Naam: Olivier Sean
Achternaam: Hewley
Bijnamen/Roepnamen: Ol, Oli, Ols, Oliebol, Olivier
Geslacht: Man
Rechts of linkshandig: Links
Leeftijd: 18
Lengte: 1.79 M
Gewicht: 70 KG
Oogkleur: Zo donker bruin dat het bijna zwart lijkt
Haarkleur: Zwart met een bruine gloed.
Haarlengte: Kort
Littekens: Een groot litteken in de vorm van een X op zijn borst. Een klein litteken in de vorm van een streepje onder zijn rechter oog.
Magiesoort: Earth & light
Planeet van herkomst: Nova
Afkomst: Vader: Light x Air. Moeder Earth x Fire
geaardheid: As gay as a rainbow unicorn but tries to pass as straight


Oma vader's kant: Evelynn Alys Ehler - Hyland
Vader: Joshua Ehler Hewley †
Moeder: Josephine Begnaud †
Broers: Geen
Zussen: Geen
Oom moeders kant: William Begnaud
Tante: Sylvia Ellery †
Neef: Thomas Begnaud
Etniciteit: Student, Novaan
Religie: Geen
Gelooft in: Ghosts
Dialect, Accent en moedertaal: Zuid Novaans / Frans


Geld: $300
Werk: Barman bij de Jolly jester & danst soms in de straten van Oaks field met mooi weer.
Klas: Miss Roxanne
Jaar: 6e jaars
Favoriete vak: Gym
Korte omschrijving van zijn kamer: Niet heel netjes maar ook niet mega rommelig.


Angsten: Nog meer dierbaren verliezen,
Geheimen: Dat hij homoseksueel is, dat hij zichzelf snijdt
IQ: 89
Drugs gebruik: Geen
Alcohol gebruik: Soms
Eetgewoonte: Eet graag veel en eet kinda snel
Slaapgewoonte: Slaapt vrij kort en de ene nacht beter dan de andere
Favoriete eten: Karamel snoepjes, vlees, pannenkoeken
Favoriete boek: Makkelijke boeken, Franstalige boeken
Favoriete muziek: Hip-hop, pop en rap
Groep of alleen: Groep
Leider of volger: Beide
Gepland of spontaan: Spontaan
Dagboek Entries: Een kleintje waar hij stukjes schrijft voor en naar zijn overleden vader. Al is het dus niet echt een dagboek in de zin van.
Hoe komt hij tot rust: Dansen
Waardoor raakt hij enthousiast: Dansen, muziek, vogels, Pranks uithalen.
Vooroordelen: Dat mensen hem zullen verafschuwen en weer laten vallen als ze erachter komen dat hij op hetzelfde geslacht valt. Het is ook hier om dat hij het zo erg probeert te verbergen.
Karaktereigenschappen: Sportief, goedmoedig, aardig, kan snel uit zijn slof schieten, koppig, standvastig, Emotioneel, soms een hopeloze romanticus, impulsief, en kan een flapuit zijn.


Geboortedag: April, 1st
Geboortetijd: 00:10
Sterrenbeeld: Ram
Handschrift: Olivier
Gezondheid: Gezond, al is hij licht depressief en doet hij aan Automutilatie



Rugtas: Schoolboeken, schriften, pennen, potloden, inkt, veer, karamel snoepjes, eyeliner
Portemonnee: Foto van zijn vader en moeder, foto van zijn oom en neef, pasfoto, geld, muziekspeler
Junk lade/Nacht kastje: Tissues, Rouw kaart van zijn pa,
Onder zijn bed: Sokken, magazines, vergeten snoeppapiertjes
In zijn bed: Extra kussen
Kast: Leren broek, schoenen, kleding, hoed van zijn vader.
Bureau: Aantekeningen, lamp, nummers voor op te dansen
Kamer: Bedden, kasten, schoolspullen, spulletjes van zijn pa,
Zakken van zijn kleding: Zakdoekjes, paracetamol, pennen


