Between the crossfire.

Het was een helse dag geweest. The Abandoned Manor was een ware hel. Iro was blij dat ze daar uit waren al zou hij nog terug gaan om de arme zielen daar proberen te bevrijden die daar door een vreselijk lot omgekomen waren. Maar hoe dat was nog de vraag. Zelf zou hij daar nog veel voor moeten studeren uit de boeken van de bieb. Misschien dat hij eens terug naar Shadra moest gaan om daar in de boeken van zijn overleden grootouders te neuzen in de hoop daar iets te vinden? Voor nu stapte hij zijn vertrekken binnen. De deur deed hij nooit op slot, want hier zaten geen dieven en Theneras zou vast en zeker in zijn eigen bed gaan slapen, anders zou het wel heel erg gaan opvallen? Toch wist niemand hier nog van en daar was Iro toch wel trots op, want dit kon lelijk voor hem uit pakken. Theneras zou waarschijnlijk op school blijven want Hij moest het juiste voorbeeld geven. Dus waren de consequenties voor hem en niet voor zijn leerlingen, toch? Hij voelde zich uit geput en vies. Vooral die schaduw wezen in de vorm van een oorwurm was een vreselijke ervaring geweest. Iro stapte de badkamer in en trok zijn kleding uit. Ook die zagen er niet uit en deponeerde ze in de wasmand en stapte onder de douche. De hete stralen waren welkom na uren in een oud, vies, koud en tochtig huis te hebben rond gelopen. Hij zuchten even en merkte dat Reaper een oogje op hem hield. 'Het gaat goed, Reaper ik eet straks nog wat en dan ga ik slapen.' zei Iro en hij hoorde een ontevreden gegrom, maar verder geen respons. Zelf wilde hij eerst nog wat op papier zetten om die later aan Savador te geven over wat hij uit gevonden had. De verschrikkelijke geschiedenis in dat spook huis was iets om te bewaren en aan de leerlingen te leren. Ze moesten de waarheid weten over het huis, hopelijk gingen ze dan niet zomaar naar binnen. Daar huisde de verschrikkelijkste parasieten tegen woordig, maar misschien dat de dokter er ook wel mee geëxperimenteerd op de kinderen? Na zich schoon gewassen te hebben voelde Iro nog even aan zijn oor, maar die bloeden gelukkig niet meer. Hij droogde zich af en bekeek zichzelf in de spiegel. Man wat zag hij er vreselijk vermoeid uit! Hij schudden even lachend zijn hoofd en liep de badkamer uit met een handdoek om zijn middel, ging aan de schrijftafel zitten en trok een pen en papier naar zich toe, maar ook haalde hij vier kruiden koekjes uit een trommetje uit de la van zijn bureau en at die al schrijvend op. Nadat Iro zijn verslag klaar had legde hij ze in een mapje in een andere la en stond op. Hij voelde zich al wat beter, maar het zou beter zijn wat te gaan slapen. Reaper had al die tijd zijn ogen op zijn meester gericht gehad, maar leek de schaduwen in te vluchten toen Iro naar de slaapkamer toe liep, zich half aan kleden en onder de dekens kroop. Iro wist dat hij pas weg zou gaan als hij Iro zou horen slapen. De Dark magic magician zuchten nog even voor hij zijn ogen sloot en toch wel snel in slaap viel. Hij was ook zo moe, ondanks dat zijn energie weer op peil was, maar emotioneel was hij er vermoeid aan toe.

(Ronodan & Jareth)
Yay!

