Een traan drupte over haar wang. Ze veegde hem weg, keek uit het kleine raampje van de shuttle en zuchtte. Waarom was ze in godsnaam zo stom geweest om hem te vertrouwen terwijl ze wel had kunnen weten dat het allemaal te perfect was om waar te zijn? Ze had wel kunnen weten dat Drake haar zou dumpen. Ze wreef haar betraande wangen droog en leunde met haar hoofd tegen het raampje. Duvel en Layla had ze expres achtergelaten op Starshine. Ze zou overmorgen toch weer terug zijn, want dan begonnen haar lessen weer. Ze had Kailee proberen te zoeken om hem over het nieuws in te lichten, maar had hem niet kunnen vinden. Ze besefte dat hij iets had gezegd over naar Erd gaan voor zijn tante en bedacht zich dat hij daar dan wel zou zijn. Ze vond het alleen een vreselijk idee dat zijn tante de buurvrouw van haar broer was, maar wat was de kans dat Andrew wist dat ze vandaag dicht bij hem zou zijn? Juist. Niet groot. De shuttle stopte op Erd en Alyssa veegde haar wangen droog. Als Kailee hier zou zijn, zou hij het al moeilijk genoeg hebben met het nieuws te vertellen aan zijn tante. Ze moest maar wachten tot ze terug in de shuttle naar Starshine zouden zitten. Een beetje afwezig liep het meisje de shuttle uit toen de deurtjes open gingen. Het was een korte wandeling van tien minuten en Alyssa voelde de spanning in haar maag groeien naarmate ze meer stappen naar haar huis zette. Haar straat doemde al op in de verte. Ze keek naar het huis waar haar broer woonde en dacht er even aan om een zijstraatje te nemen zodat ze langs de andere kant aan zou komen, maar bestrafte zichzelf meteen met het feit dat ze niet zo paranoïde moest doen. En dus liep het meisje langs haar huis naar die van de buurvrouw. Net toen ze daar wilde aanbellen, hoorde ze de deur van haar huis met een klap opengaan. Het volgende moment voelde ze twee handen rond haar mond. ‘Kai…’ Ze voelde een schop tegen de achterkant van haar kuiten toen ze probeerde te roepen om hulp. Andrew sleurde haar zo mee naar binnen. Alyssa stampte op de vloer en een steen verscheen onder hun waardoor Andrew haar moest loslaten. Ze draaide zich om en wilde hem een stamp geven, maar de vuist in haar gezicht had ze niet zien aankomen. Met een misselijkmakende klap viel ze op de grond, recht met haar rug tegen een tafel. Daarop stond een glas en dat viel, samen met haar, op de grond. Een van de scherven boorde zich in haar onderarm en met een schreeuw probeerde ze hem eruit te halen. Andrew ging op haar zitten, pinde haar tegen de groot en liet zijn handen via haar benen omhoog glijden. Alyssa gromde, maar ze had geen tijd om zichzelf te vervloeken over het feit dat ze haar lievelingsjurkje had aangetrokken. Ze pakte één van de scherven die op de grond lagen en stak deze naar voren, recht in zijn schouder. Andrew schreeuwde het uit en sloeg met zijn vuist recht in haar gezicht. Hij ging op haar buik zitten en bleef met zijn vuisten op haar inbeuken, maar Alyssa trok haar knieën naar voren en raakte hem recht tegen zijn achterwerk. Ze beet hard op zijn onderlip toen hij haar probeerde te zoenen op deze manier en gaf hem een kopstoot. Die was echter zo fel dat ze er zelf ook niet goed van werd en het bloedverlies uit haar onderarm hielp ook niet echt mee. ‘KAILEE!’ gilde ze uit alle macht. God, ze hoopte dat hier een raam openstond of zo! ‘Kop dicht. Niemand komt je redden,’ snauwde haar broer en opnieuw liet hij zijn handen over haar been glijden. Hij trok een deel van haar jurk kapot en Alyssa wilde opnieuw aanvallen, maar hij greep haar polsen vast en hield deze boven haar hoofd. Daarna liet hij een andere hand naar boven glijden en probeerde hiermee haar borst aan te raken. ‘Nee!’ krijste Alyssa, wiens neus ondertussen hevig aan het bloeden was en wiens wang bont en blauw zag van Andrew’s vuisten. ‘Kop dicht!’ snauwde Andrew en hij sloeg haar harder met zijn vuist in zijn gezicht. Met zijn andere hand duwde hij de nog half in haar onderarm stekende scherf dieper in haar vel en Alyssa voelde dat ze dadelijk het bewustzijn ging verliezen. ‘Nee,’ fluisterde ze zachtjes. Ze drukte haar benen tegen elkaar toen Andrew’s hand weer naar boven gleed. Dit was het dan. Nu zou heel haar leven een hel worden.

Alyssa hoorde Andrew ziekelijk lachen toen hij met zijn vingers over haar slipje gleed, maar voor hij verder nog iets kon doen, ging zijn gewicht opeens van haar af. Alyssa kon wel janken van opluchting dat Kailee daar was. Ze wilde de jongen duizendmaal bedanken, maar dat ging niet echt in deze situatie en dat besefte ze zich maar al te goed. Het zwartharige meisje keek bang met haar blauwe kijkers toe hoe Kailee de scherf uit haar arm trok. Ze kreunde zachtjes omdat het pijn deed, maar Andrew’s vuisten tegen haar gezicht hadden haar verdoofd gemaakt van de pijn en de schrik. Ze beet op haar onderlip toen Kailee zijn shirt moest kapot maken om haar wond te kunnen verzorgen. ‘Kailee, nee,’ fluisterde ze nog voor hij wegging, maar hij had haar niet gehoord of wilde haar niet horen. Ze moest haar arm boven haar hoofd houden en voelde dat het reepje stof dat hij om haar arm had gedaan al meteen doorweek raakte door het bloed. Het glas had vast enkele aders doorboord. Daardoor gutste het bloed er sneller uit. Ze wist dat ze medische hulp zou moeten krijgen voor het geïnfecteerd zou raken en het dan misschien verlamd zou raken of erger zou worden. Ze kon er nu al nauwelijks iets mee. Ze voelde haar hart in haar keel zakken bij het idee dat het volledig verlamd zou zijn. Haar gezicht viel nog wel mee. Ze vermoedde dat ze enkel wat blauwe plekken had en dat haar neus bloedde. Haar rug deed ook behoorlijk veel pijn en ze zou vast een paar blauwe plekken over haar lijf hebben door de val op de grond. Ze probeerde haar arm te bewegen, maar het ging met geen mogelijkheid. Ze keek naar beneden, naar haar lievelingsjurk. Andrew had de stof gescheurd tot halverwege haar bovenbenen. Zo leek de jurk een beetje op de jurk die ze had gedragen toen ze was gaan zwemmen met Kailee. Jeetje, wat leek die vredige tijd lang geleden, zeg. Ze voelde dat ze bijna ging flauwvallen van bloedverlies. Ze zag ook dat Andrew zich wanhopig probeerde te verweren tegen Kailee. Ze moest de blauwharige jongen helpen, anders zou het helemaal mislopen. En dus boog het meisje haar gewonde arm. Het was een probleem dat het haar stuurarm was. De arm waarmee ze het beste haar magie kon beheersen. Ze verbeet de pijn en de zwakte van haar spieren, haalde haar arm naar boven en liet de grond trillen. De glasscherfjes kwamen omhoog en met een snelle gooibeweging van haar arm kwamen ze naar voren. Een daarvan boorde zich in het oog van Andrew. Deze liet Kailee met een schreeuw los en viel achteruit. Hij hield zijn hand tegen zijn bloedende oog en Alyssa zakte versuft onderuit tegen de tafel waartegen ze leunde. Andrew lag kermend op de grond, zijn hand tegen zijn oog gedrukt. In elk geval dacht hij nu niet meer aan Kailee aanvallen en dat was de missie die zij had proberen te bereiken. ‘Kailee!’ riep ze zo hard mogelijk naar hem, maar haar stem was enkel een schorre fluistering. Ze keek peinzend naar haar bloedende arm. De arm was harder gaan bloeden omdat ze het had bewogen en kracht had gezet zodat ze haar magie kon beheersen. Ze moest medische hulp krijgen en wel meteen. En toen wist ze het. Ze moest Jack bellen. Vermoeid probeerde het meisje overeind te komen. Haar spieren werkten niet mee, maar ze dwong om ze toch mee te laten werken. Ze kwam overeind, maar niet van harte. Door te veel bloedverlies voelde ze zich duizelig. Ze wilde langs Andrew lopen om naar de telefoon te gaan, maar hij hield haar tegen door haar enkel vast te grijpen. Met een harde gil viel ze op de grond, recht op haar gewonde arm. ‘Auw!’ riep ze huilend uit en ze probeerde Andrew een trap te verkopen. ‘Kailee, ga naar de telefoon!’ siste ze tegen hem. ‘Zorg dat je Jack kan bereiken. Hij staat in ons telefoongeheugen.’ Ze keek hem zwakjes aan. Haar stem was niet meer dan een schor gefluister en ze wist niet of hij het had gehoord boven het kermende geluid van Andrew die nog steeds bezig was met zijn oog. Zijn grip op haar enkel versterkte en hij probeerde haar naar zich toe te trekken, maar zij had wegens te veel bloedverlies niet eens meer fut om terug te vechten. Haar enige hoop was nu dat Kailee Jack zou bellen en dat het allemaal voorbij zou zijn.

