Het had even geduurd voordat Alyssa weer de moed bijeen had geraapt om op te staan en zich verder te douchen. Ze waste haar lange haren, sloeg ze over één schouder en begon vervolgens haar lichaam te wassen. Telkens als ze haar handen over haar lichaam liet glijden, beeldde ze in dat het de handen van Andrew waren en kneep ze haar ogen samen om het weg te krijgen. Haar wond stak inmiddels vreselijk en Alyssa besloot om er dadelijk even mee langs de ziekenzaal te gaan. Ze zette de kraan uit, droogde haar haren snel met de föhn en deed toen haar nachtkleed aan. Een beetje beschaamd over het feit dat ze er zo uitzag liep ze naar de ziekenzaal toe, maar gelukkig kwam ze onderweg geen leerlingen tegen. Ze had verwacht dat de ziekenzaal op dit uur dicht zou zijn, maar ze besefte zich dat ze vroeg hadden gegeten. Ze liet haar arm zien. Een deel van de hechtingen was een beetje losgekomen. Vakkundig werd het weer terug vast gedaan en werd er nu een steviger verband omheen gelegd. Ze kreeg ook de opmerking dat ze het verband eerst weg moest halen voor ze ging douchen omdat het verband anders in haar wond ging hangen en er daardoor sneller ontstekingen konden ontstaan. Ook werd haar verzocht om dagelijks langs te komen zodat haar verband ververst kon worden, tenzij ze het zelf kon aanbrengen. Alyssa, die aandachtig had gekeken hoe het gedaan werd, gaf aan dat ze het zelf wel kon en er werden haar een paar rolletjes verband mee gegeven. Er werd haar verzocht om over een week terug te komen zodat de hechtingen eruit gehaald konden worden. Ze knikte ten teken dat ze het begreep, draaide zich om en liep vervolgens weg. Ze had altijd gedacht dat je met hechtingen in niet mocht douchen, maar schijnbaar was het dus geen probleem. Of waren ze dat vergeten haar te vermelden. Hmm. Nou ja, ze zou maar gewoon uitkijken dat ze geen zeep op de wonde zou laten komen. Ze liep op haar gemak terug naar de etage terwijl ze haar roodomrande ogen zo goed mogelijk probeerde te verbergen door wat door haar ogen te wrijven. Kailee mocht niet weten dat ze gehuild had en ook niet dat haar wond weer was gaan lekken. En dus liep ze zo rustig mogelijk zijn kamer in, sloot de deur achter haar en rekte zich een beetje uit. Ze keek naar de brief die op zijn bureau lag en fronste. ‘Van wie is die brief?’ vroeg ze zachtjes. Ze wilde niet te veel kijken, dus besloot ze om op het bed te gaan zitten zodat ze toch nog een deel van haar broodje naar binnen kon krijgen. Haar blik viel op de pyjamabroek die hij aanhad en voor het eerst sinds wat er was gebeurd voelde ze een lachbui opkomen. Een grijze broek met lichtblauwe en lichtroze pony’s. Als hij een stel roze pantoffels aanhad, zou het plaatje compleet zijn. Ze begon te proesten en propte gauw het broodje in haar mond zodat het zo weinig mogelijk op zou vallen. Haar nachtkleed bestond uit een witte kanten stof die tot op haar knieën rustte. Aan de bovenkant zaten drie knoopjes, maar daar was ook alles mee gezegd. Niks speciaals dus. ‘Als ik wilt kan ik mijn nachtkleed gaan halen waar een uiltje op staat. Dan voel je je misschien niet meer zo alleen,’ zei ze en ze probeerde zo rustig mogelijk over te komen. Ze dacht niet dat hij het had aangetrokken om haar op te vrolijken, maar het had in elk geval wel geholpen. Ze trok haar knieën naar zich op toen ze een rilling door zich heen voelde gaan. Het was hier dan ook niet echt warm en ze vroeg zich af hoe Kailee het hier vol kon houden. Rillend sloeg ze de deken open, zorgde dat het plateau van zijn bed naar zijn bureau verplaatst werd en ging tegen zijn hoofdstuk zitten. Terwijl ze de deken opensloeg keek ze Kailee aan. ‘Wat doen we eigenlijk als we commentaar krijgen van de hoofdmeester of de leerkrachten?’ stelde ze de vraag die haar al langer dwarszat.

