Madeline liep vermoeid het kleine trappetje naar haar eigen kamer op. Ze duwde de deur open en liet hem op een kier achter zich open staan. Ze trok de klem uit haar blonde lokken en schudde haar haren uit terwijl ze zich uitkleedde. Haar kleren gooide ze op het bed terwijl ze iets makkelijker aantrok. Ze pakte een lang vest dat tot haar knieën reikte en sloeg die stevig om zich heen. Ze liep op blote voeten naar het raam en gooide die open. Ze ging in de vensterbank zitten terwijl ze naar buiten staarde en haar benen optrok. Ze keek uit over het terrein. Onbewust streek ze met haar duim zachtjes over haar buik. Ze moest het met iemand bespreken. In gedachte wenste ze Savador bij zich. Waarschijnlijk zou hij haar gedachte niet kunnen horen. Maar ze dacht niettemin heel sterk aan hem. Ze moest gewoon even met hem praten voor ze het anderen zou vertellen. Ze zuchtte zachtjes terwijl ze een verdwaalde lok blond haar uit haar gezicht streek. Ze besefte dat ze steeds vaker met haar problemen liever naar Savador ging dan iemand anders. Zelfs vrouwelijke problemen.

(Alleen even Savador en ik)

Buiten op het terrein liep Savador in de volle zon. Aan zijn halfdicht geknepen ogen en de diepe frons in zijn voorhoofd was duidelijk te zien dat hij er een flinke hekel aan had. Het zag er naar uit dat hij net uit het bos vandaan kwam, waar tenminste nog wat schaduw te vinden was. Maar op het grasveld dat een boomloos tussenstuk vormde tussen de school en het bos, was geen enkele schaduw te vinden. Met stevige, benende passen liep hij weer terug richting de school. Hoe sneller, hoe eerder hij uit de zon was. Onder zijn arm was een flink boek geklemd, dat hij gebruikt had om Deshas' aangeleerde spreuken te oefenen. Inmiddels had hij zo zijn eigen trainingssessie opgesteld, die hij iedere dag minstens een keer wilde uitoefenen in het koele hart van het bos, waar niemand hem lastigviel. Het was een routine geworden. Hij wilde Deshas laten zien dat hij meer was dan alleen een vriend, en zijn taak als opvolger waardig wilde maken. Maar het was hem veel te warm die trainingen nu te herhalen. Behalve de bloedhete zon was ook dat een reden waarom hij een zwaar geërgerde uitdrukking op zijn bleke gezicht droeg. Savador naderde het schoolterrein al, maar merkte Madeline die in de vensterbank voor één van de ramen zat niet op.

Madeline leunde met haar hoofd tegen het raamkozijn aan. Ze liet de zon haar gezicht verwarmen en staarde met half gesloten ogen naar buiten. Maar haar ogen schoten open zodra ze Savador zag lopen. Hij zag er nogal geërgerd uit. Waarschijnlijk zou dat door het weer komen. Voor haar was het warme zonnetje even heerlijk, maar voor iemand die van Shadra kwam, was het waarschijnlijk de grootste pest op aard. Kale had er ook altijd een hekel aan gehad als Madeline hem in de zomer mee naar buiten sleepte. Madeline glimlachte even licht toen ze daaraan terug dacht.
Eigenlijk wou ze Savador roepen. Maar het lukte Madeline niet om ook maar èèn enkel woord over haar lippen te krijgen. Toch kon ze hem ook niet zomaar verder laten lopen. Ze moest even met hem praten. Voorzichtig sprong Madeline het raam uit. Ook al was het dan maar net iets hoger dan een meter ze was nu liever even voorzichtig. Het gras kietelde onder haar voetzolen wat haar eraan herinnerde dat ze geen schoenen droeg. Maar dat deerde nu niet. Ze liep met vlugge passen op Savador af voor hij te ver door zou lopen. ''Savador'' riep ze hem achterna om hem tot stilstand te laten komen. Toen ze bij hem was streek ze even haar lokken haar naar achteren die voor haar ogen waren gegleden. ''Zou ik even met je kunnen praten?'' vroeg ze daarna wat zachter terwijl ze hem aankeek.

