Frustratie. Dat was hetgeen dat Elliot het meest ervaarde op deze verschrikkelijke school. Hij had het hier echt helemaal gehad. Hij had het feit dat hij minderjarig was en daardoor niet kon verhuizen gehad. Hij het feit dat hij hier nog twee jaar zijn best moest doen gehad. Het enige wat hij leuk vond, was het werk dat hij deed in het weekend. Zijn baas was niet medelijdend genoeg om hem tijdens de schooluren te laten komen werken omdat hij geen zin had in problemen met de Hoofdmeester zelf, maar hij was wel bereid om Elliot meer uren te laten werken in het weekend zodat de jongen zijn weekend niet in het kasteel hoefde te besteden. Omdat hij werk had gevonden in een herberg, mocht hij daar in het weekend ook gratis blijven slapen. Elliot’s overuren werden daardoor terugbetaald, want de rest van zijn loon kreeg hij uiteraard enkel betaald voor de uren dat hij daar mocht gaan werken. Het was een loon om tevreden mee te zijn en als hij er voorzichtig mee omging, mocht hij een deel opzij leggen van zichzelf om die later aan een huis te kunnen besteden. En aan rijlessen en aan een auto. Maar goed, zover was hij nog lang niet. Zijn baas had hem wel gezegd dat hij beter zijn best moest doen op school als hij iets wilde bereiken in zijn leven, maar Elliot had zijn weerwoord gegeven dat je niet voor alle jobs magie moest gebruiken. Zijn baas had hem op het hart gedrukt dat hij zich het beste kon specialiseren in zijn eigen magiesoort. Elliot wist niet zo goed hoe hij met dat advies moest omgaan, maar hij had er in elk geval naar geluisterd door zijn opstellen voor luchtmagie wel gewoon te maken. De rest liet hij allemaal vallen. Hij was geen voorstander van woudmagie, hij had een hekel aan nattigheid, hij haatte het vieze gevoel van aarde en licht deed pijn aan zijn ogen. Vuur, lucht en duistere magie waren dan wel weer elementen die hij aantrekkelijk vond klinken. Maar zoals altijd moesten de leerkrachten hem weer tot het uiterste drijven met hun vervelende opmerkingen. Het was daarom ook dat Elliot stampend over het grasveld naar het duistere bos liep. Zijn eerste uithaal was naar een boom die niet al te ver van hem verwijderd stond. Zijn knokkels vlogen tegen het schors en een luchtbol ontstond waardoor hij naar achteren geblazen werd. Zijn rug belandde hierdoor tegen een andere boom, iets dat hem enkel nog kwader maakte. En dus haalde hij opnieuw uit naar dezelfde boom. Hij voelde zijn knokkels barsten, maar besteedde daar geen aandacht aan. Hij haalde uit met zijn voet en raakte het schors hard. Vervolgens haalde hij weer uit met zijn knokkels. Zijn knokkels waren aan het bloeden en deden ongelooflijk veel zeer. Elliot vermoedde dat ze gekneusd waren. Bij dat idee gromde hij, schreeuwde hij het uit van woede en pijn en sloeg toen vervolgens in de lucht. Rood vormde zich voor zijn ogen en een immense hitte zorgde ervoor dat hij zweet voelde opkomen. Het vuur loste op en raakte één van de takken nog nét niet. Elliot liet zijn bebloede hand verdwaasd naast zich vallen en keek naar de rook dat het enige teken was van het feit dat hij zojuist vuur had gestuurd.