Alyssa had enkel kort geknikt toen Kailee had verteld waar de brief over ging. Ze kon het wel begrijpen dat hij niet naar het graf van zijn broer wilde gaan. Het moest ook heel confronterend zijn, al zeker omdat het een ongeluk was geweest. Als zij Andrew vandaag per ongeluk vermoord had en zij had haar vader die daar moeilijk over deed, zou ze ook liever weg blijven van zijn graf. Ricky had ook geprobeerd om iets te doen bij Kailee en Andrew had dat ook bij haar proberen te doen, al lagen de intenties van de twee ver uit elkaar en hoe het afgelopen was ook. Andrew zou hoogstens blind worden, maar Ricky was dood. Toch voelde het voor Alyssa aan alsof ze elkaar door dit veel beter begrepen. Zij had haar broer blind gemaakt en hij had zijn broertje gedood. In principe hadden ze allebei iets vreselijks gedaan, maar het was puur uit zelfverdediging geweest. Zijn rechtszaak was voorbij, maar de hare moest nog beginnen. Hopelijk zouden ze, met de getuigenis van Dave erbij, de rechtszaak winnen en zou ze op Starshine mogen blijven. Ze werd uit haar gedachten getrokken door Kailee die bij haar kwam zitten en een antwoord gaf op haar eerdere vraag. ‘Nee, we vertellen niemand wat er gebeurd is,’ zei ze meteen tegen hem. Ze wilde niet dat de leerkrachten te weten kwamen wat voor monster haar broer was en hoe zielig ze eigenlijk wel niet was. En dat ze zonder Kailee’s hulp waarschijnlijk geen leven meer had gehad. Ze durfde te wedden dat haar broer haar toch wel vermoord had. Hij was ziek in zijn hoofd. Of hij zou haar in zijn huis gehouden hebben tot iemand haar was komen zoeken. Wat er ook gebeurd zou zijn, het zou niet goed afgelopen hebben voor haar en dus was ze blij dat ze Kailee had. Ze grinnikte even kort toen hij met zijn eigen oplossing aan kwam zetten. ‘Goed. Dan kunnen ze daar weer moeilijk over doen. Dan hebben we nog geen oplossing,’ zei ze lachend tegen hem. Toch stak ze haar tong uit ten teken dat het om te plagen was dat ze hem voor zo’n moeilijk raadsel zette. Hij hoefde verder geen antwoord te geven, want ze gingen er gewoon niet achter komen. En als ze erachter kwamen, was het nog maar de vraag of ze de moeite zouden nemen om haar terug te sturen naar haar eigen kamer. Ze haalde haar schouders op. Ze ging zichzelf er eigenlijk niet meer zo mee bezig houden. Ze begon weer te rillen, sloeg de dekens nu steviger om haar heen en ging op het bed liggen. Dat was een veel betere houding dan tegen zijn hoofdstuk, want dat deed pijn aan haar nek en aan haar rug. ‘Het is hier een vrieskist,’ zei ze en ze klappertandde. Toch wilde ze nog niet gaan slapen om het warmer te krijgen, want dan was de kans dat ze over Andrew ging dromen groot en dan zou ze het benauwd hebben. En dat vond ze ook niet leuk. Wat was het leven toch lastig. Ze deed haar best om een zucht in te houden omdat Kailee dat zo beter vond en ze keek hem weer aan. ‘Eigenlijk moeten we binnenkort eens iets leuks gaan doen. Gewoon om alles te vergeten,’ zei ze met zachte stem. Misschien konden ze dat ene spookhuis eens gaan bekijken waar ze zo veel over had gehoord. Het zou schijnbaar een landhuis zijn en het zou er spoken. Dat zou haar gedachten wel in ieder geval afleiden van Andrew. Een nieuwe rilling trok door haar heen.

