Ze had haar ogen al uitgekeken op deze school. De gebouwen, de lokalen, de ruïnes, alles hier was zo veel groter en mooier dan dat ze gewoon was van haar vorige school. Jesse bevond zich nu nog op de etage van de earth magicians, en ze trok de deuren van haar houten kleerkast open. Met een scheve mond keek ze naar de kant waar alle jurken in hingen. Het was nu nog zomer, maar het was wel al wat afgekoeld en ze had net zo weinig zin om een short aan te doen als om een jurk aan te trekken. Ze was ook weer opgestaan, zoch meer Jesse dan Jess voelend. Ze richtte zich dus naar de rechterkant van haar kast, waar haar hemden, shirts, losse kleding, lange broeken en andere miner meisjesachtige dingen lagen en hingen. Even keek ze wel weer naar rechts, want haar ondergoed lag aan die kant. Maar toen haalde ze haar schouders zachtjes op. Wie had er überhaupt een bh nodig? Omdat helemaal zonder gaan toch maar lastig was, trok ze een sportbh uit de lade en wisselde die in voor haar slaapshirt. Een grijs T-shirt met een lichte V-hals werd er overheen getrokken en van de kapstok haalde ze een jeanshemd dat tot aan haar heupen kwam. Een beetje slordig duwde ze de mouwen tot aan haar ellebogen omhoog voor ze haar pyjamabroek uitdeed en die netjes opvouwde en op haar kussen legde. Ze joeg haar benen door een jeansbroek van een donkerder stof dan het hemd heen en knoopte de knoop onhandig dicht. Ze was nooit een held geweest in knopen dichtdoen, het mislukte altijd, of ze had zeven pogingen nodig. Ze kon er niet tegen dat jeansstof zo stijf was, zéker als het een nieuwe broek was. Dan kreeg ze de knoop nooit dicht, en dan zou ze waarschijnlijk gewoon een riem aandoen en een lang shirt waaronder ze het kon verbergen, die open knoop. Maar deze keer lukte het haar dus wel. Een grijns verscheen op haar gezicht, want ze was blij dat het haar gelukt was. Jesse liep naar de nachttafel naast haar bed en nam er een haarelastiekje van. Ze bond haar haar in een staart maar liet de gebruikelijke lokken naast haar gezicht los hangen omdat ze zich anders ongemakkelijk zou voelen. Even bleef ze in haar spiegelbeeld kijken vooraleer ze een glimlach op haar gezicht toverde. Ze was vrolijk. Blij dat ze eindelijk op een school zat die haar aansprak. Ze hoopte alleen dat er ook vriendelijke mensen waren, maar op iedere school zaten wel een paar toffe mensen. De jongedame nam haar rugzak en gooide de paar schoolboeken die ze al gekregen had er voorzichtig uit. Ze legde ze op haar bureau, in een hoekje, waarna ze een beetje stof van het bureau af veegde. Normaal was ze niet zo erg net, maar nu kreeg ze er stress van omdat ze hier pas was. Ze nam enkele pennen en stak ze in de borstzak van haar vest.

Jess' voeten raakten de grond weer nadat ze drie traptreden naar onder gesprongen was. Een grijns verscheen weer op haar gezicht toen ze een lok van haar haar een beetje terug naar achteren wreef. Ze had trappen gemist. Nu kon ze temminste weer springen. Ze liep de gangen door en na even twijfelen en na een paar keer hulp gevraagd te hebben, vond ze de deur die naar buiten leidde. Vrolijk duwde ze die open, en zette meteen cours naar het duistere bos. 's Nachts zou ze er natuurlijk nooit rondlopen, maar nu er nog genoeg zonlicht was kon ze echt wel even gaan kijken, toch? En dan hoefde ze er nooit meer heen te gaan. Maar ze wou wel op alle plaatsen geweest zijn, om de school te verkennen. Ze bleef doorlopen aan een regelmatig ritme, ook toen ze het bos al gezien had. Ze wreef over haar besproette gezicht en nek en liep verder, toch een beetje ongemakkelijk. Wie weet hoe donker het bos zou zijn als ze er eenmaal in was. Want het bos had zijn naam waarschijnlijk niet gestolen. Ze haperde kort in haar passen maar al gauw pikte ze haar ritme weer op en liep ze verder, de eerste rij bomen voorbij, het bos in, en ze bleef stees verder lopen. Misschien was vlak na het avondeten nu niet het meest ideale uur om een plek te bezoeken - die je niet kende en - waar je weg van wou zijn voor zondsondergang.
De zon ging nu al sneller onder dan in het begin van de zomer, en na zo'n anderhalf uur in het bos rondgelopen te hebben was ze de weg een beetje kwijtgeraakt. Ze hd een kaart mee moeten nemen, of ze had moeten vragen of iemand haar wou begeleiden, maar natuurlijk was ze de weg weer eens kwijtgeraakt.

