Met een plof belandde de tas in de gymzaal. Gevolgd door het gekraak van de bank toen het meisje er op ging zitten. Enkele tientallen seconden bleef ze er op zitten, een beetje voor zich uit starend en nadenkend of ze hier eigenlijk wel zin in had. Eigenlijk had ze nooit de motivatie om te sporten, en dikwijls negeerde ze ook haar brein die riep dat ze toch even naar de gymzaal moest. Maar deze keer hadden haar gedachtes gewonnen en had ze wat sportkleding bij elkaar geschraapt en met sjokkende passen was ze onderweg gegaan naar de gymzaal. De motivatie droop er vanaf. Not. Met een zucht ging de tas uiteindelijk open en nog even wachtte Elveria af of er geen mensen binnen zouden komen en toen in hele snelle stappen kleedde ze zich om in haar sport kleding. Een strakke hardloopbroek met een hemdje. En natuurlijk niet te vergeten, haar muziek. Ze kon niet sporten zonder muziek. Even rekte ze zich uit, strikte haar schoenen en liep vervolgens de zaal in. Om erachter te komen dat deze compleet leeg was. Wel dat was nieuw. Misschien was het omdat etenstijd eraan kwam en mensen fris en fruitig aan hun avondeten wilden zitten. Het maakte Elveria niets uit, dan kon niemand haar en al haar witte littekens die over heel haar lichaam verspreid waren zien. Ze schaamde zich er niet meer voor, het was meer dat als ze er naar keek de pijnlijke herinneringen en trauma's naar boven kwamen en ze moeilijkheden kreeg met het niet terug denken aan die verschrikkelijke tijd waar ze was mishandeld om eigenlijk helemaal niets. Nog steeds droeg ze lange mouwen en lange broeken zodat alleen het diepe litteken op haar wang nog zichtbaar was. Maar nog steeds, Elveria was absoluut niet over die tijd heen gekomen en als ze geen stoere muur voor zichzelf optrok dan lag ze allang in een hoekje te huilen.
Met een diepe zucht zette ze haar muziek aan en begon rondjes te rennen rond de gymzaal. Wat was beter dan jezelf uitputten en kapot zweten terwijl ondertussen depressieve muziek je oren in dreunde? Elveria wist het zelf niet maar er waren vast andere betere opties. Ondertussen kon ze er niets aan doen om met het liedje mee te playbacken en toen ze uiteindelijk een hoek omsloeg om naar de andere kant van de gymzaal te rennen sloot ze even haar ogen om de muziek goed door te laten dringen. En tegen iemand op te knallen. Verschrikt viel de zwartharige meid op de grond en ze kon zich nog net opvangen met haar handen. Kwaad gooide ze haar oortjes uit en keek naar de persoon. 'Kun je niet in de weg staan?!' Zei ze pissig terwijl ze haar muziek pauzeerde en opstond. Gelukkig, geen pijnlijke wondjes of botbreuken. De gymzaalvloer kon een harde vijand zijn. Nijdig sloeg Elveria haar armen over elkaar terwijl ze ongeduldig wachtte op een antwoord. Ja, naar de gymzaal gaan was zeker een goed idee geweest.

[Voor Elliot]
[Le song]

Met een lichtelijk keurende blik keek Elliot naar zichzelf in de spiegel van de kleedkamer. Ondanks dat hij zestien was en dat hij erg klein was voor zijn leeftijd, had hij best een gespierd uiterlijk. En dat kwam omdat hij veel trainde. Dat deed hij vooral om van zijn vader weg te zijn waarvoor hij toch niks goeds kon doen. De laatste dagen had hij echter tijd nodig gehad om te verwerken dat zijn vader in de gevangenis zat vanwege de moord op zijn moeder. De agenten hadden gisteren telefonisch bevestigd dat zijn vader inderdaad de moord op zijn moeder had gepleegd. Ze hadden haar lijk namelijk in hun kelder gevonden. Het leek wel één of andere horrorsituatie. Toen ze aan Elliot wilden uitleggen hoe het lijk er uit had gezien, had Elliot geroepen dat ze moesten stoppen. Daarna had hij de telefoon met een klap op de hoorn gesmeten en was gaan kotsen in de WC-pot. Dankzij zijn vader had hij zijn moeder nooit leren kennen. Natuurlijk had hij wel foto’s van haar gezien, maar dat was niet hetzelfde. En het idee dat haar lijk gewoon in zijn eigen kelder had gelegen… het duizelde hem nog steeds als hij er aan dacht en hij voelde