Alyssa keek op toen Kailee ermee instemde en glimlachte. Ze vond het leuk dat ze iets konden gaan doen wat hun gedachten in elk geval een beetje af zou leiden. Ze had schoon genoeg van al die drama de laatste tijd. Ze knikte hem dankbaar toe toen ze het donsdeken kreeg. Ze sloeg zijn deken open, sloeg de donsdeken om haar ijskoude benen en deed zijn deken weer over haar heen. Zijn geur nestelde zich meteen in haar neus en gerustgesteld zijnde door de aanwezigheid van dit liet ze zich slaperig wat naar beneden zakken. Ze wilde echter nog niet in slaap vallen, want ze was helemaal nog niet klaar voor die nachtmerries die ze waarschijnlijk ging krijgen. ‘Dat is een risico die ik graag wil nemen,’ zei ze lachend. Liever een sauna dan een ijskoude vrieskist. 'Weet ik nog niet,’ antwoordde ze schouderophalend op zijn vraag. ‘Dat kunnen we dan nog wel zien. Ik weet zeker dat ik inspiratie genoeg ga hebben om iets te verzinnen.’ Ze grinnikte even. Ja, waarschijnlijk zou ze het weer op de laatste dag aan laten komen voordat ze haar officiële beslissing maakte. Ze wist niet hoe Kailee daar in was, maar zij was er vrij soepel in. Gewoon afwachten en dan beslissen, tenzij het natuurlijk iets heel dringend was. Bij zijn vraag beet ze even kort op haar onderlip. Ze werd altijd gerustgesteld door lichaamscontact met Kailee en dat zou deze keer zeker niet anders zijn. Bovendien wilde ze hem absoluut ook niet op de vloer laten slapen waar allemaal stof lag dat ’s avonds in zijn gezicht kon kruipen. Haar blik gleed naar hem. ‘Slaap maar gewoon bij mij,’ zei ze glimlachend. ‘Ik voel me veilig bij je en jij bent niet Andrew.’ Dat laatste mompelde ze. Gelukkig was Kailee niet Andrew of iemand die dezelfde intenties had als haar broer, want anders zou ze al helemaal gek geworden zijn. Kailee was de enige persoon die ze tot nu toe echt kon vertrouwen. Hij was haar beste vriend en zij was zijn beste vriendin, dus ze nam aan dat ze elkaar altijd wel zouden vertrouwen en beschermen. ‘Misschien zou je beter in bed komen liggen, want je bent moe,’ sprak ze plagerig tegen hem. Ze maakte ondertussen ruimte voor hem zodat haar rug nog net niet tegen de koude muur gedrukt werd. Ze sloeg de dekens stevig om haar heen, maar sloeg het andere deken open zodat Kailee daar ook onder kon kruipen. ‘Ik gebruik jou gewoon als kacheltje,’ zei ze rillend tegen hem, haar voeten intrekkend zodat deze ook warm zouden worden. Ze keek hem aan. ‘Ik ben echt blij dat je dit voor me doet, Kai. Je weet dat ik van je hou,’ zei ze glimlachend tegen hem.

‘Dat is een risico die ik graag wil nemen’, zei Alyssa lachend toen hij zei dat het dan wel een sauna ging worden. Bij zijn volgende vraag kwam er wel een schouderophaal. 'Weet ik nog niet.’ Hij knikte even licht. ‘Dat kunnen we dan nog wel zien. Ik weet zeker dat ik inspiratie genoeg ga hebben om iets te verzinnen.’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "vast wel", zei hij.