Toen hij de grote deur van het schoolgebouw naderde, versnelde Savador onbewust zijn pas weer. Eenmaal binnen besloot hij zich terug te trekken in zijn kantoor, de kerkers of een andere donkere koele plaats. Hij kon de zon of zelfs een klein stuk van de helderblauwe lucht nu even niet meer luchten of zien. Tijdens het lopen hoorde hij een doffe plof achter zich. Hij draaide zijn hoofd wat maar nam niet de moeite over zijn schouder te kijken om te zien wat het was geweest. Schaduw en koelte gingen nu voor. Maar Savador stond stil toen hij iemand zijn naam hoorde roepen en draaide zich met een ruk om, geërgerd om het feit wie hem nu weer lastig moest vallen terwijl hij een belangrijke taak als zo snel mogelijk uit de zon komen nu te vervullen had. Toen hij zag dat het Madeline was, gleed alle norsigheid van zijn bleke gezicht alsof het er afgespoeld werd en maakte plaats voor een kleine glimlach om zijn dunne lippen. Hij bleef geduldig staan tot ze bij hem was en keek vragend op haar neer. 'Allicht kan dat. Het hoeft niet eens noodzakelijk te zijn zolang jij het bent,' zei Savador smalend. Zijn gouden ogen gleden even kort zoekend en licht fronsend langs de ramen van het gebouw. Zijn blik bleef hangen op het openstaande raam, iets hoger dan een meter. 'Ben je daar uitgesprongen?' vroeg hij meer tegen zichzelf dan tegen Madeline. Alsof die vraag er niet toe deed, richtte hij zich even later weer met een glimlach tot haar. 'Waar wilde je me spreken?' vroeg Savador stiekem in de hoop dat ze hem minstens ergens wilde spreken waar geen zonnestraal zou kunnen komen.

Madeline grijnsde even zwak op Savadors eerste, smalende woorden. Ze volgde zijn blik even toen ze daarna zijn mompelende vraag hoorde. Toen ze uit het raam was gesprongen had het niet heel erg hoog geleken, maar vanaf hier zag het er ook niet bepaald dicht bij de grond uit. Misschien was het niet slim geweest om uit het raam te springen bedacht ze zich terwijl ze zacht op haar onderlip beet. Toen ze de stem van Savador weer hoorde werd ze terug gesleurd uit haar gedachten en keek ze hem weer aan. ''Liever ergens binnen. Ik wil niet dat een leerling die toevallig voorbij loopt me hoort'' zei ze zacht tegen Savador. Daarbij zou het voor hem ongetwijfeld ook veel prettiger zijn de koelte en de schaduw op te zoeken. Hij was waarschijnlijk voor zijn doen al lang genoeg in de zon geweest. Madeline liep naar de grote deur en duwde die open terwijl ze op Savador wachtte tot hij meekwam. Eenmaal binnen trok ze hem mee een bezemkast in. Misschien ongepast maar hier zou niemand haar kunnen horen in elk geval. Madeline knipte eenmaal in haar vingers waarna er een zwak lichtje begon te branden. Ze duwde wat schoonmaak spullen aan de kant zodat ze iets meer ruimte hadden. Ze keek weer naar Savador. Ze moest wel omhoog kijken omdat ze zowat tegen hem aangedrukt stond. ''Sorry voor de ongemakkelijke situatie maar ik wil nu liever niet gestoord worden en welke weldenkende leerling trekt nou de bezemkast open?'' zei ze tegen hem. ''Ik wou je eigenlijk iets vragen'' kwam Madeline daarna maar meteen ter zake. Ze nam even diep adem en keek Savador opnieuw aan. ''Hoe was dat met jou en Diva toen zij zwanger was van jullie kinderen?'' vroeg ze direct. Dan was het er tenminste maar uit.

