How d'you do, I see you've met my faithful handyman

Yvaine was weer terug. Na amper een echte start te hebben gemaakt op de academy was ze alweer, onverwachts, vertrokken. Basil, haar vader, was al een tijdje niet de gezondste. En opeens sloeg het helemaal om. Natuurlijk wilde Yvaine alleen dat zij hem behandelen zou, het was tenslotte haar vader, en na een paar weken van die behandeling had ze het gevoel dat ze wel weer terug kon naar de academy. Godzijdank wilde ze haar nog hebben. Ze had geen idee wat ze anders had gedaan. Alles was hier al zo goed als opgezet. Sophia kon nu meteen beginnen op school in oak’s field. Al haar inboedel stond hier nog, haar bezittingen, klaar om gebruikt te worden. Al dan niet nog ingepakt in dozen, weggestopt in de hoeken van het appartement, maar wel nog steeds in het kasteel. Ze zou het persoonlijk ook belachelijk gevonden hebben als ze opeens weg gestuurd zou worden. Haar vertrek was een noodgeval geweest, en iets wat ze niet had kunnen voorzien. Toch had ze nog geen idee wie of wat voor man haar baas was, al had ze de verhalen natuurlijk wel gehoord. Ze kende Savador Sathandiai enkel van naam en faam. Hij was immers de opvolger van de Shadraanse legendarische magiër. Maar hij was niet de enige in het bestuur die besloot over haar toekomst als de schooldokter. Sascha Korlin was alles behalve onbegripvol geweest over de situatie. En nu was de blondine dan weer terug op het kasteel wat ze nog maar zo kort haar nieuwe thuis had kunnen noemen.

Het was al tegen een uur of acht in de avond toen ze, gevolgd door een keurig zilvergrijze trolly koffer, de ziekenzaal in kwam lopen. Aan haar hand liep haar dochter, die overduidelijk vermoeid was van de lange reis, met haar mee. Toch keek het kleine blonde meisje met grote nieuwsgierige ogen om haar heen. Dit was de eerste keer dat Sophia haar nieuwe thuis zag. “Geef Morphine maar aan mij lieverd,” Yvaine nam de kattenmand over zodat haar dochter de ziekenzaal kon verkennen. “Nergens aan komen, kijken doe je met je ogen,” riep ze haar dochter een tikkeltje streng na, voor ze zich omdraaide naar de deur die naar het appartementje leidde. Haar hakken echode door de lege ziekenzaal, die in een schemerig licht viel van de kaarsen aan de wand. Ze zette de koffer op wieltjes naast de deur en stak de sleutel in het sleutelgat. Maar toen ze deze omdraaide trok ze verbaast haar wenkbrauwen op. Waarom was de deur niet op slot? En waarom brandde er licht in de kamer? En wie was die jongeman die daar zo nonchalant op háár bank zat? “If I may ask.. What on earth are you doing in my house?” vroeg ze overduidelijk verontwaardigd doch kalm over deze ongenode gast. “Who are you?” ze keek hem strak aan met haar kille ijsblauwe ogen. Hij moest vooral niet gaan denken dat hij welkom was. Zelfs al was hij de koning van Cassia.

Ryohei, your presence is requested

HOVER FOR NOTES

notes y'all

❝

WE STARTED OFF INCREDIBLE ,
CONNECTION UNDENIABLE

LATE | YVAINE

Gekreun afkomstig uit de slaapkamer, gevolgd door langzaam maar zwaar ademhalingen. Weer gekreun, ditmaal gedempt, alsof het vanonder zijn witte lakens kwam. Ryohei rolt om, zijn gezicht begravend in een van de acht of negen hemelblauwe kussens, verspreid over zijn queen-size bed. Weer gekreun, gevolgd door een ruwe snelle beweging onder de lakens. Pure geconcentreerde zonnestralen weten zich langs de lamellen te buigen en Ryohei's slaapplek te bereiken, zijn blote huid belichtend met oranje-geel licht. Ryohei schuift een bloot been onder de lakens uit, deze vanachter om de lakens heen krullend. Daar lag hij dan, uiteen op zijn bed, zijn gezicht onzichtbaar tussen de donzen kussens om zich heen. Ryo's bovenlichaam is volledig ontbloot en zijn onderlichaam was enkel voorzien van zwarte boxer briefs. Zijn gespierde, nog licht gebruinde schouders piepen boven de lakens uit. Een lichter gekleurd litteken ontsiert het geheel. Het begint op zijn linkerschouder in een dunne kromming, waar het naar het midden toe steeds breder en rechter wordt tot deze onder de lakens verdwijnt. Het was een oud aandenken aan een van Ryohei's velen vijanden. Hij herrinerd zich nu nog hoe het flinterdunne zwaard van ijs zich door zijn rug had geboord. Het had al Ryo's regeneratieve krachten gekost om daar op dat moment niet te zijn dood gebloed. Wonder boven wonder had hij het overleefd, maar had er wel, misschien logisch, een verschrikkelijk litteken aan over gehouden.

