Dit was te goed om waar te zijn, hij dacht dat hij total geen familie meer had, dat hij de enigste was van de Fairs die echt nog leefde, maar het uiterlijk van de jongen zei wat anders. Als twee druppels water leek hij op de jongen die hij zelf ooit was geweest en daar had hij zelfs nog foto’s van, deze waren wel met Rhine, maar hij kon ze tonen aan de jongen wanneer maar nodig was. Onwennig had hij zijn naam uitgesproken, dit vooral omdat hij de nieuwe achternaam was gewend geraakt. Het was vreemd om deze jongen zo te zien, alsof hij in een spiegel keek die zichzelf toonde zoals hij vroeger was. Langzaam had Zack besloten recht te staan, Al sprong hierdoor snel van zijn schoot af en was alweer hyperkinetisch achter een vlinder gaan rennen. Zacks ogen waren voor kort gericht op zijn hond om te zorgen dat hij niet te hard afdwaalde. “Aksel..” begon de jongen en Zack richtte zijn blik naar de jongen die ook dezelfde oogkleur met hem deelde, ook bij hem vormde zich een brok in zijn keel, dit was alles behalve makkelijk want nooit had hij de jongen gezien of nog maar van gehoord, maar zodra hij de achternaam Fair over de lippen van Aksel hoorde rollen knipperde Zack moeilijk met zijn ogen. Dit kon niet anders, dit was zijn tweelingbroer.

'Aangenaam Zack, neem ik aan.' Aksel klonk even opgewekt als Zack ooit was geweest en een lichte glimlach verscheen op de reus zijn lippen. “Aangenaam, Aksel,” hij legde de nadruk op de naam, die hoogstwaarschijnlijk vaker zou uitgesproken worden nu. Was Rhine hier maar nu, kon ze zien dat hij een broer had, god dit was nogsteeds zo vreemd voor hem, werkelijk. 'Weet je toevallig of er nog een derde van ons rondloopt? Of meer? Misschien zijn we wel klonen!' door het enthousiasme van zijn broer ontstond er een bredere glimlach op zijn gezicht, die de vrolijkheid van Aksel resembleerde. “Wie weet, voor zover ik weet niet, zijn er dan nog meer Fairs dan ik had verwacht?” vroeg hij aan zijn tweelingbroer, als hij dat nu eens had geweten, dan had hij naar zijn familie gezocht, maar zelfs Aksel wist niet wat er met hun ouders was gebeurd, maar het had even tijd nodig. Want het was nog steeds een delicaat onderwerp voor hem, de dood. 'So what's the plan.' Het eerste wat in hem opkwam was elkaar leren kennen. Maar het leek er op dat Aksel gewoon letterlijk een oude versie was van Zack zelf, dus waarschijnlijk zou er niet zoveel verteld worden wat hij al niet wist. “Wel, elkaar leren kennen lijkt me een prima idee,” sprak Zack op een zachte toon terwijl die glimlach nog altijd op zijn gelaat aanwezig, verrassend genoeg en Aksel bracht ook een stuk van zijn oude zelve weer naar boven. “Weet jij toevallig wat er met onze ouders: Bruce en Amu Fair zijn gebeurd of..?” sprak hij lichtelijk aarzelend, de glimlach weer half vervagend terwijl hij Aksel vragend aankeek. “Als ik had geweten dat ik nog familie had..” mompelde hij binnensmonds meer tegen zichzelf dan zijn wederhelft. Dit was zo verwarrend.