Zijn eerste les was niet helemaal zo vlot verlopen als hij gehoopt had, verwacht had, gewenst had. Het was ingewikkelder dan hij verwacht had om de studenten te stimuleren - maar wat had hij zichzelf ook wijsgemaakt, kleuters en jonge kinderen deden automatisch liever mee - want verschillende hadden niets getekend, iets getekend waar niet zo enorm veel moeite in gekropen was, maar sommige hadden natuurlijk ook weer wél hun best gedaan. Sommige hadden er werk in gestoken, ook al was de opdracht bij nader inzien ingewikkeld en moeilijk, zeker voor pubers. Hij had geen last met iets tekenen dat zichzelf weerspiegelde, maar hij kon zich inbeelden dat dat voor hen wel moeilijk geweest was. Eén leerlinge in het speciaal was hem opgevallen. Niet door haar voorbeeldig gedrag. Juist het tegenovergestelde. Ze was al te laat in de les gekomen en ze had het vertikt om iets te tekenen. Ja, hij had er aan gedacht dat ze misschien geen idee had, maar dan nog had ze iets op haar blad kunnen zetten. Desnoods een woord. Iets dat wat meer uitleg gaf over haar. Of ze had een uitleg kunnen geven -- verzinnen -- waarom ze niets op haar blad kreeg. Desnoods had ze maar gedaan alsof ze haar hand gebroken had en dat ze niet kon tekenen, maar gewoon geen moeite doen vond hij maar flauw. Hij had de brunette gevraagd of ze de volgende dag, na haar laatste les, nog even langs wou komen bj het atelier. Dat was ook precier waarom hij nu nog in zijn lokal zat, in plaats van op zijn kamer. Wel, nee, dat was niet waar, waarschijnlijk zou hij sowieso nog wel rondgehangen hebben in het atelier om elf te tekenen of om op te ruimen. Waarschijnlijk dat laatste, want studenten hadden geen flauw idee hoe ze op moesten ruimen en wat respect was. Het zou hem al verbazen als ze het met een c zouden spellen en niet met een k. Tegenwoordig wisten ze toch niet meer hoe ze moesten spellen. Maar ja, gelukkig gaf hij geen talen en mocht hij kunst geven.
De man had zijn vingers in elkaar gevlochten en hield ze als een steuntje achter zijn hoofd, achteruitleunend in zijn stoel. Hij wist nog niet precies wat hij aan Ziva wou vragen, want hij had het gevoel dat ze hem niet echt mocht, maar dat was niet zo verbazend, studenten en leerkrachten hadden nu eenmaal niet zo'n sterke band, of die werd meteen als verkeerd beschouwd. Diusz wist dat hij geen gesprek met haar zou kunnen voeren zonder dat hij een paar keer zou willen zuchten en zich afvragen waarom hij ooit aan studenten les wou geven. Volwassenen waren verstandiger. Die dachten tenminste met hun hoofd. De aparte leerkracht keek zijn lokaal een keertje rond, tevreden met hoe netjes het er uit zag. Er was amper tot geen rondslingerend materiaal te vinden. Er stond al een stoel tegenover zijn bureau, voor mocht het blijken dat de brunette zou willen zitten. Hoe heette ze weer helemaal, Ziva Thorne? Hij had het gekke idee dat die naam nog wel even ging blijven hangen en uitendelijk zou raken tot zijn register van moeilijke studenten. Nu was het nog wachten, of ze zou opdagen of dat hij haar zou moeten gaan zoeken. Hopelijk niet dat laatste, want dat zou wel zijn humeur verpesten. Veel konden ze zich permitteren, die leerlingen, maar dat zou er nét een beetje over gaan.

