Duizenden gevallen blaadjes knisperden zacht onder hun voeten. De wereld was aan het sterven. Met de dag werden de knokige takken van de bomen kaler en vulde de grond zich meer met bruine, dode blaadjes. Iedere regenbui die hierover heen viel, maakte de grond gladder en zompiger. Vincent hield van deze tijd van het jaar. De vallende blaadjes en de bruintinten overal om hem heen kalmeerden hem. Het was in de herfst, dat er eindelijk orde begon te komen in zijn wereld. Dat de kleuren zich op elkaar afstemden, dat de contouren van de natuur simpeler werden. Het felle, pijnlijke groen verdween en maakte plaats voor een zacht en prettig kleurpalet. Alles stierf op de schoonste manier mogelijk en bereidde zich voor op zijn favoriete seizoen, de winter. De tijd waarin alles vredig dood was, waarin alles leek te slapen. Waarin alles bedekt was door een vredige, witte deken. In de winter voelde Vincent zich thuis en op zijn gemak. Van een winterdip had onze lieve jongen nog nooit gehoord. Nee, er was geen andere tijd in het jaar waarop Vincent zich zo prettig voelde als in de winter, wanneer de wereld er eindelijk uit zag zoals het volgens zijn tekeningen hoorde. In zwart en wit.
Hoewel het nu absoluut nog geen winter was en de bomen net een kleine drie weken kalende waren, voelde hij zich ook nu min of meer op zijn plek. Het was namelijk nacht en ook dit betekende dat er geen kleuren waren die hem konden dwars zitten. En, hoewel ook deels de oorzaak van de spanning die toch wel in hem huisde momenteel, was ook de aanwezigheid van Shia iets dat hem op dit moment gerust kon stellen. De twee liepen buiten, naast elkaar, in de ijzige kou van de nacht. Iedere keer dat Vincent uitademde, vormde er een klein wolkje in de lucht. Gehuld in een dikke, wollen mantel (van zeer goede kwaliteit, opgestuurd door zijn vader en moeder), was Vincent samen met zijn nieuwe vriend op weg naar het leegstaande pand. Als het niet Shia, maar iemand anders was geweest die had voorgesteld om met Halloween en om drie uur 's nachts op pad te gaan naar een verlaten huis dat volgens velen ook nog spookte, dan had Vincent die persoon hardop uitgelachen. Vincent zag het nut niet in van het opzoeken van spanning, zag niet in hoe je kon genieten van angst. Tuurlijk wilde hij naar het verlaten pand, hij vond verlaten plekken prachtig. Maar waarom 's nachts? Waarom zou hij in hemelsnaam in het pikkedonker op zoek gaan naar spoken, of wat dan ook? 'S nachts was er geen licht, in ieder geval niet op zulke plekken en dus was er dan ook niks te zien. Niks dat je kon tekenen. En toch, hoewel het absoluut tegen zijn principes in ging, had hij 'ja' gezegd toen Shia hem na een van zijn muzieklessen had uitgenodigd om samen op deze nachtelijke tocht te gaan. Vincent had inmiddels min of meer geaccepteerd dat de jongen reacties bij hem opriep die zacht gezegd onnatuurlijk te noemen waren. Wanneer hij zich verkeerde in de jongen zijn aanwezigheid, voelde hij zich anders, fijner. Had hij het idee dat meer kon en meer mocht en dat hij zichzelf kon zijn, wie dat dan ook moge zijn. Dat hij had ingestemd met het plan, had hemzelf dan dus ook verrast, maar hij had zich erbij neergelegd. En nu liep hij dus naast die jongen, gehuld in die zware, warme mantel met daaronder zijn gebruikelijke witte overhemd en een zwarte broek. Ook zijn nette schoenen - wel andere en oudere - waren van de partij. Het enige dat zijn uiterlijk er anders deed uitzien dan gebruikelijk, waren de neppe bloedvlekken op zijn overhemd en op zijn kin en het straaltje nepbloed dat uit zin mondhoek droop. En, omdat hij toch een beetje zijn best had willen doen, - wellicht voor Shia - puntige hoektanden die hij zorgvuldig over zijn eigen hoektanden had geplakt en felrode lenzen om zijn eigen, blauwgrijze oogkleur te bedekken. Hij was inderdaad verkleed. En niet als zomaar iets, maar als vampier. Met een gespannen glimlach wierp hij een blik op de aandoenlijke zombie die naast hem liep. Hoewel hij het niet wilde toegeven, was hij inderdaad een beetje bang. Hij hield gewoon niet van spanning, van angst. Hij hield van thee, van rust en van orde en dat was het eigenlijk wel. Voor zover hij wist had deze nacht geen van die dingen voor hem in petto en dus kon hij niks anders dan onrustig om zich heen kijken en schrikken van ieder takje dat kraakte. Op het moment dat hij de stilte wilde verbreken om te vragen of Shia de weg wel zeker wist en of ze niet verdwaald waren, doemde er tussen de bomen een huis op. Het was gigantisch, volledig in het duister gehuld en als Vincent zich niet vergiste hoorde hij van hieruit het bouwwerk al in zijn voegen kraken. Hij huiverde, lichtelijk teleurgesteld dat ze de plek hadden gevonden. Zijn pas vertraagde, zijn lust om het gebouw te betreden bereikte een nulpunt. Hoewel hij zich nog zo ongemakkelijk voelde, deed hij zijn best het niet te laten merken aan Shia. Wat moest hij in godsnaam van hem denken? Zo goed en kwaad als het ging sprak Vincent de jongen voor het eerst sinds lange tijd toe. "Ga jij maar eerst." Om zichzelf een houding te geven glimlachte hij na deze woorden.

