Met een kleine, stille zucht bewoog de lichtelijk bleke dame zich naar de shuttle die haar met open deuren verwelkomde. Nog een keer keek ze achterom, naar haar broertje die samen met zijn vader zijn hand ophief om haar voor de laatste keer uit te zwaaien. Een zwak glimlachje sierde haar gezicht, een brok in haar keel maakte het haar moeilijk om te slikken. Ze ging hen missen, zo verschrikkelijk missen. Nog voordat ze vertrokken was had ze nog even de tijd gehad om het graf van haar moeder te bezoeken, nog voor de laatste keer in een lange tijd een witte roos neer te leggen. Haar broertje zou haar taak overnemen, dat had hij beloofd. Maar haar broertje was meer roekelozer dan haar en ze wist dat hij het wel meer dan eens zou vergeten. Het deed haar pijn. Haar heldere ogen vonden die van haar vader, die haar bemoedigend een knikje gaf, het meisje knikte terug en keek toen naar haar broertje die met een pruillip maar met zijn hand bleef zwaaien. Het deed haar zwak glimlachen. Hoe erg hij haar ook had kunnen irriteren, ze zou altijd van hem houden. Iemand tikte haar op haar schouder, een jongeman wees met zijn hand naar de koffer die ze krampachtig vast hield. Het meisje knikte en overhandigde hem aan de jongen, die er mee wegliep en het ergens bovenin legde naast alle andere koffers. Een fluitje klonk, het was tijd om te gaan. Nog een keer zwaaien en toen dook Asa de shuttle in, de deuren sloten vrijwel meteen achter haar en verbraken de band tussen haar en haar familie.

De reis was voorspoedig, niet al te interessant en vrijwel de hele tijd had het meisje zich geconcentreerd op het boek dat op haar schoot lag. Haar benen over elkaar gevouwen, haar handen hielden het boek vast en haar wenkbrauwen gefronst. Zo heel ver was ze niet gekomen. Het boek was interessant maar haar gedachtes dwaalden continu af naar het perron met haar vader en broertje waardoor ze steeds maar weer dezelfde zin moest lezen om bij het verhaal te blijven. Ze hield van lezen, al vanaf jongs af aan had ze zich ondergedompeld in de boeken die in de bibliotheek stonden. Ze had ze nog steeds niet allemaal gelezen en voor dat ze was vertrokken had ze haar vader gesmeekt dat hij elke maand een nieuw boek moest opsturen zodat ze iets te doen had in haar vrije tijd. Het was voor de eerste keer dat het meisje weg ging van huis voor een lange tijd. Ze ging naar een school nota bene, voor een aantal jaar zelfs. Het zou wennen worden, maar Asa had al het vertrouwen er in dat ze zich op haar plek ging voelen.
Een mechanische stem kondigde aan dat over een paar minuten ze gingen landen. Het meisje was de enige die in de shuttle zat, het verbaasde haar niets. Ze kwam ergens tegen het einde van het schooljaar aan, dan kwamen er niet hordes leerlingen aan. Ze klapte haar boek dicht en wachtte geduldig tot de shuttle met wat trillingen was geland. Dezelfde jongen die haar koffer had aangepakt toen ze vertrok, was bezig om de koffer nu uit te laden en op het perron te zetten. Asa gespte haar riem los, drukte het boek wat dichter tegen zich aan en zette de stap richting de uitgang. Ze voelde hoe nervositeit opborrelde in haar borst. Het kwam allemaal goed, het zou wennen worden, maar het kwam goed. Een zucht verliet haar lippen en ze zette zich buiten neer. Haar koffer stond een eindje verderop. Ze snelde er naar toe om hem op te pakken. Haar vingers maakte hem vliegensvlug open om het boek wat ze zojuist had zitten lezen er in te doen. Vervolgens gleden haar vingers over de stof van haar rokje. Het had een hoge taille waar een shirtje met zwart-witte strepen in gestopt zat. Aan haar voeten droeg ze lage, schone gympen. Haar haren zaten in een losse knot die af en toe op en neer bewoog bij de bewegingen die ze maakte. Ze streek een haar uit haar gezicht en keek rond. 'Juist.' Mompelde ze tegen zichzelf. Moest ze zich nu melden bij het schoolhoofd? Misschien zou iemand haar op komen halen. Asa zette zich neer op het bankje naast haar koffer, misschien was het genieten van de zon ook een optie.