OOC: Ziva~

_{Na de tekenles van de afgelopen dag had haar leraar haar gevraagd of ze de volgende dag na haar lessen naar hem toe zou kunnen komen, want hij wilde met haar praten. Goed, natuurlijk viel het ergens wel te verwachten, ze had geweigerd iets te tekenen in zijn les en was daarboven op eerder dat lesuur ook nog eens te laat gekomen – genoeg redenen om haar te vragen om nog eens langs te komen. Al had hij het niet bepaald nablijven genoemd en zo wilde ze het ook eigenlijk helemaal niet zien, ze had geen zin om zich tegenover haar mentor te moeten verantwoorden voor iets dat ‘nablijven’ heette. Ze had al genoeg problemen met die man, nog meer problemen die van andere leraren waren gekomen wilde ze er niet bij zetten. Misschien had ze zich er die dag wel uit kunnen praten, maar nadat hij het gezegd had, had ze niet zo één twee drie een reden kunnen bedenken zodat ze niet hoefde te komen de volgende dag – waardoor ze vandaag na haar lessen haar boeken netjes in haar tas legde en op pad ging richting het atelier. Althans, ze dacht dat hij zich daar zou vinden, hij had niet een of ander kantoor zoals Savador dat had, toch? Ze rolde even kort met haar ogen, nee, de man was immers niet belangrijk genoeg. Gewoon een leraar kunst, niet een of ander schoolhoofd – die in Savador’s plaats het niet eens verdiende om schoolhoofd te zijn, naar haar mening. Maar naar haar mening verdiende geen enkele Shadraan een hoge rang, noch een plekje op deze school, noch een plekje in het universum. Maar goed, ze was vandaag niet de vrolijkste – dat was ze nooit eigenlijk – omdat ze vandaag een redelijk vol rooster had gehad en nu dus ook nog eens haar tijd moest verspillen aan een gesprek met een kunstleraar die wenste met haar te praten. Wat was het dat hij wilde zeggen, dat hij niet tijdens de vorige les had kunnen melden? Zo moeilijk was het niet, ze had best nog even enkele minuten daarna kunnen blijven en naar zijn woorden kunnen luisteren. Zoveel had het namelijk niet uitgemaakt, dan had ze een excuus voor het te laat komen bij de volgende les en had ze niet het volle lesuur daar moeten zitten.
Een diepe zucht rolde over haar lippen toen ze voor de deur van het atelier stond. Ze wilde de deur openzwaaien en naar binnenlopen, maar wist zichzelf nog tegen te houden voordat ze de klink naar beneden had kunnen duwen. Eerst kloppen, dan wachten op antwoord en dán pas naar binnen komen. Ze richtte haar hand op en klopte drie keer luid op de deur. Even wierp ze een blik over haar schouder op de klok die aan de muur hing, ze was redelijk op tijd. Niet dat ze echt een tijd hadden afgesproken. Na het laatste lesuur, had hij gezegd. Dat had ook veel later kunnen zijn, het was maar hoe je het opvatte. Nadat ze antwoord had gekregen van zijn kant, opende ze de deur en liep het lokaal binnen. Haar ogen gleden kort over de bankjes, opmerkend dat ze allemaal vrij netjes opgeruimd waren. Hij had vast zijn lokaal opgeruimd, want sommige leerlingen wisten niet bepaald wat opruimen betekende – helaas. ”Je wilde me spreken?” Vroeg ze, terwijl ze afwachtend bleef staan en de man aankeek.}

<sub>Zoals de brunette gebruikelijk deed, sloeg ze haar armen over elkaar toen de man begon met spreken. Natuurlijk wist ze waarom ze hier was, ze had - koppig zoals ze was - geweigerd iets op papier te zetten toen hij aan hen vroeg om iets over zichzelf te tekenen en het daarna aan de klas uit te leggen. Niet bepaald iets waar ze zin in had gehad die dag en waar ze überhaupt ooit fatsoenlijk aan mee kon doen. Alles wat over haarzelf ging wilde ze liever niet delen met totale vreemdelingen, soms zelfs niet met haar beste vrienden. Het waren niet voor niets haar eigen persoonlijke zaken en hij diende daar niet om te vragen, als de kunstleraar die hij was. Ze haalde een van haar wenkbrauwen kort op bij zijn woorden. Een opmerking die niet subtiel 'stil' te noemen was? Ah well, het was ook niet haar bedoeling geweest dat hij het niet zou horen. Ze had juist gewild dat hij het zou horen, het was niet bedoeld als een koppige actie of iets brutaals - maar ze had gewoon niks op haar papier willen zetten. Haar blaadje was al af, want dat was alles wat ze over haar te weten zouden krijgen. Precies. Niets. Ze liet haar blik door het lokaal glijden terwijl de man nog bezig was met zijn zegje, de lastige leerlinge uithangen dat was nooit haar intentie geweest. Ze hield gewoon niet zo van persoonlijke dingen, begreep hij dat niet? Dan had hij pech. Zonder verder nog een woord te zeggen luisterde ze naar zijn woorden en schoof ze rustig de stoel aan de andere kant van zijn bureau naar achteren om daar vervolgens op te gaan zitten. Ze liet haar helderblauwe ogen weer op de man vallen en een lichtelijk geërgerde zucht verliet haar mond. Ze verdeed haar tijd hier duidelijk.

