Haar vingertoppen raakten het glas maar net terwijl haar donkere ogen van links naar rechts schoten, over haar spiegelbeeld heen. Haar andere hand, die voorzichtig in dun verband was gewikkeld, ging voorzichtig door haar nu korte haren en leken iedere pluk afzonderlijk even vast te pakken. Het verbaasde haar bijna hoeveel meer ze opeens kon zien en realiseerde tegelijkertijd dat dat een van de redenen was geweest dat ze het voor zeven jaar zo ongetemd had laten groeien.
De hand die ze bijna tegen de spiegel had gedrukt, pakte de schaar beet die op de wastafel lag en liet die in de prullenbak naast haar vallen.
Ze opende de kraan en schepte water met haar niet gewonde hand om vervolgens de laatste zwarte resten om haar ogen te verwijderen. Toen ze haar gezicht had afgedroogd, keek ze opnieuw in de spiegel. Een ovaal hoofd met spitse oren, gitzwart haar dat net tot de schouders kwam, een kleine mond en neus en dunne, amandelvormige, donkere ogen. Ze haalde diep adem, veegde een pluk haar achter haar oor en liep de meisjes-wc uit.
Tijdens het lopen viel de pluk haar weer terug op zijn plaats, maar de onderkant van haar haar maakte een lichte bocht naar binnen toe, zodat het niet in de weg zat. Het was alsof er honderden jaren waren verstreken sinds ze Ravenna had achtergelaten bij die steen in het bos, terwijl het hemelsbreed maar een week geleden was. Een lange, onrustige week waarin ze iedere nacht op de wc had doorgebracht omdat ze constant moest overgeven. Soms had ze hele uren boven een toilet gehangen, terwijl er niet alleen haar maaginhoud, maar ook tranen in de pot vielen. Daarna was ze weer in bed gekropen en had geprobeerd de woorden te negeren, die tegen haar leken te schreeuwen. 'I wish you never came back.'
De dagen waren zo mogelijk nog erger dan de nachten geweest. Telkens als ze Zack had gezien, op een gang of in de grote zaal, was ze meteen weggeschoten. Als ze samen les hadden, had hij haar genegeerd en zij had het lef niet gehad om meer te doen dan heel af en toe een snelle blik op hem te werpen. Ze betwijfelde zelfs of hij haar wel herkend had.

Nogal versuft sloeg ze een hoek om en merkte tot haar eigen stomme verbazing dat ze in de bibliotheek stond. Ze was zelden tot nooit hier geweest en als ze er wel was, had ze snel het benodigde boek uit de kast gegrist en had zich dan verstopt achter een stoel, zodat niemand haar zou zien. Nee, Ravenna Cora Dai was niet het type dat veel had gelezen. Was Raaf dat dan wel?
Aarzelend liep ze naar een willekeurige kast en bekeek de titels van de boeken. Ze gingen kennelijk allemaal over fabeldieren en mytische wezens.
Een kleine meter boven haar zag ze opeens het opschrift 'Demonen'. Ze dacht aan wat Zack haar had verteld over zijn echte ouders. Vermoord door een demon. Even keek ze om zich heen, ging toen op haar tenen staan en probeerde het boek te pakken. Zelfs met haar één meter tachtig kon ze er niet bij. Nijdig strekte ze haar arm nog verder uit en hield zich met haar andere, niet gewonde hand, aan een plank vast, maar hoe ze ook probeerde, haar vingertoppen konden de bovenkant niet beetpakken.

Met een lichte versnelde ademhaling staarde hij voorovergebogen naar zijn eigen spiegelbeeld. Een vermoeide blik, kringen rond zijn ogen en zijn lippen gewrongen tot een geforceerde glimlach die hij haast meteen achterwege liet, wat dan plaatsmaakte voor een zuur, serieus gezicht. Zijn hand liet hij trillerig door zijn haren glijden terwijl hij zijn ogen fronsend sloot. Er kwamen wel mensen binnen bij de mannentoiletten, maar zodra ze Zack zagen staan maakten ze dat ze vooruit deden, zo snel mogelijk makend dat ze buiten waren. Want ze vonden hem allemaal eng. Wat Zack allemaal wel niet wilde doen voor een beetje rust. Toen een of andere jongen een beledigende opmerking maakte naar Zack toe, draaide hij zich met een ruk om, zijn ijsblauwe ogen naar de jongen gericht, razend. Hij ging niet meer op zijn kop laten zitten en zonder ook nog maar na te denken en niet de comment door te slikken, verkocht hij de kerel een vuistslag waardoor deze, huilend, tegen de muur knalde. Zack gunde de jongen nog een korte ijzige blik voor hij zijn gebalde vuist weer liet ontspannen en zonder nog een woord liep hij naar buiten, bukkend voor de deur. Dan maar pas begon hij na te denken. Doffy had te veel invloed op zijn humeur en hij werd er agressief door, dat was zeker al te zien. Zijn blauwe ogen gingen naar zijn knokels, die lichtelijk rood zagen en hij richtte dan zijn blik weer naar recht voor zich. Hij moest kalmeren en dan was naar de bibliotheek gaan een goed idee.

