“Your nightmares follow you like a shadow, forever. ”
― Aleksandar Hemon

Een spookhuis. Een verlaten herenhuis waarin het spookt. Ja, het zal wel. Wat een onzin, hij geloofde niet in geesten. Anderen mochten dat dan wel doen, maar er moest toch een logische verklaringing zitten achter de dingen die gebeurden in dat huis. Hij had gehoord dat er ooit in de kelder twee kerels een kast met porseleinen opgeblazen hebben omdat ze geluid maakten en naar hen keken. Hij geloofde het niet. Die jongens moesten zich gewoon bang gevoeld hebben door de verhalen. Of de poppen werkten met een sensor of zo, zodat ze geluid maakten als er beweging gespot werd. Hij zag bepaalde leerkrachten en leerkrachten op school nog in staat om zo een dingentjes te installeren om studenten de schrik van hun leven te geven. En met zijn rare manier van denken en zijn slechte, nieuwsgierige eigenschap was hij op weg naar het landhuis. Ochtend, middag, nacht, als er al geesten waren, die zouden echt geen favoriet moment van de dag kiezen. Als ze er al waren, zouden ze er overdag net zo aanwezig zijn als in de nacht. Toch had Shia besloten om tegen de avond naar het huis te gaan. Ook omdat hij overdag lessen had moeten volgen, al had hij de laatste twee op de ziekenzaal doorgebracht. Hij voelde zich niet zo goed en hij was over z'n nek gegaan, maar daarna voelde hij zich zel beter. Hij had al nagegaan in zijn hoofd wat hij gegeten had en wat mogenlijk de oorzaak was van dat zijn maag de inhoud weer kwijt wou. Hij was niet tot een besluit gekomen, maar hij stak het niet te erg in zijn hoofd. Hij wist dat het hem toch op zijn zenuwen ging werken als hij er niet achter kon komen, dus besloot hij er niet meer aan te denken. Hij had voor een keer eens een beanie opgezet, wat hij normaal nooit deed omdat hij een bloedhekel had aan die dingen. Het zag er idioot uit, je zette een muts toch goed op, en het diende tegen de koude. Hij snapte niet waarom iedereen het tegenwoordig droeg als accessoire, hij vond het lelijk en dom. Maar nu had hij er een op, omdat zonder zijn haar zowat iedere richting opstak die het kon, buiten recht omhoog omdat de zwaartekracht dat weer niet toeliet. Ook keek hij maar ontevreden naar zijn T-shirt. Hij wist niet eens meer hoe hij er aan kwam, maar het was te groot en hij was zeker dat hij niet gekrompen was. Alhoewel hij dat misschien wel zou willen, hij was aan de grote kant en het verbaasde hem dat hij zo'n groot shirt gevonden had. En de broek vond hij ook maar niets. Zo een broek die meer scheur dan stof was. Het was geen broek met scheuren meer maar een scheur met jeansstof tussen. Handig was anders. Je benen door die broek krijgen was een hel. Je voet schoot door iedere scheur heen. Hij had vijf minuten gedaan over de broek aankrijgen. Hij had het bijna opgeven, maar dat was geen manier van doen wat je wou. Hij wou die broek aankrijgen, en hij stelde het al altijd uit, en deze keer was het hem gelukt. Hij had zijn schoenen er onder aan getrokken en was daarna naar het landhuis vertrokken. Nu stond hij voor de deur. De zon was al aan het zakken. Een beetje teleurgesteld door de gevel van het huis duwde hij de voordeur van het gebouw open. Dat er geen kinderachtige val opgesteld stond, deed hem zijn mening al een beetje herzien. Misschien kwamen hier toch niet zo veel kinderachtige studenten als hij gedacht had. Hij liep verder. Gauw deed hij een ronde over het gelijkvloers heen. Er was amper wat te zien. Een chique huis, maar geen spoken, geesten, lijken of zombies te bekennen. Weer een teleurstelling, hij wou dat iets zijn ongelijk kon bewijzen. Aangekomen in de keuken zag hij dat de kelderdeur open stond. Dat moest die poppenkelder geweest zijn. De trappen naar onder waren stuk. Balen, anders was hij naar onder gegaan. Had hij die poppenscherven eens bekeken. Waarschijnlijk deden ze niets. Net zoals al deze idiote verhalen niets deden. Shia wreef een lok die onder de beanie uit kwam aan de kant. Toen liep hij de keuken uit om naar de trap te gaan die naar de eerste verdieping leidde. De trap zag er ook niet meer erg stevig uit. Hij liep zo kort mogenlijk tegen de muur aan omhoog en bleef bovenaan staan. Een lange gang. Creepy, als hij een schrikker geweest was. De jongeman liep naar het einde van de gang, de kamer die het kortst bij was stonk hem te erg naar sigarettenrook en dergelijke, daar kon hij niet goed tegen. Hij deed de deur op het einde van de gang open en keek rond. Een badkamertje. Hoe gezellig, op de spinnen en vuile vegen op de muren na. De spinnenwebben deden even een rilling over zijn rug heen lopen, maar verder interesseerde de kamer hem niet. Hij liep er weer buiten en deed de tweede deur open. Het leek op een hobbykamer. Er stonden oude spullen. Een schildersezel. Boeken. Was het hier gehaast verlaten geworden? Het leek niet alsof ze verhuisd waren. Shia keek er rond en vond - tot zijn genoegen en ongeloof - een viool. Hier moesten leuke mensen geleefd hebben. Hij haalde de viool uit de koffer en streek over het bestofte hout heen. Het was een mooie viool, al vond hij zijn eigen viool wel mooier. Deze had afgezien. Wie weet hoe lang het instrument er al lang. Hij ging rechtstaan, maar legde de viool weer in de koffer. Hij had een strijkstok nodig om er op te kunnen spelen. Dus, zonder tegenzin deze keer, begon hij aan een zoektocht in de hobbykamer naar een strijkstok voor de viool.

