Are we perfect mistakes? Or almighty fuck ups?
One thing's for sure, he doesn't fucking love us.

Toen hij naar het park gegaan was om na te denken was zijn poging tot denken in het honderd gelopen doordat Drake er blijkbaar ook was. In plaats van zorgen weg te krijgen en zijn hoofd leeg te krijgen waren er zo veel meer problemen bij gekomen. Maar ook had hij er wel een nieuwe vriend bij. Hij had Drake gezegd dat hij niet zou oordelen via één kant van een verhaal, maar nog steeds had Kai vreemde twijfelgevoelens in zijn buik. Hij wist niet of hij Drake kon vertrouwen. Hij dacht van wel, maar hoe vaak was hij al niet mis geweest? Hij had geen zin om overdag naar het park te gaan, de zon die er dan scheen zorgde ervoor dat hij wat anders aan zou moeten doen dan zijn zwarte hoodie en hij had weinig kleren die de zon gerust zou laten. Dus zodra de zon geminderd was, het frisser geworden was en het wat donkerder was buiten, had de kerel besloten dat hij een nieuwe poging zou doen om tot rust te komen in het park. Hij was best blij, eigenlijk. Hij was de laatste tijd wel vrolijker dan anders, op enkere keren na dan. De keer dat hij onder een ijskoude douche was gaan zitten, bijvoorbeeld. Daar moest hij de gevolgen nu nog steeds van dragen. Terwijl iedereen zo weinig mogelijk kleren aantrok door de warmte van de zomer, trok hij genoeg kleren aan omdat hij een verkoudheid opgelopen had. Hij vergat ook niet meer om zakdoeken mee te nemen, nu hij die continue nodig had, en hij vreesde dat hij weer veel nosebleeds zou krijgen als hij te veel zijn neus snoot. In stilte, en weer eens alleen, liep Kailee dezelfde weg als hij de vorige keer gedaan had. Toen hij op de plaats stond waar hij gestaan had toen hij Drake had zien zitten, hield hij even halt en zochten zijn ogen automatisch op het muurtje of de jongen daar zat. Nee. Natuurlijk niet. Kai trok zijn handen verder weg in de mouwen van zijn hoodie en hield de stof tussen zijn vingers vast. Zomer was zo een rotseizoen, vooral omdat hij dan met tanktops rondliep, en dat deed hij niet graag meer. Hij was ook op een muurtje gaan zitten en staarde wat voor zich uit, niet eens zijn aandacht vestigend op één punt, nee, hij was gewoon aan het nadenken en hij had geen tijd om een object uit te kiezen om naar te staren. Hij staarde gewoon voor zich uit, en niets kon hem afleiden, niet eens de voorbijlopende mensen die naar de adademie terug gingen of juist de mensen die hier wel nog waren. Toch had één iets zijn aandacht kunnen trekken: al de koppels die zich in het park bevonden. Of ze zaten of stonden of weg liepen, dat maakte hem niet uit, maar het zorgde er niet voor dat hij zijn gedachten kon vergeten. Hij kon niet meer ontkennen dat hij verliefd was, hij had alle simpele excuusjes zichzelf al proberen wijs te maken. Nee, hij was echt verliefd, en op een jongen nota bene. Dat maakte het niet veel gemakkelijker met alle hypocrieten op de school. Alyssa wist ervan en oordeelde er niet over, maar hij vond het nog steeds vervelend. Waarom kon hij niet gewoon een keertje normaal zijn. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen en hij trok zijn hoodie toch uit. Avond of niet, het was nog steeds te warm voor twee lagen kleding. Hij trok zijn shirt goed en besefte dat hij een keer een shirt aan had dat hij nog niet vijfduizend keer daarvoor aangehad had. Dat zorgde er ergens voor dat hij zich weer wat beter voelde. Hij pulkte aan het stof van de scheur bij zijn knie in zijn broek. Kailee haalde alles dat hij in zijn broekzakken had steker er uit. Een halfleeg pakje sigaretten, een aansteker, een zakdoek en kleingeld waarvan hij niet eens meer wist van wat hij het teruggekregen had. Hij schrok een beetje op toen er een oudere man naast hem kwam zitten en hem aankijk. Kai had door wat hij wou en hij zuchtte. Hij haalde een sigaret voor de man uit het pakje en gaf het hem, samen met een beetje van het kleingeld. Dankbaar stond de kerel weer op, maar Kai zou nooit weten welke richting hij uit liep want zelf stond hij ook op. De beplanting symboliseerde een planeet, en hij zocht weer de beplanting op die Puffoon symboliseerde. Dan keek hij nog liever naar planten dan dat hij zag hoe vervelend en klef sommige mensen zaten te doen in het park. Lang bleef hij niet staan, want hij besefte dat hij zijn hoodie had laten liggen op het muurtje. Op weg naar waar hij gezeten had trok een bekend iemand zijn aandacht. "Ryan?" sprak hij vragend, kijkend naar de persoon. Hij vertrouwde niet meer op zijn ogen, zeker niet als het Ryan betrof. Misschien was hij gewoon moe en zag hij weer iemand die er niet was. Dat zou niet de eerste keer zijn, zo ging het ook keer op keer met Kaney, al vreesde hij dat hij Kaney nooit meer terug zou zien.

