Met zijn tanden op elkaar geklemd deed Dice zijn uiterste best om een vloek in te houden terwijl hij zijn blik liet glijden over zijn lichaam. Hij stond momenteel voor een spiegel en had zijn rug zo gekeerd dat hij zijn schouder kon zien. Daar bevond zich een grote brandwond. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde zich te herinneren waar het fout was gegaan. Het was voor de eerste keer sinds een paar weken geweest dat hij de tactiek had herhaald die hij via Master Savador had geleerd: de Dragonkin. Hij had de vier elementen herhaald die hij moest toepassen om de Dragonkin goed te gebruiken. Hij was expres bij de waterval gaan staan zodat hij een grote druk op zich had gelegd en waardoor de Dragonkin hopelijk succesvol zou zijn. Bij de watervallen bevond zich namelijk een soort van klif waar je een splitsing had tussen twee randen. Een redelijk grote waar je niet zomaar overheen kon springen. Zijn bedoeling was geweest om de Dragonkin zo te gebruiken zodat hij over die rotsen heen zou gaan. Zijn bedoeling was ook geweest om de Dragonkin juist uit te voeren zodat hij de leerstof zeker nog zou beheersen. Zijn gedachten waren tijdens dat hij de Dragonkin daadwerkelijk beoefende echter direct naar zijn vader geschoten omdat het vandaag de dag was dat hij drie jaar geleden overleden was en daar was het fout gegaan waarschijnlijk. Zijn concentratievermogen was failliet gegaan en het vuur had zich dan wel verspreid, maar op de verkeerde plaats. In plaats van dat het naar buiten was gegaan en het slechts een kleine vlam was, was het een grote vlam geweest en was het naar hem gekeerd. Over zijn schouder om precies te zijn. En dat was niet het enige, want hij had zich uiteraard al verplaatst en bevond zich slechts in het midden van de splitsing. Dus niet alleen was zijn Dragonkin zo mislukt dat hij zichzelf verbrand had, ook was hij bijna te pletter gevallen. Zijn enige geluk was dat er een uitstekende rots voor hem had gezeten die hij vast had kunnen grijpen. Zijn benen waren met een misselijkmakende klap tegen de rotsen gebotst, evenals zijn andere schouder, maar liever dat dan dood, toch? En nu stond hij zichzelf te bekijken, aannemend dat hij beter naar de ziekenzaal kon gaan. Vloekend en met zijn shirt uit liep hij door de gangen. Een paar leerlingen keken hem vreemd na, maar hij had zijn blik op de grond gericht, proberend om niet aan de verdrietige dingen te denken. Hij liep de ziekenzaal binnen en werd meteen geroepen door een zuster. Er werd hem verzocht om op het bed te gaan zitten en snel keken ze zijn brandwond, zijn schouder en zijn knieën na terwijl hij de hele tijd zijn blik op de grond bleef richten.

Dice richtte zijn blik op toen een jonge zuster naar hem kwam gelopen. Het boeide hem vrij weinig dat hij hier in zijn bloot bovenlijf zat, maar de zuster keek alsof ze één van de zeven wereldwonderen zag. Haar blik gleed kort over zijn bovenlijf terwijl blosjes op haar wangen kwamen. Daaraan kon Dice merken dat ze dit werk nog niet vaak deed of dat ze gewoon een zwak had voor jongens met blote bovenlijven. Ach, het kon hem ook wat. Als ze hem maar onderzocht. De onervaren lijkende zuster liet haar blik over zijn schouder gaan en concludeerde dat het verbrand was. Bijna wilde Dice opstaan en enthousiast voor haar applaudisseren, maar hij hield zich in en gaf enkel een nonchalant knikje. Ze hield haar ene hand op zijn ene schouder en onderzocht daarna zijn andere schouder. Ze zei uiteindelijk dat de schaafwond op zijn linkerschouder behandeld kon worden met wat ontsmettingsmiddel en een grote pleister. Om de andere schouder zou verband moeten. Daarna inspecteerde ze zijn knieën en stelde ze hetzelfde vast als bij zijn linkerschouder. Hij knikte opnieuw op een droge manier naar