Alyssa schrok zich dood toen ze de vingers van Andrew over haar been voelde gaan. Ze gingen van haar onderbeen naar haar bovenbeen toe. Ze probeerde zich om te draaien om hem een fikse trap te verkopen, maar haar spieren wilden niet mee werken. Het leek net alsof ze in één of andere shock was verkeerd of zoiets. Haar arm deed ongelooflijk veel pijn en ze vermoedde dat de verlamming van haar lichaam grotendeels daarvan de oorzaak was. Ze beet op haar onderlip toen Andrew’s vingers opnieuw haar kruis probeerde te raken, maar zo ver kwam hij niet eens. Zijn vingers verkrampten en Alyssa zag waarom. Op andere momenten zou ze het grappig hebben gevonden dat iemand een paraplu tegen zijn hoofd kreeg, maar nu kon ze er absoluut niet mee lachen en was ze Kailee ontzettend dankbaar voor zijn hulp. Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze haar voet probeerde op te tillen om Andrew nog een trap te kunnen geven, maar het lukte niet. Het kalmeerde haar slechts voor een kleine procent dat Kailee Jack had kunnen bereiken. Ze zouden komen. Zij zou gered worden. ‘Nee!’ gilde ze toen Andrew de overhand kreeg op Kailee nadat deze hem op de grond had gehouden. Ze zuchtte opgelucht toen ze de politie binnenkwam. Het geneerde haar een beetje dat een man haar kwam helpen, maar hij leek erg professioneel te zijn en wierp geen enkele blik tussen haar benen terwijl hij naar haar gescheurde jurk keek en haar wond inspecteerde. ‘U heeft het recht om te zwijgen. Alles wat u zegt of doet kan tegen u gebruikt worden in de rechtszaal,’ hoorde ze een scherpe stem tegen Andrew zeggen. Deze was verwensingen naar Kailee aan het roepen en bij haar om hulp aan het smeken, maar geen haar op haar hoofd dacht er aan om haar te helpen. Ze keek de agent bang aan. Deze suste haar vriendelijk, nam haar arm vast en wenkte zijn collega. Een andere collega bekommerde zich om Kailee. ‘Het had erger kunnen zijn,’ zei Alyssa trillerig op Kailee’s vraag en ze lachte naar hem, maar haar lach klonk niet van harte en de tranen brandden weer achter haar ogen. ‘Dit moet gehecht worden,’ klonk algauw de conclusie en ze trok wit weg. De agent wilde weggaan, waarschijnlijk om iemand te halen zodat deze haar wond kon verzorgen, maar Alyssa pakte zijn arm zacht vast. ‘Wat gebeurt er nu met mijn broer?’ De agent zijn mond viel een tikkeltje open, waarschijnlijk omdat hij niet verwacht had dat haar belager haar broer zou zijn. Zijn blik gleed geschokt van haar kapotte jurk naar haar betraande gezicht en daarna toonde het voor even geen emotie meer. ‘Jullie krijgen waarschijnlijk een brief aan met de datum wanneer jullie naar de rechtszaal moeten komen zodat er kan beslist worden wat er met je broer gedaan wordt. Ook zou het fijn zijn als er getuigen gevonden kunnen worden.’ Hij glimlachte vriendelijk naar haar, knikte en vervolgens kwam er een ambulancebroeder naar haar toegelopen. Nadat Alyssa had gesmeekt dat ze hier verzorgd wilde worden omdat haar vader en jongere broer zouden komen, had de man toegegeven en zijn EHBO-kit erbij gepakt. Alyssa keek expres de andere kant op toen ze gehecht werd en greep Kailee’s hand vast. ‘Ik zou niet weten waar we die getuigen vandaan halen. De meesten van de getuigen zijn vrienden van hem en die gaan hem echt niet verraden,’ sprak ze wanhopig tegen hem. Het was voornamelijk dat ze met hem praatte om zichzelf van de pijn af te leiden. Ze wist dat het wel even kon duren voordat Jack en haar vader hier zouden zijn. Ze was benieuwd wanneer ze naar de rechtszaal zouden gaan. Vermoeid liet ze haar hoofd naar achteren zakken en probeerde niet op de naald te letten die keer op keer weer in haar huid ging. Gelukkig was ze verdoofd geweest, anders was ze vast flauwgevallen. Het duurde niet lang voordat de ambulancebroeder de hechting er in had zitten en met een klein verbandje zorgde hij er voor dat het op zijn plek bleef. Alyssa legde haar hoofd vermoeid tegen Kailee’s schouder aan. ‘Ik durf straks echt niet meer alleen te slapen,’ fluisterde ze een tikkeltje beschaamd tegen hem. Ze probeerde haar kapot gescheurde jurk zo veel mogelijk naar beneden te trekken. Ze haatte Andrew.

