Met een gerust en vermoeid gevoel verliet de wolf de kamer der duisternis. Het werk was eindelijk klaar, Carissa had eens een keer weinig onhandigheidjes gehad en bijna alles was goed verlopen. Behalve toen Carissa wél onhandig was en heel de stapel formulieren van het bureau had laten vallen waardoor ze alles opnieuw konden sorteren. Er zouden eens hoge hoeken voor bureaus uit gevonden moeten worden, er viel altijd wel eens iets vanaf, van een kopje tot een papiertje. Het was vervelend en irritant want je moest steeds bukken of je uitstrekken om het weer op te rapen of opruimen en het gaf alleen maar rommel. Het zou voor beiden in voordeel zijn gezien Carissa minder kans had om dingen er af te gooien en voor Arawn betekende het minder dingen oppakken en aangeven. Hij was tenslotte geen brave huishond die elke ochtend de krant kwam brengen voor het baasje en 's avonds de pantoffels. Als er iets was wat hij verachtte, dan was het dat wel. Hij kon er niet tegen als hij vergeleken werd met een hond of iets in die richting. Wolven daarentegen konden prima, slimme, trotse beesten die wisten hoe een gemeenschap geleid moesten worden. De zwakkeren moesten het zelf maar uitzoeken en het pack moest verder trekken om te overleven. Zo was hij ook ingesteld, er waren uitzonderingen natuurlijk, maar zwakkeren hadden geen plaats voor hem. Al was het zijn broer, die hij niet had, of een ander familielid, die hij niet had, hij liet ze voor dood achter als het moest. Misschien met moeite, maar hij zou het doen.
Zijn gedachtes hadden hem de trap afgeleid, de starende blikken negerend. Je zag niet iedere dag de adviseur van de vrouwe van duisternis rond lopen, en al zeker niet als deze wolf bestond uit schaduwen en rook. Een grauw verliet zijn bek toen iemand hem probeerde aan te raken. Dat hij misschien niet helemaal in het nu was en meer in gedachten verzonken, betekende niet dat hij aangeraakt wilde worden.
Arawn begaf zich naar buiten, waar de zon langzaam overging van zomer naar herfst en waar het al enigszins begon te waaien en wat koeler te worden. De lichtstralen gaven hem een doorzichtige tint en maakte het moeilijk om hem te zien. Het enige wat nog echt opviel was zijn lange schaduw die over het gras uitstrekte. Het kostte hem enige moeite om zijn poten op te tillen en eigenlijk wilde hij gewoon even op een plekje liggen en genieten van de avondzon en even zijn ogen te sluiten. Misschien was dat ook wel het beste idee om te doen.
Hij begaf zich van het grindpad af en het gras was een aangenaam tapijt onder zijn kussentjes. Het verlichtte al meteen de moeite die hij had om te lopen. Zijn gouden ogen hadden zich doelgericht op een klein bomengroepje gericht die half in de schaduw, half in het licht stonden. Oh, wat een verheerlijking dat het was om even gewoon te liggen en niet te werken. Wie had gedacht dat de baan van adviseur zwaar kon zijn. Arawn had het zien aankomen, maar zich er niet zwaar op voorbereid. Desalniettemin stond hij nog steeds klaar om Carissa te helpen, dag en nacht. Hij krulde zich op in de schaduw, waar hij nog wel een beetje zichtbaar was, en sloot zijn ogen om nog even van de laatste buitenminuutjes te genieten.

[Voor Noelani]

Het was fijn om niet langer het geritsel van papier, gehaaste voetstappen of een kleine, binnensmondse vloek te horen. Die geluiden waren nu omgewisseld voor de zachte wind die aankondigde dat de herfst eraan kwam, het late gefluit van vogels en af en toe een opgewekte stem van een leerling. Hij had zijn ogen gesloten en af en toe bewoog zijn oor een beetje als er een klein beestje op landde. De wolf had er een spel van gemaakt om de geluiden die hij hoorde te identificeren zonder ook maar een ooglid te openen. Ook al kon hij geen vogel bij naam benoemen, de schreeuwen van kinderen en het waaien van de wind die de stemmen met zich meedroeg waren al goed genoeg. Gewoon raden welke richting het nu uitkwam. Een tevreden grom verliet even zijn bek terwijl hij nog zijn poten wat uitstrekte en comfortabeler ging liggen. Het leven als adviseur was zwaarder dan gedacht en zeker met Carissa als legendarische magican. Niet dat hij haar niet waardig genoeg vond als iemand voor zo een rang. Ze was gewoon chaotisch en onhandig en dat kon hem op sommige momenten aardig op de zenuwen werken of zelfs irriteren. Maar dat soort gevoelens onderdrukte hij en hij richtte zich op het werk. Dat was wat telde, negatieve gevoelens hoorde het niet te overschaduwen. Daar zouden ze beiden niet op vooruit gaan.
Net op het moment dat de wolf zo in zijn gedachten aan het ronddwalen was en een gemakkelijkere positie wilde aannemen voelde hij iets prikken in zijn zij. Eerst dacht hij dat het gewoon een beestje was, meegevoerd door de wind of gevallen uit de boom waar hij onder lag. Maar toen hij een stem hoorde van dichtbij moest het prikken wel van die persoon, een meisje, af komen. Na de tweede por bewoog hij zijn flank even, alsof hij het beest weg wilde jagen. Arawn opende zijn gouden ogen maar bleef met zijn kop op zijn poten liggen. Hij staarde het meisje aan. 'Jazeker, dankjewel voor het vragen.' Klonk zijn diepe stem vriendelijk terwijl hij haar van top tot teen in zich opnam. Ze zag er volwassen uit, maar de wanneer waarop ze hem gepord had met de stok liet hem meer denken aan een wat jonger iemand. Iemand die op ontdekkingstocht door de wilde natuur ging en alles wat leefde wilde aanraken. 'Mijn excuses als ik een verkeerde indruk wekte. Het is een zware dag geweest.' Klonk hij, ditmaal vooral formeel. Hij hief zijn kop op en ging in een betere positie zitten om het meisje, of de vrouw, aan te kijken. Zijn staart sloeg hij even op de grond wat resulteerde in een paar slierten rook die er van loskwamen en opgingen en verdwenen in de lucht. Eigenlijk had hij niet zoveel zin in een gesprek, het spel met de wind en de stemmen was net zo ontspannend geweest en hij had de hele dag al moeten luisteren en advies geven. Misschien moest hij de volgende keer rechtstreeks naar een plek gaan waar hij wel met rust werd gelaten. maar dat lag natuurlijk ook weer aan hoe hij zich voelde. En op dit moment was zijn spanningsboog niet al te lang om een diep gesprek te voeren. Dus hoopte de wolf maar dat het daar ook niet op zou komen.