Hij vroeg of ze liefst had dat hij bij haar sliep of juist niet. ‘Slaap maar gewoon bij mij', zei ze met een glimlach, en Kai glimlachte terug naar haar. ‘Ik voel me veilig bij je en jij bent niet Andrew.’ Hij keek haar even aan na het gemompel en glimlachte lichtjes. ‘Misschien zou je beter in bed komen liggen, want je bent moe.’ Ze had gelijk. Hij kon echt drie dagen slapen, leek het wel. Hij was echt heel erg moe. Alyssa maakte plaats voor hem. ‘Ik gebruik jou gewoon als kacheltje.’ Hij kroop naast het meisje in bed en lachte even. "Je doet maar, ik ben een topkachel." Hij knipperde met zijn ogen en ging op zijn zij liggen om haar aan te kijken. ‘Ik ben echt blij dat je dit voor me doet, Kai. Je weet dat ik van je hou.’ Hij glimlachte terug en gaf haar gauw een kus op haar wang. "Waarom zou ik dit niet voor je doen? Je bent mijn beste vriendin, ik wil je voor geen geld op de wereld kwijt want ik hou ook van jou, Alyssa." Hij sloot zijn ogen en geeuwde nog een keer. "Slaapgoed, en als er wat is, maak me dan wakker. Alsjeblieft." Hij wreef nog eenmalig door zijn ogen voor hij zich op zijn rug draaide en nog een beetje naar het plafond bleef staren. Hij zou niet in slaap vallen voor zij dat deed, datwou hij niet. Hij moest zeker zijn dat ze goed kon gaan slapen. Hij had zijn ogen dan wel na een tijd gesloten maar bij het minste geluidje deed hij ze open om te kijken of het Alyssa was. "En als ik te veel plaats in neem duw je me gewoon uit bed." Hij glimlachte en vouwde zijn armen over elkaar ter hoogte van zijn borstkas, zo bleef het deken goed om hem heen zitten.

Alyssa had een lichte glimlach gegeven toen hij zei dat hij een topkachel was. Dat zou ze vannacht dan wel eens zien. Ze was blij dat ze hem had. Nu hoefde ze niet alleen te slapen en had ze tenminste iemand die bij haar bleef als het niet goed ging. Ze wist dat deze nacht gewoon een ramp ging worden. En de volgende nacht waarschijnlijk ook. En de nacht daarna misschien ook. Maar het zou ook goed kunnen dat het steeds beter zou gaan. Dat haar wonden zouden genezen en dat ze weer zou kunnen ademen. Misschien dat ze over een paar weken weer alleen kon slapen. ‘Is goed,’ antwoordde ze, maar ze wist dat ze hem niet wakker ging maken. Ze had in de shuttle gehoord waar hij last van had en dat wilde zeggen dat hij al slecht sliep zonder dat zij erbij was. Ze ging hem niet constant om niets wakker maken, maar ze moest er de schijn ophouden. En dan maar hopen dat hij niet kwaad zou worden. ‘Oh Kailee, shut up,’ lachte ze. ‘Jij veel plaats innemen. Laat me niet lachen.’ Ze grinnikte even. ‘Ons volgende doel wordt om veel taartjes te gaan eten zodat we beiden wat bijkomen.’ Ook zij was wat afgevallen omdat ze niet al te veel at. Ze durfde te wedden dat ze de komende weken ook niet veel zou kunnen eten. Steeds als ze terug aan die middag dacht – en dat was veel gebeurd sinds vandaag – werd ze misselijk en kon ze geen hap door haar keel krijgen. Dat maakte dat ze zich hongerig en misselijk tegelijkertijd voelde, maar veel kon ze daar niet aan beginnen. Het zwartharige meisje sloot voorzichtig haar ogen om alles buiten te sluiten, legde haar hoofd op Kailee’s borstkas en voelde dat de slaap haar langzaam over begon te nemen. Als Kailee een andere lighouding aan wilde nemen, moest hij haar hoofd maar gewoon opzij duwen. Ze beet zachtjes op haar lip en liet de duisternis uiteindelijk helemaal overnemen. Beelden van de middag schoten door haar hoofd. Heel gedetailleerd zag ze voor zich hoe Andrew’s oog doorboord werd door de scherf die zij naar voren had gebracht om hem van Kailee af te krijgen. Ze hoorde dat haar vader haar een moordenaar noemde en zag Jack met moordlustige ogen en een mes voor zich. Kailee stond er ook ergens tussen, maar hij keek haar vol medelijden aan terwijl hij zachtjes ‘sorry’ prevelde. Vervolgens stak Jack zijn mes in Kailee’s borstkas. En dat was het moment waarop ze wakker schoot. Ze haalde haast hysterisch naar adem en voelde dat haar wangen nat waren. Ze keek opzij en het leek erop dat Kailee sliep. Ze bestreed de drang om hem wakker te maken, klom voorzichtig over hem heen en liep naar het raam toe. Ze ging onder het raam zitten, trok haar knieën naar zich toe en keek met vermoeide ogen naar de schaduwen die zich over de muren van Kailee’s kamer bewogen terwijl ze de gedachten aan Andrew weg probeerde te duwen. Tranen vermenigvuldigden zich en dropen over haar wangen. Wat een rotnacht.