Vincent kon tevreden concluderen dat zijn ondode metgezel nog genoeg leven in zich had om te knikken als antwoord op Vincent zijn opmerking en om vervolgens de eerste stap te nemen. Hij vreesde dat wanneer Shia niet geaccepteerd zou hebben dat hij als eerste naar binnen had moeten gaan, Vincent luidop had moeten toegeven dat hij niet durfde en dat hij hiermee zijn vriend wellicht alsnog zou afschrikken. Want ja, Vincent was nog altijd bang dat een misstap de vriendschap tussen de twee weer direct zou kunnen verbrijzelen. Toen Shia de deur had bereikt, bewoog ook Vincent zich langzaam dichter naar het landhuis. Hoewel hij Shia al eerder deze nacht in zich op had genomen, was dit de perfecte kans om het nog eens te doen. De maan scheen niet bijzonder fel, maar fel genoeg voor Vincent om te zien hoe goed zijn zombievriend er vannacht eigenlijk uitzag. Zijn shirt en broek waren vies en beschadigd, maar stoorden Vincent allerminst. Misschien was het het feit dat het Halloween was waardoor hij de vieze kleren zo goed kon hebben, maar Vincent was van mening dat de vodden zijn vriend absoluut sierden. De stof van het gerafelde en smoezelige shirt hing losjes over zijn schouders en bij de hals werd het met een koord bijeengehouden. Nooit eerder had Vincent erbij stil gestaan hoe mooi hij dit model eigenlijk vond. Pas nu hij Shia het zag dragen, drong dit tot hem door. Dat het mogelijk was dat het niet het model was dat mooi was maar Shia zelf, was iets waar Vincent zich niet mee bezig hield. Anders dan tijdens hun ontmoeting, droeg de jongen deze keer schoenen die een stuk netter waren. Ze waren nog altijd niet zoals Vincent ze zou kopen, maar ergens mocht Vincent dit wel. Haast met iets wat leek op goedkeuring in zijn ogen sloeg hij de schoenen in zich op. Hij glimlachte, omdat hij blij was dat zijn nieuwe vriend hem had uitgenodigd om iets te doen, omdat hij nu niet weer alleen zou zijn en omdat er eindelijk iemand in zijn leven was die er op de een of andere manier voor zorgde dat Vincent zijn kritische en afkeurende blik kon laten vallen. De glimlach verdween echter snel, toen hij Shia "Oh," hoorde zeggen en hij besefte dat hij toch echt naar binnen zou moeten. Vincent keek op van de schoenen en keek naar de deur, die het duidelijk had begeven. Shia ging er duidelijk van uit dat Vincent hem wel zou volgen en, hoewel Vincent er allerminst iets voor voelde om het huis te betreden, voelde hij er nog minder voor om in zijn eentje achter te blijven op de veranda. Terwijl Vincent door het gat in de deur naar binnen stapte, hoorde hij zijn vriend hem een gelukkig Halloween wensen. In plaats van een antwoord te geven, wierp hij een nerveus glimlachje richting het paar fel brandende ogen. Vincent zag dat de jongen hem iets wilde zeggen, maar op het moment dat zijn mond bewoog om dit te doen, veranderde de blik in zijn ogen. De handen van de zombie grepen naar Vincent zijn witte mouw en voor hij het goed en wel in de gaten had, werd zijn arm uit enthousiasme half uit de kom geschud. "Vince, we moeten bloody Mary oproepen," sprak de jongen met overtuiging, alsof het iets was waar niks meer tegenin gebracht kon worden. Alsof het het beste idee van het jaar was. Op het moment dat de jongen Vincent zijn mouw weer had losgelaten, had Vincent een stapje achteruit gezet. Hoe erg hij Shia ook mocht, een geest oproepen was iets waar Vincent zich niet graag mee bezig hield. De lichtgevende puntjes waren verdwenen op het moment dat Shia zich van hem