Madeline kwam de donkere ziekenzaal binnen strompelen. Haar haren zaten helemaal in de klit en door de war. Evenals haar kleding die verkeerd, schuin en scheef zat. Haar hoofd voelde als een blok beton. Ze had een enorme kater. Maar daarnaast ook een schuldgevoel. Ze had veel te veel drank op, net als Savador. Het was heftig uit de hand gelopen. Het had nooit zover mogen komen. Madeline struikelde in het donker over een van de bedden. Wankelend kwam ze weer overeind terwijl ze luisterde of ze iets hoorde. Naast het feit dat is zo stom was geweest om Norwood opnieuw te verraden had ze een groot geheim van haar familie verklapt. Als Hatori daar achter kwam dan zou hij haar levend villen. Madeline was al bij het trappetje dat naar haar kamer leidde toen het licht aanging. Als versteend bleef ze staan terwijl het bonken van haar hoofd erger werd maar ze durfde zich niet te bewegen.

Hatori was nog tot laat aan het werk. Zijn witte doktersjas hing over zijn rugleuning. Hij was op zijn werk in slaap gevallen. Dankzij Madeline die ergens tegenaan knalde schrok hij wakker. Hatori wreef even de slaap uit zijn ogen en kraakte zijn nek. Hij moest niet zo veel meer overwerken. Hij herinnerde zich al gauw weer waarom hij nog aan het werk was. Hij wou wachten tot Madeline terug was. Hij was nijdig op haar. Hij had heus wel gemerkt dat samen met haar een drankfles verdwenen was. En toen hij eropuit ging om te kijken waar ze dan wel niet zat had hij iets gezien wat hij liever niet zag. Hij was laaiend op Madeline. Hij wist heus wel wat ze Savador verteld had. Maar hij had niet ingegrepen. Dat moest ze zelf doen. Hatori stond op van zijn stoel en opende de deur naar het algemene deel waar ook de bedden stonden. Hij knipte eenmaal in zijn vingers om de ziekenzaal met een flits te verlichten. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek Madeline recht aan. ''En waar heb jij gezeten?'' vroeg hij verwijtend. Hij wou horen of ze zelf dapper genoeg was om het hem te vertellen.

Madeline voelde haar hart in haar keel bonken toen ze Hatori's stem hoorde. Ze wist niet zeker of hij het al wist. Ze durfde het in elk geval niet te vertellen. Voorzichtig draaide ze zich om naar Hatori. Ze probeerde de blik in haar ogen zo neutraal mogelijk te houden. ''Ik ben wezen wandelen'' zei ze kleintjes. Ze ontweek verder zijn blik. Het bleef de hele tijd stil. Haast onhoorbaar zacht slikte Madeline. Hij weet het, hij weet het ging er telkens door haar hoofd. Dat kon niet anders, dat was vroeger ook altijd al zo. Als zij iets geflikt had dan wist hij het, hoe dan ook. Hij wist het altijd. ''Ik denk dat ik naar bed ga. Ik ben nogal moe Hatori'' zei ze zacht. Ze had haar eerste stap het trappetje op al gezet.

Hatori bleef Madeline onbewogen aankijken. ''Wezen wandelen?'' herhaalde hij kalm. ''STAAN BLIJVEN!'' schreeuwde hij zowat naar haar toen ze naar haar kamer wou gaan. Zijn kalmte leek ineens erg ver te zoeken. Hij keek Madeline strak en kil aan terwijl hij op haar af liep. ''Wezen wandelen met een fles drank zeker?'' vroeg hij. Hij leek iets meer gekalmeerd maar de vurige blik in zijn ogen bewees overduidelijk het tegendeel. Hij greep Madeline ruw en stevig bij haar pols beet. ''Besef je wel wat je hebt gedaan!?'' snauwde hij naar haar terwijl hij haar een harde klap midden in haar gezicht gaf met de rug van zijn hand. ''Laat me het even voor je op een rijtje zetten. Ten eerste zuip je je lam terwijl je weet dat je daar niet tegen kan. Dan ga je gekke dingen doen. Ten tweede flap je in die dronken bui van je een familie geheim eruit waarvan ik je op het hart gedrukt had het nooit door te vertellen. Aan niemand! Ten derde verraad je Norwood door je als een slet te gedragen en gezellig met Savador aan de haal te gaan terwijl je getrouwd bent. HIJ IS VERDOMME SHADRAANS MADELINE'' barstte Hatori in woede uit terwijl hij Madeline met veel kracht tegen de grond smeet. Uit zijn broekzak haalde hij een spuitje met een lichtblauwe vloeistof erin. Hij haalde de plastic bescherm dop eraf en keek Madeline even aan.

