Yvaine rekte zich lichtelijk vermoeid uit in haar bureau stoel. De regen was inmiddels aangewakkerd tot een hevige stortbui en roffelde fel tegen het raam. Morphine, haar sealpoint siamees, lag doezelend in de vensterbank op het zachte kussen, dat speciaal voor de kat daar was neer gelegd. Ze had nog één patiënt te gaan voor vandaag. Morgen zou ze verder gaan met de rest en als het goed is wist elke leraar en stagiaire dat ook. Ze had het immers duidelijk aangegeven op de notificatie in de lerarenkamer. Julius Tschaikovsky, oh great, weer zo’n fijne naam om uit te spreken. Leraar aardmagie. Er kwam een lichte tegenzin bovendrijven. Haar ervaring met Erdse magiërs kon je gerust een anticlimax noemen. Veel van de mechanische gebruiksvoorwerpen in de medische wereld waren uitgevonden door Erdse artsen, wat haar verwachtingen voor dit volk flink op had gekrikt. Maar die verwachting werd jammer genoeg letterlijk in de grond geboord toen Yvaine enkele jaren terug daar een toevluchtsoord had gewaand. De vrouwen in de Erdse penitentiaire inrichting hadden dat natuurlijk nog verslechterd met hun ongemanierde gedrag. Dus nee, Yvaine had het niet zo op dat moddervolkje. Gelukkig was Meneer blahdieblah de laatste voor vandaag. Natuurlijk mochten haar persoonlijke ervaringen geen parten spelen in de controle van een leraar en liet ze dat met enige moeite varen. Wie weet was Meneer Tsheck.. Meneer Tchaiki.. Meneer Aardmagie leraar wel hartstikke aardig. Ze was in ieder geval blij dat het algemene gezondheidsonderzoek er voor vandaag bijna op zat.

Ze opende de deur en zag, zoals verwacht, nog maar een man zitten. De rest van de stoelen, die Ryohei zo netjes langs de wand naast de kantoor deur had geplaatst, waren leeg. “Meneer Tschaikovsky neem ik aan?” vroeg ze met een enigszins geamuseerde twinkeling in haar hemelsblauwe ogen. Ze had het voor elkaar gekregen de naam direct goed uit te spreken – een persoonlijke triomf – en het zien van een aardmagiër die daar zo netjes en braaf op haar had zitten wachten? Ja, daar zag Yvaine de humor wel van in. Een glimlachje kon er dan weer niet van af. “Wilt u een kopje koffie of thee? U bent toch de laatste voor vandaag. Gezien u zo braaf heeft gewacht heeft u dat wel verdient.” Besloot Yvaine, met een lichte uitdrukking van vermaak op haar gezicht. Zover dat was te zien bij deze koele kikker van een vrouw.

De aardmagiër bracht haar een tikkeltje van haar stuk. Hij was anders dan ze verwachtte. Lang, breed maar verrassend fijn in het gezicht. Niet zoals zij zich had voorgesteld bij een leraar aardmagie. Niet hoe ze überhaupt zo’n lompe ruwe aard magiër zou voorstellen. In grote tegenstelling van de aard magiërs die zij zelf had ontmoet op Erd. Daarbij was hij veel te flirtatious. Met zijn plagerige doch warme glimlach, zijn algehele laided back uitstraling en die twinkels in zijn amber kleurige ogen. Dus erg surprising was de frons niet die boven Yvaine haar hemelsblauwe ogen kwamen te staan. “Nee.” zei de vrouw scherp. “Ik verwacht niemand anders op dit tijdstip.” En ze sloeg haar armen geërged over elkaar heen. Ze had al spijt dat ze deze snotaap iets te drinken had aangeboden. Hij haakte zijn blik in haar blauwe ogen die streng terug staarde. Twinkelend en al. Toch had ze even moeite om haar gedachte erbij te houden. Het was ontiegelijk hinderlijk hoe deze man haar aan Robbie deed herinneren.  Gedecideerd draaide ze zich om en liep weg om een kop koffie voor zichzelf te halen. “Nee, Meneer Tschaikovsky. Ik bewaar geen alcoholische dranken in mijn ziekenzaal. Ik kan u wel een glaasje Ethanol aanbieden. Dat heb ik zeker wel in mijn medicijnkasten liggen.” Galmde ze door de lege ziekenzaal. En ze had niet eens haar stem verheft. Kun je nagaan. Ze kwam terug met een dampende kop koffie, er van uitgaand dat de leraar aard magie – die haar erg op haar zenuwen werkte zo aan het eind van de dag – ook op een stoel was gaan zitten, nam ze plaats in haar bureau stoel. “Doctor Alezais, if you will,” ze keek hem strak aan toen ze zijn privilege om haar voornaam te mogen gebruiken af pakte.

Ze had al een aantal perkamenten en wat papier werk klaar liggen, waaronder ook een lege archiefmap. Maar in plaats van te beginnen met de gewoonlijke vraag of hij de reden en ernst van deze test inzag dook ze meteen op het eerste puntje wat haar op was gevallen. “Meneer Tschaikovsky, drinkt u veel? Zo ja, hoeveel, wanneer en wat drinkt u precies?” Deze flierefluiter hoefde geen royal treatment te verwachten. Geen voorbereidend praatje over wat ze nou eigenlijk ging doen. Geen duidelijke punten of afspraken. Niks daarvan. Ze zou meteen radicaal in zijn leven duiken en elk puntje zoeken en vinden wat er mis was aan zijn gezondheid. Misschien zou dat die aantrekkelijke rotgrijns van zijn gezicht af laten druipen.