OOC: Thaddeus. Blub, -click-: kleding, makkelijker dan het uitleggen

Hij was tussen de dozen beginnen zoeken. Hij moest en zou een strijkstok vinden. Het kon hem niet schelen dat er een mogenlijkheid was dat er helemaal geen strijkstok was. Hij moest en zou op de viool van het huis spelen. Hij vond het gewoon nodig, hij moest, anders zou hij 's nachts slecht slapen en zijn afvragen waarom hij niet een beetje meer moeite deed. Hij verschoof een doos en opende die. Er lag een dikke laag stof op de doos, geweldig. Hij hield een hand voor zijn mond en neus, maar het stof slaagde er toch in om in zijn neus te kruipen waardoor hij niesde. Hij haalde zijn neus een beetje geïrriteerd op en ging verder met zoeken, maar hij vond niets buiten was boeken en onzin die hij niet kon gebruiken. Al helemaal niet als een strijkstok. Hij schoot overeind uit hurkzit toen hij een geluid hoorde. Hij wist wat geluid het was, het was een blikje dat opengedaan werd. Hij herkende het geluid goed. De jongeman keek richting de deur. Was dit een geest of zombie? Hopelijk. Oké nee, hopelijk niet. Dan zou hij echt wel bang zijn, maar hij wist dat ze niet bestonden. Hij begon weer verder te zoeken, omdat het hem eigenlijk niet kon boeien wie of wat er kwam. Als het toch een bovennatuurlijk iets was, was hij sowieso al ten dode opgeschreven, hoe dan ook. "Serieus, gast, ben je je knuffelkonijn kwijt of zo?" Shia hield op met rommelen in de doos en plaatste zijn hand op de grond voor evenwicht. Of ja, hij steunde op zijn vingers. Hij richtte zijn hoofd opzij naar waar de stem vandaan kwam. Een kerel, hij mocht hem nu al niet met zijn stomme energydrank en zijn idiote manier van zijn bekend maken. "Toch niet", zei hij en begon ongestoord verder te zoeken. Hij ging weer rechtstaan en opende een oude, houten kast. Er stonden wat potjes in en oude potloden, stiften die al lang nietm eer werkten, maar ook wat hij zocht. Voor enkele seconden verscheen er een glimlach op zijn gezicht, maar die verdween zodra hij zijn vingers om de strijkston heen legde. Niet dat hij niet blij was met het voorwerp, maar omdat hij niet zo iemand was die vaak glimlachte. De jongeman nam de viool uit de koffer en zette het kinstuk tegen zijn kin. Hij kuchte even door het stof en zette de stijkstok op de snaren. Het interesseerde hem niet dat deze jongen hierheen gekomen was en misschien rust en stilte wou. Shia wou viool spelen, daar moest de ander maar mee leren leven. Alsof niemand er was en alsof niemand hem kon horen begon hij een nummer te spelen dat hij leuk vond. Hij speelde het redelijk vaak, maar dat kwam omdat hij nog maar recent alles onder de knie had, en hij vond hetl euk om dingen die hij pas kon te herhalen en opnieuw te spelen. De viool stond een beetje vals en de strijkstok was niet de beste, maar het nummer klonk nog wel oké, ook al maakte hij hier en daar een klein foutje of speelde hij zo nu en dan een beetje vals. Hij bracht het er goed vanaf om het nummer nog maar net te kunnen.
Toen hij klaar was met spelen, legde hij de strijkstok neer op een tafeltje dat er stond. De viool haalde hij uit zijn hals, maar hield het instrument wel nog vast in zijn handen. Hij richtte zijn blik op naar de enery-dude en fronste even. "Serieus, gast", begon hij, zoals de ander gedaan had, "Waarom zou het je zelfs wat boeien." Het was niet eens een vraag. Hij trok met zijn vrije hand zijn beanie weer goed voor hij zijn blik weer naar de viool af liet dwalen. Mooi instrument. Misschien nam hij het wel mee naar zijn kamer, kon hij het opknappen en goed zetten, zodat hij niet meer vals stond. En met zijn eigen strijkstok spelen. Dat vond hij wel een leuk idee. Met licht samengeknepen ogen keek hij terug naar de kerel. "Met wie heb ik de eer?" vroeg hij een beetje sarcastisch.