Madeline versteende weer toen ze Hatori hoorde schreeuwen. De angst was duidelijk overal aan af te lezen. Ze spande elke spier in haar lichaam aan toen Hatori op haar kwam afgelopen. Ze keek naar de grond toen Hatori inderdaad wist waar ze was en wat ze gedaan had. Maar ze keek weer op toen Hatori haar pols beet pakte. ''Auw, Hatori je doet me pijn'' zei ze terwijl ze zich verwoed los probeerde te trekken. De klap in haar gezicht kwam zo hard aan dat haar hoofd opzij vloog. Madeline trilde en beefde van angst. Ze durfde niet eens de blonde lokken die voor haar gezicht hingen weg te strijken. Ze voelde haar wang gloeien van de klap. Ze zou er ook niet van opkijken als haar hele wang rood was. Ze kromp in elkaar toen Hatori tegen haar snauwde. Ze voelde de tranen over haar wangen stromen. Ze viel tegen de grond. Sidderend van angst bleef ze op de grond liggen. Ze keek tussen haar blonde lokken angstig naar haar broer. Ze zag dat hij de spuit uit zijn broekzak haalde. Ze wist niet wat voor vloeistof er in zat maar het kon niet goed zijn. ''Hatori? Wat ben je van plan met die spuit?'' vroeg ze met een trillende stem. Langzaam schuifelde ze achteruit maar durfde nog niet op te staan. Haar blik enkel gericht op de spuit in Hatori's hand.

Hatori tikte even met zijn nagel tegen het glas van de spuit. ''Blijf rustig stilzitten Madeline. Dit doet echt geen pijn'' zei hij kalmpjes. Hij zei het zo kalm dat het gewoon angstaanjagend klonk. Hij keek Madeline aan en kwam met kalme beheerste passen op haar aflopen. Hij was razend, nog steeds. En dan deed je rare dingen. Hij wou alleen maar haar geheugen wissen, meer niet. Maar daar moest hij haar eerst voor verdoven. En dat was wat er in die spuit zat. Verdovingsmiddel. Hatori pakte Madeline opnieuw bij haar pols en trok haar overeind. Hij smeet haar ruw tegen een bureau aan en trok aan de andere kant haar arm over het tafelblad. ''Ontspan je nu maar'' zei hij zacht. Daarna plaatste hij de spuit in haar arm en spoot het verdovingsmiddel erin leeg. Hij had haar arm nu niet ontsmet maar dan moest het maar even zonder. De naald zelf was schoon dus heel erg veel kwaad zou het niet kunnen. Het ontsmetten van haar arm was alleen als extra veiligheid zodat ze geen ziektes op zou lopen.

'Waar denk je dat je mee bezig bent, jij vuil half stuk Shadraan!' schalde er opeens een kwade stem door de ziekenzaal. Savador greep eerst mis maar pakte Hatori in een tweede poging van achteren ongeoriënteerd ergens beet bij zijn gezicht en smeet hem daarna hard in de hoek van de zaal. Daaraan was duidelijk aan op te merken dat hij nog niet helemaal helder was. 'Gekke vent.' Hij tufte vlak voor Hatori's schoenen. 'Waarom ga je niet met je spuitjes spelen?' Zijn wazige blik gleed het volgende moment richting Madeline. Hij klakte zacht met zijn tong. 'Moet je zien wat ze je weer hebben aangedaan. Dat noemt zich dan een broer.' Savador kwam strompelend op haar afgewankeld en leunde zacht zuchtend met een hand op het bureau toen hij vlak naast haar stond en haar met zijn andere arm wat overeind hielp. Hij streek enkele blonde lokken haar achter haar oren en ging met zijn klamme vingers over haar lichtelijk opgezwollen wang om het wat te koelen. Daarna merkte hij het piepkleine gaatje in haar arm pas op waar de naald van de spuit had gezeten. En dat was vast niet geweest om haar van de kater af te helpen. Ondanks dat hij nog niet helemaal helder was, vreesde hij voor het ergste. Alles wat hij haar had gezegd en wat ze hadden gedaan zou gewist worden. Opnieuw. 'Verdomme!' Zijn pupillen versmalden zich tot dunne spleetjes toen hij Hatori een ziedende blik toewierp. Savador greep al een Shadraanse spreuk sissend Madeline's arm beet en drukte haar stevig tegen zich aan. De zwarte rookachtige substantie die hij ermee creëerde liet hij de plek waar de naald in haar huid had gezeten, haar arm binnengaan in de hoop het ingespoten spul er mee uit te krijgen. Of in ieder geval de effecten ongedaan te maken. 'Je hoeft nu niet meer langer bang te zijn. Alles komt goed,' zei Savador zacht in Madeline's oor om haar gerust te stellen, waarna hij een kus op haar goede wang drukte.

Hatori keek om toen hij een kwade stem hoorde. Hij keek Savador giftig aan. ''Waag het niet om me zo te noemen'' siste hij zacht. Hij wist nog net zijn evenwicht te bewaren toen Savador hem aan de kant smeet. Maar hij liet de lege verdovingsspuit stuk vallen op de grond. Zachtjes fluisterde Hatori een verwensing. Die dingen ware duur. Toen hij opkeek zag hij dat Savador alweer bij Madeline stond. ''Ga bij haar vandaan'' zei hij op dwingende toon. ''Ik sta niet toe dat mijn zusje met zo'n stuk Shadraans vuil als jij omgaat'' zei hij tegen hem. Het feit dat hij zelf half Shadraans was vergat hij voor het gemak maar even. ''Voor het geval het niet in je bolle kop is doorgedrongen, Madeline is getrouwd. Ik weet niet hoe jij je dat voorstelt Savador, maar over het algemeen gaan getrouwde vrouwen niet zoenen met andere mannen dan hun eigen echtgenoot'' siste hij hem toe alsof het allemaal zijn schuld was dat Madeline nu problemen had. ''Ik doe haar alleen maar een plezier door haar geheugen te wissen'' vervolgde Hatori. Die klap was eveneens voor haar eigen bestwil. Ze moest maar luisteren en anders zou ze maar moeten voelen.

