[Theneras :>]

Hard ademend en bezweet lag Theneras in zijn bed, terwijl hij met wilde ogen naar het plafond staarde. Met een hand ging hij door zijn met zweet doordrenkte haren en probeerde zijn ademhaling weer rustiger te krijgen. Elke keer als hij zijn ogen ook maar iets dicht deed, dansten de beelden van de nachtmerrie door zijn hoofd. Het was wederom de zelfde als altijd, maar nu waren er elementen, mensen en dieren van de school in te vinden, iets wat het alleen maar erger maakten. Hij haatte het. Haatte de nachtmerries en haatte het dat het nu nog naarder werd. Met een zucht bracht hij zichzelf naar een zittende positie om dan met zijn handen iets tegen zijn ogen te duwen en zo zijn hoofd te laten hangen en rusten. Slapen ging hem niet meer lukken. De beelden zouden telkens terug komen en mocht hij toch zo een mazzel hebben dat hij wel in slaap sukkelde, zou de nare droom in alle hevigheid terug komen. De jongen met de licht blonde haren slikte een paar keer, ademde uit en draaide zich een kwartslag zodat zijn benen over de rand van zijn bed bungelden en zijn tenen, gevolgd door de rest van zijn voeten, de grond raakten. Hierna hief hij zijn hoofd weer op vanuit zijn handen, knipperde een paar keer en stond op. De koude nacht lucht die op zijn bezwete en warme huid kwam liet hem rillen en bezorgde hem een beetje kippenvel. Het was niet echt koud, maar wel in vergelijking met zijn bed en lichaamstemperatuur. Vanuit zijn kast pakte hij zijn schoenen, sokken, schoon ondergoed, een zwarte joggingbroek en een lekker zittend wit T-shirt. Met deze kleren plus een handdoek in de hand liep de knul naar de badkamer, waar hij zich snel opfriste door een snelle douche te nemen. Na zich te hebben afgedroogd en aangekleed liep hij (met nog licht vochtige haren) terug naar zijn kamer om zijn vuile kleding in de wasmand te gooien. Kort keken zijn licht blauwe ogen rond, zoekend naar een stel rode ogen. Hij zag ze glinsteren vanonder zijn bed, waarna ze verdwenen gepaard met de mentale woorden over dat hij zou gaan jagen. Eerlijk gezegd had hij van Revas niet anders verwacht. Het soul beast hield zich liever op in de schaduwen dan in de zomerse zon die over een paar uur weer haar stralen zou laten zien. En ongelijk gaf hij het wezen niet.

Met een zachte brom deed hij zijn kamerdeur dicht en besloot wat te gaan wandelen. Doelloos en zonder echt te weten waarheen. De douche had alle slaap uit zijn lichaam doen verdwijnen. Maar ver kwam hij niet. Zijn aandacht werd getrokken door het zien en het horen van het knerpende vuur met haar dansende vlammen van de openhaard met daarvoor een jongen in de rolstoel. Hij had hem vaker gezien. Op deze afdeling, in de gangen en in een paar lessen. En hij moest eerlijk wezen, een jongen als hij, viel nu eenmaal op. Theneras kon alleen niet zeggen dat hij al een keer met hem had gesproken. Mede door zijn eigen persoonlijkheid en doordat hij er nooit de tijd voor had gevonden. Maar nu waren zij de enige twee hier. De enige twee die wakker waren in het holst van deze zomerse nacht. De zwartharige gast zou ook wel een reden hebben dat hij wakker was en dus of hij zin had in een kort gesprek viel nog te bezien. De blonde jongen zelf was namelijk niet zo van het spreken met onbekende mensen, zeker niet in een groep, maar één op één ging het hem altijd beter af. Met stille stappen liep hij richting de openhaard toe, om dan plaats te nemen in een stoel die naast de ander stond. ‘Goedemorgen.’ Sprak Theneras tegen hem, terwijl hij hem kort aankeek en de andere jongen toe knikte. Het vuur en de vlammen dansten verder en het reflecteerde een beetje in de jongen zijn licht blauwe ogen. Wat hij meer moest zeggen, wist hij eerlijk gezegd echt niet, en dus bleef hij stil zwijgend kijken naar de dansende vlammen. De rood oranje gloeiend hete vlammen reflecteerde ietsjes in de jongen zijn blauwe ogen terwijl hij dit deed. ‘Kon jij ook niet meer slapen?’ vroeg hij de jongen naast hem, na eventjes stil geweest te zijn. Hij scheurde zijn ogen los van de openhaard en keek de zwartharige jongen naast hem aan. Of hij op de vraag een antwoord kreeg? Hij wist het niet. Het was dan op zich ook wel een retorische vraag geweest. Hij zelf zou een nee hebben geantwoord, als de vraag aan hem was gesteld. Maar zoals hij eerder had opgemerkt, kende hij deze jongen niet echt persoonlijk én hijzelf was hem niet. Dus of en hoe iemand zou reageren was altijd een verassing.