OOC: Song -click-

Er werd hem gevraagd of hij een knuffelkonijn kwijt was, wat hij een bijzonder idiote vraag vond. Hij ga er antwoord op van niet, en schonk verder niet echt meer aandacht aan de vervelende kerel. Van de woorden die hij al gesproken had, had hij af geleid dat het een kerel was die hij niet mocht. De manier van spreken en doen was vervelend, en het deed hem denken aan die idioot van een Ryan. Shia had in een doos zitten zoeken, maar stond op om verder te zoeken in een kast toen hij niet vond wat hij wou.
Na even zoeken vond hij een strijkstok, en hij was er deels blij mee maar ook deels ontevreden. Ja, nu kon hij op de viool spelen, maar deze stok was ook al wat versleten. Hij had de viool weer uit de koffer gehaald en was een nummer beginnen te spelen op het instrument. Hij was blij met de viool, ook al stond ie vals en klonk ie niet helemaal op en top, maar hij was blij dat hij dit instrument kon gebruiken.

Tijdens het spelen hoorde hij dat het blikje van de vervelende kerel verkreukeld werd en vervolgens ook weggegooid. Hij haatte het geluid van het ijzer, heel erg, maar hij beet op zijn lip en speelde verder, hij zou zijn nummer uit spelen. Maar toen het klaar was, keek hij naar de jongeman die een lelijke boer liet. God, dit niveau van elegantie was niet aan hem besteed. Hij was zelf ook echt niet zo beleefd, maar Shia kon er ook niet tegen als mensen deden zoals deze persoon deed. Afschuwelijk vond hij het. ''Bravo eh.'' Hij kneep zijn ogen een tel samen en keek afkeurend. "Serieus, gast", begon hij, "Waarom zou het je zelfs wat boeien." Shia keek terug naar zijn viool voor even, voor hij zijn blik weer oprichtte. Had hij nu 'zijn' viool gedacht? Ja, hij zou h'm meenemen, daar was hij nu wel zeker van. "Met wie heb ik de eer?" Hij werd gewoon ziek van de jongemans gezicht. Shia wou er serieus door van weglopen. Hij raakte geërgerd door zijn houding, zijn looks, zijn gedrag, zijn houding, maar die laatste had hij ook al als eerste gezegd. Zo erg stoorde het hem. ''Zeg maar Thad, babyface.'' Die bijnaam, die hij net gekregen had, die wou hij nooit van zijn leven nog horen. Al bleef Bob erger. Maar babyface was ook niet iets dat hij leuk vond. En Thad? Hoe idioot klonk dat. Ronduit belachelijk. Thad. Thad. Nee, bah. ''Heb je al gevonden wat je zocht?'' vroeg de kerel die de kamer ingelopen was. Hij maakte speelgoed stuk. Dat was zo onvolwassen. Weer wenste Shia zich weg. Hij moest naar een plek met minder idioten. Hier werd hij dom. Hij voelde zijn breincellen afsterven door het ego en de stomheid van anderen. Deze plek had een negatieve invloed op hem. God, hij wou terug naar Erd. ''Of zal ik je helpen?" Ennnnn daar ging een doos. Met een serieus gezicht bleef Shia naar Thaddeus kijken. Eigenlijk wou hij lachen. De kerel amuseerde hem met zijn gedrag. Hij kende hem niet goed genoeg om hem een poser te noemen, maar hij vond zijn gedrag niet passen bij zijn uiterlijk, wat het grappig maakte voor hem. "Oh man, bedankt voor de hulp", zei hij kort voor hij de viool en strijkstok opbergde in de koffer en die dicht deed. "Maar ik heb alles al." De jongeman met het bruinzwarte haar liep naar de hoek van de ruimte waarin het blikje nu lag. Hij pakte het op en liep naar Thad toe. Hij drukte het blikje in zijn handen en liep hem voorbij, de deur door. Wat een rotkind. Shia liep de trappen af en hoorde alles weer mooi kraken. Goed, hopelijk ging de trap stuk en most Thad naar beneden springen. Hopelijk brak hij zijn been dan. Dat zou mooi zijn. De jongen liep de woonkamer van het herenhuis in en keek geërgerd naar de hoeveelheid stof die zich er bevond. Als die Thad nu weg bleef was alles perfect, maar alleen onder zitten in de woonkamer deed Shia zichzelf toch ook vragen stellen. Hij liet de vioolkoffer aan de bank staan en liep terug naar de hal, waar de trap was en waar de doorgangen naar de woonkamer en de keuken waren. "Waarom ben jij zelfs hier?" riep hij, niet wetend waar die kerel uithing. Misschien was ie al via een raam weer naar buiten, wie wist het. Dus riep hij luid genoeg. Met wat geluk hoorde Thaddeus hem niet en zou hij van hem af zijn. Kerels zoals hem was iedereen toch liever kwijt dan rijk?

OOC: Geeft niet hoor~ ;p