Homesick

Subliem. Nee, dat was niet het juiste woord. Fantastisch, dat was het ja. Hij had wel van zijn stoel kunnen vallen van opluchting en teleurstelling tegenlijk toen de leerkracht zei dat ze een boekopdracht moesten maken over Erd. Opluchting. Waarom een opluchting? Omdat boekopdrachten simpel waren. Teleurstelling? Wel, dezelfde reden, omdat boekopdrachten simpel waren. Hij ging zich doodvervelen, want hij wist dat hij goed was met boeken en samenvatten. Hij deed niets liever. Hij rolde met zijn schouder en zuchtte even voor hij de deuren naar de bibliotheek open duwde. De hoge kasten bleven hem keer op keer even stilstaan. Iedere keer hielde ze zijn aandacht gevangen. Hij trok even een bedenkelijk gezicht en scande de zaal af met zijn ogen. Waar moest hij heen voor de juiste boeken? Langzaam begon hij door de bibliotheek heen te lopen, maar zijn aandacht werd weer afgeleid door de kasten. De bib had een rare invloed op hem. Hij ging er of heel erg vrolijk naar buiten of pisnijdig. Meestal dat laatste, de bib zat vol idioten die dachten slim te zijn als ze hun neus even in een boek duwde. Maar soms, heel soms, kwam hij er vrolijk buiten, als hij slimme mensen had gezien die ook duidelijk gaven om de boeken die ze vasthielden. Mensen die een boek lieten vallen, god, die haatte hij het meest van iedereen. Maar nu stond hij naar de kasten te kijken en had hij zijn gedachten laten afdwalen. Dat was dus die rare invloed die de bib op hem had. Shia stond aan een rek en keek een beetje omhoog. Veel boeken, hij zag veel dat hij kon gebruiken. Meteen haalde hij twee boeken uit de kast, en legde die voorzichtig neer op de tafel achter zich. Hij reikte met zijn hand boven zijn hoofd en wou een boek pakken. Zijn vingers raakten de kaft aan, maar hij kon zijn hand niet om de rug heen plaatsen om het te pakken. Daar werd hij dus echt slecht gezind van. Hij was één zesentachtig, moest hij nog groter zijn om een idioot boek te kunnen pakken. Pissig liet hij zijn arm zakken en draaide zich (misschien een beetje te hevig) om waardoor hij tegen een persoon opbotste. Een jongen met wittig haar. "Ik excuseer me", zei Shia een beetje geërgerd en nam zijn boeken van de tafel af waarna hij zich terug naar de kerel draaide. "Ik zag je niet", ging hij verder, nog steeds geërgerd.

OOC: Pollux c:

Lux was al een tijdje niet meer in de bibliotheek geweest. Daar had hij een goed excuus voor; hij had namelijk een hele grote verzameling op zijn slaapkamer liggen die hij nog niet had gelezen. Nu was het tijd om ze weer terug te brengen. Hij was nog net op tijd: het duurde nog maar een uur, dan was zijn lening verlopen. Zijn rugzak zat helemaal vol en was loodzwaar, maar dat was nog niet genoeg om alle boeken mee te nemen. De stapel die hij in zijn handen had stak boven zijn hoofd uit, waardoor hij bijna niets kon zien. Hij waggelde een beetje heen en weer om zichzelf in balans te houden. Na dat hij langs een aantal rijen was gelopen was de balie in zicht waar de boeken ingeleverd konden worden. Je bent er biiijna., dacht hij in zichzelf.