Bij het horen van Madeline's antwoord op zijn vraag, werd de glimlach op Savadors gelaat iets breder. Hij hoefde dus niet continu zijn ogen af te schermen of het onnodig warm te krijgen, want zijn gebruikelijke zwarte kleding waren iets te dik voor de tijd van het jaar. 'Is het dan zo persoonlijk?' zei hij glimlachend. Hij volgde Madeline zwijgend naar de grote deur en was tevreden zich eindelijk weer op een koelere plaats te bevinden. Hij liet zich wat verbaasd meetrekken toen ze hem een bezemkast introk. 'Wel wel,' zei hij zacht en nog steeds wat ontzet toen ze er beiden in stonden en zowat tegen elkaar gedrukt werden. Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op. 'Ik begrijp het al. Is het iets over jou en mij?' vroeg hij het volgende moment met een kleine grijns. Savador drukte zich met zijn rug tegen de wand van de kast om Madeline de ruimte te gunnen toen ze wat spullen aan de kant schoof. Niettemin was het nog steeds wat krap voor twee personen. Hij glimlachte op haar woorden. 'Een leerling die de bezem nodig heeft,' gaf hij sarcastisch antwoord. Maar de glimlach verdween van Savadors gezicht bij het horen van haar vraag het moment daarna, die wat plotseling was en hem daarom wat overviel. 'Wel.. uh..,' begon hij stamelend zijn woorden te zoeken. 'Diva ging tijdens haar zwangerschap niet naar school. Dat hoefde ze ook niet van mij. Niemand hoefde al vroeg te weten dat zij en ik.. De kinderen zijn ook geboren in Villa Lenore. Ik wilde het risico niet nemen dat het op school gebeurde.' Savador staarde Madeline onderzoekend aan en kneep zijn ogen even tot spleetjes. 'Hoezo..? Je bent toch niet.. ?' Hij maakte zijn vraag niet af maar duwde Madeline met haar rug tegen de wand van de kast aan en bevoelde met zijn vrije hand haar buik. Zijn blik zocht geschrokken haar ogen weer op. 'Door mij?' fluisterde hij hees. Savador steunde zuchtend met een arm tegen de kastwand, naast Madeline's hoofd, en wreef moeizaam over zijn oogleden. Alsof het al definitief zeker was. 'Het was niet mijn bedoeling. Regel maar een abortus als jij dat wilt, ik betaal eventuele kosten. Het spijt me, Madeline.' Hij slaakte nog een zachte zucht en staarde haar nog een lange tijd wetenloos aan. 'En nu?' vroeg Savador ten einde raad.

Madeline luisterde naar Savadors antwoord. ''Nee, ik wil weten hoe zij het wist'' zei ze. Haar steeds ging steeds meer naar een fluistertoon. Ze schrok even van Savador toen hij haar tegen de wand van de kast duwde en met zijn hand haar buik betastte. Ze hoorde zijn fluisterende woorden. ''Dat weet ik dus niet zeker. Maar ik ben al een paar weken over tijd nu'' zei ze zachtjes. Er was ook nog een hele grote kans dat Norwood de vader was. Maar dat kon Savador niet weten. Ze keek Savador in het schemerlicht van het lampje even zwijgend aan. ''Ten eerste, een abortus is gratis Savador. Ten tweede, ook als het kind wel van jou is wil ik het houden'' zei ze zachtjes. ''Ik weet nu alleen niet meer wat ik moet doen. Het kwam allemaal door die man bij de kerkers. Door zijn woorden. Hij maakte me aan het twijfelen'' ratelde ze door uit lichte paniek. Ze wist niet eens zeker wie de vader was. Ze keek even afwezig naar de deur van de bezemkast en daarna weer naar Savador terwijl haar ogen zich met tranen vulde. ''Ik weet niet wat nu. Ik ben nog nooit eerder zwanger geweest. Savador ik ben bang'' zei ze. De laatste zin fluisterde ze haast geluidloos.

