Donker grijs was de lucht, koud en nat. Het leek wel herfst vandaag. Drake hoorde zelfs in de lucht het rollen van de donder. In de verte zag hij bliksemflitsen door de lucht heen schieten en alles leek grauwer doordat er een waas van wolken voor de zon lag. Hij liep verder door de gang en niet veel later hoorde hij nu duidelijk een rollende donder om het kasteel heen. Drake grijnsde en genoot van dit heerlijke geluid. Prachtig vond hij het, onweer. Tenminste, zolang hij binnen was. Buiten moest je hem nu echt niet zoeken, regen was iets waar hij een hekel aan had. Het was weekend, dus geen lessen en hij moest zelf verzinnen wat hij moest doen. Daarom slenterde hij maar wat rond op de gangen. Net was hij nog bij de grote zaal om eens heerlijk zijn eetlust te bevredigen, dus nu liep hij met een heerlijk volle maag en tevreden grijns over de gangen. Zijn handen in zijn zakken terwijl hij in een soort hupsloopje liep waardoor de capuchon wat meer omhoog drapeerde. Drake kwam in zijn weg langs het lanceringsplatform. Een sadistisch grijnsje verscheen op zijn gezicht toen hij mensen zag rennen met hun koffers, weg van de regen. Met zijn armen op het kozijn keek hij.. genietend. Leuk om die mensen te zien, die zich zo druk maken om niks. Het was maar regen. Toch, kon hij het ook begrijpen, omdat ook hij het niet leuk vond. Opnieuw een harde donder was te horen. Drake spreidde zijn armen bij het felle licht van een bliksemflits. Zomer onweersbuien, wat hield hij er toch van. Drake sprong op een randje van een muur, waar hij met gespreide armen overheen liep en keek naar de rennende mensen. Hmm.. Drake wreef over zijn kin en dacht na. Toch.. was bliksem een element wat hoorde bij vuur. Opeens kreeg hij een leuk idee. Vuur sturen met regen was iets van de moeilijkste dingen in zijn vakgebied. Daarom, laten we het oefenen. Hier? Waarom niet.. Drake sprong van het muurtje af, irriteerde zich zwaar aan de druppels die op zijn kop vielen, maar accepteerde het deze keer. Hij bracht zijn handen bij elkaar, waarna hij ze toen uitelkaar trok alsof er kauwgom tussen zat. Daar tussen begon er zich een licht te ontstaan. Door de regen doofde het. Opnieuw deed hij het, het bleef langer branden. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Nu stuurde hij het naar beneden tegen de grond. Het gleed er overheen als een slang, Drake grijnsde. Sommige mensen schrokken er van en keken Drake kwaad en verwijtend aan. Drake gaf ze enkel een arrogante uitdrukking. Nu hij dit onder controle had klapte hij zijn handen in elkaar, keek naar de lucht waar meer spaceships aankwamen. Hij was nu helemaal doorweekt en baalde daar van. Toch, er was een begin voor hem, een nieuw soort aanval die hij verder wilde ontwikkelen. Opeens trok iets, of iemand zijn aandacht.

Met een zwaar gevoel in zijn hoofd leunde Elliot met zijn hoofd tegen de wand van de shuttle terwijl zijn blik naar buiten gleed. Hij sloot zijn ogen en herinnerde zich weer wat er was gebeurd allemaal. Hij voelde woede door zijn aderen gonzen. Zijn vader had hem de hele tijd voorgelogen. Zijn vader had beweerd dat zijn moeder was overleden door zijn geboorte, maar hij was dit weekend te weten gekomen dat zijn vader haar had vermoord. Hij had haar vermoord omdat ze niet goed genoeg voor hem was, net zoals hij niet goed genoeg voor zijn vader was. Altijd werd hij uitgescholden of kreeg hij wel een verwensing naar zijn hoofd als hij iets verkeerds deed. Dat ze zijn vader hadden opgepakt en hem naar Starshine Academy hadden gestuurd, was maar goed geweest ook. Anders had Elliot zijn strot dichtgeknepen. Hij was pisnijdig op zijn vader, maar voelde zich ook misselijk. Hij had zijn moeder nooit gekend en daar was zijn vader al jaren de oorzaak van. Al jaren loog zijn vader tegen hem. Een getuige had hem dit weekend verklikt. Ze gingen uitzoeken of dat het echt waar was, maar tot die tijd moest zijn vader in de gevangenis blijven. Hij was al langer ingeschreven op de school, maar had pas later moeten gaan omdat hij een datum had ontvangen. Maar nu moest hij dus van de politie sneller gaan omdat er anders niet voor hem gezorgd werd. En waarschijnlijk ook omdat ze bang waren dat hij zijn vader iets aan ging doen. Dit was allemaal zo fucked up. Het ene moment werd hij om iets simpels uitgescholden, het andere moment viel de politie binnen en pakte zijn vader op. Elliot wilde niet weten wat zijn vader met zijn moeder had gedaan om het echt te laten lijken alsof ze aan de bevalling was gestorven. Wie weet had hij wel haar buik of… iets anders opengesneden. Hij werd al misselijk bij het idee en schudde zijn hoofd. Hij moest er gewoon niet meer aan denken hoe fucked up zijn leven was geworden en hoe fucked up het verder nog zou zijn. Alsof hem naar een school sturen iets op ging lossen, zeg! Geërgerd keek hij naar de regen die tegen het raampje sloeg. Hij boog zich naar voren en pakte zijn lievelingsmuts uit zijn koffer. Hij wist ook wel dat het hartje zomer was, maar het regende buiten en hij had geen zin in plakkende haren aan zijn gezicht. Dat zou zijn koppijn niet veel beter maken. Het ergste was dat er ook nog van hem verwacht werd dat hij sociaal deed tegen die leerlingen. Een tikkeltje afwezig wreef hij over het litteken op zijn wang dat hij zichzelf per ongeluk had bezorgd toen hij zijn vader snel een biertje wilden brengen. Hij was gestruikeld, het bier was op zijn vader terechtgekomen en één glasscherf was langs zijn wang gesneden en had een litteken voor het leven achtergelaten. Zijn vader was woedend op hem geworden, maar hij had zijn zoon nog nooit geslagen. Elliot walgde ervan als hij te veel aan zijn vader dacht, dus dacht hij maar aan die ellendige school waar hij naartoe moest. Plotseling landde de shuttle en Elliot stond op om een knal op de knop te geven zodat de deuren open zouden gaan. Met zijn muts strak over zijn hoofd getrokken liep de blonde jongen met de rode ogen naar buiten. ‘Is het interessant?’ snauwde hij een jongen toe die naar hem keek. Hij haatte het als hij aangestaard werd. Ondanks zijn leeftijd was hij nog best klein. Een meter zestig om precies te zijn en dat was kleiner dan de gemiddelde jongen van zijn leeftijd. Stampend liep hij, zijn koffer achter zich aansleurend, langs de jongen en botste met zijn koffer per ongeluk tegen diens been. Maar sorry zeggen? Nee, daar had hij geen zin in.