Het eerste wat hij van de andere jongen zag, was diens onderzoekende blik. Iets wat niet heel vreemd was, het was immers nog nacht of heel vroeg in de ochtend. Dat was maar net hoe je het bekeek. De stoel waarin de blonde jongen nu zat was een comfortabele, beter dan de houten stoeltjes van sommige klas lokalen. Al waren die stoeltjes bij lange na niet het meest oncomfortabele om als stoel te hebben. De vlammen van het vuur voor hem verwarmden hem en jaagden het grootste deel van de nare herinnering of droom uit zijn lichaam. Dat was al een beter gevoel. Al snel volgden een vraag, van zijn kant nog wel. Het antwoord van de andere volgde al snel en Theneras knikte eventjes. 'Nee precies. Het weer in slaap geraken als je eenmaal wakker bent, is het moeilijkste.' Kort was het even stil voordat hijzelf verder ging. 'En goed idee. Wie weet ga ik dan met je mee. Dan weet ik zeker dat al het lekker nog niet weg gekaapt is' Grijnsde hij half maar zachtjes. 'En gelukkig gaat de eetzaal over een paar uurtjes al open.' bedacht Theneras hierna hardop, die nu zelfs een bijna onzichtbare, kleine glimlach rondom zijn lippen had staan. Hij hoopte dat een gesprek met deze knul en de warmte van de open haard en dan misschien later nog een goed boek, dat het gevoel van dat de tijd langzaam ging flink zou doen verkorten. Zijn blauwe ogen lieten zich van het vuur weg glijden en gingen richting de zwartharige jonge naast hem bij het zien van een beweging. De jongen zijn hand gleed over iets op diens ontblote rug. Een litteken, besefte de blonde knul al snel waarna hij zijn ogen zo snel als hij kon afwendde. Littekens waren naar, hijzelf had ze ook op zijn rug en liet ze het liefst zo min mogelijk zien. Hij ontblootte zijn rug alleen als het echt niet anders kon, zoals tijdens sommige water magie lessen en in het bijzijn van mensen die hij echt vertrouwde. Anders deed hij het liever niet. Hij had een hekel aan zijn littekens, keek er dan zelf liever ook niet naar. Laat staan hoe dat was bij anderen. En dan was er nog dat, als de jongen zou zien dat hij ongewild staarde, dat het ongemakkelijk zou worden. Waarschijnlijk. En dan duurde het wachten langer. En dan zou zijn besluit zijn om of de keuken in te sluipen en eten te stelen of zich terug te trekken in zijn kamer en een boek lezen. Die opties waren beide goede opties die hem aanstonden, maar een keer een vrijwel ontspannen gesprek met een ander persoon, een mede leerling, die hij nog niet kende(die tevens ook nog een dark magician was), dat mocht ook wel voor een keer. Wederom werd zijn aandacht naar de jongen getrokken, deze keer omdat hij een hand naar hem uitstak en voorstelde als Sarovyr. De blik die hij toegeworpen kreeg, was deze keer minder onderzoekend en wantrouwend. Kort schudde hij zijn hand. ‘Theneras is de naam. En dat is insgelijks, moet ik eerlijk bekennen.’ Gaf ook hij toe. Deze jongen had hij dan inderdaad wel vaker gezien, en hij was dan ook iemand die erg opviel zo met zijn rolstoel. En hij wist ook zeker dat hij vast wel zijn naam ooit een keer gehoord had, maar dat was zijn brein uit gegleden. Voor een enkele seconde gleden zijn ogen over de jongen en diens rolstoel waarna de blonde knul hem nieuwsgierig aankeek. Zijn leergierige kant stak de kop op. ‘Zeg, Sarovyr? Zou ik je iets mogen vragen?’ begon hij. ‘Hoe kom je op en neer naar de verschillende afdelingen met je rolstoel?’ vroeg hij hem, nieuwsgierig naar het antwoord. Want hij had enkel de trappen gezien. Niet handig als je naar beneden of boven moest rollen. Als hij met de vraag een grens overschreed, zou hij dat vanzelf wel merken dacht hij zo. Maar hij wilde het dan wel vragen, dan dat hij het opkropte, want het zou toch aan hem blijven knagen.