Savador draaide zijn hoofd langzaam om zodat hij Hatori vanover zijn schouder een onverschillige blik kon toewerpen toen hij hem op dwingende toon beval bij Madeline vandaan te gaan. 'Bespaar jezelf de moeite. Ik zie niet in waarom ik uit haar buurt moet blijven,' reageerde hij tamelijk kalm. Hij sloeg zijn gouden ogen even geërgerd ten hemel toen Hatori over een getrouwde status begon en hem alle schuld leek te geven. 'Wat maakt het uit, Hatori? Vroeg of laat loopt het toch wel op trouwen tussen mij en Madeline uit.' Zijn mondhoeken krulden om tot een brede grijns. 'Waarom zeg je dat trouwens tegen mij?' vroeg Savador zacht grinnikend, maar op een kille manier. 'Norwood is het niet waardig haar partner te zijn.' Hij draaide Madeline aan haar schouders naar Hatori toe en liet haar tegen zich aanleunen. 'Hier. Moet je zien hoe wanhopig ze erbij loopt. Snakkend naar liefde en gezelschap,' siste hij zacht terwijl hij met een hand onder Madeline's kin haar hoofd omhoog hield. Hij staarde Hatori doordringend aan. 'Waarom denk je dat ze ervandoor gaat met een fles drank? Of waarom ze naar mij verlangt ondanks dat ze weet dat ze al getrouwd is? Laat me je zeggen waarom. Norwood heeft kennelijk geen aandacht voor haar. Hij behandelt haar maar als een doorsnee vrouw, alsof hij er niet mee getrouwd is maar ze maar gewoon 'iemand' is. Zijn eigen ambities zijn nog belangrijker. Maar ik niet. Madeline is heel speciaal, is het niet lieverd?' Savador streek expres om Hatori op stang te jagen met zijn bleke wang langs die van Madeline terwijl hij haar glimlachend aan bleef kijken.

"Inderdaad wat maakt het uit..." zei een wat luidde stem. "IK heb het verzwegen. IK geef haar te weinig aandacht en IK probeer van mijn fouten te leren!" zei norwood. "Madeline..is de eerste die mij zo goed liet voelen, en ik probeer mijn best te doen dat zo te houden." zei hij. Eyolf stond met dreigende houding achter Norwood. "Maar ik heb me lam gewerkt om twee kaartjes te bemachtigen voor een concert op Nova." zei hij. "Ik hou van haar. Ze is een hoofdstuk in mijn boek die niet mag eindigen!" riep hij.

Savador lachte luid toen hij Norwoods stem plotseling door de ruimte hoorde schallen. Hij staarde hem over zijn schouder vals aan. 'Je doet je best? Als je je best deed dan had je wel wat meer tijd voor haar vrijgemaakt. Je lam gewerkt? Als je je lam had gewerkt, had je óók tijd voor haar vrij kunnen maken. Ik werk hele dagen en dat met twee banen, ik train tussendoor als opvolger maar zelfs ík heb hier en daar nog een plekje vrij in mijn drukke agenda voor mijn partner. Je woorden zijn zo zwak als je vertoning. Heb je haar zo lang laten stikken voor concertkaartjes?' Savador streek nonchalant wat lokken achter zijn schouders. 'Wel, wel. Je denkt nu plotseling binnen te komen en het goed te kunnen maken met simpele concertkaartjes en woorden die quasi-ijzersterk zijn. Je bent nutteloos, Norwood. Madeline mag voor jou wellicht een hoofdstuk in je boek zijn die nooit mag eindigen, voor mij is ze veel meer dan een klein hoofdstuk. Ze is mijn hele wereld en ze vormt de laatste lege plek in mijn hart. Samen met Diva houdt ze mijn hart gevuld en de liefde erin constant. Als je echt van haar hield had je haar wel meer aandacht gegund. Helaas, je hebt dat 'eindeloze boek' van je zelf al laten eindigen, met de laatste zin op de laatste pagina die luidt: maar ik liet Madeline stikken, meer dan eens. Einde. Triest, is het niet?' Savador draaide Madeline grijnzend weer terug en drukte haar tegen zich aan toen hij zag dat zijn spreuk waarschijnlijk voltooid was.

"Dat boek is mijn leven..." siste Norwood. "Maar als ik de boosdoener ben, dan zal ik het ook maar oplossen. Hoeveel shadraanse bloedcellen ook door Madeline mag stromen. Ik zal van haar blijven houden. Maar kennelijk ziet ze meer in een manipulerende en bedriegende shardaan." zei hij. "Ik zal het oplossen. Hier heb je de kaartjes voor het concert, Madeline, ga maar met Savador. Ik zal morgen de scheiding wel gaan regelen. Dit risico is me te groot. Maak eerst maar eens een keuze" sprak hij tegen haar.