Met een best zekere pas wandelde hij naar binnen en ging hij meteen naar de afdeling waar hij vaak zijn boeken ging halen, vooral voor lerende doeleinden. Zack wilde dokter worden, dus dan moest hij ook veel opzoekwerk doen, zeker sinds er geen licht en luchtmagieleerkracht meer was. Zijn blik ging naar een meid die niet aan een boek raakte en besloot haar gewoon even snel te helpen. Zijn blik ging niet naar haar toe maar ging simpelweg op zijn tenen staan, vlak naast haar en nam het boek dat ze wilde beet en gaf het aan haar om dan verder te lopen naar zijn eigen afdeling. Met een frons op zijn gezicht pakte hij er een stapel medische boeken uit en hij ging op de dichtsbijzijnde plek zitten. Zack zette uiteindelijk toch zijn bril op en begon hij te lezen in het eerste boek dat van zijn stapel afkomstig was, niet meer lettend op de meid die hij daarnet had geholpen. Als ze een conversatie wilde, moest ze maar naar hem komen.

Het lukte niet. Zelfs toen ze zacht scheldend op de onderste plank ging staan, kwamen haar vingers niet hoger dan de titel. In haar opperste concentratie merkte ze te laat dat er opeens een schaduw over de kast viel, het boek werd uit de rij gehaald en in haar hand gedrukt. Ze keek om, realiseerde zich dat er maar één persoon bestond die zo groot was, en viel vervolgens bijna van de plank waarop ze stond. Zack leek haar niet eens herkend, laat staan gezien te hebben. Hij raapte wat medische boeken bij elkaar en ging zitten lezen, zonder haar maar één keer te hebben aangekeken. Ze stapte van de plank af en hield het boek als een soort schild voor haar mond en neus. Haar hart roffelde in haar borst en ze kon niet eens wegkijken of te zaal uitlopen.
Na een vrij lange, nogal pijnlijke stilte, liep ze naar een zitplaats die tegenover hem stond. Ze sloeg het boek open maar bleef zenuwachtig, omdat haar gezicht nu niet meer bedekt was. Als hij nu opkeek zou hij haar herkennen, kort haar of niet. Met het gevoel dat er een knoop in haar maag zat, besloot ze om te doen of ze hem ook niet gezien had. Ze richtte haar blik op de letters op haar schoot, maar merkte al gauw dat ze haar aandacht er totaal niet bij kon houden. Meteen flitste de hele gebeurtenis weer door haar hoofd; haar kille woede, de woorden die ze er zo terloops had uitgeflapt, maar vooral de blik in zijn ogen toen ze hem zonder een spoor van mededogen had aangekeken en gezegd had dat hij...
'Ik ben zo'n...zelfzuchtig...kreng geweest...' fluisterde ze, nog half in trans zodat ze niet doorhad dat hij haar waarschijnlijk kon horen. 'Zo'n egoïstische...' Ze zat half voorovergebogen, maar haar haar deed niet meer wat het zo lang wel had gedaan. Haar gezicht, niet eens meer op het boek maar op Zack's voeten gericht, was duidelijk zichtbaar.

