Sometimes the sky tells a story [Esmeralda]

Het was al laat in de middag toen Drake langs het water van de kleine rivier liep. Het was rustig weer en de vogeltjes floten vrolijk, het was heerlijk weer. De jongen had een joggingbroek aan met een simpel wit hemd, het zweet stond op zijn voorhoofd. Omdat hij zijn lichaam goed onderhield ging hij vaak na het eten even hardlopen buiten. Op die manier verteerde hij beter zijn eten en kon hij voor het slapen gaan nog een frisse neus halen, daarna lekker rozig zijn nest in kruipen. Tijdens het hardlopen deed hij soms een training er tussendoor met zijn vuur magie, erg prettig en goed voor het oefenen. Na een tijd op een rustig tempo gerend te hebben hield de jongen stil. Uithijgend met zijn handen op zij knieën gebogen keek Drake het water in. Het zwarte haar hing voor zijn bruine ogen en zijn hoofd was rood geworden. Een hand door zijn haar bracht de plukken omhoog en hij strekte zijn rug. De fles met water in zijn hand was bijna leeg, dus dronk hij het laatste op waarna hij zich al beter voelde. Drake keek omhoog naar de lucht, ondangs dat het al laat was liet de zon zich no goed zien. Dat was het voordeel van de zomer, het bleef erg lang licht. Hij keek met een tevreden glimlach naar de mooie wolken en hoe de lucht al langzaam oranje begon te kleuren.

Be welcome and have fun dear ^^

Wanneer de avond begon te vallen en het licht de aarde minder raakte werd er een jonge vrouw wakker. De duisternis sloot om haar heen en herinneringen van haar thuisplaneet Shadra kwamen weer omhoog. Langzaam ging ze zitten en ritste ze haar slaapzak open. Ze graaide in haar rugzak, op zoek naar schone kleding en een borstel om haar lange haren klit vrij mee te maken. Nadat ze daarmee klaar was kroop ze de tent uit en ademde ze de frisse avondlucht in. Ze rekte zich uit en keek om haar heen. De avondlucht was helder en vele sterren schenen helder aan de hemel, haast mooier dan op haar thuisplaneet. Gelukzalig liep ze tussen de struiken vandaan en bewandelde ze het pad richting de waterval. Wanneer ze een jongeman diep hoorde ademhalen schoot ze achter een rotswand, voorzichtig keek ze op het hoekje en hield ze haar adem in. Hij.. Herinneringen schoten weer te binnen en ze greep naar haar hoofd, wat uit elkaar leek te knallen van de pijn. Ze begon te gillen en sloeg een hand voor haar mond. Snel gluurde ze het hoekje om maar ze was te laat, hij had haar al gezien. Ze haalde diep adem en stapte naar voren. Hallo, Drake Burned.

Drake liep langs het water en zag ondertussen hoe de zon onderging, de nacht brak aan en het werd steeds sneller meer duister. De jongen keek in het water dat rimpelde door de wind die opstak en door de bladeren speelde. Zijn oranje ogen keken rustig om zich heen en hij voelde, genoot van hoe heerlijk rustig deze plek was. Hij was ondertussen op het gras gaan zitten bij de waterkant om uit te rusten en zijn hoofd leeg te maken. Ondertussen speelde hij met een kleine vlam die als een soort doekje om zijn hand heen bewoog, alsof het in leven was. Drake had er altijd plezier in om op die manier met zijn magie te spelen, zijn ogen schitterde bij het licht van het vlammetje dat hij maakte. Opeens floepte het vlammetje uit toen de jongen schrok van een gil en verbaasd opkeek. Wat was er hier in vredesnaam om bang voor te zijn? Of je moest Drake zelf mee tellen, maar dat was alleen onder bepaalde omstandigheden. Verward keek de jongen om zich heen en sprong lenig overeind vanuit zij kleermakerszit. Alert keek Drake door de bomen en rotsen heen en als nel zag hij de schaduw weg duiken. Drake keek argwanend naar de vreemde schaduw, vormde opnieuw het vlammetje maar niet om mee te spelen. Meer voor zijn eigen bescherming en hij zou de vreemdeling beter kunnen zien. Opeens zag hij een elegant lichaam van een vrouw tevoorschijn komen. Drake keek nog steeds argwanend en met gespleten ogen naar haar. Waarom was ze gaan gillen en stapte ze nu random vanuit de schaduwen op hem af? 'Hallo, Drake Burned.' Drake fronste nu diep en wilde in eerste instantie met zijn hand naar zijn jaszak grijpen waar de switchblade in zat, maar merkte dus dat hij zijn jas niet aan had, geen zakken dus om zijn mes uit te pakken. Dan maar op een andere manier. Drake stapte iets naar voren en ondangs zijn wantrouwen was hij wel nieuwsgierig. ''Who the hell are you, and how the hack do you know my name?'' sprak de jongen dreigend.