"Ik dacht dat ik wel duidelijk was, met mijn stille opmerking." Bracht ze, op een vrij rustige toon. "Mijn tekening was klaar." De brunette rechtte haar rug en leunde lichtjes tegen de achterkant van de stoel, terwijl ze haar helderblauwe ogen strak op de man gericht hield. Het was een gewoonte van haar om mensen gedurende een lange tijd strak aan te staren, niet bepaald de fijnste gewoonte van haar natuurlijk, aangezien menig persoon het ervoer als ongemakkelijk. "Maar goed, als je zo graag wilt dat ik iets teken, dan ben ik bereid dat te doen hoor." Sprak ze vrij neutraal, niet dat ze dan ook iets fatsoenlijks voor hem zou tekenen. Als hij iets op papier wilde zien, prima, maar het zou niet veel nuttigs zijn voor de man. Grote kans dat ze het hele vel dan zwart kleurde, of iets in die richting.</sub>

Hij had gemerkt dat ze haar armen over elkaar geslagen had, maar er is een verschil tussen iets opmerken en iets doorhebben. Hij merkte het op, maar het drong niet bij hem door, plus, wat zou hij er zelfs achter moeten zoeken? Hij was niet iemand die echt lette op lichaamstaal, hij snapte lichaamstaal niet zo goed, ook niet. Hij was bovendien bezig met spreken, hij was te druk op überhaupt wat op te merken. Ziva was hier omdat ze het vertikt had te tekenen, en hij had besloten haar daar op aan te spreken, ook al had hij geen idee of dat wel zo handig uit zou draaien als hij hoopte en wou. Hij had haar vooral laten komen, niet omdat het hem zo zeer stoorde dat ze niets getekend had, maar wel dat ze daarbij ook nog eens te laat in zijn les was. Normaal stoorde dingen als dat hem niet of zelden, maar als je alle factoren bij elkaar deed en daar ook haar houding aan toevoegde, dan was het opvallend storend geweest voor de leerkracht met het aparte uiterlijk. Hij merkte het ook op dat ze haar ogen door het lokaal liet gaan terwijl hij aan het woord was, en dit drong wel door, in tegenstelling tot het feit dat ze haar armen gekruisd had toen hij aan zijn praten begonnen was. Het was best onbeleefd. Interesseerde het haar zo weinig wat hij te zeggen had? De man keek toe hoe de brunette zich op de stoel zette nadat ze deze achteruit getrokken had. De zucht die haar mond verliet was ook niet bepaald subtiel, en kort klemde hij zijn kaken op elkaar, geërgerd door haar weinige interesse en door de manier waarop ze zich opstelde tegenover hem - haast vijandig, vond hij, doordat ze zo weinig moeite deed om begrip te tonen. "Ik dacht dat ik wel duidelijk was, met mijn stille opmerking", hoorde hij haar zeggen, haar tweede zin sinds ze aan zijn lokaal aangekomen was. "Mijn tekening was klaar." De nadruk lag echt wel op dat laatste woord, duidelijk. Hij keek net zo strak terug naar haar, zelfs nadat ze haar rug gestrekt had tegen de rugleuning op. Hij had geen probleem met oogcontact. Hun o zo verschillende ogen, maar als hij zijn oogwit nu nooit zwart had laten maken en hij niet dagelijks lenzen zou dragen, dan zouden hun ogen nog hetzelfde geweest zijn. De zijne waren echter ook van nature blauw. Blijkbaar had de Thorne-dochter net zo weinig moeite met oogcontact als de kunstdocent zelf. "Maar goed, als je zo graag wilt dat ik iets teken, dan ben ik bereid dat te doen hoor." Hij voelde aan de keuze van haar woorden dat hij er niet op af - laat staan op in - moest gaan, want dat zou toch niet goed komen. Het zo typisch zijn, typisch puberaal, om iets op een blad te kladden en te zeggen dat ze klaar was. "Dat hoeft niet", sprak hij een beetje droog. "Je zegt dat je tekening klaar was, maar je was er nog niet eens aan begonnen." Hij hield zijn hoofd een beetje schuin terwijl ook hij weer achter, tegen de leuning van zijn stoel, ging leunen. "Ik wil, wou en zal je niet perse willen zien tekenen, Ziva," waren zijn woorden, "ik wil gewoon weten waarom je het blad leeg liet." Hij knipperde met zijn ogen en probeerde zijn woorden zorgvuldig te kiezen. "Ik snap dat de opdracht misschien te persoonlijk is voor bepaalde studenten, maar als dat het geval was, kon je het ook simpelweg melden in plaats van er 'lastig' om te doen." Hij maakte een vingerbeweging bij het woord lastig, als aanhalingstekens, om duidelijk te maken at hij het niet letterlijk als lastig bedoelde. "Maar er was zo veel wat je kon tekenen. De betekenis van je naam, al zou ik niet uit mijn hoofd weten wat de betekenis achter de naam Ziva is. Of iets dat je kenmerkt, iets dat je kan associëren met je uiterlijk of innerlijk. Zeer moeilijk was de opdracht niet, je maakt h'm zelf zo persoonlijk of onpersoonlijk als je zelf wilt." Hij verlegde de potloden op zijn bureau en keek weer richting het gezicht van de jongedame. "Of stoorde wat anders je, misschien?"