OOC: Ryan~~

De beplanting die Puffoon symboliseerden waren de enige planten in de tuinen die hij eigenlijk mooi vond. Doordat ze hem aan zijn huis konden doen denken. Zijn huis, want als een thuis voelde het al een hele tijd niet meer. Zeker niet nu die vader van Alice erbij gekomen was. Hij was bang dat zijn moeder het huis op Puffoon op zou geven om bij de man te gaan wonen. Als dat gebeurde dan zou hij nooit meer tegen zijn moeder spreken. Want ook al had hij veel minder leuke herinneringen aan het huis, het was nog steeds het huis waar hij met zijn vader gewoond had, en Kai wou hem nooit vergeten. Toen hij zich bedacht dat hij zijn hoodie had laten liggen op het muurtje draaide hij zich weer om, om die te gaan halen. Andere mensen vonden het misschien niet zo erg als ze hun hoodie vergaten, maar Kai had er al zo weinig. "Ryan?" had hij gevraagd, want de persoon die naast zijn hoodie zat, leek op Ryan, maar opnieuw, misschien beelde hij het zich in. Dat gebeurde vaker dankzij gebrek aan slaap en een verward hoofd. De kerel keek op toen Kai de naam uitsprak. Ja, het was Ryan en hij was niet ingebeeld, zijn ogen bedrogen hem niet. Hij wou glimlachen naar hem toe hij opkeek maar iets weerhield hem ervan en hij was niet zeker was precies. “Kailee...” mompelde de jongeman. Hij fronste toen hij Ryan zijn naam hoorde mompelen, want in combinatie met het geknipper dacht Kai dat er wat mis was met de bruinharige jongen, maar voor hij er nog maar een mening over kon vormen - laat staan er iets over kon zeggen of er maar naar vragen - was de jongen van de muur af gekomen om daarna zijn armen om Kai heen te slaan. Voor kort was hij daar verbaasd over maar als in een natuurlijke reflex sloeg hij zijn armen ook om hem heen, daar had hij helemaal geen probleem mee. Nu had hij wel spijt dat hij zijn hoodie niet meer aan had, hij had het plots een stuk kouder gekregen en er stond kippenvel op zijn armen, maar hij wist dat het niet door het weer kwam maar door Ryans spontane omhelzing. Hij wreef over Ryans rug en richtte zijn ogen voor kort op naar de lucht. Nu had hij weer spijt dat hij hierheen gekomen was. Niet dat hij het niet leuk vond om Ry te zien, maar omdat hij nu weer niet bepaald kon proberen dingen te vergeten. Hij had in plaats van een rustig hoofd een buik die maar al te graag vreemd begon te doen als hij zijn vriend ergens zag, en nu blijkbaar ook zijn autonoom zenuwstelsel dat het leuk vond om spiertjes aan de basis van de haartjes op zijn armen samen te doen trekken waardoor hij kippenvel kreeg. De neiging om los te laten en over zijn armen heen te wrijven om het weg te krijgen was groot, maar toch deed hij het niet. "Hee", begroette hij hem, maar hij liet niet merken dat hij vond dat Ryan aanhaliger was dan anders, ook wel omdat hij het niet echt door had of het niet door wou hebben. Hij loste zijn greep om Ryan dan toch een beetje zodat hij hem aan kon kijken. "Ben je oké?" vroeg hij toen, nog steeds een beetje ongerust. Hij vond dat 'ben je oké' een betere vraag was dan 'alles oké', maar hij had niet echt een idee waarom. Het leek alsof hij nergens nog echt een idee van had. Eén ding had hij wel zeker geleerd, hij zou nooit meer zeggen dat het leek alsof de kerel niet oké was. De vorige keer dat hij dat zei had hij daar wel spijt van gehad, want het enige antwoord toen was fuck you geweest. Ook al had hij daarna wel de uitleg gekregen over was er was.