Savador steunde met zijn voorhoofd tegen dat van Madeline toen ze vertelde dat ze al over tijd was, maar hij keek haar niet aan. Zijn blik was verward op de bodem van de kast gericht. 'Je moet het laten testen. Niet hier op de ziekenzaal. Hatori doet je iets aan als het toch blijkt dat je van mij zwanger bent,' zei hij zacht. Hij schrok er even van hoe hees zijn stem klonk. Zijn ogen verwijden zich even toen hij Madeline hoorde zeggen dat ook al zou het kind van hem zijn, ze het toch wilde houden. Hij richtte zijn hoofd met een ontroerde maar ernstige uitdrukking weer op. 'Maar waarom?' vroeg Savador ongelovig. 'Nu ik je al zoveel heb aangedaan. Waarom zou je het willen houden?' Hij bleef even toekijken hoe Madeline in lichte paniek raakte, alsof hij niet wist wat te doen. Het moment daarna suste hij haar zacht tot rust en ging met zijn handpalmen geruststellend over haar wangen terwijl hij haar gezicht voorzichtig beetnam. Met zijn duimen veegde hij de opkomende tranen bij haar weg. Hij legde een hand op haar achterhoofd en duwde haar zo voorzichtig tegen zich aan. 'Je hoeft nergens bang voor te zijn, duifje. Het is alleen meer dan logisch dat je het wel bent. Diva had last van buikkrampen, daardoor is ze iets gaan vermoeden. Het bleek dat ze zwanger was. Maar ik heb haar niet in wanhoop gezien, alleen tijdens de bevalling zelf. Je hoeft je er niet druk om te maken. Het gaat goedkomen, echt waar,' sprak Savador zacht in haar oor. Hij bleef haar even comforteren door troostend over haar rug te strijken en haar vast te houden. 'Welke man heb je bij de kerkers gezien?' vroeg hij even later zacht. Savador had die vraag al veel eerder willen stellen, het lag al die tijd al op het puntje van zijn tong. Maar hij had besloten dat Madeline tot rust stellen eerst kwam.

Madeline knikte op de woorden van Savador dat ze het moest laten testen. Maar toen hij over Hatori begon steunde ze met haar hoofd tegen de wand achter zich. ''Oh Goden'' prevelde ze. Daar had ze nog niet eens aan gedacht. Hatori zou eerst Savador afmaken, dan het kind en dan Madeline zelf als het echt van Savador was. Ze keek Savador even recht aan toen hij vroeg waarom ze het kind wou houden. ''Het blijft een levend wezen Savador. Ik kan hem of haar niet het leven ontzeggen alleen omdat hij of zij een bastaard kind zal zijn. En omdat ik ook toch van je hou, al ligt mijn hart bij Norwood'' zei ze zacht. Ze liet zich tegen Savador aantrekken. Maar al haar ledematen verstijfde zich toen hij haar duifje noemde. Zo had die man in de kerkers haar ook genoemd. De koude rillingen kropen weer over haar rug. Ze hoorde de vraag van Savador en moest even nadenken. ''Euuhh, hij was vrij lang met een bleke huid en ingevallen wangen. Waarschijnlijk zat hij al een tijdje opgesloten. Ik heb hem perongelijk vrijgelaten moet ik bekennen. Hij hield me onder een soort hypnose. Met de fluit die ik telkens hoorde. Verder had hij kort zwart haar tot halverwege zijn nek ongeveer. En dezelfde soort gouden ogen als jij. Nu ik het me zo bedenk, leek hij wel wat op je. Alleen qua uiterlijk dan'' zei Madeline fluisterend. Ze keek Savador eve kort aan alsof ze hem aan het vergelijken was met de man uit de kerkers.

Savador beet zacht op het puntje van zijn tong toen Madeline prevelde op zijn woorden. Hij had het beter niet kunnen zeggen over Hatori. 'Nee, Madeline,' zei hij zacht terwijl hij haar hand beetpakte. 'Het geeft niet. We zoeken wel een oplossing. Een manier om het zolang dat nodig is voor Hatori en iedereen te verzwijgen.' Hij streek zacht over de rug van haar hand en keek haar in haar groene ogen aan toen ze sprak. Het riep een kleine droevige glimlach bij hem op. 'Je weet dat ik ook van jou hou,' zei hij zacht terug. 'Maar mocht je het echt willen, dan heb ik daar vrede mee.' Savador luisterde zwijgend naar Madeline's beschrijving over de man bij de kerkers die ze gezien had, terwijl hij haar nog steeds tegen zich aan hield. Maar hoe meer details ze over de persoon losliet, hoe steviger zijn greep om haar heen werd. Zijn handen die om haar middel lagen trilden hevig. Hij wist precies over wie ze het had. Vooral de laatste zinnen brachten dat overduidelijk aan het licht. 'Ik had je nog zo gezegd je uit de buurt van de kerkers te wagen,' bracht hij met een licht bevende stem uit. Zijn ademhaling ging nu met zachte horten en stoten en zijn gouden ogen waren angstvallig op de kastwand gericht. Savador wist niet waar Marcus op uit was, maar hij wist één ding zeker: hij zou ongetwijfeld woedend zijn over zijn opsluiting, en nu hij weer op vrije voeten was, was hij uit op wraak.