Voordat hij het doorhad voelde hij een stoot tegen zijn handen. Van de schrik liet hij de boeken tussen zijn handen doorglippen. Lichtelijk verward staarde hij een paar seconden naar het tiental boeken dat hulpeloos op de grond lag. De prachtige glimmende kaften zaten nu volledig onder het stof. De jongen die tegen hem aan was gestoten excuseerde zich. "Ik zag je niet," vervolgde hij. Best logisch, dacht Pollux, aangezien hij verstopt zat achter die gigantische stapel boeken. Het kwam dan ook niet in hem op om de jongen de schuld te geven. Misschien was het niet helemaal tactisch van hem geweest om al die boeken in één keer mee te nemen. Pollux perste zijn lippen op elkaar en schudde met zijn hoofd, om aan te geven dat hij het geen probleem vond. Alleen zonde van de boeken, misschien. En het was nogal een blunder. Hopelijk had niemand het verder gezien... "Ggg" zei hij zachtjes, "geeft niet," bracht hij met moeite uit. Zijn spraakbeperking riep altijd verschillende reacties op bij anderen. Soms moesten ze lachen, soms snapten ze het niet, soms wisten ze niet zo goed hoe ze er mee om moesten gaan. Hopelijk zou de jongen tegenover hem zich niet schuldig voelen. Pollux hurkte naar beneden om de boeken een voor een op te pakken en op de tafel naast hem te leggen. "Ik ben Pollux," zei hij zacht toen hij weer overeind stond. Die zin had hij al zo vaak geoefend dat hij er geen problemen meer mee had.

laaat - sorry! | 400 words | shia

ty mally

SHIA REUBEN LEIF

With only poison in my veins, stuck in your "wonderland"

Hij had dus best wel spijt ervan, dat hij zich zo snel omgedraaid had. Niet voor de jongen tegen wie hij aanbotste, maar hij had spijt dat hij nu zich zou moeten excuseren. Nu moest hij wel spreken tegen iemand, en daar had hij geen zin in, zeker niet als dit weer zo een dom persoon bleek te zijn, zo één waar de hele school toch sowieso mee volliep. De jongen had wit haar. Hmm, het was dat hij wit haar wel cool vond, anders was hij wast slechter gezind geweest. "Ik excuseer me", zei hij dus, maar een beetje geïrriteerd. "Ik zag je niet", ging hij verder. Nu pas merkte hij dat de jongen een hele hoop boeken had laten vallen. Shia klemde zijn kaken op elkaar. Nog geen tien minuten geleden was hij kwaad aan het zijn over het feiten dat sommige mensen boeken lieten vallen, en nu was hij de oorzaak ervan. Hij had haast medelijden met de tien boeken die helemaal stoffig waren. De jongen schudde met zijn hoofd, dus Shia vermoedde dat hij het niet zo erg vond. "Ggg", hoorde hij van de kerel zijn mond komen. De jongen met het bruine haar fronste licht en hield zijn hoofd een tikkeltje scheef, niet wetend at hij te verwachten had. "Geeft niet", werd het. Het leek alsof de jongen moeite had met spreken. Shia wist gewoon dat de jongen daar een hoop stomme dingen voor te horen zou krijgen, maar hem interesseerde het meteen. Zijn masker van irritatie viel af en de andere Shia was nu zichtbaar. Hij was geïnteresseerd en veel minder kil en kortaf als normaal. "Als jij het zegt", reageerde hij, en het lukte hem zelfs om er een overtuigend glimlachje uit te persen. Het was een serieus andere hij plots, maar nog steeds niet echt de echte Shia. Die zou nog steeds een beetje gemeen zijn, maar hij wou deze kerel nu niet wegjagen, niet nu hij zijn interesse opgewekt had. De jongeman legde zijn drie boeken voorzichtig op de grond toen de ander naar de grond ging om zijn gevallen boeken op te rapen. "Ik ben Pollux", hoorde hij de jongen zeggen. Shia raapte ook één van de boeken op -Pollux had de rest al opgeraapt- en ging weer rechtstaan. Hij legde het boek bij op de tafel en tilde toen zijn eigen stapel op om naast die van Pollux op de tafel te leggen. Te zien aan de hoeveelheid boeken had hij iemand tegenover zich die ook van lezen hield. Anders zou hij geen tiental boeken hebben, als je niet graag leest ga je zelfs voor goede punten geen tien boeken uitlenen. "Aangenaam, Pollux, ik heet Shia", zei hij. Pollux. Hij vond het een leuke naam om uit te spreken. Namen met een 'x' in waren meestal wel leuk, vond hij. Shia schonk de jongen nog een glimlachje. "Het spijt me van je boeken, ik was een beetje geïrriteerd en draaide me een beetje te snel om en..." Hij hield op met spreken. Waarom legde hij zichzelf uit? Hij legde zichzelf nooit uit. Hij was een mysterie. Hij trok zijn mond terug tot een serieuze streep en wreef door zijn warrige zwartbruine haar. "Sorry." Hij lachtte onwennig. Het was raar. Hij kon dit niet. Dit was moeilijk. Dit was raar. Oh, dat had hij al gedacht. Shit. Die Pollux zag er eigelijk wel een leuke persoon uit, en Shia had ergens het gevoel dat hij wel met hem op zou kunnen schieten, maar het idee van 'je mag geen vrienden maken' bleef bij hem hangen. Hij probeerde terug vriendelijk te kijken naar Pollux. "Het spijt me heel erg van je boeken." Hij haatte het dat hij zich nu een derde keer excuseerde. Dat zou hij normaal nooit doen. Urgh.