Met een bibberig gebaar trok Jesse haar mouwen naar beneden zodat ze haar lichaamswarmte beter kon behouden. Hoe laat was het nu? Half acht of acht uur? In ieder geval, het was donker aan het worden en stiekem begon de haast androgyn persoon een beetje bang te worden. Ze haatte donkere bossen, die waren haar grootste angst. Ze wou dat ze haar fret meegenomen had, maar die was nog oo haar kamer. Na even geslikt te hebben, opende ze haar mond. "Help, iemand..?!" riep Jess, hopend dat er iemand haar te hulp zou schieten. "Ik ben verdwaald..." Dat kwam er wat beschaamd uit, maar al gauw herpakte ze zich. Niets om zich voor te schamen, iedere jongen verdwaalde wel eens op haar nieuwe school. Ze had niet eens door dat ze 'haar' aan 'jongen' gekoppeld had. Ze gaf nu eenmaal niet zo om het geslacht van een bezittelijk voornaamwoord of een aanspreking.

OOC: Jodie

Typisch, typisch, typisch. Zo typisch. Ze had totaal geen gevoel voor richting. Ze was de meest gedesoriënteerde persoon in haar hele familie, en niet alleen op gebied van kaartlezen en onthouden waar ze al geweest was, ze was ook heel erg gedesoriënteerd op andere vlakken. De vlakken als 'wie ben ik' of 'wat wordt ik'. Maar nu was ze vooral gedesoriënteerd omdat ze niet wist waar in het duistere woud ze zich bevond. En het had zijn naam inderdaad niet gestolen. Het kon hier effectief mooi donker worden. Het meisje wreef haar haar weer zoals ze het wou en keek een beetje rond. Echt bang-bang was ze nog niet, maar ze voelde zich helemaal niet op haar gemak. Ze vond het eng, ze was bang dat haar wat zou overkomen. Ze wenste dat ze een beter gevoel voor richting gehad had. Ze wou dat ze zich zou kunnen oriënteren met behulp van de zons of de sterren, maar zelfs dat kon ze niet. Sommigen konden het door te kijken aan welke kant van de bomen het meeste mos groeide, maar zelfs dat kon ze niet. In een lucht vol sterren kon ze nog niet eens de Poolster vinden. Het meisje keek rond en had de mouwen van haar hemd naar onder getrokken. Ze haalde een hand over haar gesloten oogleden heen, blij dat ze geen make-up droeg. Ze vond het erg voor de meisjes op de school die zo veel lagen droegen. Hoe wreven ze door hun ogen? Gewoon... niet? Dat zou ze niet volhouden. Ze vervloekte zichzelf al als ze door har ogen wreef als ze een beetje make-up op had. Maar nu had ze geen op. Helemaal niets. Geen mascara, geen oogpotlood, geen prul om vlekjes weg te werken, all natural vandaag. En ze had geen zin om haar wenkbrauwen bij te werken. Was ook nergens voor nodig. Het interesseerde haar nu echt eens helemaal niets hoe ze er uit zag. Of ja, wel een béétje, maar niet genoeg om echt wat aan haar uiterlijk te doen.

Het meisje opende haar mond om om hulp te roepen. "Help, iemand..?!" riep ze. Wat een schande, meteen hulp nodig hebben op je nieuwe school omdat je verdwaald raakte in een bos en er daardoor angstig raakte. "Ik ben verdwaald..." Ze keek rond, proberend enige beweging te vinden. Als niemand zou komen, zou ze de hele nacht in dit bos door moeten brengen. De gedachte alleen al deed haar huiveren. Ze hoorde wat, en meteen draaide ze zich om. Haar ogen scanden de bomen af, maar ze zag geen beweging, jammer genoeg. Ze had toch echt wel wat gehoord. Kwam er een moordenaar? Een monster? Iets gevaarlijk? Een gewoon dier? Het kon vanalles zijn, en Jess beet op haar lip. Ze wou ver weg rennen van het geluid. “Stoort het je zo, het donker? Zo erg is het toch helemaal niet, Darling”, hoorde ze toen, en alhoewel dingen als 'darling' haar normaal niet deerden, was ze blij dat iemand het zei. Het klonk als een vrouw, maar ze ging nooit te snel af op was te hoorde en zag zonder bewijs te hebben. Jesse richtte zich weer rechter op en keek omhoog naar de richting waaruit het geluid gekomen was. De brunette was wel haast als een blinde in het donker, dus ze zag niet echt iets. "Nee, het stoort me niet echt, het maakt me alleen een beetje ongemakkelijk", sprak ze eerlijk terug. Zeker in de combinatie met een bos. "Maar verdwalen in een donker bos doe ik liever niet." Daar was het wel al te laat voor, ze was al verdwaald. De jongedame schraapte zijn keel en wreef weer een keer over haar nek. "Mag ik weten wie je bent?" vroeg ze, nog stees niet zeker tegen wie of wat dat ze aan het praten was. "Want, eh, well, hi, ik ben Jesse en ik ben nieuw hier," sprak ze daarna, "Daarom dat ik verdwaald ben. Omdat ik nieuw ben." Een lachje klonk uit haar mond.

