Deshas schoof zijn handen op zijn rug in elkaar. Hij hield zijn blik kritisch op Savador gericht. Hij liep achter hem langs nadat hij de bliksembol had afgevuurd. Hij oefende wat druk uit op Savadors schouder zodat hij die noodgedwongen zou moeten ontspannen. Zijn onderarm gaf hij een klein tikje omhoog. ''Ontspan'' was het enige wat hij hem meegaf. Zonder daarna nog om te kijken liep hij terug naar de deur en leunde tegen de muur. Hij keek even naar de grond en toen weer op naar Savador en Zalas. Hij had zich niet beseft hoeveel hij op Delahin geleken had toen hij Savador zo corrigeerde. Het was nu voor zijn eigen bestwil, of die van Deshas. Deshas wou gewoon dat Savador dit goed aflegde. Savador was zijn beste vriend die hij in jaren had gehad en hij gunde hem echt alles. Maar hij kon zijn eigen zenuwen niet eens onder controle houden hiervoor.

Zalas wachtte kalm tot Savador de bol had afgevuurd. Toen hij het vonkende gevaarte op hem af zag komen verplaatste hij het gewicht van zijn ene voet naar zijn andere en zette een stap naar achteren om weerstand te bieden. Hij ving de bliksem bal op en draaide om zijn as om zelf de baan die de bol vloog te bepalen. Zalas gaf Deshas even de kans Savador te corrigeren en keek even naar zijn rug toen hij terug liep. Als hij eens wist hoeveel hij nu op Delahin leek. Zalas miste alleen de groene ogen en het rode haar. Hij concentreerde zich weer op waar hij mee bezig was en vergrootte ze bliksem tot drie keer zijn normale grootte. Hij had twee handen nodig om het gevaarte weg te schieten. Hij zette een stap naar voren om hem nog wat extra kracht bij te zetten. Zalas keek nogmaals naar Deshas. Hij was gespannen, dat zag je zo.

Savador volgde zijn zelfgecreëerde bliksembol met zijn goudkleurige ogen en wilde afwachtend toekijken hoe Zalas het zou vangen. Hij draaide zijn hoofd met een kleine ruk om toen hij de druk op zijn schouder voelde. Hij staarde Deshas alleen maar aan en liet zijn corrigerende handelingen zwijgend toe. Hij zou immers wel weten wat het beste voor hem was. Savador draaide zijn hoofd met een lichte frons weer terug naar Zalas om zich te concentreren op wat hij straks moest doen. Ergens had hij het toch wel vreemd gevonden. Deshas corrigeerde hem niet vaak. Althans, niet op die manier. Hij bande de gedachte uit zijn hoofd en zag hoe Zalas zijn bliksembol soepel opving. De frons werd dieper toen hij de grootte van de bol nu zag. Zalas wilde hem kennelijk echt tot het uiterste drijven, of hem gewoon een uitdaging bieden. Savador haalde even diep adem, plaatste een voet achter zich en boog wat naar voren voor extra balans. Zijn armen stak hij voor zich uit om de aardig vergrote bliksembol met beide handen op te vangen. Toen hij de bliksembol tussen zijn handpalmen geen mogelijkheid bood om ergens anders terecht te komen, schoof Savador over de vloer wat naar achteren door de impact van de vang. Hij kneep zijn ogen halfdicht tegen de felle vonken en hield de bol wat op afstand van zijn gezicht voor zijn eigen veiligheid. Hij liet de ingeademde adem tussen zijn lippen door ontsnappen en staarde geconcentreerd naar de bol in zijn handen. In plaats van het idee dat hij meestal voorhield dat elektrisch geladen energie zich met zijn bloed meevoerde, keerde hij dat idee nu om en dacht het tegenovergestelde. Het zou zich tegen zijn bloed in keren. Hij stelde zijn huid open om langzaam maar zeker steeds een klein beetje energie van de bol te absorberen. Dat deed hij net zo lang totdat de bliksembol ongeveer weer op de grootte was zoals hij hem had gemaakt. Het resultaat mocht er zijn, maar de bijwerkingen waren minder. Hij trilde licht over zijn hele lichaam van de geabsorbeerde elektriciteit. Simpel gezegd was hij nu zelf één grote bron van geladen elektriciteit. Savador smeet de bol weer richting Zalas, deze keer licht gehinderd door zijn arm die hevig beefde wanneer hij die bewoog. Meteen nadat hij van de bliksembol verlost was, spreidde hij zijn armen wat om alle energie weer in de vorm van vonken die uit zijn handpalmen schoten los te laten. Hij liet een trillerige zucht ontsnappen toen hij tot de conclusie kwam dat hij er niet meer bijstond als een menselijke elektriciteitskast.