OOC/ Hoop dat je er een beetje iets mee kan~

from Kíli @ Kickstart

Pollux keek toe hoe de jongen een laatste boek van de grond raapte. Hij had eerst nogal geïrriteerd geleken, maar die boze blik leek ineens verdwenen. Waardoor het kwam? Geen idee. Pollux voelde dat zijn schouders pijn begonnen te doen door de zware lading in zijn rugtas, dus die deed hij af en zette hij op tafel. Meteen rolden een aantal kaften uit de opening op tafel. Misschien was hij een beetje overenthousiast geweest.. Hij had niet eens genoeg tijd om ze allemaal te lezen, wat hij stiekem wel erg zonde vond. Er zaten voornamelijk muziekboeken tussen, maar ook veel over filosofie, fabeldieren en natuurwetenschap. Natuurlijk zaten er ook boeken tussen die hij nodig had voor bepaalde vakken op school - maar die waren in de minderheid. "Als jij het zegt," zei de jongen en hij glimlachte lichtjes. Pollux was meestal goed in het lezen van mensen maar op deze jongen kon hij nog niet echt grip krijgen.

Zijn naam was Shia. Die naam had hij nog niet vaak eerder gehoord. Lux vroeg zich af waar de jongen vandaan kwam, het was moeilijk te herkennen aan zijn uiterlijk of zijn gedrag. Al was dat altijd wel lastig te voorspellen. Hij hield zijn armen achter zijn rug en kneep met zijn rechterhand in zijn linker elleboog. Ondertussen werd hij even afgeleid door de gigantisch hoge boekenkasten, die bijna tot in de hemel leken te rijken. Het was toch onmogelijk om een boek van de hoogste plank te pakken? Lux's blik gleed verder de zaal in en zijn oog viel op de torenhoge, verschuifbare trappen. Ah, zo dus. "Het spijt me van je boeken, ik was een beetje geïrriteerd en draaide me een beetje te snel om en..." veronschuldigde Shia zich. Het leek alsof hij zich een beetje ongemakkelijk voelde. Kwam dat door hem? Of misschien zat hij gewoon in de knoop met zichzelf. Pollux trok het zich niet zo aan en waardeerde het excuus, al vond hij het nog steeds niet nodig. Het was ook soort van zijn eigen schuld. Pollux grijnsde om de situatie wat op te lichten. Hij lachte kort en schudde opnieuw zijn hoofd, om aan te geven dat Shia zich echt niet druk hoefde te maken. "Het spijt me echt heel erg van je boeken," herhaalde hij nog een keer. Pollux wou iets zeggen, maar zijn adem stokte. Hij slikte, opende zijn mond. Het duurde even maar met wat moeite kwam er de juiste klank uit. Een zin beginnen was altijd het lastigst. "Gelukkig zijn het," hij pauseerde even om op het woord te komen, "mmijn boeken niet," grapte hij en keek een beetje schuldig naar de bibliothecaresse die verderop stond. Hopelijk had ze niet gezien dat al die boeken op de grond gevallen waren. Het was ook een beetje haar schuld dat de boeken nu zo vies waren, had zij de vloer maar beter moeten aanvegen. Pollux draaide zich naar de tafel en legde alle boeken weer netjes op een stapel, zoals ze eerst ook lagen. De laatste paar boeken stopte hij terug in zijn rugzak. "Help je?" klonk zijn ielige, krakerige stem. Wil je me even helpen om deze boeken in te leveren, dat had hij liever gezegd, maar ja. Hij wees naar de balie waar boeken ingeleverd konden worden, terwijl hij de rugzak weer om zijn schouder gooide.