Het antwoord op zijn vraag was positief en Theneras knikte kort als teken van instemming. 'Dat uh, Dat is goed.' sprak hij zachtjes met een kleine halve glimlach. Hierna luisterde de jongen verder naar de woorden van de ander en wederom knikte hij. 'Sure thing. Ik wacht hier wel op je.' Antwoordde hij, zelf half grinnikend. Theneras keek toe hoe Sarovyr terug naar zijn kamer ging waarna Theneras zelf ook naar zijn kamer liep. De deur kraakte open en zijn kamer was verlaten. Hij was de enige die op deze kamer sliep, wat hij meer dan prettig vond, en Revas was nog aan het jagen. Met een hand griste hij zijn tas van zijn bureau, keek of alles erin zat, checkte zijn les rooster en pakte de nodige boeken, een leesboek en zijn tekenspullen. Hierna klikte hij de tas dicht, gooide die over zijn schouder en liep terug naar de open haard om zich dan weer in de stoel te laten zakken. Kort rekte hij zijn armen uit, waarbij zijn schouders kraakte om dan zijn tekenblok en een potlood uit zijn tas te grissen. Met het tekengerei losjes in zijn hand liet hij zijn pols gewoon bewegen, niet nadenkend over wat hij tekende. Het was heerlijk rustgevend, hij hoefde er niet hard bij na te denken, en het dode de tijd. Hij wist niet hoe lang hij daar zat te tekenen, maar toen hij Sarovyr met zijn wolf naast zich, weer zag aankomen was zijn tekening al vrij goed op weg. Op het witte papier stonden een paar wolven ogen. Ze waren goed gelukt zo uit zijn hoofd, al zei hij het zelf. Hij glimlachte magertjes naar Sarovyr waarna hij zijn tekenspullen terug in zijn tas deed, om daarna op te staan en wederom de tas over zijn schouder te werpen. Met zijn blauwe ogen bekeek hij de andere jongen goed. De zwartharige knul was netjes gekleed. Hij zag er goed uit, moest Theneras bekennen. Het paste bij hem en stond hem goed. Al zou hij zelf zo iets niet heel snel dragen. De blonde jongen was meer van de makkelijke kleding. Simpel T-shirt en een spijkerbroek waren al snel voldoende. De woorden van de jongen lieten hem even zachtjes lachen. ‘Heh. Hangt er ook wel van af welke leraar.’ grijnsde hij. ‘Maar inderdaad, gelijk heb je. Een smoesje zouden we gemakkelijk kunnen bedenken al is het natuurlijk een stuk handiger als we niemand tegen komen.’ Sprak hij verder terwijl hij naast de jongen en de wolf mee liep. Zijn ogen vielen zo nu en dan op het mooie dier. ‘Mooi dier heb je trouwens. Wat is zijn of haar naam?’ vroeg hij, doelend op het zwarte dier, terwijl hij zijn armen bij zich hield. Want hoe graag hij het dier ook wilde leren kennen, laten snuffelen en misschien een aaitje geven en hoe een grote dierenvriend hij ook zijn mocht, het was en bleef een wolf. Een wild dier. En dat respecteerde hij. Het geluid van zijn voetstappen weergalmde zachtjes door de gangen terwijl hij meeliep naar de trappen, met zijn handen in zijn zakken. Eenmaal daar aangekomen keek hij afwachtend naar zijn mede leerling. ‘Dus, hoe geraak je nu beneden?’ vroeg hij de donkerharige jongen nieuwsgierig om daarna de trappen eens te bekijken, half leunend tegen de grote leuning. Het was nog donker in de gangen en hun enige lichtbronnen waren zo nu en dan wat maanlicht en wat flikkerende, aangestoken fakkels. Hierdoor zag hij bijvoorbeeld wel de leuning en een aantal van de tredes en hoewel hij wel wat zag in het donker, en beter dan bijvoorbeeld novanen, was en bleef hij een gewoon mens. Dus erg ver en erg veel zien zonder enige vorm van goede lichtbron was zelfs voor een Shadraan als hijzelf lastig om te doen. Of er wel Shadranen waren die net zulke goede ogen hadden in de nacht als katten? Hij wist het niet en hij wilde het wel graag weten, altijd nieuwsgierig, maar hijzelf hoorde dan niet bij de groep.