Hij had de uitkomst van deze vergadering eigenlijk wel al kunnen voorspellen. Al vanaf het moment dat Jareth aan zijn deur had gestaan. Toch was hij met de man meegegaan naar de vergaderzaal. Na elkaar eerst een kwartier lang zwijgend dodende blikken toegeworpen te hebben waren ze uiteindelijk toch begonnen met praten. Er waren zaken die hun beider planeten aangingen. Het praten was al niet soepel verlopen en al snel uitgekomen op milde beledigingen die steeds erger waren geworden. Nu was hij met kracht het raam van de bovenste verdieping van de Toren uitgesmeten. Ronodan riep zijn vleugels op en probeerde zichzelf weer in balans te brengen. 'Geweld is niet de oplossing Jareth. Dat raam kan er ook niks aan doen dat jij de intelligentie van een banaan bezit,' riep Ronodan kwaad in de richting van het kapotte raam. Meteen daarna vloog hij ervandoor voordat hij Jareth nog kwader maakte en iets achter hem aan door het raam gooide. Dit was geen goede positie om neer te storten. Dan zou hij een lelijke klap tegen de grond maken.
Hij schoot langs de ramen van de academie. Achter de meeste van hen was het donker. Logisch, het was midden in de nacht. Hij vloog door een van de openstaande ramen naar binnen. Met een snelle blik naar buiten speurde hij naar Jareth, maar hij durfde het er niet op te wagen. Vannacht even niet. Zijn schouder was nog steeds niet helemaal hersteld. Hij keek de donkere gang in. Ronodan had geen idee op welke etage hij beland was. Maar hij probeerde de eerste deur rechts van hem. Toen de klink meegaf glipte hij gauw de kamer in. De eigenaar lag te slapen, maar hij was hier maar tijdelijk. Op goed geluk trok hij de eerste deur open die hij zag. Een kast, perfect. Het moest maar even. Zachtjes sloot hij de deur achter zich weer.

Hij wist niet waarom hij ooit dacht dat hij een normale vergadering met Ronodan had kunnen houden. Liever had Jareth het uitgesteld. Maar het vervelende was dat hij Ronodan nodig had. De weervoorspellingen die hij van Gren had gekregen over het afgelopen jaar en de meest waarschijnlijke voorspellingen van volgend jaar hadden de kans op bosbranden vergroot. Als die voorspellingen werkelijkheid zouden worden, dan zou hij de hulp in moeten schakelen van Cassiaanse...en Puffoonse magiërs. Maar samenwerken met deze man was gewoonweg onmogelijk. Na twee uur nog niks opgeschoten te zijn was hij gek geworden en erg makkelijk op de kast te jagen. Hij had sowieso weinig geduld als het om Ronodan ging. Het was geen verrassing dat het snel daarna fout ging. Het was niet zijn bedoeling geweest om hem uit het raam te gooien. Hij liep naar het venster toe en zag Ronodan wegvliegen. 'Ronodan! Kom onmiddellijk terug,' riep hij de man achter na. Waarschijnlijk hoorde de man hem niet eens meer en anders negeerde hij hem gewoon. Jareth zuchtte even. 'Klein kind,' mompelde hij zacht. Elke andere avond had hij het laten begaan. Maar dit was gewoon te belangrijk.
Jareth wreef even in zijn ogen en legde daarna zijn hand op de koude stenen waar de Toren uit gebouwd was. 'Waar is hij?' vroeg hij zachtjes en sloot zijn ogen. Leven was overal te vinden, als je het maar wist te zoeken. Het water dat tussen de stenen van het gebouw was geraakt was een bron van leven geweest. Mos was gegroeid, net als klimop. En zolang hij in verbinding stond met dat leven kon hij de hele buitenmuur van de academie afzoeken tot het moment dat hij twee rode vleugels door een raam zag verdwijnen. Hij opende zijn ogen weer en wist waar hij Ronodan zou kunnen vinden.

Het was niet veel later dat Jareth in de stille, donkere gang van de leraren etage stond. Waarom Ronodan hier naartoe gegaan was, was hem een raadsel. Hij probeerde verschillende deuren, maar de meeste waren op slot. Uiteindelijk vond hij een deur die meegaf op het moment dat hij aan de deurklink draaide. Hij duwde de deur voorzichtig open en keek de duistere ruimte in. Hij kon Ronodans sterke magische energie voelen. Hij was hier. 'Ronodan! Hou op je als een klein kind te gedragen en kom hier!' siste hij zacht door de ruimte.