Drake stond bij de shuttle terwijl de regen tegen zijn wangen tikte. De wolken hoog aan de lucht donker grijs en het water half lauw door de zon van die dag. Hier en daar lagen er plassen water op de grond en rende mensen snel naar binnen. Drake stond er nog steeds en keek met een tevreden glimlach naar een shuttle die net was geland. Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn jas. Zijn rood oranje ogen brandde als kleine vlammetjes triomfantelijk in zijn oogkassen. Het was mooi om te zien, het schijnsel van de school verlichting tegen het natte ijzer van de shuttles. Er kwam stoom vrij en even trilde de grond. Drake had het al velen malen gezien en ook al keren in de shuttles zelf gezeten. Hij haalde een hand door zijn zwarte lokken heen en zinloos schudde hij zijn hoofd waardoor de druppels weg spatte uit zijn haar. Dit hielp natuurlijk niet omdat het nog steeds regende. Hij bleef alleen nog even staan om te kijken naar de shuttle die landde. Het was altijd grappig om nieuwe leerlingen binnen te zien komen. Nu ging de deur er van open en hij zag sommige kleine kinderen lopen, oudere leerlingen en sommige leraren. Zelfs een adviseur met die vreemde vacht en katachtige trekken. Drake vond hem maar vreemd. Zijn oog viel toen op een jongen met een aller schattigst mutsje op. Drake rolde zijn ogen, hij deed Drake denken aan een hamster of iets van die strekking. ‘Is het interessant?’ Drake zijn ogen versmalde en mond trok iets strakker. Een brutale hamster dus. Deze jongen had duidelijk geen idee tegen wie hij het had, maar daar zou hij zeker snel genoeg achter komen. Om het nog erger te maken liep het joch langs hem heen, hij was verbazingwekkend klein vond Drake, waarna hij zijn koffer tegen zijn been aan stootte. Nu beet Drake zijn tanden op elkaar en rolde met zijn ogen. Onverstandige zet jongetje. Drake draaide zich vliegensvlug om en haakte zijn voet rond de enkel van de snotneus. Deze moest zeer zeker vallen met zijn snuffert tegen de natgeregende grond. Drake zette als extra zijn schoen boven op hem en boog zich naar beneden met zijn hoofd zodat de jongen zijn vlijmscherp dreigende stem zou kunnen beluisteren. ''You better watch your steps kid, or you will regret it.'' Drake liet een gemeen lachje horen en bekeek de muts, hij graaide het van de blonde haren af en hielt het vast alsof het stonk en afval was. ''Oh, and I gues mommy gave you a travel gift? How cute.'' Drake smeet het weer naar beneden in een plas waardoor het water opspatte en het ding door water doordrengt was. Misschien had de jongen gedacht dat hij het zomaar had kunnen maken. Dat hij zomaar kon doorlopen zonder reactie, omdat het Drake niet zoveel uitmaakte als hij onderlopen werd. Vast en zeker zou de jongen met diep zwarte haren er geen probleem van maken. Ach.. jammer genoeg had je dan zeer zeker aan Drake de verkeerde. Zijn triomfantelijk gemene ogen keken sadistisch op de blondie neer. ''Klein onderkruispel.'' sprak hij met een vermakelijk grijnsje. Hij liet zijn hand gaan langs zijn kin waar wat baardgroei was ontstaan.