Zack was naar de bibliotheek gegaan, om even te vergeten, Doffy die zijn hele leven in zijn handen had en dus Zack bestuurde als een of andere marionette. Stilletjes aan kreeg hij er genoeg van, hij was het beu om maar hulpeloos toe te kijken als een toeschouwer, zijn leven dat voor hem werd beslist. Dat was ook een van de redenen tot zijn grote frustraties, het feit dat hij niet alle gemene opmerkingen meer gewoon incasseren en al zijn woede en frustratie er op een of andere manier uit moest. Hij kon haast zweren dat hij de jongen zijn neus had gebroken, al dan niet verbrijzeld. Met een nog diepere frons wilde hij naar zijn afdeling lopen, maar dat was hem nog voor even niet gegund, want hij zou Zack Acciaio niet zijn als hij het ene random meisje niet zou helpen. Met een simpele strek van zijn hand, haalde hij het boek van de plank voor haar en overhandigde hij het. Geen blik keurde hij haar waardig, niet omdat ze het niet verdiende, maar omdat hij niemand wilde laten zien hoe moeilijk hij het had op dit exacte moment. Hij deed niet de moeite om te wachten op een bedankje, nam zijn eigen boeken van de planken af en ging hij op het eerste beste bankje lezen. Hij wilde meer weten over zijn ziekte en over ziekten in het algemeen. Er was zelfs een boek gedragsleer ertussen gesukkeld, maar daar had Zack nu alles behalve oog voor, uit zijn tas haalde hij zijn best nieuwe bril en zette hij deze op zijn neus. Meteen begon hij te lezen, maar nog geen vijf minuten later werd hij gestoord door een bekende stem die hij niet meer wilde horen eerlijk gezegd. Zijn hand haalde hij door zijn gitzwarte haren en hij keek op, om haar te bekijken. Haar haren waren kortgewiekt en hij had haar haast niet herkend, maar haar ogen en haar gezichtsvorm zeiden genoeg voor hem om zich weer op zijn boek te richten, gewoon luisterend naar wat ze zei, dat gunde hij haar nog net. 'Ik ben zo'n...zelfzuchtig...kreng geweest...' hij knikte, geen woorden verlieten zijn mond terwijl hij verder las, een bladzijde omslaand om dan een paar notities te maken op een kladschrift die hij uit zijn tas had getrokken. 'Zo'n egoïstische...'
‘trut,’ maakte hij gewoon letterlijk de zin af, geen emotie in zijn stem te horen en dat was best een angstaanjagend iets. Als je Zack serieus kwetst, zou hij zo reageren. “Is er nog iets,” sprak hij nog steeds met die emotieloze intonatie terwijl hij zijn ogen liet flitsen over de bladzijde van het boek en hij notities maakte, niet meer opkijkend naar Raaf.

Ze had niet eens door dat ze hardop was gaan praten. Hij had haar gehoord en maakte nu ijskoud haar zin af. ‘trut,’ Auw... Ze bleef naar zijn voeten staren met een haast emotieloze blik. Toen slaakte ze een soort halve lach uit. Haat. Haat was beter dan onverschilligheid, ook al deed hij zo zijn best om die emotie aan te houden. “Is er nog iets,” Nu slaagde ze erin om hem aan te kijken. Hij keek haar niet aan en bleef aantekeningen maken uit het boek op zijn schoot. Was er nog iets? Moest ze nu eigenlijk niet opspringen en wegrennen? Diep binnenin haar voelde ze dat ze vanavond misschien niet op de wc zou doorbrengen als ze bleef en praatte. Als ze praatte zou ze het misschien nog enigszins goed kunnen afsluiten.
Ze haalde diep adem en sloeg het boek dicht om hem vervolgens recht aan te kijken. Hij hoefde niet terug te kijken, maar het was makkelijker voor haar om woorden te bedenken als ze hem zag. Want Zack had haar altijd kracht gegeven, zelfs nu. 'Ja.' zei ze simpelweg. 'Ik was geen kreng, ik was geen trut. Ik ben het nog steeds. Ik ben een vreselijk mens, een hypocriet en het soort dat nooit geboren had mogen worden.' Er stond een soort halve glimlach op haar gezicht. Haar handen trilden zachtjes, maar dat was nauwelijks zichtbaar omdat ze het boek nog steeds vasthield. 'Ik heb verpest wat ik al mijn hele leven heb lopen zoeken. Je had gelijk: ik had niet terug moeten komen.' Ze krabde even aan haar achterhoofd waardoor haar haar even in beweging kwam. 'Mensen zoals ik,' begon ze, en nu slaagde ze erin om volledig te glimlachen, 'Zijn degenen die dood moeten vallen.'