Prized posessions: Zijn vader's straw hat, Foto's van zijn ouders, oom en neef.
Special memory: Momenten met zijn ouders, zoals het pannenkoeken bakken met zijn vader.
Dans stijl: Hiphop en breakdance
Dislikes: Te lang niets doen en stil staan/zitten. Pesten/plagerijen die tegen hem en/of zijn vrienden is gericht, grapjes over dood.
Dierlijke vorm:

Okapi:

Fact about Olivier: Zijn altijd vrolijke demeanor is een façade.
Faceclaim: Monkey D. Luffy - One piece



Olivier Sean Hewley, geboren op de tiende van April om tien over twaalf ’s nachts. Zijn ouders waren dolgelukkig met de baby. Hij was gezond en dat was voor hen het enige wat telde. De kleine jongen groeide goed. Het weeshuis wat zijn vader runde, betekende voor Olivier veel vriendjes en vriendinnetjes. Veel lessen van de lokale leraren die af en toe kwamen helpen. Lessen van zijn ouders. Hij ontwikkelde zich goed en het kleine gezinnetje van drie was gelukkig.

Het geluk werd omgedraaid toen Olivier twee jaar was. Zijn moeder werd ziek, kanker. En het was al uitgezaaid. Ze ging hard achteruit en al snel kwam de vrouw te overlijden. Zijn vader was ontroostbaar en riep extra hulp in voor bij het weeshuis en wat extra oppas, zodat hij alles kon regelen. Olivier zelf kan zich er nu niet veel meer van herinneren, hij was immers nog zo jong. Het enige waardoor hij zich zijn moeder herinnerd zijn de foto’s en de korte filmopnames.

Het leven pakte ze al snel weer op en door het hectische leven van het weeshuis kwam ook Joshua, Olivier zijn vader, er snel weer bovenop. Het gemis van Josephine knaagde nog altijd aan zijn hart en dat zou ook nooit weggaan. Met Olivier die ouder werd en steeds meer kon helpen rondom het weeshuis en met de kinderen, had Joshua meer tijd om andere dingen te doen. Zoals zelf weer meer te koken, voor de vele kinderen. En van zaterdag maakte hij pannenkoekendag. Een feest voor iedereen.

Zo rond Olivier zijn tiende levensjaar, werd hij aangetrokken tot het dansen. Met een grote glimlach bekeek hij de mensen als ze zo mooi bewogen. Alle stijlen hadden wel iets wat de jonge knul leuk vond, maar het stoere en energieke hiphop of streetdance zoals die versie werd genoemd, trok hem het meeste. Zijn vader was iemand die zijn zoon vrijliet om te beoefenen wat hij leuk vond en op zijn elfde, kwam hij bij een klein groepje in de lokale dansschool. Hun leraar was een (voor de jonge Olivier) oudere man van begin dertig. De dansleraar droeg altijd wel een petje, hoorde erbij zei hij altijd. Verder was hij streng, duidelijk maar aardig en was er niet vies van zijn pupillen de nodige complimenten te geven. Toen hij vijftien was, vormden Olivier samen met vier andere jongens een hecht groepje. Joe, Bas, Dan, Cody en hijzelf waren altijd al onafscheidelijk geweest en nu ze een echt dansgroepje waren (onder begeleiding van hun oude maar vertrouwde leraar) werden de vijf jongens nog hechter. Als het mooi weer was buiten, dansten ze in de straten van het dorp.