De vraag, of niet de vraag. Het antwoord of de stilte. Het eeuwig blijven denken of de impulsieve actie. Het was nu net of je daar bij stil stond of niet en Drake wist soms ook niet welke van de opties die hij had in het leven.. welke het beste was. Misschien was het wel zo dat de werelden er ooit niet meer zouden zijn. Niets en nergens meer en maakte niks meer uit van de dingen waar hij over nadacht. Het was altijd een mysterie en je kon enkel blijven gissen naar dat wat je niet wist. Er waren nog altijd mensen waarvan hij het bestaan niet wist en toch zou dat ook altijd zo blijven omdat je niet iedereen kan kennen. Van de mensen uit het verleden of hen die zouden komen. Hij zat op de dikke stenen rand van de trap met de jas aan die hij altijd aan had, warm tegen de ijzige kou die langs zijn wangen streek. Een voet naast hem, de ander bungelde naar beneden. Hij keek voor zich uit terwijl er in zijn hand een sigaret hing. Even rustig kunnen nadenken, genieten van de stilte om hem heen en geen mensen die hem lastig vielen was ook wel eens fijn. Terwijl hij daar zat zag hij een jongen uit het kasteel komen wat hem compleet negeerde of zelfs niet eens opmerkte. Op Drake zijn gezicht verscheen een grijns, maar niet op een gemene manier. Het was Elliot en zo te zien nou niet echt in een opperbest humeur. Drake keek de jongen na en zag hoe gefrustreerd hij was, de verwoede stappen en hing bijna letterlijk een donderwolk boven zijn hoofd. Drake wreef over zijn kin en keek er nauwlettend naar. Opeens begon Elliot tegen bomen te slaan, ach de bomen konden er toch niks aan doen? Drake keek toe en rookte zijn peuk op, maakte het uit tegen de rand waar hij op zat. Ondertussen had blondie zijn hand al kapot geslagen. In een soepele sprong begaf Drake zich van de rand af waarna hij met zijn handen in zijn zakken relaxed naar de jongen toe liep. In het midden van zijn weg, zag hij nu hoe Elliot opeens vuur schoot vanuit zijn vuist. Drake zijn wenkbrauwen schoven licht omhoog, hij was wat verbaasd. Zo te zien was Elliot nog verbaasder dan Drake, met stomheid geslagen. Drake voelde de wind langs zijn bos haren gaan en waaide zijn jas een beetje op, net als de takken van de bomen en bladeren die er nog hingen. ''Fire comes from frustration and anger. I don't think you ever felt it this way I gues?'' Drake grinnikte en schudde zijn hoofd even. ''I did not know you had it in you Elliot.'' sprak Drake rustig.

Terwijl de rook nog steeds in de lucht kringelde begonnen de raderen in zijn hoofd te draaien. Hoe was het mogelijk dat hij vuur stuurde als geen enkel van zijn ouders dat kon? Zijn ouders waren beiden van Puffoon en beheersten beiden luchtmagie. Zijn vader had hem dat nog getoond voordat hij in de bak belandde omdat hij Elliot’s moeder had vermoord. Elliot wist ook vrij zeker dat zijn moeder lucht stuurde. Hijzelf was ook zeer vaardig in zijn luchtmagie, maar hij wist dat dit ook niet zomaar kon. Je kon niet door een hoop frustratie opeens vuur gaan sturen als je dat niet in je had. Hoogstens een tornado veroorzaken met je luchtmagie en de grond even doen trillen. Meer niet. Dus hoe was het mogelijk dat die vuurstraal uit zijn vuist geschoten was? Hij had er geen logische verklaring voor. Voor zover hij wist was niemand in de familie van zowel zijn moeder als zijn vader een Raziaan. En dan nog kon het niet dat hij dat overgenomen zou hebben. Hij dacht dat je een tweede magie enkel van je ouders of van school over kon nemen. Hij had ook nog niet echt lessen gevolgd in vuurmagie omdat hij deze oversloeg. Dus hij had geen idee waar hij het anders van kon hebben. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en was peinzend naar de verdwijnende rook aan het kijken toen opeens een stem naast hem klonk. Met een ruk draaide hij zijn hoofd opzij. Hij zag Drake staan. Hij herkende de jongen. Het was de jongen die hij bij het lanceringsplatform had gezien toen hij aangekomen was. Ze waren toen al niet echt de beste vrienden, maar Elliot moest eerlijk toegeven dat hij toch wat bewondering voor de jongen voelde. Natuurlijk ging hij dat nooit tegen Drake zeggen, want dan werd de ego van de jongen mogelijk nog groter en dat was iets dat Elliot wilde voorkomen. ‘I guess not,’ mompelde hij. De rook was inmiddels weg, maar het was wel nog te ruiken. Net als het bloed dat aan zijn hand kleefde. Elliot wilde er niet naar kijken, want dan zou hij zich misselijk gaan voelen. Hij had een hekel aan de geur en de smaak van bloed, ook al kreeg hij er best wel veel mee te maken omdat hij nu eenmaal geen lieverdje was. Hij had ook al best veel gevechten gehad hier op de academie, maar dat was iets wat hij voor zichzelf hield. Als anderen daar nu zielig over wilden gaan doen, maar hij niet. Hij richtte zijn roodkleurige ogen strak op Drake. ‘I did not know myself,’ gaf hij toe. Het was vreemd om hier zo over te praten met de jongen terwijl hij nog geen week geleden de jongen de nek om had kunnen draaien. Zonder zijn mutsje zou hij er vast anders uitzien. Hij had geen idee waarom, maar hij hield van dat ding. Hij schudde zijn hoofd en legde zijn handen op zijn hoofd. Eerst op een rustige manier, maar toen hij pijn aan zijn hoofdhuid voelde wist hij dat hij aan het trekken was. En dus liet hij zijn handen zakken en keek Drake aan met rode ogen. ‘Maar ik snap het niet,’ gromde hij. ‘Voor zover ik weet stuur ik enkel luchtmagie.’ Hij lachte schamper. ‘Maar zover ik weet ben ik ook nog nooit zo tot het uiterste gedreven.’ Ja, de school maakte hem echt gek. Het feit dat zijn vader in de gevangenis zat en dat zijn moeder dood was maakte hem gek. Het idee dat hij hier misschien nog een paar jaar moest blijven maakte hem gek. Wie weet hoe lang ze hem hier zouden houden. Nee, hij moest maar gauw een baan zoeken, hij moest… Opnieuw welde frustratie in hem op en grommend legde hij zijn handen weer terug op zijn haar. ‘Ik word gek,’ siste hij. ‘Ik word verdomme gek.' Hij schudde zijn hoofd. 'Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik vuur stuur? Mijn ouders...' Hij schudde zijn hoofd weer en klemde zijn handen weer stevig om zijn haren, net zolang tot het pijn deed.