''Misschien omdat ik, als haar officiële voogd ook nog zeggenschap over haar heb en jij niet'' zei Hatori verrassend kalm toen Savador hem zei of bijna vroeg waarom hij uit de buurt van Madeline moest blijven. Hij kon zich maar met moeite beheersen toen Savador hem zei dat hij en Madeline uiteindelijk toch wel zouden trouwen. Een kleine zenuw trek was het enige wat duidde op zijn woede. ''ZE WAS DRONKEN'' barstte hij ineens uit na Savadors woorden. Hij ging met een zachtere trillende stem verder. ''Als Madeline dronken is weet ze niet wat ze doet. Dan klinkt elke suggestie logisch. En ik ben er zeker van dat jij ongetwijfeld ook iets stoms gezegd hebt met die dronken kop van je''.
Hatori keek met een ruk om toen hij Norwoods stem hoorde. Hij had bewondering voor die man. Dat hij dit nu nog kon zeggen. ''Ik denk dat ik mijn verontschuldigingen moet maken naar jou Norwood. Als ik geen ruzie had gemaakt met Madeline was ze er nooit vandoor gegaan met die fles drank. Ik probeer niet goed te praten wat ze gedaan heeft maar ik voel me nogal schuldig hierin'' zei hij zacht tegen hem.

Er gleed een voldane glimlach over Savadors gezicht toen Norwood toegaf. 'Madeline weet net zo goed als ik wat jullie niet weten, dat ik zo ook mijn andere kant kan hebben,' reageerde hij kalm. Hij deed een stap naar voren om de concertkaartjes uit Norwoods handen te grissen toen hij ze aan Madeline wilde geven. 'En dankjewel. Niet dat we honderd procent al gaan,' zei hij glimlachend terwijl hij Madeline weer beetpakte. 'Wellicht kan ik ze omwisselen voor een beter concert op een betere planeet. Wat jij wilt, snoes.' Hij gaf een klein plagend tikje op het puntje van haar neus maar richtte zich het volgende moment weer met een nors gezicht op toen Hatori plotseling uitbarstte. 'Ze mag wel dronken zijn, zelfs zonder een greintje alcohol in haar lijf vertelt haar geweten nog dat ze een zwak voor me heeft,' reageerde Savador schouderophalend. 'Madeline en ik hebben een belofte gemaakt, ergens midden dit schooljaar al, is het niet?' Hij keek liefkozend op haar neer. Ze moest weten waarover hij het nu had. Over dat ze samen verder zouden gaan als er iets gebeurde met hun partners. Nu liep het iets anders, maar niet dat dat hem wat uitmaakte. Hij was bereid samen met haar en Diva verder te gaan.

(Leuk dat iedereen maar over me beslist zonder op mijn reactie te wachten. Ik was nog steeds onder verdoving hoor xD Dus ik begin vanaf Hatori die me verdooft)

Madeline schuifelde nog steeds angstig achteruit terwijl Hatori op haar af kwam lopen. Haar angst werd alleen nog maar groter toen ze de muur in haar rug voelde. Verder dan dit kon ze niet. ''Hatori! Nee!'' gilde ze toen Hatori haar bij haar pols beetpakte De andere kant van het bureau kwam hard in haar maag terecht waardoor ze bijna moest overgeven en over de tafel dubbelklapte. Toen ze opkeek kon Madeline nog net zien hoe Hatori de spuit in haar arm plantte. Hij sprak de waarheid dat het geen pijn deed. Madeline's blik werd wazig en ze was achterover van de tafel gevallen als Savador haar niet had vastgegrepen. Ze was zo slap als een lappenpop en hoorde en voelde niets meer van wat er om haar heen gebeurde. Toen Savador haar kin wat omhoog had geduwd viel die ook meteen zodra hij hem los had gelaten weer naar de grond gericht. Ze hoorde het niet toen Norwood binnenkwam en begon te bekvechten met Savador en Hatori. Ze voelde daarna ineens langzaam het gevoel in haar benen terug komen. Ze bereidde zich al voor op een smak tegen de grond maar merkte toen pas dat ze door iemand werd vastgehouden. Eerst dacht ze dat het Hatori was en ze raakte alweer in paniek. Maar toen ze haar ogen opende en met haar wazige blik Hatori verderop kon onderscheiden keek ze tussen haar lokken door naar wie haar dan vast had. Toen ze Savador opmerkte zag ze daarna ook Norwood. Meer was er niet voor nodig om te beseffen dat hij het wist. Ze staarde als een klein verlegen kind naar de grond terwijl ze verder luisterde naar het gebekvecht. Maar ze keek op naar Norwood toen hij zei dat hij, ook al bezat ze Shadraans bloed, alsnog van haar zou houden. Dat was haar grootste angst geweest en de reden dat ze Savador zijn gang liet gaan. Omdat hij haar had laten geloven dat Norwood haar niet meer moest omdat ze Shadraans was. Het feit dat Hatori haar daar bijna om wou vermoorden liet ze nu maar even varen. Ze wende haar gezicht af nadat Savador een tik op haar neus had gegeven. Met haar andere arm steunde ze op het bureau terwijl ze Savador losliet. Ze zakte bijna door haar benen maar hield zichzelf toch koppig staand aan het bureau. ''Savador, als ik niet onder invloed van de drank had gezeten dan had ik het nooit zo ver laten komen dat weet je'' begon ze zacht. ''Ik had teveel op en jij, dan weet niemand meer wat hij doet. Ik had het in elk geval nooit zo ver moeten laten komen'' zei ze terwijl ze nog steeds naar de grond keek. Daarna richtte ze haar blik weer op Norwood. ''Ik snap het als je wilt scheiden. Dat zou ik ook gedaan hebben denk ik. Maar ik dacht daar echt dat je me niet meer zou willen als je erachter was dat ik half Shadraanse ben. En onder invloed van drank is dat makkelijk te geloven. Ik wil in elk geval zeggen dat het me spijt. Het had nooit zo ver mogen komen'' fluisterde ze tegen hem.