Ze voelde zijn handen op haar schouders. "Jesse, je moet die jurk niet aantrekken als je daar geen zin in hebt. Je kan wel één van mijn T-shirts dragen, en ik heb ook ergens nog wel een broek voor je liggen, die mij niet meer past.' Ze veegde met de rug van haar hand haar wangen droog en keek haar broer met hoopvolle ogen aan. Zij was negen, hij elf. Maar hij leek haar vaak veel volwassener. Alsof hij al zo veel meegemaakt had. Dat was ook wel zo, maar zelf had ze ook een hoop meegemaakt. Kobe was een T-shirt en een broek gaan halen voor Jess, die die dankbaar aangetrokken had om hem vervolgens bij de hand te nemen en met hem mee richting de stad te lopen. Ze moesten nog inkopen doen, maar de mensen uit de winkel keken haar altijd na als ze zonder jurkje rondliep. Hun dochters droegen altijd jurken. Ze voelde dat Kobe zachtjes in haar hand kneep. Ze kneep terug en liep aan de eigenaars van de winkel voorbij zonder hen aandacht te geven. "Waar is je jurk? Deze kleren zijn zo donker." Ze keek op naar de dame en toen naar Kobe. "Stoort het je zo, het donker? Zo erg is het toch helemaal niet", had hij gezegd.

Jess kwam weer tot zichzelf. Dit meisje had dezelfde woorden gesproken als haar broer ooit gedaan had, al was dat toen in een andere context geweest. Nu droeg ze nog kleren van haar broer; het hemd. Meer en meer wou ze dat ze was kunnen blijven bij Kobe. Ze begon hem zo ontzettendhard te missen. Haar grote broer, haar lieve broer. Hij was haast een vaderfiguur voor haar, vermits ze enkel hem goed kende. Haar echte vader kende ze amper, haar stiefvader had ze gewoonweg amper ooit gesproken.
Ze hoorde dat er een zucht kwam uit de mond van de persoon die in de boom zat. De brunette had zich vorgesteld als Jesse en had de stilte een beetje weggepraat om het minder ongemakkelijk te maken, voor zichzelf en voor de ander. “Jesse, hmm”, werd er herhaald, en plots dook er een blondine voor haar op. Die was uit de boom gekomen, en Jess bekeek haar. Ze had mooie blauwe ogen, het leek alsof je er in kon verdrinken als je echt wou. Ze had blond haar, ongeveer even langn misschien iets korter. Ze had in ieder geval ook een deeltje los hangen, net zoals zijzelf ook had. En dan die lach, die grijns. Die was vreemd, licht storend, maar Jess schonk er niet bijzonder veel aandacht aan. "Ja", bevestigde ze. "Jesse, of Jess. De keuze is geheel vrij, al... klinkt Jesse op dit moment wel het leukst in mijn oren."

“Oh but Love~”, sprak het meisje. “Dat is perfect vind je niet?” Het blonde meisje begon te lopen, en Jess werd met haar mee getrokken. Ze fronste lichtjes want het bos werd donkerder. Ze begon ook een beetje tegen te stribbelen, ze vond het donker niet fijn, het omklemde haar hart. “Zin in een spelletje?” werd er gevraagd, en Jess slikte. "Hangt er vanaf wat voor spelletje je bedoelt", sprak ze. Haar hart was enkele tellen sneller kan slaan, ze was zowel bang als gestresst nu. Een duister bos met iemand met een psycho lach was nu niet direct was geruststellend was. Ze keek de blondine een beetje schichtig aan, bang dat ze haar iets aan zou doen. Dat zou een mooie komst op de school zijn, direct aangevallen worden door een random meisje dat je in het bos vond. Jess wou dat ze nooit naar het bos gekomen was, ze had nog tijd door kunnen brengen met haar fret op haar kamer, maar nu dus niet meer, jammer genoeg. Wie weet of ze nog wel ooit op haar kamer zou komen. Ze dacht te ver na, dit meisje was gewoon een beetje vreemd, maar ze zou Jess heus geen pijn doen, probeerde ze zichzelf te vertellen.