Zack had haar een trut genoemd, god waar was hij mee bezig. Stiekem was hij zichzelf innerlijk aan het doodsteken met honderden messen op een zo’n pijnlijk mogelijke manier. Hij maakte haar zijn op een ijskoude manier af, alsof het hem echt niet scheelde, dat ze voor zijn part morsdood mocht vallen. Maar innerlijk was hij op dit exacte moment zelf pijn aan het lijden, want hij wilde deze ruzie helemaal niet. Ze had hem alleen enorm gekwetst waardoor hij haar het nog niet kon vergeven. Nu ging het gewoon niet, nee het vergeven zat er alles behalve in. hij was er nog niet klaar voor. “Is er nog iets,” sprak hij nog steeds met die emotieloze intonatie terwijl hij zijn ogen liet flitsen over de bladzijde van het boek en hij notities maakte, niet meer opkijkend naar Raaf. 'Ja.' zei ze simpelweg. 'Ik was geen kreng, ik was geen trut. Ik ben het nog steeds. Ik ben een vreselijk mens, een hypocriet en het soort dat nooit geboren had mogen worden.' Zack rolde met zijn ogen terwijl hij haar gewoon rustig liet uitspreken, als een echte gentleman. 'Ik heb verpest wat ik al mijn hele leven heb lopen zoeken. Je had gelijk: ik had niet terug moeten komen.'
'Mensen zoals ik,' begon ze en Zack keek nu wel serieus op, zijn blauwe ogen op haar gericht, haar nu wel serieus bekijkend tot ze dit zei: 'Zijn degenen die dood moeten vallen.'
Meteen stond hij op, greep hij haar beide schouders beet en duwde hij haar tegen de muur, misschien iets te ruw terwijl hij zich voorover boog, zijn voorhoofd tegen dat van haar gedrukt. “Zeg. Dat. Nooit. Meer. Ik ben misschien dan enorm gekwetst, maar dan moet je niet zo’n zelfmedelijden opwekken okay?!” Hij sloot zijn ogen toen Doffy het overnam en Doffy was ook weer diegene die afstand overbrugde. Weer zoende hij haar, maar ditmaal op een voorzichtige manier, om het geloofwaardig als Zack te doen laten lijken.

'Mensen zoals ik, zijn degenen die dood moeten vallen.'
Ze Haar glimlach haperde niet eens toen er opnieuw tranen over haar wangen begonnen te lopen. Ze wist wat ze nu ging doen; ze zou weglopen en nooit meer terugkomen, ze zou ervoor zorgen dat ze nooit meer zijn leven verpeste.
Ze bleef glimlachen terwijl er geluidloos tranen bleven stromen, maar haar uitdrukking ging van vredig naar geschokt toen Zack ruw opstond en haar bij beide schouders pakte om haar vervolgens uit de stoel te trekken en nogal hard tegen de muur te duwen. Nu kwam het, dacht ze. Nu zou hij zijn vuist herhaaldelijk tegen haar gezicht aanbeuken tot hij al zijn frustratie kwijt was. Om de een of andere reden kon ze niet van hem wegkijken, ze zag zichzelf in die blauwe ogen die zo koud en toch zo vertrouwd waren. Ze wachtte op de eerste klap, maar die bleef uit. Vanwege haar overlopende emoties kon ze zich niet inhouden en begon ze weer te schreeuwen. 'Sla dan! Sla me dan, godverdomme! Waar wacht je nog op?!' In haar ogen was nu de pijn en verdriet te lezen, ze keek hem woedend maar tegelijkertijd wanhopig aan. Waarom had hij het nooit begrepen?! Dan waren ze nooit zover uit elkaar gedreven! Ze had gedacht dat ze Ravenna voorgoed had achtergelaten, maar in werkelijkheid stond die nu hier opnieuw te janken.
“Zeg. Dat. Nooit. Meer. Ik ben misschien dan enorm gekwetst, maar dan moet je niet zo’n zelfmedelijden opwekken okay?!” zei hij, terwijl hij zijn voorhoofd tegen de hare drukte. De eerste snik ontsnapte uit haar keel, voordat de tweede zijn weg kon vinden, had hij zijn lippen al op de hare gedrukt. In één seconde schoot het door haar heen dat dit weer die Doffy was, dat ze nooit meer normaal met hem zou kunnen praten zonder dat die gozer in de weg zat en hen tegen elkaar opstookte. Maar dit was anders, dat kon ze voelen. Het leek nog het meest op die eerste keer bij de waterval, toen had ze even willen geloven dat hij haar begrepen had.
Nog voor ze zichzelf kon weerhouden, had ze haar armen al om zijn hals geslagen en zoende ze terug. Haar gewonde hand streelde zijn haar en haar vingers groeven zich in de achterkant van zijn hals.