Zalas ontspande zijn ledematen wat zodra hij de bol had losgelaten. Hij bleef naar Savador kijken, afwachtend op zijn tegen reactie. Zijn techniek was goed daar niet van, maar langzaam als hij het in een echt gevecht ter uitvoering moest brengen. Hij zette zich weer schrap toen Savador de bol terug smeet. Zalas merkte dat de elektriciteit door zijn aderen hem hinderde want de bol werd uit koers geblazen. Zalas ving de bol behendig op. Hij boog zijn vingertoppen naar elkaar toe en binnen een paar seconden had hij de bol verkleind tot de grote van een golfbal. Hij gooide hem een keer op en daarna terug naar Savador. De elektriciteit die door zijn aderen stromen zorgde voor een lichte, enkele zenuw tic. Zijn hoofd schoot door die tic even met een schok opzij terwijl door zijn slagader, duidelijk zichtbaar, elektriciteit schokte. De elektrische tintelingen door zijn lijf voelde gek genoeg prettig en hielden hem wakker en alert.

Savador verzette zijn voeten wat voor een bredere en gemakkelijkere positie terwijl hij met de rug van een nog licht natrillende hand het opkomende zweet van zijn voorhoofd veegde. De gitzwarte doffe lokken die altijd wel in zijn gezicht hingen, hoe vaak hij ze ook naar achteren streek, plakten wat aan zijn huid. In een kalme positie stond hij klaar om de sessie te herhalen - het opvangen, het vergroten of verkleinen van de bol en het terugwerpen. Maar zijn blik stond ernstig en vertelde het tegenovergestelde van zijn kalmte die niet samenging met de opspelende irritatie. Het moest beter, sneller. Hij kon Deshas niet trots maken als hij het op deze beginnelingmanier deed. En hij zou het onmogelijk van zijn tegenstander kunnen winnen in een echt gevecht. Wat had hij al de tijd tot nu toe gedaan? Hij had geoefend, dat wel, maar blijkbaar niet goed genoeg. Het eerste wat hij wilde doen na deze voorbereiding was zijn trainingsschema aanpassen. Lege plekken in zijn agenda vullen met harderde, langere en zwaardere trainingssessies. Het was wel genoodzaakt wilde hij die achterlijke Norwood overtreffen in het examen. Savador keek licht hijgend toe hoe Zalas de uit koers geraakte bliksembol zo behendig als een katachtige uit de lucht plukte. Geïrriteerd streek hij de plakkerige lokken uit zijn gezicht om daarna weer klaar te gaan staan, denkend dat het vast aan hem had gelegen dat de bol uit koers was geraakt. Ook dat nog. Automatisch schoof hij zijn achterste voet wat naar achteren bij het zien van de kleine grootte die Zalas de bliksembol nu aan had laten nemen. En iets kleins was lastiger om op te vangen. Savador bleef paraat en hield zijn handen vrij om het net als Zalas soepeltjes uit de lucht te kunnen grijpen. Dat ging hem echter een stuk moeilijker af door zijn karige ervaring. Langs het blauwe schijnsel die de bliksembol fel van zich afstraalde, zag hij dat Zalas wat last kreeg van plotselinge trekkingen. Hij besteedde er weinig aandacht aan en richtte zich op de kleine bol in zijn handpalmen. Zalas was een bikkelharde, daar sloeg je hem het veld niet mee uit. Savador ademde even rustig uit door zijn voortanden om zich wat te ontspannen. Daarna gaf hij het beste wat hij had om de bliksembol weer tot zijn oorspronkelijke grootte te brengen. Hij had echter geen rekening gehouden met het laatste beetje elektriciteit aan de overlading van daarstraks, waardoor vanaf de kern van de bol ellenlange krachtige bliksemstralen schoten en het onbedoeld haast te groot werd om nog langer met twee handen te kunnen vasthouden. 'Verdomme!' Hij smeet de bliksembol gauw terug richting Zalas voor hij zichzelf ermee zou bezeren. Met zijn andere hand streek hij kwaad over zijn pols, waar uit diezelfde hand zo nu en dan nog een grote vonk uit zijn vingertoppen schoot. Woedend over het feit dat hij zichzelf bijna een verwonding had aangebracht en hij zijn eigen magie niet eens fatsoenlijk kon beheersen, bleef Savador met een hand nog om zijn pols gesloten zwaar ademend in zijn gerede positie staan.