Voor het eerst sinds de gebeurtenis kon ze weer oprecht glimlachen toen Kailee zijn woorden sprak. ‘Je laat me altijd beter voelen. En je bent lief,’ sprak ze zachtjes tegen hem. Ze wilde dat ze hem kon vertellen over Drake, maar dat wilde ze nu niet doen. Niet nu die agenten er waren en haar jongere broer met haar vader zou komen. Dan zou haar broer al helemaal boos worden. Hij was namelijk erg beschermend over haar en het feit dat Andrew haar zowat uitgekleed had zou hem vast gedesoriënteerd doen voelen. Ze beloofde zichzelf dat ze het tegen Kailee zou zeggen als ze weer terug waren op Starshine. ‘Ik wil bij jou blijven,’ zei ze op een resolute toon. Ze wilde niet op een gang met allemaal meiden en jongens slapen waarvan er een paar haar kamer binnen konden komen. Ze deed de deur van haar kamer nooit echt op slot omdat ze haar honden had, maar dit maakte de situatie anders. Van Kailee wist ze dat hij nooit iets zou proberen bij haar en dat ze gewoon tegen hem kon slapen zonder dat hij daar meteen iets van zou denken. Het boeide haar op dit moment ook niet veel of de Hoofdmeester dat goed vond. Ze had al vaker meegemaakt dat er een paar meisjes naar de slaapzaal van de jongens slopen om bij hun vriendjes te kunnen zijn en van hun had ze ook nog nooit gehoord dat zij straf kregen. Ze knikte naar Kailee, pakte zijn hand aan en ging trillerig naar een stoel toe. Ze besefte dat ze een klein deeltje van haar kleding nog hier had liggen en besloot dat Kailee’s tante haar wel kon helpen met omkleden. Niet dat ze dacht dat Kailee het niet kon, maar… ach, hij zou het vast we begrijpen dat het voor haar nu nog te moeilijk was om zo door een jongen aangeraakt te worden. Het duurde niet lang voordat de tante van Kailee langskwam en het eerste wat ze deed was hun in een omhelzing nemen. Daarna, nadat Alyssa gefluisterd had of ze mee kon helpen met omkleden, had deze haar zowat de trap op gesleurd en stonden ze nu voor haar kledingkast. Alyssa wees een jurkje aan dat haar aan haar jongere broer Jack deed denken – omdat ze het jurkje van hem had gekregen – en de tante van Kailee hielp haar mee met omkleden. Alyssa voelde zich al iets beter nu ze het zwart met witte jurkje aan had. Het was een knielange jurk waarin de kleuren zwart en wit in verschillende patronen in elkaar overgingen. Het uiteindelijke symbool dat werd afbeeld was een soort van draak. Een stoer jurkje dus. Net iets wat ze nodig had om zich wat zekerder over zichzelf te voelen. De tante van Kailee hielp haar terug om de trap af te komen en ze voelde tranen achter haar ogen branden toen ze Jack in de deuropening zag staan. ‘Jezus,’ bracht hij uit terwijl hij zijn armen opende. Ze wierp zichzelf erin en begon tegen zijn schouder aan te huilen. Hij wreef door haar haren. ‘We krijgen die zieke eikel wel, Alyss,’ mompelde hij. ‘Maar zo te zien ben je gered.’ Er klonk een glimlach door in zijn stem en Alyssa veegde haar ogen af. Ze pakte Kailee’s hand en glimlachte. ‘Pap, Jack, dit is Kailee. Kennen jullie hem nog?’ Haar vader glimlachte in plaats van iets te zeggen dankbaar naar hem en gaf de jongen een dankbaar knikje. Hij was waarschijnlijk te emotioneel om te praten en knuffelde zijn dochter even. ‘Ik eh… ik ga naar het politiebureau. Ik wil mijn zoon spreken. De agent stelde het voor,’ zei hij en Alyssa knikte begrijpend. Haar vader drukte een kus op haar hoofd, draaide zich om en ging naar buiten zodat Kailee, Jack en Kailee’s tante overbleven. ‘Vertel me wat er precies gebeurd is,’ sprak Jack. En dus begon Alyssa maar met de uitleg…

Alyssa glimlachte naar de tante van Kailee toen deze het had over warme chocomelk voor haar zetten. Ze gaf een kort knikje ten teken dat ze dat wel een goed idee vond en liet haar rug wat meer tegen de leuning rusten. Jack was naast haar komen staan en wreef ondertussen over zijn nek. De uitleg had hem geduizeld en Alyssa greep zijn hand vast. Ze schudde zacht met haar hoofd naar Kailee ten teken dat ze daar niet aan wilde denken. Als Kailee er niet was geweest, had ze het gevecht vast en zeker verloren. Dan was ze terug naar Erd gegaan en dan was hij het toch wel te weten gekomen, maar dat zou niet hetzelfde geweest zijn. Dan zou hij bovendien zichzelf nog eens slecht voelen omdat hij er niet voor haar was. Ze durfde echter te wedden dat als ze eenmaal weer samen onderweg naar Starshine waren dat ze het wel van hem zou horen. Waarom ze niet naar hem toe was gegaan en waarom ze zo stom had kunnen zijn. Ze wist zeker dat ze die preek wel kon verwachten. Hij had haar immers zijn hulp aangeboden. En zij was ook naar hem opzoek gegaan, hield ze zichzelf voor. Ze was naar Erd gereisd omdat ze Kailee wilde opzoeken bij zijn tante. Ze had dit niet zelf uitgelokt? Of wel soms? Ze twijfelde opeens aan haar eigen. Had ze Andrew een onverwacht teken gegeven zodat hij dit met haar kon doen? Had ze hem hier toe uitgedaagd? ‘Het was ook niet echt dat we tijd hadden om daar aan te denken,’ zei ze tegen Kailee. Haar gedachten vlogen misschien een heel andere kant op, maar ze kon nog wel redelijk volgen wat er gezegd werd. Ze legde haar hoofd vermoeid tegen Jack’s schouder aan, want ook hij had een stoel genomen om naast haar te komen zitten. ‘Ik had alleen nooit verwacht dat mijn broer zoiets zou doen. Maar het was dus al schijnbaar langer aan de gang,’ zei haar broer en deze keer keek hij haar een tikkeltje beschuldigend aan. Het zwartharige meisje wierp haar betraande blauwe ogen beschaamd op de grond. ‘Ik durfde niet te zeggen,’ fluisterde ze. ‘Had dat toch maar gedaan,’ sprak hij zuchtend. Daarna stond hij op om naar buiten te gaan. Ze wist dat het hem te veel werd en dat hij het zo niet bedoelde, maar toch deed het haar pijn. Ze glimlachte voor de schijn naar Kailee’s tante en Kailee zelf waarna ze een slok nam, maar de brok in haar keel maakte het haar haast onmogelijk om het door te slikken. Oh ja. Kailee’s vraag. Nu herinnerde ze het zich pas weer. ‘Ja. Eentje heet Dave en nog eentje heet Jared. Maar ik weet niet waar ze wonen,’ zei ze zuchtend. Op dat moment hoorde ze een stem buiten. Ze draaide zich om en keek naar Jack die met een jongen aan het praten was. Ze schrok en greep Kailee’s hand vast. ‘Dat is D-Dave,’ stotterde ze tegen hem. De jongen leek echter niet van plan om haar aan te vallen of iets in die richting. Hij stapte naar binnen en keek haar haast verontschuldigend aan. ‘Jeetje, Alyssa. Ik weet dat ik in het verleden fout tegen je ben geweest, maar nu is Andrew wel heel ver gegaan. Ik zag die politiemannen en wist dat het gebeurd was. Eh…’ Hij wreef over zijn achterhoofd en Alyssa volgde even niet meer. Dat wat gebeurd was? Terwijl ze de ene hand van Kailee vasthield, trok ze de andere weg en balde deze tot een vuist. ‘Ja, nou, zie je…’ Dave haalde diep adem. ‘Wij hadden met Andrew een weddenschap gemaakt met tot hoe ver hij zou gaan met je te treiteren. We waren dronken, oké? We hadden nooit gedacht dat hij…’ Hij hield op toen hij Alyssa’s ontstelde gezicht zag. ‘Maar ik ben van gedachten veranderd. Ik wil je helpen. Ik heb iets over een rechtszaal gehoord en ik wil graag komen getuigen. Mijn moeder en ik vinden dat dat wel het minste is wat ik voor je kan betekenen.’ Ze had echt geen idee hoe veel ze nog meer zou aankunnen. Schijnbaar was Andrew’s uitspatting van daarnet deels veroorzaakt door zijn zieke geest en deels door een weddenschap die drie dronken jongens blijkbaar met elkaar hadden gesloten. Ze keek Kailee vragend aan. Jack was inmiddels weer naar buiten gelopen en Alyssa kende hem goed genoeg dat dat was omdat hij de jongen niet verrot wilde slaan. Ze beet op haar onderlip en keek de jongen voor haar aan, niet wetend wat ze nu moesten doen.

