Trespassing are we? [+Noelani]

Intruder ALERT

Now that the war is through with me I'm waking up, I cannot see That there is not much left of me.

Het depressieve geluid van pennen gekras, is naast die bloed irritante tikkende klok aan de muur, het enige identificeerbare geluid in Ryohei's kantoor. Met elke letter die hij schrijft is het alsof er weer een extra laag aan depressie wordt toegevoegd aan de honderd lagen die er in die bedrukte kamer al hangen. Al een uur lang is hij bezig met het invullen van alle incidenten die dezelfde dag waren gebeurd. Of er geen ernstige ongevallen gebeurd waren en wat voor materiaal gebruikt was, zodat dat weer aangevuld zou kunnen worden. Toen Ryohei voor het eerst kwam werken hier op de ziekenzaal van Starshine was hij verbaasd over hoeveel ouderwets materiaal de mensen hier nog gebruiken in plaats van magie. Snel werd hem overigens duidelijk wáárom. Er waren simpelweg te veel ongevallen op een dag om je energie aan te verkwisten. Niemand heeft een oneindige energieën poel en zonder energie geen aandacht en dus geen magie. Een vermoeid iemand die met magie een bot probeert recht te zetten zal waarschijnlijk meer kwaad dan goed doen. Althans dat is hem allemaal verteld, en Ryo zit nu niet echt te popelen om het ook even zelf uit te gaan testen.

Een kwartier nadat het eerste uur verstreken is, komen de woorden antibiotica, paracetamol en verband hem de keel uit. Ryo smijt de vulpen neer op zijn bureau, en betrekt zijn gezicht vermoeid wanneer er restanten inkt onderliggende formulieren besmeuren. Typisch. Wat voor entiteit er dan ook moge zijn hier op Kovomaka, hij, zij of het straft meteen. Waarschijnlijk zou hij de schade moeten beperken door de rest van zijn paperassen te verplaatsen, maar ook daar heeft hij even de schijt aan. Vermoeid trekt hij zijn dik zwart omrande bril van zijn neus af en wrijft hij kort met zijn vingers over zijn ogen. Het is acht uur 's avonds, eigenlijk al lang tijd om naar zijn kamer te verkassen en in coma te vallen, bedenkt hij zich een beetje geïrriteerd. Stom papierwerk. Het plotse tikken van regen tegen de ruiten doet hem melancholisch denken aan een warme douche, iets waar hij naar hunkert. Ryo bedenkt zich een moment vooraleer hij overeind komt en zijn kantoor verlaat. Een korte onderbreking zou geen kwaad kunnen, toch?

Een kleine twintig minuten later, ligt Ryohei in bad. Het bad was bestemt voor leraren en ander gespuis wat hier woonde maar daar had Ryohei even geen gehoor voor. Hij was moe, beurs en leeg gezogen van magische energie. Er was niets wat hem nu beter op kon laden als een heet bad, en wat de rest daar van dacht kon hem nu even geen zak interesseren. Nadat zijn innerlijke batterij ongeveer 10% bereikt heeft stapt hij er uit, droogt hij zich half-half af en kleed hij zich slordig aan. De zakken van zijn skinny jeans steken binnenstebuiten en zijn veters zitten meer los dan vast. Ook zijn zwarte blouse is maar half dicht geknoopt. Het was bijna negen uur, geen enkele verstandige ziel zou nu nog rondlopen in de gangen rondom de ziekenzaal. Niemand zou hem zo zien, daar was hij vrij zeker van.