Die woorden die ze sprak, braken zijn hart nog meer dan dat het al gebroken was. De innerlijke drilboor deed zeker zijn eerk om zijn hart helemaal te verbrijzelen. Het haar vergeven zat er nog altijd niet in want dat zou alles veel te gemakkelijk maken voor haar en dat was iets dat hij alles behalve wilde, dat het zo gemakkelijk was dar ze haar gedrag gewoon niet afleerde sinds Zack haar toch op1, 2, 3 vergaf. Nu moest hij gewoon koppig volhouden, misschien dat ze het zo zou snappen. Eigenlijk was hij hier zelfs niet eens zeker van, haar koppig karakter kennende. Misschien veranderde dit zelfs helemaal niets en speelde ze een spel. Alhoewel dat Zack haar nog nooit had zien huilen, was die gedachte in hem opgekomen. Zack had haar tegen de muur gedrukt en hieraan kon je al zijn frustratie zien die zich de afgelopen weken had opgebouwd. Ze provoceerde hem, riep dat hij haar moest slaan, maar dat was al de moment geweest dat Doffy de overhand had genomen, wat misschien kon gezien worden als een majestueuse redding van Doffy's kant. Misschien moest Raaf zich maar gelukkig prijzen dat hij zo genereus was geweest, nu werd het tijd voor zijn betaling. De man had zijn voorhoofd gedrukt en het meisje snikte, tonend dat ze duidelijk problemen had, dat ze problemen had los te laten vooral. Doffy zag dit als zijn kans om toe te slaan, als een hongerige leeuw die eerst uren zijn prooi had gestalkt en nu maar pas de perfecte zwakke moment had gevonden van zijn spachtoffer en dus hierop inspeelde met een zachte kus. Een kus die hij al eerder bad gezien toen Zack nog de complete controle had gehad over zijn lichaam en nu speelde Doffy hierop in. Ze zoende terug n dit was een teken voor hen dat hij verder mocht gaan dan alleen maar dit onschuldige iets. De zoen onderbrak hij niet, hij begaf zichelf zelfs dichter, zijn handen geplaatst op Raafs heupen om zo de kus te verdiepen en passievoller te werk te gaan dan voorheen. Verder had hij Zack niets meer laten zeggen, want hier waren geen woorden voor nodig.

Ergens diep binnenin haar knaagde een gevoel dat dit niet oké was. De breekbare Zack die ze kende, zou die zomaar opeens dit doen? Aan de andere kant, hij was altijd al nogal onvoorspelbaar geweest. Dit alles bleef slechts in de achterkant van haar gedachten hangen, want haar hele lichaam schreeuwde om meer. Zack was op dat moment het enige wat er bestond. Hij onderbrak de kus niet, ging zelfs wat dichter tegen haar aan staan en liet zijn handen naar haar heupen glijden. Ze voelde dat dit naar een verder niveau begon te neigen en opeens werd ze een beetje zenuwachtig.
Ze liet zijn lippen even los om op adem te komen, maar had haar armen nog steeds om hem heen geslagen. 'Ik weet dat ik me niet kan gedragen.' zei ze, haast wanhopig, want hij moest dit echt begrijpen voor ze ook maar één stap in de gevorderde richting gingen. 'Maar je hebt geen idee hoeveel spijt ik had nadat ik die woorden tegen je schreeuwde.' Ze slikte even en keek hem serieus aan, voor ze zich weer op hem stortte.
Het kriebelde nu ook al in haar onderbuik en haar hart roffelde in haar borst. Als hij het wilde, mocht hij een stap in die richting zetten, zij was er klaar voor, ook al voelde ze ook de lichte paniek om de eventuele pijn.