Alyssa beet op haar onderlip toen Kailee voor Dave ging staan. Die reactie had ze wel half en half verwacht. Als ze ook maar half zo stoer was als Kailee, had zij dat waarschijnlijk ook gedaan en was zij nu diegene die voor zijn neus stond. Maar deze gebeurtenis maakte haar bang en wantrouwend tegenover iedereen buiten Kailee, haar vader, Jack en de tante van Kailee. Ze knikte zenuwachtig naar Dave toen deze, duidelijk onder druk gezet door Kailee, zijn excuses aanbood. Het klonk echter niet alleen dat hij het deed omdat hij zo half en half bedreigd werd door Kailee om het te doen. Het klonk ook alsof hij het meende en dat zorgde voor een klein sprankje van hoop. Ze schrok toen Kailee naar de keuken beende, maar zijn tante achtervolgde hem al en Alyssa vond het niet nodig om daarbij te zijn. En dus wierp ze een blik op Dave die haar aankeek. Ze voelde zich ongemakkelijk om met de jongen alleen in de woonkamer te zijn, maar gelukkig stond Jack buiten en die hield hun nauwlettend in het oog. Ze zag een goedkeurende glimlach om zijn gelaat glijden toen zijn ogen Kailee volgden en ze besefte dat hij Kailee mocht omdat deze haar beschermde en dat duidelijk ook liet merken. Ze besloot om de eerste maanden maar niks over Drake te vertellen. Zijn ogen ontmoetten die van haar en hij wendde zijn blik af. Waarschijnlijk was hij nog steeds boos omdat ze niks had gezegd en een tikkeltje sip wierp ze haar blik op de vloer. ‘Wanneer is die rechtszaak?’ vroeg Dave opeens. Alyssa haalde haar schouders op. ‘We krijgen er een brief van aan.’ Dave liep naar haar toe nadat ze dat had gezegd en Alyssa trok geschrokken haar armen naar zich toe. Hij suste haar, stak een briefje toe en Alyssa nam het, na een korte aarzeling weliswaar, aan. Het bleek een briefje met zijn telefoonnummer te zijn en Alyssa gooide het achteloos op tafel neer. Ze draaide zich om toen Kailee weer tevoorschijn kwam en kon het niet laten om licht te glimlachen toen ze zijn woorden hoorde. Ze wist wel dat ze op hem kon rekenen. Ze kon altijd op hem rekenen. Ze ging Jack en haar vader maar niet vertellen dat ze bij hem had geslapen en dat ze dat de komende weken waarschijnlijk nog meer ging doen. Bij Drake hoefde ze al geen veiligheid te zoeken, want daar was ze nog steeds woedend op. Kailee was zowat de enige bij wie ze die veiligheid kon vinden, want Gavriil vertrouwde ze nog niet genoeg om hem dit al te vertellen. ‘Hij begrijpt het, Kailee. Het is oké,’ zei ze glimlachend tegen de blauwharige jongen. Dave haalde zijn schouders op. ‘Je hebt mijn nummer. Bel me als het zover is,’ zei hij enkel en hij draaide zich om om weg te gaan. Alyssa kwam langzaam overeind. Ze voelde zich vermoeid en wilde doodgraag naar huis. En dus keerde ze zich naar Kailee. ‘Zullen we maar weer terug naar Starshine gaan? Ik ben echt doodop,’ sprak ze haast smekend. De tante van Kailee leek zich niet in dit gesprek te willen mengen en stond op om haar mok naar de keuken te brengen. Jack kwam nu echter wel binnen en legde een hand op haar schouder. ‘Ja, dat moeten jullie maar doen. Pap en ik regelen hier verder wel alles. We zullen ook contact opnemen als we iets van die rechtszaak horen,’ zei hij. ‘Voor het geval jullie die brief op de één of andere manier niet aankrijgen,’ voegde hij er haastig aan toe toen hij het gezicht van zijn zusje zag. Alyssa draaide zich om en knuffelde hem voorzichtig zodat ze haar arm geen pijn zou doen. Hij drukte zacht een kus op haar hoofd en sloeg een arm om haar heen terwijl hij over haar rug wreef met zijn hand. Ze deed haar best om niet te huilen en trok zich terug voordat er dadelijk weer tranen zouden ontsnappen. Jack glimlachte naar haar, gaf Kailee een goedkeurend knikje en gaf hem nog gauw een hand, waarna hij zich omdraaide en vertrok. Hij zwaaide naar hun en stak zijn handen in zijn zakken waarna hij weg wandelde. Alyssa keerde haar aandacht naar Kailee en keek hem vragend aan, wachtend of dat hij wel wilde vertrekken of nog hier wilde blijven.

Alyssa keek een tikkeltje beteuterd naar de grond. Ze had heus wel gezien dat Kailee zich niet goed voelde. Wat normaal was, want zij voelde zich ook niet goed, maar hij had haar glimlach genegeerd en leek echt in een boze bui te zijn. Kwam dat omdat Dave zijn nummer aan haar had gegeven? Zonder dat Kailee het zag propte ze het briefje gauw weg. Ze had niet echt iets om het weg te steken, dus stak ze het maar in haar gymp. Ze was blij dat ze gympen had aangetrokken en geen ballerina’s op dit moment. Een tikkeltje onzeker zijnde volgde het zwartharige meisje hem nadat ze een kort knikje had gegeven op zijn vraag. Ze trok de deur achter zich dicht en keek naar het huis dat afgezet was door agenten. Hier wilde ze voorlopig niet meer komen. Ze achtervolgde Kailee naar zijn huis, sloeg haar armen over elkaar heen en leunde tegen de muur. Ze keek een beetje ongemakkelijk weg toen ze een gesprek begonnen, maar wist waar het over ging en keek Kailee aan. Daar moesten ze het toch nog eens een keertje met hun tweeën over hebben, want ze had het gevoel dat ze iets miste hier. Ook besefte ze pas één minuut te laat dat hij graag nog tijd had willen doorbrengen met zijn tante en dat zij dat nu van hem afgenomen had. Ze beet op haar onderlip en keek naar de grond. De tante van Kailee kwam naar haar toe vlak nadat Kailee Alyssa gewenkt had om weg te gaan. Alyssa glimlachte dapper naar de vrouw. Deze boog zich voorover en drukte een kus op haar wang. Ze keken allebei naar Kailee en Alyssa trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik praat wel met hem,’ beloofde ze de vrouw. ‘Zorg maar eerst dat je dit een plaatsje kunt geven en dat je jezelf beter voelt. Hij trekt wel bij,’ zei de vrouw tegen haar en knipoogde. Alyssa glimlachte waardoor er kuiltjes in haar wangen tevoorschijn kwamen, knikte naar de vrouw en liep vervolgens achter Kailee aan. Ze gaf een kort knikje naar hem zonder echt te weten dat hij een vraag had gesteld en daarmee dus ook zijn vraag indirect beantwoordend. Zij had bijna al haar spullen al op Starshine liggen. Slechts enkele jurkjes en broeken waren er hier nog. Maar Alyssa dacht er niet eens aan om weer terug dat vreselijke huis in te gaan. Ze zou het vermijden. Zo snel ze kon verliet ze de straat en dacht na over wanneer de volgende shuttle vertrok. Ze besefte zich dat die binnen een paar minuten zou vertrekken. Gelukkig was het niet ver meer. Het duurde dan ook niet lang tot het tweetal de shuttle bereikten en er in konden gaan zitten. Net op tijd, want de deuren sloten zich al. Ze wist uit ervaring dat de reis niet al te lang zou duren. Voor een moment zat ze een eindje van Kailee af, maar dat was vooral om hem een beetje af te laten koelen. Ze keek uit het raampje, liet haar hoofd tegen de zijkant van de shuttle botsen en zuchtte heel zachtjes. Ze wist dat hij het niet leuk vond als ze hardop zuchtte en ze hoopte dan ook dat hij het niet gehoord had, want ze wilde hem niet meer irriteren. Na een paar minuten stond ze voorzichtig op, liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Ze trok haar knieën naar zich toe, ging dichter bij Kailee zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Gaat het?’ vroeg ze zachtjes aan hem en ze legde haar hand op zijn been. Ze had verwacht dat ze het eng zou vinden om lichamelijk contact met hem te hebben, maar het kalmeerde haar eerlijk gezegd enorm. Ze wilde hem over Drake vertellen, maar durfde na heel dit gedoe niet meer. Er was al te veel gebeurd. ‘Kailee,’ zuchtte ze zachtjes. ‘Dat nummer… dat Dave me gaf…’ Ze beet op haar onderlip. ‘We hoeven het niet te gebruiken. Ik kan hem ook gewoon weggooien als je dat beter vindt. Maar hij is onze getuige.’ Ze sprak het voorzichtig uit omdat ze hem niet wilde irriteren en ze sloeg haar ogen neer om zijn kille blik te ontwijken. Ze vond hem een beetje eng als hij zich zo gedroeg. Het was iets heel anders dan de vrolijke Kailee die zij kende. Maar ja, wat was er nu dan ook om vrolijk over te zijn? Juist, niet veel.