Een duizelig gevoel heerste wanneer Esmeralda de vraag gesteld had. Ze onderzocht het verbaasde gezicht en werd even van haar stuk gebracht. Ze herpakte zichzelf en keek arrogant op Drake neer. Hard begon ze te lachen en liep langzaam rondjes om hem heen om hem goed te bekijken. Drake, drake, drake. zei ze teleurstellend. En ik maar denken dat je me zou herinneren. Ben je nou echt zo aangetast en dom geworden door deze school? Heb je gewoon helemaal geen verstand meer in die kop van je? Lachend liep ze verder en draaide zich langzaam om zodat de glinstering in haar ogen goed zichtbaar was. Ze hield adem en met de snelheid van het licht rende ze op hem af, greep hem bij de nek en duwde hem tegen de rotswand. Haar indringende ogen zochten die van hem en hield ze in de gaten. Mijn naam, is Esmeralda Li Quinn. Dochter van Emmelynn Vazar en William Quinn. Jij was daar die nacht. De nacht dat ik verstoten werd op Shadra en ik vluchten moest naar.. hier. Deze plek. Dus doe alsjeblieft niet alsof jij geen idee hebt wie ik ben, lieverd. Langzaam liet ze haar hand zakken en draaide ze zich om. Met haar magische kracht schiep ze een bol van duister, waar zij en Drake vast zaten. Een duistere plek waar ze met rust gelaten worden, totdat Esmeralda de spreuk verbreekt.

Een vogel vloog over en de wind scheerde door de takken van de bomen heen. Drake keek wantrouwend naar de vreemdeling achter de boom. Hij haalde een hand door zijn haren en fronste even. Drake, drake, drake. ze bleef zijn naam maar herhalen, Drake zijn ogen gaven aan dat het het voor geen cent vertrouwde en zette zijn borst wat meer naar voren toe. En ik maar denken dat je me zou herinneren. Ben je nou echt zo aangetast en dom geworden door deze school? Heb je gewoon helemaal geen verstand meer in die kop van je? Hij keek verbaasd, trok zijn hoofd schuin. Waar had die vrouw het over? Was ze niet goed in haar hoofd? Hij kende dit hele wicht niet en de jongen begon haar steeds minder te mogen. Uit het niets rende ze opeens op Drake af, pakte hem bij zijn nek, waarna hij tegen de rotswand werd geknald. Wat was er mis met dit kind?! Drake begon kwaad te worden en dát was iets, wat je bij deze jongen ten zeerste moest vermijden. Zijn ogen keken vurig in die van haar, nog voor hij iets anders kon doen hoorde hij haar opnieuw praten. Mijn naam, is Esmeralda Li Quinn. Dochter van Emmelynn Vazar en William Quinn. Jij was daar die nacht. De nacht dat ik verstoten werd op Shadra en ik vluchten moest naar.. hier. Deze plek. Dus doe alsjeblieft niet alsof jij geen idee hebt wie ik ben, lieverd. Drake keek haar aan, maar niks van wat ze zei kwam hem bekend voor. Hij was wel eens op Shadra geweest, maar deze hele persoon had hij nog nooit gezien en als hij ervoor had gezorgd dat iemand was verbannen, dan had hij dat gerust wel geweten. Ze was gestoord en Drake had tot nu toe nog niet gesproken. Bang was hij verre van, zijn bloed kookte. Wie dacht ze wel dat ze was? Een juffie die hem even de les kwam lezen en dingen beweerde die niet waar waren? Opeens liet ze los en liep Esmeralda weg, gelijk daarop werd het zwart. Een vreemde Shadraanse spreuk, maar als ze dacht veel beter te zijn dan hem, dan had ze het aan het verkeerde eind. Drake opende zijn hand en fluisterde. Over de nachtzwarte grond kronkelde opeens lange stengels van vuur, ze schoten vooruit vol kracht. In een paar seconden hadden ze Esmeralda pijnlijk te pakken, ze pakte haar handen, armen, middel, benen, nek en voorhoofd. Als geketend stond ze tegen de grond. Kwaad stampte Drake naar haar toe, trok de stengels ruw strakker. Nu stond hij kwaad tegenover het meisje, torende boven haar uit. ''Wat moet je van me? Lelijk gedrocht dat je bent! Ik heb geen idee wat je uitkraamt, als het mijn schuld is dat jij bent verbannen, lekker voor je. Het is alleen jammer dat je hier naartoe bent gestuurd en niet terug naar het gat van je moeder!'' Drake was boos en het was duidelijk te merken ook.