Drake was zelf ook erg verbaasd over de opeense vuursturing van Elliot. Hij had opeens een grote vlam de lucht in geschoten. Drake had zijn handen in zijn zakken en keek naar de blondie, een jongen nu zo erg in de war en het gevoel zichzelf kwijt te zijn. 'I guess not. I did not know myself,’ Drake glimlachte even. Hij liet de jongen uitspreken, omdat de eerste frustratie al genoeg gedachten door zijn hoofd zou laten razen. ‘Maar ik snap het niet,’ gromde hij. ‘Voor zover ik weet stuur ik enkel luchtmagie.’ Hij haalde een hand door het zwarte haar. Zag het bloed langs de vingers van Elliot naar beneden druipen. Alleen maar lucht in de familie? Drake wist hoe het werkte, de enige mogelijkheid was dat een van zijn ouders ook over vuur magie kon beschikken. ‘Maar zover ik weet ben ik ook nog nooit zo tot het uiterste gedreven.’ Even slaakte Drake een zucht, niet uit verveling, maar omdat hij wist dat als Elliot zo door bleef gaan, dat hij nog wel meer voor zijn kiezen zou krijgen. Drake had ogen en oren in de school. Hij wist gerustwel dat Elliot een vechtersbaas was, maar het verbaasde hem ook niet. Drake had in het begin ook velen malen moeten vechten, moeten knokken voor zijn plek hier. Drie keer had hij in de arena gestaan om magie gevechten te beoefenen en die waren nog heftiger dan Elliot zich kon indenken. ‘Ik word gek. Ik word verdomme gek.' Drake slikte en schraapte zijn keel, nu was er bijna een einde aan het geraas van Elliot. ''Ey blondie. Denk je dat ik een grapje maakte toen ik je net had ontmoet?'' Hij bewoog zijn handen wat in zijn jaszakken. ''Ik heb je succes gewenst voor deze tijd hier, waarom? Omdat ik hier op precies dezelfde manier naartoe ben gekomen en nog steeds vast zit. Ik wil hier ook niet zijn, maar zal wel moeten. Dus, of je maakt jezelf zoals jij het zecht helemaal gek, of je geeft jezelf de mogelijkheid om de sociale rangorde hier te leren kennen.'' De jongen wreef even over zijn neus en keek naar de lucht. ''Maar jij wilde niet luisteren. Juist omdat je nog teveel bezig was met hier niet willen zijn, zie je niet wat er ondergronds gebeurt.'' Drake slaakte een zucht.'Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik vuur stuur? Mijn ouders...' ''Het vuur sturen? Waarschijnlijk is een van je ouders niet wie hij of zij altijd heeft gezegd wie hij of zij is. Misschien zijn ze heel iemand anders dan je dat denkt.'' Drake blies een haar uit zijn gezicht en grinnikte kort. ''Dan lijken we meer op elkaar dan jij denkt. Life is unfair, accept it.'' Hij had zijn handen in de lucht alsof hij twee dienbladen vast had. Drake bracht nu een hand naar voren en opende het, binnen een seconde verscheen er een vlam van ongeveer 20 cm hoog. Het was een warm gezond vuur. ''Maar in het geval, je kunt dus vuur sturen, probeer het eens opnieuw?'' Het vuur van Drake begon opeens te kronkelen omhoog, in een vorm van een klein draakje. Het was geconcentreerd en gedetailleerd. Daarna gooide hij het omhoog, maar het veranderde gelijk weer in een soort bal die de lucht in dook en later oploste.