Norwood schudde zijn hoofd. "Hatori, het is niet jou fout. Savador, Madeline en ik zijn degene die fout zitten..." zei hij kalm. Opnieuw schudde hij zijn hoofd. "Ik weet niet wat je voor een stel bladeren wilt krijgen..." zei hij tegen Savador. "In iedergeval geen concertkaartjes..." zei hij kalm. De kaartjes in Savador's hand verschrompelde tot bruine bladeren. Norwood stond ineens achter Savador. "Ik moet even met Madeline praten..." zei hij kalm. Hij gaf een paar ferme tikken in de nek van Savador en kneep op een bepaald punt. Deze drukpunten zouden hem bewusteloos maken op een pijnloze manier. Hij ving hem op en legde hem netjes neer. "Madeline...Ik wil iets zeggen.." zei hij. "Die scheiding haalde ik alleen aan om duidelijk te maken dat ik serieus was, en die concertkaartjes moeten nog komen...ik hou van je en ik zal nooit op je uitgekeken zijn." zei hij kalm. "Ze zijn immers al besteld..." zei hij. Hij keek haar even in haar ogen en voelde zich zwakker worden. "Savador had gelijk. Mijn ambities gaan voor alles. Maar hij probeert vuur te maken met stoffen die hij niet goed genoeg kent. Ik heb maar één ambitie. En dat is niet opvolger van Ferost worden. Al is het nog zo'n grote eer. Het is niet de beste leraar worden op de acedemie. Het is niet de leerlingen blij maken. Het is niet beter dan Savador worden. Het is niet een grote macht bezitten..." zei hij. "Die ambitie is om jou blij te maken. Jou vrolijk te zien. Samen met jou zijn. Jij bent mijn ambitie en ik zou er alles voor opgeven." voegde hij er aan toe. "Luister eens. Op het moment dat Diva en Donovan poging waagde om jou te vermoorden voelde ik me zwak, machteloos, bang en vele andere dingen. Zonder hulp van Rose, Hatori en Meadriad had ik je al verloren. Wat is er met hen gebeurt? Inderdaad ze studeren nog steeds. En weet je waarom. Omdat jij het goede in personen kan zien. Jij gaf ze een tweede kans. En die geef ik ook aan jou, zoveel je nodig mocht hebben." zei hij. "Maar als ik je aan Savador verlies. Voelt dat hetzelfde als op het moment dat je zowat vermoord was. Denk er eens over na. Hij is getrouwd met je en heeft kinderen. En opeens komt er een zelfde blonde vrouw met hetzelfde karkakter als jou, maar ze is volbloed shadraans. Zou hij dan nog bij je blijven? Ik denk dat hij je zou inruilen zoals hij Diva nu voor jou in probeert te ruilen..." zei Norwood. "Maar genoeg over Savador, ik wil je iets laten zien. Iets wat ik nog nooit iemand heb laten zien.." zei hij. Norwoods blik ging naar Hatori. Hij had er geen problemen mee dat hij het zag. Norwood legde zijn hand op het tafelblad en mompelde een spreuk. "Aking mga aklat ng buhay" kwam er uit. Verschillende bladeren vlogen de ziekenzaal binnen en vormde zich onder Norwood's hand een balk. Ze harde uit en het vormde een boek waarop een blad stond. Daar boven stond de volledige naam van Norwood. Norwood glimlachte. Dit boek had hij iedere avond voor zich. Uit het blad kwamen verschillende lijnen. Norwood maakte een doorn uit zijn vinger zette het in een van de uiteinde en volgde een bepaald pad naar het blad. Op het moment dat hij bij het blad aankwam was een duidelijke klik te horen. Norwood opende het boek op de eerste pagina. Een opsomming stont er:
Norwood keek kalm naar het hoofdstuk vijf. Iedereen in de familie had zo'n boek. Iedereen schreef zijn leven er in. En ieder op zijn eigen manier. Norwood deed het in de vorm van foto's. Het boek was niet te vernietigen, het was niet te verbranden en niet te scheuren. Alleen de persoon die het bezat kon het vernietigen. Norwood bladerde verder. Hoofdstuk vijf stond groot met sierlijke letters op een bladzijde. Norwood draaide het boek nu om naar Madeline die aan de andere kant van het bureau stond. Hij sloeg de bladzijde open. Een viertal foto's waren te zien. Niet dat hij ooit met het bijzijn van Madeline een fototoestel had vastgehad. Hij wist door middel van planten een plaatje te maken en deze scherpe foto's waren allemaal van Madeline, en op een enkeling stond Norwood ook op. Hij had een foto van hun eerste ontmoeting in haar kantoor, van hun ontmoeting in het bos. Met de lichtgevende blauwe paddestoelen waar Norwood en Madeline tegen elkaar stonden. Verschillende foto's en je zag duidelijk dat Madeline het hoofdkenmerk in dit hoofdstuk was. Ook de titel van het hoofdstuk maakte dat al duidelijk. Norwood keek naar Madeline. "Ik kijk wanneer ik niet bij je ben regelmatig in dit boek. Gewoon om je te zien. Ik heb ieder moment vastgelegd..." zei hij. Opnieuw sloeg hij een paar bladzijdes verder. "Er was geen fotograaf op onze bruiloft..." zei hij kalm. Hij sloeg nog een paar bladzijdes om. Verscheidende foto's waar Madeline in haar trouwjurk stond en Norwood in het nette pak voor het altaar. De kus was in het midden van een pagina geplaatst. "Madeline, er is geen moment met jou die ik vergeet..." zei hij met een kalme en gemeende stem. Hij keek haar diep in haar ogen en wachtte gespannen haar reactie af. Even keek hij naar Hatori en daarna weer naar Madeline. Hij wilde niet dat Savador dit zag. Dit zou alleen maar verkeerd uitpakken. En vandaar had hij hem bewusteloos gemaakt.

