Captured

Zalas opende langzaam zijn ogen en kreunde zachtjes toen hij een enorme hoofdpijn de kop op voelde steken. Toen de wazige mist voor zijn ogen oploste en alles een beetje zichtbaar werd kon Zalas in het schemer duister van de flakkerende kaarsen de kerkers onderscheiden. Hoe was hij hier terrecht gekomen? Zalas wou overeind komentot hij merkte dat zijn polsen vastgeketend waren. Verwoed trok hij eraan en schudde ermee maar meer dan gerinkel kreeg hij er niet uit. Ineens kwam hem vaag te boven wat er gebeurd was. Hij was bij de ruïnes het gevecht met Marcus aangegaan. Maar het laatste wat hij zich daarvan kon herinneren was dat Marcus hem haar wurgde toen hij hem tegen een stenen muur drukte. Hij moest buiten westen zijn geraakt. Toen Zalas met zijn voeten bewoog voelde hij dat ook enkels vastgeketend zaten. Met een zucht liet hij zijn hoofd tegen de houten bank waar hij op vastgeketend lag. Het was koud en vochtig in de kerkers. Maar Zalas vreesde dat hij daar straks wel geen last meer van zou hebben.

''Doe geen moeite Zalas. Zo snel laat ik je echt niet meer vrijkomen'' zei Marcus zacht terwijl hij de kamer in kwam gelopen. Hij keek op de jongen neer. Marcus liep door naar een tafel waar allerlei martelwerktuigen en wapens lagen. ''Je had toch niet werkelijk gedacht dat ik ook nog maar enigszins tegen gehouden kon worden of wel?'' vroeg hij vals grijnzend. Eigenlijk had hij geen tijd om hier te blijven. Bij de ruïnes was alles klaar maar hij moest Madeline en Diva nog ernaar toe zien te lokken. Savador en Deshas zouden hen ongetwijfeld al gewaarschuwd hebben wat het moeilijker maakte bij hen in de buurt te komen. Het kwam door dat vervelende oponthoud. En dat was Zalas' schuld. Mede zijn schuld in elk geval. Marcus streek met zijn vingertoppen over het lemmet van een lange smalle dolk.

Zalas draaide zijn hoofd voor zover hem dat lukte en probeerde Marcus aan te kijken. ''Ik weet niet wat je precies van plan bent, maar je bent een gestoorde psychopaat Marcus'' zei hij schor en hatelijk tegen hem. Kon hij nou maar bij zijn vlecht. Dan was Marcus binnen een paar minuten verleden tijd. Dan had hij alleen nog maar het probleem dat hij vastgeketend zat. Zalas keek woedend naar Marcus. ''En nu? Wat was je nu van plan?'' vroeg hij kalm. Hij hoopte maar dat Marcus niet wist dat Zalas heel wat martelingen kon hebben. Als dat zo was had hij misschien nog een kans. Kon hij nou maar zien wat Marcus daar deed.

Marcus stootte een kwade, zachte lach uit om Zalas' woorden. ''Jij niet dan? Jij tart de natuurwetten Zalas'' zei hij spottend terwijl hij de lange dolk en een iets kleinere oppakte en meenam. ''Nu? Nu is het tijd voor mij om me even te ontspannen. En hoe kan ik dat beter door naar jouw doodskreten te luisteren?'' vroeg hij kil. Met de kleine dolk sneed Marcus Zalas' bovenkleding open. Daarna speelde hij een beetje met de lange dolk in zijn hand. ''Zeg eens, heeft er iemand ooit wel eens je darmen uit je buik getrokken en daarna aan een spit gehangen? Hoogst onplezierig kan ik je melden'' zei hij waarna hij ruw de dolk in de onderbuik van Zalas stak. ''Maar martelen alleen is niet de reden waarom jij hier bent. Ik wil weten waar Madeline en Diva zijn'' zei hij waarna hij de dolk een kwartslag draaide terwijl die nog in Zalas' buik zat. ''En jij gaat me die informatie geven?'' grijnsde hij triomfantelijk terwijl hij met zijn volle gewicht op het handvat van de dolk leunde.

Zalas keek Marcus even ongelovig aan. Hij wist het kennelijk al. ''Niet meer dan jij. Jij bent geen haar beter Marcus'' sprak hij zijn naam vol haat uit. Maar zijn hatelijk blik verdween tot hij Marcus' woorden hoorde. Zijn ademhaling versnelde licht toen Marcus met twee dolken op hem af kwam en zijn shirt open sneed. Hij kreeg geen kans antwoord te geven op de woorden van Marcus. Hij hapte verwoed naar adem toen de scherpe dolk zich dwars door zijn vlees en ingewanden boorde. Hij kronkelde van de pijn en voelde de ketenen om zijn polsen schuren toen hij er uit reflex verwoed aan trok. Hij ademde zwaar en oppervlakig terwijl hij naar Marcus woorden luisterde. Maar hij schreeuwde het uit toen marcus de dolk een kwartslag draaide. Hij voelde het warme kleverige bloed uit zijn wond, langs zijn lichaam lopen. Hij had het snikheet en transpireerde hevig. Hij keek Marcus aan, trillend maar nog steeds met haat in zijn ogen. Hij moest het opkomende bloed wegslikken voor hij antwoord kon geven. ''Nooit van m'n leven'' bracht hij moeizaam als flusitering uit. Hij kreune nogmaals toen marcus met zijn volle gewicht op de dolk leunde. Hopelijk was hij niet echt van plan om zijn ingewanden eruit te trekken.

Marcus lachte zacht om Zalas zo pijn te zien lijden. Misschien was dit zelfs al genoeg om hem aan het praten te krijgen. Marcus gromde zacht en vloekte binnnensmonds toen Zalas nog steeds weigerde te praten. Met een ruw gebaar trok hij de dolk weer uit hem. ''Geen zorgen hoor. Het lukt me waarschijnlijk ook wel om daar een eind aan te maken'' zei hij kil en smeet de dolk tegen de vlakte. Toen viel Marcus' oog op een kruisboog die tegen de muur aan stond. Hij pakte de boog en inspecteerde hem of hij het nog wel zou doen. Daarna laadde Marcus hem en richtte hem even. Hij had nooit eerder met een kruisboog geschoten, maar dat zou weinig uitmaken. Hij richtte hem nu op Zalas en schoot een kruisboogbout af in zijn pols. Verrast door de weerstand die de boog gaf herlaadde Marcus hem en schoot nog een bout in Zalas' andere pols. Hij legde de kruisboog weer aan de kant en liep naar Zalas. ''Nog steeds geen zin om te praten?'' vroeg hij met een valse grijns op zijn gezicht. Hij zou Zalas aan het praten krijgen. Al was het het laatste wat hij deed.

PROFILE MAGICIAN