Ryo verspilt een kleine 5 minuten aan een poging om zijn natte haren te drogen, maar geeft het op en loopt uiteindelijk met nog nadruppelend haar de gang op. Zoals hij voorspeld had, liep er niemand meer rond rondom dit gedeelte van het kasteel, en dat was maar goed ook. Hij zag er nu veel te... casual ~~hot~~ uit voor het gemiddelde persoon hier op Starshine. Vlakbij de ziekenzaal houdt hij halt. De deur, die hij toch zeer zeker gesloten had, stond op een kiertje en er brandde meer licht dan hij zich kon herinneren aan te hebben gemaakt. Ryohei was niet bang, allerminst een beetje op zijn hoede wanneer hij de deur binnen loopt en deze achter zich dicht slaat. Nu was er voor de indringer ook geen weg meer naar buiten. Gevangen als een muis in een muizenval. Ryohei draait de hoek om naar zijn bureau en wordt daar ontmoet door een onbekende rug. Aan de bouw te zien een vrouwelijke rug. ''En waar zijn we op deze later donderdag avond nog mee bezig?'' vraagt Ryohei aan het persoon voor zich, zijn blauwe ogen oplichtend in het schemer donker van de kamer. ''Als je een dief wil spelen, moet je dat de volgende keer toch echt beter doen.'' zegt hij schouder ophalend, een smalle glimlach op zijn lippen plaatsend.

[closed.]

[/b]

tag: LATE | words: ??? | notes: ????

▲▲▲

Celestia geeuwde vermoeid. Ze had een zware hoofdpijn en zou er niet langer meer tegen kunnen. In het begin had ze de hoofdpijn nog kunnen negeren. Toen was het dan ook maar lichtjes. Hoe langer ze de lessen bleef volgen hoe zwaarder haar hoofdpijn werd. De klas was dan ook zo druk. Er werd gepraat, geroepen en gelachen. En dat stapelde allemaal op in haar hoofd. Celes had geen enkel idee hoe lang ze dit zou kunnen negeren. Dit alles was de jonge dame ook allemaal niet meer gewoon. Het was een tijdje geleden sinds ze in zo’n drukke omgeving is gebleven. Een groepje naast haar begonnen te giechelen te dicht bij haar. Als in een automatisme stond Celestia opeens recht. De leerkracht keek verbaasd en vragend naar haar. Celes negeerde de leerkracht en de studenten en rende het lokaal uit. Al haar gerief had ze daar achter gelaten. Het kon haar ook niet schelen, de spullen gaat ze wel weer gaan halen wanneer ze gekalmeerd was. De hoofdpijn verminderd of verdwenen was.

Ze bleef maar rennen en bleef maar rennen. Zelf wanneer ze buiten was verminderde ze geen vaart. Pas wanneer ze bij de ruïnes was stopte ze om op adem te komen. Wanneer ze weer genoeg adem haalde slaakte ze een luide schreeuw. Stak daar al haar frustraties in. Als een reactie daarop schoot er een duistere wolk en botste zwaar tegen een muur op die in stukken brokkelden. Opnieuw slaakte ze een gil, deze keer niet van frustraties maar van de pijn. Meteen daarna voelde ze hoe warme liquide over haar rug naar beneden rolde. Celes deed haar t-shirt omhoog en zag haar bloed. Enkele tranen rolde over haar wangen. Dit was niet nieuws. Ze was het gewoon, al gaat ze de pijn nooit gewoon worden.

In stilte en ongezien sloop ze naar de ziekenboeg. Het was al laat, zelf haar eigen lessen waren nu allemaal al gedaan. Nu hoopte ze dat de dokter er ook niet zou zijn. Dit moest geheim blijven. Dit heeft ze jaren alleen moeten doorstaan en heeft het al die tijd zonder hulp kunnen doen. Eenmaal voor de deur keek ze even rond of er niemand was. Achter dat ze dat zeker was deed ze de deur open en deed het licht aan. “ waar zijn die verbanden…” mompelde ze tegen zichzelf. Achter dat ze wat verband gevonden had, nam ze nog naald en draad en whisky als verdoving. Met een kreun van pijn deed ze haar shirt uit. Haar lievelings- shirt zat nu onder de bloed en zorgde ervoor dat ze vloekte. Dit was de tweede keer dat het op haar rug was. Deze waren veel moeilijker om te verzorgen… ''En waar zijn we op deze later donderdag avond nog mee bezig?'' Meteen verstijfde ze terplekke. Haar ogen wagenwijd open. “shit” bromde ze. 'Als je een dief wil spelen, moet je dat de volgende keer toch echt beter doen.' Even wist ze niet wat te doen dan daar alleen maar als een plank met een bebloede rug stil te staan. “uhm…. ik ehm moet gaan…!” In een snelle beweging greep ze haar bloed doordrenkte t-shirt en wilde er van door te gaan. Wetend dat lopen haar wonde erger zou maken aangezien de stekende pijnen in haar rug bijna onverdraaglijk werd.