Madeline keek Savador met grote bange ogen van een klein kind aan. ''Hoe dan Savador? Hatori is al vijf jaar lang dokter, bijna zes. Hij kan zwangere vrouwen er nog tussenuit pikken met zijn ogen dicht. Als hij het hoort, dan zal hij eerst jou om zeep brengen, dan het kind en dan mij'' zei ze met trillende stem. Zijn verdere woorden brachten haar iets meer tot rust. Haar ademhaling was niet meer oppervlakig maar weer normaal. Ze voelde, toen ze de man beschreef, dat Savadors handen steeds meer gingen trillen. Hij kende deze man dat was nu wel duidelijk. Ze keek hem aan. ''Ik weet dat ik uit de buurt moest blijven. Maar die fluit... Ik liep langs de kerkers omdat ik een aantal boeken moest wegbergen in de bibliotheek. Ik moest wel langs de kerkers, dan was de enige route. Toen hoorde ik die fluit weer. Het klonk zo mooi Savador. Ik werd er gewoon door aangetrokken en ik moest er wel naartoe. Maar toen ik er eenmaal was greep die man me bij mijn enkel en bracht me in een soort trance. Door hem heb ik Norwood bijna vermoord en hij heeft gezegd dat hij terug zou komen voor me'' zei ze inmiddels tussen het snikken door. De tranen liepen over Madeline's wangen heen. Met waterige ogen keek ze Savador weer aan. ''Wie is die man Savador? Waarom komt hij me zo angstaanjaagend bekend voor, en niet alleen omdat hij op jou lijkt?'' vroeg ze zacht. Savador wist wie het was. Ze kon het aan zijn blik aflezen.

Savador forceerde zichzelf de angst te verbergen, door een kalm masker op te zetten. Madeline was al verward genoeg. Dit hoefde er niet bij te komen voor haar. Ze had niets met Marcus te maken moeten hebben. Hij was zijn oom, als hij zijn woede wilde uiten dan deed hij het maar op hem, maar hij moest er geen personen bij betrekken die hij lief had. Net zoals eerst toen met Diva. Wat Marcus ook van plan was, hij wist dat hij er zich niet tegen kon verzetten. De angst zat nog veel te diep, veel te gevoelig. Zijn gouden ogen gleden terug naar Madeline toen ze met een trillende stem begon te spreken. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een geruststellende glimlach. Althans, hij probeerde het geruststellend over te laten komen. 'Maak je alsjeblieft geen zorgen. Verberg het met losse kleding, laat je tijdens de zwangerschap zo min mogelijk aan hem zien. Desnoods verwond ik mezelf zo erg dat hij zijn handen vol zal hebben om me weer op been te helpen. Ik zal dan op de ziekenzaal blijven als ik al genezen ben, wat leugens om bestwil verzinnen, wat acteren. Alles om hem bezig te houden met mij dan met jou. Net zo lang tot na je bevalling,' zei Savador zacht. Hij luisterde in stilte naar haar verhaal over de man in de kerkers. Toen ze uitgesproken was, keek hij haar met een blik vol medelijden aan en veegde de nieuwe tranen van haar wangen. 'Het is jouw schuld niet. Die fluit zou weleens een hypnotiserend effect hebben gehad. Het is niet jouw schuld,' stelde hij haar zacht gerust. Zijn bleke duimen bleven maar langs Madeline's onderste oogleden strijken. Hij wendde zijn blik even van haar af toen ze vroeg wie de man was. 'Niemand om je druk over te maken,' zei hij zacht, zijn gezicht verwrongen. Hij hield er niet van om tegen Madeline te liegen, al helemaal niet als wat hij tegen haar zei, totaal het tegenovergestelde was. 'Het is gewoon.. gewoon de geest van mijn oom die Selavins lichaam heeft overgenomen. We nemen contact op met een exorcist en dat probleem is dan ook de wereld uitgeholpen,' voegde Savador er kleintjes aan toe omdat het doodsbenauwde gevoel in zijn borst zijn keel dichtkneep. Hij klopte tweemaal op Madeline's schouders alsof ze zich er totaal geen zorgen over hoefde te maken, maar drukte haar daarna wel weer tegen zich aan. Het was hopeloos. Hij wist nauwelijks een goede oplossing voor het zwangerschapsprobleem en Marcus liep de boel ondertussen alleen nog maar meer te verzieken.