Een korte rilling ging over haar rug heen toen ze besefte hoe koud het wel niet was. Ze had het sowieso al koud gehad. Dankzij die droom misschien iets warmer omdat ze een beetje zwetend wakker geworden was, maar nu maakte die warmte plaats voor een ijskoud gevoel. Ze wist niet hoe lang ze daar had gezeten, maar ze schrok zich dood toen ze armen om zich heen voelde en slaakte een kreet. Haar tranen waren inmiddels ook van haar wangen geveegd. Had ze zo erg na zitten te denken dat ze niet door had gehad dat Kailee naast haar was gaan zitten? Ze werd getroost door zijn armen en zijn geur die haar een vertrouwd gevoel gaf. Het meisje schoof wat dichter naar hem toe, trok haar armen bang samen en legde haar hoofd tegen zijn hals. Omdat hij groter was dan haar ging dat een stuk makkelijker dan ze in eerste instantie gedacht had. Ze sloot haar ogen toen ze hem hoorde praten en maakte een zacht instemmend geluidje. Ze vormde haar lichaam haast tot een bol en drukte zich nog dichter tegen Kailee aan zodat ze half in zijn schoot lag. Net als een klein baby’tje, dacht ze verbitterd. ‘Kan ik wel,’ zei ze, maar hij zou aan alles kunnen merken dat ze het niet meende en ze durfde zelfs een klein beetje te grinniken om haar eigen koppigheid. Haar blauwe ogen richtten zich op de grond. Ze snikte zachtjes en veegde de tranen van haar wangen. Hoe veel nachten zou ze nog wakker worden en zouden ze hier nog zo zitten? Geen idee. Ze had het gevoel dat dit nooit helemaal voorbij zou gaan en dat ze altijd wel angst over zou houden. Ze wist zelfs niet of ze ooit nog fysiek met een jongen zou kunnen worden. Het zou vast een ramp worden als ze een vriendje kreeg en ze moest hem zoenen. En dan zou ze hem eerst ook nog eens alles moeten vertellen wat er gebeurd was omdat hij anders haar heftige reacties niet eens begreep. Dit ging haar haar hele leven achtervolgen. Andrew had haar leven verwoest. Ze snikte zachtjes na en probeerde een antwoord te verzinnen op Kailee’s antwoord voordat ze weer de hele tijd zou huilen. ‘Ja, een nachtmerrie,’ zei ze zachtjes. ‘De droom speelde zich weer af in die kamer en ik zag weer hoe ik Andrew’s oog doorboorde met een glasscherf. Jij kon me niet helpen en Jack vermoordde jou terwijl mijn vader riep dat ik een moordenaar was.’ Ze snikte zachtjes. ‘Ik begin nu vooral het gevoel te krijgen dat ik dat met Andrew’s oog misschien toch niet had moeten doen. Ik heb hem aan één kant waarschijnlijk blind gemaakt en volgens mij neemt mijn vader me dat kwalijk.’ Ze probeerde haar wangen droog te vegen, maar het had niet veel zin omdat ze telkens opnieuw weer nat werden nadat ze een poging had gedaan om ze te drogen. Jack zou het toch niet vreselijk vinden wat ze gedaan had, hè? Ze wist het niet meer. Ze wist het gewoon echt allemaal niet meer.