Wanneer de vlammen van het magische vuur om haar heen sloegen schoot er een vlaag van angst in haar ogen. Dit was het laatste wat ze verwacht had, voor de val van Shadra waren haar krachten optimaal geweest. Maar nu was ze nog niet voor de helft zo goed als ze had moeten zijn. Wanneer ze op de grond lag en Drake ver boven haar uit rees keek ze hem nieuwsgierig en keurend aan. Hmm, zou het dan toch..? Een lach toverde op Esmeralda haar gezicht en ze keek rustig langs het gezicht van Drake. De zon was ondertussen langzaam onder aan het gaan en de krachten van de duisternis werden sterker. Binnen een mum van tijd doofde het vuur en stond Esmeralda langzaam op. Ze vouwde haar handen tegen elkaar en maakte een kleine buiging voor Drake. Met een donkere stem begon ze te spreken op het moment dat ze oogcontact maakten. Hallo, Drake. Mijn naam is Esmeralda. Jij kent mij niet, maar ik, wij kennen jou wel. Esmeralda verbrak het oogcontact en ze stapte het water in. Heerlijke koelte drong haar lichaam door en rustig ademde ze uit. Ik begrijp dat dit verwarrend is, maar ik wist niet of ik je vertrouwen kon en of je net zo sterk was als we dachten. Nadat ze haar voeten droog gemaakt had aan het zachte gras en rond keek keerde ze zich weer om. We mogen geen overhaaste conclusies trekken en je te snel benaderen, het spijt me voor deze valse start. Maar wij zijn een eenheid, verstoten van Shadram bereid om de planeet terug te winnen. Maar dit kunnen we niet zonder je hulp. Ze liep naar hem toe en pakte zijn handen beet en keek hem aan met vochtige ogen. Alsjeblieft, jij bent onze enige hoop.

Kwaad keek Drake naar de vrouw die hij nu tegen de grond had gedwongen met zijn vuur touwen. Zijn boze kop was duidelijk te zien, zijn ogen vlamde en zijn kracht was nog niet eens op het hoogtepunt. Drake slikte en keek naar de vrouw, hij was toch ook wel ergens nieuwsgierig naar haar. Was het onzin wat ze uitkraamde, of zat er een kern van waarheid in? Hij keek met hatelijke blik op haar neer. Hij had de angst in haar ogen gezien, de paniek en misschien zelfs pijn van de vlammen. Hij had ook wel heftig gereageerd en dat besefte Drake zich. Hij was nou eenmaal behoorlijk impulsief en kon in een snelle actie vaak iemand pijn doen op een mentale of fysieke manier. Soms was dat de bedoeling als hij in een hatelijke bui was, maar nu hij het meisje aankeek veranderde zijn gedachten in een paar seconden. Het werd ook al wat donkerder, Drake keek omhoog naar de maan en sterren die zich begonnen te laten zien. De jongen slaakte een zucht, ontspande zijn handen toen waardoor de vurige tentakels haar loslieten en oploste als rook. Ze stond weer op en Drake keek haar aan met geslepen ogen, kon hij dit wel vertrouwen? ''Hallo, Drake. Mijn naam is Esmeralda. Jij kent mij niet, maar ik, wij kennen jou wel.'' Hij trok zijn wenkbrauw enkel ongelovig op, reageerde verder niet op haar woorden. Opeens zag hij haar het water in stappen, de jongen haalde er echter zijn neus voor op. Hij had een hekel aan water. Ik begrijp dat dit verwarrend is, maar ik wist niet of ik je vertrouwen kon en of je net zo sterk was als we dachten. Okey, Drake begon het zat te worden en draaide met zijn ogen. ''We mogen geen overhaaste conclusies trekken en je te snel benaderen, het spijt me voor deze valse start. Maar wij zijn een eenheid, verstoten van Shadra bereid om de planeet terug te winnen. Maar dit kunnen we niet zonder je hulp.'' Hij sloeg zijn armen over elkaar en schoot in een sarcastische lach. ''Mijn hulp? Hulp om Shadra te helpen met hun slangenplaag zeker?'' Ze kwam weer terug naar hem toe, om zijn handen te pakken, Drake keek haar aan alsof ze gek geworden was. ''Alsjeblieft, jij bent onze enige hoop.'' Drake deed zijn handen los en haalde iets tussen zijn tanden vandaan met zijn nagel. Met zijn andere hand voelde hij tegen het voorhoofd van Esmeralda. ''Zeg... Ik weet het niet hoor, maar er is al heel lang geen oorlog meer op Shadra. Dus, je haalt een erg slappe grap met me uit, waarvan je het beter bij een ander kon doen, want.. ik ben snel boos te krijgen.'' Drake snoof even en keek het meisje arrogant aan, voelde een koude wind opsteken en zag de sterren die boven hen stonden. ''Of ik moet je naar onze school arts Yvaine brengen, want er gaat anders iets niet goed in je hoofd. Straks ga je me ook nog vertellen dat je paarse trollen en Raziaanse boselfen kunt zien. Wat me stug lijkt, want ze hebben geen bossen op Razen.'' Drake grinnikte even en draaide zijn ogen. Trollen bestonden hier, alleen geen paarse. Elfen bestonden hier, alleen geen raziaanse boselfen. Hij voelde de wind door zijn zwarte haar gaan, snoof de lucht op en keek haar even aan.

PROFILE MAGICIAN

» Met Esmeralda.
» Swearing doesn’t make your argument valid; it just tells the other person you have lost your class and control
» Rose/Miss Esmeralda/Airmid
» Alvast gefeliciteerd Rose en Miss Esmeralda.
» My story

Sometimes the sky tells a story [Esmeralda]

Sometimes the sky tells a story [Esmeralda]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen