Juist. Waarom had hij hier ook al weer voor gekozen? Oh ja, minder drukte. Het mocht nu dan wel zomer zijn, het kasteel zelf was nog altijd vrij druk net als de vele bekende plaatsen van het kasteel. Hij was ook op zich wel verbonden met de natuur door zijn magie soorten. Woud en water magie, om precies te zijn. Goed, nu was Raül niet echt iemand die veel buiten te vinden was, noch was hij echt gekleed voor het buiten zijn met zijn zwart gepoetste schoenen, nette zwarte broek, wit T-shirt en zwart colbertje. Daaroverheen had hij een zwarte jas met om zijn hals een beige gekleurde sjaal. Het was beter geweest als hij die jas en sjaal had laten liggen. Het was namelijk nog best wel warm in deze zogeheten 'verborgen' tuinen. Echt verborgen waren ze overigens niet voor hem geweest. Hij had er veel over gehoord en opgevangen van de andere leerlingen in het kasteel en op zijn afdeling en zodoende had hij het al snel gevonden. Maar goed, het was alsnog rustiger dan in de gangen van de kaneel net zoals het hier rustiger was dan bij de plekken zoals de watervallen. In plaats van in de tuinen had hij ook wel naar het bos kunnen gaan, dat trok hem ook wel, maar dat was toch meer bekend bij de meeste. En er was maar een enkeling die het bos ook echt te eng vond om te betreden. Daar hoorde hij niet bij. De jongen met de ijsblauwe ogen en de platina blonde haren had zo wel zijn angsten maar het bos hoorde daar niet bij. Wat er wel bij kon horen, bij zijn angsten, was het verlaten oude huis aan de rand van Oak's field. Het was een huis waar de jongen zich bevond in zijn dromen. Traumatische herinneringen vervormd door dromen en gebeurtenissen van de dag ervoor. Zoals de droom dat hij zich in een soort gelijk huis had bevonden, omringt door onzichtbare entiteiten en de lopende lijken van zijn vader en stiefmoeder. Hun hoofden hadden in een rare hoek gehangen, door hun opengereten kelen. Ergens in de verte hoorde hij de verschrikkelijke rot stem van zijn maniakale zuster en net buiten zijn gehoor was gefluister. Onverstaanbaar gefluister over zijn biologische moeder. De droom schudde hij letterlijk van zich af door een paar keer met zijn hoofd heen en weer te bewegen in een “nee” beweging. Hij bleef even staan op de plek waar hij nu was, omringt door bloemen, struiken en bomen. Zo nu en dan landde er een vlinder even verderop. Hij wachtte tot zijn lichaam weer terug naar normaal was, totdat de stress eruit was, om daarna door te lopen. Af en toe kraakte er een paar takjes onder de zolen van zijn schoenen, of dan ritselden er een paar blaadjes doordat het loshangende stuk van zijn sjaal er tegen aan wapperde. Raül was niet zeker hoelang hij hier al liep, maar aan zijn benen te voelen toch al wel een tijdje. Ze waren een klein beetje begonnen met verzuren maar hij wilde nog even door. Als het even kon wilde hij niet op de grond zitten maar op een bankje of iets. Dat zou minder modderig zijn dan de aarde waarop hij liep. Zijn intens licht blauwe ogen schoten kort omhoog bij het horen van een geluid en hij zag een kauwtje van een tak af hupsen en wegvliegen. Mh, Het enige dier waar hij echt iets mee had was Ivan. De groene leguaan lag nu nog op de jongen zijn kamer, heerlijk te zonnen onder zijn warmtelamp op zijn spot bij het raam. Maar kauwtjes waren nog wel mooi met hun zwarte veren kleed. En dan nog, zolang al deze dieren hem met rust lieten, had hij er niet echt een probleem mee. Zelfde gold bij mensen, al had hij daar nog een grotere afkeer voor. Iets wat hem wel tegenwerkte in een drukke school als deze. Het was niet dat hij mensen echt haatte. Hij had namelijk wel vrienden gehad, kon zelf aardig zijn en echt sociaal vreemd was hij ook niet… Nee Raül was gewoon negen van de tien keer rude. Het was een muur om mensen op afstand te houden. Als ze te dicht bij kwamen konden ze hem aanraken, iets wat hij in en in haatte. Aangeraakt worden zonder enige vorm van waarschuwing. Mensen waren altijd zo... Zo touchy. Een hand daar, elleboog hier, vinger zo. Niet eerst “Ik ga nu een hand op je schouder leggen, is dat goed?” Het was verschrikkelijk. Ergens wist hij wel waar het vandaan kwam. Zijn kindertijd en jeugd was nu niet bepaald altijd leuk geweest. Je stief ma en echte pa dood aantreffen met opengesneden kelen en een zus die met een bebloed mes achter je aankwam was verre van dat. Bozig blies hij lucht uit door zijn neus, hij had er helemaal geen zin in om daaraan, aan hun, aan haar te denken. Om er aandacht aan te besteden. Kordaat en met vrij snelle stappen liep de achttien jarige jongen door totdat hij bij een houten bankje aankwam, het licht jeukende litteken vlak onder zijn haargrens negerende. Het was beschut door een treurwilg, de linkerkant ervan dan. De rechterkant was gelukkig schoon. Schoon genoeg op te zitten in ieder geval. Alsnog veegde hij het meeste eraf met zijn hand, waarna hij het houten zitplekje schoon veegde aan een papieren tissue. Hierna vond hij het bankje acceptabel genoeg om te gaan zitten. Eenmaal zittende op het houten ding, gooide hij zijn ene been over de andere, zodat ze gekruist waren. Rustig ademde hij de frisse lucht in en uit. Het was hier rustige, zonder te veel gedoe en heisa. Niet veel dieren en al helemaal niet veel mensen. Heerlijk. Perfect zelfs. Zo zat hij daar voor een tijdje. Zijn mouw trok hij wat op om dan naar het horloge te kijken die om zijn bleke pols zat. 30 minuten waren er verstreken. Het was pas 12.55, zag hij. Net na de middag wat betekende dat hij nog lang niet terug moest naar de homo sapiens waar hij officieel ook bij hoorde. De mouw en de arm liet hij zakken bij het horen van een geluid waarna de jongen opkeek. De rechter wenkbrauw van hem was omhoog geschoten terwijl hij lichtelijk verstoord keek om te zien wie of wat hier aan het rondstruinen was. Het was hier net zo lekker rustig.. Natuurlijk kon dat bij een school met zo een grote populatie aan leerlingen, aan mensen, nooit héél erg lang duren. Raül had altijd wel het idee dat hij het aantrok. Zoals dat mensen die bang waren voor honden juist het hardst werden begroet door de viervoeters. Een geagiteerde ‘Tsk’ kwam los uit zijn keel bij het idee dat hij zijn alleen tijd wel over zou kunnen zijn.