-Het is vlug gedaan, volgende word beter XD-

Intruder ALERT

Now that the war is through with me I'm waking up, I cannot see That there is not much left of me.

Met een handdoek wrijft hij nog enkele malen door zijn natte haar heen voordat hij deze over zijn bureaustoel weghangt. Ryohei's blauwe ogen glijden over haar postuur heen, ze was een student, daar was hij positief over. Daarnaast was ze gewond, en bezig aan een poging tot zelf medicatie. Met een wond van die grootte,op die plek zou dat overigens moeilijk worden. Ryohei's blauwe ogen strelen langs haar lichaam en dan over haar jonge gezicht heen. Ze had warme bruine haren en ogen, en verder een smal meisjes lichaam. Waarom had ze niemand om hulp gevraagd? vraagt hij zich af.

Ryohei bestudeerd haar terwijl ze klaarblijkelijk een poging doet om te ontsnappen uit zijn kamer, te ontsnappen van zijn aanwezigheid. ''Ik vrees niet dat ik dat kan laten gebeuren.'' zegt hij scherp, zijn bril van het bureau afpakkend en op zijn neus schuivend. ''Kom hier.'' zegt hij haast als een bevel tegen haar, kloppend op een van de ziekenbedden. Een smalle glimlach speelt op zijn lippen, hoewel zijn ogen bloed serieus zijn. Ryohei trok zich niets aan van zijn rommelige uiterlijk noch van haar mogelijke reactie daarop. Het was laat, hij was lui, en ging nu geen moeite meer doen om in zijn doktersjas te kruipen. Aan de andere kant wilde hij het meisje niet zomaar laten lopen met haar wond, en vond hij dat het zijn 'plicht' was om haar te helpen. ''Luister, je kan hier vrijwillig komen zitten, of ik kom je halen.'' zegt hij, met een dreigend randje aan zijn stem.

Ryohei keek eerlijkheidshalve niet op of om van haar maar half bedekte bovenlichaam. Hij zag het tegenwoordig bijna elke dag, en bovendien zag hij soms wel meer dan dat hij wilde zien of dan nodig was. Vermoeid glijdt hij met zijn hand langs zijn hals heen en vanuit daar legt hij deze op de rand van zijn hals naar zijn rug, een pijnlijke zucht onderdrukkend. Kleine pijnmonstertjes hadden zich vastgebeten in zijn rugspieren, waar ze zonder enige spijt aan zijn spieren knaagden. ''Komt er nog vaart in?'' vraagt hij, intussen lichtelijk ongeduldig. Hij was normaal een stuk vriendelijker, charmanter maar de situatie vroeg niet om vriendelijkheid maar om duidelijke bevelen van zijn kant. Ze zou deze kamer niet verlaten voordat er een fatsoenlijke hechting in haar rug zat en hij haar ondervraagd had over haar redenen. ''Wat is je naam?'' vraagt hij, zijn armen over elkaar slaand. ''Ik ben Matsumoto Ryohei, de dokters assistent hier.'' zegt hij neutraal, zijn blauwe ogen op haar gestalte gericht. Hij was bekend onder velen namen, maar deze naam verkoos hij momenteel boven alle anderen. Deze naam was het meest onschuldig; het minst besmeurd.

tag: LATE | words: ??? | notes: Laat, I'm sorry.

▲▲▲

PROFILE MAGICIAN