Elliot fixeerde zijn blik op de gang voor hem terwijl hij verder stapte, in zijn hoofd al berekenend hoe hij moest wandelen. Hij had vlak voor hij in de shuttle stapte een rek gezien met folders en een folder over de school waar hij naartoe ging had daar tussen gestaan. Zo was Elliot ook aan een verkleinde plattegrond van de school gekomen die hij kon openslaan. Het waren allemaal kleine lettertjes, maar er was duidelijk met een rode kruis aangegeven waar je vanaf het Lanceringsplatform naartoe moest gaan. Elliot wilde net stilstaan om die plattegrond uit zijn koffer te pakken toen hij iets achter zijn enkel voelde. Hij had geen tijd om te reageren en stak zijn handen uit. Dat brak een deel van zijn pijnlijke val. Hij vloekte toen hij voelde dat zijn broek doorweekt raakte van de natte grond en wilde zich omdraaien, maar een voet hield hem pijnlijk hard op zijn plaats. ‘Go fuck yourself,’ spuugde hij naar de jongen zonder om te kijken. Hij wist dat het de jongen was naar wie hij net gesnauwd had en wiens been hij had geschramd met zijn koffer. Wie moest het anders zijn? Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen van woede toen zijn muts van zijn hoofd werd genomen en voelde even niks toen hij hem in de plas verderop zag liggen. Zijn lievelingsmuts, helemaal doorweekt. Dat zou hem minstens een half uur kosten om hem met zijn fire magic weer op te warmen, laat staan de vieze vlekken eruit te krijgen. Daar ging die eikel voor boeten. Maar eerst moest hij wachten op het goede moment. Het gedeelte over zijn moeder irriteerde hem enorm. Toen hij dan ook nog eens een bijnaam kreeg dat duidelijk op zijn lengte duidde, was hij het zat. ‘As I said,’ siste hij tegen de jongen met opeengeklemde kaken. ‘Go FUCK yourself!’ Hij riep een woordje in zijn zin, draaide zich om en zette zijn handen tegen elkaar. Hij schoot een flinke straal lucht op de jongen af door zijn handpalmen van elkaar te wijken zodat hij onder de jongen uit kon kruipen. Vervolgens rende hij naar voren, haakte zijn voet op dezelfde manier achter de jongen zijn enkel zoals deze bij hem had gedaan en gaf hem een duw. Hij voelde dat de jongen hem ging meetrekken en deed daarom gauw zijn voet weer weg. Hij stampte met de ene voet op de grond zodat hij in de lucht zweefde en kwam sierlijk een eindje verderop weer neer. Hij raapte zijn muts op en bekeek de schade. Hij was gelukkig niet erg vuil geraakt, maar wel doorweekt. Hij ritste zijn koffer open en stak het doorweekte ding gauw weg voordat de jongen er verder schade aan zou richten. ‘Heeft jouw mammie je niet geleerd dat je van andermans spullen moet blijven?’ riep hij kwaad naar de jongen. Zijn rode ogen vlamden woedend op. Als hij boos was, leken zijn ogen wel vuur te schieten en op dit moment was hij zeer kwaad. Dankzij zijn val was zijn hoofdpijn nog erger geworden en dat had hij te danken aan deze stomme eikel. Zijn blonde haren raakten bovendien ook nog eens doorweekt door de regen, maar hij kon zijn air magic wel gebruiken als föhn. Waar hij meer mee inzat was dat dit soort types dachten dat ze de macht hadden en dat ze gebruik konden maken van zijn lengte. Tijd om aan te tonen dat dat niet zo was.

Drake had zijn voeten op de borst van de onbekende jongen staan. De grijns op zijn gezicht was hatelijk en atuulijk had je mensen die de twee bekeken. Niemand deed iets, ze bleven gewoon maar staan kijken naar hoe Drake de jongen onder de duim had en daar natuurloijk al het plezier mee beleefde. Het liet hem goed voelen dit soort dingen, hij had een hekel aan verveling en pesten was echt een vreselijk leuk tijdverdrijf van hem. Daarom bleven de studenten het negeren, bang dat ze ook slachtoffer zouden worden van Drake. Een van de grootste pestkoppen die hier op deze school rond liep. Als een duivel met triomfantelijk hupsje door de gangen, alles in de gaten en vlijmscherpe woorden die menig klein kind deed inkrimpen. Hij had het lef om docenten in het gezicht te spugen, een Legendarische magican voorbij te lopen met een verveelde zucht. Daarbij, iets wat alleen hij en de hoofdmeester mochten weten.. dus de hele school wist het, Drake had ooit Savador raak in het gezicht geramd waar Saf later nog een blauwe plek van op zijn mooie gezichtje had gehad. Tja, Drake had zijn reputatie en de arrogante klootzak was er nog trots op ook. ‘Go fuck yourself,’ Drake draaide met zijn ogen en grinnikte even puur om het gedrag van dit kereltje. Daarna had Drake zijn muts gepakt en weg gesmeten als grof vuil. Leedvermaak was echt wat je het kon noemen en Drake stond duidelijk weer eens te genieten van zijn macht. ‘As I said,’ siste hij tegen de jongen met opeengeklemde kaken. ‘Go FUCK yourself!’ onverwacht vuurde de jongen een luchtstraal op hem af en wist Drake dus dat hij een lucht magican was. Leuk om te weten, data opgeslagen. Drake was lang genoeg verward waardoor de jongen kon ontsnappen. Nu haalde de jongen hetzelfde trucje bij Drake uit met een extra duuw. Door de gladde ondergrond voelde Drake dus dat hij zijn evenwicht verloor. Alleen hij zou niet alleen vallen. Drake wilde de jongen mee trekken, zijn vest grijpen. Dit mislukte echter en Drake kwam tegen de grond terecht. Hij voelde zijn kleren nu nog natter worden en zijn hele wereld was omgedraaid. Op de grond liggend zag hij hoe de jongen met wind weg sprong. Hij draaide zijn ogen, dat kleine misbaksel. Eigelijk gelijk krabbelde Drake weer overeind en keek naar de jongen. Ach.. Drake moest het hem nageven, hij had het lef gehad om het tegen Drake op te nemen. Hij stond met zijn rug naar Drake toe en daarom was niet te zien dat Drake een glimlach op zijn gezicht had staan terwijl hij naar de jongen keek. Er lag vermaak in de ogen van Drake. Eindelijk.. eindelijk na al die tijd, zo lang wachten. Misschien was hij een stuk jonger en.. zelfs kleiner, al had Drake dat nooit verwacht. Met zijn handen in zijn zakken keek hij naar hoe hij zijn muts weg stopte. De ogen van Drake twinkelde van plezier, al kon de vreemde dat niet zien. Eindelijk weer een beetje vermaak in dit gehucht, iemand tegen wie hij het kon opnemen. Ach, Drake was sterker in magie.. maar dit was een opdonder die zich niet op zijn kop liet zitten en dat mocht Drake wel. ‘Heeft jouw mammie je niet geleerd dat je van andermans spullen moet blijven?’ Drake grinnikte even en liep dichter naar hem toe. ''Als ik een moeder zou hebben gehad die dat had gekund...'' Drake stopte even met praten. Niet door emotioneel gedoe, nee echt niet. Dat vlak raakte hem al niet meer. Het was eerder dat hij nu om de koffer heen liep om de vreemde aan te kijken, om te plagen boog hij zich wat. Zijn vurige ogen, vol sluwheid en arrogantie ontmoette die van de blondie. Ze leken wel wat op die van Drake. ''dan had ik toch niet geluisterd.'' zei Drake met een valse grijns. In een paar seconde haalde hij zijn hand uit zijn zak en hield het voor het voorhoofd van de jongen. Hij schoot zijn wijsvinger tegen het voorhoofd aan alsof hij een propje weg schoot, tussen de ogen van de jongen. ''Drake Burned is de naam. Je kunt maar beter oppassen met dat temperament van je, de docenten vinden dat niet leuk.'' zijn ogen versmalde samen met een plezierige grijns bij de laatste komma. Want doelend op de docenten, vermaakte Drake zich wel om dit onderkruipseltje. Hij kon het temperament wel waarderen.

