Koekjes. Ze kwam hier alleen voor koekjes. En toch stond ze nu in de winkelstraat met al 3 tassen, met een inhoud die alles behalve koekjes bevatte. Kleding, onderandere. En lege schriften, waar ze in kon schrijven. Ook had ze nieuwe schrijfgerei gekocht, wat lekkernijen voor haar huisdier, die verdiende dat ook wel weer.
Koekjes. Dat moest ze dus nog steeds hebben. En, daarbij kwam dat ze nu dus ook nog maar weinig geld over had voor haar lievelings koekjes. Tuurlijk, technisch gezien had ze al koekjes voor haar Pegasus, maar goed. Ze wilde ook nog koekjes voor haarzelf.
Dus Yleah liep weer door de winkelstraat, links en rechts kijkend naar een bakkers zaak. Er waren er hier verschillende, maar ze had ze nog niet allemaal bezocht. In de 5 jaar dat ze al op de academie zat.
Yleah liep uiteindelijk een bakkerij in aan het einde van de straat. Ze werd vriendelijk begroet, en keek de winkel rond. Meteen zag ze haar lievelings koekjes, nam die mee naar de kassa en betaalde. De caissière zei met een knipoog dat ze Yleah de academie korting zou geven, die Yleah dankbaar aannam. Ze hield eigenlijk niet van korting aannemen, maar ze kon het goed gebruiken. Ze bedankte het meisje achter de kassa en liep de winkel uit.
Ze keek even links en rechts over de straat. Goed, en nu?
Nou, daar hoefde ze niet lang over na te denken. Fletcher was haar dus toch gevolgd. De zwarte Pegasus had een beetje een hekel aan mensen, eigenlijk. Dus dit was geen goede plek voor hem. Hoewel Yleah al ver was met het 'trainingsproces' met zijn vertrouwen. Hoe dan ook, Fletcher was geland midden in de groep mensen, schrok daar nu van en begon nu met zijn oren in zijn nek naar mensen die te dichtbij stonden te happen. Yleah liet zonder na te denken haar tassen vallen, gritste de zak met koekjes voor haar dier eruit en rende naar Fletcher toe.
"Hey, hooo maar jongen, kijk eens!" zei ze met rustige stem, en ze schudde wat met de snoepjes voor hem. De Pegasus werd inderdaad afgeleid, en keek nu belangstellend naar de snacks. Opgelucht dat het nu goed ging haalde Yleah er eentje uit en gaf die aan hem.
"Hey! Dat beest is hardstikkel gevaarlijk joh!" Yleah keek geschrokken om naar een man naast haar, die haar boos aankeek en naar Fletcher wees. Zo kwamen er nog meer mensen bij. Yleah keek wat benauwd om haar heen, pakte het hoofd van Flechter vast om zichzelf en het paard te kalmeren.
Angstig keek ze om haar heen of iemand haar kon helpen.

-Zo, dat springt er wel uit, toch? Hehe)

Voordat Yleah echt door had wat er gebeurde, drong er zich een ander meisje door de menigte en ging voor Yleah en Fletcher staan.
"Mensen een beetje ruimte graag, zien jullie niet dat dat dier bang is?!" Gelukkig, iemand die het wel doorhad. Yleah haalde opgelucht adem en streek Fletcher geruststellend over zijn hoofd. Toch bleven mensen hun mening ervan hebben. Het meisje nam daar echter geen genoegen mee, en vroeg de mensen verder te gaan met waarmee ze bezig waren. Toen ze daar nog geen reactie op kreeg verscheen er naast haar, uit de grond, een enorme beer, die begon te grommen. Toen deden de mensen wat hun gevraagd werd en lieten hen met rust.
Het meisje draaide zich om, en Yleah merkte nu pas dat ze met grote ogen naar de beer had staan staren. Ze keek nu naar het meisje en glimlachte eventjes kleintjes. Het meisje was dus een earth magican. Ze zag er ouder uit dan Yleah.
"Zo, gaat het met jullie?" vroeg het meisje aan Yleah. Het paarsharige meisje knikte snel en keek naar het dier naast haar. Nu hij weer ruimte had, was hij een pas opzij gegaan en schudde zijn vacht wat uit. Hij was weer compleet ontspannen. "Ja, het gaat geloof ik wel weer. Dank je wel. Fletcher is nog niet heel erg gewend aan mensen. Ik ben met hem aan het trainen, om zijn vertrouwen te vergroten. Maar hij was hier nog lang niet klaar voor. Dit was natuurlijk ook niet de bedoeling. Ik had zijn stal afgesloten, maar hij is me gevolgd." Yleah zuchtte. Ach, zo maakte je weer eens wat mee.

"Graag. Hoewel hij nu al wel weer rustig is." Yleah keek naar het dier naast haar, die nog wel zenuwachtig op zijn benen stond te dansen, en zijn vleugels lichtjes van zijn lichaam gerezen had. "Voor zijn doen dan." zei ze erachter aan. Ze hoopte niet dat dit betekende dat het dier een klap in zijn vertrouwen voor haar gekregen had. Dat betekende dat ze weer een hoop werk erbij had. Naast haar schoolwerk. Maar, hier had ze zelf voor gekozen. Ze wist dat dit haar veel tijd en moeite zou gaan kosten. Maar ze wilde het wel. Snel pakte ze haar tassen die ze had laten vallen, en ze zag dat de vrouw knikte en de zand beer verdween weer zoals die gekomen was. Ze had haar ook naar Fletcher zien kijken.
"Je mag hem proberen te aaien hoor, wees alleen wel voorzichtig. Het zal goed voor hem zijn." zei Yleah met een glimlach. "Ik ben Yleah trouwens."