Het was een van deze dagen die Olivier nooit meer zou vergeten. Een zaterdag, of pannenkoekendag zoals hij het altijd noemde door zijn vader. Zijn vrienden en hij hadden geravot en verschillende pranks uitgehaald. Met groene knieën was de nu zestienjarige jongen naar huis gejogd om zijn vader te helpen. Koken.. was niet bepaald zijn ding maar een taak waar Joshua zeker hulp bij kon gebruiken. De vele kinderen hadden altijd grote trek als het op pannenkoeken aankwam. Met zijn tas in één hand en de sleutel in zijn andere duwde hij de deur open. ‘Hoi!’ riep hij richting de keuken, de plek waar zijn vader op dit tijdstip meestal was. Hij was nog druk bezig blijkbaar, want er kwam geen warme hallo terug en ook het huis rook nog niet naar pannenkoeken. Met een frons zette de jongen zijn rugtas neer op de grond en zette hij zijn afgetrapte sneakers in het schoenen rek. Het was vreemd dat zijn vader er nog niet was, maar het kwam zo nu en dan wel voor. Zeker als één van de kindjes ziek was of als er iets anders aan de hand was. ‘Dan zal ik maar alvast beginnen met het beslag.’ Had de jongen in zichzelf gemompeld. De deur die naar de keuken leidde, maakte hij al zachtjes neuriënd open. In gedachten verzonken keek hij dan ook raar op toen hij voelde dat zijn sokken koud en nat werden. Een witte vloeistof lag er over de grond en zoog zich in zijn sokken. Met een akelig misselijkmakend gevoel hief de jongen zijn ogen op. Oh god. ‘Pa!’ hoorde hij zichzelf zeggen met een brekende stem. Op trillende benen liep hij naar het veels te stille lichaam van zijn vader toe. Daar zakte hij op zijn knieën naast hem neer waarna hij zijn hand pakte. Hij was ijskoud en zijn ooit zo levenslustige ogen staarden niets ziend naar het plafond. ‘Nee…. Nee.. kom op!’ bracht de tiener uit waarna hij, tevergeefs, begon met reanimeren. Zijn rationele brein wist dat. Maar hij hoopte dat op magische wijze het hart van zijn vader weer zou beginnen met kloppen. Een halfuur had hij het geprobeerd. Waarna hij het zwetend en emotioneel opgaf. Met zijn trillende vingers ging hij door zijn vader zijn haren. Doordrenkt in de melk stond de jongen op, en liep als een zombie naar zijn buurvrouw. Vanaf die dag was hij een echte wees en woonde hij in bij zijn oom en neef.

De begrafenis was druk. Het was een mooie uitvaart. Emotioneel. Olivier zelf had ook een stukje gesproken maar het was hem niet gelukt het af te maken en dus had de vrouw die alles regelde dat voor hem gedaan. De dood van zijn vader had hem zich laten afsluiten van de wereld. Hij praatte niet veel, danste eigenlijk alleen maar en zat veel alleen op zijn kamer. Hij was daarom blij met zijn familie en vrienden, die hem door de zware tijd heen hielpen en hem er weer bovenop hielpen. Hij was blij met ze.

Het groepje wat de jongens hadden gevormd, bestond dan ook nog steeds en werd tijdelijk met een extra persoon vergroot. ‘Dit is Bryan.’ Had Joe hen verteld. Het was zijn aangetrouwde neef en hij was rond hun leeftijd, en ook al danste hij niet zo goed als de meeste in het kleine clubje vond hij het wel erg leuk. ‘Bryan, dit zijn Bas, Dan, Cody en Olivier.’ Had de jongen met de zandblonde haren iedereen voorgesteld. Olivier had hem een hallo toegezwaaid. Hij kreeg er een uitnodigende glimlach voor terug.

Bryan zou ongeveer een maand op familiebezoek blijven, door zijn opleiding zag hij ze niet vaak en dus nam hij er de tijd voor als het wel kon. In de tijd van zo een drie weken werden de jongens steeds closer met de tijdelijke nieuwkomer. Vooral Olivier kon het goed met hem vinden. Ze trokken veel met elkaar op en konden over alles en niets uren praten. De derde week kwam tot het einde en al snel tikte ook de laatste week dat hij er zou zijn weg. De avond, een avond waarop ze plezier zouden hebben en hem alvast tot ziens zouden zeggen, kwam. Bryan en Olivier waren de eerste die er arriveerden. En god, Ollie zou hem gaan missen. Hij wist wat het was, deed er niets mee verder, maar als hij in de buurt was van de andere jongen voelde hij zich ongelofelijk vrolijk. Zijn maag voelde alsof het in de hemel zweefde of.. zoals er altijd in die boeken stond, alsof er vlinders in zaten. Hij genoot ervan. Het was dan ook alsof er nog meer vlinder bijkwamen, toen de ander zijn lippen op die van hem drukte. Kippenvel, veroorzaakte deze actie. De woorden die de jongen vlak daarvoor had gesproken, vielen beter op hun plek. ‘So.. i like you.. a lot. And I want you to never forget this day.’ De bruinharige jongen voor hem keek nerveus op hem neer. Een kleine glimlach sierde de zwartharige jongen zijn gezicht, waarna hij snel een kus terug gaf. ‘Insgelijks.’ Had hij geantwoord met een verlegen glimlach en een nog grotere blos dan daarvoor. Van achter hem hoorde hij stemmen, en hij draaide zich om waarna hij zijn vrienden begroette. Hadden ze het gezien? Hij was er niet zeker van, maar als dat wel het geval was.. dan deden ze er normaal over. Ze waren immers zijn vrienden en vrienden (net als familie) lieten je niet om zo iets vallen, toch?