Dit was niet leuk. Zijn gedrag. Het was niks om mee te lachen en ze wilde zich nu het liefste verbergen. Ze wist dat ze dat niet kon en dat ze deze gewoon moest uitzitten. Ze schrok toen hij begon met antwoorden, maar zijn toon klonk helemaal niet alsof hij het begreep. Het klonk eerder geërgerd, geïrriteerd dat ze er weer over begon. Zo kwam het op haar over en het meisje richtte haar blauwe ogen ook op de grond. ‘Oké,’ fluisterde ze en ze haalde haar schouders op. Normaal gezien zou ze wel een giftige opmerking hebben terug bedacht of toch tenminste met hem in discussie zijn gegaan. Ze hadden wel eens meerdere discussies gehad en het was altijd afgelopen geweest als ze elkaar zagen en zij emotioneel werd. Dan losten ze het weer op en dan was het ook voorbij, dan praatten ze er nooit meer over. Maar dat waren van die kleine simpele dingen geweest. En ook van die kleine dingen. Dit was zeker niet klein en al helemaal niet simpel. Bij het gedeelte over het vriendjesgedoe voelde ze een lichte steek, hoewel ze niet goed kon plaatsen waarom dat was. Misschien omdat ze bij een vriendje dacht aan Drake? Ja, dat zou het vast wel zijn. En Kailee’ botte woordkeuze en botte toon was ook niet echt iets om vrolijk van te worden. ‘Nee,’ fluisterde ze op zijn vraag. Nee, hij zag er inderdaad niet uit alsof het met hem ging. Ze haalde haar hand weg toen hij zijn knieën naar zich toetrok. Ze schoof een beetje opzij zodat haar hoofd geen contact meer maakte met zijn schouder. Langzaamaan schoof ze weg en klemde haar handen om het bankje van de shuttle heen. ‘Dat je Dave niet mag had ik al gezien,’ sprak ze en deze keer merkte dat er weer wat kracht terug kwam in haar stem. Ze had er genoeg van. Ze stond op, ging aan de overkant zitten en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze klemde haar kaken op elkaar omdat haar onderarm ruw contact maakte met haar buik, maar het kon haar niks schelen. Kailee had haar deels gekwetst door zo bot te doen. Hij had vroeger ook al wel eens bot gedaan, maar niet op zo’n extreme manier en ze had hem ook nog nooit geweld zien gebruiken tegen iets dat niet van hem was. En dat duidde duidelijk op dat tuinhekje. ‘Ik zal er niks meer over vragen, hoor,’ sprak ze op een kalme manier en ze merkte dat haar stem ook kortaf begon te klinken. Jeetje. Ze moest wel nog slapen bij hem straks. Hoewel… zou ze deze niet beter uit kunnen zitten? Een dagje zou toch niet het verschil maken? Maar de gedachte aan een lege kamer met schaduwen overal en haar honden die liever buiten sliepen waardoor ze dus niet bij haar zouden zijn, maakte haar vreselijk bang en gaf haar een gedesoriënteerd gevoel. Ze schatte dat de rit naar Starshine ongeveer nog een half uur zou duren. Een half uur waarin ze ruzie kon maken met hem, kon zwijgen en weg kon kijken of stilletjes kon gaan zitten te janken. Ze koos voor het eerste. Ze wist dat als hij kwaad was dat hij er sneller dingen uit zou flappen en dat gaf haar weer de kans om wat meer te weten te komen over wat hij op Erd bedoelde met zijn opmerking die voor zowel haar als voor de tante van Kailee vreemd overkwam. ‘Jij bent niet de enige die het moeilijk heeft, hoor,’ vloog ze tegen hem uit. Het deed haar pijn om zo tegen haar te spreken, maar hij deed ook de hele tijd bot. En het was voor een goed doel. Ongeveer. Jeetje, wat een vreselijke gedachte, zeg. Haar vriend kwaad maken voor een goed doel. Of om iets uit hem te krijgen. Ja, dan vond ze de laatste beschrijving beter. ‘En die trap tegen dat tuinhekje was ongehoord. Je tante doet echt alles voor je. Ik vind dat je haar zo niet moet behandelen en haar spullen zeker niet,’ siste ze hem toe. Ze zonk haar tanden in haar onderlip bij het idee hoe hard hij tegen haar zou kunnen uitvliegen en hoe een pijn dat wel niet zou doen, maar ze hield zichzelf continu voor dat dit de enige oplossing was. ‘En je weet best dat je verdorie geen ja-knikker hoeft te zijn in mijn buurt. Als er iets is dan zeg je dat gewoon, maar dan ga je niet zo’n gedrag vertonen.’ Haar stem trilde merkbaar en Alyssa voelde dat haar handen ook trilden. Ze voelde dat er een hysterische huilbui zat aan te komen, maar ze hield zich sterk. Voor hem.

Het was uit de hand aan het lopen want Alyssa had afstand genomen en was niet veel later opgestaan om vervolgens tegenkver hem in de shuttle te gaan zitten. Goed, dacht hij nors, dan heb ik mijn persoonlijke ruimte terug. Ze zei op een kalme manier dat ze er al niets meer over zou vragen en goedkeurend bromde de kerel wat. Ja, wat een topplan. Als ze nu gewoon eens haar lond even kon houden zodat hij na kon denken. Ze klonk haast net zo kortaf als hem. Goed, hij was niet de enige met een slecht humeur dus. Dit kon nog leuk worden. In stilte staarde hij (nog steeds) naar de grond terwijl hij af en toe lichtjes zijn ogen oprichtte maar het vertikte om Alyssa aan te kijken. Zijn gedachten dwaalden weer af en hoe erg het ook was wat er net gebeurd was, hij vond het zalig dat er even stikte was. Het was hem veel te druk geweest en als Alyssa niet in de kamer had gezeten bij haar thuis had hij Dave vast een klap verkocht. Jammer genoeg was dat hiet gegaan door Aspen en Alyssa. En natuurlijk die flikken buiten het huis. Plots klonk haar stem weer waardoor hij knipperde maar nog steeds niet opkeek. Dat zou toegeven zijn en dat wou hij niet. Hij was niet zwak. 'Get over it' bleef weerklinken in zijn hoofd maar hij duwde het weg. Wat Alyssa zei zorgde dat zijn bloed begon te borrelen. Dat ze zo tegen hel uitvloog maakte hem pisnijdig, al wist hij dat hij net zo grof geweest was. Ze had gelijk. Hij was niet de enige die het moeilijk had. Maar hij vond dat hij het wel het moeilijkst had. Voor hij echter wat kon zeggen ging ze verder over dat stomme tuinhek van zijn tante. En over zijn tante zelf. Nu keek Kailee wel op en hij ging zelfs rechtstaan. Hij balde zijn vuisten en kneep zijn ogen tot spleetjes. Net toen hij zijn mond wou openen zei ze dat hij geen ja-knikker moest zijn. Dat was de druppel. Hij legde een vuist tegen elk van zijn slapen en ging door zijn knieëen. "Hou op!" riep hij kwaad. "Bemoei je niet met mijn tante en met wat ik doe met wiens spullen!" Hij ging weer rechtstaan en merkte op dat hij bleker was geworden door de woede en frustratie. Hij staarde een seconde naar zijn spiegelbeeld en deed toen een pas korter naar Alyssa. "Je hebt geen idee wat ze voor me doet", ging hij verder en zijn stem brak halverwege de zin. Door de woede bewoog hij zijn lippen actiever bij het spreken en zijn lip begin terug te bloeden. "Je denkt dat je weet wie ze is en hoe onze relatie ligt maar dat weet je niet, Alyssa. Helemaal niet!" Ze was er niet bij toen hij zonet tegen zijn tante sprak. "Je weet niet eens wat Aspen zei toen ik haar over Ricky vertelde", grimaste hij. "En je weet jiet hoe serieus ze is als ze mijn moeder Vanessa noemt!" Hij sloeg met zijn vuist tegen de wand van de shuttle en bleef even moeilijk ademend zo staan. Wat probeerde ze? Hem razend maken? Ze was goed bezig. Hij ging voor Alyssa staan en ging door zijn hurken zodat hij haar in de ogen kon kijken. Als ze daar niet in kon zien hoe kwaad en gekweld hij was, dan was ze of niet aan het opletten, of ze was vreselijk slecht met mensenkennis. "Ik ben verdomme geen ja-knikker." Hij ging terug rechstaan en plofte op zijn stoel neer. "Ik kan heel erg goed nee zeggen. Wil je een voorbeeld? Nee, Alyssa, je mag niet in mijn bed slapen vannacht." Hij kneep zijn ogen samen en probeerde reactie uit te vissen. "Nee, Alyssa, ik ga je niet helpen bij de rechtzaak." Hij keek haar een minuut zwijgend aan en zuchtte toen diep. "Ik haat je. Natuurlijk help ik je en natuurlijk mag je blijven slapen", mompelde hij voor hij weer kil ging doen. Natuurlijk haatte hij haar ook niet echt, ze was zijn beste vriendin. "Maar doe niet alsof je me kent. Ik bleef die nacht dat ik je tegenkwam niet enkel op om jou te bewaken. Ik kon niet meer slapen, ja? En ik ben niet mager omdat ik train, maar omdat ik geen hap eten door mijn keel krijg!" Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en maakte een gefrustreerd geluid. "Wat is je doel, Alyssa? Me gek krijgen, me kwaad krijgen? Dat wil je niet", siste hij. "Ik ben niet meer het lieve, onschuldige Kaileetje van toen. Ik ben ook gegroeid en volwassener geworden." Kailee ging op de grond zitten en gebruikte de stoel op een manier als rugsteun. "Ik ben geen onschuldige puber. Ik ben niet zo'n voorbeeldig persoon zoals jij. Wat mensen over me roddelen is grotendeels ook waar." Hij keek even kwaad weg. "Ja, ik ben een roker. Ja, ik stal al wat. Ja, ik ben die bi-kerel die soms liever jongens ziet dan meisjes. Ja, ik ben geen leuke gesprekspartner en vooral: Ja, ik ben niet bang van problemen oplossen met mijn vuisten." Hij ging weer op zijn stoel zitten. "Wat moet ik met jou? Je maakt me pisnijdig en ik wil niet eens schelden in jou bijzijn." De kerel bleef even stil. "Zodra we op de Academy zijn denk ik dat ik tijd nodig heb voor mezelf om af te reageren." Er was amper een kwartier om dus de reis zou nog wel even duren. "Bedankt, Alyssa", zei hij met een trilling in zijn stem, veroorzaakt door woede en verdriet. "Geweldig van je om me over de lijn heen te duwen." Hij was ovder zijn lijn heen, hij was razend en het zou even duren voor hij kalmeerde. Dat hij geen Raziaan was verbaasde hem soms echt, met zijn gedrag.

Alyssa zag aan de bewegingen van Kailee dat het haar gelukt was. Ze had hem kwaad gekregen, maar ze voelde zich daar geen greintje blijer om. Ze vond het vreselijk voor hem dat ze dit had moeten doen, maar anders kreeg ze nooit wat uit hem. Bij hun eerste ontmoeting op Starshine had hij al veel over zichzelf verteld en hadden ze veel bijgepraat, maar ze had heus wel gemerkt dat hij dingen ook achterhield. Dingen die hij liever voor zichzelf hield. Toch was het misschien niet haar beste idee geweest om hem kwaad te maken in een ruimte waar ze moeilijk uit kon ontsnappen. Ze kon natuurlijk de knop indrukken om die deuren te openen, maar dat zou haar dood worden. En een keuze tussen haar dood of deze uitbarsting van Kailee uitzitten… tja, laten we zeggen dat haar keuze snel gemaakt was. Ze liet hem doen. Ze liet hem tegen haar uitbarsten, maar ze moest eerlijk toegeven dat zijn woorden haar ontzettend veel pijn deden. Ze probeerde hem onafgebroken aan te kijken, maar ze schrok toch toen hij zei dat ze niet in zijn bed mocht slapen en dat hij ook niet mee ging naar die rechtszaak. ‘Dat is jouw keuze,’ probeerde ze zo luchtig mogelijk te zeggen, maar vanbinnen had ze het gevoel dat ze geen lucht meer kreeg. Ze had hem nodig. Ze kon niet zonder hem. En dat ze dat nu pas in een shuttle besefte nadat ze hem ongelooflijk kwaad had gekregen op haar, hielp ook niet bepaald. Ze voelde haar ogen vol water schieten toen hij zei dat hij haar haatte. Ze keek opzij en de tranen begonnen te stromen toen hij verder vertelde. Ze had gekregen wat ze wilde, maar waarom voelde ze zich dan zo miserabel? Oh ja, omdat ze ruzie had met hem en dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ze wilde gewoon lol met hem kunnen maken of op zijn minst gewoon een fatsoenlijk en normaal gesprek met hem hebben, maar hoe was dat mogelijk als dat niet ging zonder dat ze hem over het randje duwde? Maar ze had het gevoel dat ze nu op moest letten. Ze knikte rustig toen hij zei wat hij allemaal deed. Dat hij bi was bleef nog het meeste bij haar hangen, hoewel ze niet goed wist waarom. ‘Oké,’ fluisterde ze. ‘Dat klinkt redelijk.’ Ze richtte haar ogen naar de grond en voelde ze weer waterig worden. Het probleem was dat als ze begon te huilen haar neus ook nat werd en dat ze dan één groot snotterend geval werd. Niet echt iets om bij te zitten dus. Ze wreef met de andere kant van haar hand het nat van haar neus weg terwijl ze haar wangen nat voelde worden van de tranen. ‘Kailee,’ sprak ze na zijn waterval van woorden. Op een paar dingen na had ze nog niet veel gezegd. Ze voelde zich echt zo ellendig nu. Ze twijfelde even alvorens op te staan en naar hem toe te lopen, maar deed het toch. Ze keek hem aan met haar betraande ogen en snoof even zachtjes. Jeetje, wat haatte ze deze situatie. Ik haat je galmde de woorden door haar hoofd, maar ze probeerde om er niet aan te denken. ‘Ik…’ Ze haalde diep adem. ‘Ik deed het met opzet. Je kwaad krijgen, bedoel ik.’ Ze wist hoe dom dit over moest komen voor hem en dit was waarschijnlijk niet iets dat hem zou kalmeren. ‘Maar niet voor de reden die je nu denkt. Ik wil je niet kwaad maken om je te kwetsen of om je miserabel te laten voelen. Want als jij je klote voelt, voel ik me ook zo.’ Haar stem sloeg over. Ze wreef haar tranen weg, liet even haar tanden in haar onderlip zinken en keek hem daarna weer aan. ‘Als mensen boos zijn, zeggen ze vaak dingen die hun al langer dwarszitten. Ik wilde te weten komen wat er met je aan de hand was zodat ik je kan helpen, Kai, snap dat dan!’ Ze begon weer te snikken en deed haar best om het in te houden, maar het probleem met haar en huilen was dat haar ademhaling onrustig werd en dat het net leek alsof ze geen adem meer kreeg. Ze haalde diep adem en veegde haar wangen droog, maar de woorden van Kailee bleven in haar hoofd ronddwalen en bleven steken in haar hart veroorzaken. ‘Ik hou van je, Kai,’ mompelde ze. ‘En ik kan het niet verdragen als jij je vreselijk voelt. En als ik het er dan uit moet krijgen door ruzie met je te maken of door je over de lijn te duwen, dan is het maar zo. Ik wil gewoon dat je je goed voelt bij me. Dat is alles.’ Ze pakte zijn handen even vast, maar liet ze daarna los. Snel en behendig boog ze zich naar voren en drukte een kus op zijn wang alvorens zich gauw weg te trekken. Ze wilde hem niet bozer maken dan hij al was. ‘Maar ik begrijp natuurlijk dat je nu pissed off bent op me en dat je tijd nodig hebt om die razernij kwijt te raken. Daarom zal ik vannacht wel alleen slapen.’ Ze voelde haar hart in haar keel zinken bij die woorden en voelde de angst opkomen, maar er was geen andere mogelijkheid. Ze stond op, liep weer naar de andere kant van de shuttle en ging zitten terwijl ze haar hysterische huilbui zo goed mogelijk probeerde te onderdrukken. Wat natuurlijk maar amper lukte. Great.