Elliot voelde een lichtelijk gevoel van triomf toen hij merkte dat de jongen zijn evenwicht was verloren en op de grond was beland. Nu was hij niet de enige van wie de kleren doordrenkt waren met regenwater. En niet alleen regenwater, want dankzij de vele voetstappen die hier dagelijks gezet werden was de grond ook nog eens vies. Bijvoorbeeld door een schoen die van te voren in de modder had getrapt en sporen achterliet op de stenen van het lanceringsplatform. Hij zou zijn kleren later wel nakijken. Eerst wilde hij deze pestkop duidelijk maken dat hij het niet apprecieerde als hij uitgelachen werd om zijn lengte. Hij wist dat hij klein was voor zijn zestienjarige leeftijd, maar dat was in zijn ogen nog altijd geen reden om uitgelachen te worden. Hij haatte het dat ze hem als de weerloze, schattige jongen zagen. Vooral meisjes vonden hem schattig. Ze vonden dat hij een leuk uiterlijk had en dat hij gewoon ontzettend op hun kleine broertje leek of zo. Gelukkig was de triomf over zijn schattigheid weer snel voorbij als ze zagen hoe hij écht in elkaar stak. Meestal liften ze hun neus dan in de lucht en liepen ze van hem weg, te gekwetst om verder nog tegen hem te spreken. En dat vond hij prima, want hij vond meisjes maar rare wezens. Ze waren irritant en veranderden snel van stemming. Soms werden ze emotioneel om helemaal niks of voelden ze zich beledigd om echt het kleinste dingetje. Maar dat wilde niet per se zeggen dat hij beter met kerels kon opschieten, want die waren allemaal tegenwoordig zo arrogant. Dachten dat ze alles waren en meenden zich heel wat. Net zoals deze loser. ‘Nee, dat blijkt,’ zei hij op een sarcastische persoon toen de jongen antwoord gaf op zijn vraag. Een vloek verliet zijn lippen toen hij de wijsvinger tegen de jongen tussen zijn ogen zag en voelde verschijnen. ‘Fuck you, Drake,’ bracht hij nijdig uit terwijl hij zijn best deed om de tranen die in zijn ogen sprongen van de pijn terug te dringen. Nadat dat gelukt was, liet hij zijn kille vurige blik die van Drake ontmoeten. Hij moest tot zijn spijtigheid toegeven dat de jongen redelijk interessant was, al was hij een eikel. ‘Maar goed, mijn naam is Elliot Heatvile,’ liet hij er droog op volgen alsof hij niet zojuist tussen zijn ogen was gepitst door deze jongen. Maar die ging hij nog terug krijgen. En snel ook. Drake leek namelijk meer bezig te zijn met het feit dat hij op moest passen voor de docenten met zijn temperament. En dus haalde Elliot uit met zijn vuist naar Drake’s maag. ‘Die kreeg je nog tegoed,’ zei hij. Hij pakte zijn koffer en keek vervolgens om zich heen. ‘En het kan me vrij weinig schelen wat de docenten van me denken. Ik ben hier niet voor mijn lol en als ze niet normaal kunnen doen, zullen ze dat merken ook.’ Zijn ogen keken Drake uitdagend aan alsof hij de jongen echt uitdaagde om daar iets op tegen te hebben. En misschien was dat ook wel zo. Hoewel, hij dacht niet dat Drake het type was dat vriendelijk was tegen docenten. Het leek hem eerder dat de docenten Drake niet zo leuk vonden, maar dat kon hij ook mis hebben. Hij wreef door zijn natte blonde haren terwijl hij naar de kant keek waar hij eigenlijk al een hele tijd op wilde gaan. ‘En als je het niet erg vindt ga ik nu naar mijn etage,’ zei hij luchtig tegen de jongen. ‘Ik heb al tijd genoeg verspild met jou.’ Hij opende zijn koffer en pakte er de plattegrond uit van Starshine. Vervolgens ritste hij zijn koffer weer dicht met een waarschuwende blik op Drake om vooral niks uit te halen en begon de plattegrond te lezen zonder aandacht te besteden aan de jongen naast hem.  