De grijns op Savadors bleke gelaat gleed direct van zijn gezicht toen Madeline zich uit zijn greep bevrijdde. Hij kon zien dat ze moeite had om overeind te blijven staan. Automatisch liep hij al naar haar toe om haar te ondersteunen, maar toen hij eenmaal dichtbij haar stond namen twijfels de overhand en wreef hij haar in plaats daarvan alleen zacht over haar rug. 'Wat bedoel je, lieverd?' vroeg hij zacht na het horen van haar woorden. Hij richtte zijn hoofd met een ruk op om Norwood een vuile blik toe te werpen toen de concertkaartjes verschrompelden tot bruine bladeren. Opeens betrok zijn gezicht en verscheen er een moeilijke blik in zijn ogen. 'Bedoel je dat je niet van me houdt, is dat het?' barstte hij plotseling in frustratie uit. 'Madeline, kijk me aan,' siste Savador zacht met ingehouden woede terwijl hij onbedoeld ruw haar gezicht beetpakte en het naar hem ophief. 'Ik kan je horizon verbreden in een vingerknip, je geven wat je maar wenst en ondanks dat onze kinderen niet raszuiver Shadraans zullen zijn zal ik ze naast mijn zoon en dochter opvoeden tot net zulke volwaardige kinderen. Maar jij.. jij gooit je kansen weg aan een prutser zoals dat pas uit huis getrapte ventje. Vroeg of laat zul je daar spijt van krijgen, let op mijn woorden, en vroeg of laat zul je me weer komen opzoeken.' Dit alles sprak hij in één sissende spraakwaterval aan zachte woorden snel achter elkaar uit, met zijn voorhoofd tegen het hare zodat hij haar doordringend aan kon blijven staren. Alsof hij haar tevergeefs wilde manipuleren en overhalen om alsnog voor hem te kiezen. 'Je weet dat ik van je hou. Diva hiermee verraden doe ik niet, omdat ik nog steeds evenveel van haar hou. Ik kies niemand teboven, simpelweg omdat ik niet kan kiezen tussen jullie twee en jullie allebei aan mijn zijde wil hebben. Als je nu enkel nog voor mij kiest en Diva met dit idee instemt, kunnen we één gelukkige familie worden. Het is gegarandeerd dat je leven tienmaal zoveel zal verbeteren als dat je bij iemand van zijn niveau blijft. Luister, Madeline, ik -' Savador kapte zijn zinnen abrupt af om een kleine pijnkreet te onderdrukken toen hij een aantal forse tikken in zijn nek voelde. Zijn zicht werd wazig en zijn greep om Madeline verslapte. Uiteindelijk zakten zijn ogen dicht en was hij zich niet langer bewust wat zich om hem heen gebeurde. Zijn hoofd zakte opzij toen hij door Norwood werd neergelegd, zodat zijn sluike zwarte lokken over zijn gezicht vielen en hem helemaal van de buitenwereld afsloten.