Hij was blij dat het Ryan geweest was die bij zijn hoodie zat. Hij was in het algemeen altijd blij als hij de kerel zag. Zijn lach of zijn grijns of zelfs dat pissed gezicht dat hij bijna dag in dag uit droeg. Het enige waardoor hij zich echt slecht voelde als hij bij Ry was, was het zicht van een huilende hem. Dat maakte Kai zelf verdrietig. Een blije Ryan, een boze Ryan, een sarcastische Ryan zag hij allemaal liever dan een verdrietige Ryan, puur die het feit dat hij zich zelfs slecht ging voelen door Ryans verdriet. En dat was zeker niet altijd handig, maar hij kon het niet verhelpen, hoe erg hij ook wou. Nu voelde hij echter geen verdriet. Kailee was blij want de kerel was opgesprongen van het muurtje om hem te omhelzen. Onverwacht, vond Kai, maar zeker niet ongewild. Hij sloeg zijn armen ook terug om Ryan heen. Het kippenvel op zijn armen negerend begroette hij zijn vriend. Hij had zich direct afgevraagd of hij wel in orde was, maar besloot er nog niets over te zeggen of over te vragen. Hoe lang was het geleden dat hij hem gezien had? Even al, maar nog niet zó lang. Hij wist het al niet meer precies. Een week? Of iets anger, of iets korter. Hij wist het echt niet meer. Hij bleef hem nog even omhelzen, hij wist ook niet precies hoe lang, maar dat maakte hem ook niets. Tijd leek toch altijd still te staan als hij bij Ryan was. Wat niet slecht was, hij hield van tijd spenderen met hem. Hij was zeker zijn favoriet person om tijd me door te brengen.
Hij vroeg Ryan of hij oké was. De kerel nam afstand en Kai fronste kort maar wist zelf niet precies waarom. In Ryans buurt wist hij nooit goed waarom hij wat deed. Hij had geen besef van tijd, besef van acties, besef van wat er rondom hem gebeurde en al helemaal niet waarom hij dus fronste. Even dacht de jongen met het blauwe haar dat er geen reactie ging komen, maar het bleek toch van wel. "I- ik heb je gemist", werd er gestameld, waardoor Kai even licht moest glimlachen. Het leek nog erger alsof het een schande was voor Ryan om het toe te geven, maar zelfs dat snapte hij wel, hij  vond het zelf moeilijk mensen te vertellen dat hij hen gemist had. "Ik heb jou ook gemist, idioot", zei hij, met nog steeds een halve lach op zijn gezicht. De 'idioot' was omdat Ryan weg was gaan kijken na zijn woorden. Maar het was vriendschappelijk bedoeld, en dat moest die dan maar doorhebben. Hij haalde ook een hand door zijn haar en haalde zijn neus even op om zijn lopende neus. "Maar je negeerde mijn vraag, moet ik nu ongerust zijn?" vroeg hij, het grappend doen klinken, ook al was hij serieus. Het had hem echt nog wat ongeruster gemaakt, want met Ryan wist je nooit.

"I- ik heb je gemist", hoorde hij van Ryan komen. Er verscheen even een lachje op zijn gezicht, want hij vond het wel grappig dat het Ryan deed wegkijken, zo toegeven dat hij hem gemist had. De gevoelens waren wederzijds, hij miste hem ook, ook al kon hij zich al niet meer herinneren hoe lang het geleden was dat hij hem gezien had. Nog niet zo extreem lang. "Ik heb jou ook gemist, idioot", zei hij, nog steeds half lachend. Het was de eerste keer dat hij een 'beledigend' woord achter zijn zin zette als hij wat tegen Ryan zei. Hij wist dat hij dat normaal niet deed omdat hij dan bang was dat de kerel het mis zou begrijpen en er kwaad om zou worden. Deze keer ging het echter automatisch. "Maar je negeerde mijn vraag, moet ik nu ongerust zijn?" Hij keek naar Ryan, merkte dat die zich terug naar hem gericht had en hield zijn hoofd vragend wat schuin. Als antwoord kreeg hij geknik waardoor hij natuurlijk direct ongeruster werd dan hij al was, als dat nog mogenlijk was. De zucht deed voor een tel een frons op zijn gezicht verschijnen. Hij vroeg zich nu af wat er aan de hand was, want hij wou hem helpen. Alle vrolijke gevoelens van net waren nu vervangen door angst voor iets serieus. Wat als Ryan nu iets heel erg serieus aan de hand had? Wat als hij een dodelijke ziekte had? Of dat hij naar een andere school moest? Als hij niet meer met hem om wou gaan? Als hij ingezien had wat voor een last hij was als vriend. Kailee voelde een knoop in zijn maag. Dat zou hij niet aankunnen, hij wou niet dat er zo iets aan de hand was. Hij probeerde de knoop weg te krijgen door aan minder erge dingen te denken maar dat ging niet. Toch hield hij zich stil en luisterde gewoon naar wat de jongeman te zeggen had, dat was simpeler dan slechte situaties