Hij hield zijn ogen op het bord gericht en probeerde de lawaaierige leerlingen rond zich te negeren. Ooit stierf hij nog een keer aan hoe hij zich aan hen ergerde, maar natuurlijk kon hij niets zeggen. Hij wou ook niets zeggen. Hij had zijn masker. Dat waardoor hij er ongeïnteresseerd uitzag. Hij kon zich goed onder controle houden en hij kon vervelende opmerkingen echt wel negeren, maar sommige dingen kon hij niet aan. Toen hij dus één van zijn klasgenoten Bob hoorde fluisteren draaide hij zich kwaad om naar de kerel. Die hief zijn handen omhoog en vroeg hem waar hij zo kwaad over was. Shia zuchtte diep en rolde met zijn ogen waarna hij naar voor keek. Hij was vergeten dat er ook mensen rondliepen die écht Bob heetten. Hij vestigde zijn aandacht weer op het bord, maar zodra de bel ging hield hij daarmee op en liep naar de jongen toe die het over een Bob gehad had. Hij vroeg hem om naar het meer te komen na de les. Hij wachtte niet meer op verdere reactie, maar draaide zich om en verliet het lokaal terwijl hij zijn jas over zijn arm gooide. Het was te warm voor een jas. Veel te warm.

Zodra hij het meer voor zich zag stroopte hij zijn mouwen op en versnelde zijn pas een klein beetje, zonder het zelfs echt te beseffen. Hij was zichzelf niet helemaal die dag, hij kon zijn irritatie niet verborgen houden. De jongen haalde een hand door zijn bruine haren en gooide zijn schooltas samen met de jas de grond op. Hij liep naar de rand van het meer toe en strekte zich met een kreun uit. Hij besloot dat hij morgen dan maar extra serieus moest doen. Toen hij een hand op zijn schouder voelde draaide hij zijn om en trok zijn wenkbrauwen op. Zijn klasgenoot was dus ook effectief gekomen. "Wat was er?" vroeg die, maar Shia legde hem het zwijgen op met een handgebaar. "Praat nooit meer over een Bob als ik in je klas zit", zei hij kortaf en keek de jongen aan. Als hij uitleg zou vragen, zou Shia hem het water in duwen. Jammer genoeg voor die kerel was hij te nieuwsgierig. Hij vroeg waarom. In plaats van uitleg te geven wierp hij de klasgenoot een misnoegde blik toe en duwde hem zonder pardon het meer in. Hij was geen pestkop, zeker niet, maar hij was sommige mensen gewoon zo beu. Hij draaide zijn rug naar het water en liep terug naar zijn rugzak, waar hij naast ging zitten. Hij zag dat de kerel al rechtgeholpen was. De kerel met het bruinzwarte haar kon het niet laten om even geamuseerd een mondhoek op te trekken bij het zien van de ander zijn druipende kleding. Nee, hij was echt zichzelf niet.

OOC: Zean~ Sorry voor de flutheid.

Een saaie les, een saaie dag een saai leven. Zo kon je de afgelopen week wel voor Zean beschrijven. De jongen leunde met zijn stoel tegen het tafeltje achter hem en zijn blik was naar buiten gericht. Lessen maakte hem niets uit zolang het geen interessant onderwerp was. En aangezien leraren niet heel erg hun best deden om Zean te interesseren of een interessant onderwerp aan te snijden, had de jongen dan ook weinig keus dan verveeld te zijn. Zijn schrift was leeg. De opdrachten die ze moesten maken had hij niet gemaakt en de antwoorden die bij het nakijken waren gegeven had hij ook niet opgeschreven? Wat was het nut, die test haalde hij toch wel. Met afkijken. Het was voor hem dan ook een hele opluchting toen de bel ging. De jongen was een van de eerste die de klas uit was en met snelle en grote stappen baande hij zich een weg tussen de leerling massa om naar buiten te gaan. Het was pauze en Zean had wel trek in frisse lucht. Daarbij had hij niet echt mensen om mee op te trekken.
Met zijn handen in zijn zakken slofte Zean over het grasveld, zijn ogen speurde elke hoek af, opzoek naar een teken van leven, want sociaal zijn wilde hij wel. Zijn aandacht werd getrokken naar twee personen, bij het water, die tegenover elkaar stonden. Blijkbaar ging het er niet al te aardig aan toe. Op een goede afstand bleef de blonde jongen staan en sloeg de twee gade. Hij trok zijn wenkbrauw op toen een van de jongens de ander in het water duwde. Dat was.. abrupt? Onvoorspelbaar? Zo zou je het kunnen noemen. Desalniettemin moest Zean grijnzen, het zag er komisch uit. Daarbij, hij was niet de gene die in het water lag, dat was ook weer een plus punt.

[flut]