Madeline wreef ongemakkelijk over haar onderarm. Maar ze schrok van Savador toen hij gefrustreerd uitbarstte. Onwillekeurig kromp ze in elkaar. Ze was nog steeds niet vergeten wat Hatori haar daarnet had aangedaan. Opnieuw was de angst zichtbaar in haar ogen toen hij haar hoofd ruw naar hem toe draaide. Haar hartslag versnelde zich, net als haar ademhaling. Allebei uit angst voor wat er ging gebeuren. Ze probeerde ertussen te komen maar dat ging niet door de waterval aan woorden van Savador. ''Savador luister nou...'' probeerde ze ertussen te komen. Maar ook zei werd onderbroken door Savador die bewusteloos op de grond viel. Ze sloeg haar ogen op naar Norwood toen hij begon met praten. Ze liet hem uitpraten. Over sommige punten zat ze precies op èèn lijn met hem maar over sommige dingen die hij zei twijfelde ze. Toch liet ze hem uitpraten. ''Dus je haat me echt niet omdat ik half Shadraans ben?'' vroeg ze zachtjes. ''Waarom heb je me niet verteld dat Savador.....nou ja.....mij mijn maagdelijkheid heeft ontnomen?'' vroeg ze nog zachter. ''Was ik het niet waard om te vertellen?'' vroeg ze nòg zachter als dat kon. Toen hij het boek liet zien bleef Madeline nog even op haar veilige plaats bij het bureau staan. Maar daarna liet ze het bureau voorzichtig los. Even leek ze bijna weer door haar benen te zakken maar ze hield zich staande. Langzaam liep ze naar Norwood toe en richtte haar blik op het boek. Ze liet haar ogen langzaam over de titels glijden terwijl ze naar Norwoods uitleg over het boek luisterde. Ze liet haar blik over de foto's glijden. Toen Norwood uitgepraat was keek ze hem even aan. De tranen stonden in haar ogen en ze probeerde ze met veel moeite in te houden. Dit had haar diep geraakt. ''Norwood, ik ben zo stom geweest. Ik wist dit niet. Maar dat had ik ook niet hoeven weten om goed na te denken dat sommige dingen wel en niet kunnen als je getrouwd bent. Het spijt me zo. Ik....'' meer kreeg ze er niet uit. Machteloos liet Madeline haar half opgeheven armen vallen terwijl ze naar de grond keek. Ze was ontroerd. Ze had er geen woorden voor.

Norwood keek kalm naar Madeline. "Nee, waarom zou ik je haten..." zei Norwood kalm. De andere woorden deden hem even schuin weg kijken. "Het was moeilijk. Zelfs voor mij. Savador probeerde je op je kamer al te...je snapt me vast wel. Ik kwam dus binnen. Ik had Savador proberen tegen te houden maar op dat moment voegde Deshas zich er nog bij." zei hij moeilijk. "Ik ben ze gevolgd maar ik was niet in staat om je te redden. Misschien omdat ik besefte dat ik het nooit zou kunnen opnemen tegen Deshas.." zei hij kalm. "Madeline, de rede dat ik het nooit verteld heb licht niet aan jou. Het is omdat ik je in de eerste plaats geen pijn wil doen. Ten tweede voelde ik schaamte. Ik was niet in staat je te redden en ik voelde me niet waardig genoeg voor je. Alsof ik niet in staat ben om je te beschermen..." zei hij zacht met een lichte trilling in zijn stem. "Maar ik had het beter kunnen zeggen dan verzwijgen..." zei hij kalm. Hij merkte dat ze er geen woorden voor had. Hij kreeg een lichte glimlach. "Nee, ik ben stom geweest, als ik jou meer aandacht gaf zocht je het vast niet op bij Savador..." zei hij kalm. Hij liep naar haar toe en sloeg zijn armen rustig om haar heen. Hij drukte haar tegen zich aan en kreeg een lichtte traan op zijn wang. "Ik wil je niet kwijt, Madeline, nooit niet..." zei hij kalm en bleef tegen haar aan staan.

Hatori hield voor nu maar zijn mond. Norwood vond het wel niet zijn schuld maar als hij geen ruzie had gemaakt met Madeline, dan was ze nooit kwaad vertrokken. Dan had ze hem nooit op stang willen jagen door te drinken terwijl hij dat had verboden. Dan had ze niet toegegeven aan Savador. Hatori bleef tegen de muur geleund staan met zijn armen over elkaar maar kwam in beweging toen Savador verlamd werd. Hoewel Hatori die man vanuit het diepst van zijn hart haatte, hij verdiende geen dood door onderkoeling. Hij liep op Savador af en legde een van zijn armen om zijn nek terwijl hij hem overeind sleurde. Hatori deed niet eens de moeite zachtjes of voorzichtig te doen. Hij kwakte Savador neer op een van de bedden. Nu maar wachten die die zak van een vent weer wakker werd. Dat zou weer heel wat gesnauw worden als dat zou gebeuren.