misselijkheid opkomen. Hij zette zijn handen aan weerszijden van de spiegel en schudde zijn hoofd. Hij trok gauw een shirt over zijn hoofd en liep vervolgens de kleedkamers uit. Hij ging de gymzaal in en zag dat er niemand was. Zijn gedachten opzij zettend begon hij te rennen door de zaal. Steeds sneller terwijl zijn gedachten zich concentreerden op de pijn die zich in zijn benen leken te boren. Hij raakte algauw buiten adem, maar bleef hard rennen. Net zo lang tot hij nauwelijks adem kon halen en tot het er piepend uitkwam. Hij remde af en bleef even hijgend stilstaan terwijl elke ademhaling als een mes door zijn binnenste sneed. Zijn keel was rauw van het speeksel dat hij niet had doorgeslikt en Elliot leunde met zijn handen op zijn knieën. Hij kwam langzaam weer overeind en keek omhoog. Hij zag een meisje met gesloten ogen op hem afrennen, maar was te moe om haar te ontwijken of haar te waarschuwen. Hij zag, toen ze te dichtbij was om iets te doen, dat ze oortjes in had en besefte dat het toch geen zin had om haar te roepen. Het enige wat hij kon doen was zich voorbereiden op de klap. En die kwam er zeker aan. In tegenstelling tot haar wist hij zijn evenwicht te behouden omdat hij zich had voorbereid op de klap. ‘Ach mens,’ snauwde hij kwaad tegen haar. ‘Je hebt die rotmuziek van je hard staan en je rende met je ogen dicht. Wat had je dan verwacht dat er ging gebeuren? Als ik het niet was geweest, was het wel een muurtje of iets anders geweest.’ Hij keek haar geërgerd aan. Waarom gaven mensen hem altijd de schuld van hun eigen problemen? Zijn blonde haarplukken hingen wild om zijn hoofd heen en zijn rode ogen leken wel te gloeien van woede terwijl hij haar met zijn ogen volgde. ‘Dus geef mij niet de schuld van jouw dommigheid, ja.’ Hij trok zijn wenkbrauwen nijdig naar haar op en wachtte op antwoord.

Eigenlijk had ze niet verwacht dat de jongen die voor haar stond terug zou bijten. Hij had er het uiterlijk totaal niet voor. Met zijn blonde haren en zijn, oke die kijkers vielen zeker wel op dat moest ze toegeven, haast rode ogen. Elveria zelf had ook rode ogen, een gevalletje albino zou je zeggen. Maar haar haren waren gewoon zwart en haar huid was nog niet eens zo heel wit. Dus waarschijnlijk een of andere mutatie. Niet dat ze er trots op was, ze zag het gewoon als een deel van haar uiterlijk en eigenlijk meer iets wat aandacht zou trekken. En als ze iets op dit moment niet wilde dan was het aandacht wel. Al werd de aandacht waarschijnlijk meer getrokken nu naar de diepe geul die in haar wang zat en de andere witte strepen op haar lichaam, maar toch. Als ze ooit de kans kreeg om contactlenzen op sterkte te krijgen, dan zou ze kans met beiden handen grijpen. De jongen had enorme pit, eigenlijk pit die Elveria niet had verwacht en eigenlijk ook een beetje van schrok. Maar haar kwade masker verborg haar verbaasdheid goed en ze verstrakte haar armen die ze over elkaar had geslagen. Mooi niet dat ze zich van haar stuk liet brengen. Daarbij was dat joch ook nog eens een stuk kleiner dan haar en was ze waarschijnlijk een stuk sterker. Al moest ze hem niet onderschatten, als hij al zo'n temperament had, dan had hij misschien ook wel meer kracht in zich dan hij liet zien. Even beet ze op de binnenkant van haar lip en gaf vervolgens haar weerwoord. 'Je had makkelijk aan de kant kunnen gaan als je mij had zien aankomen!' Spuugde ze terug terwijl haar ogen bijna vuur schoten. Zo kwaad was ze eigenlijk niet, het was meer opgemaakte woede, misschien was het gewoon iets wat eruit wilde. Even beledigt keek ze hem aan. Dom? Wat was hier nu dom aan? 'Dat ik toevallig een keer tegen iemand op bots, maakt mij niet meteen dom.' Vuurde ze terug terwijl haar armen los van elkaar kwamen en nu langs haar lichaam hingen. Haar handen waren gebald tot vuisten. 'Misschien moet jij eens leren je grote bek dicht te houden!' Verweet ze hem terwijl ze haar hooghartigheid binnenhield zodat ze niet triomfantelijk overkwam en keek hem aan. Gotcha.