had weggedraaid en omdat Vincent zijn ogen nog niet genoeg gewend waren aan het duister om te weten waar zijn vriend was, bleef hij nerveus staan waar hij stond. Na een seconde of twee verschenen de lichtgevende ogen weer, maar dof en plat. Het kostte Vincent even om door te hebben dat dit een spiegelbeeld moest zijn en dat Shia zelf voor de spiegel stond. Nu zijn ogen eindelijk begonnen te wennen aan het donker, gaf hij zichzelf even de tijd om rond te kijken. Alleen het uiterlijk van het huis was genoeg voor Vincent om te geloven dat het er inderdaad spookte. Alles was oud, vies, kapot of bedolven onder een dikke laag stof. Alles leek dood. Vincent zijn mond vertrok in een streep en hij voelde zijn opplak tanden in zijn onderlip prikken. Zijn rode ogen gleden over de vuile meubels weer terug naar de jongen in het spiegelbeeld, bij wie hij over de schouder mee kon kijken door de plek waar hij stond. Licht verscheen en de ruimte werd nog beter zichtbaar. Shia tilde de kaars op en draaide zich naar hem om. "Ze zou in een ongeval omgekomen zijn. Als je haar oproept, zou ze in de spiegel komen te staan. het is nog mooier dat het Halloween is nu." Verdomme, was hij serieus? De zombie grinnikte en hoewel Vincent deze lach graag had willen beantwoorden met zijn eigen lach, ging het hem maar moeilijk af. In plaats van de lach, kon hij alleen een twijfelende grijns op zijn lippen forceren. Shia sprak weer, zijn stem zangerig als altijd. "On halloween, look in the glass. Your future husband's face will pass." Het was duidelijk dat Shia er zin in had en dat hij er geen moment bij stil stond dat dit voor Vincent heel anders kon liggen. Zijn vriend gebaarde dat Vincent naast hem moest komen staan en Vincent fronste. "Zouden we dit nou wel doen?" sprak Vincent, de twijfel duidelijk in zijn stem te horen. Hoewel alles in hem schreeuwde dat hij het niet moest doen, zette Vincent voorzichtig de paar stappen naar zijn vriend toe. De hele handeling wekte twee enorm verwarrende emoties bij hem op: die van angst omdat hij iets deed waar hij absoluut niet achter stond en iets van plezier omdat hij en Shia samen iets deden. Hij haalde diep adem, kwam naast de jongen staan en wierp een vertwijfelde blik in de spiegel. Het waren niet Shia zijn woorden die hem deden glimlachen, maar het spiegelbeeld van de twee jongens zelf. Dit was de eerste keer dat Vincent kon zien hoe de twee eruit zagen wanneer ze naast elkaar stonden. Shia was een stukje langer dan dat Vincent was en in hun Halloween kostuums pasten ze goed bij elkaar. De kaars wierp een zacht, flikkerend licht op de jongens, waardoor er grillige schaduwen vormden op hun gezichten. Het paste bij de sfeer van het huis en hoewel Vincent nog altijd absoluut niet stond achter het idee van het oproepen van een geest, voelde hij zich door dit balans toch iets veiliger. Ook hij had gehoord van de legende van bloody Mary. Jaren geleden had hij ergens gelezen dat je de dame op kon roepen door 's nachts voor een spiegel te staan en drie keer 'bloody Mary' te zeggen. Hij had absoluut nooit gedacht dat hij zichzelf zou terugvinden in een Haunted Mansion, voor een spiegel, naast een zombie en op het punt om deze woorden ook echt uit te spreken. Waarschijnlijk verbaasde hij zichzelf dan ook meer dan wie dan ook toen hij diep inademde en op zachte toon sprak. "Bloody Mary, bloody Mary, bloody Mary." Met een frons op zijn gezicht keek hij naar de lichtgevende ogen van zijn metgezel in de spiegel. Wat nu? Wachten?