Iro had niet kunnen weten dat er zich iets aan het afspelen was tussen Ronodan en Jareth. Dat die twee het niet met elkaar konden vinden, was hem nog vreemd. Maar daar zou hij nog wel achter komen, maar voor nu lag de docent Dark Magic heerlijk te slapen na een vermoeide dag. Hij had een rapport niet zo lang geleden geschreven en die veilig op geborgen gelegd, maar dat er iemand zo maar zijn kamer binnen kwam zonder eerst te kloppen was ongewoon, maar Iro werd er niet wakker van omdat Reaper er niet was om hem te waarschuwen en te wekken. Dat het Ronodan was wist Iro ook niet, maar toen hij zijn geur rook, dacht Iro dat hij die mysterieuze man in zijn droom rook. Hij bleef heerlijk slapen en murmelde iets onverstaanbaars voor hij zich omdraaide. Maar ook toen Jareth niet veel later zijn deur opende en naar Ro riep werd de jonge man nog niet wakker. Wel begon hij vreemd er door te dromen, al had hij Jareth nog nooit ontmoet.

De kast was niet heel ruim. Hij moest er een beetje gebogen in staan. Hij was ook niet heel diep. Ronodan voelde al snel de achterwand in zijn rug toen hij voorzichtig iets naar achteren schuifelde. In het donker kon hij de meeste kleren niet echt van elkaar onderscheiden maar hij rook een vaag bekende geur. Hij hoorde zacht gemurmel aan de andere kant van de kastdeur. Het klonk niet als iemand die wakker werd. Maar het geluid van de deur die daarna open ging alarmeerde hem. Vooral toen hij Jareth's magiebron voelde. Hoe had die man hem zo snel gevonden? Hij had eigenlijk gehoopt hem de rest van de nacht te kunnen ontlopen om hem morgen, wanneer hij wat actiever was, weer tegen te komen. Ronodan drukte zich tegen de achterwand van de kast aan. De kans dat Jareth weer weg zou gaan zonder hem te vinden was erg klein. Net zoals Ronodan de magische energie van de man een sterk kon aanvoelen zou Jareth dat ook bij hem kunnen. Weer die vaag bekende geur. En ineens herkende hij de mompelende stem die hij eerder had gehoord. Hij was in Iro's kamer terecht gekomen. En hij stond nu in zijn kast. Hij hoorde Jareth aan de andere kant van de deur zijn naam noemen. Hij sloot zijn ogen. Zijn fysieke lichaam vervaagde. Hij werd langzaam transparant totdat hij volledig in rook was opgegaan. Moeiteloos glipte hij onder de kier van de kastdeur door. Hij kon Jareth's silhouet in het duister zien. Zijn contouren werden vaag verlicht door het licht dat van de gang af kwam. 'Ik zou niet zo luid praten Jareth. Iemand probeert hier te slapen. En ik kan verdwijnen, maar hoe wilde jij jouw aanwezigheid uit gaan leggen?' klonk zijn stem zacht door de ruimte terwijl hij op enkele stappen bij Jareth vandaan weer zijn vaste vorm aannam. Het was te gevaarlijk om te lang met de rook samen te zijn. Zijn gezicht stond ontspannen, geamuseerd zelfs. Maar zijn lichaam stond strak. Hij vond het geen relaxt idee dat Jareth hier was. Hij zou hier zelf eigenlijk niet eens moeten zijn.

Jareth had niet in de gaten gehad dat de kamer op het moment bewoond was. Zeker, je kon zien dat er iemand leefde. Maar Ronodans energie vulde de kamer en hij had de andere aanwezigheid niet opgemerkt. Dus was Jareth ervan uit gegaan dat de bewoner van de kamer op het moment niet aanwezig was en Ronodan een lege kamer uitgezocht had. Waarom zou de man ook een kamer in gaan waar op dat moment iemand aanwezig was?
Ronodans stem kwam uit het niets. Als door een beest gestoken draaide Jareth zich om. Uiteindelijk verscheen de man weer al was hij niet goed zichtbaar door de duisternis. 'Ik had hier niet hoeven komen als jij je niet als een klein kind gedragen had Ronodan,' siste hij tegen de man, oprecht proberend om zachter te doen al wilde het door zijn frustratie misschien niet heel erg lukken. 'Dus als je klaar bent, dan kan je me vinden in de vergaderzaal. Want wij zijn nog niet uitgesproken,' sprak hij met opeen geklemde kaken waarna hij zich weer omdraaide naar de deur om weg te gaan voordat de onbekende in de kamer van hun lawaai wakker zou worden.