Elliot zag al aan het gezicht van deze meid dat ze tegen hem in wilde gaan. Hij rolde dus al met zijn ogen voordat haar eerste woorden werden uitgesproken. Hij had hier eigenlijk echt zo geen zin in. Hij wilde gewoon rennen en zijn ding doen, maar schijnbaar weerhielden heel veel mensen hem van dat te doen. Zijn vader, Drake en nu ook nog eens dit meisje. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij fronsend luisterde naar wat ze te zeggen had. ‘Sorry hoor,’ zei hij terwijl hij zijn hand tot een vuist balde. ‘Maar ik stond wat uit te hijgen en had echt wel verwacht dat als er iemand aan zou komen, diegene zijn ogen wel open zou hebben voor eventuele obstakels. Schuif het dus niet op mij af, a.u.b.’ Hij keek haar nijdig aan terwijl zijn rode ogen nogmaals vuur leken te schieten. Hij had het echt zo gehad met deze academy en de rotkinderen die zich hierin bevonden. Thuis was het niet veel beter, maar toch wel zeker leuker dan dit geval hier. Hij kreeg echt met iedereen ruzie, maar dat kwam omdat iedereen hem aankeek voor zijn kleine lengte. Want tegenwoordig moesten de jongens groot en gespierd zijn. Klein en gespierd stond gewoon in niemands woordenboek. Dan viel je blijkbaar uit de toon. Hij trok zijn wenkbrauwen enkel kort op, maar besloot om er niks van te zeggen omdat ze over dat gedeelte misschien wel gelijk had. ‘Pas als jij zelf je grote bek dichthoudt,’ snauwde hij haar toe zonder rekening te houden met haar gevoelens. Het was niet dat ze hier met zijn gevoelens rekening hielden of zo. Hij zag de meeste meisjes heus wel afkeurend en spottend naar hem kijken vanwege zijn kleine lengte en vanwege het feit dat hij zijn mutsje graag in de zomer droeg. Je werd tegenwoordig zo snel beoordeeld op je uiterlijk dat het gewoon niet normaal meer was. Hij zette zijn handen in zijn zij terwijl hij zijn blik kort over haar heen liet glijden. Het was geen lelijke meid, bedacht hij zich meteen. Jammer dat haar karakter zo stom was. ‘En als je het niet erg vindt, ga ik mijn tijd weer besteden aan iets interessanter dan jou.’ Hij trok zijn wenkbrauwen nijdig naar haar op, zette een paar stappen naar voren en liep vervolgens doodleuk langs haar heen terwijl hij diep in en uitademde. Niet omdat hij wilde voorkomen dat hij haar op haar gezicht ging slaan – hoewel hij dat wel serieus ging overwegen als ze irritant bleef doen – maar eerder om zijn ademhaling weer onder controle te krijgen zodat hij weer verder zou kunnen gaan rennen.

God wat was dit joch verschrikkelijk irritant. Hij haalde het bloed onder haar nagels vandaan en liet de oude vertrouwde woede en rebellie weer in haar opborrelen. Eigenlijk was het weer de oude Elveria die voor hem stond, die haar mond niet dicht kon houden en van alles en nog wat uithaalde. Zij was degene geweest die Savador het leven zuur had gemaakt. Maar die tijden waren nu achter haar en er zat een heel nieuw iets vol onzekerheden aan te komen. En ze wilde voorbereid zijn. Al had ze geen idee hoe ze dat moest doen, het enige wat ze kon doen was haar best doen. Ze maakte een klein 'pfft' geluidje bij zijn opmerking en haar woedende ogen staarde hem aan. Ze kon zo neerkijken op hem als ze wilde en ze deed het ook. Hij moest eens weten wie hier de baas was. Zij was ouder, zij was groter, zij was beter. Misschien het laatste niet maar zo wilde ze wel denken. Een hooghartige blik in haar ogen en haar armen over elkaar. De jongen kon ook gewoon niet ophouden met zeiken en terug praten. Waarom was een 'sorry' nou zo moeilijk om te zeggen? Een excuses en het was genoeg geweest, dan had Elveria hem met rust gelaten en lette ze de volgende keer wel op waar ze liep. Zijn laatste opmerking liet haar spottend lachen. 'Alsof iemand tijd aan jou wil besteden!' Beet ze hem nog terug toen hij wegliep en zelf rondjes begon te lopen. Een klein plannetje ontvouwde zich in Elveria's hoofd en ze begon zich te rekken tegen de muur. Ze hield Elliot heel goed in de gaten, waar hij ging, calculeerde de tijd dat hij ongeveer haar zou passeren en toen hij haar bijna voorbij was stak ze haar been net wat verder uit zodat hij er over zou struikelen. De zwartharige kon niets anders doen dan even kort grinniken en te stoppen met rekken. 'Oeps. Sorry.' Zei ze niet heel erg gemeend terwijl ze hem met haar rode ogen gade sloeg. Karma's a bitch.