Alyssa schrok toen hij opnieuw uitviel. Deze keer was het echter best wel positief. Zo te zien wilde hij niet dat ze alleen ging slapen. Dat was logisch, want dat wilde ze zelf ook niet. Ze wilde het liefste tegen hem in slaap vallen. Dat voelde toch het veiligste aan voor haar. Zijn aanwezigheid stelde haar gerust. En dan mocht hij nog zo veel tegen haar uitvallen als ze wilde, maar de dag dat ze zijn aanwezigheid niet meer apprecieerde, zou nog lang op zich moeten wachten. En de dag dat ze zich niet meer veilig bij hem voelde zou ook nog lang op zich moeten wachten, want hij was zowat de enige op Starshine waar ze zichzelf echt veilig bij voelde. Daarom voelde ze zich ook redelijk stom omdat ze ruzie hadden gemaakt. Een ruzie die zij veroorzaakt had, maar hoe had ze er anders voor kunnen zorgen dat hij zou spreken? ‘Net zei je nog dat je me haatte,’ kon ze niet laten om uit te brengen en ze wreef haar wangen gauw weer droog. ‘Mij ook,’ zei ze en ze legde haar hoofd tegen de zijne aan. Ze concentreerde zich op zijn geruststellende geur en voelde haar hard kloppende hart eindelijk wat kalmeren. Een ruzie met Kailee hebben was gewoon eng, maar ze wist dat hij haar nooit pijn zou doen. Fysiek dan toch, want met woorden had hij haar wel gekwetst. Maar dat had zij ook bij hem gedaan, dus daar moest ze hem niet op aankijken. ‘En ik zal proberen om ervoor te zorgen dat ik het de volgende keer op een andere manier uit je krijg. Ik was ook fout, Kai,’ sprak ze zachtjes tegen hem. Ze durfde nog steeds niet goed om hem aan te raken, want ze was bang dat hij haar weer zou afwijzen en dat wilde ze niet. Ze grinnikte toen ze zijn woorden hoorde. ‘Zegt diegene die net gezucht heeft,’ sprak ze plagerig. Ze haalde haar hoofd van zijn schouder af, glimlachte naar hem en stond vervolgens op. Ze sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze naar het raampje van de shuttle liep. Ze zuchtte opgelucht toen ze zag dat de shuttle dadelijk ging landen. Ze wilde zich net omdraaien om dat aan Kailee te melden toen ze een figuur verderop opmerkte. Hij had precies dezelfde gelaatstrekken als Andrew en even beet ze op de binnenkant van haar wangen om haar schreeuw van angst in te houden. Haar hart begon gejaagd te kloppen en ze balde haar handen tot vuisten toen de jongen zich omdraaide, maar het bleek Andrew helemaal niet te zijn. Alyssa keek even naar de grond en voelde zich stom omdat ze zich zo aanstelde. Ze draaide zich om en keek Kailee aan. ‘We gaan l…’ Ze kon haar zin nog niet uitspreken of de shuttle landde al. Met het gevolg dat Alyssa haar evenwicht verloor en naar achteren tuimelde. Recht op Kailee zijn schoot. Ze had het grootste gedeelte van de val kunnen voorkomen door één arm naar achteren te strekken. Deze had contact gemaakt met het bankje en had haar val voor een deel afgeremd, maar ze hoopte dat Kailee nu niet al te veel pijn had. Haastig kwam ze overeind, voelde blosjes op haar wangen komen en gaf een klap op de knop van de deuren om deze te openen. ‘Herinner je eraan om altijd te gaan zitten als een shuttle gaat landen,’ zei ze over haar schouder tegen hem. Normaal gezien zou ze zich doodgelachen hebben om zichzelf, maar nu wilde ze eigenlijk alleen nog maar zo snel mogelijk wegwezen hier. Ze wilde zich omkleden, zich op Kailee’s bed nestelen en gaan slapen. Maar haar grommende maag en haar pijnlijk kloppende arm weerhielden haar ervan. Ze zag een paar nieuwsgierige ogen naar haar arm kijken en naar Kailee’s gezwollen kaak, ging naast hem lopen en greep zijn hand paniekerig vast. ‘Kunnen we ervoor zorgen dat we iets te eten mee naar boven kunnen nemen?’ mompelde ze tegen hem. ‘Ik voel me ongemakkelijk.’

Alyssa voelde zich al iets gekalmeerd door Kailee’s aanwezigheid. De blikken op hun waren echter nog steeds vervelend en het meisje wenste dat ze dat verband niet had om haar arm en dat Kailee’s kaak er niet uitzag alsof deze net was bewerkt met een vuist. Ze vond al die aandacht niet prettig, maar Kailee leek meer dan haar bezig te zijn dan met al die aandacht die aan hun geschonken werd. Het zorgde ervoor dat ze onwillekeurig moest glimlachen. Ze had echt geluk met zo’n vriend als hij. Ze was ook wel vrij opgelucht dat hij instemde met haar plan en dat ze het eten dus op hun kamer kunnen opeten. Correctie: zijn kamer. Jeetje. Voelde ze zich daar nu al thuis of wat? ‘Goed idee,’ zei ze en ze knikte. Ze grinnikte toen hij vroeg of hij haar Alyss mocht noemen. ‘Alleen jij en Jack mogen dat. Bovendien noem ik jou toch ook Kai?’ sprak ze en ze gaf hem een plagerige knipoog. ‘Ja, het komt goed,’ beaamde ze. Nu moest ze nog proberen om het te geloven, maar dat zou wel komen. Deze nacht ging vreselijk zijn. Ze wist dat ze de komende nachten nog vaak geplaagd ging worden door nachtmerries, maar de eerste nacht was altijd het ergste. Het meisje drukte een zachte kus op zijn wang, liet hem los en gaf hem een knikje ten teken dat ze elkaar dadelijk weer zouden zien. Ze sprintte naar de etages toe, rende de trap op en koos ervoor om eerst naar haar kamer te gaan. Ze wilde zich omkleden, want dit jurkje deed haar te veel aan thuis denken. Ze smeet het jurkje ergens ver weg in de kast, pakte een short en een oversized trui en deed deze snel aan. Haar bruine benen kwamen mooi uit onder het spijkershortje en haar witte oversized trui met een mooie print erop kwam ook veel beter uit. Ze sloeg haar haren aan één kant en keek zichzelf aan in de spiegel. Haar ogen waren roodomrand en ze zag er echt gewoon vreselijk uit. Snel haalde ze een kam door haar haren, maar besloot om het opmaken van haar blauwe ogen achterwege te laten. Langzaamaan liep ze, wat spulletjes meenemend voor ’s morgens vroeg, naar Kailee’s etage en zijn kamer toe. Ze opende de deur. Ze zette haar spulletjes bovenop zijn kast neer en ging op het bed zitten. Plotseling hoorde ze gestommel op de trap en hoorde ze iets tegen de deur. Ze schoot overeind, beet op haar onderlip en keek gespannen naar de deur terwijl ze zichzelf tot kalmte probeerde te manen. ‘Kailee?’ bracht ze uit en haar stem sloeg over. In plaats van dat ze naar de deur ging om te kijken wie het was, boog ze zich naar achteren toe en drukte haar rug tegen de muur met een bange blik. Tenzij ze best lang tijd had gespendeerd op haar kamer, kon het toch niet mogelijk zijn dat hij al terug was? ‘Kai!’ bracht ze in paniek uit en haar stem sloeg opnieuw over terwijl haar ogen zich vulden met tranen. Damn it.