Zalas bleef gespannen naar Savador kijken Hij stond direct klaar toen Savador de bol terug smeet. Hij ving hem open staarde een moment schuldbewust naar de grond. Hoe lang werkte hij nu al niet met elektriciteit en bliksem? Hij had dat van die ontlading moeten weten. Verontschuldigend wierp Zalas even kort een blik op Deshas. Hij gaf Savador daarna even de tijd om bij te komen van die laatste bol. Maar zolang Deshas nog geen stopteken had gegeven betekende dat dat hij door moest gaan. Nu maakte hij de bol een klein tikje kleiner om de eventuele lading die Savador nog in zijn lijf zou hebben nu in kleine beetjes kon afgeven. Maar toen hij de bol afschoot voedde die zich met alle elektriciteit die zich in de lucht rondom hen bevond en nam de bol gigantische proporties. Groter dan Zalas zelf ooit gemaakt had. Hij drukte zichzelf tegen de muur aan en slikte terwijl de bliksem bol op Savador afging.

Deshas had met zijn rug tegen de muur en zijn armen over elkaar geslagen naar Savador en Zalas gekeken. Er waren wel meerdere momenten dat hij in had willen grijpen. Hij moest zichzelf dan ook met elke mogelijkheid inhouden. Hij werd er helemaal gek van dat hij niks kon doen, zelfs niet toen het even mis dreigde te gaan bij Savador. Maar zodra de bliksem bol groter werd dan de bedoeling had kunnen zijn greep Deshas in. Hij duwde Savador aan de kanten zette zichzelf schrap. Een enorme klap smeet hem tegen de muur aan terwijl hij de bliksem bol tegen probeerde te houden. Langzaam maar zeker kreeg hij hem steeds kleiner. Uiteindelijk sloeg hij zijn handen ineen waardoor de bliksem bol ertussen op ging in rook. Deshas leunde tegen de muur en hijgde uit. 'Tot zover de opwarming' mompelde hij zachtjes. Zijn blik ging even naar Savador. 'Hoe zit het met de ladingen in jouw lichaam? Misschien dat je beter even kunt aarden' zei hij zachtjes.

