Expedition… Het woord klonk al gewoon in haar hoof den ze had er zin in. Even alle gekke dingen vergeten. “Yush!” klonk ze en daar stond ze, in simpele jeans een shirt en haar haren hoog in een staart. Haar zwart wit gekleurde gympen en daar ging ze.

Ze had vele verhalen gehoord over de kerkers… maar dit sloeg alles waardoor ze het echt wilde gaan zien. “hmm..?” Klonk ze zachtjes bij de hoek. Daar stond iemand… Even slikken en dan later proberen? Nee ze zou gaan wachten tot de ander weer weg was gegaan.
Ze zou haar weg weer gaan vervolgen naar de dungeon’s toe. “It was this way..” mompelde het meisje novaans terwijl ze de stenen trap afging, met haar hand aftastte waar ze precies heen moest gaan lopen. ‘het is enkel en alleen zo donker zonder de felle verlichting van buiten.’ Dacht ze na toen ze beneden stond. Als je goed luisterde, wat zij dus ook deed, kon ze van alles horen. Water dat door stenen door sijpelde, of in een plasje vielen. Wat haar ook opviel was dat ze er geen voetstappen of iets klonken naast de haren als ze liep. Langzaam liep ze verder met een klein bolletje in haar handen wat een zachte gloed gaf. Net genoeg om te zien, maar niet om haar te verraden van veraf. Toen ze spontaan wél voetstappen hoorde bleef ze gespannen staan luisteren? Waar was ze eigenlijk in dit doolhof?

Ze was hier in de kelder door de geruchten die ze gehoord had, maar ze had dit gevoel dan ook nooit verwacht. Met trillerige handen liep Syo door. Ze zetten haar stappen zorgvuldig neer want straks hoorde iemand nog. Het kleine bolletje licht in haar handen zorgde ervoor dat ze zelf net aan kon zien waar ze liep. Hierdoor zag zij zelf niets, ze kon niet zien hoe ver de gangenstelsel door ging, maar zo had ze ook geen idee meer waar ze nu was.
Ze was flank nerveus, dus ze lette ook erg op elke stap die gezet werd. Zo merkte ze na een kruising een gekraak op. “W-wie is daar?!” Klonk Syo met een stem van lichte angst. Ze hield het bolletje uit naar achteren, zwaaide het verschillende kanten op en werd met de minuut angstiger. Ze zag niets, hoorde verder niets meer en ze was te angstig nog een stap te verzetten. Met een diepe teug adem probeerde ze zichzelf tot een kalmte te krijgen. “het was waarschijnlijk niets, het was gewoon je verbeelding. Je bent gewoon wat te gespannen… adem in… adem uit…” En zoals ze het haarzelf probeerde wijs te maken zo ging zo ook een paar keer diep ademen voordat ze haar moed weer bij elkaar had weten te krijgen.

Zo stond ze daar kort voordat ze haar route enkele meters begon terug te lopen. Ze schrok ook des te erger dat ze iemand gevonden had waardoor er een hoge gil had geklonken. Ze had zich ook niet eens meer op haar magie gefocust en uit de schrik reactie een sprong naar achteren gemaakt. Zo voelde ze de koude gesteente goed tegen haar rug. “W-Wie ben je?! W-wat doe jij hier?!” Al riep ze het nu zelf vanuit et stikken donker. Ze wist ongeveer nog war de persoon stond en keek die kant dus ongeveer in.