De deur ging open en Alyssa slaakte een kleine kreet, maar het bleek Kailee te zijn. Opgelucht haalde ze adem en ze voelde haar spieren weer ontspannen. Opeens schaamde ze zichzelf omdat ze zich zo had aangesteld. Ze wenste dat ze wat kalmer had gereageerd op datgene wat zich buiten had bevonden – wat dus Kailee was geweest – en dat ze niet bijna in huilen was uitgebarsten. Ze kon het verleden echter niet ongedaan maken en dus bleef ze er niet al te lang in hangen. Haar betraande blauwe ogen keken Kailee aan en ze probeerde dapper naar hem te glimlachen. Ze voelde haar hart kort sneller kloppen toen hij haar handen vastpakte, maar weet dat aan het feit dat ze nog altijd dacht dat hij Andrew was. Al was dat onmogelijk om dat te denken omdat ze hem net als Kailee geïdentificeerd had, maar goed. Ze kneep haar ogen dicht bij zijn woorden en knikte kort terwijl hij sprak. ‘Oké,’ fluisterde nadat hij klaar was met praten en haar blauwe ogen fonkelden toen ze hem terug aankeek. Ze voelde de spanning wegzakken en luisterde met een schuin hoofd naar hoe hij aan het eten gekomen was. Ze haalde kort haar wenkbrauw op toen hij zei dat een lief meisje hem had geholpen, maar stelde zichzelf daar niet al te veel vragen bij. Deels omdat ze daar geen zin in had en deels omdat ze dat vervelend vond. De vraag of hij haar leuk vond drong even kort tot haar hoofd op de één of andere vreemde manier, maar toen besefte ze zich dat hij al verliefd was op Ryan. Maar dan nog… Kailee was best aantrekkelijk en dat zou veel meiden op Starshine niet onopgemerkt gebleven zijn. Haar in elk geval niet. Jeetje. Wat dacht ze nu weer? Ze was gewoon in de war. Daar weet ze het maar aan. Ze weet veel dingen aan andere dingen de laatste tijd. ‘Dankjewel Kai,’ sprak ze om haar vreemde gedachten te onderbreken. Ze kwam naar hem toe, sloeg haar armen om zijn nek en begroef haar neus in zijn hals. Zijn geur kalmeerde haar en het lichaamscontact was niet vervelend. Toch wist ze dat ze hem enkel zo aanraakte omdat hij een bekende voor haar was. Hij was haar beste vriend en ze vond het niet eng om hem aan te raken sinds hij diegene was geweest die haar gered had. Ze zou op dit moment echter geen enkele andere jongen willen knuffelen. Dat vond ze nog te eng, maar Kailee kon ze vertrouwen. Het was vreemd om te beseffen dat ze enkele dagen bij hem in bed zou slapen en ze hoopte dat er geen amok over gemaakt werd als de leerkrachten er achter kwamen. Toch was er bijna nooit controle op de slaapzalen en als die er toch was, kon Kailee nog altijd de dekens over haar heen slaan. Mits hij natuurlijk zelf niet sliep. Ze liet hem weer los, liet haar handen even kort op zijn borstkas rusten en haalde diep adem. ‘Je hebt gelijk,’ sprak ze zachtjes. ‘Ik moet gewoon wat kalmeren en dingen wat rustiger bekijken.’ Ze glimlachte naar hem en drukte een dankbare kus op zijn wang. Vervolgens liep ze naar het plateau toe, tilde deze op en legde deze op bed. Ze ging aan de andere kant van het plateau zitten en keek ernaar. Broodjes met verschillende soorten beleg. Het was geen warm eten, maar het was genoeg voor hun tweeën. ‘Hoe krijg je het toch ook voor elkaar,’ glimlachte ze naar hem, maar in haar stem klonk dankbaarheid. Ze wilde echter niet diegene zijn die meteen begon en dus wachtte ze rustig op Kailee. Ze rechtte haar rug en keek uit het raam. Ze zag twee figuren met elkaar spelen en besefte dat het Layla en Duvel waren. Die amuseerden zich vast rot buiten. Ze nam aan dat ze liever buiten sliepen dan in één claustrofobische ruimte waarin ze hun poten toch niet goed kwijt konden. Alyssa besloot om de honden niet op de hoogte te brengen van wat er was gebeurd, want dan zou Duvel haar nooit meer alleen laten met een jongen. ‘Ik hoop dat ik je vannacht niet wakker maak,’ prevelde ze zachtjes terwijl ze op haar lip beet en haar gezicht naar het plateau richtte zodat ze hem niet hoefde aan te kijken.

Een kleine glimlach verscheen om haar lippen toen ze hoorde hoe hij het had gedaan. Ze had niet verwacht dat het hem zou lukken, want meestal waren dat van die strenge dames die je gewoon met een hongergevoel lieten zitten als je te laat was. Alyssa had ze wel eens rond zien lopen met hun strenge gezichten en had zich direct omgekeerd. Het was niet dat ze een schijterd was, maar soms ging ze confrontaties gewoon liever uit de weg. Liever een hongergevoel hebben dan afgesnauwd te worden. Maar Kailee was schijnbaar een jong meisje tegengekomen. Ze liet haar blik even kort naar zijn blauwe kaak glijden en vroeg zich af of het meisje de plateau had gegeven omdat ze zo’n lief karakter had of omwille van het feit dat Kailee er uitzag alsof hij iemand tot moes kon slaan. Bij haar was hij heel anders, maar hij had gebruikelijk een nors gezicht en dat kon wel eens heel intimiderend overkomen. Ze had echter geen zin om dat te vragen, want ze wilde hem niet irriteren met dat soort dingen. ‘Waarom ben jij zo lief? Dat verdien ik helemaal niet,’ zei ze en voor het eerst sinds vandaag klonk haar stem weer een tikkeltje vrolijker. Ze schoof ook naar het plateau toe, pakte een broodje en smeerde deze netjes met beleg en begon vervolgens te eten. Zij at echter wat rustiger dan Kailee omdat ze zich nog steeds niet lekker voelde. En ook al had ze andere kleding aan, ze voelde Andrew’s handen nog steeds overal. Ze wilde het liefste zichzelf gaan douchen. Misschien zou ze dat na het eten ook maar gaan doen, bedacht ze zichzelf opgelucht. Ze had nu toch alle spullen hier en wandelen naar de douche was niet ver. Hun douches waren gelukkig niet gemeenschappelijk, dus de kans dat ze een jongen zou zien, was klein. Ze kon die douches ook op slot draaien, dus dat scheelde al iets. ‘Je weet toch dat met je mond vol praten onbeleefd is? Al zeker tegenover een meisje,’ sprak ze en ze stak plagerig haar tong uit. Waardoor er bijna een stukje brood uit haar mond viel omdat haar eigen mond nog half vol was met eten. ‘Oeps,’ zei ze en ze grinnikte even. Ze slikte haar hap door en probeerde een nieuwe hap te nemen, maar wat flarden van wat vanmiddag was gebeurd drongen door op haar netvlies en met een korte ‘hmm’ liet ze het broodje even voor wat het was terwijl ze over haar voorhoofd wreef. Ze liet haar vingers over haar dichte oogleden glijden en kneep deze even toe totdat de beelden waren verdwenen. Ze schudde haar hoofd, opende haar ogen weer en keek Kailee aan. ‘Ik denk dat ik ga douchen. Ik voel me ontzettend vies en kan zo geen hap door mijn keel krijgen.’ Ze keek even naar het plateau, legde haar broodje daar neer en bedacht dat ze die later wel op kon eten. Snel pakte ze een nachtkleed, pakte wat toiletspullen en liep naar hem toe om vervolgens een kus op zijn wang te drukken. ‘Tot zo,’ zei ze snel omdat ze bang was dat haar stem zich ging vullen met de emoties die ze voelde en snel liep ze de kamer uit. Ze rende naar de doucheruimtes, ging die voor de dames binnen en rende naar een hokje. Ze sloot het hokje, deed het op slot en zette haar spullen op een stoeltje dat voor de douche stond neer. Daarna liep ze naar de douche, trok het gordijn dicht en begon zich uit te kleden. Ze legde haar kleding op het krukje neer, zette de douche aan en ging op de grond zitten met haar benen naar zich toegetrokken. Vervolgens barstte ze in huilen uit en knepen haar spieren zich kort samen telkens als er weer een flard van een herinnering door haar heen schoot. De wond op haar arm ging open en bloed droop in het water en verdween in het putje, net als haar tranen.