Oh dit was gewoonweg een hele sensatie voor Doffy, die het uiterst vermakelijk vond om Zacks hele leven overhoop te gooien. De arme meid had geen idee dat dit niet dé Zack was die ze kende en die dus feitelijk niet diegene was die haar zoende en haar verlangens waar maakte, want de jongen was te naïef om nog maar zijn eigen emoties te begrijpen, laat staan er meerdere tegelijk aan te kunnen. Doffy was veel te genereus geweest met haar te redden van Zacks frustratie, de jongen had geen grip op zijn emoties en was er door gaan flippen. Raaf mocht zich echt gelukkig prijzen, want deze jongen kon rake klappen uitdelen. Zacks handen had Doffy gelegd op Raafs heupen, wat was het leuk om controle te hebben over deze kollos van een kerel. Beiden stonden ze tegen elkaar geplakt, maar zij nam een korte afstand van hem, om de kus te onderbreken, dit was vast om even op adem te komen. Het arme kind had geen idee wat er achter de schermen bij Zack speelde. 'Ik weet dat ik me niet kan gedragen.' Daar had ze gelijk in, de laatste aanvaring tussen deze twee was een helse discussie geweest, waar ook verrassend genoeg Zack zijn mond had opengetrokken, of had ook Doffy dit gedaan? Dat was voor iedereen een vraag hier, want zelfs Zack had zijn limieten van incasseren, maar niemand wist hoe ver je echt bij hem kon gaan. Haar wanhopige stem bracht Doffy vanbinnen aan het lachen, serieus hoe zielig kon je zijn? Hoe ver wilde een mens werkelijk gaan voor liefde? Kennelijk zo ver dat je er wanhopig van werd. Ah zo zielig, zelfs Doffy kreeg er bijna medelijden mee, bijna. 'Maar je hebt geen idee hoeveel spijt ik had nadat ik die woorden tegen je schreeuwde.' Haar serieuze blik was duidelijk opgemerkt en Doffy liet Zack zachtjes knikken. “Het spijt me ook van de woorden die ik heb gezegd, alleen had ik bij het laatste wel gelijk, hopelijk zie jij dat ook in, “ sprak Zack en weer liet Doffy de afstand tussen hen beiden verkleinen. “Maar nu is alles weer sorta okay, dus laten we hier even de tijd stilstaan en gewoon genieten van elkaars gezelschap,” Oke niet bepaald iets wat Zack zou zeggen, maar boeiend, Doffy liet Zack haar weer zoenen, om zo de niet Zackerige opmerking een soort van teniet te doen. Misschien dat dit een gewenst effect had?

“Het spijt me ook van de woorden die ik heb gezegd, alleen had ik bij het laatste wel gelijk, hopelijk zie jij dat ook in, “ Beschaamd keek ze even naar haar voeten en knikte zachtjes. “Maar nu is alles weer sorta okay, dus laten we hier even de tijd stilstaan en gewoon genieten van elkaars gezelschap,” Voor ze meer kon doen dan alleen raar opkijken, waren ze alweer verder gegaan. In dat zeurende plekje in haar achterhoofd klonk heel vaag de verbazing over zijn laatste woorden. Het was 'weer sorta okay'? Dat was een erg on-Zack-achtig antwoord. Maar het stemmetje bleef ver weg genoeg om te doen of ze het niet hoorde.
Ze waren zo in elkaar op gegaan, dat ze geen van beide merkte dat Zack haar langzaam tegen de zijkant van een gammele boekenkast had geduwd. Toen ze haar arm bewoog om hem met haar gewonde hand over zijn wang te strelen, gaf dat de laatste zet. Het geval begon te wiebelen en de boeken die erin stonden vielen er haast tegelijk uit. Raaf verloor haar evenwicht en viel.

Hey speet haar, dat was duidelijk genoeg te zien voor Doffyen hij vond het uiterst amusant om met haar een spelletje te spelen, haar te gebruiken en haar te laten denken dat die oude Zack er nog steeds was, alleen zogezegd diep opgeborgen. Oh, wat was dit zo leuk! Hij sprak over het genieten van elkaars gezelschap, niet iets wat Zack exact ooit zou zeggen, want die idioot van het lichaam waar hij in huisvestte was een complete volslagen idioot qua zijn emoties uiten en begrijpen. Dus daar moest Doffy maar een handje mee toestekem, ook al was het duidelijk dat Zack totaal geen gevoelens voor haar had, of nog niet alleszins. Nog voor de meid meer kon doen dan alleen maar raar opkijken, was Doffy gewoon verder gegaan met haar te zoenen en haar tegen zich aan te druskken on duidelijk te maken dat ze voor deze moment van hem was. Maar tijdens de moment was hij haar tegen een onstabiele boekenkast aan het duwen, zijn felgele ogen keken op toen de boekenkast langzaamaam begon on te vallen, richting Raaf en ze viel. Maar de boeken waren niet het enigste die omvielen, de innerlijke Zack in hem, ging over haar hangen als een beschermend schild terwijl hij het volle gewicht van de boekenkast op zich kreeg, al was het de rand die langzaam van hem afschoof. Hij gromde door de impact dat de kast had gehad, zijn neus doe tegen haar kaak gedrukt was omdat zijn hoofd lichtelijk was meebewogen door de klap en zijn lippen die maar enkele centimeters boven de hare hoverden terwijl zijn gele ogen die haar aankeken en een geamuseerde grijns die op zijn lippen hing terwijl hij gniffelde.

