Het was weer een nacht geweest zonder slaap. Daar had hij er vele van de laatste tijd. Het was bijna routine geworden om dan maar het bed uit te stappen en het raam uit te vliegen. Hij kon hele nachten zo door vliegen tot het moment dat de zon opkwam. Dan had de vermoeidheid hem meestal ingehaald en keerde hij weer terug naar Angani om nog een uur of twee door te slapen voordat hij met zijn werk zou beginnen. Deze nacht had geen uitzondering gebleken. Aan de horizon kwam langzaamaan die rode vurige bol op die door iedereen de zon werd genoemd. Het was als een enorm oog dat hem recht aanstaarde. Hem verwijten liep te maken. Koppig vloog Ronodan door. Net zo lang totdat zijn vleugels slagen begonnen over te slaan en hem dwongen om te landen. Meter voor meter daalde hij naar de grond. Toen zijn voeten de solide aarde onder zich voelde klapte zijn vleugels zich in. Zo bleef hij een paar minuten staan terwijl hij voelde hoe de opkomende zon en haar stralen zijn blote rug verwarmden. Hij was zich niet bewust van de vrouw aan de andere kant van het veld. Hij wilde gewoon zo snel mogelijk terug naar Angani.

Hij haalde zijn handen door zijn rode lokken toen hij eenmaal op de grond stond. Zijn vingers bleven haken achter enkele kleine klitten. Maar wat verwachtte je als je zojuist door het luchtruim heen gestoven was. Hij had de aanwezigheid va de vrouw compleet gemist. Dat wilde zeggen, hij had haar niet gezien. Maar toen hij op de grond stond hoorde hij haar wel. Het was geen brekend takje geweest. Of haar voet die zich door het gras verschoof en de struiken liet ritselen. Het zachte, ritmische gebonk van haar hartslag was wat haar weggaf. Het horen ervan was een eigenschap die Ronodan had afgeschreven op de overdracht van Reá die ze maakte in haar laatste levende minuten. Het was iets waar zij bekend om had gestaan. Nog geen paar seconden later verscheen er een vrouw achter de boom vandaan. Zijn ogen, de een bruin, de ander blauw, keken haar strak aan. Ze leek ongeveer dezelfde leeftijd te hebben als hem. Fysiek gezien dan. Ze had warrig blond haar en donker gekleurde ogen. Haar kleding deed meer denken aan een leerling dan een volwassen vrouw. Maar wie was hij om daarover te oordelen. Wat Ronodan interessanter vond was de overduidelijke radiatie aan vuurmagie die ze uitstraalde. Ze had een goede controle over haar stem ondanks dat ze zichtbaar verbaasd was. Ze liet het in elk geval niet horen. Ze wenste hem een goedemorgen. Het was maar wat je goed noemde. 'Goedemorgen,' was Ronodans reactie. Waarom had hij er überhaupt op gereageerd. Hij wilde terug naar Angani. Maar ja, dan moest hij lopen. Of wachten tot hij weer een beetje uitgerust genoeg was om op eigen kracht terug te kunnen vliegen.

Hij was inderdaad wat meer afwezig dan normaal gesproken. Dat was zeker een observatie die de vrouw correct had, al had Ronodan er geen weet van dat ze deze observatie gemaakt had. Je kon het misschien afschuiven op slaapgebrek. Maar dat zou vreemd zijn. Het was niet de eerste slapeloze nacht die Ronodan doormaakte. En meestal kon hij prima functioneren op slechts enkele uren slaap. Er was een sterke drang aanwezig om zo snel mogelijk terug te keren naar de enige plek waar hij zich prettig voelde op het terrein. En het zorgde ervoor dat hij al snel interesse in de vrouw verloor. Leraar, leerling, al betwijfelde hij dit, of stagiaire. Wat zou het. Daar had hij weinig mee te maken. Hij had in dat korte moment haar uiterlijk in zich opgenomen. De glans over haar haren dankzij de opkomende zonnestralen. Haar donkere ogen die weer iets van dat stralende wegnamen. Die niet meededen met de rest van haar lichaam. Haar kleding en malende kaken van de kauwgom gaven haar een verjongende uitstraling. Maar opnieuw waren het haar ogen die haar werkelijke leeftijd verrieden. Ze glimlachte naar hem. Liefelijk en vrouwelijk. Maar ongemeend. Het was een vrouw die gewend was zich vele maskers aan te meten. Hoewel Ronodans ogen op haar gericht bleven flitste elke beweging van haar aan het voorbij en werd geregistreerd. Het boek dat ze al die tijd had vastgehouden viel uit haar handen. Het maakte een zachte, onbeduidende plof op de met dauw bedekte grond. Ronodan antwoordde niet direct op haar vraag. Noch kwam hij in beweging. Nog een paar seconde langer staarde hij naar de vrouw waarna hij door zijn knieën zakte en haar boek opraapte. 'Gewoon vermoeid. Meer niet,' beantwoordde hij eindelijk haar vraag. Hij draaide het boek om in zijn handen terwijl hij weer overeind kwam. Het ging over muziek. In het bijzonder piano en de ontwikkeling van het spel en de notenstructuur. Hoe mensen zijn begonnen met stukken schrijven. Hij kende het boek. Hij had het in zijn eigen boekenkast staan. Hij reikte het de vrouw aan. 'Speel je?' vroeg hij, overduidelijk doelend op het toetseninstrument. Zijn stem verried al dat hij er zelf wel een band mee had.

De seconden waren traag voorbij gekropen tussen het moment dat Ronodan de vrouw voor hem bewegingloos had aangestaard en hij door zijn knieën gezakt was om haar boek op te rapen waarbij zijn oog viel op de titel ervan. Het was meer omdat hij hetzelfde boek had. Anders had hij het waarschijnlijk niet eens een tweede blik waardig gegund. En iets leek in hem op te leven toen hij weer overeind kwam om de vrouw haar boek te overhandigen. Iets wat de deken van vermoeidheid een beetje van hem af wierp. En met die plotselinge vingerknip bekeek hij de vrouw voor hem ineens heel anders. Niet meer als zomaar een ander persoon die hij toevallig deze ochtend was tegen gekomen. Maar als een muzikante. Iemand die het gevoel begreep als je met je vingers over de toetsen gleed en de zuiverste melodieën liet klinken. De rust die het kon brengen. De passie die het kon uiten. Zijn meest logische vraag aan haar was dan ook of ze zelf piano speelde. Met niet meer dan een klank van haar stem vroeg ze aan hem hetzelfde waarop er op Ronodans gezicht een glimlach verscheen. 'Al jaren,' antwoordde hij haar. 'Zo lang, dat ik maar een eigen vleugel heb gekocht,' voegde hij daar met iets van trots aan toe. Zijn piano was zijn dierbaarste bezit. Na de ring van Haraldur dan misschien. Maar het lag niet ver uit elkaar. Hij had een hernieuwde interesse gevonden in de vrouw tegenover hem. Een waardoor de drang om terug naar zijn kamers te keren steeds minder sterk werd. Hij stak zijn hand naar haar uit. 'Ronodan Ágústson,' stelde hij zichzelf voor. Hij gaf geen titels. Misschien was dat een onbewust iets. Hij had het nooit eerder hoeven doen, en het voelde onnatuurlijk.