Madeline keek Savador aan en toonde hem een waterig glimlachje. ''Dank je Savador, maar ik ga jou je niet laten opofferen voor mij. Ik probeer hem wel te ontlopen'' zei ze zachtjes. Ze voelde zich wat opgeluchter toen Savador zei dat het niet aan schuld was. Dat deed haar aan iets anders denken. Voorzichtig en moeizaam pakte ze tussen het bandje van haar schoen de loper. ''Die moet ik je eigenlijk al weken geven. Maar ik ben er zo aan gewend geraakt hem bij me te dragen. Dit is een loper waarmee elke deur in de hele school te openen is. Op die met een magisch slot na dan'' zei ze zachtjes en gaf hem de loper. Maar ze keek hem scherp aan toen hij zijn woorden over de man van de kerkers hoorde. ''Je oom?'' herhaalde ze verbaasd. ''Die man die je een watertrauma heeft bezorgd en je je hele jeugd heeft geteisterd en geterroriseerd?'' vroeg ze. ''Ik hoor ook wel eens wat geruchten'' vervolgde ze er gauw achteraan voor hij vragen zou stellen. ''Savador, dat is alles behalve goed. Dat is niet iets waarover je kunt zeggen 'maak je geen zorgen'. Dit wordt serieus. Ik wil zo'n maniak niet achter me aan hebben. Wie weet waartoe hij in staat is'' riep ze uit.

Savador schonk Madeline een zwakke glimlach terug. 'Goed dan, maar wees voorzichtig. Ik ben bereid mijn bed voor je af te staan, alleen maar om je niet op de ziekenzaal te hoeven begeven waar Hatori haast vierentwintig zeven zit. En ik ben ook gewillig om alsnog dat andere idee uit te voeren als het uit de hand loopt. Als ik het voor jou kan doen, dan is het goed,' antwoordde hij op haar woorden. Hij creërde wat afstand door een klein pasje achteruit te zetten zover dat kon toen Madeline iets pakte. Hij bekeek de loper in haar handen terwijl ze erover uitlegde, en nam het aan. 'Dank je, Madeline,' zei Savador zacht. Hij borg de loper zorgvuldig op in de binnenzak van zijn vest, waar het veilig zou zijn. Zijn kalme gezicht betrok meteen toen Madeline al snel achter zijn leugentje kwam. Het was hem een raadsel hoe ze ieder negatief detail over Marcus wist, maar hij voelde er niets voor nu vragen te gaan stellen. Hij wendde koppig zijn gezicht van Madeline af en richtte zijn blik ergens anders op bij het uitroepen van haar woorden. 'Jij hoeft je er geen zorgen over te maken. Dat doe ik wel. Ik laat hem je niet meenemen, en van Diva blijft hij ook af.' Savador keek Madeline weer met een kleine glimlach aan. Hij pakte zachtjes haar hand beet. 'Dus geen zorgen, goed? Ik zal doen wat ik kan om hem uit jullie buurt te houden.' Hij gaf een zacht, bemoedigend kneepje in Madeline's hand om zijn woorden kracht bij te zetten, waarna hij haar weer losliet en zijn gezicht gefrustreerd van haar afwendde. In feite wist Savador helemaal niets om Madeline en Diva voor Marcus' slechte bedoelingen te kunnen beschermen.