//aka de doffy lach xD
//U ziet maar zelf of er nog wat gebeurd xD sorry dat ie vast wat kortjes is maar mobielpost enzo.

Door het omvallende gevaarte verloor ze haar evenwicht en viel. De kast viel niet echt in haar richting, maar een paar zware boeken dreigden haar te verpletteren. Als in een flits zag ze hoe Zack zich tussen haar en de kast wierp. Ze slaakte een halve gil toen ze nogal pijnlijk op de grond terecht kwam en Zack net boven haar bleef hangen. Het gewicht van de kast duwde hem naar voren waardoor hij met zijn neus tegen haar kaak streek. Ze lag nogal onbeholpen op de grond, met haar vest nog maar half aan waardoor haar schouders bloot kwamen en ze opeens merkte dat ze zijn adem in haar hals kon voelen. Trillend en met een hevige blos op haar wangen tilde ze voorzichtig zijn hoofd op zodat ze hem bezorgd aan kon kijken. 'Alles oké?' Ze streek met de vingers van haar gewonde hand over zijn wang.
In een flits sijpelde haar geluk van zonet weg. 'Jij!' snauwde ze en liet hem abrupt los. Ze hees zichzelf een beetje onder hem uit maar erg ver kwam ze niet. Er lagen boeken om haar heen en door de druk van zijn lichaam kon ze niet opstaan. Vol kille haat staarde ze naar zijn gezicht, want ze had de gele ogen herkend. 'Hoe...hoe durf je...!' Met een arm hield ze zichzelf overeind en met de ander probeerde ze haar omhoog geschoten hemd weer omlaag te doen. 'Als je Zack ook maar een haar krenkt...!' Al snel hakkelde die zin weg. Hij had immers de controle, hij kon hem alles laten doen wat hij wilde.


//telefoonpost je kent het wel
Hij kan r nu dwingen ofzo

Ze vielen op de grond, Doffy recht over Raaf hangend als een schild, haar beschermend van de kast die recht op zijn rug viel en zo langs zijn rug gleed, tegen de grond. Boeken opgestapeld rondom hen als een berg. Niemand zou hen hier zo zien, haar shirt half omhoog gegleden en Doffy die een prachtig zicht kreeg, doemend over haar terwijl haar zachte vingers over zijn wang gingen en ze vroeg hoe alles oke was, maar haar glimlach verdween. Het werd duidelijk dat hij niet meer moest doen alsof, niet meer zich moest voordoen als het brave kleine kind dat Zack ook was. “Jij!” snauwde ze en Doffy liet zijn designer lach horen, niemand was nog in de bibliotheek, zelfs de bibliothecaresse was weggegaan sinds haar shift er op zat. De hele bibliotheek voor hen, het was een aanlokkelijk idee om nu gewoon helemaal los te gaan. Zijn neus had eerder nog tegen haar kaak aangelegen, maar nu had Doffy gewoon een véél beter zicht op, de volle haat en nijd op haar gezicht deed hem grijnzen, een akelige grijns terwijl zijn gele ogen vol amusement naar haar boezem waren gegleden. 'Hoe...hoe durf je...!' Met een arm hield ze zichzelf overeind en met de ander probeerde ze haar omhoog geschoten hemd weer omlaag te doen. 'Als je Zack ook maar een haar krenkt...!' Zijn grijns werd nog valser terwijl hij zichzelf het toeliet om haar hand opzij te zetten, geen nood aan om alles omlaag te duwen terwijl hij haar aankeek, nu wel zijn ogen gericht naar haar gezicht. Wat was het geweldig om hier dit allemaal te mogen doen, terwijl zij Zack nog altijd zag. “Ohoho, maar ik ben niet diegene die hem nu een haar gaat krenken lieve schat, zolang jij gewoon braafjes doet wat ik zeg. We willen niet dat onze lieve Zack hier een oog verliest of nog erger, zijn arm,” sprak hij op een smalende toon en terwijl liet hij zich toe om zachtjes te bijten in haar nek, terwijl hij op een zachte toon lachte. “Ik doe jouw geliefde Zack niets, sta me dan toe om jou de prachtigste tijd van je leven te geven. Want ook minder ‘gifted’ ladies verdienen eens voor een keer de tijd van hun leven.” De lach werd harder terwijl hij nu gewoon zichzelf geen regels meer oplegde en zichzelf begon uit te kleden, langzaam, zodat Raaf kon genieten van het zicht dat hij haar gunde, wat Zack haar nooit zou kunnen geven, want nu was Doffy gewoon echt alles aan het verpesten, tot zijn allergrootste plezier. Doffy gaf er geen moer om want kleedde haar uit met alleen maar die uiterst geamuseerde grijns op zijn gezicht beplakt voor hij haar een korte zoen op haar lippen gaf. “I know you love him, just imagine him doing this to you,” dat waren zijn laatste woorden voor ze er aan begonnen.