Elliot stak, al verder rennend, zijn middelvinger achterwaarts naar haar op toen hij haar opmerking hoorde. Het was niet dat hij zich daar echt iets van aantrok of zo. Hij was de opmerkingen al wel gewend. Hij was al wel gewend dat hij geen vrienden kon maken. Dat kwam misschien ook wel deels door zijn attitude, maar het kwam vooral door de mensheid om hem heen. Zijn vader had het echt voor hem verpest. De politie had het voor hem verpest door zijn vader op te pakken voor de moord op zijn moeder. Nu had hij geen vader meer en moest hij het alleen doen. Hem naar Starshine sturen was het beste plan geweest van de politie, maar Elliot had het gevoel dat hij hier enkel meer ellende had. Hij had tot nu toe niemand ontmoet met wie hij het echt goed kon vinden. Ja, misschien had hij wel bewondering voor Drake gevoeld, maar dat was het dan ook. Zelfs dat was niet eens een échte vriendschap geworden. Hij was gewoon niet de persoon die vriendschappen zou creëren en dit wist hij goed genoeg, maar of hij er iets aan kon doen of veranderen? Nee, waarschijnlijk niet. Hij wreef zijn blonde lokken uit zijn gezicht en was niet echt meer bezig met zijn omgeving waardoor hij de actie van het meisje niet op tijd doorhad. Hij zag haar been in slowmotion voor hem uitsteken, maar kon niet op tijd meer reageren. Zijn eerste reactie was springen geweest en hij voelde dat de spieren in zijn achillespezen zich aanspanden om de actie ook daadwerkelijk uit te voeren, maar zijn schenen bleven al haken achter haar been. Het gevolg was dat hij met een luide klap en een vloek op de grond neerkwam. Zijn buik was het eerste, gevolgd door zijn gezicht. Hij meende even iets te horen kraken in zijn kaken, maar negeerde dat en stond direct weer op. Hij beet op de binnenkanten van zijn wangen en proefde bloed. Hij draaide zich naar haar om en balde zijn vuisten. Hij had geen idee hoe anderen jongens over dit soort dingen dachten, maar in zijn woordenboek was het legaal om een meisje helemaal in elkaar te slaan als ze dit soort dingen deed. Haastig kwam hij naar haar toe gelopen en gaf haar een harde duw. ‘Heb je soms een probleem, bitch?’ schold hij haar hard uit. Hij voelde iets warms over zijn lip stromen en merkte dat zijn tanden in zijn lip waren gezonken tijdens zijn val waardoor zijn lip openlag. Hij had dan ook geen enkele poging gedaan om zich te redden van de val. ‘Dat deed je expres en daar ga je voor boeten,’ siste hij in haar gezicht. Hij wist dat meisjes dol waren op hun uiterlijk en wist niet of het met dit meisje ook zo zat, maar dat kon hij uittesten. Met veel kracht liet hij een harde windvlaag door de zaal gaan die niet alleen ijskoud was, maar die ook doelgericht op haar hoofd was zodat haar haren één grote warboel zou zijn. En liet nou net een groepje jongens van een jaar of veertien binnenkomen om snel wat te pakken. Hij hoorde ze grinniken toen ze naar het meisje keken en grijnsde. ‘Dat krijg je ervan,’ zei hij geamuseerd en hij deed een paar stappen achteruit waarna hij afwachtend zijn armen over elkaar sloeg.