Savadors gouden ogen volgden geïrriteerd maar gespannen de bliksembol nadat hij die terug in Zalas' richting geworpen had. Aan zijn schouders die wat naar beneden zakten was duidelijk te merken dat hij een langzame zucht van verlichting slaakte bij het zien van Zalas' succesvolle vangst. Even was hij bang geweest behalve zichzelf, ook de rest hier in gevaar te brengen door zijn eigen gebrek aan vaardigheid. Hij mocht van geluk spreken dat er op z'n minst twee aanwezigen waren die wisten waar ze mee bezig waren. Savador keek met lichte dankbaarheid toe hoe Zalas de bol een klein beetje verkleinde. Als het ditmaal ook goed ging, kreeg hij een goede gelegenheid om de rest van de elektriciteit die mogelijk nog in zijn lichaam aanwezig was, kwijt te kunnen. Hij had echter niet verwacht dat de bliksembol vele malen groter werd tijdens het afschieten. Zijn ogen verwijdden zich wat van ontzetting, niet wetend of dit nu Zalas' bedoeling was om hem te testen op zijn vaardigheden, of of het geheel onbedoeld was. Zonder aarzeling ging Savador weer klaar staan en hield zijn armen helemaal uitgestrekt om de volle impact van de komende klap bij de vangst op te kunnen vangen. Vastberaden en naïef om te bewijzen dat hij dit degelijk wel aankon. Maar naarmate het gigantische gevaarte dichterbij kwam en zijn pupillen zich tot flinterdunne spleetjes verkleinden door het felle blauwige licht dat naderde, begon hij toch steeds meer zijn zekerheid over deze vangst te verliezen. Plotseling werd hij ruw uit zijn positie en concentratie gehaald door een onverwachte duw, waardoor hij naar de muur wankelde en zijn hoofd daarna nijdig omdraaide om zijn belager te waarschuwen met een woedende blik. Maar toen hij Deshas op zijn plaats zag die blijkbaar die krachtige bol had opgevangen en nu met zijn rug tegen de muur gedrukt stond, maakte zijn ergernis plaats voor frustratie. Misschien was er iets fout gegaan bij Zalas omdat het bij hem van tevoren fout was gegaan? Hij kon zich in ieder geval niet indenken dat dit alles door Zalas gekomen was, die waarschijnlijk al over een eeuwenlange ervaring op dit gebied beschikte. En nu had Deshas weer onnodige moeite verspild door in te moeten grijpen. Savador bleef bij de muur staan en keek zwijgend toe hoe Deshas de bol, die daarnet nog supersized was, eenvoudig ogend weer verkleinde en uiteindelijk tussen zijn handen liet verdwijnen. Hij bleef nog steeds kijken toen zijn vriend daarna tegen de muur uithijgde. Er verscheen een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen en zijn irritatie speelde weer hoog op toen hem een vraag werd gesteld. Savador wendde zijn blik van Deshas en Zalas af en uitte dat door met zijn vuist kwaad een doffe stomp tegen de muur te geven. 'Dat is al gedaan bij die mislukte poging van daarnet!' antwoordde hij bits, doelend op zijn eigen worp met het onbedoelde overschot aan elektriciteit.

Zalas kon door het felle licht niet zien wat er precies gebeurde. Het laatste wat hij zag waren twee schimmen terwijl de een de ander weg duwde. Deshas moest voor zijn bliksem bol zijn gesprongen. Dat kon niet anders. Even later was alle bliksem verdwenen en zag Zalas Deshas hijgend tegen de muur staan. Savador zag hij tegen de muur staan. 'Deshas, het spijt me. Ik had moeten weten dat de lucht vol elektrische energie zou zitten' begon Zalas zacht. Hij was er niet bij geweest met zijn gedachte. Het was zijn schuld. Zalas had zijn blik naar de grond gericht. Zijn lange witte vlecht viel over zijn schouder naar voren. Evenals de lokken die tijdens het oefenen losgeraakt waren en rond zijn gezicht dansten.

Deshas keek even naar Savador. 'Savador, kalmeer. Het is niet jouw schuld' zei hij op een nogal dwingende toon alsof hij dat Savador goed in wou prenten. Hij keek even op naar Zalas bij eht horen van zijn verontschuldiging. 'Het is al goed Zalas. Ik lette zelf ook niet bepaald goed op' wuifde hij zijn verontschuldiging weg. Deshas had gewoon eerder moeten ingrijpen. Hij had moeten zien dat het fout zou gaan. Deshas richtte zich weer wat op en kraakte zijn nek terwijl hij met zijn rechterhand zijn linkerschouder masseerde. Zijn schouder had het bij die klap flink te verduren gehad. Daarna richtte Deshas zijn blik op Savador. Hij moest dit even afmaken dus hij wou nu verder ook. 'Savador, wat weet je nog over de zielen eters?' vroeg Deshas kalm. Het was een van de eerste spreuken die hij Savador geleerd had. En als hij eerlijk was, was hij wel benieuwd hoe groot Savadors zielen eter inmiddels geworden was en hoe goed hij kon luisteren. Deshas keek Zalas even aan. 'Herinner jij je dat ook nog? Hoe je zielen eters oproept?' vroeg hij met een plagende grijns aan Zalas.