Het bloed druppelde gestaag van Elliot’s hand naar de grond. Elliot volgde het al niet meer, zelfs de pijn leek even verdwenen te zijn. Zijn gedachten vlogen alle kanten op en zijn kaken bewogen over elkaar heen. Zijn ogen bleven kort hangen op zijn omgeving en dan met name op de boom die hij geslagen had. Het schors vertoonde lichtelijk tekens van mishandeling, maar het was toch vooral Elliot die de schade op had moeten nemen. Zijn rode ogen bleven hangen op Drake toen deze begon te praten. Hij gromde kort bij de bijnaam, maar had inmiddels wel geaccepteerd dat dat iets zou zijn dat zou blijven. En gek genoeg kon hij het van Drake wel hebben. Je zou van hem denken dat hij woedend zou worden en Drake een mep zou gaan geven, maar ergens voelde hij zich wel oké bij het feit dat Drake hem zo noemde. Het was alsof het iets was dat juist was. Hij kon zijn vinger er niet direct op leggen en had geen idee hoe hij zijn vreemde gedachten kon verklaren, maar dat hoefde ook niet. Hij was geen verklaring aan Drake en aan zichzelf verschuldigd. Vooral dat laatste niet. Hij snoof. Hij was allesbehalve sociaal en dat moest Drake ondertussen al wel weten. Hij ging zich echt niet mengen onder deze groep en hij weigerde om zichzelf te erkennen als één van hun. Hij weigerde om te spelen volgens hun regels. Hij weigerde om zich te laten verdrijven uit zijn slaapzaal omdat een paar jongens problemen met hem hadden. Hij draaide zijn hoofd met een ruk opzij toen Drake over zijn ouders begon. ‘Ja, één van hun is inderdaad heel anders dan dat hij beweerde.’ Zijn stem klonk zacht en Elliot deed zijn best om een brok die opkwam in zijn keel weg te slikken. Er was helemaal niets aan de hand geweest als zijn vader zijn moeder niet had vermoord en als ze gewoon een hecht gezinnetje hadden kunnen zijn. Hij draaide zijn hoofd en trok een wenkbrauw op toen hij de hoge vlam zag. Hij wist zeker dat hij dat nog niet kon, want vergeleken Drake’s vlam was de zijne erg zielig. Misschien maar vijf cm groot en zelfs dan schatte hij het nog te hoog in. Hij gaf een knikje toen Drake hem gebood om opnieuw vuur te sturen. Hij haalde diep adem, concentreerde zich op zijn agressie in zijn lichaam en stak zijn vuist naar voren. Een hoop lucht werd vanaf zijn vuist naar buiten geduwd, maar slechts twee vlammetjes volgde. Elliot fronste zijn wenkbrauwen en sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘Ik snap het niet,’ sprak hij en hij schudde zijn hoofd. ‘Mijn ouders sturen allebei lucht.’ Hij schudde nogmaals zijn hoofd. ‘Of ik ben toch zeker dat mijn vader dat doet, want mijn moeder is ver… dood.’ Hij had zich bijna versproken. Hoe zou Drake reageren als hij wist dat Elliot’s vader zijn eigen vrouw had vermoord? Dadelijk dacht hij nog dat Elliot ook tot zoiets in staat zou zijn. En wat kon hem het eigenlijk schelen wat Drake van hem dacht? Zou hij Drake echt als een potentiële vriend kunnen zien? Zijn gedachten werden ruw onderbroken door een groep giechelende meisjes die voorbij kwamen. Hun ogen waren overduidelijk op Drake gefixeerd, maar eentje bleef ook naar hem kijken. Het irriteerde hem. ‘Rot op,’ viel hij tegen ze uit. ‘Jullie hebben hier niks te zoeken.’ Toen één van de dames arrogant besloot te doen en haar handen in haar zij zette, stoof Elliot vooruit en creëerde recht voor haar neus een nieuwe vlam zodat de dame geschrokken naar achteren viel. Elliot, geen oog meer hebbend voor de dame en het groepje geschrokken en vloekende meisjes, draaide zich naar Drake toe. ‘Ik geloof dat het vuursturen gelinkt staat met een agressieve reactie. Daar moet dus nodig verandering in komen. Ik weet niet waarom, maar ik voel me erg aangetrokken tot het vuursturen. Het doet veel meer schade aan dan luchtmagie en creëert ook veel meer gezag.’ Hij keek Drake aan en een kleine grijns verspreidde zich om zijn lippen, heel even maar. ‘Zin om het me te leren?’ Zijn stem klonk zo nonchalant mogelijk om niet de indruk te geven dat hij echt bereid was om vriendelijk te zijn tegen de jongen. En dat hij een kans van eventuele vriendschap zag.