Het was grauw en nat, terwijl je het rollen van de donder hoorde over het terrein. Drake was op zijn snufferd gevallen nadat de jongen hem had omgegooid en hier was hij zeker niet blij mee. Het was echter wel zo dat Drake het grappig vond dat dit jochie hem het lef toonde. Daarom werd hij niet erg kwaad en het enige wat Drake deed was hem een pok tegen zijn voorhoofd aan knallen toen Drake weer tegenover hem stond bij de koffers. ‘Nee, dat blijkt,’ hoorde Drake hem zeggen over zijn moeder. Drake grinnikte en rolde met zijn ogen. De wijsvinger kwam hard aan en Drake grijnsde breed, wat kon hij er toch van genieten om mensen te kleineren en pesten. Toch, bij deze etter was het extra leuk omdat hij er zo grappig op reageerde. ‘Fuck you, Drake,’ Drake schoot in de lach, not impressed. Hij keek de jongen met twinkelende ogen aan terwijl hij even met zijn hand zwaaide bij de opmerking die hij er bij maken. ''Sorry jongetje, ik ben geen pedofiel en al helemaal geen homo, dus droom maar lekker verder.'' zei Drake met een plagerige lach er achter aan. Om het even nog erger te maken woelde hij met zijn hand door het blonde bolletje haar. Echter toen Drake over de docenten begon. ‘Maar goed, mijn naam is Elliot Heatvile,’ Drake knikte bevestigend dat hij het begrepen had. ''Onderkruipsel Elliot dus. Fijne kennismaking.'' zei Drake met een troll face. Hij had hier veel teveel lol in. Toen Drake begon te praten over de docenten had hij even minder goed opgelet en natuurlijk had hij dit ook nooit verwacht. Vanuit het niets belandde er een stomp in zijn maag en Drake trok een naar gezicht. Het deed pijn, maar zo erg ook weer niet omdat Drake trainde. Voor Elliot zou het een plank met vering zijn geweest. Een oehf was echter wel duidelijk te horen. ‘Die kreeg je nog tegoed,’ Drake keek het mannetje met nu half samengeknepen ogen aan. Nog voor hij wat kon zeggen, was deze brutale aap hem al voor. ‘En het kan me vrij weinig schelen wat de docenten van me denken. Ik ben hier niet voor mijn lol en als ze niet normaal kunnen doen, zullen ze dat merken ook.’ Well that's the spirit little boy. waren Drake zijn gedachten en hij sloeg zijn armen over elkaar. Hij vind zichzelf dus duidelijk heel wat hier, nog wel op eerste moment van aankomen. Je kreeg het moeilijk voor elkaar en sommige mensen zou het nooit lukken. Bij de meeste mensen had Drake ze allang voor hun bek geslagen of zelfs de ziekenzaal in gegooid, wat hij zonder blikken of blozen kon doen. Hij was een jongen die er om bekend stond. Echter was deze hier dus nog maar net, dus hij wist helemaal van niks. Geen idee van de reputatie van de jongen die hij zojuist in zijn maag had gestompt. Verbazingwekkend genoeg en tegen alle verwachtingen van scene in; Drake mocht hem. Deze Elliot deed hem ergens aan zichzelf denken toen hij zo oud was, als een rots tegen alles wat hem verteld was en nog dwarser dan een ezel. Drake zag zijn kans schoon om hem alles te leren en Elliot had pit, dat beviel Drake. ''Well, I will see than.'' zei Drake terwijl hij tegen een van de muren aan leunde en op Elliot neerkeek, hij was ruim 20 centimeter groter. ‘En als je het niet erg vindt ga ik nu naar mijn etage,’ zei Elliot luchtig tegen Drake. ''If you know where that even is, good luck with finding it.'' zei Drake, het laatste druipend van sarcasme en vermaak. Dit kasteel was gigantisch, Drake kon zich nog goed herinneren dat hij hier voor het eerst aankwam. De dag dat hij Celia had ontmoet, de eerste persoon die hij hier had ontmoet. Wat een doolhof had het hier geleken. Ondertussen kende Drake elke gang, geheime sluipweg en meest onbereikbare plekken van het kasteel. Hij kon ongemerkt lokalen binnen komen zonder dat iemand dat merkte. ‘Ik heb al tijd genoeg verspild met jou.’ daarna zag hij dat Elliot een kaart uit zijn koffer pakte. Een gemeen lachje verscheen op Drake zijn gezicht. Als een aansteker klik klakte hij met zijn vingers en liet een simpel vlug vonkje overspringen. Over het papier rolde het vuurtje, maar het vormde al snel een tekst. Dark and shadow mean the same thing, but they are actually very different to. Just light a fire to the rose and it will Burn. Drake zijn ogen waren kleine vuurtjes toen hij zag hoe de rest van het vuur zijn kaart weg smolt. ''You might think about that. Realy.. good luck in this school little guy. We shall meet again right? It was a very nice thing to meet you. Call when you are bored.'' sprak Drake met haaiengrijns. Hij trok zijn jas goed en zette de capuchon op met de grote witte rand. Zijn vurige ogen keken nog altijd sadistisch en vol leedvermaak op Elliot neer. Het was zo leuk, zo leuk, zo leuk om deze kleine pesten en Drake had het gevoel dat dit nog lang niet over was. ''I hate being bored.''