Door de onrust die in de kaner heerste en de boze stemmen hoewel ze fluisterend waren. Wekte hem toch. Even bleef Iro nog even met geopende ogen liggen luisteren, maar echt verstaan deed hij ze niet. Iro wilde er het fijne van weten en sloot alle uitgangen van zijn vertrekken door een muur van Dark matter op te werpen. Ramen en deuren zouden erdoor verzegelt zijn. Iro klom uit bed met enkel zijn pyama broek aan. Hij had nooit zo veel last van de kou en schoof zijn vermoeitheid opzij. Hij kwam de slaapkamer uit gelopen. Iro voelde wel dat Ronodan aanwezig was maar wie die andere sterke energie was wist hij nog niet. 'Waaraan heb ik deze verrassing te danken?' vroeg Iro op zijn gebruikelijke kille afstandelijke toon. Heel even knikte Iro licht naar Ro, maar toen viel zijn.blik op de andere man. Beide waren ergens kwaad over, maar waarover en waarom was hem nog een raadsel. Iro zou zijn barriere niet eerder omlaag halen voor hij wist waarom ze hier waren. Toch bleef een licht prikkelend gevoel hem plagen. Hoewel Ro nu niet zichzelf was vond Iro het toch wel leuk dat de man in zijn kamer stond.

Hij snoof even. Zich als een kind gedragen. Jareth had die moordblik in zijn ogen niet gezien toen hij hem door het raam van de vergaderzaal had gegooid. Zijn schouder was net weer hersteld en hij keek er niet naar uit om hem nog een keer uit te kom te laten trekken. Daarbij was hij nog bezig met zijn revalidatie oefeningen om die arm weer optimaal te kunnen gebruiken. Hij zou zich niet nog een keer door Jareth laten verassen. Vandaag was gewoon niet het moment geweest om tegen hem te vechten. Al werd het moeilijk...
Met opeen geklemde kaken om hem geen harde verwensing toe te snauwen keek Ronodan toe hoe Jareth zijn rug naar hem toe keerde. Slechte beslissing. Zijn vingers jeukte om die arrogante kop van die groenharige freak eens goed te verbouwen. Maar nog voordat hij iets kon doen hoorde hij de stem van Iro. Zijn hoofd schoot opzij, zijn gezicht misschien ontspannen maar in zijn ogen was nog altijd woede te zien. Zijn blik ging weer naar Jareth. 'Oh geen zorgen. Wij waren net van plan om weer te vertrekken,' sprak hij met opeen geklemde kaken. Terwijl hij dat zei verschoof hij zijn voet een stukje naar achteren en weer terug naar voren waardoor een kleine, maar krachtige windstoot Jareth omver zou proberen te halen.

Jareths hand had de deurklink nog niet vastgepakt. Zijn aandacht ging naar de stem van de onbekende man die ineens in de kamer stond. Ronodans magische energie was te sterk geweest om deze man eerder te voelen, maar nu hij in de kamer stond merkte Jareth de duistere energie die om hem heen hing. Met zijn blik nog op de man gericht werd hij door een luchtstoot tegen de deur geslagen. Langzaam duwde hij zich van de deur af en draaide zich om naar Ronodan. Hij had elke greintje geduld verloren. Het kostte hem elke vezel in zijn lijf om zichzelf onder controle te houden. Maar Jareth was als een glas dat steeds voller en voller werd. De waterspanning had een kop opgebouwd. Een druppel teveel en hij zou overstromen. Het enige wat hem nu tegen hield was pure wilskracht. Er ging van alles door zijn hoofd. Elke manier die hij kende om Ronodan in een korte tijd zoveel mogelijk schade te doen. Zijn lippen waren een dunne streep geworden en de blik in zijn ogen kon de roodharige man wel schieten. Het was al een lange nacht, maar het zag ernaar uit dat hij nog wel langer zou worden. 'Ik zou niet zo overmoedig doen als ik jou was,' gromde hij zachtjes. Daarna ging zijn groene blik naar de andere man. 'Onze excuses voor het storen. We zullen u verder alleen laten,' sprak hij, ogenschijnlijk een stuk relaxter maar van binnen nog altijd opgefokt.

(sorry, inspiratieloos)

PROFILE MAGICIAN