De jonge leerlinge keek rustig rond, terwijl ze hier en daar wat stof weg veegde, er was vreselijk veel rommel, het stof was nog nauwelijks het grootste probleem. Het verbaasde haar enigszins dat er niets ernstiger beschadigd was, dan hier en daar een klein normale beschadiging aan bijvoorbeeld een tafel. 'Leg hier straks alle rommel maar neer dan kan ik het zo weg zenden richting de afval bak.' Waarna het meisje even op keek, en rustig knikte. Ze had toch niets anders te doen, dan schoonmaken, en wist niet waar ze al het verfrommelde papier, en andere troep moest laten. Ze nam het mee naar de plek en legde het netjes op een hoop. Ze keek zo nu en dan naar het draakje dat zijn best deed zich nuttig te maken. Haar ogen gleden over het halfduistere lokaal en ze mompelde wat binnensmonds. Ergens deed het lokaal haar denken aan een rommelige variant van het vuurlokaal. Waar Savador haar wel eens les had gegeven.

De leraar wist duidelijk hoe een lokaal snel opgeruimd kon worden. Binnen enkele seconden, nadat al het vuil en puin verzameld was, verdween het in een prullenbak, ergens verbaasde het haar dat die groot genoeg was geweest, ze had verwacht dat ze er wel meerdere nodig zouden hebben. Toch was ze blij dat die klus geklaard was, ze was nogal vermoeid. Uitgeput. Haar lichaam kon de staat van haar geestelijke en emotionele bestaan niet meer aan. Dat was wel duidelijk, een zachte zucht rolde over haar lippen, voordat ze haar ogen even sloot. 'Zo dat zijn we kwijt. Laten we eens zien wat hier in zit.' Zei de leraar, waarna hij zijn aandacht op de ketels richtte, het meisje voelde zich niet totaal op haar gemak, bij het zien van die grote dingen. Ze hield niet zo van ketels, maar dat liet ze niet blijken uit haar reactie, of eerder de lak eraan. De kast begon uit zichzelf te bewegen, waardoor het meisje een neiging moest onderdrukken, om niet zelf weg te gaan. Ze hield niet zo van kasten, die bewogen. Straks viel die met inhoud en al, nog boven op hen! 'Roselle?' vroeg hij zacht, maar hoorbaar. Hij wilde haar waarschuwen voor hij de kast openen zou. 'Ik ga even kijken wat hier inzit, maar houd je klaar voor het geval het wezen dat er inzit zich op jouw kan richten. Blijf sterk schaduw wezens of welk wezen dat duistere magie bezit zal ten alle tijden naar een zwakte zoeken.' waarschuwde Iro met vastberaden stem en keek weer naar de kast. Ah fijn, ze had al weinig controle over haar magie soorten, laat staan dat ze dan ook nog tegenover een schaduwwezen wou komen te staan. Ze wenkte Cynder naar zich toe en knikte toen langzaam, terwijl ze haar ogen op de kast gericht hield. Als dat wezen haar kwaad wou doen, had hij of zij een groot probleem. Ze hield niet zo van uitdagingen.

Een verschrikte uitdrukking stond op haar gezicht zodra het wezen was vrijgelaten. Vormloos met enkel een masker dat als gezicht fungeerde. Haar grijze ogen gleden naar de leraar terwijl ze onrustig naar achteren stapte. De kracht van het wezen liet haar vele dingen herinneren, het voelde sterk. Onprettig. Ze wou niets met Duistere Magie te maken hebben als ze dit soort wezens inhield. Haar ogen keken het wezen recht aan en ze sloeg haar armen beschermend om haar draakje heen. Ze wist niet wat het wezen was maar ze hield er niet zo van. Misschien lag het ook wel aan het feit dat Reaper haar draakje aan had willen vallen. Waarschijnlijk voedselgebrek of zo. Haar ogen sloot ze en ze wierp een blik op Master Iro. Zich afvragende wat ze met zo'n wezen aan moest. Het wezen kwam te dichtbij, waardoor haar hand uitschoot en een fonkje vuur omhoog schoot als waarschuwing. Gelukkig bleef het wezen toen even op afstand. 'Wat is dát?' Vroeg ze met een soort afschuw in haar stem.

Het was bijzonder prettig dat het schaduwwezen luisterde, en haar met rust liet. Ze wist niet dat die sterke wezens, zich zo makkelijk lieten commanderen. Ze had eerder iets meer een wezen als Iro's vogel Reaper verwacht. Maar blijkbaar kon het ook anders, al was ze bijna zeker dat dit een uitzondering was. Iets wat nauwelijks voorkwam. Het wezen boog zijn hoofd waardoor het meisje hem verward aanstaarde. Dit sloeg echt alles dat ze die dag had meegemaakt. 'Dit is een van de vele schaduw wezens die op Shadra rond waren en waarschijnlijk ook hier in de kerkers van de school. Deze is vast gebruikt voor lesmateriaal of waar leerlingen op konden oefenen. Ik heb nog nooit zo'n kalm en tam exemplaar gezien. Normaal proberen ze juist weg te komen of vallen ze je aan. Maar ik vermoed dat dit schaduw wezen heel lang school eigendom is... Vermoed ik?' Waarna het meisje begrijpend knikte en daarna haar schouders ophaalde. Wetende dat ze redelijk goed gegokt had en het feit dat duidelijk was dat ze het antwoord ook niet wist. Ze was hier ook nog niet zo lang. 'Zie je zijn vormloosheid? Dit wezen kan elke vorm aannemen die hij ooit gespot heeft. Daarom noemen ze dit schaduw wezen ook Boudima. Wat ook wel boeman betekent.' Ging de leraar verder, waar het meisje aandachtig naar luisterde. Daarna sloeg ze haar armen om haar eigen lichaam heen. Die uitgeput en dof aanvoelde. Ze sloot vermoeid en onrustig haar ogen, waarna ze de leraar aantikte. Hopende dat het veilig was het lokaal te verlaten. Haar gezicht werd bleker met de seconde. Ze had zichzelf waarschijnlijk naar haar eerste transformatie overvraagd.

Het boemanachtige wezen, leek zich weinig van hen aan te trekken. Het inspecteerde de kamer, waarna hij zichzelf opsloot in de kast. Iro kon waarschijnlijk van haar gezicht aflezen, dat ze uitgeput was. De man keek even nadenkend rond voordat hij antwoorde. 'Kom het is goed zo en het wordt ook al tijd om te gaan eten.' Zei hij met een vriendelijke blik voordat hij voor haar de klas verliet. Het meisje achtervolgde hem en sloeg haar armen onhandig om haar ribben heen. 'Waar moeten we heen om te gaan eten?' Vroeg hij zachtjes voordat hij grinnikte. Het meisje haalde haar schouders op. 'De grote zaal, in de buurt van de grote hal.' Begon ze zachtjes waarna ze tegen de muur aanleunde. Duizeligheid overviel haar en vermoeid wreef ze met haar hand tussen haar wenkbrauwen. Daarna zette ze wat stappen richting een van de deuren, de uitgang van deze vleugel. Ze wou het liefst gaan slapen, al kon ze dat niet. Ze kon het altijd proberen. Haar grijze ogen keken stilletjes naar de omgeving.