haar en wachtte tot ze zou beginnen. Hij siste zachtjes toen hij de ontsmettingsmiddel op zijn schouder voelde en kneep zijn handen om de behandeltafel zodat zijn knokkels wit werden. Nadat ze er eerst een soort van witachtig doekje op had gedaan, deed ze er daarna een grote pleister op. Vervolgens boog ze zich over zijn brandwond. Ze had een bakje water naast zich staan en liet het water opkomen waarna ze deze op zijn brandwond liet neerkomen. Weer siste Dice en keek opzij om te vermijden dat hij haar iets aan zou doen. Daar zag hij een jochie van ongeveer rond de vijftien jaar met een ontbloot bovenlijf zitten. Hij moest lichtelijk grinniken toen hij het rode hoofd van de jongen zag. Die was duidelijk niks gewend, zeg. De pret verging hem echter weer toen de zuster voor de tweede keer water op zijn brandwond liet komen om het uit te spoelen. Vervolgens begon ze spullen te pakken om het verbinden, maar eerst moest ze zo nodig met een pincet wat vuil uit zijn brandwond halen. Hij focuste zijn aandacht weer op de jongen terwijl de zuster bezig was om zijn schouder te verbinden. Ze gaf hem enkele instructies van hoe hij om moest gaan met de brandwond en boog zich vervolgens naar zijn knieën toe. Zijn broek was gescheurd, maar ze droeg hem alsnog op om zijn broek helemaal uit te doen. Fuck. Nu was hij diegene die een rood hoofd kreeg. Hij deed zijn broek uit en zuchtte. Wat gênant, zeg. ‘Wat hebben ze hier toch een heerlijke verpleging,’ zei hij tegen de jongen zodra de zuster even uit zijn buurt was, waarschijnlijk om spullen te halen voor zijn knieën te verzorgen. ‘Ik zit hier echt halfnaakt terwijl ik ook gewoon mijn broekspijpen omhoog had kunnen doen. Volgens mij is ze verlekkerd op jonge kerels of zo.’ Hij bedoelde het grappend, maar wie weet was zijn theorie echt waar. Hij liet zijn blik naar de kerel glijden. ‘Wat heb jij gedaan?’

Dice haalde kort zijn schouders op toen de jongen een andere suggestie deed van waarom de zuster zo op hem reageerde. Wat het ook was, hij vond het lichtelijk irritant. Het was niet dat hij het lichaam had van een God en dat hij hier in zijn boxer lag vond hij ook maar niks. Zijn blik gleed door de ziekenzaal en bleef hangen op een groepje meisjes die net deden alsof ze niet naar hem keken. Greaaatt. Er zaten ook een paar jongere meisjes bij die vooral naar de jongen naast hem keken. Dat hadden zij weer. Hij kende de jongen niet echt, maar hij voelde nu al medelijden voor hem. Hij richtte zijn blik naar opzij toen ze de jongen verder gingen controleren, maar moest zijn aandacht weer richten op de onervaren lijkende verpleegster. Ze kreeg een blos op haar wangen toen ze naar zijn knieën keek en ook Dice vond het niet fijn om welke hoogte ze elkaar nu moesten aankijken. Ze boog zich voor hem neer en deed wat ontsmettingsmiddel op zijn knieën. Vervolgens begon ze voorzichtig met een doekje het bloed weg te deppen en Dice deed zijn best om niet te kreunen. Het deed verschrikkelijk veel pijn en ze deed niet eens voorzichtig met dat doekje deppen. Ze deed twee pleisters op zijn knieën en knikte ten teken dat ze klaar was. Haar rood was inmiddels rood aangelopen toen ze hem ook nog eens opdroeg om zijn broek terug aan te doen, maar dat hoefde ze geen tweede keer te zeggen. Dice sprong van de behandeltafel af en deed gauw terug zijn broek aan. Zijn shirt moest hij ook weer terug aandoen, maar hij had te veel last van zijn schouder en legde het shirt zuchtend naast zich neer. Hij zag de zuster bedenkelijk naar hem kijken, maar richtte zijn aandacht weer op de jongen toen deze begon uit te leggen wat hij had gedaan. ‘Klinkt pijnlijk,’ begon hij. ‘Maar wel cool dat je een draak hebt,’ zei hij grijnzend. ‘Klinkt spannender dan de vos die ik heb.’ Hij mocht dat dan wel zo nonchalant zeggen, maar hij zou Blaze echt voor geen goud willen missen. De vos was een groot deel van zijn leven geworden en ook al zagen ze elkaar niet meer zo vaak, Dice zou zeker geen ander huisdier willen. Zijn blik gleed naar de zuster die weer terug naar hem kwam en voorzichtig vroeg of ze mocht helpen zijn shirt aan te doen. Hij voelde zijn wangen rood worden omdat hij hulp nodig had, maar knikte en gooide het shirt naar haar toe. Ze ving het op en hij stak zijn armen in de lucht zodat ze hem kon helpen. Met een rood hoofd bedankte Dice haar gauw. Hij leunde op zijn armen terwijl hij weer naar de bruinharige jongen naast hem keek. ‘Ik besloot om de Dragonkin nog eens uit te proberen, een spreuk die ik onlangs geleerd heb. Ik wilde een klif oversteken, maar het ging mis doordat ik te veel aan andere dingen dacht en het resulteerde in een zwaar verbrande schouder, één geschaafde schouder en twee geschaafde knieën.’ Hij trok een pijnlijk gezicht toen zijn knieën en zijn schouders bevestigend begonnen te branden nadat hij de jongen had uitgelegd wat er was gebeurd. Hij had dankzij zijn gedoe met de zuster niet gehoord wat de jongen had, maar dat hoefde ook niet. De blauwe plekken op diens borstkas zeiden al genoeg. Ze zouden beiden nog lang de tijd moeten hebben om te genezen.

Dice grinnikte toen de jongen zijn opmerking maakte over de reptielen. Hijzelf was niet het soort dat een hekel aan reptielen had. Hij kon zelfs zeggen dat hij ze best wel stoer vond. Ze hadden een heel aparte manier van eten en sommigen ook een heel aparte manier van bewegen. Hun overlevingskansen waren helaas wat minder omdat er veel vogels waren die op hun joegen. Natuurlijk lag het er dan ook nog maar net aan hoe groot je reptiel was. Over het algemeen wist hij er niet veel van omdat hij een vosje had en dat was een zoogdier. Dacht hij. Of nee, niet een zoogdier, maar een roofdier. Oké, hij stopte met dit. Hij zou wel een encyclopedie raadplegen. Blaze zou hem echt vermoorden als hij niet eens zou weten wat voor soort dier zijn eigen vosje was. Het was dan ook een goed ding dat Blaze zijn gedachten niet kon lezen en niet kon horen. Om zichzelf van het rare onderwerp in zijn hoofd af te halen, richtte hij zijn volledige aandacht op de jongen. Hij was blij dat hij al zijn kleren weer aan had, zeg. Zijn blik gleed naar de jongen. Hij fronste even verwonderd toen de jongen aangaf dat hij de spreuk ondanks ook geleerd had. Dat moest betekenen dat deze jongen of een Raziaan was of erg geïnteresseerd was in het beheersen van vuurmagie. Hij wilde echter niks zeggen over het feit dat de jongen er nog niet goed in was, want dat was hijzelf ook niet. Hij snapte niet hoe de Hoofdmeester het voor elkaar kreeg om die spreuk voor te doen zonder zelf al te veel kleerscheuren te hebben. Hij dacht even snel na over een antwoord op de vraag van de jongen, maar in principe kon het niet zo veel kwaad. Zeker niet als hij dacht aan het feit dat ze beiden gewond raakten als ze het in hun eentje probeerden. Bovendien kon de jongen hem misschien weer wat dingen opfrissen in zijn hoofd van hoe hij de vier aandachtspuntjes ook alweer aan moest pakken om de volledige Dragonkin te beheersen. En dus gaf hij een knikje. ‘Klinkt goed. Dan kun jij me komen redden met je reptiel als ik weer eens bijna te pletter val,’ zei hij plagerig. Hij hoopte echter dat zoiets niet meer voor zou komen, want hij had de dood daarstraks echt in de ogen gekeken. Het had niet veel gescheeld of ze hadden zijn lijk uit de klif moeten gaan halen. ‘Maar laten we dat oefenen even voor later houden. Ik heb nu echt te veel last van mijn vorige aanvaring met de Dragonkin,’ sprak hij zuchtend terwijl hij een hoofdknik deed naar zijn schouder die minstens tweedegraads verbrand was.