Savador blikte tussen zijn zwarte lokken door fronsend naar Zalas toen hij zijn verontschuldigingen aan Deshas aanbood. Hij vroeg zich om waarom, aangezien hij dacht dat het aan hem gelegen had. Hij richtte zijn blik weer kwaad op de muur bij Deshas' dwingende woorden maar deed wel wat hem gevraagd werd. De duidelijk opgezwollen ader bij zijn slaap, half verborgen onder zijn haar, verdween langzaam maar zeker weer. Savador streek zijn haren uit zijn gezicht en keek Deshas kalm aan toen hij later weer tot hem sprak. Er gleed een klein glimlachje op zijn gezicht toen hij hem over zieleneters vroeg. 'Concentreren en gedachtengang leegmaken, ziel sluiten maar geest openstellen, Jiln'agvad?' reageerde hij in een rap tempo. 'Vergeef me, maar dat heb ik inmiddels ook als een vast onderdeel van mijn trainingsschema gemaakt,' verklaarde Savador de reden van zijn uitleg dat haast in zijn hoofd gestampt leek te zijn, waarna hij met een hand zijn haar nonchalant naar achteren gooide.

Zalas keek Deshas een beetje sceptisch aan. 'Jij weet net zo goed als ik dat zielen eters niet in mijn repertoire zitten. Zoiets leer je als magie toegestaan was, niet als Eerste Wacht waarvan niemand wist dat je over magie beschikte' zei hij half sarcastisch, half grijnzend. Zalas had merendeel van zijn leven aan niemand mogen tonen dat hij over magie beschikte. Dat had toen de tijd zijn dood kunnen betekenen. Zalas keek met ontzag naar Savador toen hij de spreuk en de bijbehorende handelingen zo uit zijn hoofd opdreunde, alsof hij het boek vlak voor zijn neus had liggen. Hij moest eerlijk toegeven dat Savador goed getraind was. Met zijn armen over elkaar geslagen leunde Zalas tegen de muur aan. Hij was wel benieuwd naar zo'n zielen eter van Savador. Hij wist dat Deshas het kon en hij had erover gelezen. Maar hij had het nog nooit zelf gezien. Maar ja, Zalas had andere kwaliteiten. Onder andere een paar die zelfs Deshas niet zo goed beheerste.

Deshas grinnikte zachtjes om Zalas' sarcastisch woorden. 'Excuses Eerste Wacht, dat was ik vergeten' zei hij op een hoffelijke manier om Zalas een beetje dwars te zitten al was het goed bedoeld. Deshas sloeg triomfantelijk zijn armen over elkaar toen Savador zo uit zijn hoofd de spreuk en bijbehorende handelingen opdreunde. Lichte trots was weerspiegelt in zijn ogen hoewel je ook kon zien dat hij dat tegen probeerde te gaan. Als hij teveel Savadors ego oppoetste zou misschien wat verslappen en dat was juist wat Deshas niet wou hebben. 'Uitstekend Savador' zei hij kalm. Hij liep naar de muur en leunde er net als Zalas tegenaan. 'Laat maar eens zien of praktijk net zo goed gaat als theorie' zei hij simpel.