Wel dus.

Met een lichte hoofdpijn en slaperige ogen was Olivier die volgende ochtend de trap af gekomen. Zijn oom was al beneden, rook hij. Pannenkoeken. Met een kleine glimlach schoof hij aan tafel na een goedemorgen gemompeld te hebben. Pannenkoeken waren voor hem dubbel. Ze waren mega lekker, maar deden hem altijd aan zijn vader denken. Vooral door het recept. ‘De jongens kwamen langs, vroegen me of ik wilde doorgeven dat ze bij de oude speeltuin waren.’ Klonk William zijn stem terwijl de man een pannenkoek omdraaide. Met volle mond knikte de knul. Na zijn ontbijt trok hij zijn sneakers aan. De oude speeltuin was een kleine, roestende speelplek die ondertussen niet meer gebruikt werd. Het was overgroeid en stond al jaren op de lijst om te worden weggehaald, wat steeds maar niet gebeurde. Sindsdien was het een hang en ontmoetingsplek geworden. Het was er ook altijd rustig en niet te dicht in de buurt van huizen, dus veel overlast veroorzaakten de jeugd van Nova er ook niet. Iets waar de bewoners blij mee waren. Misschien was dat ook wel, waarom het nog niet met de grond gelijk gemaakt was.

Toen de jongen er aan kwam, spotte hij Joe op de piepende schommel. In zijn binnenste voelde hij dat er iets mis was. Het was een bepaalde sfeer. Een bepaalde blik in de jongen zijn ogen. Het waren twee dingen die hij afschudde. Dit waren zijn vrienden. ‘Hey.’ Groette hij de jongen met de zandblonde haren. ‘Waar zijn de anderen?’ vroeg hij hem, waarna hij rond keek. As if on que, hoorde hij de stemmen van de rest achter hem. Vrolijk draaide hij zich om, om ze te begroetten maar twee handen duwden hem hardhandig op de grond. Dit was niet plagend. Slikkend keek hij in verwarring naar de vier jongens. ‘Gasten, dit is niet grappig..’ mopperde hij terwijl hij overeind probeerde te klauteren. Maar een voet duwde hem weer terug. ‘Mensen zoals jij maken me ziek. Zijn ziek.’ Lispelde Cody hem toe. ‘Mensen zoals ik?’ vroeg hij, verward en ergens wel angstig. ‘Ik weet niet-‘
‘Och, hou op met liegen! We hebben jou en hem gezien!.’ Met betraande ogen keek hij zijn vrienden aan. Zijn mond was droog en hij wist niet hoe hij hierop moest antwoorden. ‘Maar-‘ Zijn woorden werden hardhandig afgepakt, toen een voet in aanraking kwam met zijn maag. Hoestend krulde hij zichzelf automatisch op. Alle stemmen gingen door elkaar, terwijl hij voelde hoe er op hem in werd geslagen en getrapt. Hij ving iets op over dat het verboden was door god, dat hij ziek was, dat het beter zou zijn als hij zichzelf van kant maakte.. De woorden deden het meeste pijn. De eerste trap voelde hij het ergste. En hij had niet eens door dat één van de jongens die hij voorheen als zijn beste vrienden had beschouwd, een zakmes tevoorschijn haalde. Eer hij het doorhad, was het al te laat. En het leek over te zijn voordat hij er erg in had. Met vuile blikken en wat gespuug, vertrokken de opgejutte jongens. Trillend, huilend, bloedend en in pijn strompelde de jongen naar huis. Een paar dorpelingen keken hem aan, maar ze deden verder niets.