inbeelden. "Het ligt... gevoelig. Het voelt alsof ik niet leef... snap je? Dat ik zelf langzaam de controle slash grip op mijn eigen fucking leven verlies en ik faal des te harder de laatste dagen om het weer vast te grijpen en mezelf te vermannen." Hij zag de frons op de kerel zijn gezicht, en daardoor wendde Kai nu zijn blik af. Hij had niet gedacht dat het zo slecht ging met Ryan. Want hij had gedacht dat het beter was gaan gaan met hem. Was hij zo blind geweest? Precies. Misschien had hij gewoon gekenen naar wat hij gehoopt had. Kai dwong zichzelf terug naar zijn vriend toe en knikte een beetje. Hij snapte het gevoel natuurlijk ook wel, hij vond het erg voor Ryan dat die ook het gevoel had leren kennen. Alle grip op je leven lijken te verliezen voelde zeker niet gezellig. Er ontsnapte een zucht aan zijn lippen omdat hij wou dat hij Ryan kon helpen, maar hij wist dat hij slecht was met anderen helpen. "Ik weet dat ik het de vorige keer ook al zei maar ik weet en begrijp echt hoe je je voelt", zei hij wat weifelend. Hij wreef een blauwe lok uit zijn ogen omdat hij Ryan met een blauwe waas was gaan zien door de lok die zijn gezichtveld binnengetreden was. Hij knipperde en schraapte zijn keel. Het verbaasde hem hoe erg hij van zijn stuk gebracht was door wat Ryan gezegd had. Waarom verbaasde het hem zo erg? Hij had het moeten zien aankomen, niemand werd plots 'beter' alsof het niets was. Hij wist niet of het voor Ry ongeveer hetzelfde was, maar toen hij zich net zo vreselijk voelde, had hij 24/7 naar omhelzingen verlangd, van Alyssa of zijn vader of Ryan, en zelfs naar een van zijn moeder. De jongen wist niet goed hoe te helpen, maar hij kon in ieder geval proberen wat hij gewild had. Hij sloeg zijn armen terug om Ryan heen, vervloekte hem voor groter zijn, want hij voelde zich nog altijd klein naast de kerel. Hij hield hem vast terwijl hij zijn woorden zocht, maar na een paar seconden vond hij die, al was het een beetje haperend en nadenkend. "Die... Die bullshit van 'het wordt wel beter' lijkt onzin, maar het is echt wel zo", sprak hij tegen de kerel zijn schouder op. "En je hoeft je niet altijd te vermannen, niemand kan altijd zijn sterke zelf zijn." Hij liet Ryan los omdat hij besefte dat ze nog steeds in het park waren en dat mensen misschien raar gingen kijken naar hen, en hij wou Ryan niet in problemen brengen, hij wou niet dat andere mensen wat over hem gingen denken. Wat ze over Kai zelf dachten deed hem natuurlijk niet echt veel. "Een keer uithuilen en je erbij neer kunnen leggen dat het leven niet zo simpel is als je wilt moet soms gewoon", ging hij verder, op een stillere toon omdat er een paar mensen voorbij gelopen kwamen. Hij wreef nadenkend over zijn voorhoofd en ogen heen. "Ik weet dat het moeilijk is en shit maar je mag en kan niet gewoon opgeven, man." Hij wist dat hij niet het recht had dat te mogen zeggen omdat hij zelf te vaak overwogen had op te geven. Nog maar een week geleden zelf, maar toen was hij in plaats daarvan onder die ijskoude douche in gekropen, waar hij nu ontzettend veel spijt van had. Een verkoudheid aan over gehouden. "En het is ook misschien het laatste dat je wilt horen maar ik ben er nog steeds voor je als ik je kan helpen." Hij zou dat niet plots niet meer zijn, hij gaf om Ry en hij zou alles doen als hij hem ermee kon helpen. "Want of je nu alle controle verliest of niet, je kan nog altijd op me rekenen om je overeind te helpen, ik laat je echt niet zomaar in je eentje de diepte in vallen." Hij wou zijn mond houden omdat hij het gevoel had dat hij nu echt veel aan het praten was, maar toch deed hij het niet. Niet voor Ryan de boodschap snapte. "Je hoeft je niet altijd direct weer vast te grijpen. In de put zitten is vervelend als fuck, ik weet het al te goed, maar na regen komt zonneschijn en als de wanden van de put niet meer nat zijn van de regen en opgedroogd zijn door de zon is het simpeler om er uit te raken, you know." Hij kon het net laten om een mondhoek op te halen om zijn eigen idiote vergelijking, al vond hij van zichzelf wel dat hij gelijk had. "En vrienden zijn er ook altijd om je er uit te helpen." Hij had bij de laatste zin zijn blik weer afgewend. Nu had hij echt wel te veel gesproken. Maar als het nu nog niet duidelijk was wat hij bedoelde, wel, dan wist hij niet meer hoe hij duidelijk kon maken dat alles vroeger of later wel in orde ging komen met hem.