Haar triomf duurde niet zo lang als ze gewild had. De klap van de jongen die op de grond viel klonk als muziek in haar oren en haar ogen glunderden bij het zien van het blonde haar dat face first op de grond lag. Het reactie vermogen van die gast was alleen wel heel snel want ze had nog net een prachtige grijns op haar gezicht kunnen toveren of hij stond al weer. And boy he looked pissed. Voor nu maakte het Elveria niets uit wat hij zou zeggen. Ze had haar wraak gehad en daarmee was de kous af. Hij mocht gerust iets zeggen, maar daar liet Elveria het bij en ze zou hem met rust laten. Beiden hadden de ander nu iets aangedaan en ze stonden gelijk, wat konden ze zich nog meer wensen? Daarbij wilde ze eigenlijk niet meer in de buurt van hem zijn, hoewel de triomf nu door haar aderen stroomde, voelde ze zich niet geweldig in haar vel en was ze juist hier gekomen om aan haar conditie te werken maar ook om zich even uit de naad te werken en de emoties er uit te laten. De blonde jongen schopte dat plan helemaal in de war en ze kon er niet tegen. Zijn scheldwoorden raakte haar en ze zonken diep naar binnen, maar zoals bij bijna alles slokte Elveria het op en deed ze alsof het haar niets deed. Maar even was er een vlaag van onzekerheid te zien in haar ogen en vaagde de glimlach weg. Deze jongen kon ook gewoon niet ophouden. De plotselinge, ijskoude windvlaag die haar te gemoed kwam deed haar wankelen op haar plaats. Was dat echt het enige waar hij dacht dat ze om zou geven? Haar haar? Het gegrinnik van de jongens die binnen waren gekomen kwamen wel degelijk aan, maar een kwade blik deed ze hun mond houden en begrijpen dat er hier een ruzie bezig was waar ze niet bij wilde horen. Dus verdwenen ze maar weer de kleedkamer in. Vervolgens richtte ze zich weer op de kleine. 'Is dat echt het enige wat je kan, dwerg?' Wat hij kon, kon zij ook. Alleen op haar manier. Hij was een Air magican, zij een dark en ze was ouder en beter geschoold. Dus hij kreeg het ook. Met een ferm handgebaar en een fluistering maakte een schaduw zich los van de muur en deze haalde de blonde jongen weer onderuit zodat hij op zijn rug belandde. De schaduw ging weer terug naar zijn originele plek, maar nog steeds had Elveria hem klaar staan, ter verdediging voor wat de dwerg nog meer ging uitspoken.

Elliot fronste met zijn wenkbrauwen toen hij zag dat de jongens terug hun kleedkamers ingingen nadat het meisje hun een kwade blik had toegeworpen. Sinds wanneer lieten jongens zich doen door een meisje? Hij zou gewoon blijven staan en kijken hoe het afgelopen zou zijn. Niet omdat hij geïnteresseerd zou zijn geweest in het gevecht, maar puur omwille van het feit dat hij dan had aangetoond dat hij niet zomaar naar orders van iemand anders luisterde. Hij was op dat vlak enorm tegendraads. Dat kon Drake, de jongen die hij had ontmoet toen hij aangekomen was op de Academie, zich misschien ook nog wel herinneren. Elliot was echt vreselijk boos geweest op die jongen en Drake had hem proberen rond te commanderen, maar dat was hem niet gelukt. Hij meende dat Drake respect voor hem voelde en hij moest eerlijk toegeven dat hij dat op een aparte manier ook wel voor Drake voelde omdat de jongen overduidelijk iemand was die zich niet liet doen door anderen. Zijn aandacht was voor een tijdje afgeleid door zijn eigen gedachten en dat werkte in het meisje haar voordeel, want hij zag de schaduw die op hem afkwam te laat. Het gevolg was dat hij onderuit ging en hard op zijn rug belandde. De lucht werd voor even uit zijn longen geperst en hij begon te hoesten, maar hij weigerde om te laten merken hoe erg pijn deze aanval hem wel niet deed en kwam daardoor met een neutraal gezicht overeind. Zijn handen hielpen hem door licht lucht te creëren onder zijn handpalmen waardoor hij half naar boven vloog. Zijn voeten vonden de grond algauw weer en zijn rode ogen waren geconcentreerd gericht op een punt achter de dame. Wat zij kon, kon hij beter. Hij begon rare bewegingen te maken met zijn handen zodat haar aandacht op hem gericht zou zijn. Hij kende haar type wel. Ze zou zeker beginnen te lachen met zijn gekke bewegingen, maar het lachen zou haar zo vergaan als ze wist wat hij van plan was. Opeens stopte hij met zijn vreemde beweging en deed vervolgens een handgebaar naar haar om dichterbij te komen. Echter was het signaal niet naar haar gericht, maar naar de enorme luchtbol die hij achter haar rug gecreëerd had door rare, dansende bewegingen te maken. Dankzij zijn handgebaar schoot de luchtbol naar voren en zou, als het meisje zich niet haastig opzij bewoog, haar opslokken en haar duizelig kunnen maken door haar een paar rondjes te laten draaien. Als ze wel op tijd opzij stapte, maar toch lichtelijk geraakt werd, zou het gewoon hetzelfde effect hebben als haar schaduw bij hem. Terwijl hij haar bezig liet zijn met zijn luchtbol, sprong hij van de vloer en stak zijn handen naar beneden zodat hij de lucht in geslingerd werd. Boven in de gymzaal waren stalen balken gevestigd waar de lampen aan hingen. Hij ging op één zo’n stalen balk staan en keek naar beneden. Zo zou die achterlijke schaduw van haar hem niet nog eens onderuit halen.