordspeling op het zogenaamde Engelse woord voor vlam. Dus vanaf die dag heette ik Mefla. Toen wou Fentura mij de stad laten zien. Uiteraard sloeg ik af. Wetende dat de magicians toch van mij zouden schrikken. Toen kwam Fentura met het idee dat ik mij heel klein zou maken, waardoor het leek alsof ze gewoon een onschuldige vuurspreuk aan het doen was. Na enig beraad stemde ik ermee in. In de stad, zag ik mensen zoals ik ze nog nooit eerder had gezien. Van dichtbij. Dit was een hele ervaring voor mij, gezien ik jullie soort nog nooit zo had meegemaakt. Echter kwam het op een gegeven moment dat Fentura een steegje in ging. Dit was een kortere weg naar huis zei ze. Echter, kwamen er opeens twee magicians aan die niet al te goeie bedoelingen hadden met het meisje. Dit bevestigde maar weer mijn beeld dat ik bij jullie magicians had.. In ieder geval, ik deed het nodige, en beschermde haar tegen de twee magicians. Fentura zag mijn namelijk anders dan de anderen..iets wat zeldzaam was. Iets wat ik wou bewaren. Na dit voorval kwam er echter opeens nog een persoon op ons af. Even dacht ik dat deze persoon ook kwaad in de zin had. Echter, deze persoon was eigenaar van een bedrijf dat wandeltochten bij de vulkaan bij het dorp organiseerde. Ze wouden mij als attractie gebruiken in de vulkaan. Uiteraard stemde ik ermee in. Ik dacht zo een dienst te bewijzen aan de mensheid, en gewoon mijzelf kon blijven. Iedere keer eruit komen, beetje eng doen en weer terug in mijn lavapoel gaan. Zo zag mijn dag er voor 100 jaar uit. Tot op een dag ik mij besefte, dat dit eigenlijk precies dezelfde situatie was als 400 jaar terug. Ik..een zekere slaaf van de mensheid. Beetje doen wat ze zeggen voor hun eigen doeleinden. Het was niet slecht hoor, daar niet van..maar het voelde ook niet goed. Dus was ik met de noorderzon vertrokken. Om als as over heel Razen te zweven, en weer op dezelfde manier voort te leven altijd. Deze keer er niet voor kiezend om te integreren met mensen. Totdat ik hoorde over Starshine, en de legendarische magiërs die hier werkte. Ik hoorde dat zogenaamde “adviseurs” alle vrijheid hadden, enkel dat ze moesten komen als hun meester of meesteres hun advies nodig had. Ik zag dit zelf als een goeie manier om mijn wijsheid beschikbaar te stellen aan mensen. Ik had opgevangen dat de naam van deze legendarische magician Lillith was. Ook had ik gehoord dat ze nu voor een tijdje weer op Razen was. Ik ging dus zelf op zoek naar deze Lillith. Ik wist dat ik snel moest zijn, want ik had gehoord dat ze diezelfde week weer naar een andere planeet zou gaan. Ik besloot allereerst de haarden van het regeringsgebouw in de hoofdstad te bezoeken. Ze was immers een belangerijk persoon, dus kon ik haar daar wel vinden. Echter, bleek dat ze netaan de zaken daar afgehandeld had, en nu in een hotel in de hoofdstad verbleef om haar laatste dagen door te brengen in de hoofdstad als teken van een soort van kleine vakantie. Na de naam van het hotel te hebben gehoord, ging op zoek naar deze. Na deze dus gevonden te hebben, ging ik in de haard achter de receptie, omdat ik had gezien dat hier alle gasten voorbij kwamen. Al snel kwam er een vrouw binnen, waar ik veel kracht vanaf voelde komen. Alsof haar aura in vuur en vlam stond. Ze keek even naar het haardvuur. Alsof ze wist dat daar een grote kracht in zat. Dit moest haar zijn. Het hotel was niet zo heel groot, en haar kracht wel, dus haar kamer vinden was niet zo heel moeilijk. Toen ik haar kamer had gevonden, besloot ik haar op dezelfde manier maar weer te benaderen als ik met Fentura had gedaan. Ze was even licht verrast, maar zeker niet bang. Ik vertelde haar mijn voorstel. Ze leek er even moeite mee te hebben. Ik geef haar gelijk, ik ben immers ook maar een demon in deze wereld. Ook was er in het verleden al een andere demon geweest die zich..buitenproportioneel gedroeg op SSA. Ik verzekerde haar dat ik mijn taak wel serieus zou nemen. Uiteindelijk stemde ze ermee in. Wat ze echter niet wist toentertijd is dat je nooit een demon moet vertrouwen..Maar goed, dat is dus mijn verhaal van hoe ik hier adviseur zo ben geworden."