Norwood keek naar Hatori en zijn handelingen. Ineens was er nog een luide blaf te horen. Een dreigende en lage blaf. Nog steeds stond Eyolf dreigend. Zijn staart fiers overeind en zijn oren recht op zijn kop. En zijn bovenlip omhoog getrokken. Zijn tanden waren zichtbaar. De dreigende houding was niet voor Savador noch Hatori. Madeline was degene die hij niet meer vertrouwde. Hij had ieder spier in zijn lichaam gespannen alsof hij zo op haar af kon stormen en naar haar uit kon halen. Er kwam een luidere grom uit op het moment dat Norwood haar omhelsde. Van de pup die eerst zo kalm in Madeline's schoot lag was niets meer over, nu was het zowat een volledige volwassen wolf die haar niet meer vertrouwde. Norwood liet los en keek richting Eyolf. "Verontschuldig me even..." zei Norwood kalm tegen Madeline en gaf haar een kusje. Daarna liep hij naar de wolf. Eyolf bleef zijn blik strak op Madeline gericht houden. Norwood streek met een hand over de kop van Eyolf. "Rustig maar, ze ziet haar fout in..." zei hij kalm. Ze is niet te vertrouwen! blafte Eyolf tegen Norwood. Voor Hatori en Madeline was het niet te verstaan als mensentaal. Norwood schudde even zijn hoofd. "Madeline was dronken." zei Norwood kalm tegen Eyolf. Ze had dat vuurwater moeten laten staan!...Waarom vertrouw je haar nog?! bromde Eyolf terug. "Omdat ik van haar hou. Ze heeft ook goede kanten." zei Norwood. Waarom hou je van haar dan? vroeg Eyolf. "Waarom hou jij dan van 'haar'?" vroeg Norwood kalm. Norwood glimlachte. Eyolf kreeg een minder dreigende houding en keek met een schuine kop naar Norwood. Hoe weet je dat nou? zei Eylof. "Ik weet alles..." zei Norwood plagend. Eyolf stond ineens op en liep naar Madeline. Hij duwde zijn warme kop tegen haar been aan en gaf een paar likjes aan haar hand als teken dat hij het haar vergaf. Norwood glimlachte en stond op. Hij klapte het boek met een klik dicht en liet het verdwijnen. Eyolf keek met platte oren op de kop omhoog naar Madeline. "Ik denk dat hij wil dat je aait." zei Norwood. Eyolf kwispelde. De zachte hand en aanrakingen van Madeline was hem altijd bij gestaan van pups af aan. En Norwood had een wat hardere hand maar eveneens zo fijn om over zijn kop te krijgen. Eyolf keek met een schuine kop naar Madeline wachtend op wat aandacht. Norwood's blik ging naar Madeline. "Ik zou maar uitrusten voor het weekend. Want er staat je iets te wachten..." zei hij kalm en glimlachte. Hij wilde haar alleen maar nieuwschierig maken.

(Ik maak daar nog een topic voor aan Lin )

Savador lag als een ongelukkige ingestortte hoop nog op de grond. In zijn bewusteloosheid besefte hij het natuurlijk niet toen Hatori hem ruw bij zijn nek pakte en hem onvoorzichtig op één van de bedden pleurde. Evenals wat er in de ruimte werd gezegd of wat er gaande ging. Ook zijn gedachtes waren uitgeschakeld. Hij kwam gelukkig wel heelhuids neer op het zachte matras. Enkel zijn arm hing slap buiten de bedrand. De alcohol kon het verlammende effect alleen maar versterken. Hij had niet moeten drinken, dan had hij geen confrontaties gehad met Madeline en was Savador wel zo wijs geweest zijn mond te houden over zijn ongewenste handeling met haar, met dezelfde reden om het te verzwijgen als Norwood. Maar in dronken buien kon je de gekste dingen doen, zo bleek maar weer.

Madeline keek nog steeds naar de grond. Pas toen ze armen om haar heen voelde keek ze op naar Norwood. Ze luisterde naar zijn woorden en beet op haar onderlip die trilde totdat ze bloed proefde. Maar daarna liet ze de tranen stromen. Ze omhelsde Norwood stevig terwijl ze de tranen over haar wangen liet stromen. Ze schokschouderde hevig. Ze veegde nog nasnikkend haar wangen droog toen Norwood met Eyolf ging praten. Ze nam het de wolf niet kwalijk dat hij haar niet meer vertrouwde. Ze zette bijna een stap achteruit toen Eyolf op haar af kwam. Maar toen hij duidelijk liet merken dat hij haar vergeven had, knielde ze voorzichtig bij hem neer. Voorzichtig streelde ze met haar hand over de kop van Eyolf. ''Het spijt me wat je hebt moeten zien Eyolf. Het was nooit mijn bedoeling geweest. Ik had niet moeten drinken, maar ik was zo kwaad dat het toen mijn enige uitweg leek'' fluisterde ze zachtjes tegen het dier.

Eyolf keek naar Madeline met een vriendelijke blik en sloot zijn ogen op het moment dat hij de gevraagde aandacht kreeg. Eyolf merkte dat Madeline enorm dicht bij was en gaf haar een plagende lik in het gezicht. Een zachte blaf was te horen als teken dat ze zich niet meer zo druk er over moest maken. Gebeurd is Gebeurd. Norwood grinnikte. "Madeline? Ik wil wat vragen. Heb je er problemen mee al Eyolf voor een tijdje bij je in de buurt blijft? Ik wil niet dat Savador je teveel lastig valt. Die reactie van hem duid duidelijk er op dat hij het er niet bij laat zitten. En ik wil niet dat je onnodig in angst zit hier..." zei hij kalm. Eyolf keek met opgeheven hoofd en oren richting Norwood. Mocht hij de opdracht krijgen zou hij zich bewijzen tegenover Norwood. Norwood glimlachte en wachtte geduldig af op Madeline's reactie. Norwood liep even naar het bed waar Savador op lag. Hij kneep op een bepaald punt waar Savador weer wakker zou worden. Maar voor Savador echt zou kunnen beseffen waar hij was voerde Norwood weer een spreuk uit. Een plant kwam omhoog en slokte Savador op. Verdween weer terug in de grond waar het vandaan kwam en kwam in het kantoor van Savador weer omhoog. Daar spuugde het Savador weer uit en verschrompelde. Norwood keek naar Madeline. Hij wilde niet dat Savador haar voorlopig lastig viel.