Elliot had op de één of andere manier het gevoel dat Drake zich niet echt iets ging aantrekken van zijn waarschuwende blik. Drake was gewoon het type dat graag andere mensen pestte. Maar Elliot had heus wel gezien dat Drake niet had verwacht dat hij terug ging bijten. Dat hij ook werkelijk iets te zeggen had tegen de zwartharige en dat hij indruk kon maken als hij dat wilde. Elliot had ook al gemerkt dat Drake hem bespotte omwille van zijn uiterlijk. En dan met name omdat hij zo klein was, maar waarschijnlijk ook omdat hij dat mutsje droeg. Of misschien was hij gewoon jaloers dat hij niet zo’n mutsje had. Elliot was immers echt niet van plan om te delen met deze griezel. Hij zuchtte en drong de jongen uit zijn gedachten. Vervolgens richtte hij zijn aandacht op de plattegrond. Deze verbrandde echter voor zijn ogen en Elliot zuchtte toen hij de woorden op het papier zag verschijnen nog voordat deze in zijn geheel afbrandde. Hij moest het ding loslaten, want anders zou hij zijn vingers verbranden en die lol gunde hij Drake dus echt niet. ‘Grappig. Heel creatief,’ zei hij sarcastisch. Hij liet het papier vallen, draaide zich naar de zwartharige pestkop en applaudisseerde sarcastisch. Dat deed hij door zijn handen heel traag in elkaar te laten vallen zodat er een zacht geklap ontstond. Hij trapte het vuur wat uit en blies een harde windvlaag zodat het vuur zich via de grond zeker niet verder zou verspreiden. Als dat al mogelijk was met die stenen. Hij begon echt een ferme hekel aan deze jongen te krijgen, maar aan de andere kant had de jongen ook wel iets dat hem interesseerde. Dat hem op de één of andere manier toch naar de jongen op liet kijken, hoewel hij dat pestgedrag absoluut niet apprecieerde. De jongen straalde een dominantie uit waar vele andere jongens jaloers op zouden zijn, maar Elliot wist dat hij, ondanks zijn kleine verschijning, ook een hoop dominantie kon uitstralen als hij dat wilde. ‘Are you leaving?’ vroeg hij met een poeslieve stem. ‘Cause you just burned my plan. Now I don’t know where I need to go.’ Hij fronste met zijn wenkbrauwen. ‘Maar aangezien je zo vriendelijk was om je creatieve energie te steken in het verbranden van mijn plattegrond, ben je vast en zeker ook zo vriendelijk om me naar die etages te brengen?’ Ook al ging zijn stem omhoog, zelfs iemand die slecht kon horen kon horen aan zijn toon dat het geen vraag was, maar een eis. Zijn rode ogen keken Drake daarom ook indringend aan en absoluut niet vragend. Hij had geen extra plan voorzien, want hij had ook niet verwacht dat hij zo’n vervelende jongen zou tegenkomen. Hij had echter ook niet echt zin om in Drake’s gezelschap te zijn, maar hij had ook helemaal geen zin om zijn weg in zijn eentje door het kasteel te gaan zoeken. Bovendien had Drake gemerkt dat hij echt niet kon lachen om zijn streken en had de jongen hem, ondanks zijn maagstoot, niet terug geslagen. Elliot had heus wel gemerkt dat Drake dat het liefste wél wilde doen. Hij vroeg zich dan ook af waarom Drake zich had ingehouden, maar hij nam aan dat hij ooit wel eens teruggepakt zou worden. ‘Ik moet naar de etage voor de Air magicians, maar dat had je vast wel gemerkt,’ zei hij poeslief, doelend op de kleine confrontatie die ze daarnet hadden gehad. Hij nam aan dat als hij Drake vaker ging ontmoeten, dat dat wel meer zou gebeuren in de toekomst. Zijn blik gleed naar de zwartharige jongen. ‘En voor de rest zou ik het zeer op prijs stellen als je gewoon eerlijk zegt dat je graag bij me bent in plaats van het op zo’n pesterige manier te laten blijken. Je maakt er in elk geval geen vrienden mee’ zei hij droog.

Met een grijns keek de jongen naar de blondie. Hij genoot van de irritatie die nu op hem werd afgevuurd. Over vuur gesproken. Drake had de kaart van de jongen laten versmeulen tussen zijn handen en hierdoor grinnikte Drake triomfantelijk. Hoe ging deze jongen hier nou de weg vinden? Die arme schat zou zo gaan verdwalen. ‘Grappig. Heel creatief,’ Drake boog naar hem met de draai van zijn hand als een bedankje voor het 'compliment'. Uiteindelijk bedacht Drake zich om maar te gaan, zodat deze blonde het maar mooi zelf kon uitzoeken. Toen hij wilde weg lopen hoorde Drake onverwacht nogmaals de stem van Elliot, Drake draaide zijn hoofd om. ‘Are you leaving?’ vroeg hij met een poeslieve stem. ‘Cause you just burned my plan. Now I don’t know where I need to go.’ Cute, Drake vond het best schattig dat kleine gezichtje wat deze jongen nu expres trok. Wist de kitten niet waar hij naartoe moest? Mama kwijt? Drake trok er een hooghartig gezicht bij waarna hij geïrriteerd snoof. ‘Maar aangezien je zo vriendelijk was om je creatieve energie te steken in het verbranden van mijn plattegrond, ben je vast en zeker ook zo vriendelijk om me naar die etages te brengen?’ Drake schoot in de lach waarbij het bijna eng was om te horen. Een soort duivelslachje wat je in je nachtmerries hoort, van geesten die zich hoedden in oude huizen en het monster in je kast. Drake deed net alsof hij een traantje weg pikte en haalde een hand door het natte zwarte haar. Het fonkelde in zijn ogen. ''En waarom, denk jij met dat breintje van je, dat ik dat zou doen?'' de valse grijns op Drake zijn lippen sierde zijn gezicht. Hij keek in de dwingende ogen, ogen vol irritatie en Elliot was het duidelijk zat. Hij stond er nu toch echt op dat Drake dat voor hem zou doen. Het was namelijk echt geen vraag geweest, dat had Drake zelf ook wel gemerkt. Elliot wilde hem overtuigen met de dominantie die hij in zich had, het gezag in zijn houding. Drake moest zeggen dat hij het niet zo erg had verwacht uit dat lijfje. Drake sloeg zijn linker arm op zijn buik, waarna hij zijn elleboog er op zette en aan zijn beetje baardgroei krabde alsof hij nadacht. Hij stond een beetje hangend en ongeïnteresseerd terwijl hij neerkeek op zijn geweldige 'vriend'. Dus Elliot dacht dat hij Drake zo even een bevel kon geven, omdat hij dat vond? Misschien had de jongen ergens gelijk en het was ook zeker waar. Alleen, Drake was nog steeds niet van plan om daar aan toe te geven, zo was hij nou eenmaal. Hij had lak aan wat anderen van hem verlangde die niet belangrijk voor hem waren. Hij had lak aan alle leraren en Savador in hoge mate. Elliot wist niet wie hij voor zich had als het ging om dingen afdwingen. Al zou hij op zijn kop gaan staan, veel succes blondie. ''Let me think. ehm.. nope.'' Drake