Savador wierp Zalas vanuit zijn ooghoeken een wat ontzette blik toe bij het horen van zijn reactie op Deshas. Wist hij niet hoe je zieleneters moest oproepen? Zalas, die al eeuwenlang in leven was en daarbij automatisch ervaring zou hebben op wat voor gebied dan ook? Althans, dat zou hij wel van hem kunnen zeggen. Hij kon moeilijk geloven dat hij in de lange tijd dat hij al door Kovomaka rondliep alleen maar doelloos stil had gezeten. De verbazing was dan ook duidelijk in zijn ogen af te lezen. Savador richtte zich tot Deshas toen hij weer tot hem sprak, kon een vleugje trots in zijn blik herkennen. Iets dat een zuinige glimlach bij hem opriep. Dat zag hij graag, zijn leermeester in zijn sas. Ook bij hem was iets dat nog het meeste weghad van trots te herkennen toen hij om zijn opdreuning gecomplimenteerd werd. Hij onderdrukte een zachte snuif toen hem daarna werd opgedragen om zijn oproepkunsten op het gebied van zieleneters in de praktijk te brengen. Dat moest niet al te moeilijk zijn. Hij had het immers ook een aantal keer beoefend. Savador streek zijn haar achter zijn schouders en nam zijn positie weer in alsof hij en Zalas gewoon weer door zouden gaan met waar ze mee bezig waren. Echter bleef hij enkel roerloos op zijn plaats staan, zijn blik afwezig gericht op de vloer. Uiteindelijk sloot hij na een tijd zijn ogen en verscheen er een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen. concentreren en gedachtegang leegmaken, ziel sluiten maar geest openstellen. Het galmde een aantal keer herhalend door zijn hoofd. Op het begin dat hij ermee begon te oefenen, had hij vooral veel moeite gehad om het in de juiste volgorde te doen. Hij was erachter gekomen dat als je ook maar iets omdraaide, je geen succesvol resultaat kreeg. Maar hij had zichzelf erop getraind en het in zijn hoofd gestampt. Hij was wat dat betreft nogal streng voor zichzelf geweest, maar het resultaat van de theorie mocht er zijn. Nu moest hij het alleen nog in de praktijk laten zien. De omgeving en lokken in zijn gezicht zouden hem bij de eerste stap enkel afleiden, dus bleef hij er zeker van zijn ogen gesloten te houden en zijn haar achter zijn schouders te strijken. Alle gedachtes bande hij uit, alsof hij een schoonmaakbeurt in zijn hersenpan maakte. Het was nogal noodzakelijk voor de volgende stap. De laatste twee onderdelen van de spreuk waren nog wel het belemmerendst, vooral het sluiten van de ziel. Wanneer het hem gelukt was zijn geest open te stellen, onderging hij altijd een gevoel alsof hij twee keer zoveel beïnvloed werd door de dingen van buitenaf. Dat was het punt waarbij hij wist dat hij er klaar voor was. 'Jiln'agvad,' sprak Savador uiteindelijk op een lome, duidelijke toon. Langzaam opende hij zijn ogen weer en vestigde zijn blik haast automatisch op de kolkende massa van schaduwen in één van de hoeken van de kamer. In een traag proces vervormde het zich uiteindelijk tot een middelgroot wezen, dat als een dinosauriër zijn lederachtige voorpoten gekromd hield en doodstil half gebogen op zijn plek bleef staan. De monsterlijke creatie was vel over been, vooral knokig. Vanaf diens hals tot het puntje van diens staart was duidelijk de ruggengraat te volgen. Slijm dat haast zuur leek droop uit de halfgeopende bek en schaduw bleef als dikke pikzwarte rook van het licham af kolken. Met een voldane grijns keek Savador Zalas even aan, en wierp Deshas daarna een afwachtende blik toe.

Zalas had Savadors ontzette blik wel opgemerkt. 'Er zijn sommige spreuken die alleen doorgegeven worden van Heer der Duisternis op opvolger. Deshas kent genoeg spreuken die ik nooit zou mogen leren tenzij ik zelf ooit een opvolger zal worden. Maar of dat er ooit in zal zitten betwijfel ik zwaar. Zieleneters oproepen is een van die spreuken' legde hij Savador uit. Zalas had weliswaar veel kennis, maar er waren nou eenmaal een paar spreuken die hij nooit zou kunnen leren. Die waren enkel voor de legendarische magicans bestemd. 'Maar daar staat uiteraard tegenover dat er ook een aantal spreuken zijn die Deshas niet voledig beheerst' grijnsde Zalas terwijl hij zijn blik op zijn vriend richtte. Deshas had geen molestrerend haar dat al het leven kon vernietigen. Evenals dat Zalas spreuken wist om je gedachten binnestebuiten te keren. Hij kon alle informatie die hij nodig had uit je zuigen door je enkel aan te kijken. De afgelopen eeuwen was hij beziggeweest met bijleren en perfectioneren van zijn spreuken. Hij bleef kalm staan wachten terwijl Savador de spreuk uitsprak. Zijn blik verduisterde. Hij kreeg zo'n typisch Shadraanse, machtsbeluste blik in zijn ogen en een halve, vage grijns. 'Geweldig' zei hij zachtjes toen hij het monsterlijke ding zag dat Savador had opgeroepen. Zijn gedachte beredeneerde meteen wat je allemaal wel niet met zo'n beest zou kunnen doen. Aan zijn blik was dat ook duidelijk merkbaar dat zijn gedachten overuren maakte.