OOC; Voor Syrax

Met de zon op haar bleke gezicht genoot Asa van het warme weer. Natuurlijk, de zorgen waren er nog steeds en ze zouden ook een lange tijd blijven, maar voor nu werden ze even naar de achtergrond gedrukt. Het grote perron en het magische, reusachtige kasteel erachter hadden bijna haar adem doen wegnemen. Haar verbaasde ogen volgden het patroon van de stenen op de grond die om de hoek gingen en uit haar zicht verdwenen. Er waren torens te zien, grote ramen waar het zonlicht op weerkaatste en het leek alsof je zelfs na jaren nog nieuwe gebieden kon vinden in gangen en ruimtes waar je zo gewend bij was. Van de stenen gingen haar ogen naar de reling van waar de shuttle was aangekomen. Erachter strekte zich een grasveld uit, groot en glooiend, afwisselend met wat bomen. Ze ontwaarde wat kleine stipjes die zich bewogen, leerlingen nam ze aan. Achter het grasveld was een bos te zien, dichtbegroeid en Asa maakte een denkbeeldig lijstje in haar hoofd aan wat ze allemaal moest bezoeken. Het bos stond nu op de eerste plaats, het was er vast prachtig om te wandelen. Als de bladeren het zonlicht niet door zouden laten zou het er schemerig en koel zijn. Haar ogen gingen van het bos naar een meer. Wat lag deze school op een prachtige locatie. Voor iedereen leek er wel iets te zijn buiten de school zelf waar ze zichzelf konden zijn. Nogmaals gingen haar ogen naar het bos, waar achter ze kleine rookpluimpjes kon ontwaren, hier en daar leek ze ook een schoorsteen te zien. Dus er was ook nog een dorpje in de buurt. Alle behoeften leken aanwezig, ze zou hier vast een prima tijd hebben.
Het meisje wilde net opstaan toen een schaduw kort over haar een viel en weer verdween. Nieuwsgierig keek ze omhoog. Haar ogen werden groot en haar mond viel ietwat open. Nog nooit had ze zo een beeld gezien als ze nu zag. Een zwart gevaarte, bereden door een jongen, vloog met zwarte, grote vleugels door de lucht. Asa stond op, half verschrikt, half verrukt van het beeld wat ze zag. Deze hele dag zat vol met verrassingen. Onbedoeld streek het meisje haar rokje glad. Met een verschrikt gilletje deed ze een stapje achteruit toen het beest een paar meter verderop landde en de jongen die erop zat er van af gleed. Was dit iets wat normaal was in deze omgeving? Zouden er meer mensen dit soort wezens tot hun beschikking hebben en zouden die ook kunnen vliegen? Daar kon haar Noorse boskat niet tegenop. Of misschien was er een soort stal waar je een rit op een wezen kon maken. De jongen liep wat onhandig in haar richting, correctie, hij struikelde bijna. Zo zorgzaam als ze was deed ze een paar stappen in zijn richting om hem op te vangen, maar de jongen viel gelukkig niet ter aarde. Asa moest even kort giechelen bij zijn woorden. Een goede ijsbreker, ze had hem al vaker gehoord. 'Zeker wel.' Zei ze met een glimlach terwijl haar ogen weer naar het wezen achter hem keken. 'Ik ben Asa,' vriendelijkheid ging voor, het was iets wat ze altijd had geleerd. Het meisje stak haar hand uit bij wijze van begroeting. 'Mag ik vragen wat voor fantastisch wezen je hebt? Ik heb er nog nooit een gezien.' Ze klonk enthousiast wat ze ook was, terwijl haar ogen gretig het beest bekeken. Hoe zou het zijn om daar een ritje op te maken? Om via de lucht alles te kunnen zien?

De jongen stelde zich voor als Syrax, een mooie naam vond Asa. Het klonk bijzonder, daarbij had ze hem nooit eerder gehoord. Ze knikte als bevestiging. 'Aangenaam Syrax,' zei het meisje vriendelijk om ook meteen zijn naam in haar mond te proeven. Hij zag er wat ongemakkelijk uit, wat ze wel kon begrijpen. Hij was tenslotte uit het niets ineens geland op een draak, wat blijkbaar de naam van het wezen was, en had haar eigenlijk aan het schrikken gemaakt. Maar de schrik en angst die Asa eerst in zich had gevoeld had plaats gemaakt voor bewondering en nieuwsgierigheid. Ze had nog nooit een draak gezien. Zouden er meerdere soorten zijn, of kwamen ze alleen in deze vorm? Syrax stelde de draak voor als Dregoe, nog eens een mooie naam. 'Aangenaam Dregoe,' zei ze terwijl ze haar hand opstak en naar hem zwaaide. Asa verwachtte niet dat de draak zijn poot, of hand, zou uitsteken zodat ze die kon schudden. Haar aandacht werd weer naar Syrax getrokken, die uitlegde dat draken vooral op Razen voorkwamen. Het verklaarde voor Asa waarom ze er nog nooit een gezien had. In gedachte zette ze op een denkbeeldig lijstje dat ze Razen moest bezoeken, speciaal voor de draken. 'Maar zijn er dan ook nog verschillende draken, of komen ze alleen een dregoes vorm?' Vroeg ze, haar nieuwsgierigheid kende geen grenzen. Asa knikte op de vraag van Syrax of ze nieuw was. Was dat niet duidelijk dan? Ze was tenslotte uit de shuttle gekomen, die nog steeds op het platform stond, en had een koffer bij zich. 'Klopt,' Zei ze met een glimlach. 'Ik kom van Shadra, mijn vader heeft me hier naartoe gestuurd zodat ik een goede opleiding krijg.' Zoals het nu klonk, klonk het alsof ze hier tegen haar wil in was en Asa besefte dat ook. 'Maar ik vind het niet erg hoor,' zei ze er snel achteraan, 'het is eens iets anders dan elke dag dezelfde muren zien.' Asa loog niet vaak, maar het leek haar niet het beste om zomaar voor een jongen die ze amper, en net pas, kende haar hart uit te stortte over hoe erg ze haar vader en broertje al mistte. Ze hoopte dat de heimwee snel voorbij zou gaan en dat ze in volle teugen van haar school kon genieten. Wat ongemakkelijk staarde Asa naar haar voeten, niet helemaal zeker wat ze moest zeggen. Misschien kwam Syrax nog op een leuk onderwerp.

OOC; sorry voor de laatheid