Al pratend liep hij met Sarovyr mee en hij luisterde naar het antwoord wat de jongen hem gaf en kon het alleen maar beamen. 'Zeker. Dat ben ik met je eens. Al... moet ik toegeven dat ik het toch wel één of twee keer gewaagd heb.' Gaf hij eerlijk toe waarna het even stil viel tussen hun twee. Maar zoals gewoonlijk voor Theneras, werd zijn aandacht getrokken naar de wolf en dus vroeg de blonde jongen naar het dier. Sarovyr vertelde dat hij hem als pup had gekregen van zijn vader en dat de wolf Zev heette. Kort knikte de blonde jongen op de woorden die volgden waarna hij zijn blauwe ogen het dier bekeken. 'Dat hij naar jou luistert, is het belangrijkste.' Stemde Theneras mee in. Al snel kwamen ze bij het donker van het trappenhuis. De fakkels en het maanlicht waren hun enige bron van licht in deze duisternis. Al had de blonde Shadraan er niet zoveel last van. Hij had geen ogen van een kat in de zin van dat hij goed kon kijken in het donker, maar in het donker zijn dat was hij wel gewend. Sarovyr zijn stem, doorbrak de stilte die er in de school heerste. Voorzichtig deed de blonde knul een stap dichterbij naar de jongen toe, zodat hij het beter kon zien. De wielen van de rolstoel zaten aan beide kanten in een soort rail. Oh. Dat was handig. ‘Die dingen waren me wel opgevallen.. maar ik heb er eerlijk gezegd nooit echt aandacht aan besteed of over nagedacht.’ Gaf hij toe met een kleine, haast schaapachtig grijnsje. Met zijn ogen volgde hij daarna hoe de jongen naar beneden reed, de duisternis een. Een “Tadá” en een schim die meer leek op een schaduw, vertelde hem dat de andere jongen veilig beneden was aangekomen. Net als de wolf, liep Theneras de trap af en voegde zich niet veel later weer bij de jongen. De eetzaal was nog niet open. Nog niet officieel. Al zou hij er wel in kunnen komen met de hulp van een paar ijzeren vriendjes. Hij had die in een binnenzak zitten. Eigenlijk standaard, want je wist maar nooit wanneer je ze kon gebruiken. Sloten kraken was een prettig trucje om in je arsenaal te hebben, dacht hij zo. Stilletjes liep hij mee met de jongen naar de hoofdingang. ‘Je had het erover dat je Zev nog even wilde uitlaten, niet? Mind if i walk with?’ vroeg hij de zwartharige jongen op een zachte toon. Hard praten was nu niet nodig en ook nog eens niet slim om te doen. Kort liet hij zijn ogen over de grote deuren gaan. ‘Ga je er vaker zo vroeg op uit met hem?’ vervolgde hij zijn vraag terwijl hij met zijn vingers over het hout van de deur ging, zich afvragend hoe de andere jongen naar buiten kwam, mocht Sarovyr Zev vaker rond tijden zoals deze uitliet. Het was een school, een gebouw, dus het leek hem logich dat ze de deuren goed op slot deden. Niet om mensen binnen te houden (misschien wel een beetje) maar vooral om mensen van buiten weg te houden. Niet Ex leden, actieve leden, van de suasama bijvoorbeeld. Om maar iets te noemen. ‘Want het lijkt me stug dat ze die d-‘ zijn zin viel weg op het moment dat hij de klink probeerde, en de deur gewoon openging. ‘Oh.’ Kwam er wat droogjes en lichtelijk verbaasd uit, waarna hij zijn schouders ophaalde. Dit had hij niet verwacht maar het scheelde wel, nu hoefde hij die deur niet open te maken. Dan had hij al een fakkel moeten pakken als lichtbron, die aan Sarovyr moeten geven en dan moest hijzelf de deur openmaken met een mix van die pinnen en wat magie. En dan was het maar hopen dat zijn kunsten in het deuren openmaken niet verroest waren en dat deze deur niet extra beveiligd was. Maar nee, dat hoefde allemaal niet dus. De deuren waren gewoon los. Niet open, maar los. Niet verwacht, maar goed, hij was dan ook nog nooit zo vroeg naar buiten geglipt. Wel een keer wat later op de avond, maar toen waren er nog leraren en leerlingen wakker. Nu niet. Nu voelde het haast alsof het oude kasteel zelf ook sliep. Voorzichtig duwde hij de deur verder open, keek even om toen het hout vrij luid leek te kraken en liep daarna verder doen hij niemand anders zag dan alleen zichzelf, Sarovyr en de wolf genaamd Zev. De koude ochtendwind liet hem even rillen. Hij was een koukleum en dat zou ook echt nooit veranderen. ‘Laten we maar gaan dan?’ murmelde hij half rillend van de kou, lichtelijk geamuseerd en verbouwereerd dat die deur gewoon open was, terwijl hij hiervoor genoemde deur openhield voor zijn medeleerling en diens viervoetige metgezel.