//well

Haar emoties woelde weer door haar lichaam, maar deze keer was ze misselijk van de angst. Haar binnenste kronkelde dor elkaar als slang die net door zijn eigen gif getroffen was. Zack, of liever gezegd Doffy, keek haar aan en deed nu niet meer alsof. Zijn uitdrukking was er een van geamuseerde haat. Hij trok haar hand weg van haar shirt en tot haar nog grotere woede zag ze zijn ogen nu op haar boezem rusten. “Ohoho, maar ik ben niet diegene die hem nu een haar gaat krenken lieve schat, zolang jij gewoon braafjes doet wat ik zeg. We willen niet dat onze lieve Zack hier een oog verliest of nog erger, zijn arm,” Haar gezicht, eerst rood van inspanning en woede trok nu wit weg. 'N-nee, ik...ik doe alles...alles wat je wilt...' hakkelde ze en de brok van angst in haar keel werd dikker. “Ik doe jouw geliefde Zack niets, sta me dan toe om jou de prachtigste tijd van je leven te geven. Want ook minder ‘gifted’ ladies verdienen eens voor een keer de tijd van hun leven.” Ze walgde toen hij zachtjes in haar nek beet.
Raaf had zich nog nooit zo afschuwelijk gevoelt. Zelfs toen Zack tegen haar geschreeuwd had, dat compenseerde bij lange na niet wat ze nu doorstond. Ze zag hoe hij zich uit begon te kleden, hij zat nog steeds op haar dus ze kon niet opspringen en wegrennen. En zelfs als dat gekund had... De bibliothekaresse was er niet, haar dienst was voorbij en de gangen waren verlaten geweest toen ze naar binnen was gegaan, dus niemand had de boekenkast horen omvallen.
Vechtend tegen de tranen en de misselijkheid bleef ze zitten en hoopte op een wonder, maar ze wist wel beter. Doffy begon nu haar kleren uit te trekken en ze stribbelde niet eens tegen. Ze staarde met nietsziende ogen naar de jongen van wie ze hield, die ze vertrouwde, aan wie ze alle geluk van het universum toewenste. Ze had hem al eens eerder bloot gezien, maar dat was nooit verder gegaan dan een shirt, een vergeten grap die nu heel ver weg in haar geheugen stond toen hij haar voor het eerst had gekust.
Het was tamelijk koud en ze lag ongemakkelijk, maar ze bleef hem alleen maar aanstaren en wachtte tot hij zijn lol zou hebben gehad.  “I know you love him, just imagine him doing this to you,” Ze draaide niet eens haar hoofd naar opzij, te bang dat hem dat niet aanstond. Er kwam geen verder geluid over haar lippen, behalve een korte kreet van pijn die eventjes door de ruimte galmde.

Met trillende handen trok ze haar kleren weer aan, ze staarde naar de grond waar enkele bloeddruppels al opgedroogt waren en probeerde de pijn tussen haar benen te negeren. Haar korte haren hingen half voor haar gezicht. Als laatste haar broek. Daar had ze het meest tegenop gezien want daarvoor moest opstaan. Zo kalm mogelijk probeerde ze de pijpen over haar benen te trekken, maar toch wankelde ze een beetje. Ze bleef naar de grond staren terwijl ze de bieb uitliep, tevergeefs proberend om de lichte hink in haar pas te verbergen. Ze keek niet eens meer achterom naar Zack, die ze op dat moment zo ver mogelijk achter zich wilde laten.