tuurlijk kan ik er wat mee ^^ | 553 words | shia

ty mally

SHIA REUBEN LEIF

With only poison in my veins, stuck in your "wonderland"

"Aangenaam, Pollux, ik heet Shia", zei hij. Hij verbaasde zichzelf eigenlijk. Hij stelde zich zelden voor zonder slecht gezind te lijken. "Het spijt me van je boeken, ik was een beetje geïrriteerd en draaide me een beetje te snel om en..." Hij klemde zijn kaken op elkaar en haalde een hand door zijn haar. Hij wou die zin niet af maken. Hij wou zich niet de hele tijd excuseren, hij was niet zwak. "Sorry." Hij lachtte onwennig want het wat zo vreemd voor hem om oprecht spijt te hebben van iets. Wel dat was de laatste sorry nam hij zichzelf voor. "Het spijt me heel erg van je boeken." Oh, of toch niet. Hij kon duidelijk niet meer voor zichzelf beslissen wanneer hij sorry zei en wanneer niet. Hij keek terug op naar Pollux, die zijn mond geopend had. "Gelukkig zijn het," begon die, en Shia zorgde ervoor dat hij niet fronste terwijl hij afwachtte. De jongen verdiende de tijd om na te denken over wat hij wou zeggen. En het was heel vervelend als er dan iemand naar je stond te fronsen. "mmijn boeken niet." Shia haalde zijn mondhoeken op en er klonk zelfs even een lach van zijn kant. Hij volgde zijn blik en keek ook naar de vrouw. Achja, als zij al moeilijk zou doen zou Shia de shuld wel op zich nemen. Pollux keerde zich naar de tafel en de kerel met het bruine haar leunde een beetje tegen de tafel op terwijl hij een oog op de ander hield. "Help je?" vroeg die. Shia keek even verbaasd en keek nog net niet om om te kijken of de jongen het tegen iemand anders had. Er werd hem bijna nooit om hulp gevraagd. Misschien omdat hij die meestal ook niet aanbood. De wittekop wees naar de balie en hij keek in de richting waarin Pollux wees. Oh, zo helpen. "Ja hoor", antwoorde hij. "Met plezier." Hij nam zijn eigen boeken van de tafel af en deed een stap opzij zodat ze naar de balie toen konden lopen. Dan kon hij ook meteen zijn boeken uitlenen, dat was makkelijker dan ze even lezen en dan terugzetten. Hij wou ze nog even houden. Hij liep naar de balie toe en knikte naar de vrouw die opkeek. "Drie weken, niet later he, Shia", zei de bibliothecaresse. Hij maakte een 'tsk'-geluid. Hij bracht zijn boeken nooit te laat binnen. Hij kon de bibliothecaresse niet uitstaan, zij wist dat, hij wist dat, en dat was ook duidelijk zichtbaar. Ze kende zijn naam ook enkel maar omdat hij best vaak boeken uit kwam lenen. "Shia Leaf", zei ze en opnieuw maakte hij dat geluidje. "Leif, mevrouw." Ze schreef de titels van de boeken op een lijst met zijn naam langs en knikte dan naar Pollux, met een vragende blik in haar ogen. Shia stak de boeken voorzichtig in zijn rugzak en keek naar haar. "We komen zijn boeken terug binnen brengen", legde hij uit en keek ook naar de jongen. Hij hoopte dat die het hem duidelijk zou maken als hij wat zei wat niet waar was, maar hij dacht niet echt wat mis te kunnen zeggen. Het waren maar boeken binnen brengen, right, niet dat hij iemand moest uitvragen in Pollux' plaats. "En er misschien ook nog uitlenen...?" zei hij, maar richtte dat meer tot de jongeman dan de bibliothecaresse. Hij wist niet op de jongen nog nieuwe boeken ook nodig had.

from Kíli @ Kickstart

PROFILE MAGICIAN