_{Wat ongeduldig tikte ze met haar vingers op haar andere arm, aangezien ze haar armen over elkaar had geslagen toen de man was begonnen met spreken. Niet dat ze ongeduldig was, ze had alle tijd als het om haar ging, maar ergens was het gewoon om hem een steek onder water te geven. Alsof ze wilde dat hij sneller sprak, eerder klaar was met zijn naar haar mening nutteloze conversatie. Helaas voor haar ging hij gewoon door, hij wenste helemaal niet dat ze nu nog een tekening zou maken – gelukkig voor hem was hij dus niet zo dom als ze gedacht had. Hij kon vast al voorspellen wat ze dan zou doen, gewoon een act die precies paste bij een meid van haar leeftijd. Het was eigenlijk helemaal geen moeilijke opdracht geweest, ze had duizenden ideeën in haar hoofd die ze had kunnen zetten op het papier. Haar naam, haar echte naam, haar geschiedenis, of misschien gewoon een of ander leugentje dat bij haar hoorde. Maar nee, niemand hoefde dat te weten. Niemand hoefde meer over haar te weten dan zij wilde uitten en helaas voor de man had ze die dag geen zin om überhaupt iets te uiten tegenover hem en de rest van de klas. Er had uiteraard een Shadraan in hun midden gezeten, al had ze waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan als die gast er niet had gezeten. Het ging hem helemaal niets aan, als zij niets wilde tekenen, dan tekende ze niets – klaar. Hij wilde gewoon weten waarom ze het blad leeg had gelaten, zachtjes rolde er een zucht over haar lippen. Misschien had ze daar wel geen antwoord op, het was gewoon een opwelling geweest die haar had verteld ‘ik wil niks tekenen’, ze hield niet van dat soort persoonlijke tekeningen. Het deed haar terugdenken aan toen ze nog een klein kind was, terug in de dagen dat haar vader van haar was afgepakt en ze steeds een tekening moest maken voor de vrouw die als psychiater leek te dienen. De vrouw die haar dwong te geloven in de schuldigheid van haar vader.
Haar helderblauwe kijkers gleden uiteindelijk kort van de man weg toen hij klaar was met spreken en bleven haken op de schaar die op de tafel lag, niet bepaald door hebbend dat ze er naar staarde voor een tijdje. Haar hoofd had haar namelijk weer overvallen met een hoop aan gedachtes, die enkel en alleen maar pure woede aanwakkerde bij haar. Misschien lag er daarom voor een moment ook wel een ietwat kwade blik in haar ogen, terwijl ze half afwezig naar de schaar staarde. Het verleggen van de potloden op de tafel leek echter weer haar aandacht te trekken, waarna ze haar ogen weer omhoog liet reizen om die van de man weer te ontmoeten. Of er iets anders was dat haar stoorde? Ze krulde lichtjes sarcastisch haar mondhoeken omhoog. ”Ik vraag me af hoe lang ik het nog moet herhalen voordat het tot je hoofd doordringt, master Diusz, maar ik was klaar met mijn tekening. Nee, ik was er niet aan begonnen. Ja, ik heb erover nagedacht en ja ik heb het blad leeggelaten. Dat is alles wat er over mij te vertellen viel op dat punt, stond je dat niet aan? Well, I couldn’t care less.” Ze sloeg het ene been over het andere heen nadat ze klaar was met wat ze de man te zeggen had. ”Ik tekende niks omdat er ook niks om te tekenen was, ik heb gewoon besloten de tekening zo onpersoonlijk mogelijk te maken. U zou juist blij moeten zijn, echte kunst komt uit het hart, en dát kwam uit mijn hart.” Ze liet haar hand lichtjes op haar borst terechtkomen, waar haar hart hoorde te zitten, terwijl ze de man met een lichte glimlach aankeek.}