Het voelde goed. En veilig. Dicht tegen Kailee aan, tegen een muur, in zijn kamer. Ze was blij dat ze niet op haar eigen kamer was en de schaduwen in haar eentje moest aanschouwen. De armen van Kailee om haar heen voelden echt goed, lieten haar veilig voelen. Ze lag dan ook als een klein kind helemaal opgekruld tegen hem aan zodat ze door hem getroost en gekalmeerd kon worden, want verder was er op deze academie niemand die dat kon zoals hij. Ze moest dan ook eerlijk toegeven dat ze verder niet veel vrienden had buiten hem en dat dat deels aan haar eigen lag. Ze moest meer buiten komen en meer mensen leren kennen, maar dat vond ze vreselijk moeilijk. Zeker nu dit met Andrew gebeurd was. Er liepen een boel rare types rond in Oak’s Field en zich tussen een groep leerlingen mengen vond ze al helemaal doodeng. Ze overwoog daarom ook om privélessen te vragen bij een leerkracht zodat ze niet met allemaal leerlingen in één lokaal opgescheept zat. Ze had sowieso een paar lessen gemist de laatste tijd omdat ze er zo laat bij was gekomen en ze wilde dat dolgraag inhalen. De zwartharige keek op toen haar beste vriend weer begon te praten. Het was duidelijk dat hij wrok voelde tegenover Andrew. Eigenlijk zou ze dat zelf ook moeten voelen, maar op dit moment voelde ze enkel onbegrip en angst. Ze was bang dat hij in de school in zou breken en haar aan haar haren weer terug naar Erd zou slepen. Ze was blij dat ze op Cassia kon blijven waar ze dicht in de buurt was van haar oudere broer die haar ook kon troosten als er iets was, net als Kailee nu deed. Natuurlijk vertelde ze Jack niet dat ze bij Kailee sliep omdat hij dat weer heel anders op zou vatten. Ze had enkel vriendschappelijke gevoelens voor de jongen en dat zou niet veranderen. Ze richtte haar blauwe ogen weer op hem. ‘Dankjewel, Kai,’ sprak ze zachtjes. ‘Wat zou ik toch zonder je moeten?’ Ze grinnikte even door haar tranen heen, legde haar hand tegen zijn schouder en drukte een zachte kus tegen zijn wang. Ze voelde zichzelf slaperig worden en legde haar hoofd tegen het plekje tussen zijn schouder en zijn hals in. Ze was moe, maar ze was bang dat ze weer nachtmerries zou krijgen als ze nu weer in slaap zou vallen. En die nachtmerries zou ze gegarandeerd krijgen. Nog wel een paar nachten lang. ‘Ik haat dit,’ bracht ze gefrustreerd uit nadat hij zijn vraag had gesteld. ‘Als ik opblijf kan ik me straks niet concentreren tijdens de lessen en als ik in slaap val, komt die creep weer in mijn dromen kijken.’ Ze sloeg haar handen weer voor haar ogen en begon te huilen. Deze keer was het anders. Deze keer was het één van haar hysterische huilbuien. Diegene waarbij ze haar ademhaling niet onder controle had. En diegene waarbij ze gilde van frustratie. Ze smoorde haar kreten door haar hoofd tegen Kailee’s borstkas te drukken. ‘Ik wil dat alles weer normaal wordt! Waarom moet mij dit weer overkomen!’ riep ze gesmoord tegen zijn borstkas terwijl ze ondertussen probeerde om naar adem te happen.