Ryohei rolt zich om, zijn buikspieren kort aan de wereld onthuld. Ryohei's ogen openen zich langzaam, eerst op een kiertje en kort daarna volledig. Zijn blauwe irissen worden gevuld met de warme zonnestralen van de morgen en een ongewilde zucht glijdt over zijn lippen. Het zou weer een lange dag worden. Hij keek nu al uit naar de avond, wanneer het kalm en rustig was en zijn hoofd herenigd zou worden met zijn kussen.

Many hours later,
Warme stralen raken zijn effen huid, hard, maar vertederend zacht tegelijkertijd. Na een korte tijd verplaatst hij de douchekop naar de standaard boven in, de warme straal verwelkomend met een klein genotvol zuchtje. Ryohei slaat zijn hoofd naar achteren en probeert daarbij alle gebeurtenissen van vandaag van zich af te wassen. Er was het meisje dat haar vinger had verloren aan een mythisch wezen en een jongen die onvoorzichtig was geweest tijdens een bos expeditie. Hij was niet de enige geweest, er waren er veel slachtoffer geworden aan die expeditie vanuit de survival klassen. Tegenwoordig zijn ze ook niets meer gewend. Na een half uur onder bijna kokend heette stralen te hebben gestaan en hij er positief van is dat elke geur, kleur en herinnering aan bloed en pijn van hem af gestoomd is, stopt hij de stralen en stapt hij onder de douche uit. In kleine soepele handelingen voorziet hij zichzelf van een onderbroek en sportbroek. Hij laat het shirt voor wat het is, het was te warm deze nacht voor een shirt te dragen, eigenlijk was zijn broek hem al te veel. Niemand zou hem toch komen lastig vallen op dit late uur besluit hij simpel. Hij haalt kort een handdoek door zijn natte haren heen, en laat deze vervolgens op de grond achter. Hij zou morgen wel opruimen ofzo...

In zijn huidige half aangeklede staat verlaat hij de badkamer en loopt hij naar de kleine keuken. Hij opent de koelkast diens inhoud enkel bestaat uit flesjes water en een semi-onzekere mogelijk eetbare afgeplakte salade. Zonder een blik te werpen op de wellicht beschimmelde inhoud, pakt hij de salade en een flesje water en verplaatst hij zich naar de bank in de bescheiden woonkamer. Met behulp van zijn lichtmagie maakt hij de lampen in de kamer aan, de kamer een droomachtige sfeer gevend. Tevreden eet hij zijn, al eens aangebroken, salade op en drinkt hij bijna in een teug het flesje water leeg. Moe maar voldaan komt hij overeind en pakt hij een van de boeken in het boekenrek. Het was een sprookje wat meer de donkere zijde van het verhaal belichtte, beschreven vanuit het perspectief van de 'slechterik'. Ryo was helemaal niet van de boeken, in ieder geval geen informatieve boeken, dit kon hij daarentegen dan wel weer waarderen. Ryohei is al lang en breed twintig pagina's verder wanneer er een plots geluid zijn aandacht trekt. Zijn blauwe ogen verlaten even de letters van het boek en richten zich op de deur die ineens open zwaait. Ryo's postuur lijkt nauwelijks te veranderen bij het zien van de blondine die voorheen zijn meerdere was en... een klein meisje aan haar zijde. Toch is in zijn ogen, hoe licht dan ook, een kleine verandering te zien. Daar zat hij dan, onbehoorlijk, op een late avond op de bank en wordt hij verrast door... bezoek?

De vrouw haar stem maakt overigens meteen duidelijk dat ze geen bezoek was, en hier meer was voor een wat meer permanente duur. Ryo sluit zijn boek met een zachte knal en pakt langzaam een van de kussens van de bank om zijn bovenlichaam te bedekken. Niet zozeer voor de vrouw, maar meer voor het paar nieuwsgierige ogen schuin achter haar. Haar woorden snijden door de stilte als messen en raken Ryo stuk voor stuk tegen zijn verwarde hoofd. ''Um, I beg your pardon dear lady. But this is where I live. Most of the days anyway. And you are?'' vraagt hij haar kalmpjes. Het had geen zin om zich druk te maken om iets wat misschien helemaal geen probleem was, bovendien wilde hij geen scene creeëren met het kleine meisje wat door de ziekenzaal heen huppelt. ''My name is Matsumoto Ryohei, and I'm the doctor's assistent. Which I'm guessing... Is you.'' zegt hij met een smalle glimlach op zijn lippen. Kort tuit hij zijn lippen en schuift hij de bril op zijn neus iets verder terug. ''Don't just stand there. Come in.'' prevelt hij alsof het zijn eigen krib was. Had hij toestemming nodig om hier te slapen, te eten en te drinken? Vraagt hij zich plots verward af. Ryohei komt overeind bij het zien van de koffers aan haar zijde en loopt naar toe, waarna hij beseft dat hij nog altijd geen shirt aan had. Ze is een dokter, ze zal het wel gewend zijn. Hij nadert haar gestalte, glimlach warmpjes naar haar en bukt zich vervolgens om haar koffer mee naar binnen te zeulen. ''Waar wil je hem hebben?'' vraagt hij dood normaal, een blik over zijn blote schouder werpend.

BY RIMY ♥ OF BTN