Hij kopte op de voordeur van zijn huis en zakte pas door zijn benen toen hij in het geschrokken gezicht van zijn neef keek. De tranen bleven maar komen en een stop leek er voor nu niet op te zitten. Op de vragen schudde hij zijn hoofd, murmelde enkel ‘Ze haten me.’ Over en over als een mantra. De arts kwam al snel langs, keek hem na en verzorgde zijn wonden. Het was toen de deur met een klik dicht ging dat Olivier opkeek van zijn handen. De arts had hij niet willen aankijken. En misschien was dit ook wel een vergissing want het uiterst bezorgde gezicht van zijn oom lieten nieuwe tranen opwellen. Hevig snikkend had hij zijn armen om diens nek gegooid, waarna alle woorden er hakkelend en snikkend uitkwamen. Voor even was zijn oom stil, terwijl diens grote hand over Olivier zijn rug gleed. ‘Ik had al zo een vermoeden.’ Kwam er als eerste uit. ‘En ze zijn niet je vrienden.’ Toen de jongen een klein geluid van protest maakte, kapte William hem weer af. ‘No. They’re not. I am your family and I still love you. Thomas still loves you. You’re still the same and you’re not a sinner nor an abomination. Don’t believe a word they’ve said. If they where your true friends, if they truly loved you, they wouldn’t have cared about something trivial as sexuality.’ De zwartharige knul sloeg zijn armen strakker om zijn oom heen en verborg zijn gezicht in zijn nek. ‘I Love you too.’ Beantwoorde hij hem terug. Verder was hij stil. Zijn vrienden waren zijn vrienden geweest voor dik vier jaar en Olivier was bang. Hij stond ingeschreven voor Starshine en hij was bang. Bang voor wat anderen konden doen. Dit waren zijn vrienden geweest en hij was verminkt voor het leven. Fysiek en mentaal. Wat als… verschillende doom scenario’s speelde zich af in zijn hoofd. Diep van binnen wist hij dat er mensen waren zoals zijn familie. Maar het kon de dramatische scenario’s niet dimmen. Ze voedden zijn angst. ‘I’m scared.’ Gaf hij dan ook fluisterend toe. ‘And that’s okay. Everyone is scared sometimes.’ De grote man met de diepe stem drukte een vlugge kus op zijn kruin waarna Ollie hem los liet. Met een hand droogde hij zijn tranen en knikte. Hij ging op school in ieder geval zijn best doen het niet te erg te laten zien. Hij wilde niet dat het weer ging gebeuren. Een stomme gedachte, maar eentje die hij maar niet los kon laten. Het was als met zijn armen, iets wat hij moest doen om zich veilig en beter te voelen. Als hij zich in zijn onderarmen sneed, voelde hij zich altijd eventjes beter. Het voelde goed en hij had dan eventjes de controle over wat hij precies voelde. Het was als een verslaving. En zijn neppe glimlach die hij had leren opzetten was een beschermings en copings mechanisme. Een methode om alles te doorstaan. Om te overleven. Hij glimlachte, want dan stelde mensen geen vragen.

Eenmaal aangekomen op school, stuurde Thomas elke week een brief. Met bemoedigende woorden of verhalen van thuis of in de buurt. Om de toen nog zeventien jarige jongen een hart onder de riem te steken. Om hem te laten merken dat er mensen waren die wel voor hem klaar stonden. En Olivier wist dat wel. Maar het was fijn om die brieven te krijgen. Het was een connectie naar huis, een positief licht tussen alle donkere dagen door. De topics geaardheid werd door Tom veel aangekaard, begon Olivier te merken. Zo een tijdje weer niet, maar als de jongen iets positiefs had meegemaakt of gehoord, maakte hij zeker dat zijn zwartharige neefje dat zou weten. Een stukje positiviteit. En het werkte enigszins. Want soms kreeg de jongen er een stukje extra moed van. Of een stukje hoop. Zo kwam hij zijn schooldagen… nee, schooljaren wel door.