Alyssa haatte het feit dat ze zichzelf niet meer onder controle had. Haar ademhaling leek niet meer te willen doen wat ze ervan verwachtte: het was onregelmatig. Het klonk alsof ze elk moment één of andere vreselijke aanval kon krijgen. Alsof haar hart aan het stoppen was met kloppen en haar ademhaling daar nog een wanhopige respons wilde geven. Het gegil was inmiddels gestopt en daar was ze blij mee, want iemand die aan de deur kwam luistervinken wat er aan de hand was wilde ze niet. Het werd weer doodstil in de kamer op haar gejaagde ademhaling na en Alyssa voelde haar hart in haar oren bonzen toen ze luisterde of iemand koers zette naar hun om haar op haar plaats te wijzen. Dadelijk zou er één of andere leerkracht komen die wakker was geworden door haar gegil en werd ze nog geschorst ook. Gelukkig mocht ze dan wel bij haar vader terechtkomen, maar vlak na wat er gebeurd was wilde ze dat nog niet. Ze wilde bij Kailee blijven. Hij en Jack waren momenteel de enige personen bij wie ze zich veilig kon voelen, maar ze twijfelde er niet over of ze bij haar oudere broer in bed ging liggen. Dan zou het weer aanvoelen zoals bij Andrew en bovendien vond ze het ook gewoon raar om tegen haar broer aan te gaan liggen. Ze luisterde naar Kailee’s troostende woorden en leunde slapjes tegen zijn lichaam aan terwijl ze de woorden tot haar door probeerde te laten dringen. Haar blauwe ogen waren constant gevuld met water, maar nu deed Alyssa haar uiterste best om het gewoon in haar ogen te houden en het niet meer over haar wangen te laten rollen. Ze had al genoeg gehuild. En die hysterische actie van daarnet had ook niet gehoeven, maar ze had zichzelf niet meer in de hand kunnen houden. Ze was blij dat Kailee er niet kwaad om geworden was. Terwijl ze naar Kailee’s troostende woorden luisterde, legde ze haar handen tegen zijn borstkas aan en keek hem aan met haar blauwe ogen. Ze beet op haar onderlip toen ze zag dat zijn ogen zich ook vulden met tranen en vroeg zich af of dat door haar ellende kwam. Zij voelde meestal ook heel erge pijn als Kailee ongelukkig was. Ze had, toen ze hem had getroost aan het meer alweer een paar weken geleden, ook willen huilen. En misschien had ze dat toen ook wel gedaan, ze wist het al niet meer. Het leek allemaal zo lang geleden, want dat waren de tijden dat ze nog echt gelukkig waren. Dat Andrew zijn handelingen minimaliseerde tot een acceptabele houding. ‘Oké,’ fluisterde ze zachtjes. Ze merkte dat haar ademhaling weer rustig was geworden en prees Kailee daarvoor de hemel in. Ze legde haar handen op de brede schouders van haar beste vriend terwijl ze hem treurig aankeek met haar blauwe ogen. ‘Wat een ellende, hè?’ mompelde ze. ‘Dat ik trouwens aan het janken ben hoeft niet te betekenen dat jij je emoties moet inhouden, hoor. Ik heb het heus wel gezien.’ Ze probeerde het als een grap te zeggen en probeerde haar mondhoeken omhoog te drukken, maar het kwam er weer somber uit. Het enige gevoel dat nu momenteel als positief kon ervaren was dat ze zich veilig voelde. En dat was allemaal dankzij haar beste vriend die haar probeerde te troosten. God, wat had ze een geluk met hem. Dat hij ertussen was gekomen en dat ze nu bij hem mocht blijven slapen. Dat hij de verantwoordelijkheid wilde nemen om haar te troosten en dat hij samen met haar wakker wilde blijven als dat nodig was. Nee, dat laatste kon ze hem niet aandoen. Ze maakte zich voorzichtig los uit zijn omarming en pakte zijn handen vast. ‘Laten we weer terug proberen te gaan slapen,’ zei ze tegen hem. ‘Je hebt gelijk. De lessen gaan morgen gewoon weer door en ik wil niet dat iedereen merkt dat ik iets heb meegemaakt.’ Ze beet op haar lip terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg en hem een knuffel gaf.