wilde nu ondertussen wel die regen uit, omdat het absoluut geen nut meer had. Hij liep al half weg. ‘Ik moet naar de etage voor de Air magicians, maar dat had je vast wel gemerkt,’ zei Elliot poeslief. Drake liet zijn schouders nu vermoeid hangen, hij werd moe van dit kind. ''Dan ga je naar een school wandkaart toe in een van de gangen! Er staan overal borden nitwit.'' Drake stond nu ondertussen onder het plafond. Hij was de gang binnen gelopen en keek vanuit de deur naar Elliot. ‘En voor de rest zou ik het zeer op prijs stellen als je gewoon eerlijk zegt dat je graag bij me bent in plaats van het op zo’n pesterige manier te laten blijken. Je maakt er in elk geval geen vrienden mee’ Drake keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, deze gast liet hem elke keer weer lachen, tot hij met zijn bovenarm en voorhoofd tegen de deurpost leunde. ''Oh pleaseehh, laat me niet lachen kiddo. Ga je me nu serieus vertellen dat je dacht dat ik je 'leuk' vind?'' Drake deed het gebaar van zijn vingers naast zijn hoofd bij het woord leuk. Hij sloeg zijn armen over elkaar en draaide zijn ogen arrogant. ''Ga toch vliegen vangen.'' er stond een smalend grijnsje op zijn gezicht. Drake keek de jongen aan, die met zijn koffer nog steeds in de regen stond, muts half uit dekoffer hangend. Hij leek wel een verzopen katje. Ach, ging Drake nu echt bijna medeleiden hebben? Hm.. het ws wel zo dat Drake het zelf akelig had gevonden als hij zo zelf was ontvangen anderhalf aar terug. Hij slaakte een gefrustreerde zucht waarna hij met zijn hand naar zich toe gebaarde dat Elliot naar hem toe moest komen. Toen Elliot bij hem stond keek hij de jongen aan, alright than kiddo. ''Okey than. Ik ga je geen nieuwe kaart geven en ik ga je ook niet brengen. Ik vertel je wel dat je deze gang uit moet lopen, drie trappen op en dan die gang volgen. Uiteindelijk kom je bij je afdeling. Voor de rest mag je het zelf uitzoeken. Op die manier leer je het kasteel namelijk veel beter kennen. Ik had helemaal geen kaart toen ik hier aankwam.'' het gezicht van Drake stond nu letterlijk op: ben ik nu eindelijk van je af?' al zou hij deze jongen vrijwel zeker in de gaten blijven houden.

Elliot had eerlijk gezegd geen idee wat er aan de hand was met Drake. Waar was de jongen gebleven die hem eerder zo hard mogelijk had proberen te slaan? Er was nota bene bijna een gevecht tussen hun uitgebroken, maar nu leek het er haast op dat Elliot alles mocht zeggen wat hij wilde zonder dat de jongen kwaad op hem werd. Of misschien werd hij wel kwaad, maar hij uitte dat niet meer door hem van die vervelende klappen te geven. Drake moest weten dat hij niet de enige pestkop was hier. Hoewel Elliot zichzelf niet bepaald een pestkop zou noemen omdat hij het absoluut niet waardig vond om zijn tijd aan zo’n domme dingen te besteden, kon hij wel flink van zich afbijten als dat nodig was. Hij kon gemene streken leveren als hij wilde en Drake had dat net mogen meemaken door die stoot tegen zijn maag. De jongen had hem echter niet teruggeslagen en daar was Elliot nog steeds verbaasd over, want hij had toch echt wel verwacht dat Drake boos op hem zou worden. Op dit moment wilde Elliot enkel dat Drake zou opdraaien voor het verbranden van zijn kaart. Hij zou echt niet ophouden met zeuren en dreigen tot Drake hem persoonlijk naar zijn etage had gebracht. Om eerlijk te zijn moest hij toegeven dat hij Drake wel een persoon vond dat zijn aandacht verdiende en dat zijn interesse wekte. Dat wilde echter niet zeggen dat hij normaal ging doen tegen de jongen. Het zou hem nog een hoop moeite kosten tot hij zijn respect zou winnen en op deze manier zou dat zeker niet het geval zijn. Elliot had dan ook niet echt respect voor veel mensen. Eigenlijk voor helemaal niemand, want zijn vader zat in de gevangenis voor het vermoorden van zijn moeder. Waar moest hij dan nog respect voor hebben, hè? Hij weigerde om gehecht te raken aan één van die achterlijke mensen hier. ‘Ik denk dat niet, ik weet dat,’ zei hij op een arrogante manier tegen Drake, wetende dat deze zijn attitude absoluut niet kon appreciëren. Als Elliot’s gevoel juist was, wist hij wel ongeveer wat Drake voor een jongen was. Zo’n verwend joch dat dacht dat hij overal de baas over kon zijn en dacht dat hij iedereen kon bang maken door zijn verschijning alleen al. Dan was je bij Elliot niet aan het juiste adres. Hoewel hij klein was, was hij zeker niet de tamste van ze allemaal en durfde hij zelfs met trots te zeggen dat hij jongens had bang kunnen maken die minstens twintig centimeter groter dan hem waren geweest. Het was niet het feit geweest dat hij zo klein was geweest, maar wel het feit dat hij hard kon slaan als hij dat wilde. Hij rolde met zijn ogen bij Drake’s opmerking en staarde even in de verte. Hij hoorde de zucht van Drake luid en duidelijk. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij gewenkt werd door de zwartharige, maar haalde zijn schouders op en liep naar hem toe. Hij was verbaasd over het feit dat Drake hem werkelijk de weg uitlegde, hoewel het ook wel eens een verkeerde route kon zijn. Drake kennende zou hij misschien uitkomen bij de Headmaster of bij een groep jonge meisjes die zeker niet gediend zouden zijn van zijn aanwezigheid. Ja, hij zag Drake er echt nog voor om iemand naar de douches van de meisjes te sturen. Drake had hem eerder al last bezorgd, dus waarom zou hij de zwartharige nu wel vertrouwen? Maar aan de andere kant, waarom zou Drake nog verder zijn tijd verdoen? Plus hij klonk redelijk oprecht. ‘En jij denkt dat ik geloof dat je me de juist weg verteld hebt?’ vroeg hij spottend. ‘Na alles wat je me hebt aangedaan, ben ik ook echt de naïeve persoon die dat gelooft.’ Hij lachte Drake in zijn gezicht uit, geen moeite doend om zijn spottende houding tegenover de jongen te verbergen. ‘Nee, ik heb het al eerder gezegd en ik ga het nu nog eens zeggen. Je gaat me netjes naar mijn etage brengen, geen grapjes. Ik vind het feit dat mijn muts vies en nat is geworden dankzij jouw capriolen niet leuk en ik zou het ook niet leuk vinden als ik nu ergens verkeerd uitkom.’ Hij keek Drake strak aan. ‘Bovendien wil ik dit verdomde kasteel niet eens leren kennen en de mensen erin helemaal niet. Als het aan mij had gelegen, was ik hier niet eens geweest.’ Hij balde zijn handen tot vuisten. ‘Dus ik zeg het je nog één keer vriendelijk: breng me naar die etage.’

‘Ik denk dat niet, ik weet dat,’ hoorde Drake de jongen zeggen. Drake versmalde zijn ogen en de gemoedelijkheid waarmee hij de jongen misschien wilde helpen werd al minder. Wie dacht die blondine wel niet dat hij was? Uiteindelijk besloot Drake dan toch de jongen te helpen, dan was hij tenminste van hem af. Elliot liep op hem af en Drake legde hem heel simpel uit hoe hij het beste kon lopen, dit was echter een omweg maar hij kwam uiteindelijk wel waar hij wezen moest. Hij hielp, maar Drake was natuurlijk Drake en zou nooit iemand honderd procent helpen door wie hij was uitgescholden of gestompt. Drake had als tegenworp zijn kaart verbrand en nu zou Elliot een nieuwe moeten aanvragen wat een gedoe was. De jongen had nog niet in de gaten dat hij nu al door Drake in de penarie zat omdat morgen waarschijnlijk al zijn lessen begonnen en hij dan niet wist waar hij naartoe moest. Maar dat was een sluw iets waar Elliot waarschijnlijk later pas achter zou komen. ‘En jij denkt dat ik geloof dat je me de juist weg verteld hebt?’ Drake haalde zijn schouders op met een nonchalante grijns. ‘Na alles wat je me hebt aangedaan, ben ik ook echt de naïeve persoon die dat gelooft.’ Drake boog zich wat naar voren. ''Ach gos.. heb ik je zoveel aangedaan kid? Is je leven zo vreselijk? En dan toch niet, dan zoek je het maar lekker zelf uit.'' Drake was al van plan om weg te lopen. ‘Nee, ik heb het al eerder gezegd en ik ga het nu nog eens zeggen. Je gaat me netjes naar mijn etage brengen, geen grapjes. Ik vind het feit dat mijn muts vies en nat is geworden dankzij jouw capriolen niet leuk en ik zou het ook niet leuk vinden als ik nu ergens verkeerd uitkom.’ Drake keek de jongen verveeld aan en raakte nu langzamerhand geïrriteerd. Het duurde Drake te lange. Net was hij nog lief geweest, maar Elliot moest niet zijn geduld op de proef stelen. ‘Bovendien wil ik dit verdomde kasteel niet eens leren kennen en de mensen erin helemaal niet. Als het aan mij had gelegen, was ik hier niet eens geweest.’ Hij balde zijn handen tot vuisten. ‘Dus ik zeg het je nog één keer vriendelijk: breng me naar die etage.’ Drake zijn blik was niet vriendelijk meer, er stond hoge spot en arrogantie op zijn gezicht. Ergens zat er ook dreiging in zijn houding, Drake rechtte zijn rug en verlaagde zijn wenkbrauwen. ''Vriendelijk?'' Drake lachte Elliot nu letterlijk uit. ''Ik zou niet zo hoog van de toren blazen jongen, ik mag je nu nog.. hou dat zo.'' in Drake zijn stem lag iets donkers en dreigende. Hij was snel omgeslagen, maar dat was door een grote fout van Elliot, denken Drake te kunnen commanderen. Drake had er sowieso een hekel aan en dat het nu een onderkruipsel was, gaf Drake even extra het gevoel te laten zien wie hier hoger stond. Tenminste, zo dacht Drake er altijd over. ''Ik ken elke steen, elk persoon en heb geen vrees voor de hoogste hier op school. Als jij denkt, klein lelijk onderkruipsel, dat je mij de baas kunt zijn. Droom lekker verder en zoek het zelf uit. Ik maak gehakt van je, bezorg je de meest gruwelijke nachtmerries en kan er voor zorgen dat je deze school écht gaat haten.'' Drake spreidde zijn hand en liet een van zijn schaduw tentakels uit de grond komen die Elliot om zijn middel en keel greep. Er zat een behoorlijke kracht in. ''So you better watch out for me and be the cute little guy you seem to be, but of course you are not and your past might be tragic.'' Drake spoog een rochel tegen de grond voor Elliot zijn voeten, zijn ogen brandde vuur. ''But just so you know kid, that is a common thing in this school. So don't even think you are so special because boehoe, you have a special thing. Get out of my way, be against me, or follow me. But don't cry afterwards, I warned you because I can make your life a real living hell.'' Opeens begon Drake heel sadistisch te lachen met een haaiengrijns. Hij was beschut, liet de tentakel extra pijnlijk knijpen en keek hem met fonkelende ogen aan. Tot het stopte, er een grote schaduuw verscheen waar Drake in stapte en samen met de tentakel verdween Drake ook.

- Drake topic out